Συνέδρια σκέτη βρόμα!

Τα συνέδρια είναι μια υπέροχη εμπειρία, ειδικά αν το έργο σου ακολουθεί το παραδοσιακό ρεύμα  ανανεώνοντάς το με λίγη φρεσκάδα της νέας εποχής.

Τότε στα συνέδρια όλοι σε χειροκροτούν και σου λένε πόσο ενδιαφέροντα είναι όσα έκανες και πόσο τους ενέμπνευσες.

Τα συνέδρια στην Ελλάδα, όμως, είναι μια απαίσια εμπειρία όταν το έργο σου πάει παράλληλα με το παραδοσιακό ρεύμα της διδακτικής και λειτουργεί αυτόνομα (κάνοντας ενίοτε την παραδοσιακή διδακτική να μοιάζει περιττή). Τότε, στα συνέδρια, σε σταυρώνουν!

Τα συνέδρια, ειδικά στη χώρα μας, είναι μέρη που οι ακαδημαϊκοί έρχονται όχι για να ακούσουν κάτι νέο, αλλά για να επιβεβαιώσουν ότι κανείς δεν βρήκε κάτι νέο! Κάτι πραγματικά νεωτερικό. Κάτι που θα τους ξεβολέψει. Οι ακαδημαϊκοί καθρεφτίζονται στις ανακοινώσεις, σαν την βασίλισσα στο παραμύθι στης Χιονάτης, περιμένοντας από το συνέδριο να τους πει ότι αυτοί είναι ακόμα τα πιο όμορφα μυαλά της χώρας. 

Αυτοί οι ακαδημαϊκοί σε κάθε εργασία, σε κάθε ανακοίνωση, σε κάθε ομιλία, ψάχνουν πώς να αναδείξουν τις γνώσεις τους, εις βάρος του ομιλιτή όμως. Μειώνοντάς τον.

Πέρσι, καλή ώρα, σε ένα συνέδριο, μια κυρία ακαδημαϊκός, προσήπτε σε μια εργασία ότι "η εκπαιδευτικός δούλεψε πολύ ωραία το θέμα της μαγνητικής έλξης, αλλά δεν προχώρησε το θέμα στο μείζον πρόβλημα της άπωσης, που δύσκολα γίνεται αντιληπτή σε μικρές ηλικίες παιδιών: για την ακρίβεια, δεν έχουμε κανένα αποτέλεσμα σε αυτό τον τομέα γενικώς" έκλεισε το σχόλιό της.

Εγώ, που ήμουν στο κοινό, σήκωσα το χέρι μου και είπα ότι γνωρίζω ότι σε άλλο πανεπιστήμιο- το οποίο ονόμασα- , ο τάδε ακαδημαϊκός- τον οποίο ονόμασα- δουλεύει το θέμα της άπωσης με αυτόν και αυτόν και αυτόν τον τρόπο (ονόμασα τρεις εκδοχές) καιέχει πολύ καλά αποτελέσματα. Το είπα όλο χαρά, πιστεύοντας οτι τους ενημερωνω για κάτι νέο, που θα μπορούσε να μας βοηθησει όλους στην τάξη! 

Περίμενα οτι η κυρία ακαδημαϊκός θα έλεγε "α, εξαιρετικά, δεν το γνώριζα! Θα το ψάξω άμεσα! Ευχαριστούμε για την ενημέρωση"!

Αντιθέτως η εν λόγω κυρία είπε "αυτές οι εκδοχές είναι άκρως ανιμιστικές και δυσχεραίνουν την εννοιολογική κατανόηση", απορρίπτοντας έτσι όσα είπα, εν είδει αυθεντίας.

Ξανασήκωσα το χέρι και της ανέφερα συγκεκριμένη εργασία που  δείχνει τα οφέλη του ανιμισμού για μικρά παιδιά και ότι αν χρησιμοποιηθεί σωστά, ο ανιμισμός μπορεί να στηρίξει την εννοιολογική αλλαγή.

Η κυρία είπε ότι το θέμα γίνεται πολύ εξειδικευμένο και δεν αφορά το ευρύ κοινό, και να περάσουμε σε επόμενη ανακοίνωση-παρουσίαση στο συνέδριο.

