Kαι είμαι φρέαρ,
πόσιμο νερό,
χυμός της οικουμένης
Να με στραγγίζουν τα πουλιά, να τέρπονται τα άνθη
Πιστεύω στις ακρογιαλιές, στα βότσαλα, στην άμμο
Με πλησιάζουν τα βουνά, τα δάση με βαπτίζουν
Μες στις σπηλιές αχολογώ, σα φλάουτο, σα λύρα
Με βάλλουνε τα χρώματα, με αξιώνουν δέκτη
Της θάλασσας και τ' ουρανού το γαλανό το χρώμα
Των αγαλμάτων το λευκό και της ελιάς το μαύρο
Της λεμονιάς το κίτρινο, το πράσινο του κάμπου
Και της φωτιάς το κόκκινο που τις ψυχές φλογίζει
Διάπυρος εγείρομαι και με σκορπούν εκρήξεις
Άϋλος διαχέομαι, κι αρώματα με φέρνουν
Οι άμαξες του σύμπαντος, τα έλκηθρα τ' ανέμου
Ζητώ των δέντρων τη φωνή, γίνομαι φύλλωμά τους
Ζητώ το βλέμμα των αμνών, τον ύπνο των αλόγων
Και που γυρεύω να χαθώ
η φύση,
αυτή να μ' αφανίσει!
Ιούλης 1994
