Πάντα αναρωτιόμουν για το τι θα αποκάλυπτε η σκαπάνη του μελλοντικού αρχαιολόγου. Αν, δηλαδή, ξαφνικά, γινόταν μια έκρηξη ηφαιστείου σε τι στάση θα μας έβρισκαν μετά από 1500 χρόνια;
Η ανασκαφή στην Πομπηία ανέδειξε τη Νεκρή Πόλη με τους κατοίκους σε διάφορες στάσεις ύπνου , στην Ελλάδα τι θα έβρισκαν? Τη Νεκρή Χώρα αλλά πως;
Δε χρειάστηκε να αναρωτηθώ πολύ. Είναι σίγουρο ότι τον Έλληνα θα τον βρει η καταστροφή μπροστά στην τηλεόρασή του.
Δυο γενιές ανθρώπων τώρα, από την εποχή που το πρώτο τηλεοπτικό σήμα βγήκε στους ελληνικούς αιθέρες είναι καθηλωμένες μπροστά στη συσκευή.
Η πρώτη γενιά δικαιολογημένα. Το καινούργιο μέσον, το υπό την υψηλή επιστασία κρατικού φορέα που τον πληρώναμε πάντα χωρίς να γκρινιάζουμε, ψυχαγώγησε, ενημέρωσε, έστω και λειψά και μεροληπτικά, ακόμα και εκπαίδευσε αυτή τη γενιά που στην πλειοψηφία της το μόνο που ήξερε ήταν ο κινηματογράφος, όπου υπήρχε πρόσβαση και σ’αυτόν.
Πέρασε στη μεταβατική φάση του βίντεο κι επέστρεψε δριμύτερη στην ιδιωτική τηλεόραση που έφερε μαζί της όλα τα καλά αλλά, κυρίως, όλα τα κακά της κρατικής σε μεγέθυνση.
Χρόνια τώρα, το βλέπαμε να έρχεται, άλλοτε βίαια κι άλλοτε σε μικρές, σοφές δόσεις ικανές να προκαλέσουν εθισμό.
Το reality είναι η νέα πραγματικότητα της τηλεόρασης που καθήλωσε μπροστά της ένα κοινό που το καθήκον του είναι να βρίσκεται αλλού, στις επάλξεις μιας επαχθούς καθημερινότητας, στα πεδία της διεκδίκησης, στην κόντρα για όσα μας επέβαλαν ενώ άλλα μας υπόσχονταν.
Αυτό το κοινό άραξε κι έβαλε το μάτι στην πολλών ιντσών κλειδαρότρυπα κι έχει πάρει και ρόλο, αφού φρόντισαν χρόνια τώρα να του προμηθεύσουν και το όπλο του, το κινητό τηλέφωνο, ένα για κάθε μέλος της οικογένειας για να μπορεί να τιμωρεί μ’ένα απλό sms όσους παίχτες δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να εξασφαλίσουν ασυλία.
Παντοδυναμία το νιώθουν αλλά στην πραγματικότητα είναι το σίδερο που τους έχουν δεμένο στο πόδι για να μη σηκώνονται από τον καναπέ αν δεν υπάρχει απίστευτα σοβαρός λόγος. Σε λίγο και οι σωματικές ανάγκες θα ικανοποιούνται επί τόπου με τη χρήση ειδικών μέσων.
Άνθρωποι της διπλανής πόρτας έγιναν ξαφνικά αναγνωρίσιμοι ως παίκτες reality, ως Big Chef και Master Brother, ως πρωταγωνιστές ενός αέναου σήριαλ με αμφίβολο τέλος και έπαθλο το παθητικό κοινό τους.
Ένα κοινό με μνήμη χρυσόψαρου που ζει και θα πεθάνει μπροστά στο δέκτη του, βλέποντας τους άλλους να “μαγειρεύουν” ενώ το ίδιο δεν είναι ικανό όχι μόνο να ψηφίσει, αλλά ούτε μια τηγανιά πατάτες να κάνει. Θα πεθάνει με τα realities να διαδέχονται το ένα το άλλο και τη ζωή να περνάει έξω από την πόρτα του και να μην το αγγίζει.
Αν αυτό δεν είναι η χαρά του κάθε κυβερνώντος τότε τι είναι;
...όταν η ιστορία έρθει και σου ψιθυρίσει στ' αυτί,έλα,εσύ πηγαίνεις!!! Η ιστορία σε οδηγεί τελικά.
Στο αφιέρωμα, η Έλλη Παππά, συγγραφέας και μαρτυρική σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, αφηγείται σε μια παρέα παιδιών την ιστορία του Ελληνοιταλικού πολέμου. Απαντά στις ερωτήσεις και αγκαλιάζει τις αγωνίες της νέας γενιάς.
Ένα αφιέρωμα της δημοσιογράφου Έμμα Παπαεμμανουήλ, που προβλήθηκε στα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ το 2002, κατά τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου.
Σύμφωνα λοιπόν με το Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς CPI 2010, η Διεθνής Διαφάνεια, κατατάσσει τη χώρα μας στην 78η θέση ανάμεσα στις 178 χώρες και μάλιστα παίρνει τον ίδιο βαθμό με την Κολομβία, το Λεσότο και την Κίνα. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι μας ξεπέρασαν χώρες όπως η Ρουάντα, η Γκάνα και το Σαλβαδόρ. Δε γίνεται φυσικά λόγος για τη θέση μας μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. Είμαστε οι ουραγοί και σ΄ αυτό.
Η ευθύνη είναι συλλογική και αναλογική και ξεκινάει από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας. Η περαίωση και η πρόθεση νομιμοποίησης των αυθαιρέτων κτισμάτων και των ημιυπαίθριων αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα κρατικής διαφθοράς, αφού η ίδια η πολιτεία επιβραβεύει τους παράνομους.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα, αλλά δεν ωφελεί πλέον. Ντρέπομαι που είμαστε οι πιο διεφθαρμένοι πολίτες της Ευρώπης. Ντρέπομαι που η δικαιοσύνη στη χώρα μου δεν παρεμβαίνει στο βαθμό που θα επιθυμούσα για την πάταξη της διαφθοράς. Ντρέπομαι που αποχαυνωμένοι περιμένουμε κάποιον μεσσία να μας σώσει.
Ας κοιτάξουμε όλοι στον καθρέφτη μας και ας βγάλουμε τις μάσκες πίσω από τις οποίες κρυβόμαστε.
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για να σας μεταφέρω την αγωνία μου.
Είναι ο πιο μεταφρασμένος σύγχρονος έλληνας συγγραφέας
Μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, φιλόσοφος και πολιτικός. Ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τεράστιο σε όγκο, αλλά και σε ευρύτητα έργο.
Κέρδισε παγκόσμια φήμη μεταθανάτια από τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη τού μυθιστορήματός του «Ο βίος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» από τον Μιχάλη Κακογιάννη το 1964.
Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ο πιο μεταφρασμένος σύγχρονος έλληνας συγγραφέας, ενώ προτάθηκε για Νόμπελ τρεις φορές.
Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, στις 18 Φεβρουαρίου του 1883, εποχή κατά την οποία το νησί, αποτελούσε ακόμα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το 1954 η Ιερά Σύνοδος με έγγραφό της ζητούσε από την κυβέρνηση την απαγόρευση των βιβλίων του Νίκου Καζαντζάκη. Ο ίδιος ο Καζαντζάκης, απαντώντας στις απειλές της εκκλησίας για τον αφορισμό του, έγραψε σε επιστολή του: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ». Τελικά η Εκκλησία της Ελλάδος δεν τόλμησε να προχωρήσει στον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς ήταν αντίθετος σε κάτι τέτοιο ο οικουμενικός πατριάρχης Αθηναγόρας.
Προσβλήθηκε από λευχαιμία και νοσηλεύτηκε στην Κοπεγχάγη της Δανίας και το Φράιμπουργκτης Γερμανίας, όπου τελικά κατέληξε στις 26 Οκτωβρίου του 1957 σε ηλικία 74 ετών. Η σορός του μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας και στη συνέεια στο Ηράκλειο. Στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη χαράχθηκε η επιγραφή: Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι [φοβούμαι] τίποτα, είμαι λέφτερος [ελεύθερος].
Να λοιπόν που φτάνει η ώρα της κρίσης και όλοι οι υποψήφιοι κάθιδροι, διαγκωνίζονται για το ποιος θα προλάβει να αφήσει το φυλλάδιό του στην προσπάθειά του να μας πείσει για την αξία του και να υφαρπάξει την ψήφο μας. Σ΄όλους αυτούς τους ...οραματιστές που πασχίζουν για το καλό μας και θέλουν την ψήφο μας, αφιερώνουμε αυτό το εξαιρετικό τραγούδι.
Στον ιστότοπο της οικονομικής εφημερίδας Exprees, αναρτήθηκε χτες το βράδυ η είδηση, σύμφωνα με την οποία παραιτήθηκε η Γ. Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας Θάλεια Δραγώνα. Η παραίτησή της ήταν αποτέλεσμα των έντονων αντιδράσεων που προκάλεσαν οι προτάσεις της για να γίνει προαιρετικό το μάθημα της ιστορίας στα σχολεία, σύμφωνα πάντα με την εφημερίδα Εξπρες.
Αν η είδηση είναι αληθής, εκτιμώ ότι θα ανακουφίσει το σύνολο των εκπαιδευτικών. Με την κα Δραγώνα, έχουμε ασχοληθεί αρκετές φορές τόσο για την επιστημονική της κατάρτιση,όσο και για τις προκλητικές, ακραίες, αντιπαιδαγωγικές και ανθελληνικές, κατά την άποψή μου, θέσεις της. Τώρα ξαναχτύπησε με το μάθημα της ιστορίας. Δε θέλω να ασχολούμαι με την κα Δραγώνα, αλλά αγνοεί το οτι ανιστόρητος λαός έιναι χαμένος λαός; Το αγνοεί ή εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία; Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του και ας μη βιαστούν κάποιοι να μας χαρακτηρίσουν ως εθνικιστές . Όπως και να ΄χει όμως το θέμα, οι τεράστιες ευθύνες βαρύνουν τον πρωθυπουργό αλλά και την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.
Οι συνήθεις ύποπτοι. Παθιασμένοι, σαν το φιλί τους, να φέρουν τα πάνω κάτω, να ακουστούν.
