ΕΛΛΑΔΑ : Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ "ΠΟΤΕ-ΠΟΤΕ" !...

Το 2012 συνέβησαν πολλά τα περισσότερα ήταν δυσάρεστα. Δυσάρεστος ήταν και ο τρόπος με τον οποίον τα προσλάβαμε και τα βιώσαμε. Ομως, κάθε τόσο, διάβαζα κάποιο άρθρο, άκουγα κάποια γνώμη που έδειχνε ότι ίσως -ίσως- αρχίσουμε να ερευνάμε τις κληρονομημένες πεποιθήσεις, πολλές από τις οποίες πρέπει να απορριφθούν

 

Αυτές τις ημέρες επαναλαμβάνω συχνά, σε όποιον έχει διάθεση ν' ακούσει, ότι βρίσκομαι στο ναδίρ του πατριωτισμού μου. Ανέκαθεν έβλεπα με καχυποψία τον τρόπο της ζωής μας, τις συλλογικές μας νοοτροπίες και μυθολογίες - αλλά η κριτική που ασκούσα στο φιλικό και στο επαγγελματικό περιβάλλον θεωρούνταν «γκρίνια», προτεσταντική αυστηρότητα, εκδήλωση ασυγχώρητου ελιτισμού.

 

Νομίζω όμως ότι, επιτέλους, έχει ανοίξει ένας διάλογος κι ότι, τα τελευταία χρόνια, διερράγη η σιωπή και κλονίστηκαν μερικά από τα πολιτικά μας ταμπού. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι αφυπνίζονται και θέτουν ερωτηματικά: Πώς φτάσαμε ώς εδώ ; Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να επιτύχει εθνική ανεξαρτησία; Πώς διαμορφώθηκε η δημοσιοϋπαλληλική στάση ζωής ; Ποια είναι, εν τέλει, η ταυτότητά μας; Μήπως αυτή η ταυτότητα είναι μια παγίδα που δεν μας επιτρέπει να εξελιχθούμε ;

 

Το 2012 συνέβησαν πολλά τα περισσότερα ήταν δυσάρεστα. Δυσάρεστος ήταν και ο τρόπος με τον οποίον τα προσλάβαμε και τα βιώσαμε. Ομως, κάθε τόσο, διάβαζα κάποιο άρθρο, άκουγα κάποια γνώμη που έδειχνε ότι ίσως -ίσως- γίνουμε σοφότεροι, ίσως αρχίσουμε να ερευνάμε τις κληρονομημένες πεποιθήσεις, πολλές από τις οποίες πιστεύω ότι πρέπει να απορριφθούν.

 

Στην Ελλάδα η έκφραση της αλήθειας απαγορεύεται - οι ιδεολογίες είναι ισχυρότερες από την αλήθεια κι ο καθένας διαμορφώνει την αλήθεια στα ιδεολογικά του μέτρα.

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Πριν από μερικούς μήνες με κάλεσαν σ' ένα σεμινάριο ελληνικού πανεπιστημίου. Η αίθουσα ήταν γεμάτη σκουπίδια - στο δάπεδο υπήρχαν πεταμένα κύπελλα καφέ και πλαστικά καλαμάκια. Οταν διαμαρτυρήθηκα και βάλθηκα να τα μαζεύω και να τα ρίχνω στον λεγόμενο «κάλαθο», οι φοιτητές μου είπαν «έχουν μειωθεί τα κονδύλια».

Μας λείπει η στοιχειώδης μέριμνα για τον δημόσιο χώρο επειδή «έχουν μειωθεί τα κονδύλια» ;

Σημειώνω εδώ την απάθεια των καθηγητών, οι οποίοι, αν κρίνω από το ξινισμένο ύφος, θεώρησαν την παρέμβασή μου απρεπή διότι δεν «ήταν δική μου δουλειά».

Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα : για όλα όσα πάνε στραβά φταίνε τα «κονδύλια» δεν αναγνωρίζεται καμιά προσωπική πρωτοβουλία πάντοτε φταίει κάποιος ή κάτι έξω και μακριά από μας.

Στις σπάνιες στιγμές της αισιοδοξίας σκέφτομαι πως ο διάλογος, ο τόσο αργοπορημένος και διστακτικός, θα αλλάξει αυτό το κατεστημένο οδηγώντας μας σε καινούργιες αξίες και προβάλλοντας καινούργια κοινωνικά πρότυπα. Αυτά τα πρότυπα επιμένω ότι πρέπει να αναζητηθούν στον ευρωπαϊκό και αμερικανικό πολιτισμό, όχι στον πολιτισμό της Κίνας ή της Βόρειας Κορέας.

Ολοι οι άνθρωποι είναι ίσοι μπροστά στον νόμο, αλλά δεν είναι ίσοι ως προς το πολιτιστικό τους υπόβαθρο : άλλες πολιτιστικές αποσκευές έχει ο Αλγερινός βοσκός από τα βουνά του Ατλαντα, άλλες ο Ευρωπαίος πολίτης με τέσσερις αιώνες δημοκρατικού πολιτεύματος και δύο αιώνες κοσμικού κράτους.

Η κρίση χρέους και θεσμών θα συνεχιστεί και το 2013. Θα συνεχιστεί και ο διάλογος. Χωρίς αυτόν τον διάλογο θα παραμείνουμε παιδιά σαν τον Πίτερ Παν : μια χώρα που αρνείται να ενηλικιωθεί - η χώρα του Ποτέ - Ποτέ.

Σώτη Τριανταφύλλου

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΘΥΣΙΑΣΘΗ. ΑΝΕΜΟΣ ΟΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ !...

«Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια, είναι η άνοιξη που δεν έφερες». (Οδυσσέας Ελύτης).

Καιρό τώρα παρακολουθούμε ένα αφόρητα κακοπαιγμένο σήριαλ με την παραποιημένη, κρυμμένη, άφαντη, εμφανιζόμενη εκ νέου, συγκρινόμενη με προηγούμενη και πάει λέγοντας , «λίστα Λαγκάρντ». Και δυστυχώς σε αυτό το πλαίσιο, η πομπώδης προχθεσινή «θυσία» ενός πρώην υπουργού δεν συμβάλει στην αποκάλυψη της δομής ενός συστήματος το οποίο επί χρόνια φρόντιζε για την πολιτική και οικονομική μακροημέρευση του πολιτικού προσωπικού με βάση εγχώρια και εξωτερικά οικονομικά συμφέροντα.

 

Και μόνο η ύπαρξη ενός εγγράφου όπως η λίστα Λαγκάρντ, στην όποια εκδοχή της, θα έπρεπε από μόνη της να αποτελεί μια μη αναστρέψιμη συνθήκη για την άρδην πολιτική εξαφάνιση του εμπλεκόμενου πολιτικού προσωπικού αυτής της χώρας. Το θέμα δεν είναι πόσοι και ποιοί συμπεριλαμβάνονται σε αυτή την λίστα, όπως και να διαμορφωθεί αυτή μετά τις όποιες προσθαφαιρέσεις.

 

Στην εγχώρια εκδοχή της αξιόπιστη δεν θα είναι. Το υπαρκτό θέμα της φοροδιαφυγής όπως και το θέμα του «πόθεν έσχες» ενδεχομένως μπορεί να αφορά άτομα που βρίσκονται στην λίστα. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η λίστα Λαγκάρντ επικαλείται στοιχεία από μία και μόνο τράπεζα της Ελβετίας. Το θέμα είναι ότι οι κυβερνώντες δεν έπραξαν ούτε το στοιχειώδες, την στιγμή που η χώρα σπαρασσόταν από τα ελλείμματα.

 

Η πάταξη της φοροδιαφυγής και ο έλεγχος του πόθεν έσχες δεν καθιστά ένα φορολογικό σύστημα δίκαιο, απλά το εφαρμόζει. Αλλά ούτε καν αυτό δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν: το δικό τους φορολογικό σύστημα… Δεν χρειάζεται καμιά λίστα να μας δείξει ότι στον τόπο αυτό επί χρόνια κυριάρχησαν ως πολιτική πρακτική, η διαπλοκή, η αδιαφάνεια, η ατιμωρησία, η λαφυραγώγηση και η εξυπηρέτηση πάσης φύσεως συμφερόντων. Μια χώρα τρόπαιο μετά την νίκη και την ήττα του αντιπάλου και τανάπαλιν.

