Κώστας Σοφιανός - Αυτό, Βέβαια, Δεν Είναι Ποίημα

Μη μιλάτε Ελληνικά:
να γαβγίζετε
να γρυλίζετε
να μουγκρίζετε
Να μη μιλάτε καθόλου.

Μη διαβάζετε Ελληνικά:
να διαβάζετε τους λόγους των πολιτικών σας
να διαβάζετε τα "καλέσματα" των οργανώσεών σας
να διαβάζετε τον ημερήσιο και τον περιοδικό σας τύπο.
Να μη διαβάζετε καθόλου.

Μη γράφετε Ελληνικά:
να γράφετε την "Καθαρεύουσα" του Γενικού Επιτελείου
να γράφετε την "Δημοτική" του Υπουργείου "Πολιτισμού"
να γράφετε όπως γράφουν στον ημερήσιο και στον περιοδικό σας τύπο
Να μη γράφετε καθόλου.

Και
Μη κατεβαίνετε στη θάλασσα:
σας βλέπει κι αρρωσταίνει.
Γυρίζουν τα μέσα της
αφρίζει
ξερνάει σακκούλες
σαγιονάρες
σακούλες
σερβιέτες
Ξερνάει πετρέλαιο και πίσσα
Μη κατεβαίνετε στη θάλασσα
κατεβείτε στο ύψος σας.

Μην ανεβαίνετε στα βουνά:
σας αισθάνονται και πεθαίνουν.
Χάνουν τα δάση τους και τα πουλιά τους
χάνουν τη δρόσο τους και τ' άρωμά τους
χάνουν τα χιόνια τους και τα νερά τους.
Μην ανεβαίνετε στα βουνά
ανεβείτε στα ρετιρέ σας.

Μη συντηρείτε αρχαιότητες:
είναι Ύβρις.
πάρτε κασμάδες και σωριάστε τες
φέρτε μπουλντόζες και σαρώστε τες
ρίχτε βενζίνη και κάφτε τες
Είναι η προτελευταία τιμή που μπορείτε να κάνετε στον τόπο.

Η τελευταία είναι:
Να φύγετε
με τις γυναίκες και τα παιδιά σας
με τα σαλόνια σας και τα σκυλιά σας
με τη Βρωμιοσύνη σας και την κακομοιριά σας.

Και
μη παριστάνετε πως περιμένετε βαρβάρους:
Εσείς είστε οι βάρβαροι
και πρέπει να φύγετε.


              (απ' την ποιητική συλλογή «Οι Απολαύσεις», το 1981)

Διονύσιος Σολωμός - Η Ξανθούλα

Την είδα την Ξανθούλα,
την είδα ψες αργά,
που εμπήκε στη βαρκούλα
να πάει στην ξενητιά.

Εφούσκωνε τ' αέρι
λευκότατα πανιά,
ωσάν το περιστέρι
που απλώνει τα φτερά.

Εστέκονταν οι φίλοι
με λύπη, με χαρά,
κι αυτή με το μαντήλι
να τους αποχαιρετά.

Και το χαιρετισμό της
εστάθηκα να ιδώ,
ώσπου η πολλή μακρότης
μου το 'κρυψε κι αυτό.

Σ' ολίγο, σ' ολιγάκι,
δεν ήξερα να πω
αν έβλεπα πανάκι
ή του πελάγου αφρό.

Κι αφού πανί, μαντήλι
εχάθη στο νερό,
εδάκρυσαν οι φίλοι,
εδάκρυσα κι εγώ.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα,
δεν κλαίγω τα πανιά,
μόν' κλαίγω την Ξανθούλα
που πάει στην ξενητιά.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
με τα λευκά πανιά,
μόν' κλαίγω την Ξανθούλα
με τα ξανθά μαλλιά.

