2015 χρόνια Αγάπης

Μέρες Χριστουγέννων, μέρες παραμυθιών. Παραμυθιών που γεννήθηκαν από την ανάγκη παραμυθίας της Ψυχής που κλείστηκε ανάμεσα στ’ ανθρώπινα τείχη. Στη γκρίζα, στη φαιά γη των Λαιστρυγόνων, οι μαργαρίτες της ζωής ανηφορίζουν για της Αγάπης το Άβατο…

2015 χρόνια μετά, τα κόκκινα μπαλόνια του ''δέντρου της ζωής'', σημαίνουν ακόμη σε κάποιους πως ο κακός του παραμυθιού ήταν η κοκκινοσκουφίτσα και όχι ο λύκος. Που όταν την κατάπιε του έτρωγε τα σωθικά κάνοντάς τον να ουρλιάζει τη νύχτα στο φεγγαρόφωτο.

Όλα τα παραμύθια κρύβουν αληθινούς λύκους μέσα τους...

 

2015 χρόνια πριν. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ο βασιλιάς των Ιουδαίων Ηρώδης δίνει διαταγή να σφαγιαστούν όλα τα νεογέννητα έως και δύο ετών βρέφη, στην επικράτειά του. Ένας μεγάλος κύκλος αίματος ήταν στην αρχή του.
Από το 30 μ.Χ. περίπου, ο χριστιανισμός άρχισε να εξαπλώνεται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κυρίως μέσω του Παύλου, βρίσκοντας αργά και σταθερά απήχηση στα καταπιεσμένα πλήθη μιλώντας για ισότητα και υποσχόμενος αβίαστα μια μετά θάνατον ζωή.

Από το 64 μ.Χ. με τον Νέρωνα και έως τον 3^ο μ.Χ. αιώνα οι χριστιανοί διώχτηκαν πράγματι ως περιθωριακοί και συνωμότες και έγιναν ''μάρτυρες'' για τις πεποιθήσεις τους.

Όμως μετά τον 3^ο μ.Χ. αι. που η χριστιανική θρησκεία άρχισε να γίνεται η κυρίαρχη και επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για πολιτικούς κυρίως λόγους που αιτιολογούσαν την ''ελέω Θεού'' μονοκρατορία του αυτοκράτορα, τα πρώην θύματα πέρασαν στη θέση του θύτη και μέχρι τον 18ο αι. των μεγάλων επαναστάσεων που ακολούθησαν τον Διαφωτισμό, εξελίχθηκαν σε μια παράλληλη εξουσία που αιματοκύλησε την Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική και την εγγύς Ανατολή...

Με έδικτα, βασιλικά διατάγματα, αποφάσεις συνόδων και επισκοπών, με φαιοχίτωνα τάγματα εφόδου, ιεροεξεταστές και ιεραποστολές αποικιοκρατίας έκαψαν, γκρέμισαν, λεηλάτησαν και θανάτωσαν σε μεγέθη γενοκτονιών λαούς που τολμούσαν να αντισταθούν στο αλάθητο της επίκλησης του ενός και μοναδικού εβραϊκού Θεού, με τόση αγριότητα και τόσο ειδεχθή βασανιστήρια που και τα έθη των ''μιαρών εθνών'' ωχριούν μπροστά τους.

Οι πληροφορίες και τα τεκμήρια των παραπάνω είναι πολλά.

Αυτό το ποτάμι μίσους και αίματος των 15 αιώνων που συνεχίζεται και σήμερα από τη ''δίδυμη'' θρησκεία του Ισλάμ στο όνομα του ίδιου Εβραίου Θεού ο οποίος δοξάζεται αμφότερα με το αλλελούια (δόξα στον Γιαχβέχ - Ιεχωβά) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αιτιολογηθεί ιστορικά και λογικά στο όνομα της Αγάπης που ο Χριστός δίδαξε… 

Ο Κωνσταντίνος, ο Θεοδόσιος και ο Αρκάδιος για την Ανατολή και οι Πάπες της Ρώμης για τη Δύση ήταν οι μεγαλύτεροι σφαγείς αλλόδοξων και ανομοίων για τη μετά Χριστό εποχή. Και αυτά τολμούσαν να αιτιολογούν πως τα πράττουν στο όνομα του Χριστού, όπως και οι μουσουλμάνοι εξακολουθούν να σφάζουν στο όνομα του Μωάμεθ. Όλα στο όνομα μιας Αγάπης που είναι ασφυκτικά θανατηφόρα, ώστε να μην επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.

Ο ταλιμπανισμός  και  η μισαλλοδοξία συναντώνται σε κάθε θρησκεία, ακόμη και σ’ αυτούς τους ''δούρειους ίππους'' που αυτοπροσδιορίζονται  δωδεκαθειστές σήμερα, υποβιβάζοντας την ελληνική κοσμοαντίληψη σε θρησκεία και δόγμα.  

Σήμερα που οι θύτες νικητές της ιστορίας εξακολουθούν να αποκρύπτουν την Ύβρη ελέω εξουσίας, η Νέμεση της ελεύθερης πληροφόρησης μοιάζει σαν να είναι - κατά τη δική τους φρασεολογία - η εκδικητική ρομφαία του Χριστού που παρεμβαίνει για να αποστασιοποιηθεί από το μίασμα του αίματος…

Αδυνατεί κανείς να σκεφτεί τι θα έπραττε σήμερα ο Χριστός απέναντι σε αυτούς που αιώνες τώρα επικαλούνται βλάσφημα, εγκληματικά και θρασύτατα το Όνομά Του και την Αγάπη Του…

Αυτούς που ενώ θεωρητικά καταρρέουν αμαχητί ένεκα προόδου, εξακολουθούν να είναι γαντζωμένοι σε μια παραεξουσία φαυλότητας, χωρίς να έχουν το θάρρος και την ευσυνειδησία της μετάνοιας απέναντι στα πλήθη και την ιστορία και κυρίως απέναντι στην πεποίθηση του Θεού, τον οποίο ψευδεπίγραφα δυστυχώς πρεσβεύουν οι περισσότεροι…

Λίγες και μικρές οι εξαιρέσεις ασφαλώς σε κάθε κανόνα. Αλλά εάν η διδασκαλία της Αγάπης, της Ισότητας και της Δικαιοσύνης τύγχανε της ευκαιρίας ανάλυσης με την προσήκουσα ευρύνοια , τότε ίσως ο κόσμος θα πλησίαζε πιο κοντά στην αλήθεια και την ελευθερία της, πέρα από το παραμύθι και την ανάγκη της παραμυθίας των ψυχών. Πόσο δε των ελληνικών εκείνων που διηνεκώς αναζητούν το ουσιώδες πίσω απ’ το προφανές και το επίπλαστο.

Στο πρωτοφανές και ιδιόρρυθμο μπόλιασμα της ελληνικής κλασσικής πεποίθησης με το χριστιανικό δόγμα, που ανορθόδοξα προβάλλεται στην Ορθοδοξία, ο έλληνας μπορούσε και μπορεί ακόμη να κάνει το μεγάλο ιδεολογικό βήμα του νέου διαφωτισμού, απαλλάσσοντας και την ελληνική ψυχή από τα μισαλλόδοξα βάρη, αλλά και την ιδεομορφή του Χριστού από το μίασμα των πρακτικών των ιστορικών εκπροσώπων του…

Το αν λοιπόν θα γεννηθεί πραγματικά ο Χριστός ως Ήλιος της Δικαιοσύνης και της Αγάπης στις 21 ή στις 25 Δεκέμβρη στο σταυρό του Νότου και στις καρδιές των χριστιανών, θα το ορίσει μόνο η Νέμεση της ιστορικής αλήθειας και ο νέος Διαφωτισμός μιας νέας ιδεολογικής επανάστασης του ''έλληνα'' ανθρώπου όπου γης…

Το ίδιο θα κάνει και η έλευση του ''φωτεινού Άλι'' του αναμενόμενου απελευθερωτή της μουσουλμανικής δοξασίας, σημειολογικά…

Μέχρι τότε, ο νόμος και η τάξη της παγκόσμιας - αυτοκρατορικού τύπου - εξουσίας, η αποξένωση του ανθρώπου στα πλαίσια της μαζικοποίησης των κοινωνιών , των εθίμων, των ηθών και των θεσμών θα ξορκίζει το κακό της διολίσθησης στην ψευδεπίγραφη και θανατηφόρα Αγάπη, που δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν που ανέφερε ο Χριστός, όπως και όλες οι υπόλοιπες διδαχές του που η αλληγορία τους έτυχε της παραμυθίας αντί της ουσιώδους ανάλυσης.

Ευτυχώς βέβαια που πέρα από την ανθρώπινη ανεπάρκεια, ο ήλιος εξακολουθεί να αναγεννάται στο σταυρό του Νότου κάθε χρόνο…       

Οκτάβα Ελευθερίας

Από τα ξάρτια του ήλιου στον ουρανό, έως τον τοίχο που συνωμότησε στο βιαστικό σύνθημα, μία ξεχώριζε επιγραφή - Ελευθερία.