Στο διάλειμμα ο Μεγάλος με πλησίασε, με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε "δεν είναι δυνατόν, σε άφησα μια ώρα μόνη σου κι έβαλες φωτιά στο συνέδριο; Θα φας κόκκινη κάρτα, δε θα σε αφήσουν να ξαναπαρουσιάσεις"!

"Μα δεν ήμουν αγενής" εξανέστην εγώ, "απλώς ενημέρωσα για πράγματα που δεν ήξεραν"

Και τότε ο Μεγάλος είπε "και ποιος σου είπε οτι εδώ έρχονται για να μάθουν, και μάλιστα απο φοιτητή; Δε θα ξαναμιλήσεις σε παρουσίαση, δε θα ξαναστραβωσεις τα μούτρα όταν ακούς λανθασμένες τακτικές και όταν ερωτάσαι θα λες μόνο μια θετική θεώρηση των εφαρμογών. Τις βόμβες άσε αν τις πετάνε οι παλιότεροι"!
Τέλος.

Κι έκτοτε, τις άλλες δύο μέρες, ο Μεγάλος με είχε από κοντά, δε με άφησε να πάω πουθενά μόνη, με έβαζε στο πρώτο έδρανο όταν ήταν Πρόεδρος συνεδρίας κι αν έβλεπε οτι με κάποιο τρόπο δυσφορώ με ό,τι λέγεται, με κοιταζε αυστηρά και με επανέφερε στην τάξη.

Βέβαια, ο Μεγάλος, στην καταληκτική ομιλία του συνεδρίου, πέταξε τη βόμβα.

Τον έκραξαν, τους έκραξε, έγινε αναμπουμπούλα.

Κανείς όμως δεν τον στραβοκοίταξε μετά.

Γιατί έχει μια ηλικία και μια μακρά πορεία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το νέο αίμα πρέπει να κάνει γαργάρα τις θρασύτατες νεωτερικές του ιδέες,

και να μην θολώνει τον μαγικό καθρέφτη των ακαδημαϊκών,
που θέλουν μόνο να καθρεφτίζουν τις αυθεντίες τους και να αλληλογλύφονται.

Πλάκα, πλάκα, αν σκεφτεί κανείς οτι τα συνέδρια σε γενικές γραμμές
είναι απλώς πάρτι ρεφενέ για να συναντιέται η ακαδημαϊκή παλιοπαρέα
με τα ποτήρια γεμάτα κολακία
τις συνεδρίες ως οντισιόν για ιντελεκτουέλ μετρέσες,
και τις μόνες αυθεντικές κουβέντες να γίνονται στα δείπνα,
με τα μαχαίρια να καρφώνονται πισώπλατα,
τότε είναι να απορείς που το Filth του  Ιρβινγκ Γουέλς δεν αφορά σε συνέδρια.
Μα γιατί; Ας μας δείξει κάποιος και την αληθινή τους οπτική!

Το Filth κάνει πρεμιέρα αύριο 27 Σεπτεμβρίου 2013 στη Σκωτία

 (τιμώντας τον πρωταγωνιστή James McAvoy) 

και συντομα έρχεται σ΄ ένα σινεμά κοντά μας!

Άρθρο σε επιστημονικό περιοδικό

Για να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής.

Δεν λέμε, τώρα, να θες εσύ να γράψεις ένα άρθρο σε περιοδικό.

Λέμε για την γνωστή περίπτωση του "αναγκάζομαι να γράψω άρθρο σε περιοδικό, για να πάρω μόρια μπας κι ανοίξει καμιά θεσούλα Λέκτορα στο εξωτικό Τρόμσο".

Δε θέλω να γίνω Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Τρόμσο, πιθανολογώ ούτε καν στο ΕΚΠΑ. 

Έχω όμως έναν φίλο, που είναι ο άνθρωπος που ξέρει πάντα το χειρότερο που θα συμβεί και θέλει να με γλυτώσει. Αυτός ο φίλος, λοιπόν, από το πρώτο έτος του διδακτορικού μου λέει "άρθρο σε ξένο επιστημονικό περιοδικό, με διπλή -τυφλή κρίση".

