Απογοήτευση

Πόσες φορές δεν νοιώσαμε αυτό το συναίσθημα;
στο σχολείο, στη δουλειά μας, στις φιλίες μας, στην οικογένειά μας, στις σχέσεις μας...
πολλές, πάρα πολλές φορες.
Γιατί όμως κάθε φορά πονάει το ίδιο; Ίσως και περισσότερο..;
Και ποιος φταίει;
Εμείς; και οι μεγάλες μας προσδοκίες;
Εμείς; που συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τον άλλο ενώ την έχουμε πατήσει τόσες φορές;
Εμείς; που ξεχνάμε το "Εγώ" και βάζουμε μπροστά το "Εσύ" ;

Όλα μέσα στη ζωή είναι και θα έπρεπε όσο περνάνε τα χρόνια να συνηθίζουμε και να ξέρουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Να ξέρουμε τα όρια μας, τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι. Να να μην είμαστε ευκολόπιστοι. Να μη περιμένουμε απαραίτητα από τον άλλο όσα εμείς δίνουμε...
Έτσι όμως μήπως χάσουμε τον αυθορμητισμό μας; τον χαρακτήρα μας;
Δεν ξέρω...

Το άσχημο είναι οτι η απογοήτευση τις περισσότερες φορές δεν έρχεται μόνη της αλλά φέρνει και παρέα...πόνο, θυμό, στεναχώρια και μένουμε πάλι εμείς πίσω να αναρωτιόμαστε τι έφταιξε αυτή τη φορά και τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει.

Tread Softly...

Με αφορμή μια παλαιότερη ταινία θυμήθηκα ένα από τα πιο γλυκά ερωτικά ποιήματα του W.B. Yeats.
Χάνει η μετάφραση αλλά είναι η καλύτερη που βρήκα!


He Wishes For The Cloths Of Heaven


Had I the heavens' embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly, because you tread on my dreams.


Τα ουράνια τα μεταξωτά...

Τα ουράνια τα μεταξωτά τα χιλιοπλουμισμένα,
που'ναι με μάλαμα από φως κι ασήμι δουλεμένα,
τα γαλάζια τα διάφανα και τα βαθιά βαμένα
με φως, νύχτα και μούχρωμα, δικά μου αν τα 'χα ωστόσο,
θα 'θελα κάτω από τα δυο σου πόδια να τ' απλώσω.
Μα είμαι φτωχός και δεν κατέχω τι άλλο από τα όνειρά μου,
για να διαβαίνεις τ' άπλωσα στα πόδια σου, Κυρά μου,
Πάτα ελαφρά, γιατί πατάς απάνω στα όνειρά μου...

Μετάφραση: Μελισσάνθη

Αύγουστος σου λέει μετά...

Έφυγα... Γύρισα.... Ξαναέφυγα.... Ξαναγύρισα.....
Και τώρα λέω να μείνω στην Αθήνα λιγουλάκι μιας που όλος ο κόσμος φεύγει και η πρωτεύουσα ομορφαίνει! Άφήστε που 17 Αυγούστου έχω εφημερία στο σχολείο οπότε πρέπει να είμαι εδώ!
Και έχουμε και λέμε τώρα...
Ο καλός μου Camping
Ο αδερφός μου σε μέρη εξωτικά
Οι γονείς σε συγγενείς για τα μπανάκια τους
και οι γείτονες...άφαντοι!!

Και μένω τώρα εγώ πίσω..άγρυπνος φρουρός να έχω υπο την εποπτεία μου τα εξής χαριτωμένα...
-Τα λουλούδια μου (όσα δεν έχουν ήδη ξεραθέι)
-Τα λουλούδια του μπαμπά
-Τα λουλούδια της γειτόνισσας
-Τα λουλούδια στο σπίτι του αδερφού μου
-Το ψάρι μου και το ψάρι της εγγονής της γειτόνισσας (ευτυχώς είναι ίδια θα τα βάλω να κάνουν παρέα :) )
-Τον παπαγάλο της μάνας μου (Το κωλόπουλο όλο δαγκώνει...)
-Ένα σπουργίτι που περιμάζεψε η νύφη μου ετοιμοθάνατο και τώρα έχει αρχίσει να δείχνει σημάδια βελτίωσης
-Καμιά 10αρια γάτες που ταϊζει ο μπαμπάς και φυσικά δεν λένε να ξεκολλήσουν από την πόρτα μας
-Το ψάρια σε ένα συντριβάνι στην αυλή
-Το ενυδρείο στο σπίτι του αδερφού μου
-Το φίδι στο σπίτι του αδεφού μου (Έλεος δηλαδη)
Ααα και τη γιαγιά!!!
Νομίζω πως δεν ξέχασα κάτι...

Και μετά σου λένε διακοπές.....!!!

Αλλαγές...ευχαριστώ δεν θα πάρω!!

Αλλαγή!!

Πολλοι την αποζητούν, άλλοι πάλι όχι...
Εγώ μάλλον ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Τις φοβάμαι τις αλλαγές. Με αποσυντονίζουν, με βραχυκυκλώνουν...Δυσκολεύομαι να λειτουργήσω. Μου αρέσει η συνήθεια, με κάνει να νοιώθω ασφάλεια. Και ας γίνεται λιγάκι βαρετή. Μου αρέσει το πρωί που ξυπνάω να γνωρίζω τι θα κάνω, ποιόν θα δω..μου αρέσει η προετοιμασία και η αναμονή.
Κάπως έτσι λειτουργώ και με τα άτομα που έχω γύρω μου. Κακώς φυσικά!
Δεν είναι αντικείμενα για να μπορούμε να τα τοποθετούμε εκεί που εμείς θέλουμε και να έχουμε την απαίτηση να μην κουνηθούν. Είναι και πολύ εγωιστικό εκτός των άλλων. Είναι άνθρωποι, με τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα και την ξεχωριστή τους προσωπικότητα. Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι έρχονται, άλλοι απομακρύνονται, άλλοι πλησιάζουν..
Άκρως φυσιολογικό! Εμένα όμως γιατί με αποσυντονίζει;
Γιατρέ μου...??