Σε έκρυθμες περιγραφές εκρηξιγενούς υπερρεαλισμού είναι η ανεμόεσσα θεά, ιστίο άναυλων πελασγών, κατάρτια φλόγα κι ανέμη προσδοκιών και υποσχέσεων, είναι η πάνορμος και πάνσεπτος , είναι το ώκιμον της ιδέας…

Και δεν είναι το δυσπρόσιτο της έννοιας τόσο που προκαλεί το λυρισμό, όσο το άγνωστο της προσδόκιμης σημασίας της. Γιατί σημασία έχει το τι θα μπορούσε να απαντηθεί στο συναπάντημά της…

Σε κάθε γλώσσα, χιλιάδες οι απαντήσεις εικασιών που χάνονται σαν κύματα που σπάνε στην περιφέρεια του χρόνου. Του Κρόνου που πάνω του περιφλεγείς και περίφαντες  περιφέρονται οι ψυχές των γενεών. Περίφοβες άραγε ή περιχαρείς ? Κανένας δε γνωρίζει.

Κι ο άσημος  Άρχων, ο βασιλιάς, ο Κανένας, λυσίκομος δέσμιος στο κατάρτι της. Ο άσημος βασιλιάς, ο λαός των ανθρώπων στα έθνη της γης, ανήμπορος, λυσιμελής, ανάμεσα σε γόητες και σειρήνες. Η ομορφιά η απόλυτη, η περήφανη, δέσμια σε ανένδοτο αγώνα με τους ανέμους. Ανένταχτη ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, παρεμβάλλεται κι ισορροπεί στο πιο ψεύτικο ''τίποτα'' της απροσδιοριστίας. Απ΄ το απρόσιτο Άνω αποστασιοποιείται ακόμη ατενίζοντας τη λεηλασία της Γης. Κι οι μαχητές του ακατόρθωτου, σαν ξένοι διαβάτες αναζητούν τα όρια αυτής της οδύσσειας, μειδιώντας άφοβα στην ουτοπία… 

Σαν παραλήρημα σχιζοφασίας επιμένουν τα ερωτήματα : - Άραγε τι και πώς? - Άραγε που και πότε θα σ’ αντικρίσουνε Ιθάκη? Στα πιο μικρά, στα πιο μεγάλα ''θέλω'' του ανθρώπου. 

Δροσοσταλίδες προσμονής χιλιόχρονων γενεών γι αυτή την εκρηκτική  μελωδία που θα ορίζει την οκτάβα του παρακάτω της ζωής. Αυτής ή άλλης δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μπορεί να σκαλώσει ο άνθρωπος σ’ εκείνη την τροχιά που ‘ ναι λίγο πιο πάνω. Πιο πάνω απ’ τον ερπυσμό του πυριτίου και του άνθρακα. Πιο πάνω από το χώμα και τη στάχτη. Εκεί που εικάζονται τα είδωλα.

Κι άμποτε Φάνητα φανούν, ειδότες ακραιφνείς στις παρυφές του Έδους που Ναίει, σημασία δεν έχει το τι θα τους πούμε στην υποδοχή. Σημασία έχει το εάν και τι θα μας απαντήσουν…

Άλλωστε ο λόγος και η διαίρεσή του ανήκουν εδώ, στην έκπτωση αυτού του κόσμου. Πιο πάνω εικάζεται το άρρητο του εικονικού, που όμως ενδημεί πιο σιμά στην αλήθεια εκείνη που ο χώρος και ο χρόνος είναι κακόγουστα αστεία. Κι ίσως ο Νους το κοινωνεί σα νάμα ακατασίγαστο, από τα έμπυρα μετέωρα των θεών, που φως κι ωδή το συνοδεύουν.

Και στο ανάμεσα οι κόσμοι του απείρου. Και πιο μακριά και δίπλα μας κι ακόμη διαφορετικοί καταμεσίς του εαυτού μας. Μα η ελευθερία δε βρίσκεται χαμένη στα άστρα. Είναι παντού για όσους την αναζητήσουν. Κι απ' τη μικρή μας γειτονιά, την κοινωνία και το έθνος κι οι γειτονιές των πολιτισμών μέσα και πέρα απ’ το γαλαξία, τραβούν τον ίδιο δρόμο της αναζήτησης. Κάποιοι από κείνους θα ''φανούν''.

Σε κάποιο σήμερα θα έρχονται, σε κάποιο αύριο θα έρθουν. Κι ίσως να είναι ήδη εδώ…

Κι εμείς απ' τα μικρά έως τα μεγαλύτερα πράγματα της Λευτεριάς, σαν άλλοι ιθαγενείς της Καραϊβικής στήσαμε μάτια κι αυτιά να υποδεχτούμε τις αρμάδες του νέου Κολόμβου. Πόσο ανόητοι, πόσο ρηχοί κι απαίδευτοι, πόσο ιθαγενείς είμαστε ακόμη!

Είτε έρθουν, είτε είναι ήδη εδώ, σημασία δεν έχει τι θα τους πούμε στην υποδοχή. Σημασία έχει το εάν και τι θα μας απαντήσουν... 

Οι βόμβες έπρεπε να πέσουν...?

Καιροί που προμηνύουν πόλεμο. Δίπλα στις εικόνες και τις σκηνές από την αντίσταση των Κούρδων στο ηρωϊκό Κομπάνι, ανασύρονται τα ελληνικά ταμπού του Άπο, των Ιμίων, της Κύπρου.

Και ξεδιπλώνονται τα λάθη. Τα δικά μας, τα ευρωπαϊκά, τα παγκόσμια.

Ο κόσμος αλλάζει γρήγορα. Η Ελλάδα με την καρδιά παραδοσιακά στη Ρωσία, έχει ήδη συμμαχήσει με το Ισραήλ και δείχνει να βρίσκει υποστήριξη από τις ΗΠΑ απέναντι στην ευρωπαϊκή ανεπάρκεια και αλαζονεία.

Η Ευρώπη άλλαξε. Τη στοιχειώνουν τα λάθη και τα εγκλήματά της. Από τη Σερβία, την Ελλάδα και πρόσφατα την Ουκρανία.

Σε μια αυτοκαταστροφική πολιτική πορεία που δικαιολογείται μόνον από τις γερμανικές εμμονές που γκρεμίζουν τα τείχη του Βερολίνου, αλλά χτίζουν τείχη μέσα στην υπόλοιπη Ευρώπη αναδομώντας το απωθημένο του δ' Ράιχ.

Καιρός λοιπόν να δούμε την αλήθεια κατάματα.

Αυτήν που δεν μπορεί να κρύψει την πληγωμένη καρδιά της Ευρώπης.

Αυτήν που πασχίζει ν’ αφήσει στο περιθώριο ξεχασμένη τη Σερβία.

Δεκαπέντε χρόνια πριν. 24 Μαρτίου 1999. Το ΝΑΤΟ στην 50ή επέτειο της ίδρυσής του αποφάσισε την επίθεση εκείνη που το στιγμάτισε, το ακύρωσε και μαζί του ακύρωσε το μεταπολεμικό Διεθνές Δίκαιο. Το βομβαρδισμό της Σερβίας. Μιας ορθόδοξης χώρας στην καρδιά της Ευρώπης. Μιας χώρας στην οποία οφείλει ιστορικά η Ευρώπη την ελευθερία της, γιατί αντιστάθηκε στη μεσαιωνική οθωμανική προέλαση.

Αλλά δεν το σεβάστηκε...

24 Μαρτίου 1999. Μια μαύρη επέτειος που ντροπιάζει τη σύγχρονη Ευρώπη. 

Μια Ευρώπη που έκτοτε ολισθαίνει στην παρακμή του επεκτατικού προτεσταντικού νεοφιλελευθερισμού, αλλά και των εθνικιστικών αναζωπυρώσεων και περιχαρακώσεων κόντρα στο θεμέλιο όραμά της για μια ήπειρο εγγυήτρια της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της συνεργασίας και της ευδαιμονίας των λαών της.

Από τότε άρχισε να νυχτώνει και πάλι ο κόσμος. Με τον ίδιο τρόπο που για 78 νύχτες ανελέητοι βομβαρδισμοί - σα video games σε ζωντανή μετάδοση από πιλότους που δεν μπορούν να αισθάνονται ήρωες - χτυπάνε έναν περήφανο ευρωπαϊκό λαό αδιάκριτα. 

Έναν λαό που φρόντισαν να δαιμονοποιήσουν νωρίτερα μέσω των ελεγχόμενων media. 

Χωρίς να νοιάζονται αν αυτός ο λαός είχε δίκιο. Χωρίς να νοιάζονται αν υπεράσπιζε απλά την πατρίδα του απέναντι σε Αλβανούς UCCάδες και μουσουλμάνους τζιχαντιστές που έσπευσαν απ’ την Ασία. Στην καρδιά της Ευρώπης κι όχι κάπου στην Ασία.  Έναν λαό που στην πλειοψηφία του δεν ήθελε πολιτικά τον υποτιθέμενο στόχο – Μιλόσεβιτς και τον ανέτρεψε μόνος του ένα χρόνο αργότερα.

Οι βόμβες όμως έπρεπε να πέσουν.

Στην καρδιά της Ευρώπης. Στην ψυχή της Ευρώπης.

Ακυρώνοντας την Ευρώπη…

Οι βόμβες έπρεπε να πέσουν.

Για να προετοιμάσουν τα οικόπεδα σχεδιασμού του ενεργειακού πολέμου που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για να τεστάρουν τις αντοχές και τις αντιδράσεις της τότε τσακισμένης Ρωσίας, αλλά και της ίδιας της ΕΕ.

