Rodia's blog manufacture

Ενημερώνω τους επισκέπτες αυτού του τόπου για την παρουσία μου στο διαδίκτυο, που υπάρχει αναλυτικά σε post στο blog μου taparaponasas stoMIXER

Ο ΚΛΩΝΟΣ 502 ~ ΚΕΦΑΛΑΙA 1-22

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
Ο ΚΛΩΝΟΣ 502

Ο 502 είναι κλώνος. Κατοικεί στο δωμάτιο 502 και του επιτρέπεται να βολτάρει κάθε μέρα στο γαλάζιο διάδρομο με τις πορτοκαλιές πόρτες. Είναι πολύ ευχαριστημένος που του το έχουν επιτρέψει αυτό, γιατί δεν θα άντεχε να είναι συνέχεια κλεισμένος σ’ αυτό το στενό γκρίζο δωμάτιο. Τα χρώματα τον συγκινούν πολύ και τον κάνουν χαρούμενο, το γκρίζο δεν το πολυαντέχει, αλλά τί να γίνει; Εδώ γεννήθηκε, παρασκευάστηκε δηλαδή, εδώ θα τελειώσει κι η σύντομη ζωή του. Για να εκφράσει την ευχαρίστησή του αρκεί να σηκώσει τον αντίχειρα του δεξιού του χεριού προς τα πάνω. Αν κάτι τον στενοχωρεί, κατεβάζει τον ίδιο αντίχειρα προς τα κάτω.

Δεν μιλάει ο 502. Κανείς δεν του έμαθε τίποτα παραπάνω απ’ το να αυτοεξυπηρετείται: Να πλένεται,να ντύνεται, να φροντίζει γενικά την εμφάνισή του και να τρώει ή, καλύτερα, να καταπίνει τα διάφορα χρωματιστά χαπάκια, που του διοχετεύονται κάθε πρωί στην ειδική θήκη, δίπλα στην πόρτα του δωματίου του. Είναι πολύ τακτικός και πολύ καθαρός, γι αυτό του δίνουν κάθε μήνα ένα σύν (+) τυπωμένο σ’ ένα γκρίζο τετράγωνο χαρτονάκι. Στόχος του είναι να πάρει κάποτε δύο σύν (++). Τότε ίσως να απομακρύνει λίγο την ημερομηνία που θα τον οδηγήσουν ανεπιστρεπτί στο Μ.Ε. 333, το Μεγάλο Εργαστήριο.

Τα μάτια του δεν βλέπουν και πολύ καλά, γιατί μεγάλωσε στο ηλεκτρικό φως. Καλύτερα όμως έτσι, γιατί ο 597 που έβγαινε συχνά κι αντίκρυζε το φως της μέρας, έχασε σύντομα την όρασή του μιά και του αφαίρεσαν και τα δυό του μάτια στο Μ.Ε. Οσοι έμπαιναν σ’ αυτό το Μ.Ε. έβγαιναν λειψοί ή και δεν έβγαιναν καθόλου από εκεί.

Απ’ ότι έχει καταλάβει, πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένος, όπως του έδωσε να εννοήσει μιά νοσοκόμα, η 333.501-99, γιατί υποστηρίζει με την ύπαρξή του τον Μ.Σ. 2.496.500, τον Μεγάλο Σοφό που μελετάει την Ιστορία της Ανθρωπότητας. Τί σημαίνει "ιστορία" και τί σημαίνει "ανθρωπότητα" ούτε που περνάει απ’ το μυαλό του, νιώθει όμως πολύ σημαντικός από τότε που κατάλαβε πως είναι πολύ χρήσιμος.

Μετράει τον χρόνο σε ένα ηλεκτρονικό ρολόϊ που βρίσκεται στο δωμάτιό του πάνω από την πόρτα και κάθε τόσο αλλάζει νούμερα. Στο δωμάτιό του υπάρχει ένα κρεββάτι με γκρίζα σκεπάσματα, ένα κάθισμα αναπαυτικό κι ένα ντουλάπι με τα γκρίζα του ρούχα. Δίπλα στο δωμάτιο, χωρισμένος με μιά κουρτίνα από ημιδιαφανές νάϋλον, είναι ένας χώρος υγιεινής με τουαλέτα και ντους. Εκεί υπάρχει κι ένας μεγάλος καθρέφτης.

Αλλος ένας λόγος που τον κάνει ευχαριστημένο είναι το ότι διαθέτει δικό του δωμάτιο. Οι κλώνοι από τον 551 μέχρι τον 570 ζούνε όλοι μαζί σ’ ένα θάλαμο, στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Αυτό το ξέρει γιατί έξω απ’ τις πορτοκαλιές πόρτες είναι γραμμένα τα νούμερα των ενοίκων. Εξω απ’ τη δική του πόρτα γράφει ολοκάθαρα 502, μονάχα έναν αριθμό, ενώ σε άλλες πόρτες γράφει και δύο και τρείς αριθμούς. Στην πόρτα όπου γράφει 551-570 σίγουρα μένουν είκοσι κλώνοι μαζί, τι φρίκη!

Πριν να βγεί απ’ το δωμάτιό του για να βολτάρει στο διάδρομο, κοιτάζει με προσοχή στον καθρέφτη που βρίσκεται στο χώρο υγιεινής, μήπως κάτι του έχει ξεφύγει, κάποιο κουμπί που θέλει ράψιμο, κάποιος λεκές στα ρούχα του, κάποια αχτένιστη τούφα στα μαλλιά του. Εχει πλούσια μαλλιά σε αντίθεση με άλλους κλώνους που έχουν ξυρισμένο κεφάλι. Το σακκάκι του έχει κουμπιά, ενώ άλλα σακκάκια έχουν κολλητικές ταινίες και, όπως πρόσεξε τελευταίως, πολλοί κλώνοι φορούν απλώς ξεθωριασμένες γκρίζες ολόσωμες φόρμες.

Είναι ένας ξεχωριστός κλώνος λοιπόν, αυτό το έχει καταλάβει καλά και είναι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Κάνει το σήμα με τον αντίχειρα του δεξιού του χεριού προς τα πάνω κοιτάζοντας στον καθρέφτη και βγαίνει απ’ το δωμάτιό του με αυτοπεποίθηση.

Στο γαλάζιο διάδρομο συναντάει κι άλλους κλώνους που πηγαινο-έρχονται. Το βλέμμα του συναντάει καμμιά φορά το δικό τους, γενικά όμως αποφεύγει να τους κοιτάζει στα μάτια. Μερικοί είναι τόσο θλιμμένοι και δεν θέλει να χαλάει την αυτάρεσκη διάθεσή του. Προχωρώντας του αρέσει να επιδεικνύει το πάνω μέρος της αριστερής του παλάμης, όπου είναι ανεξίτηλα χαραγμένος ο αριθμός του, είναι ο 502, ο μοναδικός και ανεπανάληπτος 502, και πρέπει να τον υπολογίζουν ιδιαίτερα.

Ο 501 και ο 503 δεν βγαίνουν ποτέ απ’ τα δωμάτιά τους κι έτσι δεν ξέρει τα πρόσωπά τους. Βλέπει όμως ταχτικά τον 504, τον 505, τον 506 και η ομοιότητα μεταξύ τους είναι απόλυτη. Ιδιο ύψος, ίδιο βάρος, ίδιο ντύσιμο με το δικό του, ίδιο κούρεμα. Μιά φορά είχε δεί τον 515 και του είχε κάνει εντύπωση το πάχος του. Δεν τον ξαναείδε και υποθέτει πως σίγουρα θα τον πήγαν στο Μ.Ε. Φοβάται πολύ το Μ.Ε. Αν και δεν το δείχνει, αυτό το συναίσθημα, που μπορεί να το εκφράσει μόνο με το κατέβασμα του αντίχειρα του δεξιού του χεριού, είναι πολύ βασανιστικό.

Αυτό ακριβώς σκέφτεται τώρα που η νοσοκόμα 333.501-99 του έχει τυλίξει το αριστερό του χέρι σ’ ένα φαρδύ μαύρο πανί και του "μετράει την πίεση" όπως του δίνει να καταλάβει. Στο πρόσωπό της καθρεφτίζεται μιά ανησυχία και ο 502 χειροτερεύει. Ενστικτωδώς καταλαβαίνει ότι πρέπει να διώξει τη σκέψη του Μ.Ε., αυτή τη σκέψη που τον κάνει να αισθάνεται άσχημα. Η νοσοκόμα είναι υπομονετική μαζί του. Ξαναμετράει στο περίεργο μηχάνημα κοιτάζοντάς τον στα μάτια, του χαμογελά ελαφρά κι ο 502 επανέρχεται στην προηγούμενη ήρεμη κατάστασή του. Εκείνη λέει μιά λέξη: "ΕΝΤΑΞΕΙ" μαζεύει το μηχάνημα και φεύγει.

Τώρα θα έχει η νοσοκόμα τη μεγάλη ανησυχία, γιατί ξέρει πολύ καλά πως δεν πρέπει να μιλάνε στους κλώνους. Ο 502 όμως είναι πολύ μα πάρα πολύ ευχαριστημένος γιατί έμαθε κάτι: ΕΝΤΑΞΕΙ, ΕΝΤΑΞΕΙ, ΕΝΤΑΞΕΙ, λέει και ξαναλέει μέσα του. Πάει μπροστά στον καθρέφτη και ψελλίζει κοιτάζοντας με προσοχή τα χείλη του: ΕΝΤΑΞΕΙ, ΕΝΤΑΞΕΙ, ΕΝΤΑΞΕΙ. Σηκώνει τον αντίχειρα του δεξιού του χεριού, γιατί νιώθει πολύ ευχαριστημένος. Το βλέμμα του έχει μιά αλλόκοτη λάμψη. Δε βλέπει την ώρα να βγεί από το δωμάτιό του για την τακτική του βόλτα. Σίγουρα είναι τώρα πολύ καλύτερος απ’ τους υπόλοιπους κλώνους! ΕΝΤΑΞΕΙ, ΕΝΤΑΞΕΙ, ΕΝΤΑΞΕΙ! Να τους το πεί ή να μη τους το πεί;


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΟΦΟΣ

Ο Μεγάλος Σοφός κάθεται μπροστά σε μιά τεράστια οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή. Είναι μόνος του σ’ ένα αχανές δωμάτιο και γύρω του τριγυρνάει ο τεράστιος φύλακας-σκύλος του, διασταύρωση μολοσσού με λιοντάρι, αετό και καμηλοπάρδαλη. Είναι ένα φοβερό ζώο με κεφάλι μολοσσού, που στηρίζεται πάνω σ’ ένα πανύψηλο λαιμό κι έχει δυνατά πόδια και ουρά λιονταριού. Εχει οξύτατη όραση και τεράστιες φτερούγες διπλωμένες στα πλευρά του. Οταν ο Μ.Σ. 2.496.500 θέλει να παίξει μαζί του, αμολάει, πατώντας ένα κουμπί του υπολογιστή του, ένα σμάρι ηλεκτρονικές πεταλούδες στον αέρα του δωματίου κι αφήνει το φύλακα-σκύλο να τις κυνηγάει μέχρι να εξαντληθεί.

Το κάθισμα του Μ.Σ. είναι μιά τεράστια πολυθρόνα με άφθονα παχιά μαξιλάρια σε διάφορα χρώματα, κεντημένα στο χέρι με παράξενα σχέδια, αντίγραφα από απομεινάρια αρχαίων πολιτισμών, "διαφημίσεις" τα έλεγαν τότε. Αλλού γράφει Κόκα-κόλα, αλλού Μάλμπορω, κλπ. Εκεί εργάζεται καθημερινά, εκεί τρώει κι εκεί κοιμάται όταν νυστάξει, μα σχεδόν δε νυστάζει ποτέ. Φοράει στο κεφάλι του ένα σκουφί λιλά, γιατί πιστεύει πως αυτό το χρώμα συγκεντρώνει την ενέργεια του εγκεφάλου του και δεν αφήνει τις σκέψεις του να φεύγουν.

Γράφει και λογαριάζει συνεχώς, όλη μέρα και όλη νύχτα, κλεισμένος στο δωμάτιό του, κάτω από το διακριτικό μαγνητικό φωτισμό που δίνουν αμέτρητες μικρές φωτεινές πηγές κρυμμένες στους τοίχους και στο ταβάνι. Μιά φορά το μήνα βγαίνει έξω και περπατάει στον παραδεισένιο του κήπο, για να "γεμίσει τις μπαταρίες του" όπως λέει. Τρώει πάντα ελαφρά, το φαγητό του αποτελείται από φρέσκα φύκια και φρούτα μεσογειακού τύπου.

Η ηλικία του, παρ’ όλο που έχει ξεπεράσει τα τρείς χιλιάδες χρόνια, δεν φαίνεται καθόλου γιατί ανανεώνει κάθε τόσο τα όργανά του με τους κλώνους του, που συντηρούνται στο Σ.Κ., το τμήμα Συντήρησης Κλώνων.

Αν κάποτε ο Μέγιστος Των Σοφών, ο Μ.Τ.Σ. 24.965, που επιβλέπει την εκατοντάδα των Μεγάλων Σοφών από τον Μ.Σ. 2.496.401 μέχρι και τον Μ.Σ. 2.496.500, αποφασίσει πως ο Μ.Σ. 2.496.500 τελείωσε το έργο του και δεν έχει τίποτ’ άλλο να προσφέρει, αφού καταστρέψει τους κλώνους του,θα τον αφήσει να πέσει σε αφάνεια και να τελειώσει τη ζωή του σε μιά κατάσταση πλήρους εγκατάλειψης.

Ετσι, ο Μ.Σ. 2.496.500 δουλεύει ασταμάτητα κι έχει αναλάβει επιπροσθέτως, εκτός από την εικονογράφηση, την υποχρέωση να διορθώνει τα κείμενα και τους λογαριασμούς του κάθε τόσο, ελπίζοντας πως μ’ αυτό τον τρόπο θα εξακολουθήσει να ζεί αιωνίως. Επί πλέον, για να στηρίξει περισσότερο την ανάγκη του για αιώνια ύπαρξη, είναι αναγκασμένος να κατεβάζει καινούργιες ιδέες και να διατυπώνει νέες θεωρίες πάνω στο αντικείμενό του, την Ιστορία της Ανθρωπότητας.

Ο εγκέφαλός του κοντεύει πιά να γεμίσει εντελώς στο πεδίο της μνήμης και θα πρέπει σύντομα να πάρει μιά μεγάλη απόφαση: Ή να σβήσει κάποιο κομμάτι από τη μνήμη του εγκεφάλου του ή να προσθέσει πλάϊ του ένα νέο κενό εγκέφαλο κάποιου κλώνου του. Το να σβήσει μέρος από τη μνήμη του εγκεφάλου του είναι κάπως επικίνδυνο, επειδή απαιτείται μιά εξαιρετικά λεπτή εγχείριση και άν η εγχείριση αυτή αποτύχει θα κινδυνέψει να αχρηστευθεί εντελώς ο εγκέφαλός του και τότε το τέλος της ύπαρξης του Μ.Σ. είναι βέβαιο.

Η πρόσθεση νέου κενού εγκεφάλου είναι πιό απλή υπόθεση και μπορεί να επιτευχθεί με δυό τρόπους: Ή να γίνει εσωτερικά, δηλαδή με την πρόσθεση ενός ακόμη κεφαλιού συνδεδεμένου με το δικό του με εσωτερικό δίκτυο σωλήνων και καλωδίων, πράγμα που κι αυτό εγκυμονεί κάποιους κινδύνους για τη ζωή του, ή να γίνει εξωτερικά με την ταύτιση της προσωπικότητας ενός από τους κλώνους του με τη δική του. Στην περίπτωση αυτή ο κίνδυνος της ζωής του είναι αμελητέος, παραμονεύει όμως ο κίνδυνος να τον υποκαταστήσει κάποια στιγμή ο κλώνος του. Η παρενέργεια αυτή όμως παρατηρείται σπάνια.

Το δίλημμα είναι πολύ σοβαρό για τον Μ.Σ. 2.496.500 και τον κουράζει πολύ να το σκέφτεται. Σήμερα κιόλας, που από πολύ νωρίς αισθάνεται ένα πονάκι στη μέση κι έχει ειδοποιήσει τον προσωπικό γιατρό του, τον Ιατρό Παρακολούθησης Ι.Π. 333-2.496.500, σήμερα δεν είναι καθόλου στα κέφια του. Αλλίμονο αν ο Μ.Τ.Σ. σκεφτεί πως δεν έχει πλέον την ανάγκη του! Πού να είναι επιτέλους κι αυτός ο γιατρός; Να του αναφέρει το πρόβλημά του ή όχι; Είναι πολύ μυστήριοι αυτοί οι επιστήμονες στις μέρες μας. Μπορεί να τον χώσει στο χειρουργείο πριν προλάβει να πεί κίμινο κι από εκεί και ύστερα, ποιός ξέρει τί μπορεί να γίνει.

Πρέπει λοιπόν, ν’ αποφασίσει μόνος του τί θα κάνει με τον εγκέφαλό του. Δεν είναι δυνατό ν’ αφήσει ν’ αποφασίσει άλλος, όποιος κι αν είναι αυτός, για το μέλλον του και μάλλον την έχει πάρει ήδη την απόφασή του: Θα το ρισκάρει! Θα ζητήσει απ’ τον Ι.Π. 333-2.496.500 να κάνει εξωτερική επέκταση του εγκεφάλου του χρησιμοποιώντας κάποιον κλώνο του, έναν από τους καλύτερους σε φυσική κατάσταση, ίσως κάποιον από τους πρώτους κλώνους.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Ο ΙΑΤΡΟΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ

Ο Ιατρός Παρακολούθησης, ο Ι.Π. 333-2.496.500, φοράει την ολόσωμη μεταλλική στολή του από ίνες κοβαλτίου και ακτινοβολεί ολόκληρος. Κοιτάζει με προσοχή και αυταρέσκεια το είδωλό του στον καθρέφτη του εργαστηρίου του και μένει απόλυτα ικανοποιημένος. Στον καθρέφτη βλέπει έναν έφηβο, όπως ακριβώς θυμάται τον εαυτό του πριν από χίλια οκτακόσια πενήντα επτά χρόνια ακριβώς. Μπράβο μνήμη! Ενα χαμόγελο αυτοθαυμασμού αποκαλύπτει μιά κάτασπρη και ολόγερη οδοντοστοιχία. Είναι γνωστό σε όλους πως ο Ι.Π. 333-2.496.500 έχει τους πιό προσεγμένους κλώνους στο Μ.Ε. 333, γι αυτό όλοι τον σέβονται και τον φοβούνται συνάμα. Ανήκει εδώ και πεντακόσια τόσα χρόνια στο Συμβούλιο Των Ιατρών Παρακολούθησης, το Σ.Τ.Ι.Π., και έχει μεγάλη σημασία η γνώμη του κι οι αποφάσεις του εφαρμόζονται απαρεγκλίτως.