 

Η καθημερινότητά μας δείχνει δυστυχώς με τον πιο οδυνηρό τρόπο το πώς κυβερνήθηκε η χώρα.

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Το ερώτημα που προκύπτει σήμερα μετά τις όποιες αποκαλύψεις είναι αν είναι σε θέση το σημερινό πολιτικό προσωπικό της χώρας να πολεμήσει αυτές τις δομές που αναπαράγουν και συντηρούν την αδιαφάνεια και την διαπλοκή - δομές τις οποίες , ας μην ξεχνάμε το ίδιο δημιούργησε και συντήρησε –και να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Προφανώς δεν είναι δυνατόν.

Η διαχείριση της υπόθεσης της λίστας Λαγκαρντ δείχνει ότι ακόμα και σήμερα το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει ως κύριο μέλημά του την διατήρηση των εύθραυστων ισορροπιών της τρικομματικής κυβέρνησης. Ωσάν να μην αντιλαμβάνεται ότι η συνεχιζόμενη έλλειψη αξιοπιστίας και διαφάνειας στον τόπο δημιουργεί τις συνθήκες που συντηρούν ένα διεφθαρμένο σύστημα το οποίο χρειάζεται και διεφθαρμένες κυβερνήσεις.

Η κρίση που βιώνει η χώρα από την αρχή αντιμετωπίστηκε ως πρόβλημα δημοσιονομικών ελλειμμάτων και οικονομικής διαχείρισης, αν και ήταν από την αρχή φανερό ότι ήταν μια βαθιά και πολυεπίπεδη συστημική κρίση αξιών.

Σε αυτή την κρίση πρέπει να απαντήσουμε ατομικά και συλλογικά με την δύναμη του παραδείγματός μας, αλλιώς τα χελιδόνια θα μας προσάψουν την άνοιξη που δεν φέραμε.

 

Ιωάννα Κοντούλη

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΛΟΓΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΤΥΧΕΙ !...

Νάτη η συγχορδία των ενάρετων και νομοταγών ταγών της κοινωνίας, λάβροι κατά του ...εγκληματία Παπακωνσταντίνου, που έκρυψε τις καταθέσεις των πρώτων ξαδέρφων του.

 

Αν είναι παράνομες ; Δεν είναι γνωστό, ακόμα, αλλά ποιος νοιάζεται ; Ο Παπακωνσταντίνου φταίει ! Κι αν δεν τόχει κάνει αυτός, αλλά άλλος ; Αν έχει γίνει κάποιο λάθος ; Ψιλοπράγματα : τις μαλακίες του Συντάγματος, περί "αθωότητας του όποιου κατηγορουμένου, μέχρι την καταδίκη του", θα προσέξουμε τώρα ! Αφού ο ...επιφανής συνταγματολόγος έκανε την αρχή και διέγραψε τον Παπ, από το κομματίδιό του, αποφασίζοντας και διατυμπανίζοντας την ενοχή του...

 

Μεγάλε Βαγγέλη ! Να, η ευκαιρία να τα ξαναβρείς με τους διαπλεκόμενούς σου, αν και αργός, πρόλαβες και την έπιασες απ΄ τα μαλλιά ! Για κοίτα τους όλους : Megaλοι, Αλαφούζοι, ακόμα κι ο Θέμος (!) στο πλευρό σου : η απόφασή σου θέσφατο γι΄ αυτούς. Περασμένα - ξεχασμένα !...

 

Αλήθεια, τι σε κάνει να πιστεύεις, πως αυτή τη φορά θα σου πάνε καλά τα πράγματα ; Σταμάτησε ο διάβολος νάχει πολλά ποδάρια κι εσύ είσαι τόσο άμεμπτος κι αμέτοχος ; Η γνωστή παροιμία θα μπορούσε να παραφραστεί, για την περίπτωσή σου και στο ό,τι "...στο τέλος ξυρίζουν το χοντρό !...".

ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ !

Δυο χιλιάδες καταθέτες με 1,5 δισ € στην τράπεζα HSBC, είναι οι αυτουργοί του μεγάλου εγκλήματος της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα.

Αυτό επικοινωνούν, εδώ και καιρό, αλλά ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, οι φορείς και τα παπαγαλάκια των πραγματικών μεγαλο-φοροφυγάδων, με αφορμή τη λίστα της Λαγκάρντ.

 

Ενάμισι δισεκατομμύριο Ευρώ ! Χέστηκε η φοράδα στ΄ αλώνι ! Με τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς, η φοροδιαφυγή, στην Ελλάδα, φτάνει τα 30 δισ € το χρόνο !...

 

Ο Παπακωνσταντίνου βρέθηκε στο κέντρο του τυφώνα και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια και μεγάλη τύχη, για να ξεφύγει αλώβητος, καθώς, όπως όλα δείχνουν, επιλέχτηκε, ήδη, για το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος, που όσο ζορίζει αυτόν. άλλο τόσο βολεύει όλους τους άλλους. Με πρώτο το Βενιζέλο !...

 

Άντε να δούμε το παζλ των αγανακτισμένων να συμπληρώνεται και μετά τους πολιτικούς της διαχρονικής προστασίας της φοροδιαφυγής, τα κανάλια της αιώνια φοροδιαφεύγουσας διαπλοκής και τα γιουσουφάκια τους, να βγουν ξιφουλκούντες κατά του Παπακωνσταντίνου, σε αγαστή, εν πορεία, σύμπλευση, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες, οι γιατροί, οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι υδραυλικοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι καθηγητές - φροντιστάδες και, γενικά, όλοι οι εν Εφορία, ...αδικη-μένοι !...
 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΩΣ ΕΠΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ !...

"Η Ελλάδα χρειάζεται αλληλεγγύη όπως την εποχή της δικτατορίας", υποστηρίζει ο π. καγκελάριος Χ. Σμιτ. Θεωρεί ότι η ευρωκρίση δεν έχει περάσει. Επικριτικός προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και λιγότερο αισιόδοξος από ότι άλλοι πολιτικοί για τις προοπτικές της ευρωπαϊκές οικονομίας το 2013 εμφανίζεται ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ.

 

Σε άρθρο γνώμης που δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit υποστηρίζει ότι η ΕΕ έχει υποχρέωση να δείχνει αλληλεγγύη.

 

«Κατώτερες των περιστάσεων»

 

Όπως αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο Σμιτ, παρότι πολλοί υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη έχει ξεπεράσει τις μεγαλύτερες δυσκολίες της ευρωκρίσης, ο ίδιος θεωρεί ότι η κρίση χρεών δεν έχει ακόμη αντιμετωπιστεί. «Το πρόβλημα της ανεργίας των νέων στην Ελλάδα ή στην Ισπανία», τονίζει, «δεν έχει επιλυθεί»,κάτι που ο ίδιος χαρακτηρίζει «αποτυχία των ευρωπαϊκών κοινωνιών εν γένει».

 

Ο π. καγκελάριος από τη μια επαινεί τον πρόεδρο της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι για την επιτυχή διαχείριση της κρίσης, από την άλλη όμως υποστηρίζει ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υπήρξαν, τη χρονιά που πέρασε, κατώτερες των περιστάσεων. «Η μία σύνοδος μετά την άλλη, έμειναν όμως χωρίς λύσεις.

 

Η Μέρκελ προσπαθεί να μεταθέσει τη μεγάλη διαγραφή ελληνικών χρεών μετά τις γερμανικές εκλογές. Ίσως τα καταφέρει αλλά δεν είναι σίγουρο», αναφέρει ο πρώην καγκελάριος.

