Hoop en draden

Bij het starten van dit digitale dagboek - meer dan 10 jaar geleden, slik - schreef ik 'Riet handwerkt voor zover draden al stof zijn geworden'. Er is één en ander veranderd de voorbije tien jaar maar die stelling blijf ik trouw. Ik ben een absolute cheerleader van breilustigen. Maar geef mij twee priemen en ik heb het gevoel dat een hogere macht me op de proef stelt. Een voorbijganger met uitgestoken ogen is een waarschijnlijker resultaat dan een regelmatig gebreide trui.

En toch vond ik een mij passend handwerkgerelateerde bezigheid die ook in je handtas kan. En in de zon. Ik vertelde het al een keertje: borduren blijkt mijn ding. Ik startte met wat gebladerte en servetterijen en ben intussen bij de vogels aanbeland.

Ik analyseerde mijn onderliggende borduurdrijfveren en vond een logische verklaring voor de match:

- het is 'niets met tellen';

- de testjes zijn ook al bruikbaar (nogal een ongeduldige leerling hier);

- ik moet geen handleidingen volgen (ik verzin graag);

- het stilt mijn tekengoesting. Ik schets iets op stof en kies pas gaandeweg kleuren en vlakken, zoals ik een potlood zou kiezen om te schaduwen.

Bovendien vind ik dat dikwijls echt heel mooi. In de combi 'lichte jeans met borduursel' vind ik zo'n gekleurde tekening een upgrade van het kledingstuk. 

Deze intro doet vermoeden dat ik u het borduurwerk van de eeuw ga laten zien. Iets van het level van bijvoorbeeld deze of deze artiesten, want oh ja, in dode Instagramtijd doe ik wel een beperkte vorm van research. Niets is minder waar. Ik ben een zuivere amateur, die eigenlijk altijd hetzelfde doet met een volle en waarschijnlijk te dikke draad, ik moet dringend eens op cursus, maar ik ging eigenlijk zelfs iets anders vertellen. Over 'borduren op het leven'.

Het leuke vind ik namelijk ook dat je verhalen kunt vertellen met je naald. Liv kreeg voor haar zevende verjaardag een mezenkastje. Dat hangt dus al drie jaar aan ons tuinhuis en herbergde dit jaar voor 't eerst een koppel. Het had al wel eens als soortement AirBnB gefungeerd, het was niet de eerste keer dat we activiteit spotten. Maar dit jaar mocht het bordje 'te huur' echt van de voorruit, Mr. en Mrs. vonden er hun stek. Waarna het kastje een soundtrack kreeg, de opening een feed-and-fly zone werd en ik aanzienlijk meer tijd in de tuin begon door te brengen. 

Dus ik kocht een korte jumpsuit voor Zanne, in lichte jeans. (De broedtijd van zo'n mees besliste in mijn plaats dat ik geen tijd had voor naaien. Mezen zijn wijs. Beter een mees dan een olifant in mijn tuin.) En ik borduurde een mees. (Ok. Een vrije interpretatie dan.)

Eerst borduurde ik op het leven. Achter het glas van mijn atelier, met zicht op die ijverige stroom aan voedsel en zorg die de mezencouveuse onaflatend bevoorraadde. In mijn bed. In de auto. 

Tot het voeden plots stopte. Ik zocht wat op. Ik had niet geteld of getimed - ook de vogelhouderij is bij mij geen cijfermatige bezigheid - maar het leek ons niet de klassieke 20 dagen fourage. We lazen onheilspellende berichtgeving over het mislukken van de mezenbroed. Piepjonge slachtoffers van de oorlog tegen de buxusmot: als u sproeit, vergiftigt u hun eerste hapje. Dus dat vertelden we voorzichtig aan de meisjes. Ik borduurde verder in zetel, op de trein, op de vergankelijkheid van het leven. 

Tot de dames na een paar dagen de moed hadden het deksel van het kastje te lichten. Onschuldige mezenmoord verdiende enig onderzoek, lazen we. En wat bleek (enter openbaringsmuziekje): de vogels waren toch gevlogen. Eén eitje lag nog achtergelaten in het groene holletje, voor de rest geen spoor van gesneuvelde jongen.

