Domingu, 2 de febreru de 2014 Cenera - El Molín - Camba - Coxigal - Foz - Pandillu - Collada La Segá - Collada Tíu Vicente - Vil.lar de Gal.legos - Cenera.
"Ten presente que la felicidá atópase a lo llargo del camín, nun al final de la ruta." (Anónimo)
Prestóme esti percorríu pel conceyu Mieres.
Hai delles perceiciones sobre pueblos y villes de les cuenques mineres, al mio mou d'entender, abondo equivocaes. Ye verdá que la añorada actividá minera estrozó dalgunes fasteres d'estos guapos valles d'Asturies. Pero nun ye menos cierto qu'hai pueblinos, montes y valles de lo más guapo del nuesu país.
Nun hai más que que dir a cualquier aldea, caminar peles sos caleyes o subir a los sos montes pa dase cuenta que tamos nun sitiu maravillosu que nun tien nada qu'envidiar a otres zones más conocíes pola so guapura.
A vegaes namás que pensamos en dalgunos llugares d'Asturies pa prauticar la nuesa actividá favorita. Toi falando de Somiéu, Teberga, L.lena, Quirós, Ayer, Casu, Ponga, Amieva, Cangues d'Onís, Onís, Cabrales, les Peñameyeres,...
N'efeutu; per estos conceyos caleyamos, subimos, baxamos, agüeyamos y almiramos. Pero nun hai qu'escaecer qu'el "paraisu natural" de la publicidá ye muncho más qu'eso. Y sin olvidar a otros conceyos, tamién perguapos, los valles mineros y los montes que los arrodien dan pa munchos percorríos a cada cual más guapu.
Entamé la escursión unos quinientos metros antes de Cenera, nun sitiu onde hai un bon aparcamientu. Pel branu podría dexase'l coche un poco más arriba, nel área recreativa del Cantu que nesta época taba pesllada.
Déxase la carretera a la entrada del barriu El Molin. Nesti sitiu, per un camín al principiu con bon pisu pero qu'ensiguida conviértese nun barrizal vamos ganando altura. El sudu y la dificultá p'alendar que produz la pindia cuesta casi pasa desapercibíu por tolo guapo que mos arrodia. Caminamos per una guapa viesca sobre too de carbayos que fae que los nuesos sentíos gocien n'abondancia. N'ocasiones tenemos unes bones vistes de tol valle de Cuna y de les xerres de Cuba y Segá, de Diego y Gallegos que lu arrodien.
Yá per un camín menos cuestu y caminando agora en direición oeste vamos acercándomos al altu La Segá, divisoria ente los conceyos de Mieres y L.lena. Dende equí, en direición norte, col Aramu a manzorga, el Monsacru casi de frente y a mandrecha el valle colos sos pueblinos, los nuesos güeyos siguen sintiendo les sensaciones prestoses que mos acompañen tol percorríu.
Na campa del Tíu Vicente agarramos un camín a mandrecha que mos cambia'l sentíu de la marcha pa baxar al guapu pueblín de Vil.lar de Gallegos. Agora per una carreterina, con pocu tránsitu, llegamos a Cenera y al principiu y fin de la nuesa guapa escursión.
"Ten presente que la felicidá atópase a lo llargo del camín, nun al final de la ruta." (Anónimo)
Prestóme esti percorríu pel conceyu Mieres.
Hai delles perceiciones sobre pueblos y villes de les cuenques mineres, al mio mou d'entender, abondo equivocaes. Ye verdá que la añorada actividá minera estrozó dalgunes fasteres d'estos guapos valles d'Asturies. Pero nun ye menos cierto qu'hai pueblinos, montes y valles de lo más guapo del nuesu país.
Nun hai más que que dir a cualquier aldea, caminar peles sos caleyes o subir a los sos montes pa dase cuenta que tamos nun sitiu maravillosu que nun tien nada qu'envidiar a otres zones más conocíes pola so guapura.
A vegaes namás que pensamos en dalgunos llugares d'Asturies pa prauticar la nuesa actividá favorita. Toi falando de Somiéu, Teberga, L.lena, Quirós, Ayer, Casu, Ponga, Amieva, Cangues d'Onís, Onís, Cabrales, les Peñameyeres,...
N'efeutu; per estos conceyos caleyamos, subimos, baxamos, agüeyamos y almiramos. Pero nun hai qu'escaecer qu'el "paraisu natural" de la publicidá ye muncho más qu'eso. Y sin olvidar a otros conceyos, tamién perguapos, los valles mineros y los montes que los arrodien dan pa munchos percorríos a cada cual más guapu.
Entamé la escursión unos quinientos metros antes de Cenera, nun sitiu onde hai un bon aparcamientu. Pel branu podría dexase'l coche un poco más arriba, nel área recreativa del Cantu que nesta época taba pesllada.
Déxase la carretera a la entrada del barriu El Molin. Nesti sitiu, per un camín al principiu con bon pisu pero qu'ensiguida conviértese nun barrizal vamos ganando altura. El sudu y la dificultá p'alendar que produz la pindia cuesta casi pasa desapercibíu por tolo guapo que mos arrodia. Caminamos per una guapa viesca sobre too de carbayos que fae que los nuesos sentíos gocien n'abondancia. N'ocasiones tenemos unes bones vistes de tol valle de Cuna y de les xerres de Cuba y Segá, de Diego y Gallegos que lu arrodien.
Yá per un camín menos cuestu y caminando agora en direición oeste vamos acercándomos al altu La Segá, divisoria ente los conceyos de Mieres y L.lena. Dende equí, en direición norte, col Aramu a manzorga, el Monsacru casi de frente y a mandrecha el valle colos sos pueblinos, los nuesos güeyos siguen sintiendo les sensaciones prestoses que mos acompañen tol percorríu.
Na campa del Tíu Vicente agarramos un camín a mandrecha que mos cambia'l sentíu de la marcha pa baxar al guapu pueblín de Vil.lar de Gallegos. Agora per una carreterina, con pocu tránsitu, llegamos a Cenera y al principiu y fin de la nuesa guapa escursión.
