Ποίηση του Μεσοπολέμου είναι το λογοτεχνικό εκείνο ρεύμα που λατρεύω περισσότερο απ' όσα έχουν εμφανιστεί στην Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας. Είναι η περίοδος όπου εμφανίστηκαν μεγάλοι Ποιητές, μεταξύ των οποίων κι ο Τέλλος Άγρας (του οποίου η ταυτότητα εικονίζεται στη φωτογραφία).Το να του αποδώσει όμως κανείς μόνο την ιδιότητα του Ποιητή, είναι μέγα λάθος, ασυγχώρητο και τραγικό, αν την ίδια στιγμή δε συμπληρώσει και τις άλλες ιδιότητές του, όπως αυτή του κριτικού, του πεζογράφου και του μεταφραστή.
Σ' όλους αυτούς τους τομείς ο Τέλλος Άγρας σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία. Ειδικά, όμως, όσο αφορά το διορατικό κριτικό του έργο, θα ήθελα να επισημάνω το εξής. Σύγχρονος του μεγάλου Καρυωτάκη, είναι αυτός για τον οποίο έγραψε: «...Κι άξαφνα, στα 1927, με την τρίτη και τελευταία του ποιητική συλλογή, Ελεγεία Και Σάτιρες, ο Καρυωτάκης μας εξεπέρασεν όλους, αμέσως κι εξακολουθητικά! Έγινε αμέσως maitre!».
Μία απ' τις λαμπρότερες, λοιπόν, κριτικές που διατυπώθηκαν ποτέ στα Ελληνικά Γράμματα, ανήκει στον επιφανή αλλά σεμνό (κι άτυχο ως προς το τέλος της ζωής του) λογοτέχνη Τέλλο Άγρα, ο οποίος αποτελεί και το τιμώμενο πρόσωπο της σημερινής ανάρτησης.
«Σπουδές» είναι ο τίτλος του ποιήματος που επέλεξα να του παρουσιάσω...
Η πολιτεία, καταχνιασμένη,
φεύγει, διαλύεται, ξεθυμαίνει.
Στο βράδυ αυτό το νοτερό,
είν' όλα αχλύ κι όλα νερό.
Μες στα νερά, πώς τρεμοσβήνει
μια κατακίτρινη σελήνη.
Κι αυτά τα δέντρα, στη σειρά,
κι οι εκκλησιές, μες στα νερά!
Μέσα μου κλαίει απόψε πάλι
υγρός αχνός, ώχρα κι αθάλη.
Κι είν' η καρδιά μου σφαλιστή,
σα μια μητρόπολη σβηστή.
Μες στην καρδιά μου έχω κλεισμένο
ένα μεγάλο Εσταυρωμένο.
Στα πόδια του - φτωχειά πιστή!
- η Ελλάδα κλαίει, γονατιστή.