Ακόμη κι αν υποχρεωθούν να ουρλιάξουν ή να ξεσπάσουν σε λυγμούς. Ανυποψίαστοι (απολίτικους τους κατηγορούν) για τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη τους. Κι ας φοβούνται, ή μάλλον κι ας προκαλούν το φόβο να τους αγγίξει φορώντας στολή και κράνος, κρατώντας κλομπ και χειροπέδες. Αλλά αυτά τα Γαλλάκια, μαθητές Λυκείου ακόμη, έχουν το δικό τους τρομερό όπλο. Τα νιάτα τους. Γι' αυτό και στήνουν χορό μέσα στους δρόμους της «τάξης» και του «πρέπει». Χορό χαοτικό σαν τις μουσικές τους, στη διαπασών κι όποιος αντέξει. Οταν οι άλλοι θα αποχωρούν από τους δρόμους του Παρισιού, γι' αυτούς θα αρχίζει το μεγάλο πάρτι της ζωής, που, κι αυτό το ξέρουν καλά, την έχουν ολόκληρη μπροστά τους... (φωτ. Reuters)
Το Υπουργείο Οικονομικών, στην προσπάθειά του να "καλλιεργήσει" φορολογική συνείδηση, προκήρυξε διαγωνισμό για το καλύτερο ή αν θέλετε αντιπροσωπευτικότερο βίντεο αναφορικά με τη φοροδιαφυγή. Επειδή χρόνια τώρα ο ένας κλέβει από τον άλλο, θεωρώ ότι αυτό είναι το αντιπροσωπευτικότερο και νομίζω οτι θα συμφωνήσετε και εσείς.
«Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία. Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».
Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης
Σιμόν Πέρεζ
"Η ιστορία γράφεται απ΄ αυτούς που έχουν την εξουσία και το χρήμα. Ούτε οι σκλάβοι ούτε οι φτωχοί άνθρωποι έγραψαν ποτέ ιστορία. Αυτά που διαβάζουμε ως ιστορία είναι αυτά που κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να διαβάσουμε."
Ντέιβιντ Ρόκφελερ
"Είμαστε ευγνώμονες στους Washington Post, New York Times, Time Μagazine και σε άλλους μεγάλους εκδότες των οποίων οι διευθυντές, παρευρέθησαν στις συναντήσεις μας και κράτησαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα για περίπου 40 χρόνια. Θα ήταν αδύνατο για εμάς ν’ αναπτύξουμε το σχέδιο μας για τον κόσμο αν ήμασταν εκτεθειμένοι στα φώτα της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια. Όμως ο κόσμος είναι πιο εξελιγμένος και προετοιμασμένος να βαδίσει προς μια παγκόσμια κυβέρνηση. Μια υπερεθνική ηγεσία από τη διανοητική ελίτ και τους διεθνείς τραπεζίτες είναι σαφώς προτιμότερη από την εθνική αυτοδιοίκηση που εφαρμοζόταν τους περασμένους αιώνες"
David Rockfeller, Συμβούλιο Εξωτερικών σχέσεων.
Πωλ Βάρμπουργκ
"Θα έχουμε μια παγκόσμια κυβέρνηση είτε μας αρέσει είτε όχι. Το μοναδικό ερώτημα είναι αν αυτή η κυβέρνηση θα πραγματοποιηθεί με επιβολή ή με συναίνεση"
Paul Warburg, Συμβούλιο Εξωτερικών σχέσεων, Αρχιτέκτονας του ομοσπονδιακού αποθεματικού συστήματος.
Honoré de Balzac
Υπάρχουν δύο εκδοχές της ιστορίας: Η μία είναι η επίσημη, ωραιοποιημένη, που διδάσκεται στα σχολεία. Η άλλη είναι η κρυφή ιστορία που εξηγεί τις πραγματικές αιτίες των γεγονότων, μια ντροπιαστική ιστορία
Καθηγητές Antony C. Sutton, Carol Quigley
Μια ολιγομελή διεθνής ελιτ ήταν η ίδια που χρηματοδότησε στο παρελθόν την κομμουνιστική επανάσταση και τους Ναζί, και είναι η ίδια που προωθεί σήμερα τη νέα τάξη.
Αρκάς
"Δημοκρατία είναι 4 λύκοι και 1 πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό"
Η Ιστορία Κύκλους κάνει! Ελλειπτική ατάκα ή πραγματικότητα; Στην αρχαιότερη θρησκεία του κόσμου, το Βενταϊσμό, βρίσκουμε την θεωρία των ιστορικών κύκλων.
Την συναντάμε και στην διδασκαλία διάφορων Ελλήνων φιλοσόφων και στη συνέχεια βλέπουμε να την υποστηρίζουν και οι Θεοσοφιστές του Μεσαίωνα. Μελετώντας την προχωράμε σε μια αναθεώρηση των σύγχρονων ιστορικών αντιλήψεων.
Στη θεωρία των ιστορικών κύκλων υφίσταται η Ιστορία ως ρυθμική – κυκλική – σπειροειδής και ότι συνεχώς μπορεί να μας προσδιορίζει την επιστροφή των ιστορικών γεγονότων .
Έτσι η εμπειρία και μάθηση από το παρελθόν μπορεί να μας διδάξει για το μέλλον.Ποτέ όμως η ιστορία δεν επιστρέφει στο ίδιο ακριβώς σημείο. Αυτό συμβαίνει γιατί η συσσώρευση της ανθρώπινης εμπειρίας επιτρέπει την έστω και αργή εξέλιξη, όχι όμως με γραμμικό τρόπο αλλά με σπειροειδή.
Μια ανάλογη αντίληψη είχαν και ο Πλάτωνας και ο Νίτσε με την Ιστορική θεωρεία των περιτροπών. Όλα τα πράγματα επιστρέφουν, κυκλικά και περιοδικά, στο σημείο της εκκίνησής τους και αλλάζουν μόνο φαινομενικά.Σαν σκιά….!
Σε ένα κείμενο λοιπόν του 1792 με τίτλο «Η εγκαθίδρυση του δεσποτισμού», γραμμένο από τον γάλλο επαναστάτη Ζαν Πολ Μαρά, διαβάζουμε … αυτό που ζούμε σήμερα στην χώρα μας!
Ο Μαρά αναφέρεται στην αξιοποίηση των κρίσεων από τους κυρίαρχους και στην καθυστερημένη λαϊκή αντίδραση στα καταστροφικά μέτρα που παίρνουν οι κυβερνώντες για την αντιμετώπισή τους.
Γράφει λοιπόν ο Μαρά: «Μερικές φορές ο ηγεμόνας, για να επιβουλευτεί την ελευθερία περιμένει τη στιγμή της εκδήλωσης μιας ανησυχητικής κρίσης, που έχει προετοιμάσει ο ίδιος• τότε, με το πρόσχημα της φροντίδας για τη σωτηρία του κράτους προτείνει καταστροφικά μέτρα, που τα καλύπτει με το πέπλο της αναγκαιότητας, του κατεπείγοντος, των περιστάσεων, της κακοδαιμονίας των καιρών. Εγκωμιάζει την αγνότητα των προθέσεών του, εκφωνεί μεγάλα λόγια για την αγάπη του δημοσίου συμφέροντος, διαλαλεί τη μέριμνα της πατρικής του αγάπης. Κι αν δει ότι υπάρχει δισταγμός για να γίνουν δεκτές οι προτάσεις του, βάζει αμέσως τις φωνές: Πώς, δεν θέλετε; Ε, τότε βγείτε μόνοι σας από την άβυσσο! Κανείς δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί, κι ο καθένας αφήνεται στο έλεος των πραγμάτων, παρ’ όλο που δεν έχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό που κρύβουν τα μέτρα αυτά, όπου κάτω από το όμορφο περίβλημα βρίσκονται τα πιο μοχθηρά σχέδια. Η παγίδα αποκαλύπτεται όταν δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια για να αποφευχθεί: τότε ο λαός σαν το λιοντάρι που πέφτει μέσα στα δίχτυα κρυμμένα κάτω από τα φυλλώματα, παλεύει για να τα σπάσει και το μόνο που καταφέρνει είναι να μπλέκεται περισσότερο».
Η Ιστορία Κύκλους κάνει! Ελλειπτική ατάκα ή πραγματικότητα λοιπόν; Η εμπειρία και η μάθηση από το παρελθόν μπορεί να μας διδάξει για το παρόν και το μέλλον!
Τον Αύγουστο,αναρτήθηκε στο λιθο...Βόλο, με τον τίτλο"Μαζικές απολύσεις στην Τυποεκδοτική", κείμενο από το "Κίνημα Τυπογράφων" αναφορικά με τις απολύσεις εργαζομένων από την επιχείρηση του ΚΚΕ.
Στις Λογοπλοκίες, αναρτήθηκε σήμερα, με τον τίτλο "Η επιλεκτική επαναστατικότητα του ΚΚΕ", κείμενο, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και απόσπασμα από τα επίσημα πρακτικά της Βουλής, όπου καταρίπτεται, ως μπούρδα, η άποψη ότι οι ΚΚΕδες είναι συνεπείς και σταθεροί στις ιδέες και τον αγώνα. Τα ιδεολογήματά τους και οι αντιφάσεις τους, όπως σχολιάζει ο Π.Μ στην ανάρτηση των Λογοπλοκιών,συρρικνώνουν το ΚΚΕ και το μετατρέπουν σε φθίνουσα μικροαίρεση, αγκιστρωμένη σε εξ΄ ύψους αλήθειες όπως αυτή που λέει οτι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!!!
Μπορεί ένα …επαναστατικό κόμμα, συμμετέχον στο κοινοβουλευτι-κό «παιχνίδι» να κάνει κριτική στις κυβερνητικές πολιτικές και να προτείνει, ακόμα και ν΄ απαιτεί στάσεις και πράξεις κόντρα στο Σύστημα και τους Νόμους του, με βάση το σύνθημα – δόγμα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη ;». Ναι, μπορεί και το ΚΚΕ είναι το παράδειγμα, τέτοιων κομμάτων.
Η επιχείρηση, τάδε, καταγγέλλεται, οι εργαζόμενοί της καλούνται και κατεβαίνουν σε απεργία, πολλές φορές γίνεται κατάληψη της. Αιτία η πρόθεση ή και η απόφαση του εργοδότη να προβεί σε απολύσεις. Την αιτιολογία του «δεν βγαίνω ή απολύσεις ή κλείνω», δεν την ακούει κανείς. Η προοδευτική δράση και πράξη, απαιτεί στυγνότητα, ακαμψία, αδιαφορία για τις εργοδοτικές δικαιολογίες. Η γραμμή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ είναι καθαρή, σταθερή κι αδιαπραγμάτευτη : όχι στις απολύσεις !...
Στην κομματική εκδοτική επιχείρηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, την «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ», έγιναν ομαδικές απολύσεις, το τελευταίο χρονικό διάστημα. Γράφτηκε επίσης, πως επιβλήθηκαν και μειώσεις μισθών.