Ετοιμάζεται τώρα να επισκεφθεί τον Μ.Σ. 2.496.500 και σκέφτεται τί άραγε να θέλει απ’ αυτόν ο γέρο-ξεκούτης. Δε βαρέθηκε επί τέλους τη ζωή του, ή τουλάχιστον δε βαρέθηκε τρείς χιλιάδες χρόνια τώρα ν’ ασχολείται με τα ίδια και τα ίδια; Διώχνει γρήγορα αυτές τις σκέψεις γιατί δεν του πέφτει λόγος, μιά και υπεύθυνος για τις υπάρξεις όλων τους σ’ αυτό το μικρό τμήμα του κόσμου είναι η εξοχότητά του ο Μ.Τ.Σ. 24.965, ο παλαιότερος όλων όσων έχει την τιμή να γνωρίζει.

Με το δεξί γαντοφορεμένο του χέρι ακουμπάει το φωτοκύτταρο της πόρτας του εργαστηρίου του, που εξαφανίζεται για μισό λεπτό, όσο ακριβώς χρειάζεται για να περάσει από μέσα της η εξοχότητά του, και προχωρεί στον κίτρινο φολιδωτό διάδρομο, κατευθυνόμενος προς τον λευκό ανελκυστήρα που θα τον οδηγήσει στον όροφο των Μεγάλων Σοφών. Θυμάται τη νοσοκόμα 333.501-99 και λυπάται πολύ που θ’ αναγκαστεί σύντομα ν’ απαλλαγεί από τις υπηρεσίες της. Μιά τόσο καλή και προσεκτική κοπέλλα και να πέσει σ’ ένα τόσο σοβαρό παράπτωμα; Ν’ αφήσει να της ξεφύγει η λέξη ΕΝΤΑΞΕΙ μπροστά στον κλώνο 502;

Είναι ένας παμπόνηρος κλώνος αυτός, δεν του ξεφεύγει τίποτα. Σίγουρα θ’ απομνημόνευσε τη λέξη. Μέχρι τώρα ο Ι.Π. 333-2.496.500 δεν είπε τίποτα σε κανένα, η αναφορά του θα γίνει μετά την επίσκεψη στο Μ.Σ. 2.496.500, δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται, άλλωστε η ζωή του δίδαξε μέχρι σήμερα τη μεγάλη αξία της υπομονής. Ολο και κάτι μπορεί να προκύψει, κάτι αναπάντεχο, που μπορεί ν’ ανατρέψει τη ροή των πραγμάτων, ποιός ξέρει;

Είναι πολύ αισιόδοξος ο γιατρός και ξέρει πως αυτή η αισιοδοξία τον βοηθάει πάντα ν’ αντιμετωπίζει όλες τις δύσκολες και μπερδεμένες καταστάσεις. Διαφορετικά δε θα επιζούσε μέχρι σήμερα, γιατί είναι γενικός κανόνας οι γιατροί να ξεπαστρεύονται πριν φτάσουν τα χίλια πεντακόσια χρόνια τους. Χαίρεται ιδιαίτερα που αποτελεί μιά εξαίρεση και βγαίνει από τον ανελκυστήρα χαμογελώντας. Πλησιάζει την πόρτα του δωματίου του Μ.Σ. 2.496.500. Ακουμπάει το μέτωπό του στο ειδικό μεταλλικό έλλασμα και περιμένει. Ακούγονται κάποιοι συριστικοί ήχοι και η πόρτα ανοίγει αμέσως διάπλατα, σημάδι της εναγώνιας αναμονής του Μ.Σ.
Πράγματι λοιπόν, σκέφτεται ο Ι.Π., τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4
Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Ο Μ.Σ. υποδέχεται εγκάρδια τον Ι.Π. σηκώνοντας το δεξί του χέρι στην ανάταση. Το ίδιο κάνει και ο Ι.Π. προχωρώντας προς το μέρος του. Οταν φτάνει σε απόσταση περίπου πέντε μέτρων στέκεται γιατί ο φύλακας-σκύλος του Μ.Σ. δεν τον αφήνει να προχωρήσει παραπέρα. Ο Μ.Σ. πατάει ένα κουμπί στον υπολογιστή του κι ένα κάθισμα κατεβαίνει αργά από την οροφή και ακουμπάει στο πάτωμα πίσω απ’ τον Ι.Π. Εκείνος κάθεται, συνηθισμένος στις καινοτομίες της εποχής. Με σοβαρό ύφος και σεμνότητα ρωτάει τον Μ.Σ. τί του συμβαίνει. Ο Μ.Σ. εξηγεί καταλεπτώς στον προσωπικό του γιατρό όλα, με το νί και με το σίγμα: Και για το πονάκι της μέσης, αλλά και για την εξωτερική επέκταση του εγκεφάλου του με τον τρόπο που έχει αποφασίσει.

Ο Ι.Π. 333-2.496.500 κοντεύει να σκάσει από τη χαρά του, δεν αποκαλύπτει όμως κανένα συναίσθημα και απαντάει πως θα εξετάσει με προσοχή όλους τους κλώνους, φροντίζοντας να βρεί τον πλέον κατάλληλο για ν’ αντικαταστήσει το πάγκρεας του Μ.Σ. για πολλοστή φορά. Επίσης, λέει ότι πρέπει ο κλώνος που θα επεκτείνει εξωτερικά τον εγκέφαλο του Μ.Σ. πρέπει να είναι ένας απ’ τους πρώτους κλώνους, ακριβώς όπως το είχε σκεφθεί και ο ίδιος ο Μ.Σ. 2.496.500. Αν όχι ο πρώτος, επειδή είναι κάπως νωθρός γιατί δεν βγαίνει ποτέ απ’ το δωμάτιό του, ο δεύτερος, ο 502, είναι ότι πρέπει. Μάλιστα το Σ.Τ.Ι.Π. σκέφτεται να του αποδώσει αυτές τις μέρες τα δύο συν (++) στην καρτέλλα του.

- Δεν φαντάζεστε τη χαρά που μου δώσατε φίλτατε!
- Υποχρέωσή μου εξοχώτατε!
- Και πότε προβλέπετε να γίνει η επέμβαση της επεκτάσεως;
- Αμέσως μετά την αντικατάσταση του παγκρέατος, εξοχώτατε.
- Δηλαδή;
- Σε πέντε εικοσιτετράωρα ακριβώς, για να ελέγξουμε και τις εκκρίσεις σας, εξοχώτατε. Αύριο στις ένδεκα ακριβώς να ευρίσκεσθε στο Μ.Ε. στο τμήμα μεταμοσχεύσεων παρακαλώ. Να στείλω να σας πάρουν με φορείο ή θα έρθετε περπατώντας;
- Προτιμώ να περπατήσω, αν δεν σας πειράζει, θα ξεμουδιάσω κιόλας. Επίσης, θα ήθελα να ρίξω και μιά ματιά στους κλώνους μου.
- Δε θα σας το συμβούλευα αυτό, άλλωστε αντίκειται στη σχετική νομοθεία και, όπως γνωρίζετε, δεν είναι δυνατόν να γίνονται εξαιρέσεις.
- Καλώς, καλώς.

Βιάστηκε ν’ απαντήσει ο Μ.Σ., μη τυχόν και πέσει στη δυσμένεια του προσωπικού του γιατρού Ι.Π. 333-2.496.500 που, αν και κατώτερός του ιεραρχικά, διαφεντεύει στην ουσία τη ζωή του.

Οι ισοροπίες είναι πολύ λεπτές στις σχέσεις μεταξύ γιατρών και σοφών, επειδή εξαρτάται η ύπαρξη των μεν από τους δε. Και βέβαια είναι πιό εύκολο να γίνει παραδεκτό ένα ιατρικό σφάλμα από ένα σφάλμα στις μελέτες ενός σοφού. Ετσι, ο Μ.Σ. 2.496.500 έχοντας απόλυτη γνώση της εξάρτησής του από τον Ι.Π., υποχωρεί πάντα με μεγάλη ευκολία στις επιθυμίες και τις εντολές του.

Αλλωστε, ξέρει πολύ καλά πως μέχρι να φτάσει οποιοδήποτε παράπονό του στον Μ.Τ.Σ. 24.965 ή στο Σ.Τ.Ι.Π., ο ίδιος δεν αποκλείεται να έχει ήδη περιπέσει σε αφάνεια, μετά την πτώση των πνευματικών ικανοτήτων του. Για το λόγο αυτό πιστεύει ο Μ.Σ. 2.496.500, πως όχι μόνο επιζεί ακόμα, αλλά και βρίσκεται σε τόσο καλή κατάσταση, επειδή ακριβώς ουδέποτε διανοήθηκε να τα βάλει με τους προσωπικούς του γιατρούς.

Ο Ι.Π. 222.500 από την άλλη πλευρά μένει πολύ ικανοποιημένος με τη στάση του Μ.Σ. 2.496.500. Δεν τον χωνεύει κατά βάθος, επειδή τον βρίσκει πολύ “χαρτοπόντικα”, αλλά και γιατί, παρ’ όλη την ηλικία του, ο παλιόγερος δείχνει σχεδόν συνομήλικός του. Πιστεύει απόλυτα ότι η ύπαρξη του Μ.Σ. είναι απόλυτα εξηρτημένη απ’ αυτόν, τον γιατρό του, και πολλές φορές βρέθηκε στον πειρασμό να τον αποτελειώσει και θα το είχε κάνει, αν δεν τον ρωτούσαν από το Σ.Τ.Ι.Π. τόσο συχνά για την υγεία του ειδικού μελετητή της ιστορίας της ανθρωπότητας. Θα έχει κάποιο πολύ γερό δόντι εκεί μέσα ο γερο-ξεκούτης!

Οπως έχουν έρθει τα πράγματα όμως, λογαριάζει να πάρει τη μικρή του εκδίκηση: Θα του πασάρει το πάγκρεας του πρώτου του κλώνου, του 501, και θα επεκτείνει τον εγκέφαλό του με τον κλώνο 502, που είναι ήδη μολυσμένος με την εκμάθηση λέξεων. Τί θα πεί στην καημένη τη νοσοκόμα, που θα τρέμει τώρα απ’ το φόβο της εξαφάνισής της; Αυτό είναι πράγματι ένα αγκάθι, γιατί δεν μπορεί να την αποτελειώσει ετσι, στα καλά καθούμενα, αλλά και δεν γίνεται να την αφήσει ατιμώρητη. Η υπομονή του μέχρι τώρα τον έχει βγάλει πάντα ασπροπρόσωπο, θα περιμένει λοιπόν λίγο ακόμα, να δεί πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5
Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ

Στο κομψό της δωματιάκι η νοσοκόμα 333.501-99 γερμένη στο γραφειάκι της, με το κεφάλι ανάμεσα στά λεπτά της χεράκια, δίπλα στα μπουκαλάκια και στα χαρτάκια με τις σημειώσεις της, βλαστημάει από μέσα της την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισε να γίνει νοσοκόμα. Πρίν από διακόσια δέκα χρόνια -τί τόθελε;- έγραψε και πέτυχε στις εξετάσεις της Ανωτάτης Σχολής Νοσοκόμων του Μεγάλου Εργαστηρίου. Δεν καθόταν καλύτερα στ’ αυγά της, να πλέκει κάλτσες στην καλτσοβιομηχανία του χωριού της;

Αλλά, βλέπεις, ήρθε το "κάλεσμα" απ’ το υπερπέραν κι αφοσιώθηκε μιά ζωή ολόκληρη να περιμένει να συναντήσει το πεπρωμένο της στην "άλλη ζωή". Πέθανε σε βαθειά γεράματα και την έθαψαν με μεγάλες τιμές στον περίβολο του Μοναστηριού της Αγίας Αννης. Ο θάνατός της ήταν πράγματι μιά πόρτα για νέο ξεκίνημα. Αισθάνεται ακόμα υπερηφάνεια για το γεγονός ότι ανάμεσα σε τόσες μοναχές διάλεξαν την αφεντιά της. Ας τη γλυτώσει ο προστάτης Αγιος που την έφερε εδώ πέρα κι απ’ αυτή την κακοτοπιά!

Ηταν μεγάλο δέλεαρ τα όσα υποσχόταν η Α.Σ.Ν. του Μ.Ε. Δεν απόκτησε δική της οικογένεια μεν, αλλά έχει τουλάχιστον είκοσι κλώνους δικούς της και θα επιμηκύνει μ’ αυτόν τον τρόπο την ύπαρξή της. Είναι περίεργη, πολύ περίεργη. Θέλει να δεί την εξέλιξη του κόσμου. Τώρα δεν μπορεί να μετανιώσει πλέον και βλέπει καθαρά να διαγράφεται το τέλος της σταδιοδρομίας της και πιθανότατα και της καινούργιας ζωής της. Βλέπει να έρχεται η καταστροφή της. Γιατί, σε τί θα την χρειάζονται από εδώ και μπρός;

Τί θα της πεί ο γιατρός; Μήπως θα τη συγχωρέσει; Το ξέρει καλά πως το λάθος της είναι ασυγχώρητο. Ελα όμως που τον είχε συμπαθήσει αυτόν ειδικά τον κλώνο, τον 502! Είναι τόσο προσεκτικός, τόσο καθαρός, τόσο αξιοπρεπής μέσα στην παντελή του άγνοια! Κι έχει ένα βλέμμα, λίγο μυωπικό είν’ η αλήθεια, μα τόσο ευαίσθητο και τρυφερό! Αν του επέτρεπαν να βγαίνει έξω, σίγουρα το βλέμμα του θα ζωήρευε. Η έξοδος όμως από τα κελιά επιτρέπεται μόνο στους κλώνους που προρίζονται για μεταμόσχευση οφθαλμών.

Ενα χτύπημα στο κουδουνάκι του ρολογιού της την κάνει ν’ αναπηδήσει και να ξαναγυρίσει στο πρόβλημά της. Ο γιατρός, ο Ι.Π. 333-2.496.500, την καλεί. Φτιάχνει τα μαλλιά της στον καθρέφτη, φοράει τα γάντια της και, ακουμπώντας το γαντοφορεμένο δεξί της χέρι στο φωτοκύτταρο της πόρτας της, βγαίνει και κατευθύνεται προς τον ανελκυστήρα που οδηγεί στον όροφο των γιατρών.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Η νοσοκόμα ακουμπάει το μέτωπό της στο ειδικό έλασμα στην πόρτα του γιατρού Ι.Π. 333-2.496.500. Περιμένει ν’ ακουστεί ο συριστικός ήχος, ξανακουμπάει το μέτωπό της, ο ήχος ακούγεται επιτέλους κι η πόρτα ανοίγει. Ο Ι.Π. είναι κάπου βαθειά χωμένος στο εργαστήριό του, εκεί όπου ξημεροβραδιάζεται μελετώντας και κάνοντας τα πειράμματά του. Της κάνει νεύμα να πλησιάσει. Δεν υπάρχει φύλακας-σκύλος στο χώρο του γιατί έχει διαφορετικό τρόπο να αμύνεται εναντίον των ανεπιθύμητων επισκεπτών. Χιλιάδες σύριγγες στο ταβάνι, γεμάτες με δηλητηριώδη υγρά και αέρια είναι έτοιμες να επιτεθούν μ’ ένα του σφύριγμα.

Η νοσοκόμα το γνωρίζει καλά, γι αυτό και τρέμει σαν το φύλλο. Πλησιάζει προσεκτικά, μετρώντας τα βήματά της. Θα είναι άραγε τα τελευταία της αυτά τα βήματα; Ο Ι.Π. διασκεδάζει από μέσα του βλέποντάς την να φοβάται τόσο πολύ.

- Ελα, παιδί μου, πλησίασε πιό κοντά, θέλω να μου ξαναπείς ό,τι έγινε με μεγάλη ακρίβεια.
- Μα σας είπα, μου ξέφυγε η λέξη…
- Το ζητούμενο δεν είναι το ότι σου ξέφυγε, αλλά γιατί, για ποιό λόγο σου ξέφυγε. Προσπάθησε να αναπλάσεις τη στιγμή εκείνη και να μου πείς.
- Τον είδα σαν πραγματικό άνθρωπο και όχι σαν κλώνο, είδα κάποια αδυναμία στο βλέμμα του, κάποιο φόβο, σάμπως να ήταν αληθινός άνθρωπος, έτσι μου ξέφυγε η λέξη. Είναι τόσο προσεκτικός, τόσο ευαίσθητος, τόσο καθαρός ο καημένος… Τί θα του κάνετε;
- Θα του δώσουμε τα δύο συν (++) στην καρτέλλα του, το Σ.Τ.Ι.Π. πήρε ήδη την απόφαση και θα ήθελα να του παραδώσετε σείς, αδελφή, την καρτέλλα του ιδιοχείρως, γι αυτό και σας κάλεσα. Ορίστε η καρτέλλα.
- Πώς; Α, ναί, βέβαια, ότι διατάξετε.

Η κοπέλλα νιώθει σαν χαμένη, δεν πιστεύει στ’ αυτιά της, περιμένει να της έρθει καμμιά σύριγγα κατακέφαλα απ’ το ταβάνι. Μήπως τα λόγια αυτά του γιατρού είναι κάποιο κόλπο για να αισθανθεί όμορφα πριν απ’ το τέλος της, αναρωτιέται.

- Α, και κάτι ακόμα. Να ετοιμάσετε τον κλώνο 502 για εξωτερική επέκταση του Μ.Σ. Ξέρετε, κοστούμι, γάντια, κλπ. να είναι εξαιρετικά περιποιημένος σε ένα εικοσιτετράωρο ακριβώς, για ν’ αρχίσει να συνηθίζει τη νέα του κατάσταση. Η εξωτερική επέκταση θα πραγματοποιηθεί σε πέντε εικοσιτετράωρα ακριβώς. Εχετε κάποια απορία;
- Οχι, όχι, γνωρίζω τη δουλειά μου.
- Αποχωρείστε τότε, ευχαριστώ αδελφή.

Η νοσοκόμα στρέφεται προς την έξοδο παραζαλισμένη ακόμα. Εκεί που πήγαινε για επίπληξη, ίσως και για το τέλος της ύπαρξής της, βρέθηκε κι από πάνω. Τί να είχε συμβεί; Δεν της έπεφτε λόγος. Το γεγονός είναι πως γλύτωσε τη ζωή της και ίσως πάρει και προαγωγή!


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
Η ΦΑΕΙΝΗ ΙΔΕΑ ΤΟΥ Ι.Π.

Ο γιατρός μένει μόνος στο εργαστήριό του, πολύ ευχαριστημένος απ’ τον τρόπο που χειρίστηκε το ζήτημα. Δεν άφησε κανένα περιθώριο στη νοσοκόμα ν’ αντιδράσει. Κόντεψε να την τρελλάνει την κακομοίρα! Μισογελάει και ξανασκύβει στις σημειώσεις του για να προετοιμάσει την εξωτερική επέκταση του εγκεφάλου του Μ.Σ. 2.496.500. Δεν έχει μεγάλη πείρα σε τέτοιου είδους επεμβάσεις και σκέφτεται να ζητήσει τη βοήθεια μιά ειδικευμένης γιατρού και Μ.Τ.Σ. παράλληλα, της δόκτορος Τζι.

