Καθετί
παλιό που φεύγει αφήνει πίσω του τα στοιχεία ενός απολογισμού. Και κάθε χρόνο
παρότι ο απολογισμός μοιάζει κουραστικός και εξαντλημένος από κάθε άλλη φορά,
παραμένει απαραίτητος. Απαραίτητος για τη ζωή καθενός, για την κοινωνία, για τη
χώρα, για την ανθρωπότητα.
Για
την Ελλάδα, αυτό που κυρίως μένει πίσω ως φλογισμένη μνήμη είναι η εκατόμβη των
αδικοχαμένων του Ματιού. Με την αγανακτισμένη προτροπή του 'ποτέ ξανά'. Τα
υπόλοιπα, όπως η τυπική έξοδος από τα μνημόνια και όχι από τους
εθνοκαταστροφικούς νόμους που τα απαρτίζουν, η κακή πρόταση λύσης για τα Σκόπια
, το αδιέξοδο του προσφυγικού – μεταναστευτικού, η ένταση με την Τουρκία και η
πολιτική μας πενία παραμένουν.
Η
αλήθεια λέει πως η πολύφερτη ανάπτυξη δεν έρχεται όσο ισχύουν γι αυτήν οι
απαγορευτικοί και αυτονόητοι κανόνες. Λέει επίσης πως η οικονομία υστερεί κατά
100 δις ευρώ που έχουν κάνει φτερά από τις τράπεζές μας και απαιτούν χρόνο και
ωριμότητα να επανέλθουν, μαζί με την λειτουργία ενός χρηματιστηρίου που πνέει τα
λοίσθια.
Και
δίπλα τους η μεγάλη απώλεια της μετανάστευσης των νέων επιστημόνων, διωγμένων από μια προδομένη πατρίδα...
Όμως
οι νέοι που έμειναν εδώ είναι ο γρίφος του αύριο. Είναι όλος ο φόβος και η
ελπίδα μας. Ο φόβος της δυναμικής ανατροπής πραγμάτων και η ελπίδα μιας νέας παλιγγενεσίας
ουσιαστικής. Είναι μια ώριμη γενιά, χαλυβδωμένη στην πιο δύσκολη δεκαετία της μεταπολίτευσης. Και παράλληλα είναι η πιο μορφωμένη γενιά της σύγχρονης
ιστορίας μας, τόσο ώστε να είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση για τα εφόδια και τις
ικανότητές της. Μια απολιτίκ για τα παραδοσιακά πρότυπα γενιά, αντι-ελίτ,
συγκρατημένα αισιόδοξη, που πιστεύει στην Ελλάδα και επιζητά δικαιοσύνη,
παραγωγικότητα, δημοκρατία κι ευδαιμονία.
Τα
δικά τους όνειρα είναι αυτά που κοιτάζουν στο αύριο και όχι ο στείρος εθνικός
διχασμός που συντηρείται απ’ την καταστροφική μετριότητα των πολιτικών μας,
χωρίς καμιά έγνοια και κανένα όραμα για το αύριο του λαού και του έθνους, έτσι
όπως θα του άρμοζε.
Κι
αυτή η νέα γενιά, όπως κι η ζωή έχει τη δική της δυναμική που ανοίγει δρόμους
στο άγνωστο αύριο. Κλείνοντας πίσω τα στενάχωρα κι ανοίγοντας δρόμους στην
προοπτική και την ελπίδα, εδώ στη χαραυγή του νέου έτους.
Και
θα ‘ναι ο δικός τους στοχασμός που θα ‘χει κάτι ονειρικό, κάτι
ελληνικό, κάτι επίκαιρο αλλά και διαχρονικό. Έτσι
όπως αρμόζει σε πραγματικούς Έλληνες . Που πα να πει τους θαρρετούς και τους
μυαλωμένους. Κι όχι τους μίζερους μοιρολάτρες, ούτε τους άνοους και τους
προληπτικούς...
Μένει
σε μας να ξαναδούμε και να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία μας. Ως λαϊκή κυριαρχία σε
αντίθεση με την κυριαρχία των αιρετών κομματικών ελίτ της σημερινής δήθεν
αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Μια δημοκρατία που δεν θα είναι 'κυρίαρχος' ο
λαός ερήμην του όπως σήμερα.