Liv en Zanne schreven spontane spreekbeurten, met zachte zinnen. "In het kastje vonden we een dikke matras van mos." Ze zochten de diameter op van een gemiddeld ei, vergeleken met de achterblijver. Vroegen zich af of ik niet een pimpel had geborduurd terwijl we een kool hadden gehuisd. Dat het ons niet uitmaakte wie er op onze kleren of in onze nestkastjes woonde, lievekind, en we klonken op al wie mag leven.

Ik vroeg: "Is het jullie opgevallen dat er geen enkel stukje schaal meer in het nest ligt? Waar zijn die schalen heen?"

Zanne bedacht enthousiast: "Ik weet het! Op de hoofdjes!"

Met een beeld van kleine mezencalimero's op mijn netvlies en een glimlach op mijn lippen borduurde ik verder. Bij de kapper. Op het bankje voor de musicalles. Op de trappen van het verkiezingslokaal. Op de hoop.

(Oh trouwens, had jij wél een mislukt nestje in je kast? Lees even dit!) 

WaZand

Een van mijn talenten is het creëren van oplossingen voor problemen die niet bestaan. Ik mag dat stellen. Daar ben ik goed in. Let op: dat is iets totaal anders dan het creëren van problemen die niet bestaan. Want moest ik daar goed in zijn, dan viel ik onder de categorie van de zwartgalligen. De sikkeneurigen. De doemdenkers: zoveel mooie woorden voor zo’n onaardige ingesteldheid.

Neenee, ik zei: ik kan goed oplossingen bedenken. Vandaag presenteer ik u de oplossing voor het onbestaande probleem van het in het zand gevallen washandje. Ik verklaar me nader.

Mijn ouders hadden een campingkar, en als kind vond ik kamperen, in zijn geheel beschouwd, een fijne manier van op vakantie gaan. Een stukje back to basics, een stukje van thuis dat meereist. Een stukje vrijheid (als in: een camping is afgebakend gebied dus je mag al jong in je eentje op pad), en de fietsen reisden mee. Dus het pad naar een volwassen campingleven  was al geplaveid met verzamelde rivierstenen - want natuurlijk water was altijd een plus: fan ben ik nog steeds.

Het is even geleden dat we met de kinderen kampeerden, dus een vriendin gaf me dit jaar de tip om voor de kinderen een apart toiletzakje te voorzien, wegens intussen groot genoeg om zelfstandige expedities richting sanitaire blok te ondernemen. Een aanlokkelijke gedachte. 

En toen herinnerde ik me de momenten waarop een washand veranderde in een waZand.  Noem het een beperking in mijn grove motoriek. Nonchalance. Of zuivere lompigheid. Maar ik was er een held in om snel mijn toiletspullen bij elkaar te grabbelen en dan onderweg mijn – vaak nog licht vochtige – washand in het campingstof te laten tuimelen. 

U ziet, het gaat hier niet over wereldproblemen. Evenmin over zware trauma’s. Ik verzon een oplossing die ongetwijfeld complexer is dan het onbestaande probleem, maar oh, want heb ik lol aan dit soort spielerei. 

Liv en Zanne krijgen, op tocht naar de camping – want er is een kilometeraftelsysteem met kleine aardigheden onderweg – elk een anti-waZand-toiletzakje. 

Een zakje uit toile cirée met een omhulsel in muggengaas, dat bovenaan dicht kan met klittenband, net onder het handvat. 

Plaats voor 1 washand, 1 gastendoekje, en in het midden een zakje ruim genoeg voor alle essentials op maat van de beautyrituelen van een negenjarige. (Wassen en tanden poetsen, that is.) Lichte vochtigheid is geen enkel probleem, want het systeem is, zoals u ziet, luchtig en ademend. Er kan vlotjes over de camping worden geflaneerd met desnoods nog de broodbestelling in de vrije hand.

