Φ.ΝΙΤΣΕ :Ο Θεός είναι νεκρός

«Δεν ακούσατε για εκείνον τον τρελό που κρατούσε ένα αναμμένο φανάρι μέρα μεσημέρι κι έτρεχε στην πλατεία της αγοράς φωνάζοντας ασταμάτητα : «Γυρεύω το Θεό! Γυρεύω το Θεό!»- Επειδή όμως πολλοί από τους παρευρισκόμενους δεν πίστευαν στο Θεό , ξέσπασε ηχηρό γέλιο. Μήπως χάθηκε αυτός ;ρώτησε κάποιος .Μήπως έχασε το δρόμο του σαν το μικρό παιδί ; είπε κάποιος άλλος .Ή μήπως κρύβεται ; Μήπως μας φοβάται ; Μήπως μπάρκαρε στο πλοίο ; Μήπως ξενιτεύτηκε ;-Τέτοια έλεγαν και γελούσαν . Ο τρελός πήδησε ανάμεσά τους και τους διαπέρασε με τη ματιά του. «Που είναι ο Θεός ;» φώναξε . «Θα σας πω εγώ! Τον σκοτώσαμε –εσείς κι εγώ ! Όλοι είμαστε δολοφόνοί του! Αλλά πως το κάναμε αυτό ; Πώς μπορέσαμε να αδειάσουμε τη θάλασσα ; Ποιός μας έδωσε το σφουγγάρι για να σβήσουμε όλο τον ορίζοντα ;Τι κάναμε όταν κόψαμε την αλυσίδα που ενώνει τούτη τη γή με τον ήλιο της; Προς τα που κινείται αυτή τώρα ; Πίσω ,πλάγια, μπροστά , πρός όλες τις μεριές ;Υπάρχει ακόμα ένα πάνω κι ένα κάτω ; Δεν περιπλανιόμαστε μέσα σ’ένα ατέλειωτο μηδέν ; Δεν νιώθουμε την ανάσα του κενού χώρου ; Δεν κάνει περισσότερο κρύο ; Δεν έρχεται η νύχτα , πάντα η νύχτα πάνω μας ; Δεν πρέπει ν’ ανάβουμε φανάρια στο καταμεσήμερο ; Δεν ακούμε ακόμη τίποτε από το θόρυβο του κάνουν οι νεκροθάφτες που θάβουν το Θεό ; Δεν μυρίζουμε ακόμη τίποτε από τη θεική αποσύνθεση; Και οι θεοί αποσυντίθεται ! Ο Θεός είναι νεκρός ! Ο Θεός παραμένει νεκρός ! Κι εμείς τον σκοτώσαμε ! Πως να παρηγορηθούμε εμείς , οι φονιάδες των φονιάδων ; Κάτω απ’ το μαχαίρι μας μάτωσε ότι πιο άγιο και πιο ισχυρό είχε ως τώρα ο κόσμος – ποιός θα μας καθαρίσει απ’ αυτό το αίμα ; Ποιός νερό μπορεί να μας πλύνει ;Ποιούς εξιλασμούς , ποιά ιερά παιχνίδια πρέπει να εφεύρουμε ; Το μέγεθος αυτής της πράξης δεν είναι πολύ μεγάλο για μας ; Δεν πρέπει να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θεοί απλώς για να φαινόμαστε άξιοι της ; Ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη πράξη – κι όποιος γεννηθεί μετά από μας θα ανήκει , χάρη σε τούτη την πράξη , σε μια ιστορία ανώτερη από κάθε ιστορία που υπήρξε μέχρι τώρα !»Εδώ σιώπησε ο τρελός και ξανακοίταξε τους ακροατές του – κι εκείνοι έμεναν όλοι άλαλοι και τον κοίταζαν έκπληκτοι .»

Φ.ΝΙΤΣΕ :ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ ,απόσπασμα από την παράγραφο 125 (Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ,Μετ.Λ.Τρουλινού)

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

"Όλο μόχθους κι όμως ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στη γή τούτη" Χάιντεγκερ,Χαίλντερλιν,Τράκλ

Δύο ποιητές έλκουν τον φιλοσοφικό στοχασμό του Μ.Χάιντεγκερ ο Φ.Χαίλντερλιν και ο Γκέοργκ Τράκλ. Στον Χαίντερλιν αναφέρεται σποραδικά στο έργο του «Επιστολή για τον Ανθρωπισμό »(εκδ.ΡΟΕΣ,Μετ. Γ.Ξηροπαίδη ) (1)και συστηματικότερα στο «ο Χαίλντερλιν και η ουσία της ποίησης »(Εκδ.Υπερίων ,Μετ.Θ.Άδραστος).(2)Για τον Τράκλ κυκλοφορεί η μελέτη του «Η γλώσσα στην ποίηση » (Έκδ.Ρόπτρον ,Μετ.Κ.Γεμενετζή)
Ο Χάιντεγκερ σημειώνει ότι ο «Χαίλντερλιν είναι για μας με μια χαρακτηριστική σημασία ο ποιητής του ποιητή» (2σελ. 35) και εξηγεί το να κατοικεί ο άνθρωπος ποιητικά την γη σημαίνει να «ίστασθαι στην παρουσία των θεών και έκπληκτος από την εγγύτητα της ουσίας των ανθρώπων » (2σελ.59).Ο ποιητής αντιστέκεται «στο Μηδέν αυτής της νύχτας».Η σχέση ποιητή λαού εδραιώνεται με αυτόν τον τρόπο: « ο ποιητής στην έσχατη μόνωση παραμένει στον προορισμό του εις εαυτόν ,εξασφαλίζει αντιπροσωπεύοντας , και για τούτο αληθινά , στο λαό του την Αλήθεια»(2, σελ.77).
Στην «Επιστολή για τον Ανθρωπισμό » ο Φ.Χαίλντερλιν διακρίνεται από τον «ανθρωπισμό» «επειδή σκέπτεται το πεπρωμένο της ουσίας του ανθρώπου πρωταρχικότερα από όσο το μπορεί αυτός ο «ανθρωπισμός»(1, σελ. 63).Ενδιαφέροντα είναι τα σχόλια για το ποίημα του Φ.Χαίλντερλιν «Νόστος».Ο Χάιντεγκερ στοχάζεται με ριζικό με τρόπο το αίσθημα για το οποίο έγραψε και ο Νίτσε :την έλλειψη πατρίδας του νεότερου ανθρώπου με αφετηρία την ουσία της ιστορίας του Ε ίναι (1, σελ. 107). Έτσι τονίζει ότι δεν η ουσία μέσα στον εγωισμό ενός λαού ,αλλά « μέσα από το πρίσμα της συνάφειας με το πεπρωμένο της Εσπερίας .Ωστόσο δεν σκέπτεται την Εσπερία γεωγραφικά ως Δύση σε αντιδιαστολή προς την Ανατολή , ούτε απλά ως Ευρώπη , παρά κοσμοιστορικά με αφετηρία την εγγυτήτα προς την πηγή »(1, σελ. 107).
Στην γλώσσα μας κυκλοφορούν του Φ. Χαίλντερλιν ποίηματα «Πάτμος και άλλα ποίηματα » σε μετάφραση του Άρη Δικταίου από τις εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ και στο περιοδικό ΠΟΙΗΣΗ (Τεύχος 4 ,φθινόπωρο 1994) το «Πάτμος ,Ανάμνηση και άλλα ποιήματα » σε μετάφραση και σχόλια του Αθανάσιου Λάμπρου .Του Γκέοργκ Τράκλ κυκλοφορούν με τον τίτλο «Ποιήσεις » σε μετάφραση του Δημ.Στ.Δήμου σε μια πολύ προσεγμένη έκδοση του ΡΟΔΑΚΙΟΥ.Ο Γκέοργκ Τράκλ γεννήθηκε στο Σάλτζμπουργκ και πέθανε σε ηλικία 27 ετών Μελέτησε Νίτσε ,Ντοστογιέφσκι , Χαίλντερλιν ,Μπωντλαίρ ,Ρεμπώ .Τοξικομανής είχε όλα τα χαρακτηριστικά των «καταραμένων ποιητών» .Το 1914 ως στρατιωτικός φαρμακοποιός , πεθαίνει στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Κρακοβίας.

Περιοδικό ΑΡΔΗΝ Τ.78

Το 78ο τεύχος του περιοδικού Άρδην,
προσπαθεί να καταγράψει τις δύο βασικές πτυχές αυτής της αυτοκτονικής
στρατηγικής που μας έχει οδηγήσει στο χείλος της καταστροφής.
Γι’ αυτό και από τη μία, περιλαμβάνει ένα εκτεταμένο
αφιέρωμα στις οικονομικές και τις κοινωνικές πτυχές της κρίσης, στο οποίο
περιλαμβάνονται κείμενα των: Γ. Καραμπελιά, Β. Βιλιάρδου, Α.
Βερ, Γ. Ρακκά και Α. Ανδρουλιδάκη, καθώς επίσης και μια
εκτεταμένη συνέντευξη του μεγάλου στοχαστή Τζ. Αρίγκι, σχετικά με τις
διεθνείς πτυχές της κρίσης, της οικονομικής και πολιτικής κατάρρευσης των ΗΠΑ
και της ανόδου της Ανατολικής Ασίας.
Ενώ από την άλλη, επιμένουμε για άλλη μια φορά στον εθνομηδενισμό,
τόσο σε σχέση με το Κυπριακό, όσο και στην «Υπόθεση Δραγώνα», το ζήτημα
που άνοιξε έπειτα από την τοποθέτηση της στην Ειδική Γραμματεία του Υπουργείου
Παιδείας. Έτσι δημοσιεύουμε την εκτεταμένη επιστολή του Μ. Θεοδωράκη
προς την ίδια την Θ. Δραγώνα, μια απάντηση του Β. Φίλια στον
δημοσιογράφο Δ. Γουσέτη, του Γ. Χατζόπουλου στον Ιό της
Ελευθεροτυπίας αλλά και κείμενα των Ι. Τσιβάκου, Γ. Παπαδόπουλου,
και Δ. Βασιλειάδη. Σε ό,τι αφορά στο Κυπριακό, δημοσιεύονται κείμενα
των: Α. Ροδίτη, Σ. Μαστραππά, Σπ. Κουτρούλη και Γ.
Σχίζα.
Το τεύχος περιλαμβάνει ακόμα κείμενα των: Μ.
Στεφανίδη, για τον εικαστικό απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς• Κ.
Σαμάντη για τον Καλλικράτη• Η. Γεωργαλή για την ενεργειακή εξάρτηση
της χώρας• Ου. Μάλινσον για τα μάρμαρα του Παρθενώνα• Α. Μητσογιάννη
για τις εξελίξεις στην Ουκρανία• του συγγραφέα Δ. Δημητριάδη
για τον μετάνθρωπο, ενώ κλείνουμε με τη γελοιογραφία του Νικόλα
και παρουσιάσεις βιβλίων.

