O pracy na wyspach. Kosmetycznych.

Minął już miesiąc z hakiem, od kiedy zapuszczam na takiej korzenie. Całkiem ciekawe doświadczenie; od teraz będę miła i wyrozumiała dla każdej pani-ze-klepu-z-kosmetykami i choćbym znała asortyment firmy lepiej od niej, pozwolę jej koło siebie stać i zagadywać, żeby tylko nie dostała opierdolu za olanie klienta. Nawet jeśli klient doskonale radzi sobie sam. Żeby nie stresowała się, że akurat przez kamery ogląda ją szef.
Flormar w Warszawie - nie licząc drogerii na centralnym - jest w stolicy od dwóch miesięcy. Wbrew temu co myślałam, nie jest to jeszcze dobrze znana firma (witamy w świecie ludzi nie żyjących blogami). Ludzie zadają sporo pytań, a ja na wszystkie staram się odpowiedzieć najlepiej jak umiem. Czasami tylko opadają mi ręce.

- Przepraszam, a skąd jest ta firma?

- Z Mediolanu.

- Z Polski?

Nie napiszę Wam, że praca w tym miejscu przypomina koszmar, spędzam w niej po kilkanaście godzin na stojąco, bez wody, chleba i igrzysk, bo zwyczajnie tak nie jest. Lubię to co robię i mimo początkowych obaw, nawet konieczność codziennego zdejmowania lakierów z półek, przecierania półek, przecierania lakierów i ustawiania ich z powrotem jest dla mnie relaksująca. To i-de-al-ny sposób na odpłynięcie i zatopienie się we własnych myślach.

Największą wadą pracy z ludźmi są ludzie. Mam sporą motywację do skończenia studiów: liczę na to, że moja wiedza i umiejętności pozwolą mi na znalezienie pracy, której esencją nie będzie bycie ekstremalnie miłym dla wyżej wymienionych. Nie zrozumcie mnie źle, nie jestem bucem który warczy na każdego klienta; przeciwnie: bywam tak świergocząca, uśmiechnięta i wygadana, że momentami sama się sobie dziwię. Z niektórymi kobietami momentalnie nawiązuję nić porozumienia i zamiast gadki sprzedażowej przeprowadzamy pogawędkę o wszystkim. Po czymś takim mój szczery zachwyt nad czerwoną pomadką (long wearing, L18) genialnie podkreślająca błękit oczu naprawdę brzmi szczerze. Nawet kiedy wiem, że klientka się na większe zakupy nie szykuje, doradzam jej na co mogłaby zwrócić uwagę w bliższej lub dalszej przyszłości, jeśli tylko mam na to czas. Traktuję je tak, jak sama chciałabym być potraktowana - działa.

Z chamstwem nie spotykam się w takim natężeniu, na jakie się nastawiałam. Ale i tak bywają baby, którym na dzień dobry wepchnęłabym szminkę w oko. Pewne zachowania powielają się wśród osób deklarujących strojem i zachowaniem pełną paletę statusów materialnych, więc umówmy się: nie jest to brak kultury spowodowany tym, że to wieśniak przecie, ani wyższość z kategorii ja-mogę-bo-macham-kuferkiem-lv. Aby uniknąć odpowiedzi w stylu 'może mi pani ponosić torebkę' od samego początku pytam w czym mogę doradzić, nie pomóc. Zadałam to pytanie dziewczynie w dresie, która zbyt zajęta była wysysaniem składników mineralnych z własnego paznokcie. Wzrok z lakierów przeniosła w tym momencie na mnie, po czym wnioskuję, że niesłysząca nie była, a mimo to uznała mnie za niegodną odpowiedzi. Ta na szczęście przeszła dalej. Wrzodem na tyłku są takie, które uważają cię za niegodną rozmawiania z nią. Zadajesz pytanie, a jej powieka nawet nie drgnie. Głowy nie uniesie. Wpatruje się w asortyment, ale w odpowiedzi nie usłyszysz nawet beknięcia. Kamery działają: odejść głupio, stać też niezręcznie. Mija 10 sekund, daję się hrabinie zapoznać z kolorami buteleczek. Informuję o promocjach - ciągle zero kontaktu. Wreszcie odchodzi, stukot szpilek brzmi coraz ciszej, przypominam sobie o efekcie Dopplera, oddycham z ulgą. Oby jak najmniej takich. Przysięgam: z głuchoniemymi klientami lepiej się dogaduję.

Nie wiem czy kojarzycie Darię - kreskówkę ze świetlanych czasów MTV. Moja idolka #1, z którą się utożsamiam; kocham ją bardziej niż jedzenie i niedługo w całości będę mogła cytować z pamięci.

