Το Μον Παρνές υπήρξε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο που χτίστηκε, χωρίς να εκδοθεί ποτέ οικοδομική άδεια, με προσωπική εντολή του τότε πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή, το 1961, με σκοπό να γίνει η ναυαρχίδα της τουριστικής ανάπτυξης ολοκληρου του ορεινού όγκου.
Η ανάθεση της μελέτης της κυρίως ξενοδοχειακής μονάδας ανατέθηκε στον διακεκριμένο έλληνα αρχιτέκτονα Παύλο Μυλωνά (1915-2005) την άνοιξη του 1958 και στα τέλη του 1959 είχε αρχίσει ήδη να προβάλλει ο όγκος της οικοδομής.
Το έργο από την πρώτη στιγμή απέκτησε ένθερμους υποστηρικτές και φανατικούς πολέμιους. Οι μεν το χαρακτήριζαν «μεγαλειώδες» («ίσως η υπερμοντέρνα εξωτερική όψις του, το κάνει να μοιάζει με αεριωθούμενο έτοιμο για απογείωση» έγραψε ένας δημοσιογράφος), οι δε «έκτρωμα».
Τα εγκαίνια έγιναν στις 17 Ιουνίου 1961 με ιδιαίτερη λαμπρότητα και χλιδή. Ήταν το κοσμικό γεγονός της χρονιάς και ο αριθμός των προσκεκλημένων ξεπέρασαν τους 700. Μεταξύ αυτών, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Υπουργός Προεδρίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, που έκοψε την κορδέλα των εγκαινίων, ο αρχηγός της ελάσσονος αντιπολίτευσης Σοφοκλής Βενιζέλος, οι ακαδημαϊκοί Ηλίας Βενέζης, Σπύρος Μελάς και Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος και πολλοί ξένοι επίσημοι
Περιβαλλόταν από δάσος 850 στρεμμάτων και προβλεπόταν εκτός της ξενοδοχειακής μονάδας η κατασκευή μπανγκαλόους, εστιατορίων, ενός μικρού θεάτρου και αθλητικών εγκαταστάσεων. Είχε εκτιμηθεί ότι σε πλήρη ανάπτυξη, το Μον Παρνές θα φιλοξενούσε 3.000 άτομα το καλοκαίρι και 1.500 το χειμώνα. Μια εκτίμηση που διαψεύστηκε πανηγυρικά.
Το 1963 το ξενοδοχείο έφθασε να έχει λιγότερους πελάτες από ότι προσωπικό. Έτσι, διακόπηκε η χειμερινή του λειτουργία από τη σεζόν 1963-1964 και άνοιγε μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες ως τόπος φυγής και απομόνωσης ζευγαριών της τότε νεόπλουτης αθηναϊκής κοινωνίας.
Το ξενοδοχείο Μον Παρνές που στοίχισε τεράστια ποσά στο δημόσιο τελικά φαλήρισε και η Πάρνηθα γλίτωσε τότε τα χειρότερα. Το 1971 το Μον Παρνές παραχωρήθηκε από τον δικτατορα Παπαδόπουλο σε έναν Κύπριο επιχειρηματία του τζόγου , τον Δημητρίου, για να το μετατρέψει σε καζίνο κι επαψε ουσιαστικά να λειτουργεί ως ξενοδοχείο. Του παραχωρήθηκε επίσης και μια δασική έκταση στο Μετόχι, στους πρόποδες της Πάρνηθας, όπου ο Δημητρίου έφτιαξε τελεφερίκ για την εξυπηρέτηση του Καζίνου.
Η λειτουργία του καζίνο ξεκίνησε στις 5 Φεβρουαρίου του 1971 και στα εγκαίνιά του 500 αυτοκίνητα ανέβηκαν στον δρόμο της Πάρνηθας, μεταφέροντας πάνω από 2.000 Αθηναίους. Για τους τζογαδόρους της πρωτεύουσας η φράση «πάμε στο βουνό» απέκτησε νέο νόημα και σήμαινε «Πάμε στο Καζίνο». Για να εισέλθει κάποιος στον «ναό του τζόγου» χρειαζόταν η επίδειξη της φορολογικής του δήλωσης, ενώ η είσοδος ήταν απαγορευμένη για τους δημοσίους υπαλλήλους. Το 1972 η πρόσβαση στο Καζίνο έγινε ακόμη ευκολότερη με την κατασκευή και λειτουργία του τελεφερίκ, ενώ το 1974 το Μον Παρνές έπαψε να παρέχει ξενοδοχειακές υπηρεσίες και επικεντρώθηκε μόνο στη λειτουργία του καζίνο.
Με τον άνεμο της «Αλλαγής» να φυσά στην Ελλάδα, το Μον Παρνές πέρασε και πάλι στη διαχείριση του ΕΟΤ το 1984, καθώς ο όμιλος Δημητρίου κηρύχθηκε έκπτωτος. Δέκα χρόνια αργότερα, με κυβέρνηση πάλι του Ανδρέα Παπανδρέου ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για την ιδιωτικοποίησή του με το νόμο 2206/94. Το 1995 το κέντρο βάρους του τζόγου μετακινήθηκε από το βουνό στην παραλία, με την ίδρυση Καζίνο στο Λουτράκι και το Μον Παρνές έχασε την αίγλη του.
Από το 2003 το καζίνο της Πάρνηθας περιήλθε στην αμερικανική Hyatt Regency, ενώ πρόσφατα μεγάλο μέρος του κτιριακού συγκροτήματος κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο.
από τις εργασίες ανακατασκευής. Στο ένθετο όπως είναι σήμερα
Το τελεφερίκ σήμερα
Ελληνικές ταινίες έχουν γυρίσει πολλές σκηνές στο Μον Παρνές και στη γύρω περιοχή της Πάρνηθας.
Μια ταινία που έχει γυριστεί σχεδόν ολόκληρη στο χώρο του ξενοδοχείου είναι και το "Άνθρωπος για όλες τις δουλειές", το 1966, με το Γ. Κωνσταντίνου στον πρωταγωνιστικό ρόλο
Σκηνές επίσης γυρίστηκαν και από την ταινία "Ο Εμίρης και ο Κακομοίρης", το 1964, με πρωταγωνιστές το Μ. Φωτόπουλο και το Γ. Πάντζα