Τουλάχιστον για τις απολύσεις, υπήρξε συζήτηση στη Βουλή, με αναφορά του υπουργού οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου κι απάντηση της Γ.Γ. του ΚΚΕ.
Απ΄ αυτή την απάντηση της Α. Παπαρήγα, είναι το παρακάτω απόσπασμα, παρμένο λέξη προς λέξη από τα επίσημα Πρακτικά της Βουλής :
«…Φέρατε το θέμα της «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ». Εσείς το ξέρετε καλύτερα από τον καθένα το θέμα αυτό. Τι θέλετε, δηλαδή, να πείτε; Από μία άποψη μας δίνετε την ευκαιρία να το θέσουμε το ζήτημα, γιατί εδώ έχει διαφορά. Βεβαίως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας μέσα στον καπιταλισμό δρα. Πού δρα ; Στο δικό του κόσμο ; Και βεβαίως στήσαμε μία επιχείρηση, που να μπορούμε φασόν να εκδίδουμε τα προϊόντα μας – με συγχωρείτε που το λέω έτσι, δεν είναι προϊόν βεβαίως κερδοσκοπικό - εφημερίδες, βιβλία, έντυπα, προεκλογικό υλικό, για να μην εξαρτόμαστε από τυπογραφεία και από τις συγκυρίες πολλών πραγμάτων.
Και βεβαίως έπρεπε να βρούμε και μία πελατεία. Ξέρετε ότι είχαμε πελάτες μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα. Αργότερα τα εκδοτικά συγκροτήματα έκαναν τα δικά τους εργοστάσια και τη δική τους παραγωγή. Εμείς δεν έχουμε παραγωγή για την αγορά, έχουμε δική μας παραγωγή και είμαστε φασόν και επομένως άρχισε η επιχείρηση να έχει λιγότερο κύκλο εργασιών. Αυτό είναι περίεργο; Αυτό γίνεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Βεβαίως μέσα στην καπιταλιστική αγορά λειτουργούσε. Και έχουμε και φέσια μεγάλων επιχειρήσεων και μετά από χρόνια καταφεύγουμε στα δικαστήρια.
Μας έβαλαν «φέσια» εκατομμύρια ευρώ και ενδεχομένως ξέρετε ποιοι είναι αυτοί και μπορείτε να μάθετε ποιοι είναι αυτοί. Δεν είναι «φτωχαδάκια».
Τρίτον, δεχθήκαμε πρωτοφανή πολιτική επίθεση με κοινή οργάνωση ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ από το 2007. Δεν μπαίνω τώρα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και στο τι έχει ακουστεί για την «Τυποεκδοτική». Ποιος πελάτης θα υπερνικούσε το φόβο και το δισταγμό ; Με όποιον συνεργαζόμαστε, μας τον βγάζετε ότι ήταν μπατζανάκης μας και συνεταίρος. Βεβαίως δεν θέλαμε να πάμε ούτε να κάνουμε συμπράξεις με επιχειρηματίες που μας πρότειναν, ούτε να πουλήσουμε το 50% των μετοχών και να μπούμε στο Χρηματιστήριο, επομένως η λύση είναι να «νοικοκυρέψεις» -χρησιμοποιώ τον δικό σας όρο - και να αντιστοιχήσεις τον κύκλο των εργασιών.
Εμείς όμως δεν είμαστε υπερασπιστές του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν λειτουργούμε μέσα σ’ αυτό. Τι να κάνουμε ; Να πάμε να ζήσουμε στο φεγγάρι μόνοι μας; Δεν γίνεται. Άλλωστε έχουν προηγηθεί άλλοι στην κατοχή και στην εκμετάλλευση της σελήνης. Μη λέτε τέτοια πράγματα. Να σας πω κάτι ; Μέσα απ’ αυτές τις εμπειρίες γινόμαστε ακόμα πιο φανατικοί πολέμιοι του καπιταλιστικού συστήματος…».
Και για όποιον δεν κατάλαβε η κομμουνιστική ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ, μπορεί να κάνει μαζικές απολύσεις, επειδή οι δικαιολογίες της εργοδοσίας, εκεί, είναι λογικές και βάσιμες. Και φυσικά, ούτε καταγγελίες υπάρχουν, ούτε απεργίες γίνονται, ούτε, βέβαια, καταλήψεις. Το ΠΑΜΕ εκεί δεν …πάει, στέκεται ακίνητο. Στην περίπτωση αυτή η επαναστατική στάση και πράξη απαιτεί το αντίθετο από το συνηθισμένο.
΄Αλλωστε η κυρα – Αλέκα μας, ήταν σαφέστατη : μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα ζούμε, ρε παιδιά, θα κάνουμε και απολύσεις, αλλά εμείς (που κάνουμε απολύσεις) δεν είμαστε υπερασπιστές του καπιταλισμού, σαν κι εσάς ! Μέσα από τέτοιες εμπειρίες (κάνοντας μαζικές απολύσεις, δηλαδή...) μισούμε περισσότερο το καπιταλιστικό σύστημα και το πολεμάμε πιο φανατικά !...
Επί τέλους, παίρνει τέλος η διαχρονική μπούρδα, που ακούγεται από πολλούς, για το ΚΚΕ και τους ΚΚΕδες : αυτοί τουλάχιστον είναι συνεπείς και σταθεροί στις ιδέες και τον αγώνα τους, λένε… Μπούρδες !...
Οι κοινωνίες της Ευρώπης -και η ελληνική, πολύ περισσότερο- οφείλουν εν μέρει ευγνωμοσύνη στον κ. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Πολλά πράγματα που απλώς ψυχανεμίζονταν, διαισθάνονταν ή άκουγαν με καχυποψία από τους «αντιρρησίες συνείδησης» του χρέους, των ελλειμμάτων και του Συμφώνου Σταθερότητας, τα είπε ο πρόεδρος του Eurogroup σε λίγες λέξεις. Δεν ξέρω πού το πάει ο κ. Γιούνκερ – αν αίφνης θέλησε να παίξει στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα, αν με τα λόγια αυτά ασκεί ένα είδος αντιπολίτευσης στον γαλλογερμανικό άξονα (αν αυτός υπάρχει πια…) και σε όλα όσα θέλει ν’ αλλάξει στο Σύμφωνο Σταθερότητας (για ν’ αλλάξει τα φώτα στις κοινωνίες…). Σε κάθε περίπτωση, οι λίγες φράσεις που αφιέρωσε κατά την ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ στην «ελληνική τραγωδία» αποκάλυψαν ένα πραγματικό colpo grosso εις βάρος των ευρωπαϊκών κοινωνιών: το ότι το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα ήταν γνωστό και στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές του ελληνικού κομματικού συστήματος, αλλά και το ότι η κοινοτική ελίτ και οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες γνώριζαν και εποιούντο την νήσσαν είναι μια τρανταχτή ομολογία παραπλάνησης και εξαπάτησης της ευρωπαϊκής και ελληνικής κοινής γνώμης.
ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι το «καρφί» που πέταξε ο Γιούνκερ κατά των Γαλλογερμανών. Αποτυπώνουμε με ακρίβεια τη φράση, είναι ιστορικής αξίας: «Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ήταν γνωστά, αλλά οι Βρυξέλλες δεν έπραξαν τίποτα… Γαλλία και Γερμανία είχαν, επίσης, πλήρη ενημέρωση, αλλά ενδιαφέρονταν κυρίως για τη ροή εξαγωγών προς την Ελλάδα». Ευρωσκεπτικιστές και αντιευρωπαϊστές έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται δικαιωμένοι. Επί της ουσίας, ο κ. Γιούνκερ συμπύκνωσε σ’ αυτή τη μικρή φράση την κριτική που διατυπώνουν εδώ και δύο δεκαετίες, άλλοτε πολύ φλύαρα, άλλοτε πολύ συνθηματολογικά. Ότι δηλαδή η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και η Ευρωζώνη είναι ένας μηχανισμός παραγωγικής υποβάθμισης των περιφερειακών χωρών, όπως η Ελλάδα, και μετατροπής τους σε «πάγκο σούπερ μάρκετ» για τις εξαγωγές των κεντρικών χωρών, όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Αν συμπληρώσει κανείς κι εκείνο το μεγάλο κομμάτι εθνικής κυριαρχίας που πνίγηκε στα γαλλογερμανικά πλεονάσματα, μαζί με τα χωράφια που ξεχερσώθηκαν, τα εργοστάσια που έκλεισαν, τις θέσεις εργασίας που «μετανάστευσαν», τις ευκαιρίες που χάθηκαν, έχει -αν όχι τον ορισμό- τουλάχιστον ένα τυπικό παράδειγμα νεοαποικιοκρατίας.
ΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΣΚΕΛΟΣ της υπόθεσης -ποιος είπε τι, σε ποιον και πότε- ανήκει στο πεδίο του ελληνικού φολκλόρ. Μικρή σημασία έχει ποιον «κάρφωνε» ο κ. Γιούνκερ ως, κατά δήλωσή του, «πρωθυπουργό της διεφθαρμένης χώρας». Σε όσους δεν έχουν μνήμη εντόμου είναι γνωστό ότι τόσο τα δύο κόμματα εξουσίας όσο και οι επικεφαλής τους πρωταγωνίστησαν στη φούσκα της «διαφάνειας»: Το τετράπτυχο διαπλοκή- διαφθορά- διαφάνεια- κάθαρση αποτέλεσε κυρίαρχο ιδεολόγημα τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ (και άλλων δορυφορικών δυνάμεων) την τελευταία δεκαετία. Από τον «βασικό μέτοχο» και τους «νταβατζήδες του Μπαϊρακτάρη» μέχρι τις εξεταστικές επί παντός επιστητού και τις μπαρούφες περί του «όλοι μαζί τα φάγαμε», όλα συνέτειναν στην εμπέδωση μιας αντίληψης ότι η ελληνική κοινωνία, από την κορυφή μέχρι τη βάση της, είναι μια παρέκκλιση από τον κανόνα της «ηθικότητας» του ευρωπαϊκού οικονομικού μοντέλου, μια τερατώδης στρέβλωση της -κατά τα λοιπά- καλής καγαθής ευρωπαϊκής μηχανής. Έτσι, η κρίση του χρέους, το μνημόνιο, τα οικονομικά δεινά στα οποία υποβάλλεται η κοινωνική πλειοψηφία έρχονται ως ένα είδος φυσικής τιμωρίας, ως κάθαρση την οποία οφείλουν να αποδεχθούν καρτερικά οι κατά τεκμήριο συνένοχοι πολίτες. Και, μιας και αναγκαστικά, στο πλαίσιο της παιδαγωγικής τιμωρίας, θα στερηθούν μέρος του άρτου, ας αρκεστούν σε μια γερή δόση θεάματος: πάρτε κι άλλη μια εξεταστική για την οικονομία, για την αναζήτηση του «τις πταίει». Από το 2000, από το 1996, όχι, ακόμη καλύτερα, από το 1981 – τι ημίμετρα είναι αυτά; Πάμε ακόμα πιο πίσω, στο δάνειο της ανεξαρτησίας του 1827. Και πιο πίσω, στους διαδόχους του Βουλγαροκτόνου που άφησαν τη βυζαντινή οικονομία στο έλεος των Δυνατών. Έλεος!
Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ο κ. Γιούνκερ, που προβοκάρισε με τη φράση του την ευρωπαϊκή και ελληνική πολιτική τάξη, απομακρύνεται από την αλήθεια που τόλμησε (ή του ξέφυγε) και συναντάται με το ψεύδος που κρατάει ακόμη το «σύστημα» στα πόδια του. Για την κρίση του χρέους, για την «ελληνική τραγωδία», δεν φταίει τίποτα άλλο εκτός από το ότι η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα, περίπου από τα γεννοφάσκια της. Δεν φταίει για την κρίση του χρέους η χρηματοπιστωτική φούσκα που έσκασε το 2007 στις ΗΠΑ, δεν φταίνε τα τοξικά «κύματα» που έστειλε σε όλο τον κόσμο, και στην Ευρώπη, δεν φταίνε τα δισεκατομμύρια ευρώ που έδωσαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στις μολυσμένες τράπεζες. Κι ακόμη, δεν φταίει το γεγονός ότι το οικοδόμημα του Μάαστριχτ αφαίρεσε από τις παραγωγικά ασθενέστερες χώρες κάθε δυνατότητα αντίδρασης, υπονόμευσε και τις λιγοστές ευκαιρίες να δημιουργήσουν παραγωγικά αντίβαρα. Δεν φταίνε οι σχέσεις υποτέλειας που επέβαλε η ενιαία αγορά της Ε.Ε. στις μειονεκτικότερες χώρες της, δεν φταίνε οι ληστρικές σχέσεις ανάμεσα στη διεθνή της τοκογλυφίας και τις κυβερνήσεις. Φταίει η «ελληνική διαφθορά», αυτή η γενετική ανωμαλία της φυλής…
ΠΕΡΙΕΡΓΟ… Τότε, τι εξηγεί ότι η κρίση του χρέους είναι παγκόσμια; Πώς εξηγεί ο κ. Γιούνκερ ότι στην ίδια του τη χώρα, το Βέλγιο, το χρέος ξεπερνά από ώρα σε ώρα το 100% του ΑΕΠ; Πώς συνέβαλε η διαφθορά στο χρέος του 75% που είναι το σκορ της Βρετανίας, αυτού του παγκόσμιου καταφύγιου για το «έξυπνο χρήμα»; Γιατί στις ίδιες τις ΗΠΑ το δημόσιο χρέος τρέχει με 20% τον χρόνο και κάθε οικονομολόγος με λίγο «νιονιό» τρέμει στην ιδέα ότι κάποτε θα σκάσει; Τι εξακόντισε το χρέος της πλεονασματικής Γερμανίας στο 75%, ενώ υποβόσκει το πολλαπλάσιο χρέος των ομοσπονδιακών κρατιδίων; Γιατί η βιομηχανική Ιταλία βρίσκεται σε μια αντίστοιχη κατάσταση με την Ελλάδα, με χρέος 118% του ΑΕΠ; Γιατί το ιρλανδικό «θαύμα» φλερτάρει με τη χρεοκοπία και ποζάρει μ’ ένα δημοσιονομικό έλλειμμα 32% εφέτος, διπλασιασμένο εν μια νυκτί για τη σωτηρία των τραπεζών της κελτικής τίγρης; Προφανώς η διαφθορά είναι μια παγκόσμια σταθερά του οικονομικού συστήματος, ενδημεί σε όλη την Ευρώπη, οι Ευρωπαίοι όλοι είναι μια διεφθαρμένη φάρα, ο κόσμος όλος πληρώνει απλώς το τίμημα της ηθικής εκτροπής από μια κανονικότητα που ποτέ πριν δεν είχε κρίσεις, οικονομικούς ανταγωνισμούς, καταστροφικές νομισματικές αναμετρήσεις… Μπούρδες!
ΦΥΣΙΚΑ, η διαφθορά είναι ένας συντελεστής του προβλήματος. Έχει ένα κόστος που συμβάλλει στην παγκόσμια κρίση του χρέους, που είναι ελληνική μόνο ως προς τις ιδιαιτερότητες μιας μικρής, περιθωριακής χώρας, με μια υποτελή ιθύνουσα τάξη, χωρίς φιλοδοξίες και οράματα, εξασκημένη σε σχέσεις εκμαυλισμού και κλεπτοκρατίας – τόσο με την πολιτική εξουσία όσο και με τα φτωχότερα στρώματα. Αλλά, η διαφθορά, πέρα από τις «εθνικές» ιδιαιτερότητες, είναι ένα λίγο πολύ μετρήσιμο μέγεθος. Είναι η παράνομη μίζα ή η νομιμοποιημένη προμήθεια κάθε κερδοσκοπικής συναλλαγής, είτε αφορά την αγορά ενός υποβρυχίου είτε τη νομιμοποίηση μια αυθαίρετης παράγκας. Κι ακόμη κι αν την υπολογίσουμε σε 10% ή 20% (για τα δεδομένα της «ελληνικής ιδιαιτερότητας», εξηγεί μόνο το αντίστοιχο 20% του προβλήματος). Το υπόλοιπο 80% πώς θα το εξηγήσουν ο κ. Γιούνκερ και οι «ιδεολόγοι» της διαφάνειας; Δεν θα το εξηγήσουν, γιατί θέλουν να αποκρύψουν τις σχέσεις στοργής της πολιτικής ελίτ με την αυτοκρατορία του χρήματος, η οποία ορίζει τους κανόνες, έχει το μαχαίρι και το πεπόνι και «παράγει» τις κρίσεις. Θέλουν να καμουφλάρουν τις σχέσεις κυριαρχίας που έχουν επιβληθεί μεταξύ του πλούσιου Βορρά και του καχεκτικού Νότου της Ε.Ε. Κάνουν πλάτες στους πραγματικούς υποβολείς των πολιτικών λιτότητας που επιβάλλουν στις κοινωνίες (αφήνοντας κάπου κάπου ένα δάκρυ υποκρισίας για τις θυσίες τους – λέγε με Στρος-Καν). Και, εγκλωβισμένοι στην ηθικολογική τους σχιζοφρένεια, είναι έτοιμοι να στείλουν στη φυλακή το «λαμόγιο» που μπαίνει στο γραφείο του πολιτικού και σκάει στο τραπέζι τον φάκελο με τη μίζα που θα εξασφαλίσει μια ευνοϊκή μεταχείριση. Όταν όμως το «λαμόγιο» φοράει ακριβό κουστούμι και γραβάτα, έχει πτυχία και τεχνογνωσία επιρροής, επαγγελματική κάρτα και διαπίστευση, κάθεται σαν νομιμοποιημένος λομπίστας στα γυαλιστερά τραπέζια συνεδριάσεων των Βρυξελλών, συζητάει πολιτισμένα και συνδιαμορφώνει με κοινοτικούς αξιωματούχους και γραφειοκράτες τις οδηγίες, τους κανονισμούς, τα νομοθετήματα που ορίζουν τις τύχες 500 εκατομμυρίων ανθρώπων, τότε το «λαμόγιο» φοράει το φωτοστέφανο της διαφάνειας και η συναλλαγή λέγεται «διαβούλευση με τις ομάδες κοινωνικών συμφερόντων». Και η μίζα; Πού πάει μίζα; Αναζητήστε τη στις παχυλές αμοιβές της κοινοτικής γραφειοκρατίας και στα bonus των «λομπίστας». Μόνο που την πληρώνουμε πάλι εμείς. Ενδεχομένως γι’ αυτό και μόνο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε εαυτούς διεφθαρμένους. Εκτός από μαλάκες.
Να σας το αποκαλύψω από την αρχή. Και μένα ένας πρώην πρωθυπουργός μου είχε πει ότι η χώρα είναι διεφθαρμένη. Ή για να είμαι ακριβής, όλοι οι πρωθυπουργοί που γνώρισα μου έχουν πει ότι η χώρα είναι διεφθαρμένη. Και για να είμαι ακόμη πιο ακριβής, όλοι οι πολιτικοί που συναντώ τα τελευταία 20 χρόνια - που έχω δημοσιογραφική άδεια εισόδου στη Βουλή - μου λένε ότι η χώρα είναι διεφθαρμένη. Συχνά μάλιστα μου διηγούνται ιστορίες διαφθοράς... Όπως ο πρώην πρωθυπουργός που συνήθιζε να λέει ότι ένα πρωινό τον επισκέφθηκαν επιχειρηματίες, για να του καταγγείλουν πως τους εκβιάζει ένας υπουργός του. Και αυτός (ο πρωθυπουργός) αφού τους ευχαρίστησε για την ενημέρωση τους συνέστησε να πάνε (αν έχουν στοιχεία) στους αδιάφθορους της αστυνομίας!
Εκεί που διαφοροποιούνται τα πράγματα είναι στο ερώτημα ποιος έκανε αυτή τη χώρα διεφθαρμένη. Εδώ παίζεται ένα παιγνίδι κολοκυθιάς το οποίο είναι γνωστό σε όλους. Αυτοί που απαγορεύεται να συμμετέχουν στη κολοκυθιά είναι οι εταίροι μας και οι δανειστές μας. Αυτοί πρέπει μόνο να πληρώνουν τους διεφθαρμένους, δεν μπορούν όμως να αναμιγνύονται στις εσωτερικές μας υποθέσεις διαφθοράς. Έχει πλάκα αυτή η χώρα. Σαν τα ξεπεσμένα Βασίλεια που όλοι οι αυλικοί ξέρουν αλλά οι υπήκοοι -και οι βάρβαροι!- δεν πρέπει να μάθουν. Ή σαν τα ζευγάρια που καυγαδίζουν όλο το βράδυ και δεν αφήνουν τους γείτονες να κοιμηθούν αλλά το πρωί κανείς δεν πρέπει να δείχνει ότι τους άκουσε.