Dzieci.
Dzieci, pobłażliwi rodzice zadowoleni z chwilowego zajęcia uwagi dziecka i dużo kolorowych rzeczy ustawionych wystarczająco nisko. Moje stoisko to atrakcyjny plac zabaw. Można przestawiać/przerzucać produkty, zbić coś przy okazji, pobawić się w chwyć i spieprzaj, wyłamać sztyfty z pomadek albo udawać że testery błyszczyków to szczoteczki do zębów. Pół biedy, jeśli ich matka jest stałą klientką, wspomagającą nasze wyniki sprzedażowe. Zaciskam zęby i głęboko oddycham z firmowym uśmiechem na twarzy. Dużo mniejszy próg tolerancji mam dla opiekunów podchodzących do półek z lakierami z dzieckiem na rękach i słowami 'a zobacz, jakie tu kolorowe fajniusie!' na ustach. Prawo Murphy'ego: im więcej energii poświeciłaś na posprzątanie w lakierach, tym większy zamęt zasieje w nich dziecko, które za chwilę się zjawi. 'Ja na miejsce odstawiam, tylko pokazuję' rzecze ojciec, po czym JEB - czerwony lakier ląduje przy różowych neonach. Napisem do tyłu. I krzywo. No kurwa.

Mogłabym tak pisać i pisać... O paniach, które szukają takiego jednego koloru... ale pff, pani i tak go nie będzie miała. I tych pytających o kosmetyki Bell i lakiery Sally Hansen. O chłopakach, którzy mimo dziewczyny na drugim końcu ręki puszczają do mnie oczko. I jeszcze raz, żebym nie myślała że mam już omamy ze zmęczenia. Czar czerwieni na ustach. O ochroniarzach i ich dennych tekstach. O facecie, który dzięki partnerce-entuzjastce terminy konkretnych promocji zna lepiej niż ja sama, po czym pyta o dostępność lakierów black dot i tych typu sorbet. O babie, która wybierała lakier na próbniku, po czym nurkowałam do szuflady prawie łamiąc sobie przy tym nogi i kręgosłup (dzień dostawy, dwa kartony, szerokość stoiska wewnątrz: około metra), prezentowałam lakier, pani pokaże ten jednak, jeszcze raz nur, wyławiam lakier, ojej, to one nie są perłowe? Od samego początku nie były.
O tym, że moim drugim etatem stanie się niedługo informacja turystyczna, bo radzę sobie lepiej niż stojący nieopodal plan galerii. I że wreszcie mamy kilka lakierów piaskowych i zajebistą serię dla fanek kropek i stylistyki pin-up/retro. Tak myślę że to to, jako jedna z nielicznych mi znanych przedstawicielek kobiecej części świata, zupełnie nie interesują mnie grochy, Marylin Monroe i tym podobne, więc z nazewnictwa też jestem słaba.

Napiszę o testerach. I macaniu kosmetyków.
Mimo naklejki z prośbą o nieodkręcanie lakierów do paznokci, mimo wzorników, niektóre baby żyć nie mogą, jeśli nie odkręcą każdej buteleczki jaką wezmą do ręki. A ja nie mogę jej zwrócić uwagi - klient nasz pan! Początkowo na ten widok krwawiło mi serce. Teraz te odkręcające częstuję lakierami prosto z półki, a dziewczynom stosujących się do pewnych zasad lakiery staram się wyciągać spod lady.
Próbuję kontrolować stan testerów do kredek i pilnować, żeby każdy kolor można było sprawdzić. Pojemniki z testerami stoją na wysokosci twarzy przeciętnego człowieka, jednak dobrze rozumiem że zapełnione przegródki poniżej bardziej przyciągają wzrok. Kiedy klientki stoją z kredką w dłoni, ja z usmiechem na ustach pokazuję, że tu stoją testery, więc może pani sprawdzić każdy odcień. Reakcje można podzielić na trzy grupy:
1. Klientka przyglądająca się wyłącznie opakowaniu: Ojej jak dobrze, będę mogła zobaczyć jak wygląda na skórze!
2. Klientka delikatnie przejeżdżająca kredką po dłoni: Przepraszam, myślałam że nie ma testerów!
3. Klientka bez skrupułów wymazująca kredkę na skórze: Mhm. Odkłada pełnowymiarową kredkę i... sięga po kolejną, żeby stworzyć obok kolejną plamę koloru.

Jest już późno i wydaje mi się, że czas już nie zwolni. Na dobranoc jeszcze jedna postać. Klientka, która zajęła mi prawie godzinę. Dzięki której ostygł mi przyniesiony przez chłopaka obiad. Która wieki całe wybierała pomadki, później lakiery pod kolor, ostatecznie zdecydowała się na zupełnie inny produkt do ust i proces z dobieraniem lakieru zaczął się od nowa. Która, o zgrozo, wróciła po pięciu minutach, bo kolor jednak nie ten i na twarzy nie wygląda jak chciała. I prosi o wymianę. Przypominam: szminka na ustach. Odmawiam wydania jej innego koloru w zamian, produkt był przecież użyty.

"Ale ja tylko lekko dotknęłam!"