Διονύσιος Σολωμός - Η Σκιά Του Ομήρου

Κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός (8 Απρίλη 1798 - 9 Φλεβάρη 1857) θεωρείται ο εθνικός ποιητής της χώρας μας, όχι μόνο γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, δημοτικό τραγούδι) κι ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα κι άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία.

Εκτός απ' τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν (ποίημα που τον έκανε γνωστό όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη), τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυθος, Λάμπρος κ.α. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα απ' τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο...


Η Σκιά Του Ομήρου (Απόσπασμα)

Έλαμπε αχνά το φεγγαράκι, ειρήνη
όλη, όλη τη φύση ακινητούσε,
και μέσα από την έρημη την κλίνη
τ' αηδόνι τα παράπονα αρχινούσε.
Τριγύρω γύρω η νυχτική γαλήνη
τη γλυκύτατη κλάψα ηχολογούσε.
Αναπάντεχα, βαθύς ύπνος με πιάνει
κι ομπροστά μου ένας γέροντας μου εφάνη.

Στο ακρογιάλι αναπαύονταν ο γέρος.
Στα παλαιά τα ρούχα τα σχισμένα,
γλυκά γλυκά το φύσημα του αέρος
τ' αριά μαλλιά του εσκόρπαε τ' ασπρισμένα,
κι αυτός εις το πολύαστρον του αιθέρος
τα μάτια εστριφογύριζε σβησμένα.
Αγάλι αγάλι ασηκώθη από χάμου,
κι ωσάν να 'χε το φως του, ήλθε κοντά μου.

Τάκης Σινόπουλος - Σκόρπιοι Στίχοι

Στη σημερινή ανάρτηση παραθέτω μια μικρή επιλογή από μερικούς πολύ καλούς στίχους του Ποιητή Τάκη Σινόπουλου:

- Υπήρχε η κάμαρα, τόση απογύμνωση. Στον τοίχο η λάμπα, φωτίζοντας πότε το πρόσωπο, πότε το ψέμα.

- Η γιορτή... Ύστερα όλα σβήνουν. Πιο πέρα η φωνή σου αμύνεται για το βράδυ. Και δεν υπάρχουν πουλιά. Σκουπίζεις τις αράχνες απ' τη χθεσινή γιορτή.

- Τόσες επινοήσεις! Κι όμως ξεκαρφώνονται σιγά σιγά τα στηρίγματα που κρατάνε το πρόσωπο στην κορνίζα.

- Τι μου έλεγες; Σ' ακούω να μιλάς και πριν έρθει η φωνή ναυαγήσανε κιόλας οι λέξεις... Κι άλλα ερείπια σωριάζονται τώρα στη μνήμη.

- Γυρεύαμε το θαύμα κι ήταν η απόγνωση.

- Παράθυρο που τ' άνοιξα να σου φωνάξω και δεν υπήρχες... μετρώντας πόσος Θάνατος περίσσευε και πριν, και μετά από κάθε ποίημα.

- Έγραφα κάθε μέρα σαν τρελός. Και τα 'σκιζα τρελός την άλλη μέρα...

- Λοιπόν αυτή η πόρτα με δαιμονίζει. Πρώτη φορά τη βλέπω σε τούτη την κάμαρα. Κάποιος την έστησε την ώρα που έλειπα με σκοπό να κρυφακούει κρυμμένος, να κατασκοπεύει.

- Μέρα που χτυπηθήκαμε από τούτη τη μεριά κι από την άλλη... σακατεμένα οράματα...

- Κάθε ποίημα συναξάρι νεκρών.

- Η Ιστορία τελικά κατάντησε ένας σκουπιδότοπος, σύννεφο οι μύγες.

- Θα δώσω ότι γυρεύετε, θα μαρτυρήσω. Για τον κατήφορο και τους αμμόλοφους. Φοβάμαι και θα μαρτηρήσω. Και μη με...

- Όπου κοιτάξεις είναι το κακό. Κι εκείνο τ' άλλο, συνεχώς επινοείται. Για να μην ανασαίνεις.