Το ίδιο θα συμβεί τώρα και με τις ΔΕΚΟ, να το θυμάσθε. Οι μέσοι μισθοί στις καταχρεωμένες επιχειρήσεις του Δημοσίου αποκαλύφθηκε ότι είναι γύρω στις 5.000ε. Και δεν μιλώ για ΔΕΗ και ΟΤΕ που είναι ακόμη παραπάνω, μιλώ για τις κα-τα-χρε-ω-με-νες. Τον ΟΣΕ ας πούμε για τον οποίο πληρώνουμε κάθε μέρα (προσοχή ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ) 2 με 3 εκατομμύρια ευρώ. Ούτε οι ταμίες του κράτους μπορούν να μας πουν με ακρίβεια αν είναι 2 ή αν είναι 3 αλλά (ας πούμε ότι) δεν είναι αυτό το θέμα μας. Οι μισοί εργαζόμενοι των καταχρεωμένων ΔΕΚΟ παίρνουν 3.000ε και οι άλλοι μισοί 7.000ε. Ή το 1/3 παίρνει 2.000ε, το άλλο 1/3 4.000ε και το υπόλοιπο 1/3 9.000ε. Όποιο σενάριο και αν ισχύει το γεγονός είναι ότι οι λίγοι νομίμως φορολογούμενοι αυτής της χώρας πληρώνουν πολλούς ευρωπαϊκούς μισθούς για τριτοκοσμικές υπηρεσίες.
Ένας αφηνιασμένος συνδικαλιστής έλεγε χθες ότι δεν έχει καμία σημασία πόσο παίρνει ένας εργαζόμενος γιατί όσα και να παίρνει εργαζόμενος είναι και οι πολιτικοί έχουν φάει περισσότερα! Και συνιστούσε στους βαρβάρους εταίρους μας και δανειστές –αλλά και σε όλους εμάς που τους χρηματοδοτούμε – να κοιτάμε τις δουλειές μας για τις πομπές μας. Δεν είπε πομπές, μνημόνιο είπε που στη γλώσσα του σημαίνει το ίδιο πράγμα. Παραδίπλα – σε άλλο ραδιόφωνο- ένας συνάδελφος του, υπερασπιζόταν αυτούς που είχαν αποκλείσει την είσοδο της Ακρόπολης. «Την ζημιά στην χώρα και τον τουρισμό την κάνει το μνημόνιο των πολιτικών και όχι οι εργαζόμενοι που πεινάνε», φώναζε αποκαλώντας «υπόπτους» αυτούς που διαφωνούν με το μουτζούρωμα της εικόνας της εικόνας της χώρας. Οι … υπήκοοι, αυτοί που τους πληρώνουν (και ελπίζουν ματαίως να πουλήσει λίγο τουρισμό η χώρα μήπως και ξελασπώσει) είχαν γίνει ύποπτοι και συνεργάτες των βαρβάρων του μνημονίου! Γι' αυτό σας λέω έχει πλάκα αυτή η χώρα,γείτονες.
Με τον όρο πάπυροι της Οξυρρύγχου, αναφερόμαστε σε ένα πολύ μεγάλο αριθμό παπυρικών χειρογράφων που βρέθηκαν στην Οξύρρυγχο ένα κεφαλοχώρι στην Άνω Αίγυπτο (σημερινή El Bahnasa).
Μετά από πολύχρονες ανασκαφές(1895-1934), βρέθηκαν πολλά φιλολογικά κείμενα ελληνικά ή λατινικά της προχριστιανικής και χριστιανικής εποχής, κείμενα θρησκευτικά, ντοκουμέντα διοικητικά ή εμπορικά, ιδιωτικές επιστολές κ.α.
Μεταξύ αυτών είναι και το αποσπάσματα αλληλογραφίας του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου , στον φίλο του Ατίλιο Νάβιο , ο οποίος τον διαδέχεται στην διακυβέρνηση της Αχαΐας και τον συμβουλεύει για το πώς μπορεί να χειριστεί τους Έλληνες.
Η μετάφραση είναι του Κωνσταντίνου Τσάτσου.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ
… κερδίσαμε αγαπημένε Ατίλιε τον κόσμο με τις λεγεώνες μας , αλλά θα μπορέσουμε να τον κρατήσουμε μονάχα με την πολιτική τάξη που θα του προσφέρουμε.
Διώξαμε τον πόλεμο στις παρυφές της γης . Από τον Περσικό κόλπο , ως την Μαυριτανία και από την γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία , αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωμαϊκή ειρήνη.
Δύσκολο φαίνεται να εξηγήσει κανείς , πως μια πόλη έφτασε να κυβερνά την οικουμένη. Μέσα στους λόγους όμως που θα αναφέρονταν για μια τέτοια εξήγηση θα έπρεπε πρώτος να ήταν ετούτος :
Καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας ξένους λαούς αναλαμβάνουμε μιαν ευθύνη για την ευημερία τους. Τούτη η συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βαρβάρους κατακτητές από τους κοσμοκράτορες.
Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν από μας είχε την συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για την δόξα της Ρώμης , πέθανε νέος , γιατί αλλιώς θα ήτανε οι Έλληνες σήμερα οι άρχοντες του κόσμου.
Αλίμονο στους λαούς όταν τις προσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν μονάχα σε μεμονωμένα άτομα που περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες , σε θεσμούς που αντέχουν στην ροή των πραγμάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των πολύχρονων έργων.
Έχουμε την σοφία να μην θέλουμε να είμαστε δυσβάσταχτοι εκμεταλλευτές των λαών που υποτάχτηκαν στην εξουσία μας.
… Αλλά δεν φτάνει να τους χαρίζουμε την ειρήνη και τάξη, γιατί αυτά είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι, δεν αποτελούν την ουσία της ευδαιμονίας των ανθρώπων.
… θα έπρεπε και της φιλοσοφίας και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαμε στις χώρες που κυβερνούμε. Το μέγα όμως τούτο έργο είμαστε άξιοι να το κάνουμε μόνο στις δυτικές επαρχίες , γιατί εκεί που βρίσκεσαι εσύ , οι Έλληνες το επιτελούν ακόμη σήμερα καλύτερα από μας.
Ας επαναλάβουμε και εμείς την δυσάρεστη ομολογία του Οράτιου Φλάκκου :
Graecia capta , ferum victorem cepti , et artes intulit agresti Latio.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ
… Μάθε φίλτατέ μου Ατίλιε , πως όσοι θέλουν να είναι κοσμοκράτορες, πρέπει να έχουν νοοτροπία πατρικίων και όχι νοοτροπία ιππέων.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΡΙΤΟ
… Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο , αυθαίρετο και ατίθασο , αλλά και αληθινά ελεύθερο , ορθώνεται το «εγω» των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί , όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με την σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν , με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει , αλλά είναι πάντα νέα , δροσερή και το κάθε τι , χάρις σε αυτό το «εγω» αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους.
Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα.
Το ίδιο «εγω» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων.
Και ήρθανε καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες.
Και εμείς τους συναντήσαμε , καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι αυτό η κρίση μας γι αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή που κάποτε καταντά άδικη.
Αλλά και πώς να μην είναι ; Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί τον νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του , που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια.
Απορείς πως η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών , έχει τόση λίγη πίστη στον νόμο.
Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι».
Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και η αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο ανάλογα με τα κέφια της στιγμής , η όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν , τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους η τη βία η τον δόλο.
Α! πόσο την χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους , τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!
Ο έλληνας έχει την πιο αδύνατη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο , μόλις δυσκολέψουν λίγο τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Θες να σαγηνεύσεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική ;
Πες τους : «Σας υπόσχομαι αλλαγή» Πες τους : «Θα θεσπίσω νέους νόμους» Αυτό αρκεί. Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία τους , το αψίκορο πάθος του.
Τι φαεινές συλλήψεις θα βρεις μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής! Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του πραίτωρα τολμήσαμε , διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες να ξεφύγουμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας , και πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους , όλα τα εξωτερικά περιβλήματα.
Τούτη η υποκρισία των μορφών , όταν η ουσία αλλάζει , δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχειά του βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχουμε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάμφθησαν σε δεκαετηρίδες.
… Μέσα στους πιο πολλούς έλληνες , άμα σκάψεις λίγο , θα βρεις ένα ισχνό υπερόπτη Κοριολανό , έναν άσημο εκδικητικό Αλκιβιάδη , ένα εγώ μεγαλύτερο από την πατρίδα.
Όχι βέβαια σε όλους , αλλιώς δεν θα υπήρχαν σήμερα πια ελληνικές πόλεις. Αλλά όποιος διοικεί , σαν κι εσένα , έναν λαό, πρέπει να γνωρίζει τις άρχουσες ροπές , που δεν φτάνουν βέβαια ως την φανερή ακρότητα του ωραίου αθηναίου η του δικού μας Γάιου Μάρκου , αλλά τείνουν προς τα εκεί.
Οι πολλοί , από χίλιους δυο λόγους, γιατί είναι πιο μικροί και πιο αδύνατοι, σταματούν μεσοδρομίς. Μα και μ' αυτούς , το κακό γίνεται.
… Οι έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος , θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης ακόμα κι όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία η στο δικαστήριο.
Ο έλληνας ζητεί από τον νόμο δικαιοσύνη για την δική του προσωπική περίπτωση. Εάν τύχει και ο νόμος , δίκαιος στην ολότητά του και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις όπως η δική του , δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτεί. Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων , πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων , πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. Το διακήρυξε αυτό και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Δεν δέχεται να θυσιάσει την δική του περίπτωση , το δικό του εγώ σε έναν νόμο σκόπιμο και δίκαιο στην γενικότητά του.
Έτσι είναι πολλοί στις πόλεις που τώρα πρόκειται να διοικήσεις .
Έτσι διαφορετικοί , αν όχι από μας , όμως από τους πατέρες μας , που θεμελίωσαν το μεγαλείο της παλιάς , της αληθινής μας δημοκρατίας.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ
… Όσο περνούν οι αιώνες , τόσο εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές , ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στην μόνωση των μικρών μας εαυτών. Νομίζω ότι οι έλληνες επάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν τον θανάσιμο κατήφορο.
Στις 14 Οκτωβρίου η διεθνής κοινότητα αντιδρά με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από πρεσβείες και προξενεία της Ιαπωνίας ανά τον κόσμο – Ευχόμαστε να έχουν αποτέλεσμα και προτρέπουμε συλλόγους, φιλοζωικές οργανώσεις & ευαισθητοποιημένους πολίτες σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις.
