ONEINDIG VERGEZICHT

Ik kijk achterom
naar bergen vreugde
en dalen verdriet
daar kwam ik ooit vandaan
om nu op dit punt
in het leven te staan
de herinnering neem ik mee
op de weg die voor me ligt
de toekomst
met oneindig vergezicht
geen idee wat dat zal geven
ik kijk voor me uit
want daar ligt
de rest van mijn leven.......

VRIENDSCHAP

Dat mensen vriendschap sluiten is bekend, maar hoe vind je dit?
"Wil jij mijn grote vriend zijn?"

TIJD.

Waarom haasten,
waarom snellen,
waarom stress,
waarom strijd?
Eén ding is toch zeker:
de tijd heeft alle tijd.
Hoe je het leven
wilt wenden of keren,
alleen de tijd
zal de uitkomst leren.

LENTE.

Ik zie het aan de bomen,
het zit eraan te komen,
het voorjaar roert zich in een blauw gewelf.
Laat binnen alle geuren,
de ramen en de deuren,
gooi alles open maar vooral.......jezelf.

Een week verder......

.......en dan zit je alweer volop in het dagelijkse ritme. Dinsdag koffie gedronken en getrakteerd op het werk, klein feestje gevierd dus, maar dat mocht ook. Heb veel steun gehad aan m'n collega's. De mensen die het dichtst bij je staan zijn het allerbelangrijkste.......je familie dus. Maar je collega's nemen ook een belangrijke plaats in je leven in dus de steun die je daar van krijgt is ook belangrijk. Ook nu nog......nog niet echt in staat om m'n eigen diensten te draaien vanwege de ongemakken na de operatie, toch geven ze mij het gevoel niet totaal nutteloos rond te lopen doordat ik volop werkjes te doen krijg die anders blijven liggen.
Feestelijk werd het door alle felicitaties en kaartjes die ik kreeg. Kaartjes nú met een felicitatie ipv een sterkte-wens. En niet te vergeten de hartelijkheid via reacties op mijn blog en/of die van mijn dochter.
Zo zachtjes aan zal het allemaal weer "gewoon" gaan worden. Alhoewel.......gewoon? De afgelopen weken hebben me wél geleerd wat écht belangrijk is in het leven; vandaag is de eerste dag van de rest van m'n leven, hoe lang of kort dat zal zijn weet niemand. Maar als je probeert van elke dag een feestje te maken heb je tenminste wél geleefd.

Leven en sterven,
daar tussenin heb je kansen...
je kunt ze laten liggen
en je wentelen in zelfmedelijden
om wat er allemaal niet is,
om wat je is ontnomen,
wat voelt als gemis.
Leven en sterven,
daar tussenin moet je het lef hebben
om te durven leven...
verdriet en tegenslag verwerken,
je innerlijke kracht versterken.
Versla de druk van het verleden,
koester klein geluk,
lééf naar je toekomst toe,
maar leef......lééf je heden.

Het uur van de waarheid.....

Vanmiddag was het dan eindelijk zover.....het uur van de waarheid. DERTIG dagen gewacht en de zenuwen gierden nu echt even door m'n keel. Aan het gezicht van de arts was niets af te lezen tót hij met een big smile zei: "U mag een gebakje gaan eten, een borrel drinken, gefeliciteerd, het is goed."
Het was een goedaardige tumor die in het geheel verwijderd is. Geen nacontrole meer nodig, alles is in orde. Het enige is nu nog de genezing van de borst. Tjonge, wat zal ik lekker slapen vannacht.

Rest mij nog één ding; iedereen die op wat voor manier dan ook meegeleefd heeft, enorm bedankt. Dat heeft ons allemaal veel goed gedaan!

Tja.....

Heb ik me in het begin wel eens afgevraagd of ik moedig genoeg zou zijn mocht dat nodig zijn, ik had me beter af kunnen vragen of ik genoeg geduld zou hebben mocht dat nodig zijn. Want mocht iedereen, net als ik, gedacht hebben dat er nú toch echt niets meer mis kon gaan.....vergeet het maar. Vanmiddag kreeg ik telefoon uit het ziekenhuis dat de afspraak voor de uitslag verzet wordt naar maandag 14.50 uur. Waarom? Omdat de uitslag absoluut niet voor het weekend binnen is en het dus totaal zinloos is. Hoe dat kan? Wel, de operatie werd dus zó laat (TE laat) om "het" nog dezelfde dag opgestuurd te krijgen. Dát werd dus vrijdag. Tel daar dus 5 werkbare dagen bij op en ziedaar......maandag de uitslag. Waarom ze daar nu pas achterkomen? Tja, in een ziekenhuis werken dus ook gewoon mensen en waar mensen werken kunnen nu eenmaal foutjes gemaakt worden.
Wat dit met me doet? Even een flinke dip en dan toch maar een keer diep, héél diep zuchten en doorgaan met ademhalen. Want of ik nu boos ben of verdrietig, het wordt er totaal niet anders van.
Vraag me nu wel af of er werkelijk niet iets is wat er nu nog tussen kan komen. Maandag 14.50 uur, eerder geloof ik het niet.......
Wie nu tegen me zegt:"afwachten dus maar weer" kan van mij dus een ram voor z'n kop krijgen. Afwachten......welke halve zool zou dat woord uitgevonden hebben?