Προς
το παρόν ο λαός σιωπά. Αυτή η κρίσιμη νέα γενιά σιωπά. Όμως αυτός που σιωπά
σκέφτεται... Έστω και μέσα από τη γλυκιά μελαγχολία της σιωπής, για να μη γίνει
καταστροφική και τυφλή οργή οπισθοδρόμησης στα άκρα. Στα όρια και στα σύνορα
του μυαλού και του έθνους, στην περιχαράκωση, στην αντιπαλότητα, στη σύγκρουση
με καθετί που θα φαντάζει ξένο κι εχθρικό. Ευχή είναι να κάνει κυρίως αυτή η
νέα γενιά τον απολογισμό της. Κι εκεί στις άπειρες αποχρώσεις του στοχασμού να
συναντιέται με καθετί διαχρονικό και πραγματικά ελληνικό, ώστε να αναγεννήσει
τον εαυτό μας τον εθνικό παράλληλα με τους κύκλους της φύσης και της ιστορίας
μας. Γιατί οι χρόνοι περνούν δήθεν γραμμικά, αλλά στην πραγματικότητα κάνουν
κύκλους. Κύκλους αναγέννησης , ζωντάνιας, υπερηφάνειας, ομορφιάς κι
αθανασίας...
Έτσι είναι απαραίτητος ο απολογισμός. Σαν αλήθεια γυμνή σε
αριθμούς που μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και μας παρακινεί για δράση.
Όταν στα 7.5 δις πληθυσμού του πλανήτη το 11% λιμοκτονεί ενάντια στο πνεύμα και
τα ευχολόγια των θρησκειών. Όταν οι πόλεμοι, οι φυσικές καταστροφές, οι
ανισότητες και η αδικία πανηγυρίζουν κάτω από όλους τους δήθεν θεούς των
ανθρώπων που ακόμη στενάζουν υπό τον ζυγό της σκοταδισμένης και υποτελούς
συνείδησής τους, ώστε να παραμένουν πειθήνια αναλώσιμα όντα κάθε εξουσίας που
βασίζεται σε τερατώδη ψέματα. Και τη χρονιά που πέρασε η ανθρωπότητα παραμένει
σκλάβα των πεποιθήσεών της. Μακριά ακόμη από κείνη την ημέρα ενός και ενιαίου
πανανθρώπινου και προηγμένου πολιτισμού.
Γιατί γενικά οι χώρες προοδεύουν όταν έχουν ικανούς ηγέτες που
ενδιαφέρονται για την πρόοδο των λαών τους και της ανθρωπότητας. Ηγέτες κι όχι
σκιές διαχειριστικής των πραγμάτων μετριότητας. Και σίγουρα στην Ελλάδα και
ίσως εκεί στην αθόρυβη νέα γενιά υπάρχουν πολλοί με τέτοιες ικανότητες. Ο
χρόνος θα δείξει. Γι αυτό κάθε νέος χρόνος διατηρεί και συντηρεί μια προοπτική
ελπίδας. Για όλα και για όλους μας.
Γι αυτό δεν αρκεί αυτή τη χρονιά να θέλουμε
απλά να τα πάμε καλύτερα. Θα πρέπει να πιστεύουμε πως θα το καταφέρουμε και θα
το καταφέρουμε.
Να
θέλουμε σαν άτομα και σαν σύνολα να πρωταγωνιστήσουμε τη χρονιά που έρχεται.
Μια χρονιά εκλογών που θα πρέπει να είναι και χρονιά αλλαγών.
Γιατί
αυτή η κοινωνία έχει στερηθεί πάρα πολλά και δεν αντέχει άλλη κοροϊδία και
μετριότητα.
Γιατί αυτός
ο τόπος κρύβει μέσα του πολύ περισσότερες δυνάμεις.
Γιατί
σε αυτή τη χώρα αξίζει μια καλύτερη τύχη.
Όμως
δεν ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη δύναμη αλλαγής είναι αυτή που κρύβουμε μέσα
μας.
Είναι
το μεγάλο όχι σε ό,τι μας προσβάλλει και μας ταπεινώνει.
Είναι
το χέρι που δίνουμε στη διπλανή και το διπλανό μας, γιατί άμα σταθούν αυτή και
αυτός όρθιοι, θα σταθούμε κι εμείς όρθιοι.
Είναι
θυμός που γίνεται αγώνας και σκληρή δουλειά για κάτι καλύτερο.
Είναι
η αξιοπρέπεια που θέλει να γίνει δημιουργία και αλλαγή.
Είναι
η χαμένη μας μαγκιά και ελπίδα που πρέπει να τις ξαναβρούμε.
Καλή
χρονιά με υγεία, ευτυχία, δημιουργικότητα σε όλες και όλους!
Γιατί στο τέλος κερδίζει πάντα η ελπίδα...