Θερινό Σινεμά + Υπέροχη ταινία = Ολοκληρωτική απόλαυση !!!

Ιστορικό, Αγαπημένο, Θερινό...ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ   Το ιστορικό θερινό σινεμά «Αίγλη» στο Ζάππειο, στο κέντρο της Αθήνας ξεκίνησε να προβάλει ταινίες  το μακρινό… 1903. Στην ΑΙΓΛΗ λοιπόν, απόλαυσα την υπέροχη ταινία, ΓΑΛΛΙΚΗ ΣΟΥΪΤΑ   δύο φορές μάλιστα , και σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα !!!

Εξαιρετικοί ηθοποιοί (Kristin Scott Thomas, Michelle Williams, Matthias Schoenaerts) , φανταστική αναπαράσταση της εποχής, υπέροχη μουσική και κυρίως η μοναδική και συγκλονιστική ιστορία της συγγραφέως Irène Némirovsky….  

 

Βιστωνίτης Αναστάσης 

Είναι η πρώτη και μοναδική συγγραφέας που ανακαλύπτεται έξι και πλέον δεκαετίες μετά τον θάνατό της και μάλιστα με την απονομή λογοτεχνικού βραβείου. Ποια είναι η Ιρέν Νεμιρόβσκι που εκτελέστηκε στο Αουσβιτς

ΓΑΛΛΙΚΗ ΣΟΥΙΤΑ- Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Η τρίτη ταινία από την οποία πληροφορήθηκα για την ύπαρξη μιας ακόμα σημαντικής γυναίκας,  της συγγραφέως  Ιρέν Νεμιρόβσκι, ήταν η Γαλλική σουίτα που βασίστηκε σε  ένα βιβλίο της που ανακαλύφτηκε 62 χρόνια μετά την συγγραφή του και έγινε αμέσως παγκόσμιο μπεστ σέλερ.

  

Η Iren Nemirovsky, η δύο φορές κυνηγημένη συγγραφέας, γεννήθηκε στο Κίεβο της Αυτοκρατορικής Ρωσίας το 1903, ήταν η κόρη του Εβραίου Τραπεζίτη Leon Nemirovsky, και μιας άστοργης και άκαρδης νεόπλουτης γυναίκας που δημιούργησε στο παιδί της μια σειρά από συναισθηματικά κενά.To 1917 με την Επανάσταση των Κόκκινων, η οικογένεια θα βρεί καταφύγιο στο Παρίσι.

Μα η Ιρέν δεν θα καταφέρει να ενσωματωθεί ποτέ σε αυτή την κάστα των νεόπλουτων εμιγκρέδων, στους οποίους ανήκει η μητέρα της, η οποία και απροκάλυπτα έχει παραδώσει την ανατροφή των παιδιών της σε μια σειρά από νταντάδες.

Η ταλαντούχα κόρη της θα καταφέρει να εκδικηθεί την αδιάφορη μητέρα της, μόλις το 1930, συγγράφωντας το Πάρτυ-Le Ball,μια μικρή νουβέλα, όπου μια νεαρή παραμελημένη κόρη καταστρέφει την μοναδική ευκαιρία της άστοργης μητέρας της να καθιερωθεί στην Γαλλική Υψηλή κοινωνία, πετώντας στο ποτάμι τις προσκλήσεις που της είχαν αναθέσει να αποστείλει στους προσκεκλημένους.

Το 1926 η Ιρέν Νεμιρόφκσι θα παντρευτεί τον Michel Epstein και μαζί του θα αποκτήσει δύο κόρες την Denise και την Élisabeth. Μέσα στην ασφάλεια της δική της πλέον οικογένεια η Νεμιρόφσκι θα εκδώσει όλα της τα μυθιστορήματα, ξεκινώντας με τον David Golder, που θα την καθιερώσει στην Γαλλική Πνευματική ζωή και θα της επιφέρει την κατηγορία του αντισημιτισμού και της άρνησης της Εβραικής καταγωγής της.

Το 1939 η συγγραφέας θα ασπαστεί τον Καθολικισμό, αλλά η μοίρα της είναι δυστυχώς σφραγισμένη. Με την κατοχή της Γαλλίας από τους Γερμανούς, η Ιρέν Νεμιρόφσκι δεν θα μπορεί πλέον να εκδώσει το έργο της και ο άνδρας της-παντρεμένος με μια Εβραία που της είχε αρνηθεί το κράτος τη Γαλλική Υπηκοότητα από το 1938-απολύεται από την τράπεζα όπου δούλευε.