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

 

«Αλληλεγγύη όπως στην εποχή της δικτατορίας»

 

Υποστηρίζει ότι από την Ε.Ε. απουσιάζει μια πραγματική ηγεσία και προσωπικότητες όπως ο Churchill ή ο de Gaulles, ο Jacques Delor ή ο Raymond Barre. «Γι’ αυτό το λόγο», σημειώνει, «αναδείχτηκαν οι τράπεζες επενδύσεων και οι πληρωμένοι απ’ αυτές οίκοι αξιολόγησης ως κύριοι της διεθνούς πολιτικής», ενώ ταυτόχρονα επικρίνει το ρόλο των ΜΜΕ στην ευρωπαϊκή κρίση χρεών.

 
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η Γερμανία θα πρέπει να προσέξει πολύ σ’ ότι αφορά την ανάληψη ηγετικού ρόλου στην κρίση, κάτι που πολλοί ζητούν, γιατί, όπως επισημαίνει, «εάν η Ε.Ε. δε λειτουργήσει, θα επιρριφθεί ευθύνη γι’ αυτό στη Γερμανία. Μεταξύ των Ευρωπαίων», καταλήγει ο Χέλμουτ Σμιτ, «υπάρχει μία ηθική υποχρέωση για επίδειξη αλληλεγγύης.

Εδώ και είκοσι χρόνια (η αλληλεγγύη) υπάρχει στο Σύνταγμα. Το κύριο κίνητρο αλληλεγγύης για την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. ήταν να στηριχθεί η ελληνική δημοκρατία, καθώς οι Έλληνες είχαν καταφέρει με δικές τους δυνάμεις να διώξουν τη δικτατορία. Σήμερα η αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό είναι εξίσου αναγκαία όσο και τότε» σημειώνει.

Ειρήνη Αναστασοπούλου

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ !...

Η ΚΡΙΣΗ Νο 2 ?...

 

Μια ματιά στον πλανήτη, δείχνει ότι έχουν «φυτρώσει» νέοι κίνδυνοι. Μια ή παραπάνω χώρες ίσως εξέλθουν από την ευρωζώνη. Η βία μπορεί να επεκταθεί στην Μέση Ανατολή. Το αμερικανικό Κογκρέσο ίσως οδηγήσει την χώρα στον δημοσιονομικό «γκρεμό» και την ύφεση. Η διαμάχη της Κίνας με τους γειτόνους της για τις νησίδες μπορεί να προκαλέσει «έκρηξη» και την παρέμβαση των ΗΠΑ στην Ειρηνικό.

Προσωπικώς όμως, θεωρώ ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να ρίξουν τον κόσμο σε μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση (στην Κρίση Νο2 όπως την αποκαλώ), ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω γεγονότα.

 

Η πιθανότητα είναι ορατή, για τρεις λόγους : 

 

Πρώτον, η παγκόσμια οικονομία παραμένει ακόμη ευάλωτη και ανακάμπτει πολύ αργά από την Κρίση Νο1 του 2007-08. Μεγάλα χρέη επιβαρύνουν καταναλωτές και κυβερνήσεις. Οι τράπεζες διαρκώς συρρικνώνουν τους ισολογισμούς τους, μέσα στο περιβάλλον της ρυθμιστικής αυστηροποίησης. Κάθε νέο σοκ θα επιτείνει τις ανησυχίες τους και θα προκαλέσει περαιτέρω υπαναχώρηση.

 

Δεύτερον, η οικονομική πολιτική έχει «ξεχειλώσει». Τόσο η δημοσιονομική όσο και η νομισματική πολιτική έχουν φτάσει στα όριά τους. Η Κρίση Νο1 δημιούργησε ύφεση στους ισολογισμούς, που σημαίνει ότι η κεϋνσιανή στήριξη που βασίζονται σε αυξημένο κρατικό δανεισμό, θα είναι αναποτελεσματική στην καλύτερη περίπτωση και αντιπαραγωγική στην χειρότερη.

Οι κεντρικές τράπεζες έχουν κρατήσει τα ονομαστικά επιτόκια κοντά στο μηδέν για πρωτοφανές χρονικό διάστημα και διοχετεύουν ρευστότητα στις τράπεζές τους μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης (QE).

 

>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Υπάρχουν, όμως, παντού ενδείξεις μιας κλασικής παγίδας ρευστότητας. Οι τράπεζες δεν βρίσκουν ζήτηση για νέα δάνεια και έτσι κι αλλιώς οι ρυθμιστές απαιτούν από αυτές να αυξήσουν τα αποθέματά τους. Το QE βοηθάει να τονωθούν οι τράπεζες αλλά δεν φτάνει στην πραγματική οικονομία, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι αρνητικές επιπτώσεις για τους αποταμιευτές και τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Αν συμβεί κάποιο εξωτερικό σοκ, η κρατική πολιτική δεν μπορεί να κάνει πολλά για να το αποκρούσει.

 

Το τρίτο ευάλωτο σημείο είναι η πολιτική αδυναμία. Η παρατεταμένη λιτότητα υπονομεύει την πολιτική στήριξη για τα παραδοσιακά κόμματα και ευνοεί τα άκρα, είτε αριστερά είτε δεξιά. Οι περιφερειακές οικονομίες της ευρωζώνης κινδυνεύουν ιδιαίτερα.

 

Η αδύναμη κυβέρνηση συνεργασίας στην Ιταλία και οι επικείμενες εκλογές ή μια αποσχιστική ψήφος στην Καταλονία, θα προκαλέσουν όχι μόνο την αρχή του τέλους για το ευρώ, αλλά και την Κρίση Νο2. Για να αποτραπεί αυτός ο κίνδυνος, το «κλειδί» είναι η διεθνής συνεργασία.

 

Ο στόχος θα πρέπει να είναι η οικονομική επόπτευση στις περιοχές που πλήττονται από την κρίση και, αν χρειαστεί, στην μετάσταση της κρίσης. Θα πρέπει να ετοιμαστούν έκτακτα σχέδια που θα αποτρέψουν την μετάδοση της κρίσης από την μια χώρα στην υπόλοιπη παγκόσμια οικονομία, αλλά δεν θα προκαλέσουν προστατευτισμό.

 

Η G20 είναι ο θεσμός που προφανώς θα μπορούσε να συντονίσει αυτή την συνεργασία. Δυστυχώς, την ηγεσία της G20 αναλαμβάνει του χρόνου η Ρωσία. Κι αυτή είναι μια ακόμη πηγή ανησυχίας...

 

DeAnne Julius

ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ !...

Ενας αξιόλογος στοχαστής παλαιότερων δεκαετιών, ο εκ της Αριστεράς προερχόμενος Αχιλλέας Γρηγορογιάννης, αρεσκόταν να αναδεικνύει τη χρονική απόσταση που συνήθως υπάρχει ανάμεσα στην «ιστορική» ενέργεια, με άλλα λόγια την παραγωγή των ιστορικών γεγονότων, και την «ιστορική συνείδηση», δηλαδή τη νοητική αφομοίωσή τους από την κοινωνία, ώστε να υπάρξει η ανάλογη προσαρμογή επ' αυτών. Η ιστορική φάση που σήμερα διανύουμε φέρνει, πιστεύω, έντονα αυτή την αντιπαράθεση στην επικαιρότητα. Πράγματι...

 

Το κεντρικό πολιτικό δίλημμα της ελληνικής κοινωνίας στην «άλλη χώρα» που δημιούργησε - ή, μάλλον, που αποκάλυψε - η κρίση δεν είναι η επιλογή ανάμεσα στη μνημονιακή πραγματικότητα και την αντιμνημονιακή φαντασίωση. Ούτε αυτή που αντιπαραθέτει την τρικομματική μας κυβέρνηση - συχνά ελλειμματική σε λογική και έμπνευση, όχι σπάνια, δε, παραγωγό δυσεπίλυτων προβλημάτων - προς την προβληματική έως τριτοκοσμική πολιτική πρόταση που δεσπόζει στον χώρο της αντιπολίτευσης.