Ένας μήνας συμπληρώθηκε σχεδόν από τότε που ξεκίνησε το καθιερωμένο εξάμηνο “κυνηγιού” δελφινιών στην περιοχή Taiji της Ιαπωνίας. Μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι έχουν οδηγηθεί σε σφαγή περίπου 35 σταχτοδέλφινα ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των δελφινιών που επιλέγονται για ενυδρεία και ζωολογικά πάρκα ανά τον κόσμο. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου πλήρωμα της ακτιβιστικής ομάδας Sea Shepherd Conservation Society βρίσκεται ως παρατηρητής στην περιοχή και μεταδίδει καθημερινά εικόνες και πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί. Στο πλαίσιο συνεργασίας που ξεκίνησε την περασμένη άνοιξη, το Αρχιπέλαγος βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με μέλη της Οργάνωσης Sea Shepherd και ενημερώνεται από πρώτο χέρι για τη δράση τους στο θέμα της σφαγής των δελφινιών τόσο στη Ιαπωνία, όσο και στα νησιά Φερόε.
Μέχρι στιγμής η κατάσταση στην περιοχή Taiji της Ιαπωνίας είναι ιδιαίτερα τεταμένη με καθημερινές αντεγκλήσεις και κυνηγητά μεταξύ ψαράδων - ιαπωνικής ακτοφυλακής και ακτιβιστών (που έχουν συρρεύσει από όλον τον κόσμο). Η ένταση μεγάλωσε ακόμα περισσότερο με τη δράση μίας πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας Ευρωπαίων ακτιβιστών με τον τίτλο “Black Fish”, οι οποίοι πριν μερικές μέρες καταδύθηκαν και έκοψαν τα δίχτυα έξι κλωβών όπου κρατούνταν φυλακισμένα δελφίνια, χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να ελευθερώσουν κάποια από αυτά.
Όπως είναι φυσικό, τα βλέμματα πολλών οργανισμών και ΜΜΕ είναι στραμμένα αυτές τις μέρες στην Taiji, γεγονός που ίσως έχει ήδη οδηγήσει στην απελευθέρωση δελφινιών που δεν είχαν επιλεγεί για κάποιο ενυδρείο.
Μπούχτισα με όλη αυτή την βρωμιά, με τα σκάνδαλα, με τις κομπίνες, με τα λαμόγια και τις λαμογιές, με όλη την βρώμα, με τις ξαφνικές και «αναπάντεχες» πτώσεις των οικονομικών συστημάτων.
Βαρέθηκα, να φτωχαίνω, στα λεφτά, στο πνεύμα, στην τέχνη, στην πολιτική.
Αηδίασα με την τηλεόραση, με τα δελτία της, με τις δημοσκοπήσεις της, με τις συνεντεύξεις των … εαυτών τους, με τα κουτσομπολιά, με τα ντυσίματα, με τα γδυσίματα.
Σιχάθηκα τα βολέματα, τα μέσα, τα έξω, τους δικούς μας, τους δικούς τους, τους κομματάρχες, τα βύσματα, τους γόνους, τους ανιψιούς και τις ανιψιές.
Πόνεσα με τις κακοποιήσεις, με τους βιασμούς, τις ληστείες, τις βιαιοπραγίες, τις κλεψιές, τους φόνους.
Πολλή μαυρίλα αδερφέ μου, πάρα πολλή.
Και ξέρετε κάτι;
Εκείνο που μ’ ενοχλεί περισσότερο, είναι που είναι μαγκιά να κάνεις τέτοια, όσα δηλώνονται δηλαδή. Είναι must να λες ότι έχεις βύσμα, ότι έχεις μέσον, ότι σε διόρισε το κόμμα σου.
Με αποκαρδιώνει ο τεμπέλης να είναι πρότυπο μίμησης.
Λυπάμαι συνέχεια που κέντρο της παρέας γίνεται το «κωλόπαιδο» και που τρέχουν πίσω του επειδή είναι κωλόπαιδο.
Θλίβομαι που το χρήμα είναι η μόνη αξία και που χάθηκαν οι άλλες. Δεν μπορώ πια, να βλέπω, σαν λοιμό, τους ανόητους να δανείζονται για να παίξουν στο χρηματιστήριο, στο καζίνο ή στα ομόλογα των Αδελφών Λιμού.
Δεν μπορώ πια ν’ ακούω αυτά τα ψυχοφθόρα άσματα και να βλέπω να συμπλέκονται στις επιτραπέζιες κονίστρες οι βιο-παλαιστές της παραλιακής και της Μυκόνου με την συνοδεία «λαϊκών» παιάνων.
Ξέρετε κάτι;
Ντρεπόμουν να κάνω μια καλή πράξη. Μάλιστα, όπως το ακούτε. Να βοηθήσω κάποιον σε κάτι. Ένιωθα ότι είμαι ντεμοντέ. Ντρεπόμουν να συγχαρώ κάποιον επειδή έκανε μια καλή πράξη. Δοκιμάστε να ακούσετε τα λόγια σας: «Συγχαρητήρια, γι αυτό που έκανες, μακάρι να κάναμε όλοι το ίδιο». Δοκιμάστε να το πείτε δυνατά, μπροστά σε τρίτους.
Ενώ το αντίθετο, δέστε πόσο πιο εύκολο είναι: «ωχ βρε αδερφέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο; Ας πάει κανένας άλλος», ή «μην είσαι μαλάκας, θα μπλέξουμε, κάποιος θα τον βοηθήσει, που να μπλέκουμε εμείς τώρα», «Την σήμερον ημέρα, πρέπει να κοιτάς την πάρτη σου, δεν αξίζει τον κόπο, δεν έχει νόημα να βοηθάς». «Άσε, λουφάρισε, να μη φαίνεσαι, μη γίνεσαι στόχος».
Μιλούσα μ’ έναν νέο, 16 χρονών, ξέρεις, πως πάμε επισκέψεις και στο έμπα ή στο έβγα θα συναντήσεις και τον νεαρό του σπιτιού. Πιάσαμε συζήτηση, όσο με άντεχε δηλαδή, για τις πανελλήνιες και τέτοια: «Εντάξει, να, έ, λίγο φροντιστήριο, να μπούμε κάπου, έχει και κάτι άκρες ο γέρος, θα την βολέψουμε». Αυτός ο νέος, αγαπητοί μου φίλοι, πέρασε εντατική διδασκαλία, για την … κοινωνία. Προετοιμάστηκε μετά πολλών επαίνων να εκμεταλλευτεί των … ευκαιριών, διότι, μόνο το χρήμα έχει αξία σήμερα.
Αλλά να σας πω κάτι, να σας πω τι κατάλαβα;
Δεν έχει χαρά, ρε γαμώτο, αυτή φάση. ΔΕ ΛΕΕΙ.
Έτσι έκανα κι εγώ, στην λούφα, στο βόλεμα, στο δεν βαριέσαι. Αλλά, πάντα, μα πάντα, κάτι μου έλλειπε. Κάτι ήταν λειψό. Μισερό. Πετύχαινα αυτό που ήθελα με διάφορα κόλπα, αλλά πώς να σας το πω. Ένα άδειασμα μέσα μου. Ένα κενό.
Ώσπου μια μέρα, είδα ένα παιδάκι, που αγόρασε μια σοκολάτα, σ’ ένα αλβανάκι που ξερογλειφόταν έξω από ένα περίπτερο. Θα την βρείτε αυτή την ιστορία εδώ μέσα. Την είπαν και στο «Κιόσκι» ένα βράδυ.
Είδα δυο πράγματα.
Ένα: Άστραψαν τα μάτια του αλβανόπαιδος από χαρά.
Δύο: Το πιτσιρίκι που πλήρωσε για την σοκολάτα, έλαμπε ολόκληρο. Έλαμπε σας λέω. Ζήλεψα τα παιδάκια, μα τω Θεώ σας λέω, τα ζήλεψα.
Δοκίμασα φίλοι μου. Άρχισα δειλά-δειλά να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου, όταν προέκυπτε. Ε, σας ορκίζομαι, δεν περιγράφεται αυτό που νοιώθεις όταν κάνεις μιας πενιάς καλοσύνη. Έκανα κάτι καλό, αλλά ντρεπόμουν. Το έκρυβα. Τώρα δεν κρύβομαι. Κι ας μου τη λένε, δε με νοιάζει. Ακούω συχνά, όταν βγαίνω μπροστά, να υπερασπιστώ κάτι ή να κάνω κάτι: «όπα ρε μεγάλε, εσύ πως την έχεις δει;»
Παλιά έσκυβα το κεφάλι και την έκανα, τώρα κάθομαι, τους κοιτάζω στα μάτια, δεν ντρέπομαι. Δε φοβάμαι να μου την πουν. Δε με νοιάζει.
Είναι τόση, μα τόση η χαρά που παίρνεις όταν κάνεις κάτι καλό, που δεν συγκρίνεται με τίποτε.
Έτσι που λέτε, βαρέθηκα την μπόχα. Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Ξαναβρίσκω αυτό με το οποίο φτιάχτηκα. Ξαναβρίσκω τον προορισμό μου. Και το κέρδος; Τεράστιο. Η Χαρά.
Κάπως έτσι φτιάχτηκε το Χαμομηλάκι.
Επειδή μια παρέα βαρέθηκε την μπόχα, τη βρώμα, το άσχημο.
Όλοι κάνετε καλά, αλλά ψιλο-ντρέπεστε, θέλετε να περάσει στο ντούκου. Βγάλτε το προς τα έξω, μην αφήνετε τα κωλόπαιδα να πάρουν κεφάλι. Κάντε χαρούμενες τις μέρες σας.
Δεν ντρέπομαι να κάνω το Καλό. Το γουστάρω. Μαγκιά είναι να κάνεις το Καλό.
Γιατί η βρώμα δεν λέει πια, δεν αντέχεται η δυσωδία.
Είναι απίστευτο πως ενώ μόνοι μας φτιάχνουμε το μικρόκοσμό μας, φτιάχνουμε τη διάθεσή μας, αφήνουμε σε άλλους να διαχειριστούν τη ψυχική μας ηρεμία και γαλήνη!
Έκανα κάποτε ένα μικρό πείραμα: Ακουγα όλη μέρα τραγούδια με στοίχους χωρισμού, πίκρας, και γενικά άσχημων συναισθημάτων! Χάλια ήταν εκείνη η μέρα, όλα μου έφταιγαν, διάθεση καμία και όλοι μου έφταιγαν! Φυσικά η σχέση μου ήταν χάλια, ένιωθα πως όλα ήταν μία πίκρα! Αντίστοιχα δοκίμασα την επόμενη ημέρα να αλλάξω είδος μουσικής και να βάλω πρόσχαρα τραγούδια που εξυμνούσαν τις χαρές της ζωής! Πόσο πολύ άλλαξε η ψυχολογία μου δεν μπορείτε να φανταστείτε! Απίστευτη διαφορά, ενώ ουσιαστικά δεν είχε αλλάξει τίποτα στη ζωή μου, όλα τα έβλεπα διαφορετικά! Πράγματι, όλα είναι στο μυαλό μας και ανάλογα τα ερεθίσματα μας τα βλέπουμε και τα αναλύουμε με τα αντίστοιχα χρώματα...