Αποσπώντας το Κόσοβο. Του οποίου τα χώματα είναι ποτισμένα με σέρβικο αίμα θυσίας – ανάσχεσης της οθωμανικής προέλασης στην Ευρώπη κάποτε. Τόσο άδικα, τόσο ανίερα και βέβηλα.

Οι βόμβες έπρεπε να πέσουν, ακόμη κι ατομική βόμβα αιτήθηκε με τον τσιριγμό κάποιων κίναιδων που έφτασαν να έχουν κυβερνητική θέση στη σύγχρονη  Ευρώπη.

Και το σύνθημα που σα φάντασμα πλανιόταν πάνω από τη Σερβία ήταν παλιό και μακάβριο : Die Serben Muss Sterben ( οι Σέρβοι πρέπει να πεθάνουν). Αιδώς και Φρίκη.

Οι δυνατοί είχαν προτάξει τα όπλα και όλοι σίγησαν σαστισμένοι.

Μόνο ο τρελολαός της μικρής κι αιώνιας Ελλάδας αντέδρασε. Όπως όφειλε να κάνει. Βγήκε στους δρόμους και φώναξε δυνατά γιατί χτυπούσαν τα αδέρφια του. Βγήκε στους δρόμους και ζητούσε πόλεμο! Κάποιοι έτρεξαν να πολεμήσουν εθελοντικά χωρίς την άδεια της πολιτείας που ανήκε στη συμμαχία και δε μπορούσε ν’ αντιδράσει.

Απλοί Έλληνες πολίτες έτρεξαν να σκοτωθούν δίπλα στ’ αδέρφια των Βαλκανίων. Και ναι είναι αλήθεια πως ''μόνον ο Θεός και οι Έλληνες'' στάθηκαν δίπλα στον αδερφό λαό που χτυπιόταν από όλους τους δυνατούς της γης. Κι αυτό δε συγχωρέθηκε. Ήρθε κι η σειρά της Ελλάδας να χτυπηθεί με ασύμμετρο τρόπο. Εξίσου βίαιο και περισσότερους νεκρούς...

Κι ο πόλεμος, ο ενεργειακός πόλεμος ακόμη συνεχίζεται. Κι οι Έλληνες κι οι Σέρβοι είναι ξανά στο στόχαστρο και στην απειλή. Είτε από την κατώτερη των περιστάσεων ΕΕ, είτε μέσα από εχθρικούς γείτονες, δίκην ιστορίας ίσως για μια τελική ρεβάνς αποκατάστασης κάθε ιστορικού λάθους. Αλλά πλέον έχουν αλλάξει πολλά στη σκακιέρα.

Κυρίως έχει αλλάξει το ότι οι εχθροί είναι πλέον ξεκάθαροι και ορατοί. Κι οι δυο λαοί, οι αδερφικοί λαοί Ελλάδας και Σερβίας είναι πλέον σε εγρήγορση για να αντιμετωπίσουν τις χίμαιρες των καιρών.

Απέναντι σε πολέμους που μπορεί να είναι ακόμη πιο άδικοι. Απέναντι σε πολέμους που μπορεί να είναι ακόμη πιο ντροπιαστικοί για την πολιτισμένη ανθρωπότητα, που συνεχίζει να ολισθαίνει στην παρακμή.

Κι όχι απλά έτοιμοι. Αλλά ίσως και να τον χρειάζονται κιόλας για να αναβαπτιστούν στη φωτιά και ν’ αναγεννηθούν στα μέτρα τους τα ιστορικά και τα δίκαια.

Κι οι δυο λαοί περάσαμε το πρώτο βάπτισμα. Δεν έχουμε πλέον να φοβηθούμε τίποτα. Κι οφείλει να φοβάται κανείς αυτόν που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Γιατί εύκολα μπορεί να θυσιαστεί ώστε επιτέλους ο κόσμος ν’ αφυπνιστεί και ν’ αλλάξει.

Γιατί ανάμεσα στην απελπισία, στην αδικία, στην οργή, στο φόβο, στο θάνατο, στο σοκ και το δέος των σύγχρονων όπλων και πρακτικών υπάρχει κάτι που είναι πιο πάνω και λειτουργεί σαν υπερόπλο αλώβητο. Είναι η ελπίδα για έναν ελεύθερο και καλύτερο κόσμο που οι δυο περήφανοι ευρωπαϊκοί λαοί μεταφέρουν στην ιστορία και τη μεταλαμπαδεύουν απλόχερα στους λαούς όλης της ανθρωπότητας.

Χωρίς ανταλλάγματα και συμφέροντα. Όπως οφείλουν κι όπως ξέρουν να κάνουν.  

Κι εντέλει το θέμα σήμερα δεν είναι εάν προτεστάντες και καθολικοί στρέφονται εναντίον μας ή αν μας θέλουν ή όχι στην Ευρώπη.

Το θέμα είναι πως Ευρώπη δεν υπάρχει χωρίς εμάς. Και χωρίς τη Ρωσία. Απλά δεν υπάρχει.

Κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς. Μπορεί μόνο να λειτουργήσει στη βάση αυτού του αυτονόητου, ώστε να βάλει τα θεμέλια μιας νέας παγκόσμιας ειρήνης και συνεργασίας. 

Blogging

Παρακμή. Παρεπόμενα της κρίσης. Δεν εξηγείται αλλιώς. Είχαμε τη φτήνια της τηλεόρασης και τώρα αποκτάμε σιγά – σιγά και την ...ολίσθηση των blogs. Με αναρτήσεις του κώλ..στιλ ''έκτακτο, η τάδε τα πέταξε όλα'', λες και σκοτίστηκε κανείς, μέχρι προφητικά δελτία.

Τόπε -λέει ο άλλος -το ψηφιδωτό! Στην Αμφίπολη. Το φώναξε λέει, ξυπνάτε, τον πήρε τηλέφωνο και κάτι τέτοια. Η Περσεφόνη είναι το κλειδί!

Η οποία είναι ...έγκυος και ετοιμόγεννη για να ...ξαναγεννήσει το Χριστό!

Θου Κύριε! Δυο τέτοια διαβάσματα τη μέρα και θα στραβωθούμε οι μύωπες.

Και μετά έβρεξε. Όχι απλά έβρεξε, αλλά ζωντάνεψε και μερικά μπαζωμένα ρέματα στην Αθήνα, που παρέσυραν τα πάντα.

Κατά το άσμα το ρεμπέτικο : ''Μας παρέσυρε το ρέμα''

Πως αλλιώς? Για ξέπλυμα εθνικό καταντήσαμε. Το πώς θα γίνει είν’ άλλη ιστορία. Κι ο πόλεμος είναι ένα σενάριο. Και φροντίζουν να συντηρείται λες κι ο έλληνας φοβάται τον πόλεμο.Δεν ξέρουν πως θρέφεται με τον πόλεμο. Πως μάλλον του λείπει. Πως ίσως παρακμάζει όσο δεν τον ζει.

Και να οι δημοσιεύσεις. Για το που πέρασαν τα τούρκικα παπόρια και το που έβηξαν οι Σκοπιανοί. Με λίγο από Πούτιν και αγιορίτικο κρασί δένει το θέμα. Για το φόβο. 

Δεν ξέρουν πως ο έλληνας πάνω κι απ' το φόβο, έχει την ελπίδα σαν το δυνατότερο συναίσθημα. Όπως πάνω απ’ όλους τους θεούς έχει τον Έρωτα και την Ανάγκη. Με σπίθες ελπίδας έζησε δυο χιλιάδες χρόνια. Όσο κανείς. Οπότε δεν υπάρχει τρόπος να τον φοβίσει κανείς.

Μέχρι να του βρει τον ...κάλο! Το αδύνατο σημείο στη φτέρνα του μύθου.

Ως τότε θα’ χει γραμμένες στα αρχαία του αετώματα τις απειλές, από ντόπιους και ξένους. Ατάραχος. 

Αλλά η βλακεία κι η ισοκρατική μαλθακία είναι φαινόμενα. Ανά περιόδους ιστορικές. Φαινόμενα όμως και όχι η πραγματικότητα που κρύβεται από κάτω. Στον απλό λαό, στη νέα γενιά.

Δε γίνεται όμως να τα θρέφουμε μέχρι σκασμού. Ειδικά εμείς που έχουμε το ψώνιο να γράφουμε τη μαντινάδα μας επί παντός επιστητού στα ψηφιακά μετέωρα των blogs. Γιατί μπορεί να μην το ‘χουμε καταλάβει όλοι μας, αλλά αυτό που  κάνουμε μας προσπερνάει. Γράφει ιστορία. Γεννάει ιστορία. Μέχρι να προκαλέσει το αποτέλεσμα και να γίνει ιστορία.

Άρα που και που πρέπει να δίνουμε σημασία στο τι και πως το λέμε και το γράφουμε.

Όχι για την πολιτική ορθότητα και το συντηρητισμό μας και τις ανησυχίες των φιλοζωικών. Κάθε άλλο. Για το γκαμώ το της τυρόπιτας.