Η νεωτάτη αυτή, μόλις πεντακοσίων ετών, επιστήμων διατηρεί επαξίως τον τίτλο της Μ.Τ.Σ. που κληρονόμησε από τους γονείς της μετά την οικειοθελή αποχώρησή τους από τις υψηλές θέσεις που είχαν φτάσει να κατέχουν. Για κάποιο λόγο ακόμα, που ο Ι.Π. αγνοεί, της έχει παραχωρηθεί επί πλέον το δικαίωμα να διατηρεί το αρχικό του παλαιού ονόματός της.

Η δόκτωρ Τζι έχει εξαιρετικά εκτεταμένες γνώσεις ψυχοφυσιολογίας και έχει εκτελέσει σχεδόν χίλιες εξωτερικές επεκτάσεις αυτού του τύπου, ενώ ο ίδιος μετά βίας υπολογίζει περίπου εκατό, στις οποίες είχε απλώς παρευρεθεί.

Σκέφτεται πως θα είναι εξαιρετικά παράτολμο ν’ αναλάβει την περίπτωση του Μ.Σ. μόνος του, αν και καρφί δεν του καίγεται για την τύχη του "ασθενή" του. Απλώς, φοβάται το ζωηρό ενδιαφέρον του Σ.Τ.Ι.Π. για τον ειδικό αυτό μελετητή. Απλώνει με σιγουριά το χέρι του στο σφαιρικό βομβητή που βρίσκεται επάνω στον υπολογιστή του. Στρίβει κάποιο ελατήριο τρείς φορές και μετά πατάει κάποια πλήκτρα. Μιά υπερκόσμια φωνή γεμίζει την ατμόσφαιρα του εργαστηρίου:

- Δόκτωρ Τζι, λέγετε παρακαλώ!
- Τα σέβη μου στην εξοχότητά σας δόκτωρ!
- Ελα, καλέ μου Ι.Π. 333-2.496.500, άσε τους τύπους και μπες στο ψητό!

Απάντησε με τη γνωστή αθυροστομία της η διάσημη δόκτωρ.
Ο τρόπος της τον νευρίαζε πάντα, αλλά τί να γίνει, την έχει απόλυτη ανάγκη. Οσο για το περιβάλλον όπου ζεί και εργάζεται η δόκτωρ Τζι, είναι χειρότερο κι από γουρουνοστάσιο, όπως τουλάχιστον περιγράφονται τα μέρη αυτά στα παλιά βιβλία της Ιστορίας.

- Σας χρειάζομαι για μιά περίπτωση εξωτερικής επέκτασης…
- Για ποιόν πρόκειται; Για κανένα απ’ τα γνωστά μορμολύκεια;
- Ε… ακριβώς, όχι κι έτσι... δηλαδή... Πότε μπορείτε να συναντηθούμε;
- Οποτε θέλεις αγόρι μου! Για σένα χαλί γίνομαι!
- Αύριο κατά τις δύο; Εχω μιά μεταμόσχευση παγκρέατος το πρωί…
- Εντάξει γλύκα! Θα σε περιμένω στο αχούρι μου!
- Αποχωρώ από τη γραμμή κι ευχαριστώ πολύ.

Δεν έχει καμμιά όρεξη ο Ι.Π. να επισκεφτεί τη Τζι στο αχούρι της, όπως το είπε, και να υποστεί την επιθετική της ομιλία, αλλά τί μπορεί να κάνει;
Η δόκτωρ είναι πραγματικό φαινόμενο στην ειδικότητά της, όλο το Σ.Τ.Ι.Π. υποκλίνεται μπροστά στις ικανότητές της, αν και δεν είναι ούτε πεντακοσίων ετών, τη στιγμή που ο μέσος όρος ηλικίας των μελών του Σ.Τ.Ι.Π. ξεπερνάει τις τρείς χιλιάδες χρόνια.

Η δόκτωρ Τζι περπατάει ανάλαφρα ξυπόλητη στο χορτάρι του κήπου της. Δεξιά κι αριστερά τρέχουν διάφορα προϊστορικά ζωάκια: Κότες, πάπιες, πρόβατα, ένα άλογο χλιμιντρίζει. Φτάνει στην αυλόπορτα για να υποδεχτεί τον Ι.Π. που κατεβαίνει από μιά αποστειρωμένη λευκή λιμουζίνα ντυμένος στα μπλέ με ένα πλατύγυρο καπέλλο από λευκό λινό ύφασμα, που γέρνει λίγο στο ένα πλάϊ. Σηκώνει το δεξί του γαντοφορεμένο χέρι στην ανάταση για χαιρετισμό, ενώ η Τζι πέφτει πάνω του και τον αγκαλιάζει από τη μέση με ενθουσιασμό.

- Χαιρετώ την εξοχότητά σας!
- Καλώς ήρθες συνάδελφε!

Ο Ι.Π. κοκκινίζει ως τις ρίζες των μαλλιών του για την τιμή που του γίνεται να τον αποκαλεί "συνάδελφο" μιά τόσο σημαντική επιστήμων.
Προχωρούν προς το υπαίθριο εργαστήριο. Η δόκτωρ Τζι σερβίρει γάλα φρέσκο και κουλουράκια, γεύσεις απωθητικές για τον Ι.Π. που είναι μαθημένος στις αποστειρωμένες τροφές.

- Ελα, φάε, μη φοβάσαι, αυτά έτρωγαν οι πρόγονοί μας εδώ και χιλιάδες χρόνια!

Αγγίζει με δυσκολία το ποτήρι με το γάλα και το πλησιάζει στα χείλη του παράλληλα με ένα κουλουράκι.

- Τί είναι αυτό;
- Κουλουράκι από αλεύρι ζυμωμένο με αυγά...

Στη λέξη "αυγά" ο Ι.Π. τρέχει προς τα έξω κλείνοντας το στόμα του, έτοιμος να ξεράσει.

- Ελα, δεν θα σε πιέσω άλλο, αλλά έχεις φάει τίποτα; Αν δεν καταδέχεσαι το φτωχικό μου γεύμα, μπορώ να παραγγείλω απ’ την καντίνα του Μ.Ε. 222 κάτι για σένα. Αρκεί να πατήσω αυτό το πράσινο κουμπί στο πλάϊ του τραπεζιού!

Σε λίγο ένα μαύρο λευκοντυμένο αγόρι βγαίνει από ένα λευκό στέϊσον-βάγκον μεταφέροντας προσεκτικά ένα κουτάκι. Ο Ι.Π. το παίρνει, το ανοίγει και βγάζει ένα θερμός με κάποιο υγρό και ένα μικρό κουτάκι με χάπια. Ρίχνει τα χάπια στο στόμα του και τα κατεβάζει με το περιεχόμενο του θερμός.

- Ααααχ! Δροσίστηκα!
- Λοιπόν; Ποιός είναι ο περίφημος ασθενής;
- Δεν θα το πιστέψετε, είναι ο ειδικός μελετητής της Ιστορίας της Ανθρωπότητας!
- Α, πόσο πολύ θέλω να τον γνωρίσω! Δεν ξέρεις τί μεγάλη χάρη μου κάνεις αγόρι μου! Ο κλώνος του είναι έτοιμος;
- Εχω δώσει ήδη εντολή να τον προετοιμάσουν...
- Θα ήθελα να επισκεφθώ τον Μ.Σ. καθώς και τον κλώνο του πριν τους φέρω σε επαφή, το θεωρώ απολύτως απαραίτητο, αν δεν αντίκειται στον κανονισμό του Μ.Ε.
- Γνωρίζετε καλά πως δεν είναι σύννομο να συναντηθούν ο Μ.Σ. και ο κλώνος του. Εάν τους επισκεφθείτε χωριστά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
- Δεν έχουν αλλάξει λοιπόν ακόμα οι κανονισμοί, ε; Ισως κάποτε να μπορούν οι άνθρωποι να διαλέγουν οι ίδιοι τους κλώνους δια των οποίων θα επεκτείνονται διανοητικώς και τότε θ’ αλλάξουν πολλά στην ιστορία μας...
- Μέχρι τότε όμως, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, έτσι; Αλλωστε, θα το διαπιστώσετε και η ίδια πόσο καλός είναι ο κλώνος που προορίζω για τη συγκεκριμένη επέμβαση.
- Σου έχω εμπιστοσύνη αγόρι μου! Θα παραστείς κι εσύ; Μήπως θέλεις κάποια ηυξημένη αρμοδιότητα;
- Προς Θεού, δόκτωρ, απλώς επιθυμώ να παρευρεθώ. Μετά τη διακοσιοστή παράσταση ίσως σκεφθώ να τολμήσω κάτι παραπάνω.
- Εντάξει λοιπόν! Είσαι και μετριόφρων! Ες αύριον τα σπουδαία!
- Αποχωρώ δόκτωρ, χαίρετε!
- Γειά σου και σένα τσίφτη!

Ο γιατρός προχωράει προς το αυτοκίνητό του.

"Παλιομοδίτικο είναι η αλήθεια, αλλά έχει κι αυτός το ψώνιο του" σκέφτεται η δόκτωρ Τζι.

Με τη λέξη "εντάξει" που ξεφούρνισε πάνω στην κουβέντα τους η δόκτωρ Τζι, λίγο έλειψε να της εξομολογηθεί το ατόπημα της νοσοκόμας. Ευτυχώς, δεν του ξέφυγε λέξη για τη μόλυνση που έχει υποστεί ο εγκέφαλος του κλώνου 502 γιατί, πού ξέρει κανείς τί θα μπορούσε να συμβεί. Ας το καταλάβει μόνη της καλύτερα, αν το καταλάβει ποτέ, σκέφτεται με κακεντρέχεια ο Ι.Π. 333-2.496.500


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8
Η ΔΟΚΤΩΡ ΤΖΙ

Κατά τη μία και δέκα, η δόκτωρ Τζι καβαλάει την αστραφτερή ιπτάμενη μοτοσυκλέτα της. Περνάει σα σίφουνας πάνω απ’ το αγρόκτημά της για να το επιθεωρήσει, όπως της αρέσει να λέει, τρομάζοντας τα ζωντανά που βόσκουν ανέμελα. Είναι πράγματι μιά “τρελλάρα” μα μιά μεγαλοφυής "τρελλάρα του κερατά" γι αυτό και της συγχωρούνται όλα ή σχεδόν όλα. Το σφάλμα που δεν μπόρεσε κανείς να της συγχωρήσει ποτέ μέχρι σήμερα και κατά κάποιον τρόπο την έχει σημαδέψει, είναι η ερωτική περιπέτεια που είχε στα νιάτα της, γύρω στα εβδομήντα της χρόνια. Εκείνη την εποχή το ανερχόμενο αστέρι της ιατρικής και της ψυχοφυσιολογίας, η κόρη του Μ.Τ.Σ. 2.491, ερωτεύθηκε έναν αγρότη.

Πριν απαγορευτεί με νόμο η τεκνοποίηση των Μεγίστων Των Σοφών, ο πατέρας της δόκτορος Τζι είχε αποκτήσει με την Μ.Τ.Σ. 2.493, τη μητέρα της, αυτό το διαβολεμένο κοριτσάκι, που έμελλε να τινάξει στον αέρα όλες τις θεωρίες για την συμπεριφορά των κλώνων σε σχέση με τους ανθρώπους. Ηδη, στα εξήντα της χρόνια, είχε διατυπώσει την επαναστατική της θεωρία για το πόσο απαραίτητη είναι η συγκατάθεση του ανθρώπου για τον τρόπο με τον οποίο θα γίνεται η επέκταση του εγκεφάλου του, κάτι που σήμερα είναι πλέον Νόμος του κράτους. Από μικρή λάτρευε τη φύση, γι αυτό κι επέμενε να κατοικεί σε αγρούς με προϊστορικά ζώα γύρω της και να τρέφεται με "φυσικές" τροφές.

Οταν ερωτεύτηκε τον αγρότη που φρόντιζε τα κτήματά της, ένα νεαρό τριαντάρη χωρίς προοπτική στην αιώνια ζωή, απαίτησε να τον παντρευτεί και να ζήσει μαζί του, παραιτούμενη της ιδιότητάς της ως επιστήμονος, απείλησε μάλιστα να καταστρέψει η ίδια τους κλώνους της για να τεκνοποιήσει και να γεράσει -άκουσον, άκουσον- μαζί του. Η επιστημονική κοινότητα αναστατώθηκε τόσο πολύ που έβαλε τα μεγάλα μέσα: Απευθύνθηκε κατ’ ευθείαν στην Αυτού Υψηλότητα, τον Υψιστο Μέγιστο Των Σοφών, τον Υ.Μ.Τ.Σ. 200, να "βάλει το χέρι του". Την κάλεσε λοιπόν ο Υ.Μ.Τ.Σ. και είχε μιά συνάντηση μαζί της. Τί ακριβώς ειπώθηκε σ’ αυτή τη συνάντηση δεν έγινε ποτέ επακριβώς γνωστό. Μιά Ανωτάτη Γραμματεύς, πρίν αφεθεί να πέσει σε αφάνεια, λένε πως είπε ότι ο Υ.Μ.Τ.Σ. 200 απείλησε να "ξεκαθαρίσει" τον αγρότη.

Ο,τι και να έγινε πάντως, γεγονός είναι πως η δόκτωρ Τζι έκτοτε αφοσιώθηκε στην επιστήμη της ολοκληρωτικά, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τις “οικολογικές” της συνήθειες. Δεν παντρεύτηκε τον αγρότη, ούτε τεκνοποίησε μαζί του, τον περιέθαλψε όμως μέχρι τα βαθειά του γεράματα και τον έθαψε σε μιά γωνιά του αγροκτήματός της, μετά το θάνατό του. Το ζήτημα ξεχάστηκε αρκετά σύντομα κι η δόκτωρ Τζι βγήκε στο τέλος κερδισμένη απ’ αυτή την ιστορία.

Το κύρος της ανέβηκε αισθητά, γιατί ήταν η μόνη από χιλιάδες Μ.Τ.Σ. που είχε δεί αυτοπροσώπως, “είχε έρθει φάτσα με φάτσα” όπως λέει η ίδια, με τον Υ.Μ.Τ.Σ. 200. Αυτό τη βοηθάει ακόμα και σήμερα να διατηρεί μιά σχετική ανεξαρτησία πνεύματος και να είναι άτρωτη στα κουτσομπολιά και τις ίντριγκες, που δεν λείπουν ούτε από τον επιστημονικό κύκλο. Υπάρχει βέβαια πάντα η ρετσινιά και οι πάντες καιροφυλακτούν να την τσακώσουν να διαπράττει κάποιο ατόπημα. Η δόκτωρ Τζι όμως δεν τους κάνει το χατήρι γιατί όλο και προοδεύει. Εξακολουθεί να είναι μοναδική στον τομέα της, πάντα γελαστή και απλή σαν μικρό κοριτσάκι.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9
Η ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Φορώντας ένα ξεθωριασμένο μπλου-τζήν κι ένα κοντό χιτώνα από πάνω, φτάνει στο ραντεβού της με το Ι.Π. 333-2.496.500. Εκείνος την περιμένει -τιμής ένεκεν- έξω απ’ την πόρτα του εργαστηρίου του. Προχωρούν προς τον ανελκυστήρα που οδηγεί στους θαλάμους των κλώνων. Στέκονται έξω απ’ το δωμάτιο του κλώνου 502 και αφουγκράζονται προσεκτικά. Μετά, απλώνει η δόκτωρ Τζι το χέρι της, χωρίς γάντι, ενώ ο Ι.Π. στέκεται σεμνά παράμερα. Με το γυμνό της χέρι η δόκτωρ Τζι χτυπάει απαλά την πόρτα. Δεν συμβαίνει τίποτα.

- Δε θέλω να τον τρομάξω. Πότε είναι η ώρα εξόδου του;
- Στις δύο και δέκα ακριβώς.
- Εντάξει, θα περιμένω μέχρι τότε. Αν έχεις κάτι να κάνεις, να μη σε κρατάω κύριε συνάδελφε.

Αυτό το "κύριε συνάδελφε" τον εξουθενώνει. Την κοιτάζει, κάτι ψελλίζει μέσ’ απ’ τα δόντια του και μιλάει απότομα:

- Αποχωρώ, ποιά ώρα νομίζετε πως θα έχετε τελειώσει με τον κλώνο;
- Σε δύο ώρες ακριβώς στο εργαστήριό σου πάλι, έγινε;

Φεύγει ο Ι.Π.333-2.496.500 και η δόκτωρ Τζι περιμένει υπομονετικά. Η ώρα είναι ακόμα δύο παρά πέντε. Περιεργάζεται το περιβάλλον, αυτόν τον γαλάζιο διάδρομο με τις πορτοκαλιές πόρτες. Στις δύο και δέκα ακριβώς η πόρτα με τον αριθμό 502 ανοίγει και ο κλώνος εμφανίζεται αφήνοντάς την να κλείσει μόνη της πίσω του. Προχωράει στο διάδρομο χωρίς να ρίξει ούτε ένα βλέμμα στη δόκτορα Τζι. Εκείνη προχωράει στο πλάϊ του, προσπαθώντας να ταιριάξει το βήμα της με το δικό του.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10
Ο ΕΠΑΙΝΟΣ ΤΟΥ ΚΛΩΝΟΥ

Ο κλώνος 502 είναι πολύ ευτυχισμένος σήμερα. Κάνει και ξανακάνει το σήμα με τον αντίχειρα του δεξιού του χεριού προς τα πάνω κοιτάζοντας τον καθρέφτη του λουτρού. Πώς να μην είναι ευτυχισμένος, αφού σήμερα του έδωσε αυτοπροσώπως η νοσοκόμα 222.501-99 το χαρτονάκι του με τα δύο συν (++). Την κοιτάζει με το αθώο του μυωπικό βλέμμα προσπαθώντας να ψυθιρίσει τη λέξη που έμαθε προχθές "εεντάααξει" η νοσοκόμα όμως τον κοιτάζει φοβισμένη βάζοντας το δάχτυλο μπροστά στα χείλη της και φεύγει σαν κυνηγημένη.

Κάνει το μπάνιο του, ξυρίζεται προσεκτικά, ντύνεται και στις δύο και δέκα ακριβώς ανοίγει την πόρτα του δωματίου του. Είχε δίκιο που τη φύλαγε τη λέξη τόσες μέρες, ίσως είναι επικίνδυνο να την πεί. Δεν πρέπει να την πεί, τουλάχιστον όχι ακόμα, έτσι τον άφησε να καταλάβει η νοσοκόμα.