Ε, έλεγα κι εγώ στον Μεγάλο "Δάσκαλε, πότε θα γράψουμε ένα άρθρο για ξένο περιοδικό;" κι εκείνος απάνταγε "έχουμε καιρό". Λοιπόν, ο καιρός πέρασε, εγώ είμαι στο τέταρτο και -ελπίζω- τελευταίο έτος, ο Δάσκαλος καβάτζωσε τα εξήντα κι έπεσαν οι ρυθμοί, και το άρθρο δε γράφτηκε ποτέ. 

Και έρχεται και η φίλη από τη Νορβηγία και λέει "ξέρεις πόσο κόσμο ζητάνε στο Πανεπιστήμιο του Τρόμσο; Με το διδακτορικό σε κάνουν κατευθείαν Επίκουρη! Έλα".

Και ξαναλέω, θέλω εγώ να γίνω Λέκτορας μέσα στον αρκτικό κύκλο; Όχι.

Αλλά είναι η κρίση εδώ. Και φέτος αποδομουν την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και του χρόνου ακούγεται πώς θα γίνει το ίδιο στην Πρωτοβάθμια. Κι αν με ξεράσει το σύστημα; Κι αν βρεθώ σε καμιά διαθεσιμότητα; Κι αν το Τρόμσο καταλήξει η μόνη μου επιλογή;

Με αυτά και με εκείνα, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα γράψω το άρθρο για το επιστημονικό περιοδικό. Πράγμα όχι τόσο απλό όσο ακούγεται. Διότι υπάρχουν χιλιάδες περιοδικά στον κόσμο!

Και η διαδικασία είναι:

1. Βρίσκεις το εγκυρότερο περιοδικό για τον τομέα σου (αυτό συνήθως ξέρεις ποιο είναι, γιατί είναι αυτό που σου είχε υποδείξει ο Επιβλέπων να βρεις και να διαβάσεις άρθρα, όταν έψαχνες το θέμα σου)

2. Ψάχνεις να βρεις το site του περιοδικού στο διαδίκτυο- πράγμα όχι τόσο απλό όσο ακούγεται! Αν γράψεις απλώς το όνομα του περιοδικού σε ρίχνει στο τεύχος του μήνα κι από εκεί δε βγάζεις άκρη!

• Καλύτερα να μπεις στο site του εκδότη (πχ αν ψάχνεις το Βήμα να ψάξεις να βρεις το λινκ που θα λέει εκδόσεις Λαμπράκη, μην μπεις κατευθείαν εκει που λέει Βημα). 
• Μετά, θα ψάξεις προσεκτικά το site κάπου δεξιά, αριστερά, κάτω, θα λέει "τομείς ενδιαφέροντος". Βρίσκεις τον τομέα που ανήκει το έργο σου (πχ εκπαίδευση) και πατάς το λινκ του.  (Αν είσαι τυχερός μπορει να σε βγάλει κατευθείαν στο επόμενο βήμα που λέει "τα περιοδικά μας").
• Σε βγάζει σε άλλο παράθυρο που, αν το ψάξεις, κάπου εκεί πια θα λέει "οι εκδόσεις μας"/ "τα βιβλία μας"/ "τα περιοδικά μας".  Διαλέγεις τυπο πηγής -πχ "περιοδικά".
• Θα βρεθείς σε μια λίστα με διάφορα σχετικά περιοδικά και θα κάνεις κλικ σε αυτό που σε ενδιαφέρει. Μπορεις να ψάξεις και τα υπόλοιπα, αλλά να θυμάσαι οτι πρέπει να εισαι όχι μόνο μέσα στη θεματολογία αλλά και "στο πνεύμα" του περιοδικού, για να γίνει το άρθρο σου δεκτό.
• Και, ω, θεοί, επιτέλους, θα σε βρεθείς στο site του περιοδικού που έψαχνες!

3. Τώρα ψάχνουμε το site να δούμε πού είναι "οι οδηγίες για συγγραφείς". Μην μπείτε νωρίτερα σε "οδηγίες για συγγραφείς", γιατί αν δεν είσαι "μέσα" στο συγκεκριμένο περιοδικό, οι οδηγίες που θα βρίσκεις θα είναι οι γενικές του εκδότη, πολύ σχηματικές  και ελλιπείς. Το κάθε περιοδικό έχει δικό του φορμάτ, γραφης, κανόνες κλπ.

4. Τσέκαρε και αν είναι δωρεάν η δημοσίευση, πώς γίνονται οι κρίσεις κλπ. Ψάξε να βρεις και τις συνήθεις ερωτήσεις (FAQ) μέσα στο site. Αν είσαι στραβάδι σαν κι εμένα, θα σου φανούν χρήσιμες.