Ze kwamen gisteren thuis van Chirokamp, de twee dames in kwestie. Ik kreeg de dikste knuffels van de wereld, zij drie douches om het kampstof van zonnige lijven te weken. Ik stikte de zakjes in elkaar met een laatavondglimlach, nadat ik hen had horen ratelen en te dromen had gelegd. 'Vettige spelen’ stond bij allebei in de verhalen-top-3. De eerste zwarte zandwas draaide in de wasmachine, synchroon met de klos op mijn naaimachine: iets in me zegt dat de zakjes in minder Pinterest-proove-vorm over de camping zullen voyageren.

Zo bijvoorbeeld. Bij voorkeur vol aarde.

En dat is dan geen probleem. Want het probleem, dat was zo al onbestaande. :-)

Zanne & De Feesten

De zon klimt alweer wat hoger dan in mei, toen we door het bos huppelden in het lentelicht, om te vieren dat Zanne groeit. En dat soort gelegenheden verdienen hun plaats op dit digidagboek.

Zannes lentefeest werd, net als dat van Liv, een memorabele dag in de gezinsgeschiedenis. Een dakje van lei op een huis van geluk. Alsof er op de uitnodiging stond: "meebrengen: goed weer en je goed humeur." In werkelijkheid stond er op de uitnodiging een jungle en een panterkind. Een samenwerkende vennootschap tussen moeder en dochter (met moeder in de louter order-uitvoerende rol.)

Ze vertrok van het idee 'ik wil graag een taart met daarop een kindje dat een panter aait'. Werkelijk geen enkel idee hoe ze daarbij kwam, maar de jungle-lijn werd doorgetrokken en was een makkelijk uitvoerbaar thema. Iets met overuren van een Cameo en honderden papieren bladeren, groene slingers en kleurrijke papegaaien, want de bron aan strijkparelgeduld van de zus was onuitputtelijk.

De gasten gingen op expeditie in het speelbos en hielpen Zanne op pad in kleine opdrachten.

Zelf vond ik het mooiste resultaat het antwoord op deze vraag:

Met grappigheden als de neef die 'goeie punten' tot de onmogelijkheden rekent. En zijn respectievelijke vader 'brave kindjes'. Maar lezen wat de grote droom is van je eigen ouders doet je ook wel wat. Zanne las haar verzameling ruggensteuntjes bij het slapengaan, en vatte het helemaal.

Kledinggewijs stond haar besluit al erg lang vast. "Een hemdjurk met stof van bij Lotte." Luttele maanden na die wens bracht Straight Grain Ume uit en Lotte die heerlijke Tencels met bijpassende accentstofjes. Laat ons zeggen dat er voor stof- en patroonkeuze niet veel moodboards nodig waren dit jaar. 

Ik naaide een jurk uit effen Tencel Dusk en gebruikte 2 lapjes Eye Candy voor de accenten. Eentje zou eigenlijk al voor effect hebben gezorgd, maar het ging nu eenmaal om een feestjurk. Dus ik stopte accentjes in de kraag, de rugpas, de lusjes aan de mouwen, in het knopenpad en het borstzakje. En die vrolijke hoekjes aan de slippen van de jurk.

De 'volgende volger' weet dat ik Tencelgewijs bij de bron zit, als sidekick van de designer herself, en dus een #reclame zou horen te plaatsen. Maar u zult me toch moeten geloven: die stof verwerkt zonder moeite, draagt als zijde, en oogst complimenten als ik muggenbeten in de zomer. Zanne is boos dat de voorbije maanden te heet waren voor mouwen, en zo blij dat de patroonkeuze maakt dat de - inmiddels erg korte- jurk ook skinnycombineerbaar is. 

Op het feest droeg ze hem met handgeprinte kniekousen.

En later zonder kousen. En nog later ook zonder schoenen. Die zeer thematisch correcte schoenen - Hippe Schoentjes, as ever - dienden trouwens op die dag, de dag na die dag, en daarna nooit meer. Ze staan intussen op 2dehands. Die zomer, weet u...

'Voor de kou' - die niet kwam die dag - bestelde Zanne een bomber met veranderpailletten. Zoals haar zus, ze wachtte al een jaar op haar exemplaar. Ik tekende er eentje met raglanmouwen en stikte hem uit soepel koper nepleder. Ook dit jaar bleef het jasje het grootste deel van de tijd aan de kapstok, maar ze draagt hem nu wel als najaarsjas.

