la distruzione

Κοιμηθήκαμε μαζί το βράδυ,αγκαλιά,αφού μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Σχεδόν είχε χαράξει,όταν αποφασίσαμε να κλείσουμε τα μάτια μας. Τί όμορφα που ξέρουμε να επικοινωνούμε και πόση πια χημεία μπορούν να έχουν δύο άνθρωποι; αναρωτιέμαι. Δεν ένιωσα ποτέ τόσο οικεία μαζί σου. Ούτε καν χθες. Κι ας έχουμε ανταλλάξει πόσα μηνύματα,κι ας κλείσαμε ολόκληρες ώρες στα τηλέφωνα,κι ας μοιραστήκαμε πόσες ανάσες,πόσα φιλιά και πόσες νύχτες μαζί. Όταν περπατώ μεθυσμένη στα σοκάκια,μόνο τότε μπορώ να νιώσω οικεία. Όταν με ζαλίζει ο καπνός απ' το τσιγάρο σου και σε κρατώ από φόβο μην πέσω κι εσύ με κρατάς μονάχα γιατί φοβάσαι μην κάνω κάτι με κάποιον που δεν είσαι εσύ. Και ξέρω πως δε μ' αγάπησες. Ίσως ούτε εγώ βέβαια σε αγάπησα ή τουλάχιστον όχι τόσο,όσο νομίζω. Μια συνήθεια ήσουν,ίσως και κάτι πιο πολύ. Στα μάτια μου μονάχα σε θεοποίησα και σ' έβαλα στη ζωή μου πολύ συνειδητά κι ας ήξερα πως θα με καταστρέψεις σταδιακά.
Κάποιο βράδυ που μένω σπίτι,γύρω στις 1 βγαίνω στο μπαλκόνι. Απολαμβάνω τη σιωπή και το σκυλί που γαβγίζει εκνευριστικά. Σου το είπα νομίζω,έμαθα να δίνω αξία σε μικρά πράγματα που φαντάζουν ασήμαντα. Εμένα που με φωνάζεις εγωίστρια κι αχάριστη,πια έχω μάθει να εκτιμώ. Ακόμη και σ' εμένα φαντάζει απίστευτο. Τις προάλλες παρήγγειλα πίτσα κι ας δε μου άρεζε ποτέ πριν. Όταν σ' ερωτεύτηκα αυτό άλλαξε. Αγάπησα κάθετί που είχε σχέση μ' εσένα. Οι άγραφοι κανόνες του έρωτα,λένε πως έτσι πάει συνήθως. Ο έρωτας σ' αλλάζει,μ' αλλάζει,μας αλλάζει.
Είναι στιγμές που θέλω να πετάξω όσες άσχημες αναμνήσεις έχω κρατήσει από εσένα και να έρθω την ίδια στιγμή στην αγκαλιά σου κι εσύ να μη με διώξεις,να μη μου θέσεις όρια,να με δεχτείς γαμώτο γι' αυτό που είμαι. Κι είναι και κάποιες άλλες γαμημένες,που προσπαθώ να επιβληθώ στον εαυτό μου και να κρατήσω τη σταθερότητα του χαρακτήρα μου -λέμε τώρα.


Κι αν ποτέ καταστραφούμε τελείως θα είναι από την ίδια μας την ένταση,
από όλα αυτά τα παράλογα και δυνατά που νιώθουμε.

[-μείνε λίγο που σε θέλω πολύ.
θα σου μάθω να χορεύεις στη βροχή

θα σε φιλήσω λίγο ακουμπώντας σε από το λαιμό που τόσο σ' αρέσει

ύστερα θα φύγεις και θα κάνουμε πως δε συνέβη ποτέ·]
μου λες και σ' ερωτεύομαι όλο και περισσότερο.

~ εσύ κι εσύ κι εσύ

Κάποτε στέκομαι στη μέση του δρόμου.
αγκαλιάζω το άπλετο χάος που απλώνεται όλογυρά μου.
ακούω τις ομιλίες μέσα από τα αμάξια και αντικρίζω μάτια διαφορετικά μεταξύ τους.
βλέπω χέρια ενωμένα και χούφτες που στάζουν αίμα.
παίρνω εξηγήσεις στα αναπάντητα γιατί και δε με νοιάζει πλέον.
περνούν άτομα,βιάζονται να φύγουν ή να ξεφύγουν. ποιος ξέρει;
κυβερνήσεις πέφτουν,κυβερνήσεις ανεβαίνουν.
πόσοι ζουν στο τίποτα,στο κενό.
βλέπω θλίψη,κάπου στο βάθος διακρίνω και πρόσωπα χαμογελαστά.
φωτογραφίζω στο μυαλό μου εικόνες και φάτσες.
είμαστε όμορφοι όλοι-σε διαφορετικά μάτια.
είμαστε χαρούμενοι όλοι-σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας.
σταμάτα να απαιτείς πια,να είσαι χαρούμενος πάντοτε.
δεν το κατάφερε ποτέ κανείς.
δεν θα το καταφέρεις εσύ τώρα φιλαράκι.

