Μια αλλιώτικη ιστογραφή (σε δύο μέρη, Α' και Β') με άρωμα… θείας λειτουργίας (μετά κηρύγματος στο τέλος, όπως συνηθίζεται)
Ο τίτλος της σημερινής ιστογραφής είναι ακριβώς ο τίτλος ποιητικής συλλογής του Μάνου Παναγόπουλου (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή), πλην άλλη σχέση δεν υπάρχει της ιστογραφής με την ποιητική συλλογή.
(Συνέχεια από το προηγούμενο)
Στην αρχή δεν πέρναγε μέρα να μην αναφερθούμε, έστω και για λίγο, στην περίεργη αυτή ιστορία του ιδιόρρυθμου φίλου μας επιστήμονα. Μα ο πανδαμάτορας χρόνος στο διάβα του ξεθωριάζει και τις πλέον ανεξίτηλες εντυπώσεις και αμβλύνει και τα πλέον έντονα συναισθήματα της στιγμής που ερχόμαστε σε πρώτη επαφή (ζώντας τα ή μαθαίνοντάς τα) με τα οποιαδήποτε γεγονότα, ακόμη και τα πιο συγκλονιστικά. Πράγματι, ύστερα από λίγο καιρό αραιά και πού μονάχα τον θυμόμασταν τον φίλο μας. Εξάλλου και ο ίδιος είχε εξαφανιστεί από την παρέα μας —πράγμα όχι ασυνήθιστο έτσι κι αλλιώς. Μια μέρα ωστόσο κάποιος από την παρέα μας —είχαμε μαζευτεί στο συνηθισμένο μας στέκι— είχε την έμπνευση να ρίξει στο τραπέζι ένα σενάριο, φανταστικό μεν αλλά καθόλου απίθανο, βασισμένο ακριβώς σ' αυτή την πραγματική ιστορία της ηθελημένης καταστροφής ενός έργου από τον ίδιο τον δημιουργό του. Ας τον ακούσουμε, και θα καταλάβετε γιατί αυτό το σενάριο κυριάρχησε ή, μάλλον, μονοπώλησε τη συζήτηση εκείνης της συνάντησής μας:
—Βρε παιδιά, τι να γίνεται ο φίλος μας ο Χ.; Σαν πολλες μέρες δεν έχει να φανεί; Λέτε να ετοιμάζει κάτι καινούργιο;
—Ναι, για να το αχρηστέψει στο τέλος… σχολίασε δηκτικά ο Δ.