Γιατί γύρω απ' αυτή τη γραφίδα στο άγνωστο που θα χαράξει το Μήνυμα των καιρών ξεχύθηκε και μια πλημμυρίδα φτήνιας, λάσπης και παραμάγαζων. Που θέλει να σβήσει τα ίχνη. Την τέχνη. Την ομορφιά της ανακύκλισης απόψεων και ιδεών.

Αλλού σου λένε: Γράφεις κύριε? Γιατί γράφεις? Τι τύπος είσαι? Τι ψώνιο έχεις?Επιστήμη λέμε. Όχι όπως εδώ. Ο καθένας ότι θυμάται χαίρεται...

Ανεμόμυλοι ίσως. Ταζ Μαχάλ και γιόγκα. Μπορεί.

Μπορεί και να μην είναι έτσι. Θα δείξει. Στα επόμενα εκατό ή δέκα.

Αλλά. Πως προσπερνάς ένα αλλά? Εύκολο είναι?

Άμα ο άλλος θυμάται τόσα χρόνια μετά το νεύμα του Αντρέα στη Μιμή και στο πασάρει πρώτη είδηση,  μπαίνεις στον πειρασμό να του τα ψάλεις. Και να χάσεις τη μπάλα. Έρχεται μετά ένας Κασάμι και κάνει τον αετό των uccάδων μέσα στο Καραϊσκάκη και θυμάσαι αυθόρμητα την κλασσική ατάκα του ήρωα και που έγραφε τις προκλήσεις. Αλλά εδώ δεν έχεις και την πολυτέλεια να μιλήσεις ελεύθερα. Με τον αντιτρομοκρατικό νόμο ελληνικής έκδοσης που είναι και αντιρατσιστικός και τούμπαλιν μπέρδεμα. Υπάρχει θέμα. Θες ως ρωμηός να βλαστημήσεις τα στραβά και δε σ’ αφήνουν οι λεπτομέρειες.

Θες πχ να γράψεις για την κωμωδία του ΧΑ και τα stress test λέει των τραπεζών και χάνεσαι στους αριθμούς δημοσίων χρεών και δόσεων και διανομής πετρελαίων που έχουν χιλιοδημοσιεύσει όλες οι παράγκες.

Πας απ’ την άλλη την ψαγμένη πλευρά και πνίγεσαι στην αριθμοσοφία που λέει ο άλλος ότι, το 42 είναι ανάποδο του 24 και άρα έρχεται ο όφις, ο μεσσίας, ο σοφός με evo mitsubishi και τον καφέ σε πλαστικό. Έλεος ρε μούχλες! Καμένοι είναι όλοι? Ένας να πει ένα και ένα ίσον ένα ή έντεκα δεν υπάρχει? 
Και σ' αυτό ακόμη διαφέρουμε.
Η ξεχωρίζουμε.

Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος?

Ζει και βασιλεύει! απαντάνε με δυνατή φωνή ιερής κατάφασης αιώνες τώρα οι έλληνες ναυτικοί στη γοργόνα, την Αταργάτιδα.  Στη Σειρήνα, την αδερφή του Μεγαλέξανδρου, στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη τη συμπρωτεύουσά τους, που όντας από τη μεγαλύτερη ελληνική βασιλική γενιά, θαρρείς πως δεν αξίωσε να βρει ακόμη λιμάνι όταν τη βλέπεις να  ξημερώνει αντίπερα στο βορρά της Κοπεγχάγης αγναντεύοντας τα πέλαγα της γης.

Ζει και βασιλεύει! Είναι μια αλήθεια που κράτησε ζωντανό τον ελληνικό πολιτισμό, τον πολιτισμό του ''πολίτη-οπλίτη'' και της ''πόλης'', που διαφοροποιημένος πια - πλην Λακεδαιμονίων -, σε οικουμενικό και αυτοκρατορικό, ρίζωσε με την ελληνική γλώσα στις ελληνιστικές επαρχίες της Ανατολής, μέχρι τις Ινδίες.

Μεταλαμπαδεύτηκε αργότερα από τη δωρική, την ελληνογενή Ρώμη, τη Ρώμη των απογόνων της μυθικής Τροίας στη Δύση και έφτασε μέχρι σήμερα μπολιάζοντας κι αυτή την ίδια την αγγλική γλώσσα, να απλώνεται μέχρι τον νέο κόσμο της Αμερικής.

Άρα ζει και βασιλεύει ο στρατηλάτης του πολιτισμού, ο Ισκάντερ της ανατολής κι ο άγνωστος φωτεινός Άλι, ο ''αναμενόμενος απελευθερωτής''. 
Ζει και βασιλεύει ο στρατηγός μύστης των ορφικών και των καβειρίων που κατάφερε αιώνες μετά τη μυθική εκστρατεία του Διονύσου να πει στους Πέρσες και τους Φοίνικες και τους Αιγυπτίους, πως ήταν Πελασγοί θαλασσοπόροι και γόνοι βασιλιάδων ενός μυθικού Άργους και μιας πολυταξιδεμένης Αργούς στο χώρο και το χρόνο.

Ζει και βασιλεύει ο δίκερως ημίθεος, που όρισε για τους λαούς της γης τα νέα πολιτισμικά σύνορα ενός ξεχασμένου πελασγικού κόσμου, που άφηνε απέξω μόνον τα ''μιαρά έθνη'' των Γωγ και Μαγώγ, κλείνοντας οριστικά τις Πύλες της Κασπίας και την Άορνο Πέτρα στα Ιμαλάϊα.

Ζει και βασιλεύει ο γιος του Αμ-Ων-Ρα του ανώνυμου Θεού όλων των θρησκειών μέχρι σήμερα, ενώνοντας την ανατολή με τη δύση.
Ζει και βασιλεύει ο Ήρωας των εποχών, που έπαψε την Μήνιν του Αχιλλέα στέκοντας υποσχετικά στο Σήμα του, οδηγώντας τους νέους Μιρμιδόνες κατά φάλαγγα σε αήττητες μάχες μέχρι τα άκρα της ανατολής, έχοντας κατά νου να προλάβει τη μοίρα των γενναίων που απάγονται νέοι στους ουρανούς, ώστε ν’ αποκαλύψει με τα βήματά του το Νότο της Λιβύης του Φαέθοντα και του Ίκαρου και τη Δύση των Εσπερίδων του Ηρακλή και του Άτλαντα.

Ο πρώτος και ύπατος Μέγας της ανθρώπινης ιστορίας δεν πέθανε στη Βαβυλώνα.

Ζει και βασιλεύει ο Άριστος, στον έκδηλο και συνάμα απροσδιόριστο ορίζοντα της αθανασίας αυτών που ανεβαίνοντας ως φλόγα θυσίας στο θέειν του σύμπαντος κόσμου, μεταφέρουν ευθαρσώς τη διαδοχή των ανθρωπίνων: ''τω αρίστω''.

Ζει και βασιλεύει ο Λέων της Χαιρώνειας του ενωμένου ελληνισμού και των ζωδιακών και των αστρικών συστημάτων, παρότι διάβηκαν οι Ιχθείς και ήρθε ο Υδροχόος, αυτός που κατέδειξε και την παλιότερη εποχή του Ταύρου και του Μίνωα και του Μην της υπτίως της Αιγηίδος ''αιγ-ύπτου'' χώρας.

Ζει και βασιλεύει ο Ευγενής, που γενναιόδωρα στάθηκε στην άκρη αφήνοντας αυτός ο κρύπτων τον ήλιο, να λάμψει και στο στοχασμό του Διογένη.

Ζει και βασιλεύει ο αιώνιος Νέος του ελληνισμού, που γητεύει έφιππος την ορμή και την ανησυχία και τους φόβους του Βουκεφάλα.

Ζει και βασιλεύει ο Βοριάς των μακεδνών, που διάβηκε σοφός και ώριμος μπροστά στη Σφίγγα κι ορμητικός καταλύτης στο Γόρδιο δεσμό, φωνάζοντάς στους καιρούς πως ότι δε λύνεται, κόβεται.

Ζει και βασιλεύει ο ημίθεος, που σήμανε τις ορνούς – διόδους της ύπαρξης στο φωτεινό και δίκερο έμβλημά του.

Ζει και βασιλεύει ο Δωριεύς, ο Μακεδνός, ο Λακεδαιμόνιος που τονίζοντας το πλην των ύστερων Λακεδαιμονίων, απήγαγε τη μεγαλοπρέπεια της δωρικής του νέας παρακαταθήκης στα πέρατα της ανθρωπότητας και του χρόνου, ως ύστερος κυβερνήτης της Αργούς.

Ζει και βασιλεύει ο Αργεάδας, ο πελασγός κι ο πελ-Αργός της γενιάς του Περδίκκα, του Τήμενου και του Ηρακλή μέχρις εκεί όπου η Ήρα και ο Δίας της άρρητης και νέας ελληνικής γενιάς αφανίζουν τον Κρόνο και τον Χρόνο, αφήνοντάς τον στα τάρταρα του μύθου.

Ζει και βασιλεύει ο οραματιστής της Ιλιάδας που δεν χρειάστηκε έπος της αχίλλειας διαδρομής του, όπως οι πρόγονοί του δεν χρειάστηκαν τείχη, γιατί γήτεψε την Μήνιν της ιστορίας απελευθερώνοντας οριστικά την αιτία της ωραίας Ελένης της γενιάς, μπολιάζοντας τον πόλεμο, τον έρωτα και τη μούσα στους αιώνες να ξεχωρίζουν κι οι τρεις μαζί τον έλληνα των καιρών, χωρίς την ανάγκη βαρβάρων.