Τώρα, ένα παράξενο πλάσμα που δεν είναι νοσοκόμα ούτε γιατρός, προχωράει δίπλα του στο διάδρομό του. Τί θέλει απ’ αυτόν; Τί περίεργα ρούχα που φοράει, δεν φοράει γάντια, τί φρίκη! Και πώς είναι χτενισμένο! Ανατριχιάζει στη σκέψη πως μπορεί να τον ακουμπήσει, τόσο κοντά που βρίσκεται. Κι όμως, νά, τον ακουμπάει ελαφρά με το χέρι, χωρίς γάντια, κι αυτός δεν παθαίνει τίποτα. Μάλλον ευχάριστο είναι το άγγιγμα αυτό! Γυρίζει προς το μέρος του πλάσματος, το κοιτάζει και κάνει τη χειρονομία που ξέρει, με τον αντίχειρα προς τα πάνω. Το πλάσμα εξακολουθεί να τον αγγίζει, κάτι διαπερνά το σώμα του, εκείνος συνεχίζει να προχωράει στο διάδρομο χωρίς να δείχνει ότι καταλαβαίνει κάτι. Στυλώνει το βλέμμα μπροστά του κοιτάζοντας όσο πιό μακρυά μπορεί, ενώ το πλάσμα γέρνει όλο και πιό κοντά. Τώρα του έχει αρπάξει το αριστερό μπράτσο και το σφίγγει ελαφρά. Εκείνος, ο άξιος κλώνος 502, αισθάνεται μιά ζεστασιά κι ένα φόβο παράλληλα. Θέλει ν’ απαγγιστρωθεί αλλά και δεν το θέλει. Νιώθει πολύ μπερδεμένος. Τί του ζητάει αυτό το πλάσμα;

Η δόκτωρ Τζι κάνει συνέχεια βόλτες πέρα-δώθε στο γαλάζιο διάδρομο και όλο πλησιάζει τον κλώνο 502, όλο και πιό κοντά. Δεν του μιλάει καθόλου, μονάχα τον αγγίζει και προς το τέλος γέρνει πάνω του σφίγγοντάς του το αριστερό μπράτσο. Μετά από μιάμιση ώρα περπάτημα -χαρά στην υπομονή της- χαλαρώνει την επαφή και τον αφήνει να συνεχίσει μόνος του. Τον κοιτάζει που απομακρύνεται με σταθερό βήμα. Υστερα προχωρεί προς τον ανελκυστήρα που οδηγεί στον όροφο των γιατρών.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11
Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Ο Ιατρός Παρακολούθησης 333-2.496.500 την υποδέχεται και πάλι έξω απ’ την πόρτα του εργαστηρίου του.

- Πώς πήγαμε;

Ρωτάει με οικειότητα, ελπίζοντας σε μιά αρνητική απάντηση από τη δόκτορα Τζι.

- Καλύτερα απ’ όσο θα μπορούσα να φανταστώ. Εχεις πραγματικά ταλέντο να διαλέγεις κατάλληλους κλώνους. Θά ήθελες να δουλέψεις μαζί μου;

Το μυαλό του Ι.Π. παίρνει χίλιες στροφές. Το ενδεχόμενο συνεργασίας του με τη δόκτορα Τζι του δίνει αυτομάτως παράταση του προσδοκώμενου χρόνου ύπαρξής του, δεδομένου ότι η δόκτωρ Τζι είναι κατά πολύ νεώτερή του. Πρέπει να ξανασκεφτεί τη συμπεριφορά του απέναντί της. Μήπως θα έπρεπε να πηγαίνει περισότερο με τα νερά της; Στην ανάγκη, θα φάει κι αυτά τα αηδιαστικά τρόφιμα με το αυγό. "Σ’ αυτή την περίπτωση, είμαι διατεθειμένος να πιώ ακόμα και γάλα", σκέφτεται χωρίς την παραμικρή αηδία.

- Πάμε τώρα να συναντήσουμε και το Μ.Σ. 2.496.500. Εχω ειδοποιήσει και μας περιμένει κατά τις τέσσερις και τέταρτο.
- Λίγο νωρίς, βρέ παιδάκι μου, θα μπορούσαμε ν’ ανταλλάξουμε απόψεις σχετικά με τον κλώνο 502, ας είναι όμως. Συζητάμε μετά.

Δεν είχε σκεφτεί καθόλου ο Ι.Π. 333-2.496.500 το ενδεχόμενο συνεργασίας του με τη δόκτορα Τζι σε μόνιμη βάση, έτσι είχε κλείσει το ραντεβού με το γερο-ξεκούτη νωρίς, για να την ξεφορτωθεί μιά ώρα γρηγορώτερα. Τώρα όμως που τα πράγματα φαίνεται ν’ αλλάζουν, σκέφτεται πώς να την πλευρίσει πιό στενά.

- Θα μπορούσαμε να δειπνήσουμε μαζί αν το θέλετε...
- Και βέβαια, αλλά όχι στο εστιατόριο του Μ.Ε. με χαπάκια! Θα σε πάω στην πόλη σ’ ένα κουτουκάκι μούρλια!
- Θα τα υποστώ όλα για χάρη σας!

Το λέει γελαστά και το εννοεί ο Ι.Π.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12
Η ΠΕΜΠΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Στην πόρτα του Μ.Σ. 2.496.500 στέκεται ο φύλακας-σκύλος με τεντωμένα τ’ αυτιά και την ουρά του. Ο ειδικός μελετητής δεν μπορεί να χασομερήσει ούτε λεπτό απ’ τη μελέτη του, έτσι, αντί να υποδεχτεί ο ίδιος τους καλεσμένους του, διάταξε το φύλακα-σκύλο του να τους περιμένει. Η δόκτωρ Τζι χαϊδεύει το κεφάλι του φοβερού ζώου και περνώντας δίπλα του μπαίνει στο αχανές δωμάτιο.

- Αγαπητή μου! Πώς κερδίσατε αμέσως την εμπιστοσύνη του Εκτορα; Αυτός δεν αφήνει μύγα να περάσει! Αν γίνουμε ποτέ εχθροί, θα πρέπει να έχω το νού μου μαζί σας!

Λέει χαριτολογώντας ο Μ.Σ. ενώ από μέσα του σκυλοβρίζει τη δόκτορα Τζι γιατί του χάλασε μόλις την παράσταση που είχε σκοπό να δώσει ησυχάζοντας το θηρίο. Ο Ι.Π. 333-2.496.500 έχει μείνει πιό πίσω πελιδνός από το φόβο, ενώ η δόκτωρ Τζι προχωράει με άνεση στα ενδότερα του δωματίου.
Κρατάει τον Μ.Σ. από το αριστερό μπράτσο γέρνοντας ελαφρά πάνω του, όπως ακριβώς είχε κάνει πριν από λίγο με τον κλώνο 502. Φτάνουν στην τεράστια πολυθρόνα και κάθονται στ’ αναπαυτικά μαξιλάρια. Η δόκτωρ Τζι θαυμάζει περιφέροντας το βλέμμα της ένα γύρο.

- Πολύ όμορφος ο χώρος σας, τί καταπληκτικός φωτισμός! Κι αυτά τα μαξιλάρια, μμμμ, τί απαλά...
- Είναι προγονικά κειμήλια. Κάθε πενήντα χρόνια τα δίνω για αντιγραφή, γιατί, όπως και να το κάνουμε, φθείρονται... Να δείτε όμως και τη συλλογή μου από ηλεκτρονικές πεταλούδες!

Μετακινείται ο Μ.Σ. και κάθεται μπροστά στον υπολογιστή του. Πατάει τα κατάλληλα κουμπιά και αμέτρητες πεταλούδες αρχίζουν τον τρελλό τους χορό, ενώ ο φύλακας-σκύλος χοροπηδάει κι αυτός κυνηγώντας τις. Ο Ι.Π. που βρίσκεται παράμερα δυσανασχετεί. Ούτε μιά καρέκλα δεν του έχει προσφερθεί από το Μ.Σ. για να καθήσει. Ξεροβήχει για να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τότε ο Μ.Σ. πατάει το κουμπί για την κάθοδο της καρέκλας. Η δόκτωρ Τζι αναπηδά ενθουσιασμένη:

- Α, δεν μας τα είπατε αυτά! Φοβερή ιδέα! Ωρες-ώρες σας ζηλεύω εσάς τους ειδικούς μελετητές. Εχετε όλες τις τελευταίες καινοτομίες στα πόδια σας. Θέλω κι εγώ τέτοια έπιπλα! Θα έχω ετσι μεγαλύτερο χώρο στο φτωχικό μου!
- Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Θα σας στείλω τον προμηθευτή του Μ.Ε. και θα σας ενημερώσει πώς θα κάνετε την παραγγελία.
- Αυτοί οι τρομεροί εφευρέτες έχουν κλώνους; Είναι κρίμα να χαθούν τέτοια μυαλά!
- Δεν είμαι σίγουρος, θα σας απαντήσει καλύτερα ο συνάδελφός σας ο Ι.Π. 333-2.496.500. Τί λέτε, φίλτατε γι αυτό;
- Ούτε κι εγώ είμαι απόλυτα βέβαιος. Μπορώ όμως να το μάθω αμέσως, αν μου επιτρέψετε. Μπορώ;

Και πλησιάζει τον ηλεκτρονικό υπολογιστή του Μ.Σ. Εκείνος κάνει λιγάκι πιό πέρα, προσέχοντας καλά τον Ι.Π.

- Και βέβαια μπορείτε. Τί λόγος! Θα μπήτε στο κλειστό κύκλωμα πληροφοριών του τμήματος μεταμοσχεύσεων του Μεγάλου Εργαστηρίου, αν δεν απατώμαι, ε;
- Αυτό ακριβώς θα κάνω και αν θέλετε γυρίστε το βλέμμα σας αλλού για να πλητρολογήσω τον κωδικό.

Ο Ι.Π. βάζει κι ένα φύλλο χαρτιού για ασφάλεια, μπροστά στο χέρι του που πληκτρολογεί. Μετά το βγάζει κι απομακρύνεται.

- Τώρα, μπορούμε να δούμε όλοι μαζί, να λυθεί κι η απορία της δόκτορος Τζι. Μμμμμ, νά, εδώ, τί λέει; ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΣ. Λοιπόν, ποιός είναι ο προμηθευτής;
- Ο... σταθείτε να κοιτάξω κάτω απ’ την καρέκλα... Να, το λέει καθαρά: Προμηθευτής Επίπλων Αυτόματης Καθόδου, Π.Ε.Α.Κ. 333! Στη σελίδα του θα γράφει και κάτι για τον εφευρέτη-κατασκευαστή, έτσι δεν είναι;
- Ναί, εδώ, βρήκα τη σελίδα, να δούμε... ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ. Για να δούμε πάλι... Επιπλα Αυτόματης Καθόδου, Ε.Α.Κ. Ας δούμε γενικώς πρώτα... και, να, έχει ονόματα εταιρειών: Ου... έχει εκατοντάδες εταιρείες... Ποιά σελίδα να ανοίξω δόκτωρ Τζι;
- Οποια θέλετε, μιά στην τύχη...
- ΜΕΛΙΝ Ε.Π.Ε., έδρα Αθήνα, χώρα Ευρελλάς, τομέας 1.546, να δούμε, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΣ, Τίποτα το ιδιαίτερο, αναφέρει πάλι το όνομα της εταιρείας, ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ... τίποτα... τα ίδια...
- Αφήστε, αφήστε, ας κάνουμε τη δουλειά μας, να προετοιμάσουμε τον Μ.Σ. για την επέκταση του εγκεφάλου του... Σημείωσέ μου παρακαλώ τα στοιχεία της σελίδας και θα το ψάξω κι εγώ το θέμα απ’ το εργαστήριό μου. Δεν είναι δυνατόν ν’ αγνοείται στην εποχή μας κάτι τόσο σημαντικό όσο το μυαλό ενός εφευρέτη... Λοιπόν, αγαπητέ μου μελετητή;
- Είμαι στη διάθεσή σας δόκτωρ Τζι, πείτε μου, τί πρέπει να κάνω για να πετύχει η επέμβαση; Ο κλώνος μου προετοιμάσθηκε;
- Το πιό σημαντικό, αυτό που θα βαρύνει περισσότερο και θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα, είναι να χαλαρώσετε και να αφεθείτε να επικοινωνήσετε όσο γίνεται βαθύτερα και πληρέστερα με τον κλώνο σας. Τον συνάντησα σήμερα προ ολίγου και τον βρήκα εξαιρετικά συμπαθή και ευαίσθητο. Ο Ι.Π. έκανε την καλύτερη επιλογή, είμαι βεβαία.
- Είναι κάτι που με φοβίζει πολύ, δεν σας το κρύβω…
- Τί θα μπορούσε να φοβίζει εσάς, ένα Μεγάλο Σοφό, έναν ειδικό μελετητή της εμβέλειάς σας;
- Θα σας το πώ ρητά, χωρίς περιστροφές: Φοβάμαι μήπως κάποτε με υποκαταστήσει ο κλώνος μου. Μήπως πάρει τα ηνία και καταστρέψει όλα όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα. Είναι φοβερό να σκέφτομαι πως υπάρχει έστω και μιά μικρή πιθανότητα να επέμβει στο έργο της ζωής μου και να διαστρεβλώσει τα συμπεράσματά μου… να αχρηστεύσει την εργασία μου… να με εξαφανίσει...
- Μα, είναι δυνατό να φοβάστε τέτοια πράγματα; Τίποτ’ απ’ όλ’ αυτά δεν είναι δυνατό να συμβεί, εκτός αν εσείς ο ίδιος το θελήσετε...
- Είναι δυνατό να το θελήσω; Εντάξει, ησύχασα τώρα...
- …Ή άν το προκαλέσετε με τη συμπεριφορά σας.
- Ωχ, τί είναι πάλι αυτό, τί εννοείτε ‘να το προκαλέσω’; Πώς θα μπορούσα να το προκαλέσω;
- Θα πρέπει να συμπεριφέρεστε στον κλώνο σας όπως ακριβώς και στον εαυτό σας. Να τον εκτιμάτε και να τον φροντίζετε όπως τον εαυτό σας...
- Αυτό το "πράγμα" σαν τον εαυτό μου; Κάποιο λάθος γίνεται εδώ πέρα! Ο κλώνος μου να είναι σαν και μένα; Δε θα μπορούσα ποτέ να δεχτώ μιά τέτοια περιφρόνηση προς το πρόσωπό μου, με προσβάλλετε δόκτωρ, προσέξτε παρακαλώ, με π ρ ο σ β ά λ λ ε τ ε !

Ο Μ.Σ. έξαλλος, όπως δεν τον είχε αντικρύσει κανείς μέχρι τώρα, σηκώνεται απότομα πετώντας μερικά μαξιλάρια στο πάτωμα και πλησιάζει το φύλακα-σκύλο του. Τον αγκαλιάζει σχεδόν κλαίγοντας.

- Αγαπημένε μου Εκτωρ, αγαπημένε μου, τί άλλο θ’ ακούσω; Εγώ, ο ειδικός μελετητής της Ιστορίας της Ανθρωπότητας, εγώ, ο Μεγάλος Σοφός των τριών χιλιάδων ετών, θα γίνω ίσια κι όμοια με το εικοσάχρονο σκατό;
- Το "εικοσάχρονο σκατό" που λέτε είναι σάρκα από τη σάρκα σας, είναι ο κλώνος σας, είναι τα φρέσκα σας γονίδια, είναι η συνέχεια του εγκεφάλου σας, αγαπητέ μου. Μη το ξεχνάτε και μη το ξεχάσετε ποτέ αυτό από εδώ και στο εξής. Ας πηγαίνουμε αγαπητέ συνάδελφε, μέχρι αύριο που θα γίνει το δεύτερο ραντεβού, ο Μ.Σ. θα έχει σκεφθεί καλύτερα και ωριμότερα. Αυτό που επιθυμεί να αποκτήσει έχει και κάποιο κόστος. Συναισθηματικό κόστος εννοώ.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13
Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΙΔΕΑ

Η δόκτωρ Τζι παίρνει τον Ι.Π. από το μπράτσο και προχωράει προς την πόρτα, αφήνοντας το Μ.Σ. στα γόνατα, δίπλα στο φύλακα-σκύλο του.
Προχωρούν μαζί προς τον ανελκυστήρα για να κατέβουν στο εργαστήριο του Ι.Π. Δεν ανταλλάσσουν ούτε μιά λέξη, ο Ι.Π. είναι αναστατωμένος.

- Λοιπόν συνάδελφε; Πώς σου φάνηκε η βίζιτα; Τά ’χει κλάσει το μορμολύκειο, έ; Αναμενόμενο ήταν. Για μένα δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτω μιά τέτοιας έκτασης μικρότητα σ’ ένα Μ.Σ. Μπορεί βέβαια να είναι η πρώτη εντύπωση, ίσως δεν καταλαβαίνει καλά τί πάει να κάνει, βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έχει πανικοβληθεί ο δόλιος...
- Πιό πολύ φοβάται για την ύπαρξή του την ίδια παρά για το έργο του, που, εδώ που τα λέμε δεν έχει και τόση αξία όση του δίνουν...
- Να λείπουν οι κρίσεις για το έργο του ειδικού μελετητή, αν θέλεις να τα πάμε καλά... "κύριε συνάδελφε". Οσο για τον ανθρώπινο φόβο, θά ήθελα να είμαι από μιά μεριά να βλέπω εσένα, αν ποτέ βρεθείς σε ανάλογη θέση!
- Εχετε απόλυτο δίκιο δόκτωρ, κάποτε μιλάω χωρίς να σκέφτομαι, ίσως επειδή θέλω ν’ αναπτύξω οικειότητα μεταξύ μας.
- Οικειότητα δε σημαίνει πως θ’ ανταλλάσσουμε σχόλια ανεπίτρεπτα ή πως θα περιφρονούμε το Σύστημά μας. Η οικειότητα μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ μας με άνεση, ειλικρίνεια και ελευθερία στη συμπεριφορά μας.
- Εχετε απόλυτο δίκιο, θα είμαι προσεκτικός στο μέλλον.
- Εδώ σε θέλω, φίλε μου, να μην είσαι καθόλου προσεκτικός! Απλώς είναι καιρός να μάθεις, να σου γίνει δεύτερη φύση το να μην ανακατεύεσαι στις δουλειές των άλλων. Μη κρίνεις ίνα μη κριθείς!

Δε σηκώνει αντίρρηση ο τόνος της δόκτορος Τζι, έτσι ο Ι.Π. κλείνει το στόμα του, μιά και δεν μπορεί να τα βάλει μαζί της. Εχει κάνει και τα σχέδιά του, αυτή είναι η σανίδα σωτηρίας του, ο μόνος τρόπος που βλέπει να περνάει στη δεύτερη χιλιετία της ζωής του. Να έλειπαν αυτά τα ρητά που ξεφουρνίζει που και που μονάχα! Ακούς, "μη κρίνεις ίνα μη κριθείς"! Ποιός να τό είπε άραγε αυτό;

Κι έπειτα, το φυσάει και δεν κρυώνει πώς αυτός, ένας επιστήμονας σχεδόν δύο χιλιάδων ετών είναι υποχρεωμένος να δέχεται μαθήματα και προσβολές από μιά μουσίτσα των πεντακοσίων Μαϊων! Δεν θα πέσει ποτέ σε δυσμένεια η χάρη της; Θα της δείξει τότε! Αν θα ζήσει μέχρι τότε βέβαια, σκέφτεται με πίκρα. Οπως το βλέπει τώρα το πράγμα, η ύπαρξή του εξαρτάται εντελώς από τη θέλησή της. Αχ, να μπορούσε να επιβιώσει αιωνίως χωρίς να έχει την ανάγκη κανενός!