Ηαλληλογραφία Μ.ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ- Θ.ΔΡΑΓΩΝΑ

Ο Μίκης απαντά στη Θάλεια Δραγώνα
=============================================
Με επιστολή της στο Μίκη Θεοδωράκη η κ. Θάλεια Δραγώνα
διαμαρτύρεται για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον της.
-------------------------------------------

Ο Μίκης, με δική του επιστολή, ξεκαθαρίζει τα πράγματα.
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
Η επιστολή της κ. Δραγώνα:
2 Ιανουαρίου 2010
''''''''''''''''''''''''''''''''''
Αγαπητέ Μίκη Θεοδωράκη,

Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες στο διαδίκτυο επιστολή σας προς
τον Στέφανο Ληναίο με πολύ απαξιωτικά σχόλια για το πρόσωπό μου και
παραθέματα από το δημοσιευμένο έργο μου που είναι όλα παντελώς ψευδή
και κατασκευασμένα.
Σας ενημερώνω ότι δεν είμαι ιστορικός και δεν γράφω ιστορικά
βιβλία. Λόγος σαν «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από το 19ο
αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας
και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας
είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να
κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των
αρχαίων Ελλήνων», δεν βρίσκεται πουθενά στο δημοσιευμένο έργο μου και
δεν χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή και κοινοβουλευτική μου πορεία.
Τέτοιου είδους κατασκευάσματα είναι μιας συκοφαντικής εκστρατείας
εναντίον μου.
Είμαι κοινωνική ψυχολόγος, ερευνώ και γράφω πάνω στις
κοινωνικές ταυτότητες έχω δώσει μεγάλο μέρος της ζωής μου για την
υπεράσπιση των αρχών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης σε αυτόν τον
τόπο.
Σας στέλνω μέρος των δημοσιεύσεων μου για να κρίνετε εάν όσα
παρατίθενται στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο ανταποκρίνονται στην
αλήθεια. Εάν διαπιστώσετε ότι είναι κατασκευασμένες φράσεις, σας
παρακαλώ πολύ να βρείτε μια ευκαιρία να το δηλώσετε.
Σας γράφω επειδή θαυμάζω την αστείρευτη δημιουργικότητά σας και
τους αγώνες σας για τη δημοκρατία και είμαι σίγουρη ότι η αναζήτηση
της αλήθειας και η προάσπιση των δημοκρατικών αρχών έχει πρώτιστη
σημασία για σας.
Με εκτίμηση
Θάλεια Δραγώνα

Σας επισυνάπτω και 2 πρόσφατες συνεντεύξεις μου όπου θα βρείτε
και όλα τα παραποιημένα παραθέματα
====================================

Απάντηση Μίκη

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Επιφανους 1
117 42, Αθήνα
τηλ. 210-9214863
fax 210-9236325
e-mail: mikisthe@otenet.gr

Προς την κ. Θάλεια Δραγώνα
Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας
Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην προσχολική ηλικία
του Εθνικού και Καποδστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Ναυαρίνου 13, 10680 Αθήνα
Αθήνα, 10.1.2010
''''''''''''''''''''''''''''''''''

Αγαπητή κυρία Δραγώνα,

Έλαβα την επιστολή και τα βιβλία σας και σας ευχαριστώ. Διάβασα
επίσης στο «Βήμα» και τα «Νέα» τις συνεντεύξεις σας, οι οποίες όμως
κινούνται μονάχα γύρω από δυο-τρεις φράσεις που σας αποδόθηκαν εδώ και
πολύ καιρό, για να διαψευσθούν ύστερα από μεγάλη και αδικαιολόγητη
καθυστέρηση.

Οι συνεντεύξεις αυτές και η μεγάλη προβολή τους (σε συνδυασμό
με την φίμωση των αντιθέτων απόψεων) δεν πετυχαίνουν τίποτε άλλο παρά
να αποκαλύπτουν στον ελληνικό λαό τους πανίσχυρους φίλους σας στα ΜΜΕ
αποδεικνύοντας το εύρος και τα ερείσματα αλλά και τον συντονισμό της
προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της
εθνικής-ελληνικής μας ταυτότητας. Καθώς και τον τρόμο που δημιουργεί η
αυξανόμενη παλλαϊκή αντίδραση στις απόψεις σας, που ακυρώνει την
αρχική σας προσπάθεια να εκμεταλλευθείτε την αντίδραση του κ.
Καρατζαφέρη βαφτίζοντας όσους διαφωνούν «ακροδεξιούς».

Τρόμος που φτάνει σε σημείο να προκαλεί συμπτώματα της
«Λύσσας-Σόρος» σε υποταχτικούς κονδυλοφόρους όπως σ’ αυτόν τον δυστυχή
κ. Χάρη σε σημερινό (9.1.10) ένθετο αθηναϊκής εφημερίδας.

Επειδή τυχαίνει να είμαι ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της
εκστρατείας για την ενημέρωση του ελληνικού λαού με ρίζες βαθειές στην
αληθινή ελληνική Αριστερά από την εποχή του ΕΑΜ, θα ήμουν ο τελευταίος
που θα επέτρεπα στον οποιονδήποτε να καπηλευτεί την λέξη και την
έννοια «πατρίδα».

Το ΕΑΜ και το τότε ΚΚΕ κατέκτησε την εμπιστοσύνη του 70% του
λαού μας για την πίστη του και τους αγώνες του για τη Λευτεριά της
ελληνικής πατρίδας και την αναγέννηση του ελληνικού έθνους. Με την
πεποίθηση ότι υπηρετούμε τα ιδεώδη των Ελλήνων για την ελευθερία και
την δημοκρατία από τα βάθη των αιώνων και φτάνοντας ως το «Ελευθερία ή
θάνατος» του Κολοκοτρώνη, ορθώσαμε το ανάστημά μας και αναμετρηθήκαμε
με το όπλο στο χέρι, με την πιο φονική δύναμη που γνώρισε ποτέ η
ανθρωπότητα: την χιτλερική Βέρμαχτ, τα ναζιστικά Ες-Ες και την
Γκεστάπο, με αμέτρητες θυσίες σε αίμα, βασανισμούς και διώξεις. Ενώ
παράλληλα και μέσα σ΄ εκείνες τις σκληρές συνθήκες τιμούσαμε και
τρεφόμαστε με τον ελληνικό πολιτισμό για τον οποίο είμαστε περήφανοι
και συγχρόνως οραματιζόμαστε τη μελλοντική κοινωνία της δικαιοσύνης,
της αλληλεγγύης και της «πανανθρώπινης λευτεριάς».

Αυτή υπήρξε ως σήμερα η γνήσια και μοναδική Αριστερά, όπου οι
λέξεις «έθνος» και «πατρίδα» ήταν για μας δόξα και τιμή και όχι ντροπή
όπως τις κατάντησαν χτες και σήμερα ορισμένα γκρουπούσκουλα και ομάδες
«διανοουμένων» που στο όνομα της Αριστεράς ντροπιάζουν με τις «ιδέες»
και τα καμώματά τους, τους αγώνες και τις θυσίες μας, ενώ
δηλητηριάζουν την ανύποπτη νεολαία μας, που η νικήτρια και
θριαμβεύουσα ακόμα και σήμερα εθνικοφροσύνη κρατάει στα σκοτάδια,
έχοντας καταδικάσει σε λήθη τη σύγχρονη ιστορία μας.

Όμως η ακτινοβολία εκείνων των ηρωικών χρόνων αψηφώντας όλα τα
εμπόδια εξακολουθεί να εμπνέει το λαό μας, γι’ αυτό και η αντίθεση
στην συστηματική απόπειρα που επιχειρείται εδώ και καιρό με στόχο την
ουσιαστική ανατροπή της ελληνικής ιστορίας, είναι καθολική και δεν
συνδέεται με την α΄ ή την β΄ πολιτική παράταξη αλλά με το σύνολο των
Ελλήνων, που γαλουχήθηκε με μια συγκεκριμένη και βαθειά ριζωμένη άποψη
για το τι είναι πατρίδα, τι είναι Ελλάδα, τι είναι ιστορία, τι είναι
ελληνικός λαός και ελληνικό έθνος.

Κι ακόμα γνωρίζει καλά -γιατί τα βιώνει, ποια είναι τα βασικά
ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που μας διέπλασαν από το ΄21 έως
σήμερα.

Αρνούμενοι και κατεδαφίζοντας όλα αυτά που μας έκαναν αυτούς
που είμαστε χτες, προχτές και σήμερα,με το πρόσχημα μιας δήθεν
επιστημονικής αναθεώρησης της ιστορικής πραγματικότητας, όπως
αποδεικνύεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;»
στην ουσία αμφισβητείτε ο,τιδήποτε θετικό έπραξε ο λαός αυτός σε όλους
τους τομείς του εθνικού μας βίου κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων
αιώνων.

Με το βιβλίο σας αποδομείτε τις ιδέες, πεποιθήσεις, τα
«πιστεύω», σε σχέση με το ελληνικό έθνος και τις ρίζες του, δηλαδή όλα
αυτά που ενέπνευσαν και παρακίνησαν τον λαό μας. Όμως αν στις αρχές
του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν οι ιδέες για τη συνέχεια του ελληνικού
έθνους και όλα τα «πιστεύω» που εσείς σήμερα απορρίπτετε ως άνευ
ουσιαστικού περιεχομένου και εκτός ιστορικής πραγματικότητας, τότε δεν
θα μπορούσαν να υπάρξουν η Επανάσταση του ΄21, το κίνημα του
Φιλελληνισμού, το δημοκρατικό κίνημα του Μακρυγιάννη, η αποπομπή του
Όθωνα, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Εθνική Αντίσταση. Δεν θα υπήρχε ο Άρης
Βελουχιώτης. Και όχι μονάχα αυτός, γιατί σύμφωνα με κείνα που
επιχειρείτε να διδαχθούν τα παιδιά μας, δεν θα υπήρχε ούτε ένας
αντάρτης, μιας και ΟΛΟΙ πήραν τα όπλα για την Ελλάδα και την Πατρίδα.
Ενώ αν είχαν τα μυαλά τα δικά σας, δηλαδή εξέταζαν το «επιστημονικώς
ορθόν», θα τα βρίσκανε μια χαρά με τους Γερμανούς που εξ άλλου το μόνο
που ζητούσαν από μας ήταν να τους παραχωρήσουμε την άδεια χρήσης των
λιμανιών και των αεροδρομίων μας.

Κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα υπήρχαν οι δημοκρατικοί αγώνες και η
Αντίσταση κατά της χούντας. Δεν θα υπήρχαν ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο
Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Καλομοίρης,ο Καζαντζάκης, o Σικελιανός, ο
Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Χατζιδάκις, ο
Εγγονόπουλος,ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο Παρθένης, ο Καμπανέλλης,
ο Γεωργουσόπουλος, ο Κουν, ο Μινωτής, ο Κακογιάννης, ο Αγγελόπουλος.
Όπως δεν θα υπήρχαν οι διανοητές, οι φιλόσοφοι, οι μεγάλοι πολιτικοί
ηγέτες από τον Τρικούπη και τον Βενιζέλο ωε τον Καραμανλή και τον
Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα υπήρχαν τα μεγάλα κινήματα όπως των
δημοτικιστών και των φοιτητών. Δεν θα υπήρχε το κίνημα για την Κύπρο
ούτε οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τα σημερινά θύματα του επιθετικού
ιμπεριαλισμού, την Γιουγκοσλαυία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και το
Ιράκ. Και δεν θα συνέβαιναν προ παντός εκείνες οι πράξεις, που
αποδεικνύουν την ιδιαιτερότητα του λαού μας, που τόσο επίμονα
σαρκάζετε, όπως το ΟΧΙ το 1940 και η μάχη της Κρήτης, καθώς και το ότι
ανάμεσα σε όλους τους ευρωπαίους, μονάχα η Ελλάδα αρνήθηκε να ντύσει
τα παιδιά της με την στολή της Βέρμαχτ και να τα στείλει στο ανατολικό
μέτωπο. Χάρη στις μοναδικές μέσα στην κατεχόμενη Ευρώπη παλλαϊκές
διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και
εκτοπισμένους σε στρατόπεδα θανάτου.

Κι αυτό γιατί οι εθνικοί και δημοκρατικοί μας αγώνες, καθώς και
τα πνευματικά έργα και οι πολιτικές πράξεις των προσώπων αυτών,
διαπνέονταν από την πεποίθηση ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει επηρεαστεί
βαθειά από μια βαρειά κληρονομιά, απέναντι στην οποία θα πρέπει να
φανούμε δημιουργικά αντάξιοι.

Για όλα αυτά έχετε να πείτε μια μόνο λέξη: εθνοκεντρισμός,
δηλαδή ότι είναι ασυγχώρητη υπερηφάνεια για ένα λαό να θαυμάζει τα
επιτεύγματά του, φτάνοντας στο σημείο να προτείνετε να εκλείψει από τα
σχολικά βιβλία, γιατί αυτό επιτάσσει η σύγχρονη επιστήμη για την
αναθεώρηση της ιστορίας. Με άλλα λόγια επιχειρείτε έναν γενικευμένο
ευνουχισμό σε ό,τι πολυτιμότερο και πιο ελληνικό πέτυχε ο λαός μας έως
τώρα, με τελικό αποτέλεσμα την μετατροπή μας σε έναν άλλο λαό,
προσαρμοσμένο στις συνταγές του καμουφλαρισμένου αφελληνισμού, που
κοσμούν κάθε σελίδα του εν λόγω βιβλίου σας.

