Ε, ας μη μείνει σιωπηλός και σήμερα ο ιστολόγος, όπως συνηθίζει τελευταία. Σήμερα γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, και εξαιτίας αυτής τόσοι και τόσοι μιλούν και γράφουν για «τη γιορτή της αγάπης, τη γιορτή του έρωτα» (αναλόγως): Έμποροι (κυρίως αυτοί), δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες, παρουσιαστές κάθε θεάματος ή ακροάματος, ενώ ορυμαγδός διαφημίσεων, οπτικών και ακουστικών, στοχεύουν στο να μη μείνει κανείς ασυγκίνητος και αμέτοχος στο πνεύμα (και ηθική) της μέρας (των ερωτευμένων και όχι μόνο). Και τι το κακό, ίσως αναρωτηθείτε. Νά, πώς να το πω, σκέπτομαι με πόσο ζήλο με καλούν, μέχρι βαθμού ενοχλητικού, να θυμηθώ «την αγαπημένη μου», ποιοι και για ποιο λόγο; Και γιατί αυτοί οι ίδιοι δεν με καλούν επίσης, έστω με λιγότερο ζήλο, να μην ξεχάσω αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάω; Ο νοών νοείτω. Κι αν νομίζει κανείς ότι έχω παραγεράσει και παραϊδιοτροπήσει, ας διαβάσει (ή ας μη διαβάσει) παρακάτω.
Για να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας, είμαστε υποχρεωμένοι πολλές φορές να πηγαίνουμε ενάντια στο ρεύμα. Αυτό δεν μας αποξενώνει από τις ευαισθησίες που, τάχα, μας καλούν οι κράχτες (ακούσιοι και εκούσιοι) των εμπόρων να έχουμε, αλλά ούτε και μας στερεί τις απολαύσεις και τις χαρές που με ελαφρότητα μας πλασάρουν. Το αντίθετο μάλιστα. Ακούστε με!