 

Το βασικό ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία είναι εάν θα επιτύχει την πνευματική εκείνη προσαρμογή που θα καταστήσει «διανοητικά ψηλαφήσιμη» και πολιτικά διαχειρίσιμη τη νέα πραγματικότητα. Γιατί, μέχρι σήμερα, δεν φαίνεται να έχουμε χειραφετηθεί από τις διανοητικές μήτρες του παρελθόντος. Ειδικότερα δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει μια συντελεσθείσα εξέλιξη όσον αφορά τη - εξαιρετικά περιορισμένη έως ανύπαρκτη πλέον - δυνατότητα αποφυγής ή μετακύλισης βαρών (άρα εξακολουθούμε να υφιστάμεθα την «αυτοτύφλωση της ελπίδας»). Ειδικότερα...

 

  Μέχρι προχθές, επιθυμώντας να απαλλαγούμε από ανεπιθύμητα οικονομικά φορτία, τα μεταθέταμε σε ένα μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον. (Μάλιστα οι πιο αμύητοι θεωρούσαν ότι τα μετέθεταν κάπου στο πουθενά, στο άτοπο και άχρονο, το οποίο ταύτιζαν με το «απροσδιόριστο μέλλον»).

 

Χθες, στο πλαίσιο ενός κοινωνικού κανιβαλισμού, νομίσαμε ότι μπορούμε να μεταθέτουμε τα βάρη στους άλλους. Να μη θιγούμε «εμείς» - οι εκπαιδευτικοί, οι ένστολοι, οι δικαστές, οι εφοριακοί κ.ο.κ. - και για τους υπόλοιπους «γαία πυρί μειχθήτω». (Ασφαλώς δεν είναι τυχαία η μικρή απήχηση στον κλάδο του, π.χ., της γενναίας αντισυντεχνιακής φωνής του εισαγγελέα Κτιστάκη).

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Σήμερα όμως - και αυτή την πραγματικότητα αρνούμεθα ακόμη να τη συνειδητοποιήσουμε - η μόνη μετάθεση βαρών που μπορεί να γίνει είναι όχι σε άλλους κλάδους, άλλες κοινωνικές κατηγορίες ή άλλους ανθρώπους, αλλά σε άλλους κωδικούς του προϋπολογισμού που πάλι εμάς θα επιβαρύνουν ! Ο,τι γλιτώνουμε, π.χ., ως εκπαιδευτικοί, ως ένστολοι, ως υπάλληλοι της Βουλής ή ως δικαστές, το πληρώνουμε - όχι οι άλλοι, εμείς οι ίδιοι - ως ιδιοκτήτες ακινήτων, ως δικαιούχοι κάποιας σύνταξης ή ως τέκνα συνταξιούχων, ως γονείς φοιτητών, ως συγγενείς ασθενών, ως σύζυγοι επιτηδευματιών, ως καταναλωτές προϊόντων ή υπηρεσιών δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων, ως άνθρωποι των οποίων ο άμεσος περίγυρος θα χρειαστεί μεγαλύτερη στήριξη από εμάς κ.ο.κ.

Μάλιστα ο λογαριασμός θα έρθει βαρύτερος, γιατί θα επιβαρυνθούμε, επιπρόσθετα, με το κόστος καθυστέρησης και παραγωγής ενός νέου προσαρμοσμένου μηχανισμού είσπραξης. Τούτων δοθέντων, η κανιβαλική συντεχνιακή νοοτροπία τού χθες δεν είναι απλώς υπερεγωιστική. Είναι και ατελέσφορη, ακόμη και με τα μέτρα των πιο ιδιοτελών ανθρώπων και των στοχεύσεών τους.

Με άλλα λόγια, σε τόσο χαλεπούς καιρούς το κοινωνικά ηθικό (η συμμετοχή στις θυσίες του συνόλου) και το ατομικά αποτελεσματικό (η ελαχιστοποίηση των προσωπικών μας βαρών), αν δεν ταυτίζονται, συγκλίνουν: η εγωιστική επιλογή θα οδηγήσει αναπόδραστα είτε σε ολοσχερή διάλυση του κοινωνικού ιστού, με περίπου καθολική εξαθλίωση, είτε - ή/και - σε εμφύλιο πόλεμο. Αυτός, δε, ανήκει στα είδη πολέμων όπου και οι «νικητές» τελικά χαμένοι βγαίνουν.

ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΧΕΤΑ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ :

1. Ικανός για ιδιοφυείς ιδεολογικές συνθέσεις ο Τσίπρας! Με την απαίτηση να τον ακολουθήσουν στη Λατινική Αμερική στρατιές κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων εκφράζει την αριστερή ιδεολογία υπέρ του μεγάλου κράτους. Με τον μη αποχωρισμό του όμως, ούτε εκεί, από γυνή και τέκνα κάνει σπονδές στον θεσμό της οικογένειας, ακρογωνιαίο λίθο της δεξιάς ιδεολογίας.

2. Μέρες που είναι, μια νότα αισιοδοξίας. Αγνοώ πόσα «προστατευμένα είδη» υπάρχουν στο δικό μας πολιτικό σύστημα, αλλά το ένα που έχει η γείτων Ιταλία τα υπερκαλύπτει σε πολιτικό και αισθητικό αποτέλεσμα. Αν δεν υπήρχαν επιπτώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έλεγα: Viva Silvio. Χρειαζόμαστε γελωτοποιό μιας θλιμμένης ηπείρου!

 

Θανάσης Διαμαντόπουλος

ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ !...

Η συζήτηση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου έχει ανοίξει για ακόμη μία φορά. Ηδη στις δεκαπέντε μεταπολιτευτικές εκλογές από το 1974 έως σήμερα έχουμε ψηφίσει με επτά διαφορετικούς εκλογικούς νόμους. Αυτήν τη φορά μάλιστα το σύστημα της απλής αναλογικής προκρίνεται ως το κυρίαρχο ενδεχόμενο.

 

Κατ' αρχάς, λόγω του ότι τα εκλογικά συστήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν και ως εργαλεία χειραγώγησης, θεωρώ πως η αξιολόγηση της κάθε πρότασης αναθεώρησης εξαρτάται και από τη συγκυρία στην οποία αυτή κατατίθεται. Σε ποια χρονική στιγμή, σε ποιους πολιτικούς συσχετισμούς, ποιος την προωθεί και τι ακριβώς επιδιώκει.

 

Πέρα όμως από οποιεσδήποτε σκοπιμότητες, η επιλογή του εκλογικού συστήματος δεν είναι απλή υπόθεση. Σχεδόν κάθε χώρα έχει και τη δική της παραλλαγή. Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο είναι ένα σύστημα που να εξασφαλίζει βιώσιμες κυβερνήσεις, ισονομία ψήφου και αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση των πολιτικών δυνάμεων. Λόγω της δυσκολίας του, παραμένει διαρκώς ζητούμενο.

 

Η απλή αναλογική έχει υπέρ και κατά. Εξασφαλίζει την αναλογική εκπροσώπηση των κομμάτων, αλλά δυσχεραίνει τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης. Ελαχιστοποιεί το προεκλογικό κλίμα πόλωσης και επιβάλλει την κουλτούρα των συνεργασιών, αλλά στερεί από το πρώτο κόμμα τη δυνατότητα να προωθήσει την ατζέντα του χωρίς τους συμβιβασμούς που απαιτούν οι εξ ανάγκης κυβερνητικές συνεργασίες.

 

Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας την περαιτέρω συρρίκνωση των ποσοστών των κομμάτων που καταγράφουν όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις και τις τάσεις περαιτέρω κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων, το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης -με την ισχύ της απλής αναλογικής- στις επόμενες εκλογές απομακρύνεται ακόμα περισσότερο.

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Μιλώντας για απλή αναλογική τίθεται το ερώτημα για ποια απλή αναλογική μιλάμε. Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές. Στην καθαρή της μορφή εφαρμόζεται μόνο στο Ισραήλ και στην Ολλανδία. Σε άλλες χώρες εφαρμόζεται δίνοντας ένα μικρό πριμ στο πρώτο κόμμα: 5% ή 10% των εδρών.