Κι αυτό γιατί διαφωνείτε με την ύπαρξη και την αξία των βασικών
πυλώνων πάνω στους οποίους στηρίχθηκαν οι ιδέες, οι πράξεις, οι
αγώνες, οι θυσίες και τα έργα, πνευματικά και άλλα.

Βαφτίζετε εθνοκεντρισμό την ξεχωριστή πίστη, ακόμα και θαυμασμό
που μπορεί να έχει ένας λαός για την ιστορία και τον εαυτό του. Τις
ξένες επεμβάσεις, που αλλοίωσαν την εθνική μας ζωή, τις θεωρείτε
σχεδόν ανύπαρκτες και πρόσχημα για να καλύψουμε τις δικές μας
-υπαρκτές βεβαίως- αδυναμίες.

Την ιδιαιτερότητα των αγώνων μας, ειδικά στον β΄ παγκόσμιο
πόλεμο την αποκαλείτε σωβινισμό, πράξη εχθρική προς τους άλλους και
την θεωρείτε γενεσιουργό αιτία ξενοφοβίας.

Την υπερηφάνεια μας για τα κατορθώματα των αρχαίων Ελλήνων την
βαφτίζετε στείρο εθνικισμό και ιστορική αυταπάτη. Δηλαδή θέλετε σώνει
και καλά να αποδείξετε ότι κακώς πιστεύαμε ως τώρα όσα πιστεύαμε για
την καταγωγή, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό μας, πράξη
που στην ιατρική επιστήμη ονομάζεται «ευνουχισμός». Και οχυρωμένη πίσω
από ηχηρά ονόματα ξένων επιστημόνων βαλθήκατε με την βοήθεια ισχυρών
πολιτικών και οικονομικών κύκλων, μιας και είναι πολύ δύσκολο να
ευνουχίσετε έναν ολόκληρο λαό κατεδαφίζοντας τα σύμβολα και τους
μύθους του, να ξεκινήσετε το θεάρεστο έργο σας από τα τρυφερά και
ανύποπτα παιδιά μας.

Όπως το επιχείρησε χθες η φίλη σας κ. Ρεπούση -ανεπιτυχώς- ενώ
σήμερα, με τον αέρα μάλιστα της κρατικής συμπαράστασης το επεκτείνετε
εσείς με νέα έφοδο για τον ευνουχισμό της μαθητικής μας νεολαίας από
κρατικό μάλιστα πόστο!

Γνωρίζετε κυρία Δραγώνα, ότι δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σας,
όπως γνωρίζετε ότι θα σας ήταν λίγο δύσκολο να με βαφτίσετε κι εμένα .
ακροδεξιό. Προς το παρόν μπορείτε εσείς και οι φίλοι σας να με
φιμώσετε. Όμως σ’ αυτό είμαι συνηθισμένος και μάλιστα θα σας έλεγα ότι
όποιοι και όσοι στο παρελθόν κατά καιρούς επεχείρησαν να φιμώσουν τις
ιδέες αλλά και την μουσική μου, είχαν . κακά γεράματα. Όπως ίσως
ξέρετε ή θα έχετε ακούσει, η ζωή και το έργο μου στηρίχθηκε επάνω σε
τρεις λέξεις: Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία. Και όλοι μου οι αγώνες
έγιναν μόνο και μόνο για να τις υπερασπίσω με κάθε θυσία. Το ίδιο κάνω
και τώρα.

Σήμερα εσείς και οι φίλοι σας, με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι οι
προηγούμενοι, επιχειρείτε να κατεδαφίσετε τις ιδέες, τις πράξεις και
τα έργα που συμβολίζουν αυτές οι τρεις λέξεις, που όπως είπα,
ενέπνευσαν και στήριξαν όλες τις γενιές των νεοελλήνων, για να γίνουμε
αυτό που είμαστε σήμερα.

Μια κορυφαία στιγμή στην νεότερή μας ιστορία υπήρξε και η
Εθνική μας Αντίσταση, τότε που έλαμψαν αυτές οι τρεις λέξεις οδηγώντας
τα νιάτα εκείνης της εποχής σε ανυπέρβλητες θυσίες. Χιλιάδες,
εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα. Τι μας οδηγούσε τότε; Όλα αυτά που
καταδικάζονται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας, για να ανοίξει ο δρόμος
σε μια γενικευμένη αλλοίωση του εθνικού μας χαρακτήρα ξεκινώντας με
δήθεν επιστημονικό τρόπο από τα τρυφερά μας νιάτα.

Άλλωστε αυτή η προσπάθεια που γίνεται μέσα στα πλαίσια της
παγκοσμιοποίησης, έχει αφετηρία γνωστά σε όλους διεθνή κέντρα, που
επιδιώκουν την διάλυση των εθνών-λαών με εθνικές ιδιαιτερότητες,
συμφέροντα και «αρχές» που οδηγούν σε αντιστάσεις μπροστά στη λαίλαπα
της παγκοσμιοποίησης και γι’ αυτό με τη διάλυση των εθνών επιδιώκουν
την μετατροπή των ανθρώπων σε ανυπεράσπιστες μονάδες χωρίς μνήμη και
ενοχλητικές ιδιαιτερότητες.

Eίναι δυνατόν να επιτραπεί να γίνει κάτι τέτοιο; Να γιατί με
βρίσκετε και θα με βρίσκετε πάντοτε αντίθετο, γιατί πιστεύω ότι η
γενιά η δική μου έχει αποδείξει στην πράξη, με έργα και όχι μόνο με
λόγια, ότι σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν άνθρωποι που είναι
Έλληνες με όλη την ιστορική σημασία αυτής της λέξης και τίποτε
-απολύτως τίποτε- δεν μπορεί να αμαυρώσει και πολύ περισσότερο να
αλλοιώσει.

Τέλος οφείλω να σας πω ότι:

Από την ανάγνωση του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;» έχω
συναγάγει ορισμένα συμπεράσματα, που πιστοποιούν θεμελιακές διαφορές
από τις απόψεις σας. Θα αρκεστώ προς το παρόν σε μερικά παραδείγματα:

«Η κυρίαρχη αντίληψη για το έθνος και την εθνική ταυτότητα, με
βάση την οποία οι πολιτικές εξουσίες στην Ευρώπη αλλά και έξω από
αυτήν οργανώνουν το διαπαιδαγωγητικό ρόλο του σχολείου, είναι ακόμη
σήμερα σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη που κληρονόμησε ο ρομαντισμός του
19ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία το έθνος αποτελεί οικουμενική,
«φυσική» οντότητα, ανεξάρτητη από το χρόνο και το χώρο, και η εθνική
ταυτότητα, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση κοινωνικής ομοψυχίας και
συνοχής. Οι εθνικές ιστοριογραφίες προέρχονται από αυτή την παράδοση
και δίνουν έμφαση στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της
εθνικής ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές
επιβουλές, στην ομοιογένειά της. Στο σχολείο η ιστορία καλείται να
διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική
υπερηφάνεια και ενότητα, ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν
την εθνική συνέχεια στο χρόνο και στο χώρο». (σελ. 31)
Είναι φανερό ότι θεωρείτε ότι το έθνος και η εθνική ταυτότητα
είναι «κληρονομιά του ρομαντισμού του 19ου αιώνα [και δεν] αποτελεί
«φυσική» οντότητα ανεξάρτητη από τον χρόνο και τον χώρο, αυτονόητη και
αναλλοίωτη αποτύπωση εθνικής ομοψυχίας και συνοχής».

Φαίνεται ακόμη ότι δεν είσθε σύμφωνη με την έμφαση που δίνεται
στο σχολείο «στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της εθνικής
ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές, στην
ομοιογένειά της». Καθώς και στο γεγονός ότι «η ιστορία καλείται να
διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική
υπερηφάνεια και ενότητα., ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν
τη συνέχεια στο χρόνο και στον χώρο».

Θα ήθελα ειλικρινά να μου λέγατε, αν η παράγραφος αυτή
αναφέρεται θετικά ή αρνητικά στον τρόπο που το σχολείο αντιμετωπίζει
τα προβλήματα αυτά. Μιας και δεν το λέτε φανερά. Όμως αφήνετε να
υπονοηθεί, ότι όλες αυτές οι ιδέες περί έθνους και εθνικής ταυτότητας
αποτελούν σύμπτωμα που μας επιβλήθηκε από την «ρομαντική αντίληψη της
ιστορίας στο τέλος του 19ου αιώνα. Άρα ξεπερασμένες και
αντιεπιστημονικές σύμφωνα με την οπτική γωνία τη δική σας και των
υπολοίπων συνεργατών σας που συμμετέχουν στην συγγραφή του εν λόγω
βιβλίου.

Να όμως που τόσο εγώ όσο και οι γενιές των παππούδων μου αλλά
και των συμμαχητών και συνοδοιπόρων μου στους δρόμους των εθνικών
αγώνων και στις προσπάθειες για τη δημιουργία μιας ελληνικής τέχνης
διαπνεόμεθα σε κάθε μας βήμα και προσπάθεια από αυτές ακριβώς τις
ιδέες που καταγγέλλετε ως ξεπερασμένες και ευτελή ως φαίνεται προϊόντα
μιας ξεπερασμένης πια ρομαντικής αντίληψης. Και μόνο μ’ αυτή την
παράγραφο, μου ζητάτε να απαρνηθώ τον εαυτό μου, τη ζωή μου, τις ιδέες
και το έργο μου. Και όχι μόνο από εμένα αλλά όπως αποδεικνύεται από
τις πράξεις και τα έργα τους, ΟΛΟΥΣ σχεδόν τους νεοέλληνες, ανώνυμους
και επώνυμους που από το 1821 έως σήμερα πίστεψαν ακριβώς σ’ αυτά που
θεωρείτε ότι κακώς διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό σχολείο. Άλλωστε
αμέσως μετά διευκρινίσατε ότι «στις σύγχρονες κοινωνικές επιστήμες για
το εθνικό φαινόμενο η ρομαντική αντίληψη για το έθνος έχει γίνει
αντικείμενο κριτικής. Οι σύγχρονες θεωρήσεις (.) συγκλίνουν στην
παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα
στο χρόνο» και παρακάτω αποκαλείτε «φανταστική κοινότητα» του έθνους
που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση (ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τον
όρο) υπαρκτών κοινών χαρακτηριστικών» και όλα αυτά τα προσφέρει «η
εθνική ταυτότητα» (που ήρθε) «να αντικαταστήσει το κενό που
δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης».

«Καθώς διευρύνεται το σχετικά πρόσφατο ενδιαφέρον των
κοινωνικών επιστημών για το εθνικό φαινόμενο, η ρομαντική αντίληψη για
το έθνος έχει γίνει αντικείμενο κριτικής τα τελευταία χρόνια. Οι
σύγχρονες θεωρήσεις, παρά τις σημαντικές διαφορές τους ως προς την
προέλευσή τους, συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι
σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα στο χρόνο και μπορούμε επομένως να
κάνουμε την ιστορία της: πιο συγκεκριμένα η έννοια του έθνους όπως
χρησιμοποιείται σήμερα διμορφώθηκε ιστορικά τα τελευταία διακόσια
χρόνια και συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία των εθνών-κρατών (Noiriel
1991). Η εθνική ταυτότητα ήρθε να αντικαταστήσει το κενό που
δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης
και να προσφέρει στα μέλη των σύγχρονων κοινωνιών νέα βάση κοινωνικής
συνοχής μέσα από τη δημιουργία της «φαντασιακής κοινότητας» του
έθνους, που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση υπαρκτών κοινών
πολιτισμικών χαρακτηριστικών». (σελ. 31)

Γιατί τάχα πολύπλοκες εγκεφαλικές αναλύσεις για αυτονόητα
γεγονότα, όπως είναι η συνεχής ανανέωση των μορφών της κοινωνικής
συγκρότησης, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το έθνος αποτελεί
μια «φανταστική κοινότητα»; Αλήθεια, τι θα πει αυτό; Το έθνος σε σχέση
με την κοινωνία είναι η ψυχή σε σχέση με το σώμα. Κι εδώ είναι
πιστεύω, το λάθος της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης, που
επαγγέλλεσθε. Γιατί επιχειρεί να αναλύσει και να εξηγήσει μορφές και
λειτουργίες που αφορούν την κοινωνία-σώμα και όχι το έθνος-ψυχή. Που
δεν αναλύεται ούτε εξηγείται, γιατί όπως και τα φαινόμενα της
θρησκείας και της τέχνης, ανάγεται στην μεταφυσική και στην υπέρβαση.
Στο υπερλογικό και ανεξήγητο.

