Άμπου Ντάμπι παρτ του

Λοιπόν, επειδίς πολύ το έχω κράξει το Άμπου Ντάμπι (όχι ότι δεν του αξίζει αλλά ενιγουέι) κι ως γνωστόν αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει και επειδίς δεν ξεύρεις ποτέ πώς τα φέρνει η ρημάδα η ζωή και μπορεί κάποια στιγμή να βρεθείτε εδώ και να χρειαστείτε μερικά τιπς (καλά, ουαί και έρθει κανείς σας κατά δω και δεν τσακιστεί να έρθει να με βρει, μαύρο φίδι που τον έφαγε, τα τιπς τα δίνω σε περίπτωση που δεν είμαι στη χώρα για τον χου ψου λόγο, άμα είμαι θα σας κάνω προσωπική ξενάγηση τύπου «από δω βλέπετε έναν ουρανοξύστη, παραδίπλα έναν ουρανοξύστη και κει κάτω, πίσω από τον ουρανοξύστη, μπορείτε να διακρίνετε έναν ουρανοξύστη»), αποφάσισα να σας κάνω μια βίρτσουαλ ξενάγηση πιο εμπεριστατωμένη από την προηγούμενη, να ξέρετε τι σας γίνεται σε περίπτωση που ξοκείλετε στα μέρη μας.

New York, New York (με απρόσμενο φινάλε)

 

Ακολουθεί μακρά, κουραστική και κατά τα φαινόμενα άσχετη εισαγωγή, αλλά κάνετε υπομονή και θα δείτε πόσο ωραία θα μπω στο θέμα.

Πριν από περίπου δύο χρόνια έκοψα με εξαιρετική ευκολία το τσιγάρο. Αυτό δεν είχε σχεδόν καμία επίπτωση που να μπορώ να αντιληφθώ αν εξαιρέσεις το οικονομικό, αν και τότε δεν είχα ακόμη υποστεί οικονομικό κραχ οπότε δεν υπολόγιζα τα 3.80 ως τεράστια επιβάρυνση στο πορτοφόλι μου. Τέλος πάντων το θέμα είναι ότι δεν είδα καμία διαφορά σωματική. Αν ήμουν πνευμονολόγος-ακτινολόγος και έβγαζα ακτινογραφίες τους πνεύμονές μου πριν και μετά, ίσως να εντυπωσιαζόμουν από τη διαφορά, δεν ξέρω , αν υπάρχει κάποιος πνευμονολόγος-ακτινολόγος στην παρέα ας μας πει αν θα έβλεπε διαφορά. Αν δεν υπάρχει κάποιος πνευμονολόγος-ακτινολόγος ας μας πει κάποιος αν υπάρχει αυτή η ειδικότητα ή αν μόλις την εφηύρα. Έλεγα, λοιπόν, ότι δεν είδα καμία απολύτως διαφορά. Ούτε η αντοχή μου βελτιώθηκε (εξακολουθώ να λαχανιάζω λες και έχω τρέξει μαραθώνιο όταν ανεβαίνω σκάλα), ούτε το δέρμα μου έγινε σαν κώλος μωρού (με την άμμο και τα αιρ-κοντίσιον του Άμπου Ντάμπι είναι μάλλον σκέτο κώλος), ούτε τα μαλλιά μου καθρεφτίζουν τις ακτίνες του φεγγαριού (έχω σπαστά μαλλιά και ζω σε χώρα με 90% υγρασία, φανταστείτε την εικόνα), ούτε οι γευστικοί μου κάλυκες ανακάλυψαν μια νέα πανδαισία γευστικών απολαύσεων που έως τότε δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι υπάρχουν. Όχι, τίποτα από όλα αυτά. Η μόνη βελτίωση-παρενέργεια που είχε για μένα η εγκατάλειψη αυτής της για κάποιους αηδιαστικής, για άλλους απολαυστικής συνήθειας, ήταν και η πιο σπαστική: μία έντονη σε επίπεδο σούπερμαν όξυνση της όσφρησής μου.

Αϋπνίες

Αν μπήκατε για να γελάσετε, βγείτε οπως είστε. Έχω μαυρίλες. Προειδοποίησα.

Δύο και είκοσι το βράδυ στο Άμπου Ντάμπι. Το πρωί πετάω για Νέα Υόρκη και δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Θυμάμαι παλιά, σε κάποια άλλη ζωή, το τελευταίο βράδυ πριν τις διακοπές ένοιωθα πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι μου και ήταν τόση η λαχτάρα μου να ξημερώσει, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα.

Όμως τώρα δεν είναι το ίδιο. Οι πεταλούδες έχουν φύγει από καιρό, προς αναζήτηση μάλλον πιο πρόσφορου κλίματος. Κι ο λόγος που με κρατά ξύπνια είναι εντελώς διαφορετικός. Δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι ενθουσιασμό? Αφού τόσο μου αρέσουν τα ταξίδια… Κι όμως. Κενό. Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη. Δεν μπορώ. Δεν θυμάμαι πότε έφυγαν οι πεταλούδες. Ήρεμη, ναι. Ευχαριστημένη. Ίσως και αισιόδοξη. Όμως όχι ευτυχισμένη.