Το 1940 η τετραμελής οικογένεια της συγγραφέως θα δραπετεύσει στο χωριό Issy-l'Evêque και δύο χρόνια αργότερα, στα 39 της χρόνια θα συλλαμφθεί από το Ναζιστικό καθεστώς και θα οδηγηθεί στο κολαστήριο του Auschwitz.

Μέσα σε ένα μήνα από τον εγκλεισμό της στο κολαστήριο η λαμπρή συγγραφέας θα σβήσει από τύφο, ο δε άνδρας της θα πεθάνει σε κάποιο θάλαμο αερίων. Τα παιδιά της οικογένειας, θα προσπαθήσουν να βρούν καταφύγιο στην γιαγιά τους, αλλά η σκληρή γυναίκα θα επιδείξει για μια ακόμα φορά τον εγωκεντρισμό της και θα τους κλείσει την πόρτα. Η Ντενίς και η Ελίζαμπεθ θα φυγαδευθούν σε Καθολικό μοναστήρι με μοναδικό περιουσιακό στοιχείο, ένα βαλιτσάκι χειρός.

Για 50 χρόνια ο μύθος της Νεμιρόφσκι έσβηνε, ώσπου η μεγαλύτερη της κόρη αποφάσισε να ανοίξει το μοναδικό περουσιακό στοιχείο που είχε κληρονομήσει από τους δολοφονημένους γονείς της. Ένα σημειωματάριο της μητέρας της, το οποίο υπέθετε ότι περιείχε το προσωπικό της ημερολόγιο.

Στο πυκνογραμμένο βιβλίο όμως περιέχονταν ένας λογοτεχνικός θησαυρός, ο οποίος εκδόθηκε το 2004 με τον τίτλο, Suite Française (Γαλλική Σουίτα-Εκδόσεις Πατάκης), δηλαδή δύο νουβέλες για τη ζωή στην Γαλλία από το 1940 έως το 1941.

Ένα κείμενο γραμμένο την ώρα που τα γεγονότα λάμβαναν χώρα, ένα κείμενο που λογικά θα έπρεπε να πνίγεται στο μίσος και το φόβο και είναι γεμάτο ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.Μέσα στη φρίκη του πολέμου, κρυμμένη στο μικρό χωριό,η Νεμιρόφσκι γράφει πυρετωδώς. Γράφει για την προέλαση των Γερμανικών στρατευμάτων στην κατεχόμενη πλέον Γαλλία και για την εκκένωση του αγαπημένου της Παρισιού.

Ένα ανολοκλήρωτο έργο, το οποίο λογικά θα ακολουθούσαν τρεις ακόμα νουβέλες, που διαβάζεται αυτόνομα και απνευστί και αποτελεί μια από τις καλύτερες αποκαλύψεις που μου επεφύλαξε η λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια.

Στο πρώτο μέρος, "Καταιγίδα τον Ιούνιο", η συγγραφέας αφηγείται την έξοδος από το Παρίσι, με κεντρικούς ήρωες μια πολυμελή και ανόητη οικογένεια, δυο μικρομεσαίους υπαλλήλους που αγωνιούν για το γιό τους, ένα αριστοκράτη που προσπαθεί να σώσει την συλλογή του από πορσελάνες, ένα σνομπ συγγραφέα και την ερωμένη του...

Το δεύτερο μέρος, ονομάζεται "Ντόλτσε" και η αφήγηση ακολουθεί την μοίρα της συγγραφέως. Το κέντρο βάρους της νουβέλας μεταφέρεται σε ένα Γαλλικό χωριό, το Μπισσύ, όπου οι Γερμανοί έχουν επιτάξει τα σπίτια. Η Εβραία που θα έπρεπε να μισεί τους Γερμανούς, καθώς στα αυτιά της έχουν πλέον φτάσει οι θηριωδίες εις βάρους του λαού της, δεν μεταφέρει το μίσος της στους χαρακτήρες της.Αντιθέτως για τον Γερμανό αξιωματικό και την Λουσίλ-με την οποία συγκατοικεί αφού της έχει επιτάξει το σπίτι-πλάθει μια τρυφερή φιλία, έναν πλατωνικό έρωτα που ανθίζει από κάτω από το αυστηρό βλέμμα της πεθεράς της.