Αν και για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, πέραν του
γεγονότος ότι για την παμψηφία θα έλεγα των νεοελλήνων -ανωνύμων και
επωνύμων- δεν αποτελούσε και αποτελεί μόνο ένα είδος θρησκευτικής
πίστης (άκρως αντιεπιστημονικής βεβαίως για σας) υπάρχουν απτές
αποδείξεις ότι ορισμένοι βασικοί άξονες του πνευματικού κόσμου των
αρχαίων Ελλήνων κατάφεραν να διατηρηθούν και να φτάσουν ως τις μέρες
μας. Λ.χ. είναι πασίγνωστη η διάρκεια της ελληνικής γλώσσας. Δεν είναι
όμως γνωστή η διάρκεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής μέσω των βασικών
μουσικών κλιμάκων, που παρέμειναν αναλλοίωτες, καθώς οι αρχαίοι
μουσικοί τρόποι πέρασαν ατόφιοι στη Βυζαντινή μουσική με το νέο όνομα
«ήχοι» κι από κει δια μέσου της αραβικής μουσικής και με καινούριο
όνομα, «δρόμοι», δημιούργησαν το ρεμπέτικο τραγούδι από το οποίο
προήλθε τόσο η σύγχρονη λαϊκή μας μουσική όσο και η έντεχνη-λαϊκή
μουσική, μέσα στην οποία συνενώθηκε η μουσική με την ποίηση. Δηλαδή το
φαινόμενο που χαρακτήριζε την αρχαία μουσική, δεδομένου ότι τότε με
τον όρο «μουσική» εννοούσαν αποκλειστικά την σύζευξη Μουσικής και Λόγου.

Ένα άλλο σημαντικό δημιούργημα των αρχαίων, υπήρξε ως γνωστόν
και η Δημοκρατία και μάλιστα η άμεση Δημοκρατία. Μετά την κατάκτηση
της Ελλάδας από τους Ρωμαίους και σχεδόν έως σήμερα στην Ευρώπη
κυριάρχησαν συστήματα συγκεντρωτικά, βασιλείες αυτοκρατορίες,
δικτατορίες, σοσιαλιστικές εξουσίες. Η χώρα μας κατακτήθηκε για
τέσσερις αιώνες από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Εν τούτοις και κάτω
από αυτές τις καταλυτικές συνθήκες οι ελληνικές κοινότητες, μέσα και
έξω από τον γεωγραφικό μας χώρο, κυβερνήθηκαν με δημοκρατικό τρόπο. Οι
κάτοικοι λ.χ. ενός χωριού εξέλεγαν τακτικά με καθολική ψηφοφορία την
διοικητική και τη δικαστική τους εξουσία. Κι αυτό αντανακλάται στο
Σύνταγμα της Επιδαύρου, μέσα στο οποίο ρητώς αναφέρεται ότι
απαγορεύονται οι «τίτλοι ευγενείας». Άλλωστε αυτό το δημοκρατικό
φρόνημα μπορούμε να πούμε ότι παραμένει έως σήμερα βασικό γνώρισμα της
πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Κι αυτό σε πείσμα των προσπαθειών των ξένων δυνάμεων να
επιβάλουν τις γνωστές δυναστείες των Βαυαρών και των Γλύξμπουργκ.
Γεγονός που αρνείσθε πεισματικά να παραδεχτείτε. Δηλαδή το γεγονός των
συνεχών παρεμβάσεων των ξένων στην χώρα μας, που υπήρξαν πρόξενοι των
μεγαλυτέρων εθνικών μας καταστροφών. Όπως της Μικρασιατικής, του
Εμφυλίου, της Κύπρου και τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας.

Συμφωνώ μαζί σας στην παράγραφο της σελ. 33, ότι τα κριτήρια με
τα οποία ορίζεται ένα έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή,
γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορίες, μνήμες.

«Όπως χαρακτηριστικά δείχνουν οι παραπάνω έρευνες, τα κριτήρια
με τα οποία ορίζεται το έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή,
γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορικές μνήμες. Τα
πολιτισμικά αυτά κριτήρια, που θεωρούνται κοινά, προσδιορίζουν τον
συμβολικό και τον φυσικό χώρο του έθνους. Οτιδήποτε διαφορετικό
θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το έθνος και συνήθως απορρίπτεται.
Έτσι τα έθνη έχουν προσδιοριστεί ιστορικά κατά κύριο λόγο μέσα από τις
διαφορές τους από και σε σύγκριση με άλλα έθνη. Αυτή τη συνεχής
διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην αέναη αναπαραγωγή της
εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την τάση
της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με καθετί έξω από αυτήν όσο και
τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».

Όμως διαφωνώ με την άποψή σας πως «ό,τι είναι διαφορετικό,
θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το Έθνος, συνήθως απορρίπτεται». Και
ακόμα ότι «η συνεχής διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην
αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς
και στηρίζει την τάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με κάθε τι
έξω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».


Χωρίς ίσως να το θέλετε, φορτώνετε με αρνητικές ιδιότητες το
Έθνος και την εθνική ταυτότητα, μιας και για να υπάρξουν κατά τη γνώμη
σας, πρέπει πρώτον να ετεροπροσδιορισθούν και δεύτερον να «απορρίψουν»
δηλαδή να κλειστούν στο καβούκι τους. Συμφωνούν άρα γε αυτές οι
διαπιστώσεις με το ελληνικό έθνος; (Για να αρκεστούμε στη δική μας
ιστορική εμπειρία). Γιατί όλα τείνουν να αποδείξουν ότι ο,τιδήποτε
καλό και θετικό έγινε ως τώρα, οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε και
έχουμε ανοιχτές θύρες (τουλάχιστον ως προς τον πολιτισμό) και προς
Ανατολάς και προς Δυσμάς όπως και προς Βορρά. Έτσι ό,τι υπήρξε και
ό,τι υπάρχει, αποτελεί δημιουργική πρόσμιξη διαφόρων ιδεών και
πολιτισμών, ακόμα και τρόπων ζωής.

Ήμαστε πάντοτε ανοιχτοί κατά το παράδειγμα του Ρήγα Φεραίου,
που ενώ σάλπιζε την επανάσταση των Ελλήνων, οραματιζόταν την μεγάλη
οικογένεια των Βαλκανικών λαών. Το ίδιο που κάναμε κι εμείς στην
Εθνική Αντίσταση, που αγωνιζόμαστε όχι μόνο για την δική μας ελευθερία
αλλά και για την «πανανθρώπινη τη λευτεριά». Και μη μου πείτε ότι
επηρεάστηκαν από την ρομαντική άποψη περί έθνους οι φουστανελάδες
αγράμματοι ως επί το πλείστον Έλληνες επαναστάτες, όταν το Σύνταγμα
της Επιδαύρου στα 1822 διακήρυσσε την ανασύσταση του ελληνικού έθνους
αποτελώντας παράλληλα το δημοκρατικότερο Σύνταγμα όλων των εποχών,
μιας και είχαν ανοιχτά τα μυαλά τους στις επιρροές της Γαλλικής και
της Αμερικανικής ακόμα επανάστασης. Για να ετεροπροσδιοριστούμε θα
πρέπει να είμαστε ανίκανοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε κάθε στιγμή (ακόμα
και σήμερα), ενώ η εθνική μας ταυτότητα υπήρξε και είναι τόσο ισχυρή,
ώστε να μην έχουμε ούτε να θέλουμε να έχουμε εχθρούς, για να είμαστε
αυτοί που είμαστε. Άλλωστε η βασική εξωτερική μας πολιτική ως τώρα
υπήρξε και είναι αμυντική με εξαίρεση την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην
Τουρκία, που μας κόστισε τόσο ακριβά.
Και γιατί δεν ρωτάτε και μας (όσους επιζήσαμε), που περάσαμε
μέσα από το καμίνι της ξένης κατοχής, να σας πούμε από πού αντλούσαμε
τη δύναμη και το θάρρος να αναμετρηθούμε ίσος προς ίσον με την
τερατώδη Χιτλερική μηχανή θανάτου; Μονάχα με την σκέψη ότι στο βάθος
είμαστε ανώτεροι από αυτούς! (Εξ άλλου σ’ αυτό μας βοηθούσε η
μετατροπή των εχθρών μας σε μια συμπαγή μάζα αιμοδιψών βαρβάρων).
Γιατί; Γιατί ανήκαμε σε ένα Έθνος πολύ ανώτερο απ’ αυτούς στον
πνευματικό και πολιτισμικό κυρίως χώρο από τον Αισχύλο και τον Πλάτωνα
έως τον Σολομό, τον Παλαμά και τον Καβάφη. Και όσοι είμαστε
μορφωμένοι, το ηθικό μας ανάστημα έπαιρνε συνειδητά δύναμη απ’ αυτούς.
Όσο για τους αμόρφωτους αλλά γενναίους, αντλούσαν δύναμη όπως οι
αγωνιστές του ΄21 από τα «μάρμαρα». Αν όλα αυτά είναι «παραμύθια»,
τότε ό,τι υπήρξε θετικό και ξεχωριστό ως τώρα, ας πούμε ότι ήταν και
είναι «παραμύθι». Τότε για ποιον λόγο θέλετε να το κατεδαφίσετε; Δεν
ξέρετε ότι έτσι σκοτώνετε την ψυχή μας; Χάρη στην οποία είσθε κι εσείς
σήμερα ελεύθερη;

Όπως ασφαλώς καταλαβαίνετε, για μένα προσωπικά δεν υπάρχει καν
ερώτημα «Τι είν’ η πατρίδα μας;». Για όλους όσους αφιέρωσαν το έργο
και κυρίως τη ζωή τους ολόκληρη σ’αυτή την πατρίδα -και είναι
χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες, επώνυμοι ή ανώνυμοι, νεκροί ή ζωντανοί,
δεν υπάρχουν τέτοια ερωτήματα, γιατί αυτοί οι ίδιοι είναι η πατρίδα.

Γι’ αυτό σας παρακαλώ και εύχομαι να λάβετε σοβαρά υπ’ όψιν την
μαρτυρία ενός ελεύθερου Έλληνα και να σταματήσετε αυτή την εκστρατεία,
που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον ήδη δοκιμαζόμενο λαό μας.