Ik bestelde wederom een - wederom heerlijke - taart bij Vanille Charlotte en had even een bankschroef nodig om mijn mond terug dicht te krijgen, toen het resultaat arriveerde. Zannes taartverzoek werd een jungle-panter-EyeCandy taart. Oeverloos veel respect, en smaakpapilverwennerij. 

Een dag met een hartje, het doet plezier hem nog eens te doorbladeren. Dan is 'bedankkaartje' een woord op zijn plaats:

Vijgen na kerstmis: een Rocco voor Zanne

Plan voor dit project was: 'de juiste kersttrui'. Naar analogie met zijn foute tegenhangers: in plaats van een rendier op een rood gedrochtelijk breisel (sorry voor de lovers), een reeks mooie nieuwe sweaters voor het hele gezin, met patroon en stof van 'collega's om de hoek', zonder Lapse ondertoon.

De lovers wonnen, helaas. Want zij stonden tijdens de feesten te blinken in hun nieuwe sweaters, wij kozen iets uit de kast. 

Ach. Laat traagheid een voornemen zijn. Uitgesteld genieten geeft langer plezier. Ik stik sweaters voor mijn liefsten. Met veel aandacht voor de persoon die ik ermee in ga pakken. Niemand weet wanneer de reeks voltooid zal zijn, maar feit is: nummer 1 is af.

Zwart-wit maar voor een keer niet voor Liv. Een kleine patroonhack van het Roccopatroon: een soort van 'Rocca' voor Zanne. Met al die bling mag er wel een beetje discotheek in de naam zitten!

Hoewel Sharon van Zonen09 haar patronen doorgaans doorspekt met heel wat opties en variaties, denk ik niet dat 'je kunt er ook toverpailletten in verwerken' meteen door haar hoofd schoot bij het ontwikkelen van Rocco. Dat past denk ik niet helemaal binnen 'with a focus on boys'. Ik kan ook bezwaarlijk beweren dat die toevoeging het naaiplezier vergrootte. Als u weet dat ik die duivelse dekselse draaidingen op hun plaats hield met washitape, tijdens het stikken, en die er nadien ook weer af moest, dan kunt u zich iets voorstellen bij mijn 'zen'. Tel daar drie gebroken naalden bij op, en dit is het resultaat.

Blauw...

Zwart.

Maal drieduizend. Opperste concentratie.

Strijkpailletten, strike a pose, één pot nat, moet ze hebben gedacht.

Zie het groeien, dat bloedje van ons, die aan het begin van dit nieuwe jaar - slik - met haar 7 jaar net in de Zonen09 tienermaten bleek te passen.

En of ik er 'mijn ticketje' aan kon naaien, aan de buitenkant, voor als de juf vraagt waar mijn pull vandaan komt. Ze weet naast pailletten ook ego's te strelen, die Zannezoet. Ik bevestigde het ding aan de onderboord en daar staat het plezant, in zijn zwart/blauw/wittigheid.

Op een traag jaar, met warmte rondom alle lijven die je warmte wenst! Welkom 2108.

Een cowgirl van zeven

 

Zeven jaar Zanne, vandaag. Lieve help, wat ziet ze er groot uit op deze foto's... Nu ja. Met haar 1m32 en schoenmaat 35 bengelt ze ook niet echt onderaan de curves. Maar je zou niet zeggen dat ze een jaar geleden nog maar net kleuter-af was.

Al wat naar groot ruikt, voegt ze met plezier toe aan het parfum van haar leven. Ze telt de dagen af tot ze mijn voeten inhaalt (een 38, dus geef haar nog een jaartje of twee...) omdat ze ervan overtuigd is dat mijn collectie pumps eigendom van de gemeenschap is. Voor haar verjaardag stond al maanden op het lijstje: een topje met blote schouders dat je vooraan kunt knopen zodat je wat blote buik ziet - cowboylaarzen - lange oorbellen. Dat eerste was mijn taak. 