Στο πλαίσιο της συζήτησης που εξελίσσεται στη χώρα μας έχουν διατυπωθεί σκέψεις για αναλογικότερο σύστημα με πριμοδότηση του πρώτου κόμματος από ένα ποσοστό και πάνω ή ανάλογα με την απόσταση που έχει από το δεύτερο κόμμα. Το εάν διατηρηθεί ή αυξομειωθεί το πλαφόν του 3% είναι ένα ακόμη ερώτημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις εκλογές του Μαΐου, το 19% των πολιτών επέλεξε κάποιο κόμμα το οποίο δεν κατάφερε τελικά να εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο.

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για την όγδοη αναθεώρηση του εκλογικού νόμου με στόχο τη βελτίωση της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος θα πρέπει να περιλαμβάνει και θέματα όπως τον αριθμό των περιφερειών, τον τρόπο κατανομής των εδρών σε αυτές, τον αριθμό των βουλευτών, τον τρόπο εκλογής τους, την κατάργηση ή μη του σταυρού προτίμησης, τη δεύτερη κατανομή κ.λπ.

Η συζήτηση που άνοιξε δεν είναι τόσο εύκολη και προφανής όσο φαίνεται. Το ότι ένα πάγιο αίτημα της Αριστεράς επανέρχεται τη στιγμή που δεν τη συμφέρει, κάνει τη συζήτηση αν όχι πιο δύσκολη, τουλάχιστον αμήχανη.Τι θα είχε συμβεί αν οι τελευταίες εκλογές είχαν γίνει με το σύστημα της απλής αναλογικής; Αν δεν ίσχυε το όριο του 3% θα είχαμε 15 κόμματα στη Βουλή, ενώ με το όριο του 3% η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ θα συγκέντρωναν 154 βουλευτές, και με τις μισές από τις διαρροές που ακολούθησαν η υποθετική αυτή κυβέρνηση θα είχε πλέον πέσει. Θα ακολουθούσε ακυβερνησία; Κυβέρνηση κόμματων με διαφορετικό παρονομαστή; Και έως πότε ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Ας σκεφτούμε περισσότερο και ας πράξουμε το καλύτερο. Ετσι κι αλλιώς θα το αλλάξουμε και πάλι...Το ότι ένα πάγιο αίτημα της Αριστεράς επανέρχεται τη στιγμή που δεν τη συμφέρει κάνει τη συζήτηση τουλάχιστον αμήχανη

 

Θωμάς Γεράκης

"ΜΝΗΜΕΙΟ" ...ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ !...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ... ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ !...

"Εάν αγαπάς τον Θεό και δεν αγαπάς τον άνθρωπο ....ψεύτης είσαι...."

[ Α Ιω. 4,20 ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἐώρακε, τὸν Θεόν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν; ]

Το άκουσα από τον Αρχιμανδρίτη Γεράσιμο Φωκά, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γερασίμου Κεφαλλονιάς, (20 Οκτωβρίου 2008, αν θυμάμαι καλά) και νομίζω ότι πρέπει να φθάσει στις καρδιές μας αυτά τα Χριστούγεννα, που είναι τα χειρότερα που ζει ο λαός μας μετά την κατοχή.

 

Αλήθεια, πως μπορείς "άνθρωπε της πολυκατοικίας" ν' απολαμβάνεις το "πλούσιο" χριστουγεννιάτικο τραπέζι, όταν στο διπλανό σου διαμέρισμα, πέντε μέτρα από την πόρτα σου, μια οικογένεια που την χτύπησε η ανεργία, με ανήλικα παιδιά ....δεν έχει ούτε ψωμί - κυριολεκτώ - να φάει ;

 

Ενώπιον του Θεού, των ανθρώπων αλλά και της συνείδησής μας, ας δώσουμε όλοι μιαν υπόσχεση . Αυτά τα Χριστούγεννα, τα ματωμένα με το δάκρυ της καρδιάς μας, να μην καθίσουμε στο γιορτινό τραπέζι, αν δίπλα μας υπάρχουν παιδιά που πεινάνε ! 

 

Μαζί με την αγάπη μας, ας "μοιράσουμε" αδέρφια και το "ψωμί", ακόμα κι αν αυτό είναι λίγο, σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια.

 

"Χρόνια Πολλά" ...και να κρατήσουμε τον Ανθρωπισμό και την Αξιοπρέπειά μας ακέραια !...

 

Παναγιώτης Κ.

 

Υ.Γ. Τ' ανθρωπιστικά μηνύματα - πολλά αυτές τις άγιες ημέρες - δεν "αγγίζουν" συνειδήσεις "πολιτικές" ...διό και το άνω δεν ....αφορά το "είδος", "ότι ...συνείδησην απωλέσαντες ούκ έν ανθρώποις λογίζονται...."

Η ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΟΥΡΝΕ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ !...

 

Ο πρόεδρος Αλέξης, διαβάζω στις ανταποκρίσεις από τη χώρα της σάμπα, «ευχαρίστησε την πρόεδρο Ρουσέφ για την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση που επιδεικνύει η Βραζιλία στη χώρα μας σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς». Αραγε ο πρόεδρος ξέχασε ότι η Βραζιλία ήταν και παραμένει αντίθετη -καθέτως και οριζοντίως- στον δανεισμό της Ελλάδας από το ΔΝΤ ή μήπως γι' αυτό ακριβώς αισθάνεται την υποχρέωση να ευχαριστεί την πρόεδρό της ; (Θυμίζω με την ευκαιρία ότι για τον ίδιο λόγο είχε στο παρελθόν ευχαριστήσει και τη Linke, τη γερμανική εκδοχή της παλαβής, νεοκομμουνιστικής Αριστεράς, η οποία είχε καταψηφίσει στη γερμανική βουλή τη δανειοδότηση της Ελλάδας...)

 

Ως προς το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος, τείνω να πιστέψω πια ότι ούτε και ο ίδιος ο πρόεδρος είναι σε θέση να δώσει απάντηση.

 

 Είναι μεν σαφές ότι, στο επίπεδο της ρητορικής, ο ΣΥΡΙΖΑ λιαίνει τις γωνίες των θέσεών του, αλλά κατεύθυνση η πολιτική του δεν έχει - εκτός από την εξουσία, εννοείται, την οποία πολιορκεί με την κλασική και δοκιμασμένη συνταγή του λαϊκισμού, που ορίζει ότι «ο λαϊκισμός πρέπει να προσαρμόζεται στο επίπεδο του λιγότερο ευφυούς», όπως το έθεσε ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος οπωσδήποτε κάτι λίγα ήξερε επί του θέματος.

 

Βλέποντας και κάνοντας πορεύεται ο Τσίπρας και εκπέμπει έναν λόγο ευχάριστο και παρηγορητικό, ο οποίος εφόσον εκφέρεται με το κατάλληλο ύφος αυτοπεποίθησης και σιγουριάς χτίζει μια αόριστη υπόσχεση για τους απελπισμένους και τους αδαείς.

 

Επομένως, πιθανότερη θεωρώ την πρώτη εκδοχή : απλώς να ξέχασε τη στάση της Βραζιλίας στο ζήτημα της δανειοδότησης της χώρας μας. Φυσικό είναι και το αποδίδω μάλλον στην έξαψη των διακοπών σε χώρες στις οποίες πάντα ονειρευόταν να ταξιδέψει.

 

Πάντα του άρεσαν τα ταξίδια στο εξωτερικό - αυτό το καταλάβαμε σχεδόν αμέσως μόλις αναδείχθηκε σε ηγετικό ρόλο. Τι καλύτερο μάλιστα να κάνεις τα ταξίδια με τα λεφτά των άλλων, έχοντας μαζί και την οικογένειά σου ; Εστω και αν πρέπει να τα συνδυάσεις με λίγη δουλειά.

 

Μπορώ λοιπόν να καταλάβω - όχι όμως και να δικαιολογήσω - γιατί στέκεται μόνον στην πλευρά των πραγμάτων που συμφέρει τις πολιτικές θέσεις του και τις δημόσιες σχέσεις του. Γιατί, δηλαδή, ανακαλύπτει στη Βραζιλία ότι «το μήνυμα μιας χώρας που απελευθερώθηκε από το ΔΝΤ, στάθηκε στα πόδια της και σήμερα είναι από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη, είναι ένα: η έξοδος από την κρίση δεν γίνεται με μνημόνια λιτότητας παρά μονάχα με πολιτικές κοινωνικής συνοχής, ανάπτυξης και αναδιανομής».