Σας χαιρετώ,

Μίκης Θεοδωράκης


ΥΓ. Επειδή θεωρώ ότι με την απάντησή μου αυτή μου δόθηκε η
ευκαιρία να αναπτύξω ορισμένα ουσιαστικά επιχειρήματα στην προσπάθειά
μου να διαφωτίσω όσο γίνεται πληρέστερα τον ελληνικό λαό για τα
κίνητρά μου στον αγώνα που ξεκίνησα και συνεχίζω, είμαι υποχρεωμένος
να την δημοσιεύσω στο διαδίκτυο, όπως έκανα έως τώρα, δεδομένου ότι τα
ισχυρά ΜΜΕ προς το παρόν αποφεύγουν ακόμα και να αναφερθούν στις
απόψεις μου καταφεύγοντας ως συνήθως σε ύβρεις.Αυτό θα πει ελευθερία
τύπου!
===============================================

Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ :"Μποτίλια στο πέλαγο

Τρείς βράχοι λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι
και παραπάνω
το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο ξαναρχίζει
τρείς βράχοι σε σχήμα πύλης , σκουριασμένοι
λίγα καμένα πεύκα , μαύρα και κίτρινα
κι ένα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στον ασβέστη
και παραπάνω ακόμη πολλές φορές
το ίδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτά
ως τον ορίζοντα ως τον ουρανό που βασιλεύει
Εδώ αράξαμε το καράβι να ματίσουμε τα σπασμένα κου-
πιά,
να πιούμε νερό και να κοιμηθούμε.
Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξευρεύνητη
και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη.
Εδώ μέσα στα βότσαλα βρήκαμε ένα νόμισμα
και το παίξαμε στα ζάρια
Το κέρδισε ο μικρότερος και χάθηκε
Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά

ΑΓ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ:Η θέωση,η αθανασία της ύπαρξης

Και εκείνοι που ευαρέστησαν το Θεό και πέτυχαν το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν , δηλαδή τη θέωση - γιατί γι'αυτό μας έπλασε ο Θεός όπως λένε , για να μας κάνει δηλαδή κοινωνούς της θεότητας Του - κι αυτοί λοιπόν είναι μέσα στο Θεό , αφού απο Αυτόν Θεοποιούνται , και ο Θεός μέσα σ'αυτούς , αφού Αυτός τους Θεοποιεί.Επομένως κι αυτοί μετέχουν στη θεία ενέργεια , άν και με άλλο τρόπο ,και όχι στην ουσία του Θεού.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (150 Κεφάλαια)

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ Φ.ΝΙΤΣΕ

«Γιατί ακόμα και τις εκκλησίες και τους τάφους των Θεών αγαπώ, αρκεί μόνο το καθαρό μάτι του ουρανού να κοιτάζει μέσα από τη συντριμμένη στέγη τους , πρόθυμα κάθομαι χλόης όμοιος και κόκκινης παπαρούνας όμοιος , πάνω στα ερείπια των εκκλησιών….Γιατί σε αγαπώ ω αιωνιότητα.. Αν έπαιξα ,κάποτε , στο τραπέζι των Θεών της γής ζάρια με τους Θεούς , έτσι που η γη έτρεμε και σκιζόταν και ρέματα φωτιάς ξεφυσούσε :- γιατί ένα θεικό τραπέζι είναι η γη , που τρέμει από τα καινούργια δημιουργικά λόγια κι από τα ζάρια των Θεών ….
Και πίστεψέ με μόνο , φίλε μου με τον καταχθόνιο πάταγο! Τα μεγαλύτερα γεγονότα –δεν είναι οι θορυβωδέστερες , μα οι σιωπηλότερες ώρες μας….
Πρέπει να έχουμε έναν σκοπό που εξ αιτίας του ν’αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο μας !Όλοι οι άλλοι σκοποί αξίζουνε να καταστραφούν !
Στην έρημο κατοίκησαν πάντα τους οι αληθινοί ,τα ελεύθερα πνεύματα , σαν κύριοι της ερήμου .Μα στίς πολιτείες κατοικούν οι καλοθρεμμένοι , φημισμένοι σοφοί ,- τα φορτηγά ζώα
Κράτος λέγεται το πιο παγερό απ’ όλα τα παγερά τέρατα .Κ’ επίσης παγερά ψεύδεται και τα ψέματα αυτά έρπουν από το στόμα του : «Εγώ το κράτος , είμαι ο λαός ».Αυτό είναι ψέμα !Δημιουργοί ήσαν αυτοί που δημιούργησαν τους λαούς και κρέμασαν απο πάνω τους μια πίστη και μιαν αγάπη έτσι υπηρέτησαν τη ζωή.
Θα πίστευα σ’έναν Θεό μόνο , που θα ‘ξερε να χορεύει. »
(Φ.ΝΙΤΣΕ:Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα ,Μετ.Άρη Δικταίου ,Εκδ.ΔΩΔΩΝΗ)

ΠΙΚΑΣΣΟ

ΦΑΓΙΟΥΜ

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΔΥΣΗ

Η σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Δύση είναι αρκετά περίπλοκη και δεν εξαντλείται σε εύκολους αφορισμούς:Η πρόταση η «Ελλάδα ανήκει στην Δύση» έχει μόνο ιδεολογικό χαρακτήρα , που μπορεί να εξυπηρέτησε ορισμένες πολιτικές στοχεύσεις ,αλλά ελάχιστα λαμβάνει υπόψην την πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν πέρασε από Μεταρρύθμιση και Αντιμεταρρύθμιση ούτε από Φεουδαρχία και Αστισμό. Η Δύση γνώρισε τον αρχαίο ελληνικό στοχασμό δια μέσου των Αράβων ή και άλλων δρόμων , αλλά ο πολιτισμός που δημιούργησε τελικά είχε το δικό του χαρμάνι. Όπως δείχνει και ο πίνακας του ΡΑΦΑΗΛ η «Η Σχολή των ΑΘΗΝΩΝ» υπήρξε ένα γνήσιος θαυμασμός προς τον Πλάτωνα , τον Σωκράτη, τον Ηράκλειτο ,τον Αριστοτέλη. , που όμως δεν στάθηκε ικανός για να κατανοηθεί ορθά ο ελληνικός λόγος. Ο Χάιντεγκερ στο έργο του η «Η προέλευση του έργου τέχνης» σημειώνει ότι η μετάφραση των όρων «υποκείμενο σε subjectum , υπόσταση σε substantia , συμβεβηκός σε accidens» ,αναποδογυρίζει τα αρχικά νοήματα: «Πίσω από την επιφανειακά κατά λέξη και άρα πιστή μετάφραση κρύβεται μια μετάθεση της ελληνικής εμπειρίας σε έναν άλλο τρόπο σκέψης .Ο ρωμαικός στοχασμός παραλαμβάνει τις αρχαιοελληνικές λέξεις χωρίς την αντίστοιχη αρχέγονη εμπειρία του τι λένε. Η ανεδαφικότητα του δυτικού στοχασμού ξεκινά με αυτή τη μετάθεση»

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ : « Στ’ Όσιου Λουκά το Μοναστήρι»:

Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τὸ Μοναστήρι

(1935)

Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τὸ μοναστήρι, ἀπ᾿ ὅσες
γυναῖκες τοῦ Στειριοῦ συμμαζευτῆκαν
τὸν Ἐπιτάφιο νὰ στολίσουν, κι ὅσες
μοιρολογῆτρες ὥσμε τοῦ Μεγάλου
Σαββάτου τὸ ξημέρωμα ἀγρυπνῆσαν,
ποιὰ νὰ στοχάστη - ἔτσι γλυκὰ θρηνοῦσαν! -
πώς, κάτου ἀπ᾿ τοὺς ἀνθούς, τ᾿ ὁλόαχνο σμάλτο
τοῦ πεθαμένου τοῦ Ἄδωνη ἦταν σάρκα
ποὺ πόνεσε βαθιά;
Γιατὶ κι ὁ πόνος
στὰ ρόδα μέσα, κι ὁ Ἐπιτάφιος Θρῆνος,
κ᾿ οἱ ἀναπνοὲς τῆς ἄνοιξης ποὺ μπαίναν
ἀπ᾿ τοῦ ναοῦ τὴ θύρα, ἀναφτερώναν
τὸ νοῦ τους στῆς Ἀνάστασης τὸ θάμα,
καὶ τοῦ Χριστοῦ οἱ πληγὲς σὰν ἀνεμῶνες
τοὺς φάνταζαν στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια,
τὶ πολλὰ τὸν σκεπάζανε λουλούδια
ποὺ ἔτσι τρανά, ἔτσι βαθιὰ εὐωδοῦσαν!

Ἀλλὰ τὸ βράδυ τὸ ἴδιο τοῦ Σαββάτου,
τὴν ὥρα π᾿ ἀπ᾿ τὴν Ἅγια Πύλη τὸ ἕνα
κερὶ ἐπροσάναψε ὅλα τ᾿ ἄλλα ὡς κάτου,
κι ἀπ᾿ τ᾿ Ἅγιο Βῆμα σάμπως κύμα ἁπλώθη
τὸ φῶς ὦσμε τὴν ξώπορτα, ὅλοι κι ὅλες
ἀνατριχιάξαν π᾿ ἄκουσαν στὴ μέση
ἀπ᾿ τὰ «Χριστὸς Ἀνέστη» μίαν αἰφνίδια
φωνὴ νὰ σκούξει: «Γιώργαινα, ὁ Βαγγέλης!»

Καὶ νά· ὁ λεβέντης τοῦ χωριοῦ, ὁ Βαγγέλης,
τῶν κοριτσιῶν τὸ λάμπασμα, ὁ Βαγγέλης,
ποὺ τὸν λογιάζαν ὅλοι γιὰ χαμένο
στὸν πόλεμο· καὶ στέκονταν ὁλόρτος
στῆς ἐκκλησιᾶς τὴ θύρα, μὲ ποδάρι
ξύλινο, καὶ δὲ διάβαινε τὴ θύρα
τῆς ἐκκλησιᾶς, τὶ τὸν κοιτάζαν ὅλοι
μὲ τὰ κεριὰ στὸ χέρι, τὸν κοιτάζαν,
τὸ χορευτὴ ποὺ τράνταζε τ᾿ ἁλώνι
τοῦ Στειριοῦ, μιὰ στὴν ὄψη, μιὰ στὸ πόδι,
ποὺ ὡς νὰ τὸ κάρφωσε ἦταν στὸ κατώφλι
τῆς θύρας, καὶ δὲν ἔμπαινε πιὸ μέσα!

Καὶ τότε - μάρτυράς μου νά ῾ναι ὁ στίχος,
ὁ ἁπλὸς κι ἀληθινὸς ἐτοῦτος στίχος -
ἀπ᾿ τὸ στασίδι πού ῾μουνα στημένος
ξαντίκρισα τὴ μάνα, ἀπ᾿ τὸ κεφάλι
πετώντας τὸ μαντίλι, νὰ χιμήξει
σκυφτὴ καὶ ν᾿ ἀγκαλιάσει τὸ ποδάρι,
τὸ ξύλινο ποδάρι τοῦ στρατιώτη,
- ἔτσι ὅπως τὸ εἶδα ὁ στίχος μου τὸ γράφει,
ὁ ἁπλὸς κι ἀληθινὸς ἐτοῦτος στίχος -,
καὶ νὰ σύρει ἀπ᾿ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς της
ἕνα σκούξιμο: «Μάτια μου… Βαγγέλη!»

Κι ἀκόμα, - μάρτυράς μου νά ῾ναι ὁ στίχος,
ὁ ἁπλὸς κι ἀληθινὸς ἐτοῦτος στίχος -,
ξοπίσωθέ της, ὅσες μαζευτῆκαν
ἀπὸ τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέφτης,
νανουριστά, θαμπὰ γιὰ νὰ θρηνήσουν
τὸν πεθαμένον Ἄδωνη, κρυμμένο
μὲς στὰ λουλούδια, τώρα νὰ ξεσπάσουν
μαζὶ τὴν ἀξεθύμαστη τοῦ τρόμου
κραυγὴ πού, ὡς στὸ στασίδι μου κρατιόμουν,
ἕνας πέπλος μοῦ σκέπασε τὰ μάτια!…

(ἀπὸ τὸ Λυρικὸς Βίος, E´, Ἴκαρος 1968)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ

«Βρίσκω συγκλονιστικό και συναρπαστικό το ότι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη η ύλη ή η ενέργεια – όπως θέλει κανείς – απόκτησε συνείδηση του εαυτού της , ότι υπάρχουν όντα που επιδιώκοντας να διευρύνουν την ισχύ τους παράγουν το «πνεύμα » σ’ όλη την ποικιλία των μορφών και των εκπληκτικών παιχνιδιών του και που αλληλοεξοντώνονται επικαλούμενα κατά προτίμηση άρθρα πίστεως και θεωρίας . Ωστόσο τέτοιες παρατηρήσεις και σκέψεις μπορούν να χαρίσουν απολαύσεις μονάχα σε λεπτογεύστες και επαίοντες του περιθωρίου .Και εν πάση περιπτώσει δεν αποτελούν πειθαναγκαστικά επιχειρήματα εναντίον της αυτοκτονίας από πλήξη».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ από το «ΙΣΧΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ» (Εκδος.ΣΤΙΓΜΗ ,1991,σελ.232)