Ε, μετά πια, είσαι έτοιμος -από τυπικής απόψεως τουλάχιστον-, να ξεκινήσεις να γράφεις το άρθρο σου. Ή σχεδόν έτοιμος. Γιατί βρήκες πώς θα τα γράψεις, δεν ξέρεις τι να γράψεις!

Κατά τη γνώμη μου, κάνε μια κουβέντα με τον Επιβλέποντα, τι σκέφτεσαι και πώς το σκέφτεσαι.  Η εμπειρία του θα σε σώσει από πολύ τζάμπα γράψιμο.

Επίσης γράψε το άρθρο στα ελληνικά -εκτός αν κατέχεις άπταιστα την ξένη γλώσσα στην οποία θα γράψεις. Αν η ξένη γλώσσα σου είναι σε ένα μέσο επίπεδο, το πιθανότερο είναι το άρθρο σου να πηγαινοέρχεται για διορθώσεις. Σε αυτή την περίπτωση, αγκάρεψε κάποιον που να κατέχει καλά τη γλώσσα να σε βοηθήσει  εξαρχής. Στην ανάγκη ψάξε να βρεις έναν φθηνό μεταφραστή και ρώτα τον Επιβλέποντα αν παίζει να σου περάσει τα έξοδα της μετάφρασης στο Πανεπιστήμιο.

Άντε, και σου εύχομαι σύντομα να σε δούμε Λέκτορα σε ένα καλό Πανεπιστήμιο:

Ποτέ μη μαρτυράς τα μυστικά σου στη βιβλιογραφία σου!

Η βιβλιογραφία του διδακτορικού είναι μια πονεμένη ιστορία. 

Ξεκινάς να διαβάζεις διάφορα παλαβά, μέχρι να βρεις το θέμα σου. Άρθρα, πολλά άρθρα, ανακοινώσεις σε συνεδρια, διδακτορικά υπο έκδοση, επιστημονικά μανιφέστα κι άλλα τέτοια φρέσκα κι ενδιαφέροντα πράγματα.

Απο αυτά τα πρώτα διαβάσματα, που φτάνουν -ας πούμε ένα μέτριο νούμερο, όπως πενήντα κείμενα- είναι ζήτημα να βρεις πέντε που να σου κάνουν και να τα κρατήσεις.

Αρχίζεις λοιπόν και τσεκάρεις τις ενδιαφέρουσες βιβλιογραφικές αναφορές μέσα σε αυτά τα πέντε άρθρα- βιβλία και ξεκινάς να ανακαλύπτεις τη δεύτερη, σχετική και αρκετά χρησιμη βιβλιογραφία σου. Αυτή μπορει να φτάσει στον μέτριο αριθμό των πεντακοσίων κειμένων, ας πούμε. 

Από αυτά τα πεντακόσια, οι αναφορές προτάσεις που θα βάλεις στη θεωρία- βιβλιογραφική σου επισκόπηση, ειναι καμια τρακοσαριά. Τα άλλα διακόσια άρθρα και βιβλία πάνε για "πέταμα", δεδομένου οτι στη βιβλιογραφία δενκαταγράφεις όλα τα σχετικά με το θέμα που διάβασες, βάζεις μόνο όσα χρησιμοποίησες μέσα στο κείμενο, ως πηγές. 

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι άδικο και ολίγον ηλίθιο, για δύο λόγους.