 

Μπορώ επίσης να καταλάβω γιατί δεν ανακαλύπτει ότι η Βραζιλία αποπλήρωσε τα χρέη της στο ΔΝΤ, εξάλειψε τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα, εδραίωσε το τραπεζικό σύστημα και προσήλκυσε τεράστιες ξένες επενδύσεις με διευκολύνσεις και κίνητρα πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που ο ίδιος καταγγέλλει δριμέως, όταν επιχειρείται να συζητηθεί η θέσπισή τους στην Ελλάδα.

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Είναι εύκολο να μιλάς για πολιτικές υπέρ της κοινωνικής συνοχής. Είναι όμως άλλο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα να προστατεύεις το εισόδημα των υπαλλήλων της Βουλής και άλλο σε μια χώρα όπως η Βραζιλία να συνδέεις το επίδομα της πρόνοιας με την υποχρέωση των οικογενειών που το έχουν ανάγκη να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο.

Στην πρώτη περίπτωση μεριμνάς για τη συλλογή ψήφων (που ενδεχομένως να αποδειχθεί πρόσκαιρη), ενώ στη δεύτερη επενδύεις στο μέλλον της χώρας σου.Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, ο πρόεδρος Αλέξης, η προεδρική οικογένεια και οι λοιποί entourage του ταξιδεύουν προς Αργεντινή : από τη σάμπα στο τάνγκο.

Μέχρι τώρα, πάντως, κρίνοντας βάσει όσων μας λέει ότι απεκόμισε από τη Βραζιλία, εικάζω ότι και η επίσκεψη στην Αργεντινή θα προβληθεί ως θρίαμβος. Ποιος θα τον διαψεύσει στο κάτω κάτω; Ευτυχώς, για τις δημόσιες σχέσεις του προέδρου, η Λατινική Αμερική είναι μακριά...

ΥΓ : Ενδεικτική των εντυπώσεων στις οποίες αποσκοπεί η δωδεκαήμερη περιοδεία Τσίπρα στη Λατινική Αμερική είναι η φωτογραφία που κοσμεί το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» στο φύλλο της Πέμπτης. Με φόντο κτίριο του μακαρίτη Νιμάγιερ στην Μπραζίλια, βλέπουμε δροσερή και απαστράπτουσα την πρόεδρο της Βραζιλίας να έχει τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και το κεφάλι να γέρνει ελαφρά προς τον ώμο του Τσίπρα. Πρόκειται, φυσικά, για φωτομοντάζ...

Στέφανος Κασιμάτης

ΟΙ ΜΑΓΙΑΣ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ !...

Και μετά ήρθαν άλλοι καιροί, οι νύχτες δεν αλλάζανε με μέρες

οι άνεμοι τα σκούπιζαν όλα και οι καταιγίδες τρυπούσαν το μυαλό μας.

(Από τους Οικοπεδούχους του Στράτου Φαναρά).

Δεν χρειάστηκε χθες ο ουρανός να σκοτεινιάσει απότομα. Ούτε μετά να γίνει αδιαπέραστος από μαβιά σύννεφα που ξαφνικά θα σχίζονταν απότομα από τις πύρινες μπάλες που θα σκορπούσε ο Nibiru καθώς θα διαλύονταν μαζί με τη γη σε μια τερατώδη σύγκρουση πλανητών η οποία βέβαια κατά τα άλλα, θα περνούσε απολύτως απαρατήρητη στον υπόλοιπο γαλαξία μας.

 

Όχι, τα θεϊκά επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού, δεν καταδικάστηκαν την Παρασκευή στην λησμονιά , ούτε θα ζήσουν μόνο ως ραδιοσήματα ενός άγνωστου κόσμου που υπήρξε κάποτε.

 

- Ο κόσμος, είναι ήδη τελειωμένος για περίπου δεκαοχτώ εκατομμύρια πεντακόσιες χιλιάδες άνεργους ανθρώπους στην Ευρώπη.

- Ο κόσμος, είναι ήδη πεθαμένος για περίπου τρία εκατομμύρια άστεγους στη γηραιά ήπειρο και, ο αριθμός αυτός έχει να κάνει αποκλειστικά με ανέστιους που δημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση των τελευταίων χρόνων.

- Ο κόσμος, δεν υπήρξε καν ποτέ, για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στις λεγόμενες τρίτες χώρες, που γεννιούνται απλά για να πεθάνουν σύντομα ενώ στην σύντομη διαδρομή τους από αυτό που γνώρισαν ως «ζωή» δεν γνώρισαν τίποτα λιγότερο από την πείνα, τον βιασμό, τον πόλεμο, τον ακρωτηριασμό, τη βίαιη μετανάστευση.

- Ο κόσμος, είναι προ πολλού τελειωμένος για αναρίθμητους ανθρώπους καταδικασμένους σε μπουντρούμια και βασανιστήρια απλά γιατί είχαν «άλλη γνώμη».

- Ο κόσμος, έχει βρει το τέλος του εδώ και πολύν καιρό, όταν όλα αυτά συνέβαιναν μακριά από εμάς, ενώ εμείς χαχανίζαμε ανέμελα πριν μας βρει το «κακό».

 

Έχει τελειώσει ο κόσμος τη στιγμή που ο Πέτρος Καπετανόπουλος, βρέθηκε κατηγορούμενος με κακούργημα επειδή αναφώνησε «Γιατί το κάνετε αυτό; Τον συλλάβατε, δεν χρειάζεται βία».

 

Έχει τελειώσει ο κόσμος, όταν ένας ανώνυμος βιοπαλαιστής κάπου στην Κύπρο καταδικάστηκε σε πρόστιμο 700 ευρώ γιατί έκλεψε τυρί από το Supermarket του Ορφανίδη, ο οποίος Ορφανίδης παρεμπίπτοντος χρωστά ουκ ολίγα εκατομμύρια δεξιά κι’ αριστερά καταδικάζοντας προμηθευτές και συνεργάτες του σε λουκέτα.

 

Έχει τελειώσει ο κόσμος, ξεβράστηκε στις ακτές της Λέσβου σε τυμπανιαία κατάσταση στα κορμιά είκοσι μεταναστών. Δολοφονήθηκε στα σώματα 20 παιδιών από τις σφαίρες ενός πυροβόλου που κρατούσε ένα άλλο παιδί, κάπου στο Connecticut.

 

Ο ήλιος, έχει δύσει οριστικά για τόσους πολλούς... Ο ήλιος συνεχίζει να αστράφτει για τόσο λίγους...

 

Ακραία παράλογο αν σκεφτεί κάποιος πως θεωρητικά, όλοι αντικρίζουμε τον ίδιο ουρανό όταν σηκώνουμε το κεφάλι να κοιτάξουμε ψηλά. Ή μήπως πια το βλέμμα έχει καρφωθεί στις μύτες των παπουτσιών μας ;

 

Πώς να αντέξεις άλλο το ύφος των υπέρβαρων υπερφίαλων εξουσιαστών που χαίρουν γιατί… «πήραμε τη δόση» μας ; Πραγματικά…

 

Αυτή η εξάρτηση από τη δόση σε τίποτα δεν διαφέρει από την ηρωίνη...

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Κράτη junkies σφαδάζουν στην οδύνη από το στερητικό σύνδρομο, ωστόσο, όταν ο dealer καταφτάσει με την πολυπόθητη δόση, ο πόνος δεν μετριάζεται καθόλου. Ο Παύλος, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Σπύρος, η Μαρία, η Ιωάννα, ο Αντώνης, συνεχίζουν να πονούν από τον ξαφνικό θάνατο της απόλυσης, ο Παύλος, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Σπύρος, η Μαρία, η Ιωάννα, ο Αντώνης, συνεχίζουν να ψάχνουν που θα βγάλουν τη νύχτα κι’ απόψε. Γραφίστας, ραδιοφωνικός παραγωγός, υπάλληλος γραφείου, μικρέμπορος, μουσικός, διορθωτής κειμένων, ασφαλιστής, έχει σημασία ;

Η μόνη «βιομηχανία» που δεν παρουσίασε κάμψη και δεν είχε απολύσεις είναι εκείνη του Θανάτου. Γραφεία Τελετών. Μάλιστα τώρα τελευταία, παρουσιάζει ελαφρά άνοδο καθώς οι άνθρωποι παραιτούνται της ζωής γρηγορότερα.