Τον Παναγιώτη Κόνδύλη είχα την τύχη να τον γνωρίσω όταν του έθεσα τις ερωτήσεις , που στην συνέχεια αποτέλεσαν την συνέντευξη του στο περιοδικό ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ και η οποία στην συνέχεια δημοσιεύθηκε στο βιβλίο του το "ΑΟΡΑΤΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ" μαζί με άλλες δύο συνεντεύξεις που είχε δώσει στον Σ.Τσακνιά και στον Marin Terpstra.Ήδη την εποχή εκείνη θεωρείτο ένας απο τους κορυφαίους στοχαστές στην Γερμανία.Εκπροσωπούσε την αντίθετη απο τον Χάμπερμας σχολή σκέψη.Φυσικά εδώ στην ελληνική επαρχία , μπορούσε ο κάθε δημοσιογράφος που δεν είχε διαβάσει κάν το έργο του να τον βρίζει και να τον ειρωνεύεται.Παρόλα αυτά και παρά τα χρόνια που πέρασαν το έργο του παραμένει διαρκώς σημείο αναφοράς τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη

Ο Καστοριάδης για τον νεοελληνισμό

• Ο Κορνήλιος Καστοριάδης υπήρξε ένα σημαντικό και πάντα ενδιαφέρον πνεύμα , παρότι δεν είναι αναγκαίο βέβαια να συμμεριζόμαστε όλα όσα έχει και γράψει και πει .
Σε συνέντευξή του στον Γ.Χατζηβασίλη (23.8.1991) επεσήμανε την μεγάλη πολιτιστική καταστροφή του νεοελληνισμού που έγινε στο όνομα της ανάπτυξης , του εκσυγχρονισμού.
«Πηγαίνω στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι για δύο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων αλλά και του ελληνικού λαού , είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3000 χρόνια. Ακόμη και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους , να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό , σου λένε «ναι 500 δραχμές».Αυτό έχει ήδη γίνει και μετά από το 1993 , αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί , πολιτικάντηδες ,να είναι αυτοί που είναι ,τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Ελλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο ας πούμε .Τα σημαντικά πράγματα θα πέσουν στα χέρια ξένων εταιρειών ,οι Έλληνες θα είναι διευθυντές ξενοδοχείων και γκαρσόνια ,χορευτές στα καμπαρέ κλπ »
Παρά τον επαναστατικό ντεφαιτισμό του, ο Καστοριάδης σε συνέντευξη του στην Τέτα Παπαδοπούλου δηλώνει ότι όσο «υπάρχουν σύνορα , οποιαδήποτε βίαια μεταβολή αναζωπυρώνει τους εκατέρωθεν εθνικισμούς και μας πηγαίνει μερικούς αιώνες πίσω ». Σε αντίθεση με αυτούς που υποστηρίζουν ότι η FYROM θα πρέπει να αναγνωριστεί ως «Μακεδονία» ή ότι γενικώς η Ελλάδα ζει σ΄ έναν ιδανικό κόσμο και δεν αντιμετωπίζει εξωτερικές απειλές δηλώνει: «Η ελληνική πλευρά θα έπρεπε ,από την αρχή , να πεί ότι θα αναγνωρίσει το νέο κράτος , εφόσον : πρώτον , προστεθεί ένας επιθετικός προσδιορισμός στο όνομά του , δεύτερον ,αναγνωριστεί ρητά και με διεθνή εγγύηση το απαραβίαστο των σημερινών συνόρων , τρίτον, αφαιρεθεί το σύμβολο της Βεργίνας από τη σημαία του ».
Ως προς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις , ο Καστοριάδης διαπιστώνει ότι τα ελληνικά σύνορα με την Τουρκία δεν είναι εγγυημένα από το ΝΑΤΟ .Αλλά πoια σύνορα μας είναι πλέον εγγυημένα από το ΝΑΤΟ. Μάλλον ούτε τα βόρεια , ούτε τα ανατολικά. Ο Καστοριάδης με σαφήνεια προσδιορίζει την τουρκική απειλή και γι’αυτό θα πρέπει να ξαναδιαβαστεί με μεγάλη προσοχή : «Το ότι η Τουρκία έχει βλέψεις στα νησιά του Αιγαίου και στη Δυτική Θράκη είναι γνωστό .Ποιός είναι ο ενδεχόμενος κίνδυνος ;Να επωφεληθεί η Τουρκία της πυρκαγιάς στα Βαλκάνια , για να βάλει χέρι στη Δυτική Θράκη και σε τρία τέσσερα νησιά του Αιγαίου» (Κ.Καστοριάδη :Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας ,Εκδ.ΠΟΛΙΣ,Αθηνα 2001).

Ο Δ.Λαμπρέλλης γράφει για τις επιρροές του ΝΙΤΣΕ στην ΕΛΛΑΔΑ

Από τις Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ κυκλοφόρησε το βιβλίο του Δημήτρη Λαμπρέλλη : «Η επίδραση του Νίτσε στην Ελλάδα – «Τέχνη» και «Διόνυσος » Βλαστός και Καζαντζάκης» (σελ.307).
Ο Δ.Λαμπρέλλης - καθηγητής φιλοσοφίας στο Πάντειο- έχει ήδη μια αρκετά μακρά και γόνιμη πορεία στην μελέτη του στοχασμού του Νίτσε . Το 1988 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Δωδώνη» το έργό του «NIETZSCHE:Φιλόσοφος της πολλαπλότητας και της μάσκας» (σελ.489).Επρόκειτο για μια εξαντλητική μελέτη , μεθοδική , σύνθετη που παρουσίαζε τον Γερμανό φιλόσοφο με ένα τρόπο ασυνήθιστο μέχρι τότε, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα .Την εποχή εκείνη , κυριαρχούσαν στην καλύτερη περίπτωση ,αποσπασματικές μελέτες , κακές μεταφράσεις ,ενώ στο λαικό θυμικό ο Νίτσε ήταν ταυτισμένος με τον ναζισμό. Το τελευταίο ερχόταν ως φυσιολογικό αποτέλεσμα της βαθιάς έλλειψης γνώσεων γύρω από το έργο του Νίτσε , αλλά και της απουσίας μιας πνευματικής κοινότητας που να διαλέγεται πραγματικά και σε βάθος για όλα τα κρίσιμα μεγέθη.
Το 1993 ο Δ.Λαμπρέλλης θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Νέας Πορείας» το έργο «Η συνειδητοποίηση του ελληνισμού ως «Νιτσεισμός»: Τα περιοδικά «Τέχνη» και «Διόνυσος».Ήταν μια πρώτη προσπάθεια του , να ανιχνευθούν οι αρχικές επιδράσεις του Νίτσε στην Ελλάδα μέσω κυρίως του περιοδικού «Διόνυσος » του Δ.Χατζόπουλου και της «Τέχνης» του Γιάννη Καμπύση. Επισημαίνουμε ότι η ήττα του 1897 δημιούργησε έναν βαθύ υπαρξιακό προβληματισμό στον νεοελληνισμό : από πού προέρχεται , ποια είναι η σύσταση του και ποιες οι δυνατότητες εξόδου από την παρακμή . Η ομάδα γύρω από αυτά τα δύο περιοδικά και οι διάφορες μελέτες που δημοσίευαν , όπως αυτές του Π.Νιρβάνα και του Κ.Παλαμά κατανοούν τον ελληνισμό μέσα από τον «νιτσεισμό» , ειδικότερα την συγκεκριμένη ανάγνωση που κάνουν του Νίτσε που αντιπαραθέτει την γερμανική υποτίθεται αντιδημοκρατική παράδοση στην παράδοση του γαλλικού διαφωτισμού. Βεβαίως η οπτική αυτή παρακάμπτει δύο γεγονότα : ότι η Γερμανία ήταν μια από τις πρώτες χώρες που καθιερώθηκε η καθολική ψηφοφορία και αναπτύχθηκε ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα που περιλάμβανε όλες τις δυνατές εκφάνσεις του , τον μεταρρυθμιστικό σοσιαλισμό , τον επαναστατικό σοσιαλισμό καθώς και τον αναρχοσυνδικαλισμό.
Η τελευταία μελέτη του Λαμπρέλλη ξεκινά από αυτό το σημείο , αλλά αναφέρεται διεξοδικότερα πλέον τόσο στην «Τέχνη» όσο και στον «Διόνυσο» , όσο και στις ιδεολογίες που αυτές καλλιεργούν. Αφού σταθεί σε κείμενα όπως αυτά του Νιρβάνα θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι πρώτοι στοχαστές που δέχτηκαν κάποιες επιδράσεις του Νίτσε θεώρησαν ότι θα πρέπει ο ελληνισμός να συνειδητοποιηθεί ως νιτσεισμός .Έτσι δημοσιεύονται μεταφράσεις έργων του Νίτσε – κάποια από τα οποία είχαν ήδη διαστρεβλωθεί από την αδελφή του - , και έργα με νιτσεικές επιρροές όπως του Δ.Χατζόπουλου «Καβάλλα στη μοίρα μου » και του ποιήματος του Γ.Γρυπάρη η «Σφίγγα» από την συλλογή του «Αντέρωτες και Αντίχριστοι».
Στην συνέχεια ο Λαμπρέλλης θα αναφερθεί σε δύο άλλες νιτσεικές επιδράσεις τον Π.Βλαστό και τον Ν.Καζαντζάκη. Ο πρώτος υπήρξε από τις κορυφαίες μορφές του δημοτικισμού , που αποδεικνύει ότι ο δημοτικισμός όπως και η καθαρεύουσα δεν υπήρξαν δυο κινήματα με ενιαία και διακριτή ιδεολογική ταυτότητα ,αλλά αντίθετα συνυπήρξαν σ’αυτά διαφορετικά και αντιμαχόμενα ιδεολογικά ρεύματα.
Ο Π.Βλαστός μέτοχος του εμπορικού οίκου των «Αδελφών Ράλλη» υπήρξε τακτικός συνεργάτης του μαχητικού περιοδικού των δημοτικιστών του «Νουμά».Οι απόψεις του παρότι υιοθετούν μια παρερμηνευμένη νιτσεική φρασεολογία , καταλήγουν σε ένα σαφή ρατσιστικό λόγο . Θεωρεί την παρακμή του ελληνισμού ως αποτέλεσμα της επιμειξίας με σημίτες . Αντίθετα «οι Γερμανοί ξανάφεραν καινούριο καθάριο αίμα και μ’αυτό ξανάνιωσε η Ευρώπη » (σελ. 121).Επίσης προτείνει να «μην επιτρέπονται οι παντριές ανθρώπου που δεν είναι γερός .Να μην επιτρέπουνται γάμοι με κατώτερες φυλές », να κηρυχθεί «γενικός φυλετικός πόλεμος» , και να ξεπαστρέψουμε τους «άρρωστους και τους αδύνατους».Ο Λαμπρέλλης θα προεκτείνει τις απόψεις αυτές στο έργο του Κ.Παλαμά .Κάτι τέτοιο είναι άστοχο , γιατί ανεξάρτητα για τι μπορεί να πιστεύει ότι είναι το έργο του Παλαμά ,ο Βλαστός ή ο Βεζανής , αυτό , όπως και του Νίτσε ,είναι σύνθετο ή και αντιφατικό και δεν μπορεί να χωρέσει σε εύκολους αφορισμούς .
Στην συνέχεια ο Λαμπρέλλης θα ασχοληθεί με τον Ν.Καζαντζάκη , ιδιαίτερα την διατριβή του για τον Νίτσε και τις συνεργασίες με το περιοδικό της δικτατορίας Μεταξά «Νεολαία».Στόχος του δεν είναι να διαπιστώσει κατά πόσον η ερμηνεία του Νίτσε από τον Καζαντζάκη είναι λανθασμένη ή σωστή – γι’ αυτό μάλλον είναι βέβαιος και για αυτό παραλείπει να αναφερθεί - , αλλά να δείξει ότι ο Ν.Καζαντζάκης παράγει μια συνεπή φασιστική ιδεολογία .Βεβαίως δεν αναφέρεται καθόλου στην μεταπολεμική πορεία του Ν.Καζαντζάκη , στο γεγονός ότι μαζί με άλλους διανοούμενους (όπως Α.Προκοπίου ,Α.Μπεναρόγια ,Δ.Δούκαρης και άλλοι ) δημιούργησε ένα μικρό σοσιαλιστικό κόμμα ,την Σοσιαλιστική Εργατική Ένωση και στην συνέχεια αυτός όπως και ο Α.Σικελιανός θα βρεθούν στο στόχαστρο του μεταπολεμικού κράτους .Αντίθετα από τα συμπεράσματα του Λαμπρέλλη θα θεωρηθούν είτε αντίπαλοι του ελληνοχριστιανισμού , είτε συνοδοιπόροι της αριστεράς , ιδιαίτερα στην εθνική αντίσταση .Επίσης το μετεμφυλιακό κράτος θα πράξει οτιδήποτε περνούσε από το χέρι του για να μην λάβει το βραβείο Νόμπελ ο Καζαντζάκης ή Σικελιανός. Έτσι λαμβάνοντας υπόψην μόνο ένα μέρος της διαδρομής ενός στοχαστή και όχι την γενική του πορεία βγαίνουν τελικά λανθασμένα συμπεράσματα. Αν υπάρχει κάποιος στοχαστής με τον οποίο σε κάποιο βαθμό μπορούμε να παρομοιάσουμε τον Ν.Καζαντζάκη είναι ο Ιταλός Κούρτσιο Μαλαπάρτε : μέλος του φασιστικού κόμματος προπολεμικά , μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και θαυμαστής του Μάο μεταπολεμικά.
Στην συνέχεια ο Λαμπρέλλης θα καταπιαστεί με δύο θέματα που τα γνωρίζει πολύ καλά : το περιεχόμενο της σκέψης του Νίτσε και τις διαστρεβλώσεις που δέχθηκε χάρις την επιρροή καταρχήν της αδελφής του Ελίζαμπεθ Φόρστερ (ο άντρας της οποίας δημιούργησε τις πρώτες γερμανικές αντισημιτικές αποικίες – κοινότητες στην Αργεντινή).Με άρτιο τρόπο θα παρουσιάσει την πραγματικότητα του νιτσεικού λόγου και το αναποδογύρισμά του από την ναζιστική προπαγάνδα. Αναγκαστικά θα προσφύγει στις ερμηνείες που διατύπωσαν πρώτοι , ο Ντελέζ και ο Φουκώ.
Βεβαίως η μελέτη του Λαμπρέλλη δεν εξαντλεί  ένα θέμα με τόσες πολλές πτυχές. .Επιρροές σε άλλους στοχαστές όπως ο Ίωνας Δραγούμης και ο Πέτρος Πικρός θα πρέπει  να είναι  αντικείμενο ενδεχομένως μιας άλλης μελέτης.