Η Ιρεν Νεμιρόφσκυ, 60 χρόνια μετά το θάνατο της, θα αναστηθεί για να εκδικηθεί τους δολοφόνους της με το ίδιο της το έργο και να εγκατασταθεί για μια ακόμη φορά στους μεγάλους Γάλλους συγγραφείς.

Η Ιρέν Νεμιρόφσκι (Irene Nemirovsky) ήταν Ουκρανή, εβραϊκής καταγωγής που γεννήθηκε στο Κίεβο το 1903. Ο πατέρας της  ήταν  μεγαλοτραπεζίτης και λόγω του ότι οι μπολσεβίκοι τον είχαν επικηρύξει  πήρε την οικογένεια του και κατέφυγε αρχικά στην Μόσχα ,μετά στον Ελσίνκι και το 1919 τελικά στο Παρίσι.
Σπούδασε στην Σορβόννη  φιλολογία.

Παντρεύτηκε το 1926 ένα τραπεζίτη και απέκτησε δύο κόρες την Ντενίζ το 1929 και την Ελισάβετ το 1939.

 Το πρώτο της βιβλίο   David Golder, το έστειλε σε ένα εκδότη βάζοντας μια διεύθυνση ποστ ρεστάντ και γράφοντας μόνο  το επώνυμο της χωρίς διεύθυνση . Μόλις το διάβασαν στον εκδοτικό οίκο έψαξαν να βρουν τον/ή την συγγραφέα και έφτασαν να δημοσιεύσουν αγγελίες στις εφημερίδες λόγω του ότι αυτή τότε  ήταν απασχολημένη με το πρώτο παιδί της και δεν είχε πάει να πάρει την απάντηση τους. 
Το βιβλίο γραμμένο στα 26 χρόνια της είχε  αμέσως μεγάλη επιτυχία και γυρίστηκε ταινίαJulien Duvivier Harry Baur .

Τον επόμενο χρόνο επίσης το βιβλίο της   Le Bal γυρίστηκε και αυτό ταινία.
Παρά το ότι ήταν πλέον μια αναγνωρισμένη συγγραφέας, ακόμα και από αντισημίτες συγγραφείς όπως ο Robert Brasillach ,η γαλλική πολιτεία το 1938 της αρνήθηκε την γαλλική υπηκοότητα.

Το 1939 βαπτίστηκε Καθολική και έγραφε στα ακραία εθνικιστικά περιοδικά Candide και  Gringoire.  Προφανώς η οικογενειακή της ιστορία με την φυγή τους από την Ρωσία την είχε οδηγήσει σε δεξιές απόψεις.

Μετά την έναρξη του πολέμου το Gringoire συνέχισε να δημοσιεύει άρθρα της και έτσι κατάφερνε να εξασφαλίζει τα απολύτως αναγκαία έσοδα για την οικογένεια της, μιας και από το 1940 τα βιβλία της δεν μπορούσαν να εκδίδονται γιατί είχαν απαγορευτεί και ο άντρας της ως Εβραίος είχε απολυθεί από την τράπεζα που δούλευε.

Καθώς οι Γερμανοί πλησίαζαν στο Παρίσι αρχικά αυτή παρέμεινε στο σπίτι της, φορώντας το κίτρινο άστρο στο στήθος της και έστειλε  τα παιδιά της στην νταντά τους σε ένα χωριό στην Βουργουνδία  στο οποίο πήγε τελικά και αυτή. Σε αυτό την συνέλαβε η γαλλική αστυνομία του Βισύ και από ένα κέντρο μεταγωγών αρχικά στην Κεντρική Γαλλία, την έστειλαν με την αμαξοστοιχία "Πομπή 6", στοιβαγμένη σε ένα βαγόνι 40 ατόμων με άλλες 119 γυναίκες ,στο Άουσβιτς όπου και πέθανε από τύφο μετά από ένα μήνα, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, αλλά από ότι φαίνεται στην πραγματικότητα εκτελέστηκε. Ο άντρας της στάλθηκε και αυτός στο ίδιο στρατόπεδο και οδηγήθηκε αμέσως στο θάλαμο αερίων. (ΣΤ΄ ΑΟΥΣΒΙΤΣ-ΜΠΙΡΚΕΝΑΟΥ- Η ΑΠΟΚΟΡΎΦΩΣΗ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ)