Α, ναι, οι Μάγιας είχαν δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Αυτό που δεν μπόρεσαν να φανταστούν μόνο, είναι πως η αρρωστημένη ανθρώπινη οργάνωση, θα έφερνε ένα τέλος τόσο αργό και τόσο βασανιστικό.

Το ακόμα χειρότερο : Ο πλανήτης, είναι βαριά χτυπημένος από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Η κλιματική αλλαγή, δεν είναι πια μια αμφιλεγόμενη θεωρία. Φτωχοποιεί και στέλνει στην μετανάστευση εκατομμύρια. Οι γαίες που έχουν είτε βυθισθεί στα λασπόνερα από πρωτόγνωρης έντασης καταιγίδες, είτε ξεράθηκαν τελείως από εξωφρενικές θερμοκρασίας, είναι πλέον εκατομμύρια τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αλλά που κουράγιο να επαναστατήσει κανείς για αυτό ;

Ακούγοντας την Ποιμενική του Beethoven, μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει πόσο λάθος είναι όλα. Μα όλα. Αλλά πια, απέχουμε τόσο πολύ από τα ανθρώπινα θαύματα, από εκείνα που βγάζουν τους θεούς αχρείαστους, που η Ομορφιά, καταντά αυτιστική, να τραγουδά μόνο τον εαυτό της.

Οι Μάγιας είχαν δίκιο...

Τούτος ο κόσμος, έχει τελειώσει. Ένας άλλος κόσμος όμως, είπαν οι Μάγιας, θα ανατείλει. Έτσι είπαν οι Σαμάνοι όταν ρωτήθηκαν. «Κλείνει ένας κύκλος, πεθαίνει το παλιό, έρχεται το νέο».

Ζητώ το αδύνατο. Να υπάρξει ένας κόσμος κάποια στιγμή, που θα είναι βαθιά και συνειδητά διδαγμένος από όλα αυτά που ζούμε τώρα. (στην πραγματικότητα τα ζούσαμε πάντα). Μια πορεία προς το φως. Όχι της ΔΕΗ, αυτό κόβει χαράτσια.

Μια πορεία που θα καταστήσει τους υποκριτές, τους πάσης φύσεως και χρώματος εξουσιαστές, εξοστρακισμένους κι απόβλητους.

Αντίσταση ηθική και Αλληλεγγύη. Δεν υπάρχει πολύς χρόνος. Το «σύστημα» θα τα κουτσοβολέψει και σε πολύ λίγα χρόνια, θα αποκοιμηθούμε πάλι. Μόνο που το «σύστημα» θα επαναλάβει τον εαυτό του, όπως έκανε πάντα, και θα τινάξει τις ζωές των ανθρώπων στον αέρα. Και ξανά από την αρχή.

Εκτός, αν οι Σαμάνοι έχουν δίκιο κι έκλεισε ο κύκλος...

Το κακό, είναι πως δεν πιστεύω ούτε σε μάγους ούτε σε προφήτες. Ή στους ανθρώπους, ή σε τίποτα. Κλείνω, όπως ξεκίνησα, με ένα τετράστιχο του Φαναρά από την «Πικρή Ιστορία της Α» αυτή τη φορά από το ποίημα «Σήμερα το βράδυ»: Περιμένω τον αγέννητο γιο μου μου έχουν πει πως θα έρθει μια άνοιξη μου έχουν πει πως μέχρι τότε πρέπει να στέκομαι όρθιος.

 

Γιώργος Πήττας

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ... ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ !...

ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΤΟΠ !...

Η συζήτηση για την ανάγκη συνεργασίας ή και ενοποίησης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας έχει ανάψει. Κι όμως. Παρότι το 30% των πολιτών αυτοπροσδιορίζονται σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστεροί, σοσιαλιστές και αριστεροί δημοκράτες, η συγκεκριμένη συζήτηση αφήνει αδιάφορη την κοινωνία.

Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο ; Οι επικαλούμενοι τη Σοσιαλ-δημοκρατία απορούν γιατί οι ιδέες τους μαραίνονται, αν και έχουν αναθέσει στους κηπουρούς τους να τις ποτίζουν κάθε μέρα. Δεν είναι οι «κηπουροί» που συνήθως υπονοεί ο δημοσιογραφικός λόγος, αλλά κάτι σοβαρότερο και χειρότερο. Είναι η λογική των δημοσίων σχέσεων και των δείπνων, οι εγωκεντρικοί τακτικισμοί αντί των αξιών, ο καθορισμός των ιδεολογικών προτάσεων από την πορεία των προσωπικών στρατηγικών και όχι το αντίθετο, το εύκολο πέρασμα από τη μια συμμαχία στην άλλη, κ.λπ.

 

Η Σοσιαλδημοκρατία όμως δεν έχει σχέση με προσωπικούς και κομματικούς τακτικισμούς, μόνο με τη γνώση και την κατανόηση των αναγκών της κοινωνίας των πολιτών. Οι συζητήσεις για μεταρρυθμίσεις, αποκρατικοποιήσεις, εξορθολογισμούς, αν και απαραίτητες για την κριτική του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, δεν αρκούν για να πείσουν μια κοινωνία που βρίσκεται σε απόγνωση - σύμφωνα με τον Ηλία Κικίλια, διοικητή του ΟΑΕΔ, «1,6 εκατομμύρια συμπολίτες μας ζουν σε οικογένειες όπου δεν εργάζεται κανείς».

 

Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat για το 2011, το 31% του πληθυσμού της Ελλάδας ζει κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ενώ το εισόδημα του 21% των Ελλήνων είναι πενιχρό ακόμα και μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων. Αλλά η κριτική στο στρεβλό μοντέλο της χώρας δεν μπορεί να γίνεται άκοπα απ' όσους συνέβαλαν στη δημιουργία του. Δεν μπορεί εκείνοι που θεμελίωσαν αυτό το μοντέλο να είχαν δίκιο και τότε και τώρα που το αποθεμελιώνουν. Πρέπει να διαλέξουν πότε είχαν δίκιο.

 

Αλλά ακόμη και αν γίνει αποδεκτή αυτή η παραδοχή, δεν επαρκεί να πείσει για την αναγκαιότητα μιας σοσιαλδημοκρατικής παράταξης αν δεν γίνει σαφές πως αυτή δεν θα είναι λαϊκιστική αλλά θα είναι πάντα λαϊκή.

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η προσπάθεια των εκσυγχρονιστικών δυνάμεων να υποβάλουν σε κριτική τις συντεχνίες, τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, το ανεπαρκέστατο διοικητικό σύστημα, τον λαϊκισμό και τις πελατειακές σχέσεις οδήγησε πολλούς στο να ταυτίσουν τη λαϊκότητα με τον λαϊκισμό και τα λαϊκά προβλήματα με το κακώς νοούμενο αριστερό.

Σήμερα, η προσπάθεια συγκρότησης της Σοσιαλδημοκρατίας δεν πείθει, επειδή γίνεται με τον ίδιο δογματισμό αλλά με αντίθετα πρόσημα. Επειδή ψάχνει την απάντηση στα κακά καταναλωτικά ελλείμματα, επιζητώντας κατάργηση ακόμη και των δαπανών για το κράτος πρόνοιας. Επειδή αναζητεί στην αγοραία λογική την απάντηση στις συντεχνίες και στο υπερτροφικό κράτος, επειδή θεωρεί τον κοινωνικό αυτοματισμό απάντηση στον λαϊκισμό.