Τώρα ακριβώς του περνάει η ιδέα από το μυαλό. Μιά τρελλή και πολύ παράτολμη ιδέα: Να κατασκευάσει έναν ιδιωτικό, έναν εντελώς δικό του θάλαμο μεταμοσχεύσεων, όπου θα συντηρεί αποκλειστικά τους δικούς του κλώνους! Είναι παράνομο βέβαια, αξίζει όμως να ριψοκινδυνέψει! Γι αυτό όμως είναι αναγκασμένος να καλλιεργήσει τη σχέση του με τη δόκτορα Τζι. Δεν του είχε προτείνει δείπνο σε κάποιο "κουτουκάκι"; Χωρίς δισταγμό, της λέει:

- Κάτι είχαμε πεί για συζήτηση κατά τη διάρκεια του δείπνου, αν δεν κάνω λάθος…
- Και βέβαια χρυσό μου, δεν το ξέχασες βλέπω! Πρέπει ν’ αλλάξεις ρούχα όμως, δεν μπορώ να σε κυκλοφορήσω έτσι επίσημα στον απλό κόσμο. Κι αν δεν διαθέτει η γκαρνταρόμπα σου κάτι που δεν είναι γυαλιστερό, πάμε στο "αχούρι" μου να σε εφοδιάσω!

Βγαίνουν από το ογκώδες κτίριο, όπου στεγάζεται το Μ.Ε. 333 και καβαλάνε την ιπτάμενη μοτοσυκλέτα. Φτάνουν στο αγρόκτημα, κατεβαίνουν και η δόκτωρ Τζι ψάχνει σ’ ένα ξύλινο ντουλάπι με συρτάρια. Του πετάει ένα τσαλακωμένο μπλου-τζήν κι ένα καρρώ πουκάμισο λέγοντάς του:

- Φόρα τα γρήγορα, μωρό μου, σουρουπώνει και δε θα βρούμε θέση.
- Πού να βάλω τα ρούχα μου; Μιά κρεμάστρα υπάρχει, έστω, μιά καρέκλα άδεια…
- Ξέχασα, είσαι και καλομαθημένος! Απλωσέ τα στο ντιβάνι να μη τσαλακωθούν κιόλας! Αντε, πάρε κι αυτή τη ζώνη. Είναι από αληθινό δέρμα βοδιού, τί νομίζεις; Εδώ δεν βρίσκεται ό,τι κι ό,τι, έχουμε αυθεντικά πράγματα!

Η δόκτωρ Τζι σκάει στα γέλια βλέποντας τον Ι.Π. 333-2.496.500 μασκαρεμένο σε γνήσιο χωρικό.

- Είσαι τέλειος, ούτε η μάνα σου δε θα σε γνώριζε!
- Ασε τη μάνα μου ήσυχη και πάμε.

Φεύγουν ανεβαίνοντας σ’ ένα πρασινοκίτρινο ψηλό τροχοφόρο που μοιάζει περισσότερο με τάνκ παρά με τζίπ.
Ο γιατρός είναι απορροφημένος στις σκέψεις του. Τί το ήθελε να αναφέρει τη μάνα του, το παλιοκόριτσο; Θυμάται τί προσπάθεια είχε καταβάλει σ’ ένα πείραμμά του να κατασκευάσει ένα κλώνο της. Τα κύτταρα όμως που ήταν διαθέσιμα είχαν υποστεί μεγάλη φθορά και το πείραμμα δεν πέτυχε. Αν και η μορφή της μάνας είχε ξεθωριάσει μέσα του μετά από τόσα χρόνια, έμενε στην καρδιά του μια γλυκειά αίσθηση. Αυτό είναι η μάνα του: Ενα γλυκό και τρυφερό συναίσθημα, κάτι που ζεσταίνει την ψυχή του σε δύσκολες ώρες.

Βαδίζουν μαζί πιασμένοι αγκαζέ στα στενά δρομάκια μιας περιοχής που ονομάζεται "Πλάκα". Η δόκτωρ Τζι λέει πως το όνομα αυτό είναι πολύ αρχαίο, έτσι ονομαζόταν η περιοχή εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δεν αμφισβητεί τα λεγόμενά της, για ποιό λόγο άλλωστε; Δεν το πιστεύει καθόλου πως μπορεί ένας τόπος να κρατήσει την ονομασία του για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν έχει τη δυνατότητα όμως, ούτε και τις γνώσεις να το αποδείξει, ετσι σιωπά.

Είναι πολύ ευχάριστα εδώ που τον οδηγεί η δόκτωρ Τζι. Πού τα ξέρει αυτά τα μέρη η πονήρω; Ισως από τότε που τα είχε με τον αγρότη, αλλά πάλι, σκέφτεται, έχουν περάσει τόσα χρόνια… Δεξιά κι αριστερά υπάρχουν αιωνόβια δέντρα, στη μέση του στενού δρόμου ένα αυλάκι, όπου κυλά το νερό της βροχής, όταν βέβαια βρέχει, όπως του εξηγεί.
Δε θέλει να μαθαίνει τίποτ’ από όλα αυτά, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου άν βρέχει και πού κυλάει το νερό της βροχής. Εχουν περάσει πάνω από χίλια χρόνια που δεν έχει δεί βροχή, κλεισμένος μέσα στο Μ.Ε. με τις έρευνες, τις μεταμοσχεύσεις και τις παρακολουθήσεις των υπάρξεων των Μ.Σ.

Δεν ξεχνάει ούτε στιγμή πως είναι ένας πολύ σοβαρός Ιατρός Παρακολούθησης, που έχει περάσει προ πολλού το προσδοκώμενο της διάρκειας της ύπαρξής του. Πρέπει να βρίσκεται εδώ, μαζί μ’ αυτό το μυστήριο "τσουλί" αν θέλει να πετύχει ν’ αυξήσει το χρόνο του. Θέλει τόσο πολύ να ζήσει, να ζήσει όσο μπορεί περισσότερο, απλώς για να ζεί, μόνο για να ζεί. Δεν θέλει να πέσει ποτέ σε αφάνεια, φοβάται τόσο τη μοναξιά και, κυρίως, τον παντοτεινό θάνατο!




ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
ΤΟ ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΙ

Μπαίνουν σ’ ένα μικρό μαγαζί με χρωματιστούς τοίχους. Βρώμικα τραπεζομάντηλα πάνω σε λιγδιασμένα ξύλινα τραπέζια, σκέτη αθλιότητα! Στο βάθος φαίνεται ένας μικρός κήπος με οπωροφόρα δέντρα. Στο κέντρο του μαγαζιού ένα κλουβί σιδερένιο μ’ ένα κίτρινο πουλί ίδιο με εκείνο που είχε δεί στο βιβλίο της Ιστορίας, στο φάκελλο του Μ.Σ. Το πουλί σφυρίζει συνέχεια, είναι ανυπόφορο.

- Δεν μπορούμε να πούμε να το σταματήσουν; Υποφέρουν τ’ αυτιά μου.
- Είναι ζωντανό αγάπη μου, θα σταματήσει όταν κουραστεί.

Ερχεται ένας γέρος με πρόσωπο γεμάτο ζάρες, απαράδεκτο για την αισθητική του Ι.Π. Πώς είναι δυνατό να υπάρχουν σήμερα γερασμένα πρόσωπα; Δεν ντρέπονται καθόλου; Ο γέρος ρωτάει μ’ ευγενική φωνή, που όμως ακούγεται σα να τρίζει κάποιο γρανάζι σκουριασμένο, σα μηχανή που κάτι δεν πάει καλά μαζί της.

- Τί θα πάρουν τα καλόπαιδα; Εχω αρνάκι στο φούρνο με πατάτες, ντοματοσαλάτα, κολοκυθάκια τηγανητά και τζατζίκι...
- Φέρε μας απ’ όλα, κυρ Αλέκο!
- Τί είναι όλ’ αυτά; Πώς μιλάει έτσι αυτός; Είναι άνθρωπος σε αφάνεια;
- Σώπα τώρα, θα σου εξηγήσω. Φέρε μας και λίγο κρασάκι!

Φεύγει ο γεράκος για να εκτελέσει την παραγγελία και η δόκτωρ Τζι συνεχίζει απαντώντας στις εύλογες απορίες του.

- Εδώ αγαπητέ συνάδελφε, δεν υπάρχει ο χρόνος όπως εμείς τον ξέρουμε. Ο χρόνος κυλάει και η ζωή δεν συντηρείται με κλώνους και τα τοιαύτα. Οι άνθρωποι γεννιούνται από ανθρώπους, δεν παρασκευάζονται από μηχανήματα, κι όταν φτάσει η ώρα τους πεθαίνουν αξιοπρεπώς. Δεν δίνει κανείς εντολή για να πέσουν σε αφάνεια και να τελειώσουν απομονωμένοι απο όλους τη ζωή τους. Εχουν την οικογένεια, τα παιδιά και τους φίλους τους.
- Πρέπει να διαβάσω κάτι πάνω σ’ αυτά που μου λες γιατί μου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω...
- Ναί, πρέπει να διαβάσεις πράγματι, αλλά αυτή τη στιγμή άφησε τον εαυτό σου να δεχτεί την εμπειρία της πραγματικής ζωής κι αν θέλεις, μιά άλλη φορά θα σε πάω να σου δείξω και μιά οικογένεια.
- Θα το ήθελα πολύ, τί λέω; Θέλω πολύ να γνωρίσω πραγματικούς ανθρώπους. Υπάρχουν εργοστάσια εδώ; Επιχειρήσεις;
- Τί σκέφτεσαι μάγκα; Τί τις θέλεις τις επιχειρήσεις;
- Να δώ μήπως ανακαλύψω κάποιον εφευρέτη, όπως λέγαμε το απόγευμα…
- Βλέπω δεν το ξέχασες, είσαι καλός μαθητής, αν και μεγαλύτερός μου. Είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα σου, θα ρωτήσω τον ταβερνιάρη.

Ερχεται ο κυρ Αλέκος με τα πιάτα στα χέρια. Ακουμπάει στο τραπέζι και μιά μεγάλη διάφανη καράφα με νερό.

- Φρέσκο νερό απ’ το πηγάδι!
- Πες μας κυρ Αλέκο, υπάρχει κανένας εφευρέτης στην περιοχή σας;
- Από εφευρέτες άλλο τίποτα! Κι ο γιός μου κάτι ψάχνει όλη μέρα να φτιάξει. Ολη μέρα υπολογίζει και σχεδιάζει. Κι η κόρη μου όλο γράφει, γι αυτό δε με βοηθάνε στην ταβέρνα. Σκέφτομαι να τους στείλω στο Πανεπιστήμιο, είναι πολλά τα έξοδα όμως… Ολα εντάξει; Αντε, καλή όρεξη!
- Ευχαριστούμε, νά ’σαι καλά!



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΚΕΨΕΩΝ

Είναι πιά μεσάνυχτα όταν φεύγουν απ’ την ταβέρνα. Ανεβαίνουν στο περίεργο τροχοφόρο και σταματούν έξω απ’ την αυλόπορτα του αγροκτήματος.

- Θα γυρίσεις στο Μ.Ε. ή θα μείνεις μαζί μου;
- Να μη κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας σου, άλλωστε τί Ιατρός Παρακολούθησης είμαι; Σήμερα τα φόρτωσα στον κόκκορα, πρέπει να δώ τους "ασθενείς" μου, αν συμβεί το παραμικρό θα είμαι ασυγχώρητος. Ευχαριστώ πολύ για όλα, και για τη στολή χωρικού.
- Αντε, και δε μιλήσαμε καθόλου για το θέμα μας. Ελπίζω να σε συνεπήρε και σένα αυτό το άρωμα της αλήθειας που αποπνέει η πραγματική ζωή. Είναι κάτι το ανεπανάληπτο, συμφωνείς;
- Αποχωρώ δόκτωρ Τζι κι ευχαριστώ πολύ.

Η δόκτωρ Τζι σκέφτεται τί αγγούρι είναι αυτός ο Ι.Π. Είναι ποτέ δυνατό να συνεργαστεί σοβαρά μαζί του; Ασε που κάτι θα έχει στο μυαλό του για να δέχεται τόσο εύκολα την παρέα και την αθυροστομία της. "Είναι μιά γριά αλεπού αυτός, αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω", λέει από μέσα της φέρνοντας στο νού της τον τρόπο που κατάπινε λίγο πρίν στην ταβέρνα τους μεζέδες ο γιατρός. Σα να είχαν δηλητήριο ή κάτι χειρότερο.
Είναι σίγουρη πως μόλις γυρίσει στο εργαστήριό του πρώτα- πρώτα θα ξεράσει, μετά θα κάνει ένα καυτό ντους για να συνέλθει και ύστερα θα τριφτεί με το προσωπικό του απολυμαντικό! Είναι τόσο βέβαιη για όσα σκέφτεται που πέφτει στο ντιβάνι σκάζοντας στα γέλια. Γυρνάει δεξιά κι αριστερά το κορμί της σα να σφαδάζει, μέχρι που ηρεμεί και την παίρνει ο ύπνος όπως είναι, με τα ρούχα.

Μπαίνει στο εργαστήριό του ο Ι.Π. βαθειά προβληματισμένος. Τί αηδίες και κουραφέξαλα ήταν αυτά που του πασάρισε η δόκτωρ Τζι περί αληθινών ανθρώπων; Λες και δεν ξέρει ο ίδιος από ζωή και τα λοιπά. Υποανάπτυκτα ανθρωπάρια, βρωμύλοι τύποι και τίποτ’ άλλο, κι όλ’ αυτά τα αηδιαστικά κατασκευάσματα που κατάπιε για χάρη της παράτασης της ύπαρξής του...

Γρήγορα τρέχει στο προσωπικό του λουτρό και αδειάζει με επιστημονικό τρόπο το περιεχόμενο του στομάχου του. Μετά μπαίνει κάτω απ’ το ντους κι ύστερα αρχίζει να τρίβεται μ’ ένα ροδαλό υγρό. Φοράει το πορτοκαλί του μπουρνούζι και σκουπίζει τα μαλλιά του με μιά πετσέτα στο ίδιο χρώμα.

Να πάει να ελέγξει την πτέρυγα της αρμοδιότητάς του; Οχι, είναι πολύ κουρασμένος. Ξαπλώνει για να κοιμηθεί τώρα κι αύριο, έ, αύριο ίσως βρεί τίποτα ρούχα χωριάτικα για να επισκεφτεί μόνος του τον ταβερνιάρη, να μάθει για τις επιχειρήσεις της περιοχής. Δε μπορεί, κάποιος θα ενδιαφέρεται να τον βοηθήσει για την πραγματοποίηση των σχεδίων του...

Κάνει πολύ ανήσυχο ύπνο, στριφογυρνάει δεξιά κι αριστερά, τσαλακώνει τα σκεπάσματα, πετάει το μαξιλάρι του στο πάτωμα, μετά το ψάχνει και το αγκαλιάζει ψιθυρίζοντας "μάνα μου, μάνα μου"” και τελικά ηρεμεί.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ Ι.Π.

Είναι μιά τεράστια αίθουσα, ένας κυκλικός χώρος πολύ μεγάλος, κάτι σα στάδιο κλειστό, σαν αρένα ή ακόμα και σαν τσίρκο, γεμάτο αμέτρητα καθίσματα τοποθετημένα σε ομόκεντρους κύκλους, στο επίπεδο της ορχήστρας. Στο κέντρο του χώρου υψώνεται ένας κώνος με τρείς σειρές περιμετρικά στασίδια, που είναι διακοσμημένα με λαμπερά υφάσματα και απαλά μαξιλάρια. Στην κορυφή του κώνου βρίσκεται ένας υπέρλαμπρος περιστρεφόμενος θρόνος.

Ενα εκτυφλωτικό μεταλλικό γαλάζιο φως λούζει ολόκληρο τον κώνο και μετά βίας διακρίνονται τα πρόσωπα όσων κάθονται στα στασίδια. Μόνο τα ρούχα τους φαίνονται, από βαρύτιμα υφάσματα σε όλα τα χρώματα. Εκείνο το πρόσωπο που κάθεται στην κορυφή του κώνου φορά τα πιό λαμπρά ενδύματα και μοιάζει να είναι η πηγή αυτού του εκτυφλωτικού φωτισμού.

Εκεί συνεδριάζει σήμερα το Ανώτατο Συμβούλιο των Υψίστων Μεγίστων Των Σοφών. Το Α.Σ.Υ.Μ.Τ.Σ.

Υπάρχουν τριακόσιοι Υψιστοι Μέγιστοι Των Σοφών (Υ.Μ.Τ.Σ.). Καθένας τους έχει υπό την επίβλεψή του εκατό Μεγίστους Των Σοφών (Μ.Τ.Σ.) και καθένας απ’ αυτούς επιβλέπει με τη σειρά του εκατό Μεγάλους Σοφούς (Μ.Σ.).

Ο Νόμος ορίζει τη διάρκεια ζωής όλων αυτών των αρχόντων.

Οι Μ.Σ. δεν επιτρέπεται να ζούν περισσότερο από τρείς Κίονες, που ισοδυναμούν με τρείς χιλιάδες χρόνια, μιά και ο κάθε Κίων αντιστοιχεί σε μιά χιλιετία, όπως την αντιλαμβάνονται οι θνητοί άνθρωποι. Εάν συντρέχει ειδικός λόγος, είναι δυνατό να επιμηκυνθεί η ζωή κάποιου Μ.Σ. κατά εναν ακόμα Κίονα, όχι περισσότερο όμως.

Οι Μέγιστοι Των Σοφών (Μ.Τ.Σ.) επιτρέπεται να ζούν μέχρι το πολύ δέκα Κίονες, χωρίς καμμιά εξαίρεση. Στην περίπτωσή τους συμβαίνει κάποτε να παραιτούνται της ζωής νωρίτερα από τη λήξη της προθεσμίας των δέκα Κιόνων.

Οι Υψιστοι Μέγιστοι Των Σοφών έχουν δικαίωμα να υπάρχουν στη ζωή απεριόριστο χρονικό διάστημα και μέχρι σήμερα δεν έχει παραιτηθεί κανείς τους από το δικαίωμα ζωής.

Παράλληλα υπάρχουν τα Μεγάλα Εργαστήρια (Μ.Ε.), όπου καθημερινά παρασκευάζονται και συντηρούνται οι κλώνοι όλων αυτών των αρχόντων. Κάθε Μ.Σ. επιτρέπεται να διατηρεί ταυτοχρόνως μέχρι πεντακόσιους (500) κλώνους. Αν χρησιμοποιηθεί κάποιος από τους κλώνους του μέχρις εξαφανίσεως, μπορεί να αντικατασταθεί αμέσως με το νέο κλώνο που θα παρασκευασθεί από τον προσωπικό του Ιατρό Παρακολούθησης, τον (Ι.Π.), μιά και κάθε Μ.Σ. διαθέτει από έναν.