Μικρότερος έκανα μαθήματα αυτοάμυνας! Εκεί λοιπόν τί μας έλεγαν? Πως με τη συχνή επανάληψη κινήσεων, θα μας βγαίνουν χωρίς να τα σκεφτόμαστε οι σωστές κινήσεις αβίαστα! Αν λοιπόν κρατήσουμε αυτό το "μικρό αστερίσκο" ακόμα στο μυαλό μας, θα δούμε πως αν ακούμε τραγούδια της πίκρας, φυσικά αβίαστα θα θεωρούμε πως ο κόσμος μας είναι πικρός! Αν τα τραγούδια μας λένε πως η αγάπη πονάει, θα θεωρήσουμε κάποια στιγμή πως πράγματι η αγάπη πονάει και θα κλεινόμαστε ακόμα περισσότερο στον εαυτό μας, νομίζοντας πως προφυλασσόμαστε από κάτι τόσο κακό! Τα τραγούδια αυτής της δεκαετίας, έστω στο Ελληνικό Ρεπερτόριο, συνήθως τέτοια είναι, τραγούδια της πίκρας, που μας κάνουν να νιώθουμε μόνοι, πικραμένοι, μίζεροι και φοβισμένοι...
Οριστική απόφαση: Ακούω τραγούδια που μιλούν για χαρές, με ρυθμό "ανεβαστικό" και έτσι με κρατάω όσο με παίρνει πιο άνετο και να διασκεδάζω, ενώ βλέπω άλλους να είναι μέσα στη πίκρα και τη μιζέρια! Είναι αστείο να είσαι μέσα στη κίνηση, να μπορείς να ακούς μουσική που σε ανεβάζει ψυχολογικά, να βλέπεις τους άλλους με μία μουτσούνα μέχρι εκεί κάτω και πού και πού να σιγοτραγουδάς τα λόγια που ακούς! Φαίνεσαι λίγο τρελός, λίγο στη κοσμάρα σου, αλλά σίγουρα δεν είσαι σαν τους άλλους! Ξεχωρίζεις, ξεχωρίζεις πολύ από τη γκριζίλα που κάποιοι ζουν άθελά τους, αλλά δεν κάνουν και πολλά για να αλλάξουν το μικρόκοσμό τους! Είσαι χαμογελαστός σε μία πόλη που όλοι είναι μουτρωμένοι...σιγά-σιγά τα λόγια των εύθυμων τραγουδιών γίνονται κομμάτι του εαυτού μας, μπορούμε να δούμε χρώματα εκεί που για άλλους είναι μόνο μαύρα και γκρι, μπορείς να χαμογελάσεις εκεί που όλοι το έχουν χάσει το χαμόγελό τους...
Πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση προχώρησε σε μια αιφνίδια απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων. Βρέθηκαν να πληρώνονται από το Δημόσιο 768.009 άτομα. Από αυτούς, οι 625.739 είναι μόνιμοι υπάλληλοι και οι υπόλοιποι ανήκουν σε διάφορες άλλες κατηγορίες που περιλαμβάνουν και τους «αιρετούς». Ολοι αυτοί έχουν υποστεί περικοπές αποδοχών, οι οποίες ίσως μειωθούν ξανά με το ενιαίο μισθολόγιο, που προβλέπει, λένε, κατάργηση μερικών επιδομάτων και εικονικών ή αυτόματων υπερωριών.
Είναι πολλοί οι 768.009 μισθωτοί του Δημοσίου ή είναι εξωπραγματική η κατανομή τους; Αυτή τη στιγμή, νοσοκομεία, εφορίες, σχολεία και πλήθος άλλων τομέων έχουν πρόβλημα επάρκειας προσωπικού και οι Αρχές δεν το αρνούνται. Πολλές υπηρεσίες βρίσκονται μάλιστα συχνά σε πλήρη αδυναμία να αντικαταστήσουν όσους τρέχουν να συνταξιοδοτηθούν γιατί «δεν ξέρεις τι μας περιμένει». Ο καθένας μας μπορεί να το διαπιστώσει βλέποντας τα άδεια γραφεία, συχνά χωρίς προϊστάμενο. Ε, λοιπόν, δεν έχουν κάνει όλοι «κοπάνα».
Απλά όσοι έφυγαν δεν έγινε δυνατό να αντικατασταθούν.
Από την άλλη μεριά, ακούμε τα συστηματικά ουρλιαχτά όσων πιστεύουν ότι με μαζικές απολύσεις δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων θα έχουμε λιγότερη γραφειοκρατία, μικρότερη διαφθορά και με μειωμένους φόρους ισοσκελισμένα δημόσια οικονομικά. Ως προς αυτό, δεν είναι βέβαιο ότι έχουν λογαριάσει το κόστος των αποζημιώσεων, των επιδομάτων ανεργίας και της συρρίκνωσης των εσόδων των σχετικών ασφαλιστικών ταμείων. Καθώς και το τεράστιο, ως την ανατροπή, κοινωνικό κόστος τέτοιων μαζικών απολύσεων.
Η οικοδόμηση ενός μικρότερου και καλύτερου κράτους απαιτεί χρόνο και κοινωνική συναίνεση. Η θεωρία ότι οι «άχρηστοι» υπάλληλοι που πρέπει να απολυθούν δεν έχουν παρά να επιστρέψουν στα χωράφια που εγκατέλειψαν «στους ξένους» (ακούστηκε και αυτό...) είναι απλοϊκή και παρεμπιπτόντως διπλά ρατσιστική. Στο ραδιόφωνο ταμ-ταμ του κ. Κακλαμάνη, με τους σχετικά λίγους ακροατές που υφίστανται την προπαγάνδα του και τους εκατοντάδες ευεργετούμενους συνεργάτες που χρηματοδοτούν θέλουν δεν θέλουν όλοι οι δημότες, ένας εκλεκτός νεοφιλελεύθερος σχολιαστής του, με συστηματικό χειροκροτητή-συμμέτοχό του τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, αξιώνει κάθε πρωί δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο· αλλά για τον συνωστισμό στο δημοτικό ραδιόφωνο τσιμουδιά!
Πόσους ανθρώπους κάθε κατηγορίας και με ποιο μισθολόγιο χρειάζεται πάντως ένα λειτουργικό και αποτελεσματικό κράτος και για ποιες από τις δραστηριότητες του; Δεν είναι δυνατό να αξιώνουμε υγεία, ασφάλεια και σωστή αστυνόμευση, παιδεία, προσχολική φροντίδα των παιδιών, ικανοποιητικά έσοδα από μια καλύτερη και πιο δίκαιη φορολογία, τέλος πάντων την ικανοποίηση τόσων αιτημάτων των πολιτών, και να μη γίνεται σοβαρή συζήτηση για τον αριθμό των κάθε λογής και επιπέδου υπηρετών του κράτους και τον σωστό καταμερισμό τους.
Επιμύθιο: οι δογματικές απλουστεύσεις είναι ανόητες!
Παρακολουθώντας κάποιος τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων και των κομμάτων χωρίς να έχει σπουδάσει ψυχολογία αντιλαμβάνεται αμέσως ότι αυτά που λένε ή αυτά που τους έγραψαν για να πουν δεν τα πιστεύουν.
Κοιτώντας τους στα μάτια και παρακολουθώντας τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους διαπιστώνεται ότι απλώς παπαγαλίζουν φράσεις και προτάσεις πάντοτε στερεότυπες χωρίς το πάθος και την ένταση του ομιλητή ο οποίος κατέχει ένα θέμα και το πιστεύει.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτικούς όταν προσπαθούν να πείσουν τα ακροατήριά τους για τα μεγαλόπνοα σχέδια και όνειρα των αρχηγών τους.
Πρέπει το «πόπολο» να πεισθεί για την ικανότητα και την αναγκαιότητα ύπαρξης των κομμάτων τους και ιδιαίτερα του εκάστοτε αρχηγού.
Αξιολύπητα ανθρωπάκια δουλικά των αρχηγών τους αγκιστρωμένα στις «καρέκλες» τους διακατέχονται απ’ αυτό που ονομάζουν κομματικό πατριωτισμό μια ανύπαρκτη έννοια υποκατάστατο της δουλοπρέπειας.
Δυστυχώς πολλοί απ’ αυτούς διαθέτουν βαρύγδουπους πανεπιστημιακούς και επιστημονικούς τίτλους.
Δέχονται τον εξευτελισμό και τα σαρκαστικά σχόλια των πολιτών για την κατάντια τους αρκεί να διατηρηθούν σε κάποια θέση στο εξουσιαστικό στερέωμα.
Οι άνθρωποι είναι άρρωστοι μόνο έτσι εξηγείται αυτή τους η συμπεριφορά.
Για την αρρώστια που λέγεται «πάθος για εξουσία» δεν υπάρχει γιατρειά.
Η από πολλούς πιθανολογούμενη χρήση της εξουσίας τους για αποκόμιση πλούτου ίσως αποτελεί μια δεύτερη εξήγηση για την καραγκιοζίστικη και καταδικαστέα συμπεριφορά τους. Ούτε αυτό διορθώνεται.
Η αξιοπρέπεια δυστυχώς σήμερα κρατιέται μόνο από φτωχούς και ταπεινούς πολίτες και λίγους πολύ λίγους διανοούμενους.
Την εμμονή των απλών πολιτών στη διατήρηση της αξιοπρέπειάς τους την πληρώνουν με αποκλεισμό απ’ τα κόμματα, με το να τους ονομάζουν γραφικούς και κορόιδα, με το να μένουν άνεργοι, με το να είναι σ’ όλη τους τη ζωή άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου.
Αυτοί οι αξιοπρεπείς πολίτες κρατούν την Ελλάδα και τις ανθρώπινες αξίες ψηλά και απ’ αυτούς τους αξιοπρεπείς πολίτες περιμένουμε να κινηθούν για να δώσουν ένα τέλος στην κομματοκρατία, την οικογενειοκρατία, τη φαυλότητα, τη σημερινή σαπίλα ανοίγοντας τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον.
Η ηγεσία των μορφωμένων και σπουδασμένων δυστυχώς μας πρόδωσε, το χρήμα και η εξουσία έχει διαφθείρει τους πάντες. Οι λίγοι αγνοί και καθαροί δεν θ’ αργήσουν να βγουν στην πολιτική σκηνή και με την συμπαράσταση του λαού θα καθαρίσουν την «κόπρο του Αυγεία». «Ο καιρός γαρ εγγύς».
«Φαντάσου να μην υπάρχει κανένας παράδεισος για να προσμένεις.
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο, αν λίγο το προσπαθήσεις.