Η διαρκώς ανανεούμενη Σοσιαλδημοκρατία γνωρίζει πως η λύση δεν είναι στις υποσχέσεις όλων προς όλους. Αλλά δεν βρίσκεται ούτε στην απαξίωση του κόσμου της εργασίας ή του κεφαλαίου. Η λύση υπάρχει στις πολιτικές που εγγυώνται την προώθηση του δημόσιου συμφέροντος μέσα από τη συγκρότηση ενός σύγχρονου κοινωνικού συμβιβασμού μεταξύ όλων των παραγωγικών, κοινωνικών και ταξικών δυνάμεων της χώρας.

Σοσιαλδημοκρατία δεν σημαίνει δημόσιες σχέσεις, ατέρμονα και αδιέξοδα φόρουμ και ημερίδες, αλλά ιδέες, προγράμματα και προτάσεις για ένα κράτος πρόνοιας που θα θεμελιώνει τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία.Εχω αναφερθεί και παλιότερα στο συντηρητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται επιστροφή στο 2008. Εκτοτε, περιμένω ακόμα τον κ. Τσίπρα «να πει και κάτι αριστερό» αντί για τη συστηματική υποστήριξη στον κρατισμό και στον λαϊκισμό.

Τα ίδια ισχύουν σήμερα και για διάφορα φόρουμ της Σοσιαλδημοκρατίας. Κι αυτοί, αντί για συνεχείς επικλήσεις του αντικρατισμού και του αντιλαϊκισμού, πρέπει να πουν κάτι αριστερό.

ΥΓ: Αυτό το κείμενο είχε σταλεί στην εφημερίδα όταν έγινε γνωστό πως ο Νίκος Μπίστης παραιτήθηκε από τη θέση του υπεύθυνου στη ΔΗΜΑΡ για τη διεύρυνση, όταν η Εκτελεστική Επιτροπή του κόμματος απέρριψε την πρότασή του για τη δημιουργία Φόρουμ Διαλόγου για την Κεντροαριστερά. Αυτή η εξέλιξη μάλλον επιβεβαιώνει την κεντρική θέση του άρθρου πως η ελληνική Σοσιαλδημοκρατία χρειάζεται ιδρυτικό συνέδριο και όχι φόρουμ και άλλες ημερίδες.

 

Γιώργος Σιακαντάρης

ΠΟΣΟ ΑΠΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΌ ΤΟ ΚΟΝΕΚΤΙΚΑΤ ?...

Τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα μετά τη σφαγή στο σχολείο του Κονέκτικατ είναι συγκλονιστικά: Από το 1999 μέχρι σήμερα 136 μαθητές και φοιτητές σε όλο τον κόσμο έχουν δολοφονηθεί από το όπλο κάποιων τρελών μέσα στο ίδιο τους το σχολείο ή το πανεπιστήμιο.

Αν προσθέσουμε και τα θύματα του Μπρέιβικ στη Νορβηγία (παιδιά ήταν κι αυτά) τότε μπορούμε εύκολα να μιλάμε για μια ανείπωτη τραγωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας κι εμείς παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές μιας κινηματογραφικής ταινίας.

Φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη μερίδα του λέοντος σ' αυτή τη λίστα της ντροπής και κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο γεγονός τα δάκρυα κυλάνε εύκολα στα μάτια των πολιτικών, καταδικάζονται τα γεγονότα, ανοίγει μια συζήτηση για την ελεύθερη πώληση όπλων, για τα λόμπι που κερδίζει δισεκατομμύρια.

Και ύστερα από λίγες ημέρες τα δάκρυα στεγνώνουν, η μνήμη «κονταίνει», τα λόμπι των όπλων κερδίζουν και πάλι σ' αυτό το υποκριτικό μπρα ντε φερ για το αν πρέπει να υπάρχει έλεγχος του οπλισμού στις ΗΠΑ. Θα πει κανείς : Τι μας νοιάζει εμάς αν οι Αμερικανοί είναι αυτοκαταστροφικοί, αν το DNA τους είναι «ποτισμένο» με τη βία και τα όπλα κι αν είναι υποκριτές και διπρόσωποι ;

Κι όμως, το παράδειγμα των ΗΠΑ πρέπει να προβληματίσει την Ελλάδα, διότι τα σημάδια δεν είναι καθόλου καλά κι αν δε θέλουμε να δούμε κι εμείς κάποτε ένα ελληνικό... Κονέκτικατ, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με όσους εύκολα ποτίζουν τους Ελληνες με το «ναρκωτικό» της βίας.

Τα τελευταία χρόνια, με την αύξηση της εγκληματικότητας, οι ειδήσεις έχουν γεμίσει με εικόνες απίστευτης αγριότητας που ευτυχώς δεν έχουν πάρει μαζική μορφή. Μόλις πριν από μερικές ημέρες ένα 16χρονο παιδί δολοφονήθηκε με τόση μίσος, που δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους. Ομοίως, πριν από ενάμιση χρόνο κάποιοι αλλοδαποί δολοφόνησαν έναν νέο άνθρωπο για μία κάμερα, ενώ καθημερινά είναι τα φαινόμενα της δολοφονίας ή του βασανισμού μεταναστών. Και αυτά τα περιστατικά περνούν μέσα στα σπίτια μας, οι πολίτες εθίζονται στη βία, την αντιλαμβάνονται σαν ένα καθημερινό γεγονός.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Πόσο μακριά, λοιπόν, είναι η Ελλάδα από μια μαζική δολοφονία και τι κάνει η πολιτεία για να αποτρέψει ένα τέτοιο γεγονός; Από αυτά που βλέπουμε, δεν κάνει απολύτως τίποτε.Για παράδειγμα, τι έχει κάνει η επίσημη πολιτεία για να σταματήσει την ανεξέλεγκτη διακίνηση όπλων στην Ελλάδα ;

Χρόνια ακούμε για σύσταση αυστηρού νόμου για την οπλοκατοχή, αλλά τα Καλάσνικοφ... πωλούνται στην Ομόνοια. Εκτιμάται ότι στην Ελλάδα κυκλοφορούν πάνω από ένα εκατ. παράνομα όπλα, ενώ χιλιάδες πολίτες έχουν κάνει αιτήσεις για άδεια οπλοφορίας που δίνονται με απλές διαδικασίες.

Τα σύνορά μας, ειδικά προς την Αλβανία, είναι ξέφραγο αμπέλι όπου περνούν χιλιάδες όπλα. Στην Κρήτη θεωρείται... μαγκιά να έχεις όπλο και να κυκλοφορείς μάλιστα μ' αυτό, ενώ στον κόσμο της νύχτας δεν νοείται... καλός μπράβος χωρίς να έχει μαζί του ολόκληρο οπλοστάσιο και να μην ελέγχεται γι' αυτό.

Για να μη μιλήσουμε για όσους βάζουν φωτιά με λόγια και πράξεις. Τι είπε η «Χρυσή Αυγή» μετά την άγρια δολοφονία του 16χρονου στα Μέγαρα; Προανήγγειλε εκκαθαρίσεις στον καταυλισμό των Ρομά. Βία στη βία, με λίγα λόγια.Οι δε Χρυσαυγίτες βουλευτές, με αρχηγό τον Κασιδιάρη, τόνισαν με κυνικό τρόπο ότι αν υπήρξε κάτι καλό από την εκλογή τους στο ελληνικό Κοινοβούλιο ήταν ότι μπορούν πλέον να κυκλοφορούν με τα κουμπούρια τους με την άδεια της Αστυνομίας και χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Ετσι εκλαμβάνουν τη Δημοκρατία οι ψευτοπαλίκαροι.Υπάρχουν πολλές μορφές βίας στην Ελλάδα.

Μεμονωμένες, προς το παρόν, που ελπίζουμε να μη γίνουν ποτέ μαζικές και να ζήσουμε... αμερικανικές τραγωδίες. Η πιο σοβαρή, όμως, πλευρά του προβλήματος είναι ο εθισμός στη βία. Στην τηλεόραση, στη δουλειά μας, στις διαδηλώσεις, στις καταλήψεις, στο... δίκιο του εργάτη, ακόμη και μέσα στη Βουλή. Κι αυτό πρέπει να το προσέξουμε πολύ.

Βασίλης Σ. Κανέλλης