Για τους κλώνους των Μ.Σ. είναι υπεύθυνο το Μ.Ε. 333, ενώ για τους κλώνους των Μ.Τ.Σ. το Μ.Ε. 222.

Κάθε ένας Μ.Τ.Σ. επιτρέπεται να διαθέτει από ένα μέχρι και πέντε Ι.Π., αφού διατηρεί κατ’ ελάχιστον δύο χιλιάδες (2.000) κλώνους.

Η παρασκευή και συντήρηση των κλώνων των Υψίστων Μεγίστων Των Σοφών υπάγεται στη δικαιοδοσία του Μ.Ε. 111, του οποίου η λειτουργία είναι ανεξέλεγκτη. Κάθε ένας απ’ αυτούς τους τριακόσιους μπορεί να διατηρεί όσους κλώνους και όσους Ι.Π. επιθυμεί, καθώς και να ανανεώνει τα όργανα και τα μέλη του ανεξάρτητα από τη φθορά τους.

Καθημερινά συνεδριάζει το Συμβούλιο Των Ιατρών Παρακολούθησης, το Σ.Τ.Ι.Π., όπου συμμετέχουν τουλάχιστον δέκα Ι.Π. από κάθε Μ.Ε. και όπου λαμβάνονται αποφάσεις για την παρασκευή και τη συντήρηση των κλώνων, καθώς και για τη μεταμόσχευση μελών και οργάνων τους. Επίσης, το Σ.Τ.Ι.Π. παρακολουθεί στενά και αποφασίζει για την τύχη των κλώνων και δεν διστάζει να καταστρέφει όσους θεωρεί αποτυχημένους, ενώ βραβεύει τους ικανούς με μιά καρτέλλα, στην οποία τυπώνεται ένα συν (+) ή δύο (++).

Κάθε δέκα χρόνια συνεδριάζει το Α.Σ.Υ.Μ.Τ.Σ. για να εκλέξει τον Αλφα. Ο Αλφα είναι ο πρόεδρος του Α.Σ.Υ.Μ.Τ.Σ. για δέκα χρόνια ή για τα 0,010 του Κίονος. Ο Αλφα είναι ο ανώτατος άρχοντας και είναι πάντα ο σοφώτερος όλων. Από τους υπόλοιπους διακόσιους ενενήντα εννιά Υ.Μ.Τ.Σ. διαλέγει είκοσι για Προσωπικούς του Συμβούλους (Υ.Μ.Τ.Σ.-Π.Σ.).

Ο Αλφα δεν ασχολείται με τα προβλήματα των υπολοίπων αρχόντων, είναι όμως υποχρεωμένος να σχεδιάζει με τους Συμβούλους του το μέλλον του Γνωστού Σύμπαντος, που περιλαμβάνει κάποια τετράκις εκατομμύρια ηλιακά συστήματα με τους πλανήτες και τους δορυφόρους τους. Μετά από αρμόδιες συμβουλές μπορεί να διατάξει ακόμα και την εξαφάνιση κάποιου πλανήτη ή ακόμα κι ενός ολόκληρου ηλιακού συστήματος, αν υπάρχουν απολύτως δικαιολογημένες εισηγήσεις. Κατόπιν εισηγήσεως κάποιου από τους Συμβούλους του πάλι, μπορεί να δεχθεί την μεταφορά κάποιου ικανού απλού πλάσματος στο επίπεδο της κοινότητας των αρχόντων.

Η κοινότητα των αρχόντων βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο από το επίπεδο των απλών πλασμάτων που έχουν πεπερασμένο όριο ζωής και ύπαρξης γενικώτερα. Τα απλά πλάσματα ούτε κάν μπορούν να αντιληφθούν με οποιαδήποτε από τις αισθήσεις τους την παρουσία των αρχόντων, αν οι ίδιοι δεν το επιθυμούν.

Τα πλάσματα όμως που τυχόν μεταφέρονται στο ανώτατο αυτό επίπεδο, υποχρεούνται κατ’ αρχήν να μαθητεύσουν ώστε να συμπεριληφθούν κάποτε στους γραμματείς και νοσοκόμους, στους Ι.Π. ή ακόμα και στους Μ.Σ. Από εκεί και πέρα η εξέλιξή τους ακολουθεί την πορεία των υπολοίπων αρχόντων στην αιωνιότητα. Η βασική σχολή είναι η Ανωτάτη Σχολή Μαθητείας (Α.Σ.Μ.) και ακολουθούν η Ανωτάτη Σχολή Νοσοκόμων (Α.Σ.Ν.) των Μ.Ε., μετά είναι η Ανωτάτη Σχολή Γραμματέων (Α.Σ.Γ.), η Σχολή Ιατρών Παρακολούθησης (Σ.Ι.Π.) και τέλος η Σχολή Σοφών (Σ.Σ.).

Επειδή οι Ι.Π. έχουν περιορισμένο χρόνο ζωής, περίπου ενάμισυ Κίονα, δηλαδή χίλια πεντακόσια χρόνια, με εξαίρεση όσους προσφέρουν διακεκριμένες υπηρεσίες, ανανεώνονται κάθε τόσο με αριστούχους επιστήμονες από το χώρο των απλών πλασμάτων με τη μέθοδο του θανάτου, ανεξάρτητα από τη συμβατική τους ηλικία.

Επίσης, είναι δυνατόν να μεταφερθούν ακόμα και αγέννητοι οργανισμοί στο επίπεδο των αρχόντων με την ίδια μέθοδο, φτάνει να εισηγηθεί κάποιος Υ.Μ.Τ.Σ. σχετικά, αφού έχει διαγνώσει τις ειδικές ικανότητες και τα προσόντα του οργανισμού αυτού.

Ακούγονται μουρμουρητά στην αίθουσα και προσέρχονται οι υπόλοιποι διακόσιοι εβδομήντα εννιά Υ.Μ.Τ.Σ. που λαβαίνουν θέση στην πρώτη σειρά των κυκλικά τοποθετημένων καθισμάτων. Προσέρχονται επίσης οι τριάντα χιλιάδες (30.000) Μ.Τ.Σ. ως ακροατές, και τρείς χιλιάδες (3.000) εντεταλμένοι αντιπρόσωποι των Μ.Σ. ως ακροατές επίσης.

Μετά, ανοίγει μιά καταπακτή και ανεβαίνει απ’ το δάπεδο ένας στύλος όπου δεμένος πάνω του, τυλιγμένος με σκοινί απ’ τα πόδια μέχρι το κεφάλι, ακριβώς σα λουκάνικο, βρίσκεται ο Ι.Π. 333-2.496.500.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17
ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Ο Ι.Π. τινάζεται απότομα, ξυπνάει απ’ τον ανήσυχο ύπνο του και σηκώνεται απ’ το κρεββάτι. Τώρα θυμάται καλά τον τρόπο με τον οποίο έχει βρεθεί κι αυτός στο επίπεδο των αρχόντων. Σπούδαζε Ιατρική σε κάποιο πλανήτη, που δεν θυμάται τ’ όνομά του. Ηταν άριστος στο μάθημα της χειρουργικής, μα αναγκάστηκε να σταματήσει τις σπουδές του εκεί, όταν έπεσε με το μηχανάκι του σ’ ένα γκρεμό. Ούτε που κατάλαβε τότε πώς έγινε το ατύχημα. Η ζωή του όμως συνεχίστηκε στον τόπο που βρίσκεται τώρα και είναι πολύ ευχαριστημένος αφού κατέχει μιά τόσο σημαντική θέση.

Αυτό που είδε μόλις στ’ όνειρό του είναι μιά επανάληψη των μαθημάτων που πήρε στη Σχολή του, την Α.Σ.Ι.Π.

Αρχίζει να τρέμει γιατί θυμάται ακόμα ότι όλοι οι Υ.Μ.Τ.Σ. έχουν την ικανότητα να διαβάζουν τις σκέψεις όλων των πλασμάτων του Σύμπαντος, ανεξαρτήτως επιπέδου, εκτός από τις σκέψεις ενός άλλου Υ.Μ.Τ.Σ. Προσπαθεί να θυμηθεί ποιά λανθασμένη σκέψη έκανε αυτές τις μέρες, αλλά το μυαλό του έχει σχεδόν αδειάσει. Τί θέλει να του πεί το όνειρο; Σίγουρα είναι μιά προειδοποίηση απ’ τον προστάτη του, τον Υ.Μ.Τ.Σ. που τον έφερε σ’ αυτό το επίπεδο. Ο Ι.Π. αισθάνεται σα να ξαναγεννήθηκε. Πρέπει να προσέχει περισσότερο, να ελέγχει τις σκέψεις του, αν θέλει να μη πέσει σε δυσμένεια.

Σηκώνεται και πάει στην άλλη άκρη του εργαστηρίου του. Ανοίγει ένα ερμάριο, βγάζει ένα θερμός με ένα σκουρόχρωμο υγρό και το φέρνει στα χείλη του. "Ααααχ, δροσίστηκα!" λέει και ξαναγυρίζει στο κρεββάτι του. Αναρωτιέται αν πρέπει να ξαναξαπλώσει ή να φέρει ένα γύρο να ελέγξει τους κλώνους του Μ.Σ. 2.496.500. Αποφασίζει τη δεύτερη περίπτωση και ρίχνει την ιατρική του φόρμα πρόχειρα επάνω του.

Περιοδεύει στον γαλάζιο διάδρομο με τις πορτοκαλιές πόρτες και κοιτάζει το εσωτερικό των θαλάμων των κλώνων μέσα σε μικρές οθόνες που βρίσκονται έξω απ’ την κάθε πόρτα. Δεν έχει πιά κέφι για ύπνο. Επιστρέφει στο εργαστήριό του και στρώνεται στη δουλειά.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18
Η ΔΟΚΤΩΡ ΤΖΙ ΚΑΙ Ο ΚΛΩΝΟΣ 502

Η δόκτωρ Τζι δεν έχει ησυχία. Εχει σηκωθεί από νωρίς και τώρα ποτίζει κάτι γλάστρες στην αυλή του σπιτιού της. Οι κότες είναι κιόλας ταϊσμένες, το αρνάκι της το άσπρο βελάζει δίπλα της, η ηρεμία κι η γαλήνη είναι διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Μόλις τελειώνει το πότισμα μπαίνει στο εργαστήριο-σπίτι της και κάθεται μπροστά στον υπολογιστή της. Καλεί με το βομβητή της τον Ι.Π.

- Ελα, αγόρι, μ’ ακούς; Τι ώρα να προγραμματίσουμε τη σημερινή συνάντηση με τον κλώνο; Θέλω τρείς ώρες τουλάχιστον σήμερα μαζί του!
- Ναι δόκτωρ Τζι, σας ακούω. Ελάτε κατά τις δέκα, θα έχω στείλει τη νοσοκόμα να τον προετοιμάσει. Για καλό και για κακό πάρτε κι ένα ηρεμιστικό μαζί σας!
- Είναι επιθετικός; Δε μου φάνηκε επικίνδυνος χθές το μεσημέρι.
- Φύλαγε τα ρούχα σου, νά ’χεις τα μισά!
- Μπά, μπά, μπά, δεν υστερείς βλέπω στις παροιμίες!
- Μαθαίνω, μαθαίνω…
- Αντε, στις δέκα λοιπόν.
- Αποχωρώ δόκτωρ Τζι κι ευχαριστώ που καλέσατε.

Στις δέκα ακριβώς ο κλώνος 502 βγαίνει απ’ το δωμάτιό του με τη νοσοκόμα 222.501-99. Είναι ιδιαίτερα περιποιημένος, καλοχτενισμένος και μοσχομυριστός. Πλησιάζει η δόκτωρ Τζι, μπαίνει μαζί του στον ανελκυστήρα και σε λίγο βγαίνουν από το Μ.Ε. Η δόκτωρ Τζι ούτε που τον αγγίζει. Εκείνος την ακολουθεί πειθήνια μέχρι την ιπτάμενη μηχανή. Η δόκτωρ Τζι ανεβαίνει στη μηχανή και του κάνει νόημα να κάνει κι αυτός το ίδιο. Ο 502 σκαρφαλώνει πίσω της. Η δόκτωρ Τζι οδηγεί τη μηχανή στο δρόμο και μετά την ανυψώνει ομαλά. Ο κλώνος ξαφνιάζεται, ίσως να φοβάται κιόλας, και γραπώνεται πάνω της.

Φτάνουν στο αγρόκτημα. Κατεβαίνουν απ’ τη μηχανή κι ο 502 κοιτάζει γύρω μουδιασμένος. Τί είν’ εδώ άραγε; Είναι τόσο διαφορετικά από το περιβάλλον που έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα. Κοιτάζει τα ζώα κι αναρωτιέται αν είναι πλάσματα ή μηχανήματα. Κι ο ίδιος δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του αν είναι πλάσμα ή μηχάνημα.

Η δόκτωρ Τζι του γνέφει να την ακολουθήσει στο εσωτερικό του σπιτιού της. Εκείνος ακολουθεί μηχανικά. Κάθεται η Τζι μπροστά στο ξύλινο τραπέζι, κάθεται κι αυτός απέναντι. Αγγίζει το ξύλο και το χαϊδεύει απαλά. Είναι πολύ ευχαριστημένος και κάνει τη χειρονομία που ξέρει με το δεξί αντίχειρα προς τα πάνω. Η δόκτωρ Τζι του χαμογελάει και του προσφέρει μιά κούπα τσάϊ.

Ο κλώνος 502 είναι αμάθητος σε οποιαδήποτε οικειότητα και φροντίδα, πέρα απ’ αυτή της νοσοκόμας που φροντίζει για την υγεία του. Πιστεύει πως το περιεχόμενο της κούπας είναι κάποιο φάρμακο και τη φέρνει στα χείλη του. Η δίκτωρ Τζι οσφραίνεται με ευχαρίστηση το άρωμα του τσαγιού και του κάνει νόημα να τη μιμηθεί. Ο κλώνος μυρίζει το τσάϊ και σηκώνει ξανά τον δεξιό του αντίχειρα.

"Είσαι πολύ έξυπνος πουλάκι μου" σκέφτεται η δόκτωρ από μέσα της. "Τώρα να δούμε, θα το πιάσεις;" και χαμογελάει δείχνοντάς του την τσαγιέρα. Χωρίς να χάσει ούτε στιγμή ο 502 αρπάζει την τσαγιέρα, καίγεται όμως και την αφήνει κάτω. Μετά την προσέχει καλύτερα κι ανακαλύπτει πως το χερούλι της δεν καίει. Την πιάνει από το χερούλι, τη σηκώνει και σερβίρει τσάϊ στην κούπα της δόκτορος.

"ΕΝΤΑΞΕΙ" του λέει η δόκτωρ Τζι γελώντας.

"ΕΝΤΑΞΕΙ" απαντάει ο 502 εντελώς αυθόρμητα, προσπαθώντας να γελάσει κι αυτός.

Παραξενεύεται πολύ η δόκτωρ με την τόσο σύντομη και αλάνθαστη αντίδραση του κλώνου, γιατί δεν ξέρει βέβαια πόσες φορές είχε επαναλάβει τη λέξη αυτή μπροστά στον καθρέφτη του λουτρού του ο καημένος ο 502!

"Δεν το περίμενα αυτό" λέει από μέσα της. Για να δοκιμάσω κάτι ακόμα.

"ΤΣΑΪ" του λέει δείχνοντας το περιεχόμενο της κούπας.

Εδώ τα βρίσκει λίγο σκούρα ο 502. "ΤΣΑΪ" επαναλαμβάνει η Τζι δείχνοντάς του το μηχανισμό προφοράς της λέξης. Ο κλώνος προσπαθεί και τελικά τα καταφέρνει: "ΤΣΑΪ" λέει και κάνει το σήμα με τον αντίχειρα υψωμένο.

Η δόκτωρ Τζι τον παίρνει από το χέρι και τον οδηγεί πίσω από ένα ογκώδες μηχάνημα. Κάθεται δίπλα του για να μη του προξενήσει φόβο αυτό που θα ακολουθήσει. Τον χαϊδεύει καθώς του φοράει στο κεφάλι μια μεγάλη κάσκα με καλώδια. Ο κλώνος δείχνει κάπως ανήσυχος και κουνιέται πάνω στο κάθισμά του. Η δόκτωρ Τζι απλώνει το χέρι της και πιάνει ένα καθρεφτάκι. Του το δίνει, αυτός κοιτάζει το πρόσωπό του με την κάσκα και αφήνει ένα θλιβερό γέλιο. "Τεράστια πρόοδος" σκέφτεται η Τζι, "είναι ένα γέλιο τελοσπάντων, και όχι κατά παραγγελία. Εχεις και χιούμορ μάγκα μου".

Πληκτρολογεί κάτι στον υπολογιστή της για να συνδέσει τον εγκέφαλο του κλώνου με τα βασικά στοιχεία γνώσης. Κάτι, όπως την ομιλία και τις απλές καθημερινές κουβέντες, που οι κανονικοί άνθρωποι μαθαίνουν σιγά σιγά με την πρόοδο της ηλικίας τους, ο 502 πρέπει να το μάθει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι κλώνοι αναπτύσσονται πολύ γρήγορα στα ειδικά κιβώτια του Μ.Ε. στο τμήμα αναπαραγωγής, από έμβρυα γίνονται ενήλικες μέσα σε ένα μήνα το πολύ, έτσι δεν έχουν τη δυνατότητα να διδαχθούν ο,τιδήποτε.

Οι κλώνοι πρέπει να διδάσκονται μόνο την αυτοεξυπηρέτηση για να μην επιβαρύνουν τις νοσοκόμες με πρόσθετη εργασία, αλλά και για να κρατούν τη σωματική τους φόρμα σε καλή κατάσταση. Δεν πρέπει να επιβαρύνεται η διάνοιά τους, πρέπει να μένει ο εγκέφαλός τους εντελώς παρθένος, ώστε να είναι έτοιμος να χρησιμοποιηθεί, αν παραστεί ανάγκη, καλή ώρα όπως τώρα, σε μιά επέκταση εγκεφάλου του κυρίου τους.