Met die laarzen bedoelde ze niet 'laarzen met cowboytouch', maar échte. Die werden besteld. En kwamen toe in een doos met een prent van rennende paarden en de ronkende naam 'Old West'. Nu ja. Het kind houdt van stylen, ik probeer het sturen achterwege te laten, maar er gingen al veel puntjes van mijn tong. 

De cowgirlfascinatie ontstond toen ze een paar maand geleden een YouTubefilmpje zag. Dat verhaal vind ik dan wel weer mooi: het kind in het filmpje deed een buikspreekact en had haar verlegenheid overwonnen door te praten via de pop. Nu vulde ze hele zalen en stond ze op grote podia. Dat idee sprak Zanne aan en in de act droeg het meisje een roze-met-wit cowboy ensemble. Dan kwam ik er nog goed vanaf, niet?

Door een samenloop van omstandigheden - noem het gewoon 'mijn leven' - kwam ik pas tot naaien aan de vooravond van haar verjaardag. Een blik op de weerapp deed me neigen naar iets als dit. De maakster in kwestie, mevrouw Khadetjes, is mijn compagnon de route, dus ik vroeg even naar tips. Helaas. Na schooltijd kreeg ik afkeurende blikken van de bijna jarige: het was haar niet zozeer om de ruffles te doen, maar echt om de blote schouders. Mijn stofkeuze - uit de Playtime collectie van See you at Six - vond ze gelukkig wel ok. Dan maar zelf patroontekenen.

Uit een digitaal microgesprek met mevrouw Khadetjes over haar topje haalde ik wel wat bruikbare tip. Ik begreep: 'biais aan de armboorden' en 'gebruik je rolzoomvoet'. Dat laatste was even slikken. Van 'gebruik' moest ik namelijk 'ontstof' maken. En eerlijk gezegd ook 'ontmaagd'. Ik kocht het ding ten tijde van de sjaalmaakhype. En hoewel iedereen toen zo laaiend was, smeet ik het na een test in de krochten van mijn lade. Het miste toen te vaak steken en rolde niet mooi en ik moest te veel tornen om het een succes te noemen. Maar kijk. Met de Khadetjesstem als hemelzang (en de moed in mijn schoenen als ik die heel schouderruffle (stofbreedte) handmatig smal zou moeten zomen) verloste ik de naaivoet uit zijn isolement. En vonden we elkaar in een harmonieuze samenwerking.

Ik rolzoomde het schouderstuk en de volledige ondernaad.

De mouwen werkte ik af met biais en de zijnaden met een Engelse naad.

De tippen voor het knoopje aan haar buik hadden wat langer gemogen.

Maar ze zijn wel net knoopbaar.

Tijdens het dragen floept de elastiek vaak naar boven, en ik vind de top zelf zo stukken mooier.

Maar je kunt al aan Zannes gezicht zien wat haar mening is... en ik moest rap zijn voor een foto want de boel moest volgens haar eerst gefatsoeneerd. 

Die hoed, dat is een zomersouvenir. We zochten deze zomer de hele kustlijn af naar een betaalbare zonnehoed met cowboylook en vonden uiteindelijk dit exemplaar. Ik denk dat een echte cowboy eens zou fronsen, maar mevrouw was tevreden.  

Ze ging zo naar school. Met hoed en al. Voor de foto's wilde ze ook een paard, u ziet haar assistente die het correcte gebruik van teugels demonstreert. Basiskennis voor een cowgirl, lijkt me.

De oorbellen kreeg ze van haar/mijn goede vriendin Anneke. Voor podiumacts, en vooral, onweerlegbaar in de categorie 'hangoorbel'. Niet voor alle dagen lijkt me, maar heerlijk voor haar verjaardag.

Ik word wat nostalgisch, als ik deze overload aan foto's bekijk, toch. Ik zie die paarse bol baby nog liggen, zeven jaar geleden. Die bol groeit me binnen minder dan zeven jaar vast voorbij.

Oh. Voor je denk dat ze dan voor haar traktatie ook groot wou doen en voor latte of gin tonic ging... nee hoor. Daarvoor bestelde ze 'een taart met een unicorn'. Want "een cowgirl kan met een paard, dan zal dat met een unicorn toch ook gaan?" ♥