Ζει και βασιλεύει ο Αλέξ-Ανδρος  χαιρετίζοντας την ανάδειξη του αληθινού ανδρισμού ως του ενάρετου και του γενναίου, στις στρατιές του κόσμου.

Ζει και βασιλεύει. Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς?

Αλλιώς η αδερφή του η τελική Νίκη, η Αταργάτις, η Σειρήνα, θα γίνει Όστρια ορμητική του Νότου που θα ζητά να ξεσηκώσει τις φάλαγγες των Μιρμιδόνων Μακεδνών και τις Μόρες των Λακεδαιμονίων των ''σπαρτών'' κατά μιας ανθρωπότητας που θα έχει θεωρηθεί ως βάρβαρη, με το βασιλιά της μέγα Νεκρό… 
Αλλοίμονο σ' όποιον αδαή τολμήσει να το αρνηθεί...

Ανακαλύψεις

Κάτι συμβαίνει τελευταία. Πολλές ανακαλύψεις γίνονται στη ζώνη +2GMT που θα τις ζήλευε κι ο Κουστώ κι ο Σλήμαν κι ο Κολόμπο. 

Έτρεξαν λέει οι επιστήμονες στα οροπέδια της Ουγκάντας, της Σομαλίας  και της Αιθιοπίας για να μετρήσουν το ρήγμα της Αφρικής που χωρίζεται στα δυο ...τα επόμενα 10 εκατομμύρια χρόνια, αλλά δεν κατέληξαν σε ασφαλή συμπεράσματα καθότι κυνηγήθηκαν από λιοντάρια, κανίβαλους και Σομαλούς πειρατές. 

''Άντε πνιγείτε'' τους είπαν κατά το ρεπορτάζ, εκτιμώντας ότι η περιοχή θα πλημμυρίσει στα 10 εκατομμύρια χρόνια που ...έρχονται σύντομα και επιτέλους τα τρις στη νιοστή τρισέγγονα της Αιθιοπίας θα λύσουν το πρόβλημα πόσιμου νερού. That is επιστήμη!

Νοτιότερα λέει κατά το Γιοχάνεσμπουργκ, βρήκαν μια υπεραρχαία πόλη από ...μαόνι και μπαμπού ηλικίας 250 χιλιάδων ετών που εκτιμάται ότι είχε 500 χιλιάδες κατοίκους, αλλά άγνωστο αριθμό αντιλόπης και μαμούθ. Εκτιμούν ότι όλοι οι κάτοικοι αλυσοδεμένοι δούλευαν σε ορυχεία χρυσού ο οποίος διοχετεύονταν ...έξω απ’ τον πλανήτη με διαστημοτρένα της εποχής, που μπορεί να έκαιγαν και κάρβουνο εξ’ ου και μαύρισε το dna στο Άφρικα, όπως και το μάτι του αναγνώστη.

Ανακαλύψεις λέμε!

Αλλά τι να μας πουν κι αυτοί! Εμείς εδώ στο ellada κάνουμε μεγαλύτερες ανακαλύψεις που καταρρίπτουν την ιστορία, την ακρόπολη, πέντε πλατάνια και δυό ντουρκικά F-16.

Από την Αμφίπολη μέχρι τα Αντικύθηρα γίνεται πανικός με γκασμάδες, πτυοσκάπανα, φρεζάκια, είδη κήπου και γαλότσα survival.

Κι εκεί που περιμέναμε να δούμε με αγωνία το επόμενο άγαλμα στην Αμφίπολη που θα έδειχνε τον μεγάλο αρχαίο, τον μεγιστοτεράστιο, ο οποίος θα κρατούσε στο ένα χέρι την ασπίδα και στο άλλο τη σούβλα για τ’ αρνί, ξαφνικά λέει βρήκαν σημαντικότερα πράγματα στ’ Αντικύθηρα και κάλεσαν βατραχάνθρωπους ν’ ανακατέψουν τη λάσπη στο βυθό για να βρουν το δεύτερο κομμάτι του μηχανισμού που θα μας δείχνει τους πλανήτες. Λέγεται πως ο νέος υπερυπολογιστής αυτός θα είναι εφταπήρυνος και μπροστά του η apple θα μείνει με το μήλο στο χέρι. That is Ellada.

Όχι που νομίζατε πως θ’ ασχολούμαστε με την κρίση, τα μνημόνια και την τρομοκρατία του μανάβη της γειτονιάς που κατείχε γιάφκα με χελωνονιτζάκια. Είμαστε λαός που ανακάμπτει με πυραυλικές ταχύτητες κι ατομικές βόμβες τοματοπολτού.

Τι χρειαζόμαστε νομίζετε? Το πολύ κανά απαραίτητο είδος οικιακής χρήσης όπως το σαμπουάν κατά της πιτυρίδας και λίγο πιο γκρίζο το εμπόριο. Αρωματικών, οπωροκηπευτικών, λευκής σάρκας πουλερικών και τα συναφή. Με το πετρέλαιο τα βολεύουμε καθότι έχουμε και δικό μας, αλλά δεν το βγάζουμε χωρίς δημόσια υπηρεσία καθαρισμού Super Klinex Public Corp. για να μη λεκιάζονται οι παραλίες και γίνει της κόλασης.

Το μόνο πρόβλημα στη χώρα είναι πως το εφάπαξ πλέον δε φτάνει για αγορά εξοχικού στις Σεϋχέλλες, αλλά τώρα που σα λαός ανακαλύψαμε το Facebook δε μας συγκινεί τίποτα. Αρκεί να μη μας κάνει λαϊκιστές απ’ τα πολλά like.Ελληνικά γράφεις like ok. Arabika γράφεις πάλι like. Σουαχίλι γράφεις πάλι like. Αν το πάθουμε αυτό και γίνουμε likeιστές πριν να μας κάνει φίρμες καμιά ανακάλυψη, ε τότε θα είμαστε για το σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας και κατευθείαν για ανακύκλωση.   

Η συνταγή της παγκόσμιας ηλιθιότητας

Η κυρίαρχη κουλτούρα κάθε κοινωνίας για λόγους αυτοσυντήρησης της εξουσίας που την εκφράζει, προσπαθεί με διάφορα μέσα να μετατραπεί σεπεποίθηση, εμβολίζοντας καθημερινά μέσω των media την ανθρώπινη σκέψη. 

Ο άνθρωπος των πεποιθήσεων και της πίστης δεν μπορεί να λογίζεται ελεύθερος, αφού έχει απεμπολήσει την υποκειμενική κριτική του σκέψη. Δεν έχει δηλαδή την πολυτέλεια της επιλογής ή την επιλογή του κριτηρίου της αλήθειας, όντας δέσμιος της ''έτοιμης'' άποψης. Έτσι από ελεύθερο άτομο μετατρέπεται σε όργανο και μέσο του φορέα που εκφράζει η πεποίθηση και η πίστη του. Γίνεται οπαδός. Όταν δε η σημερινή κυρίαρχη κουλτούρα αναγορεύει σε ''αρετές'' ή ''καθήκοντα'' πλείστες δικές της επιδιώξεις εξουσίας και κέρδους, τότε ο απαίδευτος νους προσβάλλεται ευκολότερα από το νοητικό ''νόσημα'' της αβίαστης πεποίθησης.

Αποτέλεσμα είναι η κατάπτωση και η αποδυνάμωση του ατόμου αφού ως έρμαιο της χίμαιρας των εκάστοτε πεποιθήσεων αισθάνεται την ανάγκη να ανήκει σε αυτές και να λειτουργεί με βάση αυτές, ως μέσο που προείπαμε, στερώντας από τον εαυτό του κάθε δυνατότητα που ως ελεύθερο άτομο θα μπορούσε να αναπτύξει. Με αυτό τον τρόπο παρότι θεωρεί πως εντάσσεται στο σύνολο αναφοράς του, ουσιαστικά συμβαίνει το αντίθετο και αποξενώνεται, παρασύροντας μια κοινωνία πολιτών στην παρακμή, σε έναν μαζικοποιημένο όχλο ουδέτερο δημιουργικά.

Αυτός είναι και ο λόγος που σε μεγάλα κοινωνικά σύνολα, οι ποιοτικές ομάδες ανθρώπων αποτελούν μικρές μειοψηφίες. Το φαινόμενο βέβαια είναι φυσικό και παρατηρούμενο σε κάθε είδος ζωής, δίνοντας την ευθύνη της αυτοσυντήρησης στη μάζα και την ευθύνη της προόδου των έμβιων συνόλων σε μεμονωμένα μέλη τους.

Αλλά παρότι αποτελεί φυσικό κανόνα, για τον άνθρωπο που είναι έλλογο ον, υπάρχει το πλεονέκτημα του λόγου και της λογικής που όταν καλλιεργηθούν μέσω της αντίστοιχης παιδείας, του δίνουν την τεράστια δυνατότητα να αξιοποιήσει στο έπακρο αυτό τον φυσικό νόμο.

Αντί αυτού όμως καθολικό φαινόμενο είναι η συστημική ένταξη ενός ατόμου σε μια κοινωνία μέσω της εργασίας του ή μιας υπαλληλικής σχέσης αφενός και μέσω μιας πολιτικής και θρησκευτικής τοποθέτησης και πίστης αφετέρου.