Ο κλώνος 502 συνεχίζει να κοιτάζεται στο μικρό καθρέφτη κάνοντας γκριμάτσες και ψελλίζοντας σα μικρό παιδάκι "καλημέρα σας κύριε Μεγάλε Σοφέ, τι κάνετε; Τί καλό έχει σήμερα για φαγητό; Θα ήθελα παρακαλώ να πάμε μια βόλτα..." Η εκμάθηση των βασικών στοιχείων υποστηρίζεται και με εικόνες ανάλογες, έτσι το πρόσωπο του 502 αλλάζει έκφραση, ανάλογα με αυτά που εκστομίζει.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19
Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

"Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος" σκέφτεται η δόκτωρ Τζι τη στιγμή που πηγαίνει για τελευταία φορά στο εργαστήριο του Μ.Σ. 2.496.500. Σήμερα, φοράει την επίσημη τουαλέττα της, ένα φόρεμα μακρύ και φαρδύ σε χρώμα βαθύ μπλέ με μιά χρυσή ταινία διαγωνίως στο στήθος, που δηλώνει τον τίτλο της, ως Μ.Τ.Σ. Ενας τεράστιος σάκκος κρέμεται απ’ το δεξί της ώμο. Ανεβαίνει στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο, μιά τεράστια λευκή λιμουζίνα και, αρνούμενη την προθυμία του συνοδού να τοποθετήσει το σάκκο στο πορτ-μπαγκάζ, τον τακτοποιεί πλάϊ της με μεγάλη προσοχή. "Αυτό μας έλειπε, να εμπιστευτώ τον κόπο τετρακοσίων ετών στην αφεντιά σου" ψυθιρίζει μέσα απ’ τα δόντια της για να μη προσβάλλει το νεαρό.

Το αυτοκίνητο ξεκινάει σα βολίδα και σε δυό λεπτά φτάνει στο γκαράζ του Μ.Ε. Εκεί την περιμένει ο Ι.Π. με αγωνία. Παίρνουν μαζί το ασσανσέρ και πρώτα παραλαμβάνουν τον κλώνο 502 για να επισκεφθούν το Μ.Σ. στο εργαστήριό του. Η δόκτωρ Τζι θα προτιμούσε να γίνει η επέμβαση της επέκτασης του εγκεφάλου του Μ.Σ. στο δικό της χώρο, αλλά υπέκυψε στην απαίτηση του Μ.Σ. για να γλυτώσει τη γκρίνια του.

- Είναι λίγο παρακινδυνευμένο που ερχόμαστε σε χώρο όπου δεν έχει εξοικειωθεί ο κλώνος. Τι νά ’κανα όμως με το γερο-γκρινιάρη;
- Κουράγιο, στηριχτείτε πάνω μου.

Λέει ο Ι.Π. που τρέμει ολόκληρος κι η σύντομη συνομιλία, που γίνεται ενόσω προχωρούν βιαστικά στο φολιδωτό διάδρομο, τελειώνει μπροστά στην πόρτα του εργαστηρίου. Κοντοστέκονται να πάρουν μιά ανάσα και ο Ι.Π. ακουμπάει το μέτωπό του στο ειδικό έλασμα. Η πόρτα ανοίγει μετά το γνωστό συριστικό ήχο και πρώτος πρώτος παρουσιάζεται ο φύλακας-σκύλος του Μ.Σ.

Στη θέα του τέρατος ο κλώνος 502 τρομάζει κάπως, η δόκτωρ Τζι όμως, χαϊδεύοντας το ζωντανό, του λέει πως δεν είναι παρά ένα άκακο σκυλάκι, λίγο μεγαλύτερο από τα δικά της, βέβαια. Ο κλώνος 502 χαϊδεύει κι εκείνος το θηρίο προς μεγάλη έκπληξη των άλλων δύο.

- Ηρθατε λοιπόν αγαπητοί μου; Περάστε, περάστε. Τι να προσφέρω στους αγαπητούς φίλους;

Λέει ο Μ.Σ. και είναι ολοφάνερο πως έχει κάνει σκληρή προπόνηση για να αποδεχτεί τον κλώνο του σα να είναι κι αυτός ένα σημαντικό πρόσωπο. Του μοιάζει εκπληκτικά, ξεχωρίζει μονάχα από τον αριθμό που είναι χαραγμένος στο αριστερό του χέρι σε περίοπτο σημείο. Τον περιεργάζεται σε εκνευριστικό βαθμό με περισσή αγένεια.

- Παρεκτρέπεστε Δάσκαλε!

Του ψυθιρίζει με χιούμορ η δόκτωρ Τζι και αγγίζοντάς τον απαλά τον απομακρύνει. Μετά, προχωρεί προς το κέντρο του τεράστιου δωματίου απλώνοντας τα χέρια της με τα πελώρια φαρδυά μανίκια, διπλασιάζοντας με τον τρόπο αυτό τον όγκο της σιλουέτας της.

- Λοιπόν, έφτασε η ώρα. Να βοηθήσω Μεγάλε Σοφέ να φορέσετε τον απομνημονευτή σας;
- Οχι, ευχαριστώ δόκτωρ, προτιμώ να τον φορέσω μόνος μου. Εχω κάνει τόσες πρόβες άλλωστε!
- Α, μη ξεχνάμε τον κλώνο μας όρθιο! Κατέβασε μιά καρέκλα Σοφούλη μου!

Η δόκτωρ Τζι τακτοποιεί τον κλώνο στην καρέκλα που κατεβάζει ο Μ.Σ. απ’ το ταβάνι. Του φοράει την περίεργη κάσκα με τα ηλεκτρόδια. Ο Μ.Σ. κάθεται στην πολυθρόνα του και φοράει στο κεφάλι του το αντίστοιχο δικό του κατασκεύασμα. Είχε παραγγείλει από παλιά αυτόν τον απομνημονευτή και τον χρησιμοποιούσε για να μεταφέρει ωρισμένες εικόνες από τη μνήμη του ώστε να εικονογραφεί μ’ αυτές τα ηλεκτρονικά βιβλία της Ιστορίας της Ανθρωπότητας.

Η δόκτωρ Τζι συνεχίζει με επίσημο ύφος:

- Σας υπενθυμίζω Μεγάλε Σοφέ πως η απόφασή σας είναι ανέκλιτη. Δεν μπορείτε να την πάρετε πίσω, δηλαδή, δεν έχετε δικαίωμα να μετανοιώσετε.
- Το γνωρίζω δόκτωρ, όπως γνωρίζω και πως ό,τι λέμε καταγράφεται στα ειδικά ηλεκτρονικά βιβλία του Α.Σ.Υ.Μ.Τ.Σ. Αρχίστε παρακαλώ.

Η δόκτωρ Τζι ρυθμίζει κάποιους διακόπτες στους απομνημονευτές και τους συνδέει μεταξύ τους με μιά μπαλαντέζα.

- Προτιμώ τη σύνδεση αυτή. Ως συνήθως, πάντα η κλασσική μέθοδος είναι περισσότερο αποτελεσματική!

Ο κλώνος, που κρατάει πάλι ένα καθρεφτάκι στα χέρια του, κάνει διαδοχικές γκριμάτσες ενθουσιασμού, πόνου, δυστυχίας, χαράς, ενώ ο Μ.Σ. με τα μάτια κλειστά είναι απολύτως ατάραχος.

Ενας χρονοδιακόπτης υπολογίζει την ώρα ξεκινώντας από τα τριακόσια εξήντα δευτερόλεπτα. Πλησιάζει το τέλος της σύνδεσης, 5,4,3,2,1,0. Ενα στριγγό κουδούνισμα σκίζει την απόλυτη ησυχία και η δόκτωρ Τζι αναπηδά.

- Δε θα συνηθίσω ποτέ αυτό τον ήχο. Σαν να είναι πάντα η πρώτη φορά. Είμαι πολύ συγκινημένη... Αυτή είναι η ενιακοσιοστή ογδοηκοστή έβδομη μεταφορά εγκεφάλου που εκτελώ.

Πλησιάζει πρώτα το Μ.Σ. και αποσυνδέει τον απομνημονευτή του.

- Πώς αισθάνεστε;
- Ελαφρύς σαν πουλάκι δόκτωρ! Θα μπορούσα τώρα να γράψω άλλες δέκα εργασίες…
- Ορεξη που την έχετε, μα την αλήθεια…

Μουρμουρίζει μέσ’ απ’ τα δόντια του ο Ι.Π. που όλη αυτή την ώρα στεκόταν αμίλητος παράμερα. Η δόκτωρ Τζι τον αγριοκοιτάζει, αλλά με κάποια τρυφερότητα. Μετά πλησιάζει τον κλώνο 502, που φαίνεται αποσβολωμένος, και αποσυνδέει τον απομνημονευτή από το κεφάλι του.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20
Ο ΗΝΙΟΧΟΣ

- Ελα χρυσό μου, τώρα θα σε βαφτίσουμε. Εχετε προτίμηση σε κάποιο όνομα, Σοφέ μου, γιατί έχω ένα ήδη έτοιμο!
- Οποιο θέλετε δόκτωρ! Εσείς είστε η νονά του!
- Ηνίοχος! Είναι αρχαίο όνομα και σημαίνει "αυτός που οδηγεί άρμα σε αρματοδρομίες", δηλαδή αρματοδρόμος.
- Λαμπρά, λαμπρά. Η-νί-ο-χος!

Συλλαβίζουν μ’ ένα στόμα ο Μ.Σ. με τον Ι.Π. το όνομα του κλώνου 502, ενώ ο ίδιος ο κλώνος στέκεται σα χαμένος. Ολα γίνονται τόσο γρήγορα σήμερα! Κοιτάζει κρυφά το χέρι του με το χαραγμένο αριθμό. Το κεφάλι του βουίζει σαν τη μηχανή παραγωγής κλώνων κι αναρωτιέται μήπως κατά κάποιον τρόπο έχει κατασκευαστεί από την αρχή. Γνωρίζει τώρα τόσα πολλά πράγματα! Τόσες έννοιες χαράχτηκαν μεμιάς μέσα του... Κι αυτό το όνομα "Ηνίοχος"! Αφού το ξέρει πολύ καλά πως είναι απλώς ένας κλώνος! Οσα και να μάθει, όσα και να φορτώσουν το φτωχό μυαλουδάκι του αυτοί οι παλαβοί επιστήμονες, αυτός το ξέρει πολύ καλά, είναι ανεξίτηλα γραμμένο στη βασική του μνήμη, αυτός είναι ο κλώνος 502 και έτσι θα παραμείνει. Δεν έχει, ούτε θ’ αποκτήσει ποτέ δική του θέληση, ζεί και θα υπάρχει πάντα για λογαριασμό του Μ.Σ. 2.496.500.

Αυτή η μοναδική σχέση του δίνει οντότητα, τον κάνει περήφανο, αισθάνεται πως είναι "κάποιος" μόνο σε συνάρτηση με τον Μ.Σ. Είναι ένας κλώνος του Μ.Σ. κι όχι ένας απλός κλώνος. Είναι η επέκταση του εγκεφάλου του Μ.Σ. Η πρώτη του λέξη "ΕΝΤΑΞΕΙ" πνίγεται ανάμεσα στα πολυσύνθετα κείμενα για τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και στις εικόνες των πυραμίδων της αρχαίας Αιγύπτου. Βλέπει ολοκάθαρα ένα λαμπερό οικοδόμημα και αναγνωρίζει τον Παρθενώνα της αρχαίας Αθήνας. Ναοί Ινδικοί στις όχθες του Γάγγη, ναοί των Μάγια και των Αζτέκων, ναοί γεμάτοι χρυσοντυμένους Λάμα, Τοτέμ και Ταμπού των Μαορί, μονόλιθοι απ’ τα νησιά του Πάσχα, όλα είναι ένα κομφούζιο, ανακατεμένα στο φρέσκο του μυαλουδάκι. Τί θα κάνει με όλ’ αυτά τα καινούργια πράγματα; Ποιός θα του υποδείξει πώς να τα χειριστεί;

Γέρνει εξουθενωμένος με το κεφάλι στην πλάτη της καρέκλας, κάτασπρος σαν το πανί, ενώ η δόκτωρ Τζι τρέχει με αγωνία δίπλα του. Κλείνει το πρόσωπό του ανάμεσα στα δυνατά της χέρια και πλησιάζει τα χείλη της στο ιδρωμένο του μέτωπο ψυθιρίζοντας απαλά καθησυχαστικά λόγια.

- Μην ανησυχείς μικρό μου, αγαπημένο κλωναράκι. Ξέρω πόσο πολύ ξαφνιασμένο είσαι, πόσο σημαντική μέρα είναι η σημερινή για την ύπαρξή σου. Μην ανησυχείς. Θα τα βάλουμε όλα σε τάξη.

Γυρίζει προς τον Μ.Σ. και τον Ι.Π. συνεχίζοντας το μονόλογό της.

- Να γιατί προτιμώ να γίνονται αυτές οι επεμβάσεις στο δικό μου περιβάλλον. Αν είχαμε μιά κοτούλα εδώ ή έστω ένα σκυλάκι...
- Εχουμε τον Εκτορα...
- Ας είναι κι αυτό το τερατόσκυλο, καλό είναι από το τίποτα... Ελα εδώ Εκτωρ, έλα να σε χαϊδέψουμε...

Ο Εκτωρ πλησιάζει πρόθυμα και στέκεται σούζα δίπλα στην καρέκλα του Ηνίοχου. Η δόκτωρ Τζι απλώνει το χέρι στον πανύψηλο λαιμό του και το περνάει απαλά αγγίζοντας τις αετίσιες του φτερούγες μέχρι τη λιονταρίσια του ουρά. Μετά, οδηγεί το χέρι του κλώνου να κάνει το ίδιο. Ο Ηνίοχος, που δεν ξεχνά ούτε στιγμή πως είναι ο κλώνος 502, αισθάνεται στις ρόγες των δακτύλων του πρώτα το σκληρό κοντό τρίχωμα της καμηλοπάρδαλης και μετά το απαλό πτίλωμα του αετού. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ηρεμούν και βγάζει ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης. Αισθάνεται ασφαλής κοντά σ’ αυτή την παράξενη γυναίκα. Το καταλαβαίνει τώρα καλά. Η δόκτωρ Τζι είναι μιά γυναίκα, όπως η Κλεοπάτρα, η Πηνελόπη, Η Αθηνά, η Ηρα, η Αρτεμη, όπως οι ιέρειες των Ινκας, όπως οι Γιαπωνέζες γκέϊσες. Είναι μιά απαλή και γλυκειά και σκληρή και αποφασιστική γυναίκα. Στρέφει το βλέμμα ίσια στο πρόσωπό της.

Το πρόσωπο της δόκτορος Τζι είναι μια παγωμένη μάσκα. Κατάλευκο από την πούδρα που τό ’χει παστώσει, ακριβώς για να μπορεί να κρύβει καλά μαζί με το ηλιοκαμένο της δέρμα και τα συναισθήματά της, αν μπορεί να υποθέσει κανείς πως αυτή ειδικά η γυναίκα έχει ακόμη κάποια συναισθήματα. Το βλέμμα της είναι διαπεραστικό και ελαφρά ειρωνικό. Κρύβει μιά αθωότητα, σα να ξεκαρδίζεται από μέσα της στα γέλια. Του ανταποδίδει το ευθύ βλέμμα κι ο κλώνος που τώρα λέγεται "Ηνίοχος" αναγκάζεται να κατεβάσει το δικό του στο χέρι του, όπου φαντάζει καθαρά το χαραγμένο νούμερο 502.

- Αυτό είναι το πρόβλημά σου λοιπόν; Ο αριθμός σου; Μην ανησυχείς, θα τον εξαλείψουμε όταν έρθει η ώρα. Προς το παρόν, ηρέμησε και ξεκούρασε την ψυχούλα σου, αν έχεις. Θα μείνεις εδώ σήμερα το βράδυ, πλάϊ στο Μ.Σ. Πρέπει να εξοικειωθείς απόλυτα μαζί του. Εδώ, κοντά του, στην πολυθρόνα του θα κάθεσαι, θα τρώς από το φαγητό του, απ’ το ίδιο πιάτο. Επιμένω σ’ αυτήν ειδικά τη λεπτομέρεια: Μαζί συνεχώς, δίπλα, κο-λλη-τά! Στο φαγητό, στο μπάνιο, στον ύπνο και στη δουλειά, τουλάχιστον για δέκα ημέρες και νύχτες. Τη δέκατη μέρα θα έρθω να συνεχίσουμε και δε θα δεχτώ, μέχρι τότε, καμμιά ενόχληση εκ μέρους σας Σοφέ μου. Θα μου τον προσέχεις σαν τα μάτια σου. Πάμε δικέ μου, μη με πιάσουνε τα μέλια!

Ο Ι.Π. εμφανίζεται σαν οπτασία από τη σκοτεινή γωνιά του και πρόθυμα ακολουθεί τη δόκτορα Τζι.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21
Η ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ

Ο Μ.Σ. μένει με τον κλώνο του, το μυαλό του οποίου περιέχει τις γνώσεις μιάς ζωής σχεδόν τριών κιόνων. Είναι έξαλλος, αλλά δεν το δείχνει. Να φύγουν και να τον αφήσουν έτσι, μόνο του μ’ αυτό το αξιοθρήνητο πλάσμα που του μοιάζει κιόλας τόσο πολύ! Οσο και να του μοιάζει όμως, δεν μπορεί να συνηθίσει στην ιδέα της απόλυτης συνύπαρξης. Σιγά που θα τρώει απ’ το ίδιο πιάτο! Σιγά που θα κάνει μπάνιο μαζί μ’ αυτό το απολειφάδι! Η δόκτωρ Τζι όμως ήταν κατηγορηματική. Πρέπει, πρέπει ν’ ακολουθήσει τις εντολές της.

Παρατηρεί το δέρμα του. Οπωσδήποτε το δέρμα του κλώνου είναι πιό φρέσκο απ’ το δικό του. Να ζητήσει το συντομώτερο αλλαγή δέρματος απ’ το Σ.Τ.Ι.Π. Δε θα του το αρνηθούν. Απ’ όσο γνωρίζει, υπάρχουν τρείς διαθέσιμοι κλώνοι γι αυτό το σκοπό. Πρέπει όμως να περάσουν πρώτα αυτές οι δέκα εφιαλτικές μέρες...

Αυτός, ο Μεγάλος Σοφός, που ζεί εδώ και τρείς χιλιάδες τόσα χρόνια, σκέφτεται με αποστροφή αυτές τις ελάχιστες δέκα μέρες που θα μείνει παρέα με ποιόν; Με τον εαυτό του, αν το καλοσκεφτεί! Αυτό είναι το τίμημα, αν θέλει να συνεχίσει τη ζωή του και τη μελέτη του.

Κι αν του βγάλει κι άλλη ιστορία η δόκτωρ Τζι; Ποιος ξέρει τί άλλο θα του ζητήσει! Ο τρόπος που γίνονται αυτές οι επεμβάσεις είναι ειδικά μελετημένος για κάθε περίπτωση. Δεν υπάρχει πουθενά καμμιά γενική πληροφορία για τις τεχνικές που ακολουθούν οι ειδικοί επιστήμονες, στην πλειοψηφία τους Μ.Τ.Σ. όπως η δόκτωρ Τζι, διαφορετικά ίσως θα μπορούσε να ψαρέψει τον Ι.Π. του.