Τα παιδιά της τα είχε η νταντά τους Σεσίλ Μισό και αυτή τα εμπιστεύτικε στα χέρια της μητέρας της μαντάμ Μιτέν. Η αστυνομία όμως έψαχνε να βρει τα μικρά κορίτσια στο δημοτικό σχολείο όπου φοιτούσαν. Τα έκρυψε η δασκάλα και στη συνέχεια η μαντάμ Μιτέν ξήλωσε από τα ρούχα τους το κίτρινο άστρο του Δαβίδ και μαζί τους  διέσχισε τη μισή Γαλλία. Έφτασαν  στην περιοχή του Μπορντό, όπου και κρύφτηκαν  ως το τέλος του πολέμου.

Τα δύο κορίτσια  κουβαλούσαν μαζί τους στις μετακινήσεις τους μια βαλίτσα με οικογενειακά κειμήλια. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και ένα δερμάτινο σημειωματάριο  με πολύ μικρά γράμματα.
Τα δύο κορίτσια δεν το είχαν  διαβάσει γιατί  νόμιζαν  ότι ήταν το ημερολόγιο της μητέρας τους μετά την κατοχή και θεωρούσαν πως θα ήταν  πολύ επώδυνο γι΄ αυτές να το διαβάσουν.

Στα τέλη του 1990 έχοντας αποφασίσει να δωρίσουν  τα χαρτιά της μητέρας τους στο Institut Memoires de l'Edition Contemporaine  η Ντενίζ (στην φωτογραφία) προτού παραδώσει το χειρόγραφο αποφάσισε να το δακτυλογραφήσει.  Έτσι διάβασε προηγουμένως το σημειωματάριο  και διαπίστωσε ότι είναι δύο νουβέλες που αναφέρονται στην ζωή στην Γαλλία την περίοδο μεταξύ 4 Ιουνίου 1940, λίγο πριν την συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς και 1 Ιουλίου 1941.

Η πρώτη νουβέλα του βιβλίου, Καταιγίδα τον Ιούνιο, περιγράφει τις στιγμές της κατάρρευσης του μετώπου. Η δεύτερη, με ανατριχιαστική ηρεμία, μας δίνει το κλίμα της Κατοχής και την προσπάθεια των ανθρώπων να προσαρμοστούν στο νέο καθεστώς και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Τελειώνει με την αναχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων της περιοχής για το ρωσικό μέτωπο ως εξής: «Σε λίγο, στο δρόμο απ' όπου είχε περάσει το γερμανικό σύνταγμα δεν έμεινε παρά λίγη σκόνη».

Στις σημειώσεις της η Νεμιρόφσκι έγραφε πως σχεδίαζε να συνεχίσει, ανάλογα με την εξέλιξη του πολέμου, με άλλες 3 νουβέλες μέχρι το τέλος του, το οποίο :"Είναι πραγματικά στην αγκαλιά των θεών, δεδομένου ότι εξαρτάται από το τι θα συμβεί."

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2004 και έγινε μπέστ σέλερ , μεταφράστηκε δε σε 38 γλώσσες και μέχρι το 2008 είχε πουλήσει 2,5 εκατ. αντίτυπα.

Για πρώτη δε φορά το βραβείο   Renaudot απονεμήθηκε σε συγγραφέα που έχει πεθάνει.

«Το ωραιότερο βιβλίο της χρονιάς γράφτηκε εξήντα δύο χρόνια πριν» έγραψε ο «Nouvelle Observateur» στις 21 Οκτωβρίου 2004.

Τον Ιανουάριο 2006 η κόρη της Ντενίζ σε μια συνέντευξη στο BBC είπε:

«Για μένα, να ξέρετε η μεγαλύτερη χαρά μου είναι ότι το βιβλίο διαβάζεται. Είναι  ένα εξαιρετικό  συναίσθημα να έχουν φέρει τη μητέρα μου πίσω στη ζωή. Αυτό δείχνει ότι οι Ναζί δεν κατάφεραν να την δολοφονήσουν. Δεν είναι εκδίκηση, αλλά είναι μια νίκη ».

self-hating Jew .