Κατά κανόνα αυτό το συστημικό πρότυπο ζωής έχει σαν αποτέλεσμα τη μηχανοποίηση του ατόμου που δεν αφέθηκε ελεύθερο να δημιουργήσει με βάση τη δική του εκφραστική δυνατότητα στα πλαίσια αυτής της ''μηχανής'' που είναι προκαθορισμένα.

Το ατομικό αποτέλεσμα είναι μια μηχανική και ανελεύθερη ουσιαστικά ζωή και το συλλογικό αποτέλεσμα είναι μια κοινωνική κατάπτωση και παρακμή, που αν ειδωθεί αντικειμενικά φαντάζει σαν την ιδανική συνταγή της παγκόσμιας ηλιθιότητας που στη δύση πολιτικά εκφράζεται από τύποις δημοκρατίες και στην ανατολή από θεοκρατίες.

Οι πεποιθήσεις και η πίστη αναφέρονται μεν στον ιδεατό κόσμο των αξιών, αλλά έχοντας δημιουργήσει ισχυρούς και εξουσιαστικούς θεσμούς που τα εκφράζουν με μια συγκεκριμένη πρακτική, τότε απέχουν τραγικά από ότι αντικειμενικά μπορούμε να αποκαλέσουμε ''αξία''. Αυτό σημαίνει πως αντί να αντικατοπτρίζουν πράγματι έναν ιδεατό κόσμο αξιών αφημένο ελεύθερα στην τεκμηρίωση του διαλόγου και της κριτικής σκέψης, έχουν εκφυλιστεί έως σήμερα σε καθοδηγητικά ψεύδη εκμετάλλευσης με προφανείς σκοπούς την εξουσία και το κέρδος.

Η χρήση επί σκοπού και επομένως η σύγχυση και η διαστρέβλωση των εννοιών καθιστά ακόμη δυσκολότερη την όποια προσπάθεια γόνιμης κριτικής σκέψης απέναντι σε πρωταρχικές έννοιες όπως η ηθική, η νομοθεσία και η μεταξύ τους σχέση στις κοινωνίες ανθρώπων. Πόσο μάλλον σε καθεστώς πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής παρακμής που εκφράζεται μέσα από την παραπάνω κατάσταση.

Γιατί κάθε πεποίθηση που έχει όρια και στεγανά είναι αξίωμα και δόγμα που απαιτεί τυφλή υποταγή και συνιστά a priori υποδούλωση.

Απεναντίας κάθε δυναμική τοποθέτηση και συνολικό σχήμα που θέτει ως προϋπόθεση το διάλογο με σκοπό τη διαρκή εξέλιξη και πρόοδο χωρίς όρια, αποτελεί τον ορισμό του αδέσμευτου συνόλου και απαιτεί να απαρτίζεται από ελεύθερα άτομα – πολίτες. 

Δημοκρατία λοιπόν που δεν είναι καθημερινή δυναμική διεργασία και όχι στατική κατάσταση ''τετραετιών'' μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών, απλά δεν υπάρχει. Εξουσία που δεν επαληθεύεται καθημερινά από το σύνολο που εξ΄ορισμού την παράγει, απλά αυτοαναιρείται.
Με αυτή τη διαπίστωση το ηθικό και το νόμιμο ως ανοχύρωτες αξίες προκαλούν ''τα σταφύλια της οργής''...

Ζην Ηδέως

Ζούμε στην εποχή όπου η διάδοση τηςπληροφορίας μέσω του διαδικτύου ως Νέμεση της ιστορίας παίρνει την εκδίκησή της για τον μακραίωνο σκοταδισμό που επέβαλλε η Εξουσία.

Για παράδειγμα ένα μεγάλο ψέμα της ελληνικής ιστορίας είναι πως η αρχαία Σπάρτη ήταν υποδεέστερη της Αθήνας. Ο Παρθενώνας όμως παραμένει ναός δωρικού τύπου.

Ένα άλλο μεγάλο ψέμα είναι πως ο Επίκουρος ως φιλόσοφος ήταν υποδεέστερος του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Η προσωπική ευτυχία όμως παραμένει ζητούμενο κάθε ατόμου.

Τα παραπάνω δεν είναι τυχαία βέβαια, αλλά δε θα σταθούμε σ’ αυτά. Θα μιλήσουμε για την παρεξηγημένη φιλοσοφία του Επίκουρου που δικαίως λέγεται και φιλοσοφία της ευτυχίας. Εκείνης που κατακτάται όταν από τη ζωή λείπουν ο πόνος και ο φόβος και έχει εξασφαλιστεί η αυτάρκεια και το φιλικό περιβάλλον.

Καταστάσεις δηλαδή που εξασφαλίζουν τη φυσική ευεξία και την ψυχική γαλήνη.

Η άρνηση του πρωταρχικού θρησκευτικού φόβου και της θείας πρόνοιας από τον Επίκουρο ήταν αυτή που τον έφερε σε αντίθεση με τον στωικισμό. Βασίστηκε στο ότι κάθε θεϊκή οντότητα – υπαρκτή και σεβαστή ως παραδεκτή από πολλούς – αδυνατεί ως τέτοια (τελειότητα) να έχει ανθρώπινες ιδιότητες που θα την οδηγούν σε παρέμβαση. Αυτή η τοποθέτηση δυναμίτιζε θεοκρατικά στάτους και κατ’ επέκταση ολιγαρχικά σχήματα και τον άφησε στην αφάνεια μέχρι σήμερα.

Πέραν αυτών η μοναδικότητα του επικουρισμού είναι το ότι με την καλή έννοια του ''εγωισμού'' πραγματεύεται το άτομο και όχι τις μάζες όπως κάνει ο στωικισμός και δη μη τελεολογικά (προς έναν προδιαγεγραμμένο απώτερο σκοπό).

Δεν ασχολείται δηλαδή με το κοινωνικό σύνολο το οποίο εντέλλεται από τον στωικισμό ηθικά ή πολιτικά με σκοπό την επίτευξη ενός σκοπού, αλλά αντίστροφα θεωρεί πως κάθε σκοπός θα εξυπηρετείται καλύτερα όταν τα μεμονωμένα άτομα είναι αυτάρκη και ευτυχισμένα.

Αυτή η πολιτική τοποθέτηση του επικουρισμού αναγόμενη στο σήμερα, σημαίνει πως κράτη και έθνη και κοινωνίες δεν μπορεί να εγκαλούνται σε πολέμους ή οικονομικές σωτηρίες δημοσιονομικών, θυσιάζοντας το επίπεδο ζωής ή και την ίδια τη ζωή των ατόμων και των πολιτών που τα συναποτελούν. Γιατί τα παραπάνω σύνολα δεν είναι αόριστα και απρόσωπα, αλλά υπάρχουν ακριβώς ως σύνολα των ατόμων που τα απαρτίζουν κι όχι ως γη και ιδιοκτησία ή ότι άλλο αναφέρεται.

Διευρύνοντας αυτή την άποψη στη διάσταση της έννοιας της πατρίδας, θα μπορούσε κανείς να δει ολόκληρη τη Γη σαν μια ενιαία πατρίδα ευδαιμονίας και φιλότητας των εθνών της. Δείχνει ακόμη ότι η σχέση πολιτών – εξουσίας δεν είναι κάθετος μονόδρομος αλλά αμφίδρομη σχέση.

Σχετικά με την καλή έννοια του εγωισμού αναφέρω πως για τον ελληνικό στοχασμό η υπέρβαση του εγώ γίνεται με την ολοκλήρωση του ατόμου μέσω της παιδείας και όχι με την απλή άρνηση ή την εγκατάλειψη κι αυτή η διαπίστωση είναι ακριβώς το σημείο όπου ο Πλάτωνας παρεξηγείται σκόπιμα και θεωρείται ''πρώιμος χριστιανός''...

Ας επανέλθουμε όμως στον Επίκουρο και στη ''συνταγή'' που έδωσε για μια άφοβη και έμμετρη καλή ζωή και την ονόμασε ''τετραφάρμακον'' :

·        Άφοβον ο θεός (αμέτοχος στα ανθρώπινα και όχι φόβητρο)

·        Ανύποπτον ο θάνατος  ( ως νεκρός δεν τον καταλαβαίνεις  και ως ζωντανός δεν σε αγγίζει ) 

·        Και ταγαθόν μεν εύκτητον ( εύκολα αποκτάς τα αγαθά όταν είσαι ολιγαρκής ή όταν με μέτρο τις δυνατότητές σου αναζητάς την δική σου αυτάρκεια )

·        Το δε δεινόν ευεκκαρτέρητον ( ο πόνος υπομένεται αφού υπάρχει για να καταδείξει το πρόβλημα που χρήζει λύσης) 

Τα παραπάνω προσδίδουν στο άτομο την πληρότητα και την ατομική του ελευθερία. Για την πληρότητα της αυτάρκειας λέει πως : [τίποτα δεν είναι αρκετό, για όποιον το αρκετό είναι λίγο ]…

Γενικότερα η επιδίωξη της ηδονής (ευχαρίστησης) για τον Επίκουρο ως φυσική επιδίωξη της ανάγκης, παρεξηγήθηκε σκόπιμα αφού αποσιωπήθηκε πως αυτή αναζητάται στα πλαίσια του μέτρου, της αρετής και της δικαιοσύνης.