α) Υπάρχουν πολλά βιβλία που σε ώθησαν να ψάξεις για τα άρθρα που χρησιμοποίησες με έναν έμμεσο τρόπο: πχ "το ΖΕΝ και τη τέχνη της συντήρησης της μοτοσικλέτας" εχει μια καταπληκτικη αναφορά σχετικά με την έννοια της αισθητικής στην επιστήμη, μια αναφορά που όταν έμπλεξα με το πρόβλημα της τεκμηρίωσης του ρόλου των αισθητικών τεκμηρίων στην επιστήμη, δε μπορούσα να αγνοήσω. Γνωριζοντας από παλιά την αντιληψη του συγγραφέα για την αισθητική και συμφωνόντας μαζί του, όταν έμπλεξα και διάβαζα τρελά πολλά άρθρα Αισθητικής, η αντίληψη του Πιρσινγκ ήταν σαν άγκυρα που με κράταγε να μη χαθώ στην χαώδη πληροφορία που με έπνιγε μέσα στις σελίδες. Ο Πίρσινγκ με βοήθησε να βρω αυτό που γύρευα και αν το τεκμηριώσω. Όμως δε μπορώ να αναφέρω τον Πίρσινγκ ως πηγή σε μια επιστημονική θεωρία, όπως δε μπορώ να αναφέρω τον Άρθουρ Κέσλερ. Γιατι η σοβαροφάνεια της τεχνοκρατικής αυθεντίας κυριαρχεί πάνω στη σοβαρότητα της θέσης ενός εν δυνάμει φιλόσοφου.

β) Επίσης, κατα τη μελέτη σου,  πολλές εργασίες ήταν ήσσονος σημασίας, το ίδιο και κάποια άρθρα και βιβλία, αλλά αυτό δε σημαίνει οτι δε σου βγηκαν τα ματια μερόνυχτα να τα διαβάσεις. Για να μην πεις, λοιπόν, ότι έχασες ολο το χρόνο σου, αναγκάζεσαι να κάνεις την εξής κατινιά: να βάζεις τριπλές αναφορές σε μια πρόταση, με όλους όσοι είπαν μια παρόμοια πρόταση ή και την υπονόησαν. Πράγμα ανόητο που θα το απέφευγες αν σου επέτρεπαν, όπως τον παλιό καλό καιρό,  να έχεις δύο πίνακες: έναν με βιβλιογραφικές πηγές (αναφορές στο κείμενο) και έναν με την γενικότερη βιβλιογραφία, πυο θα έγραφες το μακρύ και το κοντό σου.

Τέλος πάντων, όταν το πάρεις απόφαση οτι το μισό διάβασμα που έκανες απλώς θα το πετάξεις (είτε γιατί δε θυμάσαι σε ποια αναφορά θα μπορούσες να το χώσεις, είτε γιατί κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία μιας "εναλλακτικής" πηγής μέσα στην διατριβή σου), μετά πρέπει να κάτσεις να γράψεις τον πίνακα της βιβλιογραφίας σου. 

Αν θες να με ακούσεις, μπες μέσα στο word, διάλεξε στυλ μορφοποίησης, δίνε τις πληροφορίες για κάθε πηγή, κι άσ'το να στις μορφοποιήσει μόνο του. Ο τρόπος είναι εύκολος και είναι εδώ:

http://szindros.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html 

Όσες πηγές έχεις περάσεις και τις ξανασυναντάς, στις περνά αυτόματα. 

Βεβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ανακαλύψει ακόμα πώς μπορείς, όταν αλλάζεις κάτι στην κεντρική πηγή, να ενημερώνονται και να διορθώνονται όλες οι αναφορές που ήδη έχεις κάνει μεσα στο κείμενο. 

Και στις ανακοινώσεις σε συνέδρια και στις ηλεκτρονικές πηγές, δε μ΄αρέσει όπως τις τοποποθετεί μέσα στο κείμενο.

Σε γενικές γραμμές θα σε βολέψει πάντως, γιατι η βιβλιογραφία είναι ένα μπέρδεμα να την περνάς χειροκίνητα: κάθε φορά πρέπει να σκέφτεσαι τι απ' όλα αυτά τα ριμάδια που γράφεις μπαίνει με πλάγια γράμματα (ο τίτλος του βιβλίου; ο τίτλος του άρθρου; ο τίτλος του περιοδικού;). Παίζει να ξεχάσεις ένα κόμμα, μια τελεία, μια παρένθεση, κάτι από όλα αυτά δηλαδή που αναφέρει εδώ:

http://www.fme.aegean.gr/sites/default/files/vivliografia-parapobes.pdf

Μ' αυτά και μ΄εκείνα την τελειωσα τη βιβλιογραφία. Κι όσο γα τα σημαντικότερα βιβλία, αυτά που με ενέμπνευσαν να μπω βαθύτερα στο θέμα και ψάξω τη βαρετή επιστήμη του, δεν τα ανέφερα πουθενά. Θα παρω το μυστικό, της επιρροής τους στην διατριβή μου, στον τάφο μου.