Και, (φαντάσου) να μην υπάρχει και καμία κόλαση κάτω από τα πόδια μας.
Μονάχα ουρανός εκεί ψηλά, μονάχα ουρανός.
Φαντάσου, όλους τους ανθρώπους να ζουν για αυτό το σήμερα…»
Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια το ξέρεις πως από όλα σου τα τραγούδια, αυτό, αγαπήθηκε περισσότερο από όλα, ίσως όχι γιατί είναι το πιο σπουδαίο-προσωπικά ανάμεσα από καμιά ντουζίνα δικά σου κομμάτια δυσκολεύομαι να βρω το πιο σημαντικό.
Νομίζω όμως, πως το Imagine λατρεύτηκε γιατί με τρόπο εξαιρετικά λεπτό κι αρμονικό, πότισες με αγάπη μια σειρά από σπουδαίες αλήθειες, που αν ποτέ γίνουν ζωή για όλους τους ανθρώπους, τότε θα δικαιωθεί ο ίδιος ο Άνθρωπος.
Το ιδιαίτερο αυτού του τραγουδιού, είναι πως ενώ λέει πράγματα ανατρεπτικά για πολλούς, τα ψιθυρίζει και δεν τα ουρλιάζει.
Γιατί, όταν για τόσες χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι επίμονα διαπαιδαγωγούνται στην ανοχή της κόλασης που έγινε η ζωή στη γη για την ελπίδα ενός ουράνιου παραδείσου, όταν θρησκείες και πολιτική (ένα πράγμα είναι άλλωστε) με αυτό το ιδεολόγημα βιάζουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων καθημερινά, ναι, το τραγούδι σου είναι συγκλονιστικό.
Imagine:
«Και, φαντάσου, πια να μην υπάρχουν χώρες, να σβήσουν τα σύνορα από τη γη.
Ξέρεις, δεν είναι αδύνατο να γίνει…
Να τα καταφέρουμε έτσι, ώστε να μην υπάρχει τίποτα για το οποίο να πρέπει να σκοτώσεις ή να πεθάνεις για αυτό.
Και να φύγουν (επιτέλους) οι θρησκείες από τη μέση.
Φαντάσου, όλους της γης τους ανθρώπους, να ζουν τη ζωή τους ειρηνικά…»
Dear John,
Ναι, τα σύνορα ήδη σβήνουν αλλά όχι γιατί οι άνθρωποι ωριμάσαμε και καταλάβαμε την απόλυτη αρρώστια των πολέμων.
Ούτε γιατί ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε το χυδαίο δούλεμα που μας κάνουν οι κάθε λογής ηγέτες και ηγετίσκοι.
Τα σύνορα σβήνουν καθώς τα ξεπλένουν οι πλημμύρες της Κλιματικής Αλλαγής.
Τα σύνορα σβήνουν καθώς τα δάση καίγονται το ένα μετά το άλλο.
Τα σύνορα σβήνουν καθώς η γη μας γεμίζει τοξικές ουσίες που ποτίζουν με θάνατο το χώμα, τις θάλασσες και τα ποτάμια.
Ο κόλπος του Μεξικού όπως ξέρεις, καταστράφηκε.
Στην Ουγγαρία, η τοξική λάσπη ήδη σκοτώνει ψάρια στο Δούναβη.
Τούτη την ώρα που σου γράφω, στα ανοιχτά της Βρετάνης βυθίζεται ένα πλοίο με 6000 τόνους χημικά.
Εκατομμύρια εκατομμυρίων άνθρωποι μετακινούνται αναζητώντας νέες πατρίδες γιατί οι δικές τους πεθαίνουν.
Ναι, ξέρω, όταν έγραφες τότε το «Imagine there’s no countries it isn’t hard to do» άλλα είχες στο μυαλό σου.
Παράξενο πάντως, αλλά εκεί οδεύουμε. Στο σβήσιμο των συνόρων, αλλά με μια διαδικασία ανείπωτα οδυνηρή καθώς μας σπρώχνουν εκεί τα πράγματα.
Ποιος ξέρει;
Ίσως κιόλας, έτσι να γράφεται η ιστορία και επειδή είμαστε μέσα στο κέντρο της αυτή τη στιγμή, να μην μπορούμε να δούμε το «όλο» αλλά μόνο αυτό που μας πονά.
Δεν θα το θυμάσαι John, θα το ξέρεις βέβαια εγκυκλοπαιδικά, την ώρα που εσύ γεννιόσουν στο Liverpool, πιο κάτω στο Λονδίνο η Luftwaffe βομβάρδιζε τον Καθεδρικό του Άγιου Παύλου, ενώ εκεί, στη γενέτειρά σου οι σειρήνες του συναγερμού και οι καμπάνες των εκκλησιών καλούσαν τον κόσμο να κρυφτεί στα καταφύγια.
Ίσως έτσι να χαράχτηκε στο υποσυνείδητο σου η απέχθεια στον παραλογισμό που σπρώχνει τους ανθρώπους στο να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν για πράγματα που στο τέλος δεν τους αφορούν διόλου.
Και, όπως το είπες ακριβώς: «and no religion too».
Δεν είναι πραγματικά αδιανόητο πόσο αίμα έχει χυθεί στο όνομα μιας «σωστής» θρησκείας; Μας μαθαίνουν, μας επιβάλλουν να «αγαπάμε» ένα Θεό και έτσι τελικά γινόμαστε ανίκανοι να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Έξυπνο κόλπο, που ακόμα πιάνει.
Α, ναι…
Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά.
Το πιστεύω. Φτάνει να κατεβάσουν όλοι κάτω τις «σωστές» σημαίες τους.
Imagine:
«Εντάξει. Μπορεί να πεις πως ονειρεύομαι, πως είμαι ένας ονειροπόλος ή ονειροπαρμένος.
Αλλά να ξέρεις. Δεν είμαι μόνος μου.
Και έχω την ελπίδα ζωντανή, πως μια μέρα θα έρθεις μαζί μας.
Τότε, ο κόσμος μας, θα γίνει Ένας.»
Dear John,
Αναρωτιέμαι...
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι –και είναι εκατομμύρια- που έχουν τραγουδήσει το τραγούδι σου με δάκρυα στα μάτια.
Όλοι αυτοί που το ακούνε ξανά και ξανά με την ίδια συγκίνηση.
Είναι άραγε έτοιμοι να βγουν έξω στους δρόμους και να σταματήσουν τη γη από την σημερινή της πορεία;
Φαντάζεσαι (Imagine…) να βγαίνανε εκατομμύρια άνθρωποι σε όλες τις χώρες και να μην κάνανε τίποτα το βίαιο, απλά να καθόντουσαν στο δρόμο.
Να μην πήγαιναν στη δουλειά την επόμενη, ούτε την μεθεπόμενη, ούτε ποτέ, μέχρι να υποχρεωνόντουσαν οι ηγεσίες να κάνουν μεγάλες αλλαγές που να φέρνουν τη ζωή σε πιο ανθρώπινα μέτρα. Μπορούν. Δεν θέλουν.
Όταν γίνει αυτό, ο κόσμος θα αρχίσει να γίνεται ένας, με τον τρόπο που ονειρεύτηκες.
Imagine:
«Φαντάσου (έναν κόσμο) χωρίς ιδιοκτησίες-χωρίς δικό μου και δικό σου-
Μπορείς; Αναρωτιέμαι…
Χωρίς πλεονεξία και πείνα.
Μια ανθρωπότητα αδερφωμένη.
Φαντάσου, όλους τους ανθρώπους, απλά,
Να μοιράζονται, να χαίρονται τον κόσμο.»
Dear John,
Όταν βγαίνει ο κος Dominique Strauss-Kahn και χωρίς απολύτως καμιά ντροπή δηλώνει πως «πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε», όταν λέει απροκάλυπτα πως για ολάκερη την κρίση φταίνε οι κυβερνήσεις –και βέβαια οι διάφοροι παρακοιμώμενοι τους- πώς να μην ονειρευτώ την πτώση της Βαστίλης;
Πώς να μην ηδονιστώ με την ιδέα της γκιλοτίνας;
Πώς να μην πυρποληθεί ο εγκέφαλός μου από το άφατο μέγεθος του εγκλήματος κατά του ανθρώπου;
Στο κάτω-κάτω της γραφής John, έγραψες το Imagine αλλά έγραψες και το Power to the People.
Δεν ξέρω αν έχουν υπάρξει-ιστορικά- αναιδέστερες και πιο υποκριτικές δηλώσεις από αυτές του κου Kahn, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα είπε πως αν ήταν Έλληνας ή Γάλλος ή Ιρλανδός εργαζόμενος θα διαδήλωνε και αυτός!
Πραγματικός εμετός έρχεται στον κανονικό άνθρωπο με τόση υποκρισία.
Σε αυτούς τους στίχους σου, είναι που ο κόσμος κυριολεκτικά σφαδάζει.
Ιδιοκτησίες, πλεονεξία, πείνα.(…Imagine no possessions…)
Και κυρίως η ασυγκράτητη και αχόρταγη αρπακτική πλεονεξία των λίγων που κατέστρεψε και ξόδεψε το οξυγόνο ζωής των πολλών.
Ξέρεις που καταντήσαμε John;
Καταντήσαμε η δουλειά για τους ανθρώπους να είναι τόσο μεγάλη πολυτέλεια, που πια την δέχονται-αν την βρουν- ακόμα και με απόλυτη διάλυση των για χρόνια αυτονόητων δικαιωμάτων τους.
Και όμως.
Είμαι βέβαιος, πως ο κόσμος υπάρχει για να τον χαίρονται όλοι οι άνθρωποι μαζί. Κανένας λιγότερο, κανένας περισσότερο.
Οτιδήποτε έξω από αυτό μου μοιάζει αφύσικο.
Και αυτό- για να μην παρεξηγηθώ- δεν σημαίνει πως «είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι».
Μακριά από μένα αυτές οι υπεραπλουστεύσεις.
Όμως, ξέρω, πως θα μπορούσαν όλοι άνθρωποι να ξεκινούν από το ίδιο σημείο, να τρέχουν με τα ίδια παπούτσια, στο ίδιο γήπεδο, με τις ίδιες συνθήκες.
Και από κει και πέρα, ας φτάσει ο κάθε ένας όπου πραγματικά μπορεί.
Και ξέρω επίσης, πως αυτοί που θα έφταναν πολύ μακριά θα ήταν απίστευτα περισσότεροι από όσους το κατορθώνουν τώρα.
Imagine:
«You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one»
Dear John,
Σήμερα θα έκλεινες τα 70 σου χρόνια. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα έλεγες για όλα όσα γίνονται στον κόσμο, αν ήσουν ακόμα εδώ.