Λέει σχετικά : [Δεν είναι δυνατόν να ζει κανείς ευχάριστα αν δεν ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, όπως και δεν μπορεί να ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, αν δεν ζει ευχάριστα ].

Αυτή η πρόταση θα μπορούσε σήμερα να είναι η επιτομή της σύγχρονης

κοινωνιολογίας για εισηγήσεις πολιτικής...

Μιας ανθρωποκεντρικής πολιτικής που θα επεδίωκε πρωτίστως την εκπαίδευση των πολιτών της με στόχο την ευδαιμονία τους εκείνη που βιώνεται με τη φρόνηση(παιδεία), την αταραξία (ψυχική γαλήνη) και τη φιλότητα (φιλικό περιβάλλον – καλές σχέσεις) του επικουρισμού.

Ο δρόμος προς την ευτυχία που προτείνει ο Επίκουρος δεν είναι ο δρόμος του μαρτυρίου για την τελείωση της ψυχής, αλλά μια καθημερινή πρακτική κατάφασης για τη ζωή με τις χαρές και τις λύπες της, χωρίς το φόβο του θανάτου και άλλες αρνητικές δοξασίες ανθρώπων.

Εδώ σημειώνεται πως το πρακτικό πνεύμα της ηθικής του επικουρισμού, δείχνει πως η φιλοσοφία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά το μέσο για τη επίτευξη του σκοπού που αναδεικνύει τον τρόπο που θα πρέπει κανείς να ζει ώστε να ευδαιμονεί στα πλαίσια της ατομικής του ελευθερίας.

Βέβαια τα παραπάνω επιφανειακά μπορούν να θεωρηθούν ως επίκληση του ακραίου ατομικισμού. Θα μπορούσε κανείς να πει πως αυτή η πρακτική του ''λάθε βιώσας'' (να ζεις στην αφάνεια και μόνο για σένα) θα οδηγούσε σε κοινωνική παράλυση. Απεναντίας ο επικουρισμός θεωρεί πως η εκπαίδευση, οι νόμοι και η πολιτική είναι απαραίτητα ώστε το ίδιο το άτομο να αποκτήσει τα εφόδια που θα το οδηγήσουν στην επίτευξη του σκοπού της ευτυχίας. Διαφορετικά θα δυστυχεί από την αμάθεια, τη δεισιδαιμονία, τις προλήψεις, τους φόβους και τις ελπίδες.

Καταστάσεις που ευδοκιμούν και σήμερα καθιστώντας τεράστιο το έλλειμμα εκπαίδευσης όταν ο επικουρισμός εξακολουθεί να μη διδάσκεται στα σχολεία μας.

Το βαθιά συντηρητικό μας κατεστημένο εξακολουθεί να φοβάται πως αυτά που λέει ο Επίκουρος είναι αυτονόητα δικαιώματα ζωής ή φοβάται πως είναι ακόμη εξόχως ανατρεπτικά?

Τέλος, όσο και αν κατά τη φράση του Νίτσε : [η επιστήμη έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει τον Επίκουρο] -  ή τον Ηράκλειτο θα λέγαμε σήμερα -, αυτό δε σημαίνει πως ο επικουρισμός αποτελεί την αλάνθαστη άποψη.

Κάθε άλλο. Στην εποχή της κβαντικής φυσικής θα μπορούσε να προσθέσει ή να ανασκευάσει πολλά. Εμπεριέχει όμως -όπως και το σύνολο της φιλοσοφίας -κομμάτια σημαντικά και απαραίτητα στη συμπλήρωση της καλύτερης άποψης. Άλλωστε το βασικότερο χαρακτηριστικό της ελληνικής φιλοσοφίας είναι πως είναι θελκτική στο διάλογο και τη διερεύνηση της αντίθετης άποψης έτσι ώστε να μην καταρρέει σε δόγμα και αξίωμα, διατηρώντας εσαεί τη δυναμική της ελευθεροπρέπειάς της μέσω της διαρκούς αναζήτησης και της κίνησης των ιδεών.

Πόσο μάλλον εδώ όταν μιλάμε για μια ''ειδική εγωιστική φιλοσοφία'' που αναφέρεται στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και άρα μένει στη δική του υποκειμενικότητα να ανασύρει μέσω του ''γνωθισαυτόν'' την καλύτερη προσωπική του άποψη στο δικό του δρόμο για την ευτυχία.   

Παγκόσμια κρίση και α' πλανητικός πολιτισμός

Κόσμος! Τρομοκρατία, μιλιταρισμός,  παγκόσμια ύφεση, νεοφιλελευθερισμός, ενεργειακή κρίση, ισλαμικό τζιχάντ, νέοι πόλεμοι, λαϊκές εξεγέρσεις, αποσχιστικές τάσεις, νεοεθνικισμός, φυσικές καταστροφές, κλιματική αλλαγή, κρίση τροφίμων και πόσιμου νερού, πανδημία έμπολα, αθρόα μετανάστευση του τρίτου κόσμου στο βορρά και τη δύση, σύγχυση και διασπορά... Κρίση.

Η κρίση είναι μια κοινότυπη πλέον έννοια αφού όλοι εξοικειώθηκαν μαζί της, με την …άδολη ασφαλώς συνεισφορά των media που φρόντισαν να ακούγεται απρόσκοπτα και καθημερινά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης σε κάθε μορφή της, πλην ίσως της σημαντικότερης.

Έτσι όλα τα έθνη της γης συνήθισαν σε βαθμό αναισθησίας, την ώρα που χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση γκρεμίζονται γύρω τους και τα τελευταία τείχη ανθρώπινων κατακτήσεων για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ατόμου. Κατακτήσεων για το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή και την ευημερία έναντι κάθε εξουσιαστικής εκμετάλλευσης, που θεμελιώθηκαν με κρουνούς αίματος κι αμέτρητες θυσίες στη διάρκεια της ιστορίας.

Η διασπορά του φόβου, αλλά κυρίως η επανάληψη – ως αλάνθαστη τακτική - της έννοιας της κρίσης έφερε την εξοικείωση με αυτή. Έφερε τη συνήθεια, την αποδοχή και την απάθεια ως φυσική αντίδραση στον αρχικό φόβο. Κι αυτή η τελευταία την αδράνεια. Την επιθυμητή για την κάθε είδους εξουσία, αδράνεια, που είναι και η πλέον επικίνδυνη για καθετί χειρότερο εξακολουθεί να σχεδιάζεται για τους λαούς ερήμην τους.  

Έτσι γίνεται απαραίτητο να κρατήσουμε ζωντανή και επίκαιρη την εξ ορισμού σημασίατης σε κάθε γλώσσα του κόσμου, δηλαδή τη φρίκη και την απειλή της έννοιας, πέρα από κάθε κατευθυνόμενο εφησυχασμό, προσπαθώντας κυρίως να την κατανοήσουμε. Να την κατανοήσουμε χάριν στρατηγικής, ως εχθρό επίκαιρο και σημαντικό που καλούμαστε να τον αντιμετωπίσουμε στα πλαίσια ενός ιδιόρρυθμου και σύγχρονου παγκόσμιου πολέμου. Να δούμε πως αυτή η παγκόσμια κρίση είναι πολύ σημαντικότερη από τις προηγούμενες, γιατί δεν εξαντλείται μόνο στην οικονομική της διάσταση, αλλά δείχνει να απειλεί και να δυναμιτίζει τα αξιακά θεμέλια επί των οποίων δομήθηκε ο πανανθρώπινος πολιτισμός.

Γιατί στην πραγματική της διάσταση αυτή η παγκόσμια κρίση είναι κυρίως μια κρίση πολιτισμού, αξιών και εννοιών. Και ως κρίση πολιτισμού οφείλει να μεταλλαγεί σε κρίση -  κριτική της ανθρώπινης συνείδησης που πρέπει πλέον να προβληματιστεί σχετικά με το πώς είναι δομημένος ο κόσμος γύρω μας. Ένας κόσμος όπου οι πόλεμοι, η κτηνωδία, η βαρβαρότητα, η μισαλλοδοξία, η φτωχοποίηση και η καταστροφή, οι κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις, ο αλληλοσπαραγμός και το αφύσικο δεν εκλείπουν, αλλά αυξάνονται. Ένας κόσμος του οποίου η τεχνολογική εξέλιξη είναι σε πλήρη αντιδιαστολή με την πολιτισμική, έτσι ώστε ο προβληματισμός να γίνεται ξεκάθαρα κρίση συνείδησης απέναντι σε ότι συνιστά, συντηρεί και αναγεννά το σημερινό κατεστημένοαξιών, αρχών, θεσμών και παραδόσεων σε κάθε επίπεδο.

Γι αυτό η παρούσα παγκόσμια κρίση γίνεται η σημαντικότερη από κάθε προηγούμενη. Γιατί δείχνει πως η ανθρωπότητα δεν μπορεί πλέον να αποδεχθεί τους παλιούς κανόνες, την παλιά ηθική και τις αναχρονιστικές παραδόσεις που έχουν οικοδομήσει έναν παγκόσμιο πολιτισμό που εκτροχιάζεται επικίνδυνα υπό το πέλμα και το στέμμα του κυρίαρχου θεού-Χρήμα και του ολέθρου που συνεπάγεται η αδηφάγα κυριαρχία του.