Ο Η.ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ για την γενιά του '30

 Ο Ηλίας Πετρόπουλος είχε μία κοφτερή γραφή , που είναι δύσκολο να χωρέσει σε ιδεολογικά σχήματα. Κυρίως έλεγε αυτό που κάθε φορά πίστευε δίχως να αναλογίζεται τις συνέπειες .Κατά κάποιο τρόπο τον διακρίνει στις αποτιμήσεις του , ο αυθορμητισμός και η «αξιολογική ουδετερότητα».Πνευματικά διαμορφώθηκε , όπως και πολλοί άλλοι στο φαρμακείο του Ν.Γ.Πεντζίκη ,αλλά και από τις πικρές και αιματηρές εμπειρίες του εμφύλιου ( όπως το «κόκκινο σπίτι» στην Θεσσαλονίκη , το οικόπεδο στο Γεντί- Κουλέ που θάβανε τους εκτελεσμένους, ο καπετάνιος της ΕΠΟΝ που εκτέλεσαν οι ταγματασφαλίτες , η διαπόμπευση των αιχμάλωτων ανταρτών από τους νικητές ). Οι μελέτες του για τα ρεμπέτικα αρκούν να τον ξεχωρίσουν ως μελετητή του νεοελληνικού λαικού πολιτισμού.
Μία δυσεύρετη πλέον μελέτη του είναι η «Ελύτης , Μόραλης , Τσαρούχης» (Γράμματα 1980).Το εγχείρημα του να γράψει για τον ποιητικό και τον αισθητικό λόγο τριών από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς του ‘ 30 δεν είναι εύκολο .Ειδικά αν θέλει να το συνταιριάσει με την περιγραφή της μεταπολεμικής ατμόσφαιρας ή για να δείξει την βαθύτητα τους να διηγείται λαικά έθιμα όπως το νεκροστόλισμα και την ταφή .
Γράφει λοιπόν : «Άξιοι εισίν ο Μόραλης κι ο Ελύτης γιατί είπανε με απλές εκφράσεις απλά νοήματα. Τα κοινά λόγια είναι μεγάλα λόγια. Γράφω γιατί κάποτε θα τα διαβάσεις εσύ .Άπαντα κατατείνουν στον έρωτα και στην Ελλάδα….Άξιος εστίν ο Ελύτης γιατί διδάσκει τον φθινοπωρινόν έρωτα… Άξιος εστίν ο Ελύτης γιατί ετάχθη υπέρ των ελληνικών παραδόσεων… Ανοιχτά τα μάτια μόνο για Ελλάδα και έρωτα… Άξιος εστίν ο Οδυσσέας Ελύτης γιατί φέρεται ευλαβώς προς τα παρελθόντα »(σελ 12,13).
Σε ένα άλλο σημείο επισημαίνει « Ο Οδυσσέας Ελύτης ορίζει τη νέα εποχή της ελληνικής ποιήσεως καταυγάζων ωσάν πανσέληνος τις τυραγνισμένες ψυχές .Θανασίμως πληττόμενως εκ των ένδον ο Τσαρούχης δεν έπαυσε να σκορπίζει τριαντάφυλλα κι αγάπη , δάκρυα κι αγάπη» (σελ.25) και επίσης «σπεύσατε να μεταλάβετε τον άκρατον οίνον του Τσαρούχη και Ελύτη , που η σοφία τους η αδιατίμητη και η ρομαντική ροπή με ψίθυρον φωνήν , ως προοίμιον μεταγενεστέρας ανακομιδής ρέει»(σελ.31), «Για σένα , ανίκατε Ελύτη , όλα τα εγκώμια είναι αταίριαστα και ωχρά» (σελ.44), «Ο Ελύτης απέβη γλαύξ της νεοελληνικής γλώσσης , ρημάτων δαμαστής και επιθέτων , χρονικογράφος ευαγγελικών ιστοριών και εικονομάχων εταίρος …Ο Ελύτης είναι και εθνικός και ελληνικός άμα … Θαυμάζω τον Τσαρούχη .Αγαπώ τον Μόραλη »( σελ. 55).
Το δοκίμιο τελειώνει με την «ύστατη παραίνεση»: «Αγαπάτε την Ελλάδα. Δεύτε ίνα σωθήτε.(Ώ ,περασμένα χρόνια , που μας άφηναν ν’ αγαπούμε την πατρίδα ανιδιοτελώς) »( σελ.55).
Σε ένα από τα τελευταία βιβλία του ο «Κουραδοκόφτης» (Νεφέλη 2002) αποκαλύπτει τους ολοκληρωτικούς μηχανισμούς μιάς Αριστεράς που και τον ίδιο υποκριτικά κάνει κάποτε σημαία της : « Ο κάθε αξιόλογος συγγραφέας , ή ζωγράφος , αντιμετωπίζεται είτε με χειροκροτήματα , είτε με ροχάλες. Όμως , η χειρότερη εχθρική πολεμική είναι η ύπουλη συνωμοσία σιωπής. Ο Δημαράς υπήρξε ο μέγας δεξιοτέχνης της συνωμοσίας σιωπής. Ο Δημαράς δεν είπε ούτε λέξη για τον Σκαρίμπα , τον Πεντζίκη και άλλους πολλούς .Ο Δημαράς δούλευε για την αστική τάξη . Η Αριστερά ακολούθησε την ίδια μισαλλόδοξη πολιτική .Τα κάποτε πανίσχυρα Ελεύθερα Γράμματα ( και εν συνεχεία η Επιθεώρηση Τέχνης ) παρουσίαζαν το έργο σημαντικών και ασημάντων λογοτεχνών και ζωγράφων , αρκεί να ήσανε αριστεροί. Αυτά τα αμαρτωλά έντυπα τα κουμαντάρανε οι σταλινικοί – κι άς λέει το αντίθετο ο ακριβοπουλημένος Τίτος Πατρίκιος. Τα σκαμπανεβάσματα της Αριστεράς είναι γνωστά. Έβριζαν την γενιά του ’30 και μαζί τον Σπύρο Μελά , αλλά , όταν ο Μελάς τους χαμογέλασε , τον αγκάλιασαν .Προσπάθησαν να εξοντώσουν τον Μανόλη Αναγνωστάκη , που, τελικώς , επιβλήθηκε χάρη στην εξαιρετική του ποιότητα. Έφτυναν ,επί δεκαετίες , τον αλησμόνητο Άρη Αλεξάνδρου. Είχανε γυρίσει την πλάτη τους στον Κοσμά Πολίτη ,νεοφώτιστο κομμουνιστή , πρώην στέλεχος της Λογοκρισίας του Μεταξά. Συκοφαντούσαν τον πολεμιστή Ρένο Αποστολίδη , που με τα περιοδικά του γκρέμισε πολλά είδωλα και αποκάλυψε αρκετούς λογοκλόπους – χώρια η τρομερή κριτική του για τα Απομνημονεύματα του Μεταξά »(σελ 121).
Όλα αυτά τα έγραψε ως αφορμή για να υποδείξει την συνωμοσία σιωπής που κάλυψε τον Άγγελο Προκοπίου. Εξαιρετικός τεχνοκριτικός , γοητευτικός ομιλητής και δοκιμιογράφος , αρχειομαρξιστής στα νιάτα του όπως ο Α.Χουρμούζιος και πολλοί άλλοι ,θα περάσει στην συνέχεια στην Δεξιά και θα υπάρξει μέλος μια «αντικομμουνιστικής επιτροπής σοφών » του Κ.Καραμανλή μισθοδοτούμενης από την ΚΥΠ. Παρόλα αυτά σημαντικός.
Γράφει ο Η.Πετρόπουλος : «Όσο για τους σημερινούς κριτικούς έθαψαν δια παντός και τις τεχνοκριτικές του Προκοπίου και εκείνο το θαυμάσιο μελέτημά του για τις σχεδόν ομοιόμορφες σειρές των πινάκων που έκανε ο Ζωγράφος , βάσει των αφηγήσεων και υποδείξεων του Μακρυγιάννη .Νομίζω πώς , αυτό το βιβλίο δεν ξαναβγήκε .Κι όμως , πρόκειται (πιθανότατα) για την σημαντικότερη σπουδή της περίεργης συνεργασίας του Μακρυγιάννη με τον Ζωγράφο. Πρόκειται για μια σχεδόν μαρξιστική μελέτη»(σελ. 122).
Στο ίδιο βιβλίο δημοσιεύεται το δοκίμιο «αρβανίτες και αλβανοί».Έτσι σε αντίθεση με την μεταμοντέρνα αριστερά τύπου ΙΟΣ επισημαίνει, κάποια αυτονόητα μέν , που όμως κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε :
«Οι κρητικοί είναι έλληνες – παρά την αντίθετη άποψη του Καζαντζάκη .Οι πελοποννήσιοι είναι έλληνες .Οι βορειοελλαδίτες είναι έλληνες .Οι πόντιοι και οι λαζοί και οι καυκάσιοι ,βεβαίως ,είναι έλληνες .Τα παιδιά των αλβανών ,που καταφθάνουν σήμερα ,θα αποβούν έλληνες .Καταλήγω :η πανσπερμία των λαών της σύγχρονης Ελλάδας δέον να θεωρούνται έλληνες. Ακόμη και οι πομάκοι , που ξεσκιστήκαμε να αποδείξουμε ότι είναι απόγονοι των βυζαντινών ημών προγόνων. Ακόμη και οι τούρκοι της Θράκης , που με φανατισμό τους αποκαλούμε μουσουλμάνους .Αγνοούμε ποιο ακριβώς ειδικό γνώρισμα ( π.χ. η γλώσσα , ή η θρησκεία ) καθορίζει την εθνικότητα ενός ανθρώπου.Εν πάση περιπτώσει , όχι το διαβατήριο»(σελ. 141,142).
Το έθνος καθορίζεται από όλα τα παραπάνω αλλά κυρίως από την συνείδηση των μελών του ότι μετέχουν σε ένα σύνολο , σε μία κοινή ταυτότητα.
Ο Η.Πετρόπουλος , παρότι δεν ήταν βέβαια αναλυτής επιπέδου Π.Κονδύλη, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα : ο κίνδυνος για τον νεοελληνισμό δεν προέρχεται από την FYROM αλλά από την δημογραφική έκρηξη των Αλβανών («στην Αλβανία , όλο και πιο συχνά ακούγονται κάποιες φωνές που ονειρεύονται την αλβανική Ήπειρο , ως την Πρέβεζα και την Άρτα »(σελ. 143).Βεβαίως δεν γνωρίζουμε τι άποψη θα είχαν οι δύο στοχαστές για το εθνικιστικό παραλήρημα του αμερικανοθρεμμένου πρωθυπουργού της FYROM , Γκρουέφσκι και τον αφελή ιστορισμό του. Η ραγδαία δημογραφική ανάπτυξη του αλβανικού έθνους στα Βαλκάνια σε συνδυασμό με την αμέριστη αμερικάνικη υποστήριξη πιθανόν να αποτελέσει ένας σοβαρός λόγος στο άμεσο μέλλον για την διάλυση της FYROM και την αλλαγή των συνόρων στα γειτονικά κράτη. Παρ’ όλα αυτά οι Αλβανοί μετανάστες ,έχουν ενσωματωθεί σημαντικά στην ελληνική κοινωνία , πολλοί από αυτούς βαπτίζονται χριστιανοί για να επιβεβαιώσουν την ένταξη τους , ενώ ταυτόχρονα γίνονται οι καλύτεροι προπαγανδιστές του νεοελληνικού πολιτισμού στα Βαλκάνια.
Ο Η.Πετρόπουλος τελειώνει το δοκίμιο του γράφοντας ότι « ο Λαός γογγύζει» διότι τα σύνορα με την Αλβανία είναι ορθάνοιχτα .Για προφανείς βέβαια λόγους : «Άς αφήσουμε τα ψέματα .Κάποιες αόρατες δυνάμεις ( ήτοι , οι βιομήχανοι , οι εργολάβοι και οι μεγαλοκτηματίες ) θέλουν τους αλβανούς , γιατί χρειάζονται φτηνά εργατικά χέρια , ανθρώπων δίχως κοινωνικές ασφαλίσεις , που μπορούν να τους απολύουν ( άνευ αποζημιώσεως ) όποτε γουστάρουν » ( σελ. 144).
Ο Η.Πετρόπουλος δεν χρειάζεται να αγιοποιηθεί , ούτε να εξοστρακισθεί .Υπήρξε ένα ελεύθερο πνεύμα , βαθύτατα συναισθηματικό ,που εξ αιτίας της ελευθεριότητας του μπορεί να έγραφε προκλητικά , άλλοτε σημαντικά και ενδιαφέροντα και άλλοτε πρόχειρα ,λανθασμένα .Ότι υπήρξε αιτία των προσφυών επισημάνσεων του , υπήρξε συγχρόνως και αιτία των αστοχιών του.