Πλησιάζει προσεκτικά με κάποια αηδία στην έκφρασή του τον Ηνίοχο. Του απλώνει το χέρι. Εκείνος ανταποκρίνεται σα να αποτελεί το είδωλο του Μ.Σ. σ’ έναν αόρατο καθρέφτη και σηκώνεται απ’ την καρέκλα. Στέκονται για μιά στιγμιαία αιωνιότητα ο ένας απέναντι στον άλλο. Μετά, ο Μ.Σ. προχωρεί αγκαζέ με τον Ηνίοχο προς τη μεγάλη πολυθρόνα, ενώ ο Εκτωρ ακολουθεί σαν υπνωτισμένος. Ο Μ.Σ. αρχίζει το καινούργιο κεφάλαιο της εργασίας του πληκτρολογώντας στον υπολογιστή του. Υστερα στρέφεται προς στον Εκτορα.

- Θέλεις πεταλουδίτσες, ε; Να σου φέρω λοιπόν μερικές!

Το χέρι με τον ανεξίτηλο αριθμό ορμάει βιαστικά, πληκτρολογεί τα κατάλληλα πλήκτρα και η ατμόσφαιρα γεμίζει χρωματιστές άϋλες πεταλούδες. Το πρόσωπο του Ηνίοχου γεμίζει ικανοποίηση, ενώ ο Μ.Σ. τον παρατηρεί παγωμένος. Παρ’ όλ’ αυτά, κάνει ένα ευνοϊκό σχόλιο:

- Ετσι μπράβο! Μπορείς ν’ ασχολείσαι με τα επουσιώδη όσο εγώ θα μελετάω. Μπορείς να παραγγείλεις φαγητό; Ξέρεις τι θέλω να φάω σήμερα;

Ο Ηνίοχος πληκτρολογεί ξανά και σε λίγο πλησιάζει προς αυτούς, βγαίνοντας από ένα μικρό πορτόφυλλο, ένας δίσκος με διάφορα ζαρζαβατικά. Είναι η σειρά του να στραβώσει τα χείλη του. Πόσο νοσταλγεί τα ωραία του χρωματιστά χαπάκια! Πρέπει να φάει τώρα, μασώντας για πρώτη φορά στη ζωή του, αυτές τις αηδίες και μάλιστα απ’ το ίδιο πιάτο! Θ’ αρπάξει το πηρούνι, ν’ αρχίσει τουλάχιστον πρώτος.

Την ίδια σκέψη κάνει όμως και ο Μ.Σ. και προλαβαίνει στο τσακ να προηγηθεί. Τσιμπάει μιά μπουκιά φρέσκα φύκια και, με τις εντολές της Τζι στο μυαλό του, αφήνει το πηρούνι στο πιάτο. Συνεχίζει ο Ηνίοχος με τον ίδιο τρόπο και σε λίγο έχουν καταφέρει να φάνε και οι δυό τους σύμφωνα με τις υποδείξεις, χωρίς να μαλώσουν, αλλά και χωρίς ν’ ανταλλάξουν μήτε μιά λέξη, μήτε ένα βλέμμα. Ο δίσκος αδειάζει και ο κλώνος πληκτρολογεί για την απόσυρσή του.

Καλά τα πήγα μέχρι τώρα, σκέφτεται ο Ηνίοχος και κοιτάζει στα μάτια το Μ.Σ. εκλιπαρώντας μάταια ένα νεύμα επιδοκιμασίας.

Ο Μ.Σ. καταλαβαίνει απόλυτα αυτό το βλέμμα, τον ενοχλεί όμως που προέρχεται από τα ίδια του τα μάτια. Πώς είναι δυνατόν να κοιτάζει ο εαυτός του έτσι, μ’ αυτό τον τρόπο; Συνέρχεται γρήγορα. Δεν είναι αυτός ο ίδιος. Είναι ο Ηνίοχος, ο κλώνος του, που κοιτάζει έτσι. Βρέ μπλέξιμο! Πώς θα περάσουν ολόκληρες δέκα μέρες; Πρέπει να στρωθεί στη δουλειά. Ο εγκέφαλος του κλώνου, αν και αποτελεί επέκταση του δικού του εγκεφάλου, δεν μπορεί να σκεφτεί καινούργιες θεωρίες, μπορεί μόνο να υποστηρίζει τις παλιές. Αυτή η σκέψη καθησυχάζει τον Μ.Σ. που αρχίζει να πληκτρολογεί σχεδόν με μανία.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22
Η ΔΕΚΑΤΗ ΜΕΡΑ

Η δέκατη μέρα είναι σήμερα. Η δόκτωρ Τζι με τον Ι.Π.333-2.496.500 βολτάρουν από νωρίς στο πάρκο που περιβάλλει το Μ.Ε. 333. Ολα τα φυτά και τα ζώα του πάρκου αποτελούν διασταυρώσεις διαφορετικών ειδών, σα να πρόκειται για κάποιο θεότρελλο πείραμμα. Μπορεί να συναντήσει κανείς εδώ τα πλέον παράξενα δέντρα, όπως αυτό το λαγόδεντρο, ένα δέντρο με ζωντανούς καρπούς με τη μορφή λαγών, ή αδέσποτες γάτες με φουντωτές φυτικές ουρές σαν καλαμπόκια και σαν πράσα. Πιό πέρα, στο κέντρο μιάς μικρής πλατείας, βρίσκεται το γιγάντιο ελεφαντόδεντρο, ένα δέντρο με χιλιάδες προβοσκίδες αντί για κλαδιά και αυτιά ελέφαντα για φύλλα. Στη μεγάλη λίμνη κολυμπούν ψάρια με παχιά γούνινα τομάρια κι ένα χταπόδι με κέρατα ταράνδου κονταροχτυπιέται με μιά πράσινη συναγρίδα με κεφάλι κριαριού, που αντί για λέπια έχει αναπτύξει γκαζόν! Στις όχθες κυκλοφορούν χαλκόχρωμα μεταλλικά καβούρια και στον αέρα πετούν γαρίδες με λουλουδένια μουστάκια, που χρησιμεύουν για φτερά. Το περιβάλλον είναι εντελώς σουρεαλιστικό, η δόκτωρ Τζι και ο Ι.Π. είναι όμως απολύτως εξοικειωμένοι μ’ αυτό και περπατούν αμέριμνα χωρίς να ξαφνιάζονται καθόλου.

- Τί πιστεύεις πως θα συναντήσουμε σήμερα; Θα τον έχει κατασπαράξει το μορμολύκειο τον καημένο τον κλώνο του; Τον έχω ικανό ακόμα και για φόνο!
- Είναι τρομακτικό το χιούμορ σας δόκτωρ. Δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, γιατί γνωρίζω καλά τον Μ.Σ. Δεν θα έκανε ποτέ κάτι ενάντια της πιθανότητας να επεκτείνει τη διάρκεια της ύπαρξής του. Είμαι σίγουρος πως θα έχουν ταυτισθεί σχεδόν εντελώς.
- Εγώ δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Μπορεί να βρούμε τον καημένο τον Ηνίοχο δεμένο στην καρέκλα ή κρεμασμένο απ’ το ταβάνι!
- Τότε γιατί τους αφήσατε τόσες μέρες μόνους; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να πετύχει η εξοικείωσή τους;
- Δυστυχώς, αγαπητέ συνάδελφε, αγοράκι μου θέλω να πώ, είναι ο μόνος τρόπος. Μονάχα έτσι είναι δυνατό να δοκιμαστούν οι σχέσεις των πλασμάτων.
- Στα σωστά σας, θεωρείτε πλάσματα τους κλώνους; Αυτοί είναι απλώς εργαστηριακά κατασκευάσματα...
- Μη ξεχνάς, παιδί μου, την ιστορία μας. Ξεχνάς πως ακόμα και στο επίπεδο των Υ.Μ.Τ.Σ. έχουν προωθηθεί μαζί με απλά πλάσματα του Γνωστού Σύμπαντος και πιθανοί κλώνοι; Σίγουρα, πρέπει να υπάρχουν και κλώνοι άξιοι, που αντικατέστησαν κάποια στιγμή τους κυρίους τους και κανείς, μα κανείς απολύτως, δεν τό ’χει πάρει χαμπάρι…
- Μιλάτε σοβαρά τώρα;
- Πολύ σοβαρά.
- Και πώς... Υπάρχουν αποδείξεις γι αυτό;
- Ενδείξεις υπάρχουν μονάχα. Και να σου πώ, κανείς από τους Μ.Τ.Σ. ή και τους Υ.Μ.Τ.Σ. ακόμα δεν θα διακινδύνευε μιά αποκάλυψη.
- Με βάζετε σε σκέψεις τώρα κι ανησυχώ...
- Γιατί ανησυχείς θησαυρέ μου; Δεν καλλιεργείται μέσα σου η ελπίδα πως ίσως μπορεί να συμβεί κάτι παρόμοιο και σε σένα;
- Πράγματι, αυτή είναι μιά αισιόδοξη σκέψη... Αλλά δε θέλω να μου μπαίνουν ιδέες. Μη ξεχνάμε ότι όλοι οι Υ.Μ.Τ.Σ. έχουν την ικανότητα να διαβάζουν τις σκέψεις όλων…
- Ναι, σιγά τώρα! Ποιές σκέψεις να πρωτοπρολάβουν να διαβάσουν; Μήπως πιστεύεις πως δεν κάνουν τίποτ' άλλο απ' το να ικανοποιούν την περιέργειά τους με ασήμαντα πράγματα; Εχουν κι αυτοί τις μηχανορραφίες τους, τις ίντριγκές τους...
- Τί λέτε τώρα; Μη βλασφημείτε δόκτωρ!
- Ξέρω καλά τί λέω μικρέ μου, είσαι ελεύθερος όμως να πιστεύεις ό, τι θέλεις!

Ο Ι.Π. 333-2.496.500 βάζει τα χέρια στη ράχη του και σταματάει μπροστά σ’ ένα φοινικόδεντρο με φλοιό γεμάτο χοντρά γκρίζα λέπια. Κάνει πως περιεργάζεται τον παράξενο κορμό, που επάνω του τρέχουν αμέτρητα μυρμήγκια φορτωμένα με μικρά πλαστικά χρωματιστά χαλίκια, στην πραγματικότητα όμως σκέφτεται την περίπτωση της μόλυνσης του εγκεφάλου του κλώνου 502. Να το αποκαλύψει τώρα στη δόκτορα Τζι;

- Τί σκέφτεται το αθώο σου μυαλουδάκι; Μήπως τη μόλυνση του εγκεφάλου του κλώνου 502 με τη λέξη «εντάξει»;
- Θα με τρελλάνετε δόκτωρ! Μήπως προορίζεστε για Υ.Μ.Τ.Σ. και δεν το ξέρω; Πώς διαβάσατε τη σκέψη μου έτσι εύκολα;
- Ησύχασε άγγελέ μου, το διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή πως κάτι δεν πάει καλά σ' αυτή την ιστορία. Δε χρειαζόταν να μου το πεί κανείς.
- Παρ’ όλ’ αυτά όμως, προχωρήσατε στην επέκταση του εγκεφάλου του Μ.Σ. Γιατί;
- Γιατί είμαι υπέρ της ανανέωσης του είδους μας! Αλλωστε δεν διακυβεύεται η ασφάλεια του Συστήματός μας. Ισα ίσα που διασφαλίζεται η συνοχή της εξουσίας μιά και οι ανελισσόμενοι κλώνοι αποδεικνύονται, όπως φαίνεται, βασιλικώτεροι του βασιλέως!
- Με ξαφνιάζετε δόκτωρ! Από πού βγάζετε αυτό το συμπέρασμα;
- Ολο ερωτήσεις είσαι συνάδελφε! Αμάν πιά! Αντε, πάμε στο ραντεβού μας! Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει και δεν μπορούμε να παρέμβουμε. Πάντως, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα πριν αφαιρεθεί ο αριθμός από το χέρι του Ηνιόχου, γι αυτό μην ανησυχείς από τώρα.

Η δόκτωρ Τζι επιταχύνει το βήμα της κι ο Ι.Π. την ακολουθεί κατά πόδας. Φτάνουν μπροστά στην πόρτα του εργαστηρίου του Μ.Σ. Ο Μεγάλος Σοφός είναι πολύ απασχολημένος να φτιάχνει στον υπολογιστή του ένα άρμα σύμφωνα με τα ρωμαϊκά πρότυπα. Το έχει αναπτύξει στο χώρο του εργαστηρίου για να ελέγχει καλύτερα τις αναλογίες και τα χρώματα του. Εχει βάλει μουσική εκείνης της εποχής και δείχνει πολύ χαρούμενος.

Ο Εκτωρ πηδάει γύρω από το άϋλο άρμα γρυλλίζοντας ενθουσιασμένος κι ο Ηνίοχος είναι ξαπλωμένος στα μαξιλάρια της τεράστιας πολυθρόνας, δίπλα στον κύριό του, και παρακολουθεί με μισόκλειστα μάτια. Η δόκτωρ Τζι μπαίνει πρώτη με φόρα.

- Μπα, μπα, τί βλέπω; Προοδεύουμε, ε; Μα, αφήνετε την πόρτα σας ανοιχτή εξοχώτατε;
- Εχω παραγγείλει ένα δεύτερο πληκτρολόγιο, σας περίμενα κιόλας…
- Κι αυτός είναι λόγος να εκτίθεστε έτσι απερίσκεπτα; Τόση πιά ανυπομονησία;
- Κι εσύ, Ηνίοχε, πώς τα πάς;
- Εντάξει!

Απαντάει αμήχανα ο Κλώνος 502, που δυσκολεύεται ακόμα να δεχτεί τον εαυτό του ως πρόσωπο. Εδώ και δέκα μέρες προσπαθεί να καταλάβει τί ακριβώς έχει συμβεί. Αυτό που κάνει είναι να μιμείται διαρκώς τις πράξεις του Μ.Σ. αποφεύγοντας να παίρνει οποιαδήποτε πρωτοβουλία γιατί έχει καταλάβει πως αυτό ενοχλεί τον κύριό του. Εχει τοποθετήσει τον εαυτό του στη θέση του υποχείριου του Μ.Σ. κι έχει βρεί την ησυχία του. Εκτελεί μόνο τις εντολές που του δίνει για δευτερεύουσες πράξεις, αισθάνεται όμως ικανός να διεκπεραιώσει πολύ σημαντικώτερες εργασίες, όπως π.χ. να κατασκευάσει αυτός ο ίδιος αυτό το περίφημο ρωμαϊκό άρμα.

Ο Ι.Π. δεν αρθρώνει ούτε λέξη κι η δόκτωρ Τζι προτείνει:

- Γιατί δεν αφήνεις τον Ηνίοχο να συνεχίσει το άρμα και να καθήσουμε εδώ δίπλα να τα πούμε λίγο ιδιαιτέρως;
- Να τον αφήσω μόνο του δηλαδή;
- Ε, αρκετά, δε βαρέθηκες τόσον καιρό να είσαι κολλητός του;

Ο Μ.Σ. σηκώνεται απρόθυμα, ενώ ο Ηνίοχος παίρνει αυτομάτως τη θέση του μπροστά στον υπολογιστή και συνεχίζει την πληκτρολόγηση.

Βγαίνουν οι τρείς τους από τη μεγάλη μπαλκονόπορτα και προχωρούν προς τον παραδεισένιο κήπο. Υπάρχουν εκεί δέντρα καταπράσινα κι εξωτικά λουλούδια. Ο κήπος είναι περιποιημένος με ξεχωριστή φροντίδα. Δροσερά ρυάκια κυλούν τα γαλάζια νερά τους ανάμεσα στα παρτέρια καταλήγοντας σε μιά τεχνητή λιμνούλα με συντριβάνι στο κέντρο της. Στενά φιδωτά μονοπάτια στρωμένα με λεία βότσαλα διασταυρώνουν τα νερά με παραμυθένια γεφυράκια, σε μιά αισθητικώς άψογη αλληλουχία.

- Πραγματικός παράδεισος!

Αναφωνεί η δόκτωρ Τζι απλώνοντας τα χέρια στην έκταση, λες και θέλει ν’ αγκαλιάσει όλο αυτό το περιβάλλον. Ο Ι.Π. είναι κι αυτός μαγεμένος κι ο Μ.Σ. τους παρακολουθεί με καμάρι να θαυμάζουν το κατασκεύασμά του.

- Μην αγγίζετε μονάχα! Ολα είναι μιά ψευδαίσθηση!
- Είναι ψεύτικα;
- Οχι, απλώς είναι άϋλα...
- Μα τί διεστραμμένο εγκέφαλο έχετε πλέον, υπάρχει τίποτα που να μην είναι ηλεκτρονικό κατασκεύασμα εκτός από την πολυθρόνα, τον υπολογιστή και το τερατάκι σας;
- Πως, πως, εγώ, εσείς οι δυό κι ο… Ηνίοχος! Και για να μη το ξεχάσω, θα ήθελα καινούργιο δέρμα... Πρέπει να στείλω αίτηση στο Σ.Τ.Ι.Π. ή αρκεί που σας το αναφέρω προφορικά γιατρέ μου;
- Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να στείλετε μιά αίτηση εξοχώτατε, αρκετές επεμβάσεις κάναμε ανεπισήμως, το πάγκρεας, τη χολή… Το δέρμα είναι μιά εξαιρετικά σημαντική υπόθεση, δεν μπορώ ν’ αναλάβω την ευθύνη μόνος μου… Γιατί όμως βιάζεστε τόσο; Μιά χαρά είναι το δέρμα σας, αν μου επιτρέπετε… Μπορείτε να το κρατήσετε μιά δεκαετία ακόμα...
- Μόνο μη το πείτε αυτό στο Σ.Τ.Ι.Π. σας παρακαλώ αγαπητέ μου.

Η δόκτωρ Τζι παρεμβαίνει στη συζήτηση:

- Είδατε το φρέσκο δερματάκι του κλώνου σας και ζηλέψατε, ε;
- Κάπως έτσι...
- Θα σας συμβούλευα να μην επιχειρήσετε ακόμα αλλαγές στον εαυτό σας. Το δέρμα είναι μιά σημαντική αλλαγή και είναι το μόνο πράγμα που σας ξεχωρίζει από τον κλώνο σας...
- Τί θέλετε να πείτε αγαπητή μου; Οτι θα μπορούσε κάποιος να μας μπερδέψει; Πόσο πρέπει ν’ ανησυχώ γι αυτό;
- Να μην ανησυχείτε καθόλου, και μάλιστα όσο η συμπεριφορά σας απέναντί του είναι η πρέπουσα...
- Συνήθισα τώρα, πιστεύω, είναι πολύ υπάκουος και με βοηθάει πραγματικά.
- Δεν έχει τελειώσει ακόμη η περίοδος προσαρμογής, μη ξεθαρρεύετε! Πρέπει να διαπιστώσουμε αν συνήθισε κι εκείνος, αν σας συμπαθεί και όχι απλώς φέρεται σαν υποτακτικός σας. Πρέπει να σας συμπαθήσει!
- Αυτό είναι δύσκολο, δεν μου το είχατε ξεκαθαρίσει απ' την αρχή. Μιά ζωή έχω μείνει μόνος με τον υπολογιστή και τα βιβλία μου, πώς να κάνω κάποιον να με συμπαθήσει; Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω, δεν γνωρίζω αυτή τη διαδικασία...



(συνεχίζεται)