Του ''δίποδου θηρίου'' που είναι εδώ, κυριαρχεί και στηρίζεται στην πολιτική διακυβέρνηση και τη θρησκευτική μωρία, εξυπηρετούμενο πιστότερα απ’ όσους δήθεν το εξορκίζουν.

Κι όμως η αμφιβολία αποτελεί τον ορισμό του αρχικού επαναστατικού βήματος και της προόδου. Η αμφιβολία σήμερα για το κατεστημένο και το επαναστατικό βήμα που αυτή ακριβώς η αμφιβολία γεννά, οφείλουν να αναφανούν πλέον ξεκάθαρα σε πολιτικό, κοινωνικό, ακαδημαϊκό αλλά και κινηματικό επίπεδο αντίδρασης των κοινωνιών.

Ο σκεπτόμενος άνθρωπος ανά την υφήλιο οφείλει να αντιληφθεί πως δεν μπορεί πλέον να παραμένει στάσιμος και αδρανής, όσο ο συνάνθρωπός του υπό την επικρατούσα κυρίαρχη κουλτούρα του κέρδους είναι ακόμη άγριος, επιθετικός, άπληστος και κενόδοξος σε μια κοινωνία ζούγκλα που έχει δημιουργηθεί μέσα σε αυτά ακριβώς τα όρια.

Οι κανόνες λοιπόν, η ηθική και οι παραδόσεις που συναποτελούν τους

θεσμούς σε εθνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο δεν μπορεί να είναι πλέον στο απυρόβλητο, ούτε και να θεωρείται πως εμπεριέχουν το αλάθητο μιας κάποιας θεϊκής βούλησης, όπως αιώνες τώρα ισχυρίζονται.

Τα οξύμωρα, παραδοσιακά, στεγανά και άκαμπτα πολιτικά μοντέλα, οι ανήθικες νοεφιλελεύθερες οικονομικές σχέσεις που διαβρώνουν διεθνώς την έννοια της ελεύθερης οικονομίας καθορίζοντας πολιτικές και ευτελίζοντας δημοκρατίες, τα θρησκευτικά σχήματα και δόγματα επιρροής που χάριν εξουσίας και κέρδους νεκρώνουν μαζικά ψυχισμούς και αντιλήψεις, οι κρατικές περιχαρακώσεις  συμφερόντων, οι κοινωνικές δομές των μεγάλων αντιθέσεων, οι ανεξέλεγκτες εταιρικές δράσεις, οι πλείστες γνωστές αλλά και αφανείς οργανώσεις μυστικών συμφερόντων, τα ελλιπή εκπαιδευτικά συστήματα, η κατευθυνόμενη και εμπορευματοποιημένη παιδεία, οι νομικές διακυμάνσεις και εκτροπές παγκόσμια κατά τα ήθη και τα έθη, τα κυριολεκτικά αφύσικα ήθη και τα αναχρονιστικά έθη παραδόσεων, είναι παράμετροι θεσμών που οφείλουν να επανεξεταστούν ριζοσπαστικά υπό το πρίσμα της αναγκαιότητας για ένα παγκόσμιο και τεράστιο βήμα ενός υγιούς πλανητικού πλέον πολιτισμού. 

Αυτή η ύψιστη αναγκαιότητα των καιρών μας, ο νέος πλανητικός πολιτισμός ως το ευγενέστερο όραμα της σύγχρονης ανθρωπότητας, οφείλει να είναι δίκην ανάγκης για την ωριμότητα και την εξωστρέφεια της ανθρωπότητας, το αποκύημα αυτής της παγκόσμιας πολιτισμικής κρίσης.

Οφείλει να είναι το Μήνυμα της έσχατης παγκόσμιας επανάστασης των ιδεών, των ατόμων και των κοινωνιών τους. Της ελπιδοφόρας παγκόσμιας επανάστασης του μετανθρώπου – όπως τον αποκαλεί η επιστήμη - της μεγαλύτερης και ευγενέστερης όλων των εποχών, ορίζοντας ναι μεν τον όλεθρο του παλαιού και το τέλος μιας υπάνθρωπης εποχής, αλλά ορίζοντας συνάμα και την απαρχή μιας πραγματικά ανθρώπινης και πραγματικά πολιτισμένης περιόδου.

Εκεί που το ένστικτο θα καθοδηγηθεί ώριμα μέσω της παιδείας από τη λογική και το συναίσθημα, ορίζοντας ένα νέο επίπεδο κατάκτησης για την ανθρώπινη προσωπικότητα.

Εκεί που η φύση και το άτομο θα νοούνται επιτέλους ως αναπόσπαστα τμήματα ενόςπαγκόσμιου συνόλου - εαυτού και θα καθορίζουν τη μεταξύ τους διαδραστικότητα, δρώντας και αντιμετωπιζόμενοι ανάλογα.

Εκεί που κανείς κίβδηλος θεός και κανένας μη-άνθρωπος δε θα μπορεί να ανακόψει την ατομική και τη συλλογική πορεία προς την ευημερία, την ελευθερία και την ολοκλήρωση του ατόμου και των κοινωνιών, ως ώριμων συστατικών μονάδων της μιας και ενιαίας ανθρωπότητας.

Σ’ αυτή την αναγκαιότητα δε χρειάζεται να επινοηθεί ένα κάποιο συγκεκριμένο μανιφέστο, αλλά να καθοριστεί ως πλαίσιο αρχών εντός του οποίου θα αναδύεται διαρκώς σε όλη του την καθαρότητα το ελευθεροπρεπές νάμα της κλασσικής ελληνικής διανόησης που δεν έχει στεγανά, όρια και δογματικό χαρακτήρα, ανακατευθύνοντας διηνεκώς κουλτούρες, πρακτικές και ιδεολογίες στην εκάστοτε σύγχρονη μορφή τους.  Χρειάζεται δηλαδή μια νέα πολιτισμική αναγέννηση των εθνών της γης μέσα από την παγκόσμια ελληνική παρακαταθήκη των ιδεών, έτσι όπως αυτές δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο μέσα από την αδέσμευτη φιλοσοφία του ανθρώπινου στοχασμού ανά την υφήλιο.

Κατανοώντας βέβαια πως έλληνας κατ’ επίθετο δεν είναι ο εθνικά  προσδιορισμένος σήμερα, αλλά ο σκεπτόμενος άνθρωπος σε κάθε γωνιά της γης, που οφείλει να ανακαλέσει στη συνείδησή του τους θεούς του κάλλους και της αρμονίας, ''ως επελαύνουσες μνήμες και αναμνήσεις  νοητικής φωτιάς εξαγνιστικής και ειδωλογράμματα ιδεών αθάνατων'', ώστε ''ν’ αναφανούν  στους αιθέρες και τα πελάγη της ανθρωπότητας επιστρέφοντας απελευθερωτικά στην πατρίδα και μητρίδα Γη'' ολόκληρου του γαλανόλευκου πλανήτη.

Τότε όλη η επιστημονική , η ηθική και η ακαδημαϊκή διανόηση θα συναντώνται στην απροσδιόριστη απειρότητα των ''θεουσών δυνάμεων'' και πραγματικοτήτων του σύμπαντος. Μειδιάζοντας στο λυκόφως του παλαιού κόσμου θα αφανίσουν τη Μήδεια του ανθρώπου ορίζοντας το λυκαυγές μιας νέας Ημέρας, γιατί η ανθρωπότητα θα έχει κάνει το μεγάλο βήμα προς τη συμπαντική Αλήθεια και την Ελευθερία της. 

Προς έναν πανανθρώπινο πλανητικό πολιτισμό, πραγματικά προοδευτικό, εξωστρεφή, ανελισσόμενο και διερευνητικό ως προς το άγνωστο σύμπαν. Γιατί αυτό οφείλει να κάνει εξ ορισμού ο άνθρωπος, βαδίζοντας επιτέλους πέρα και πάνω από το οντολογικό ερώτημα, τις θρησκοληπτικές απαντήσεις, την αντιπαλότητα και το σκοταδισμό που πρέπει να καταστούν παρελθόν και ιστορία, όπως η ανακάλυψη της φωτιάς και του τροχού, της αττικής τραγωδίας και της τυπογραφίας, της ατμομηχανής και του ηλεκτρισμού.

Με τη μαθηματική παραδοχή της αξεπέραστης δυσκολίας στον ορισμό του απλού, σήμερα η ανθρωπότητα καλείται να πραγματοποιήσει τη δυσκολότερη επανάσταση όλων των εποχών.Την επανάσταση του αυτονόητου.

Και το πρώτο αυτονόητο είναι πως όλα τα έθνη της Γης συναποτελούν μια και ενιαία ανθρωπότητα στον πλανήτη. Στην αυτονόητη διάσταση λοιπόν της μιας, ενιαίας και ελευθεροπρεπούς ανθρωπότητας, πέρα και πάνω από τα έθνη και τις αντιλήψεις της γης, ας κατανοήσουμε σήμερα πως επιβάλλεται να πάψουμε τον κανιβαλισμό του υπερπληθυσμού μας, στρέφοντας από κοινού τη ματιά μας έξω και πέρα από το γαλανόλευκο πλανήτη Γη, πριν να είναι πολύ αργά...