Για τον Γ.Καλιόρη

Οι αναγνώστες του «ΑΡΔΗΝ» και της «ΡΗΞΗΣ» πρέπει να γνωρίζουν καλά τον Γιάννη Καλιόρη. Από την γενιά των Λαμπράκηδων ,συμμετείχε στην έκδοση του περιοδικού «Πανσπουδαστική» το 1961-63 μαζί με άλλους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις δεκαετίες που ακολούθησαν στα πνευματικά μας πράγματα όπως ο Σ.Ράμφος ,ο Γιώργος Χατζόπουλος και ο Κ.Βεργόπουλος. Από το 1970 μέχρι το 2005 δίδαξε στην Φιλοσοφική Σχολή του 8ου Πανεπιστημίου (πρώην Βενσέν) του Παρισιού. Φυσικά όπως οι περισσότεροι σημαντικοί και ενδιαφέροντες στοχαστές είναι αποκλεισμένος από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης.
Το 2004 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αρμός» το βιβλίο του «Η κοινωνία της ορθοπεταλιάς»(σελ.560).Με αφορμή τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του Σ .Ράμφου –από ορθόδοξο στοχαστή σε απολογητή του αμερικανισμού και του νεοφιλελευθερισμού - αναπτύσσει μία εξαντλητική και ευφυή ,κριτική ανασκόπηση της σύγχρονης κοινωνίας , όπως συγκροτείται κάτω από την πίεση που δέχεται από τα κύματα του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης: «Πέραν των άλλων εκδοχών , η νεοφιλελεύθερης εμπνεύσεως παγκοσμιοποίηση σημαίνει επίσης ότι όλα γίνονται ή μπορούν να γίνουν ,εμπόρευμα. Υλικά και άυλα αγαθά , υγεία , παιδεία ,γνώση, ψυχαγωγία ,σύμβολα , αισθήματα , ζωτικά στοιχεία της ζωής και της φύσης , τέχνη , κουλτούρα , ψυχικές ροές , η ίδια η ιδιωτικότητα (ως εμπορεύσιμα λ.χ. εκθεατρισμένη διαφάνεια) , όλα αποβαίνουν ανταλλάξιμα και διαπραγματεύσιμα, αφού για το καθένα έχει προβλεφθεί και αντίστοιχη αγορά, κι όλες μαζί οι αγορές συνθέτουν κύκλωμα ενιαίο και βουλιμικό , το οποίο διεκδικεί ολοένα και νέες σφαίρες ζωής , βαίνοντας προς την ολοκλήρωσή του που είναι η μετατροπή ολόκληρου του κόσμου σε εμπόρευμα » (σελ.159).
Το 2008 κυκλοφόρησε ,.πάλι, από τις εκδόσεις «Αρμός» (πρώτη έκδοση από τον «Κέδρο» ) η συλλογή δοκιμίων ,που έχουν γραφεί από το 1964 μέχρι το 1980, με τον τίτλο «Παρεμβάσεις» και με εξώφυλλο του Σ.Σόρογκα. Παρακολουθούμε έτσι όχι μόνο την διαδρομή της σκέψης του Γ.Καλιόρη αλλά και την εξέλιξη των γεγονότων και της εποχής .Από νωρίς κριτικός ως προς το εγχείρημα της αριστεράς , αντιμετώπισε δυσκολίες όχι μόνο από την άνυδρη και αποστεωμένη καθεστωτική σκέψη αλλά και από την ίδια την αριστερά .Έτσι δοκίμια του όπως το «Μυστικοποίηση και προβληματισμός» συνάντησαν κλειστές πόρτες στα τότε αριστερά έντυπα όπως η «Επιθεώρηση Τέχνης»



Αντιμετώπισε με διεισδυτικό και τεκμηριωμένο λόγο τα εγχειρήματα συγγενικών ιδεολογικά συγγραφέων όπως του Κ.Κοτζιά και του Δ.Χατζή. Το δοκίμιο για τον κινηματογράφο ,τύπου Τζαίμς Μπόντ , είναι μία επίκαιρη ανάλυση της αλλοτριωμένης , «πραγμοποιημένης » τέχνης .
Στην εισαγωγή ο Καλιόρης επισημαίνει ότι η λογοκρατούμενη θεολογία , ο μαρξισμός και η ψυχανάλυση αποτελούν «πλήρη συστήματα σχέσεων και ιδεών , ελαυνόμενα από την ίδια συνολοποιητική θέληση που συνυφαίνει απαράλλακτα την επεκτατική δυναμική με την απαίτηση ορθοδοξίας και συνοχής»(σελ.25).Η αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού πήρε ορισμένα σαφή χαρακτηριστικά καθώς «ο εξηλεκτρισμός καταβρόχθισε τελικά τα σοβιέτ , αποτελεί μια ακόμη οδυνηρή εικονογράφηση της ετερογονίας του σκοπού μέσα στην ιστορία» (σελ. 29).
Μα το πιο επίκαιρο και πιο κρίσιμο δοκίμιο είναι αυτό με τον τίτλο «Τα διδάγματα του αδιεξόδου» (σελ.345 -454 ) και αφορά την κρίση νεοελληνικής γλώσσας. Ένας πολεμικός δημοτικισμός , έτεινε εξ ανάγκης στην διαμάχη του με την καθαρεύουσα, που είχε εκπέσει σε στεγνή γλώσσα του κράτους και της εξουσίας , να υποτιμά σπουδαία κείμενα όπως αυτά του Ροίδη , του Παπαδιαμάντη , του Βιζυηνού , του Καβάφη ,που είχαν γραφτεί σε μια εκδοχή της καθαρεύουσας αλλά δεν έχαναν στο ελάχιστο από την αισθητική τους τελειότητα ,φρεσκάδα και σημασία . Μετά την επικράτηση της δημοτικής συνέβηκαν αλλά χειρότερα , που μνημονεύει στο δοκίμιό του ο Καλιόρης .
Από τις ακόλουθες διαπιστώσεις του , που πρωτοδημοσιεύθηκαν το 1980 , τίποτε ο χρόνος δεν ρυτίδωσε , αντίθετα παραμένουν τραγικά επίκαιρες: «Η γλώσσα μας σήμερα είναι μια γλώσσα πτοημένη , με εξαιρετικά μειωμένες , για να μην πούμε ανύπαρκτες, εσωτερικές αντιστάσεις , κι αυτό , όπως θα έχουμε την ευκαιρία να το δούμε , δεν περιορίζεται σ’ αυτή ούτε ξεκινάει απ’αυτή. Άν μιλάμε σήμερα ευρω-αγγλικά- ελληνικά , είναι γιατί σκεφτόμαστε κ’έτσι , και σκεφτόμαστε έτσι γιατί θέτουμε και ανάλογους σκοπούς και διαμορφώνουμε αντίστοιχη βιοτροπία , που πλήττουν τη γλώσσα στην εσωτερική της διάσταση. Καθώς η ζωή μας παραδίνεται σε βίαιους ρυθμούς που τη διαρρηγνύουν μέρα με τη μέρα , και το βαθύτερο ήθος και η φυσιογνωμία της υποτάσσονται άνευ όρων στον ισοπεδωτικό πολιτισμό των προηγμένων βιομηχανικο-κατανωλωτικών κοινωνιών , ολόκληρη η εθνική μας ιδιοπροσωπία υποστέλλεται μπροστά στα ξένα πρότυπα και γίνεται ετεροσήμαντη » (σελ.346).
Η γλώσσα κυριαρχείται από σολιψισμούς ,ασυνταξίες , μετατροπή των ρημάτων σε ουσιαστικά . Τα μέσα ενημέρωσης επανδρώνονται συνήθως από ανθρώπους πολύ χαμηλής πνευματικής καλλιέργειας , πράγμα που βοηθά στην κυριαρχία ενός ιδιώματος φτωχού σε λέξεις όσο και σε νοήματα. Ακόμη χειρότερα σταδιακά η σημασία της γλώσσας χάνεται από την κυριαρχία της εικόνας και μιας διαλέκτου φτιαγμένης αποκλειστικά για τις ανάγκες της διαφήμισης ,δηλαδή από την κυριαρχία αυτού που ο Καστοριάδης ονόμασε «θρίαμβο της ασημαντότητας».
Ο Καλιόρης την νεοελληνική παρακμή την αποδίδει τελικά στην απουσία σκοπών «που θα εννοημάτωναν τη ζωή των ανθρώπων και θα έδιναν στην πράξη τη σημασία της»(σελ. 434).Δύο μεγάλα ρεύματα του λόγου και της ύπαρξης συγχρόνως , η «λεγόμενη κάθετη υπερβατικότητα (το βάθος της πίστης που πηγάζει από τη σχέση με το Θεό ) όσο και η οριζόντια (το κοσμογονικό πάθος που πηγάζει από τη σχέση με την Ιστορία » φαίνεται σήμερα να έχουν χάσει την σημασία τους .Άν αναρωτηθούμε μαζί του «τι αναπλήρωσε τις ανατάσεις της Μεγάλης Ιδέας και του Εαμικού έπους , που σε δεδομένες στιγμές πυράκτωσαν τις ψυχές με οράματα και προσδοκίες », τότε θα απαντούσαμε μαζί με τον Γ.Καλιόρη : ο μηδενισμός , το τίποτα.