Όταν έκανα πρόβες την παρουσίαση του Διδακτορικού, κάποιες φορές, πηγαίνοντας να πατήσω το βελάκι για να προχωρήσω στην επόμενη διαφάνεια, το χέρι μου ξέφευγε και πάταγα το από πάνω κουμπί: το πλήκτρο end. Έτσι μεταφερόμουν στο τέλος της παρουσίασης, έχανα τον ειρμό μου και, φυσικά, πάθαινα πανικούς -"αν συμβεί αυτό στην υποστήριξη του διδακτορικού και χάσω τα λόγια μου, οποία ανοργανωσιά και αμηχανία".
Προκειμένου να αποφύγω τέτοιο λάθος, πήρα και ξήλωσα το πλήκτρο end.
Το έβγαλα και το έβαλα σε ένα συρτάρι και δε μου έλειψε καθόλου.
Και δε θα το έβαζα ξανά στη θέση του, αν το λάπτοπ μου δεν είχε αρχίσει να με αφήνει, έτσι κι αλλιώς, κομμάτι κομμάτι (πρώτα η μπαταρία, μετά το τροφοδοτικό, η μητρική, το DVD-R, το πλήκτρο f3) οπότε είπα να επιστρέψω στη θέση του, τουλάχιστον, το end.
Είναι γελοίο, το ξέρω, αλλά από τη μέρα που το έβαλα πίσω, με θλίβει η παρουσία του εκεί. Είναι σα να μου θυμίζει ότι μερικά πράγματα τελείωσαν οριστικά. Και μάλιστα τελειώσαν χωρίς να αποτελέσουν μια νέα αρχή για κάτι άλλο. Και δεν εννοώ επαγγελματικά. Εκεί σχεδόν όλα τα διδακτορικά, ανοίγουν πόρτες. Εννοώ προσωπικά. Ανθρώπους που ήταν σημαντικοί για εσένα αλλά ζούσατε σε διαφορετικούς κόσμους και συναντιόμασταν λόγω της δουλειάς, ξαφνικά η δουλειά τελείωσε και τους χάνεις.
End.
Τέλειωσε και δεν είπες και ποτέ αυτά που ήθελες. Εντάξει, τα φαντάζονται. Φαντάζονται ότι τους εκτιμάς και θες να τους πεις όμορφα λόγια. Αλλά δεν τα είπες ποτέ. Τα δικά σου, αυτά που ήθελες. Γιατί αισθάνεσαι γελοία όταν γίνεσαι συναισθηματική, και όταν μιλάς με τον Μεγάλο λέτε αηδίες τύπου "Ινδιάννα, έτσι πήρα, να δω τι κάνεις" κι εσύ λες κάτι ανόητο τύπου "ε, τρέχω με την τάδε για εκείνο το μεταπτυχιακό που θα διδάξουμε μαζί" ενώ στην αλήθεια θες να του πεις "χρωστάς ακόμα κάτι τεκίλες από το 2008 ρε τσιφούτη, κατέβα με τις πυζάμες στο μπαρ κάτω από το σπίτι σου και πάμε να τα πιούμε, για να σου πω ότι είχες άδικο, το διδακτορικό δεν είναι μόνο μια αρχή, είναι και μια ταφόπλακα: όλων των ωραίων που είχες ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή κι εκείνων που περίμενες και ποτέ δεν ήρθαν".
Αλλά δε θα το πω ποτέ αυτό. Θα συνεχίσω να λέω αμήχανες αηδίες.
Γιατί το τέλος είναι πάντα θλιβερό και αποστομωτικό.
Το τέλος είναι πικρό.
Και το πλήκτρο δε μου φταίει σε τίποτα.
Μόνο η κοινωνική μου αδεξιότητα και η ανασφάλειά μου.
Μόνο εγώ.
Μόνη εγώ.
Τέλος.