ανάβεις ακόμη ένα τσιγάρο καθώς περιμένεις το λεοφωρείο.
κοιτάς την ομορφιά που απλώνεται.
τα φύλλα που λίγο πέφτουν.
το φθινόπωρο που γαργαλά τη μύτη σου.
μέσα στο μαύρο φόρεμα,νιώθεις εντυπωσιακή -αν όχι όμορφη.
αποδέχεσαι τελικά πως η μέρα δε σου ταιριάζει καθόλου.
κι άσε τους άλλους να υπάρχουν τη μέρα,εσύ ζεις τη νύχτα.

άσε με εδώ. μ' αρέσει αυτό που ζω.

κι ας είναι η ζωή μου μια μαύρο και μια άσπρο.

κι ας είναι όλα μπερδεμένα και παράλογα.

κι ας μην καταλάβατε ούτε λέξη απ' όσα είπα.

χαμογελάστε γιατί ναι!

όσο υπάρχει ελπίδα,υπάρχει και λόγος για να γελάτε :)

Τραγούδα μας από 'κει

Ρε! Πάμε από νωρίς. Να πάρουμε ποτά και να πιάσουμε πρώτη σειρά. Θα 'χει πολύ κόσμο.
Πράγματι,ο κόσμος πάντα ήταν αρκετός,τόσο που απορούσα.
Μάτια κόκκινα από τα τσιγάρα και τ' αλκοόλ.
Κάτι χαζά intro και μουσικές δυνατές.
Κερασμένα σφηνάκια πασπαλισμένα με καμάκι..
..και κάπου στο βάθος να αχνοφαίνεται ο Παύλος.

Ερχόταν να μας μεθύσει με τις μουσικάρες του. Με τους στίχους που ήταν πάντα τόσο ξεκάθαροι!
Στο 'πα. Δεν είναι εμπορικός. Ούτε μαστουρωμένος σαν άλλους.
Τραγουδούσε αγκαλιά μαζί μας και γινόταν πάντα,ένα με τους θαυμαστές του.
Μας κοιτούσε λες και έψαχνε να βρει τί κρύβεται πίσω από τις χαμογελαστές φάτσες μας.
Και με το τέλος του live,μας αφιέρωνε λίγο από το χρόνο του.
Μοιραστήκαμε λέξεις και χαμόγελα,στιγμές ξεχωριστές.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν,όταν ζούσα ένα από αυτά τα βράδια.
Ήταν μοναδικά και πραγματικά λυπάμαι που δεν θα έχω ξανά την ευκαιρία να σου μιλήσω.
Καλά να περνάς εκεί!

[Ένα ακόμη παιδί σκοτώθηκε και ντρέπομαι να γράψω για οτιδήποτε πολιτικό και για οποιοδήποτε επεισόδιο διαδραματίστηκε στη χώρα μας. Το μόνο που θα πω,είναι ότι οι άσχημοι φασιστές όμορφα καίγονται. Όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκω ευτελή και εξαιρετικά λίγα μπροστά στον άνθρωπο που έχασε τη ζωή του άδικα.]



Γλίτωσες εσύ Παύλο. Εμείς να δούμε πώς θα πορευτούμε. Καλό ταξίδι και τραγούδα μας από ψηλά. 
Σε κάθε live θα είσαι μαζί μας,νοητά.

Όταν όλα πετούν μακριά

Μέσα στο ημίφως ως συνήθως,την βρήκα κλαμένη και απογοητευμένη να κάθεται στο παράθυρο. Από τότε που μετακόμισε σ' εκείνο το σπίτι ήταν το αγαπημένο της μέρος. Βράδυ Σαββάτου και τα μάτια της πετούσαν σπίθες. Τελευταία,νιώθει πως οι νύχτες της ταιριάζουν καλύτερα. (Τα μαλλιά της ήταν σγουρά ως συνήθως και πνιγμένα στο αλάτι και στον ήλιο που λίγο λίγο μας αποχαιρετά. Και πόσο της αρέσουν τα μαλλιά της μετά την θάλασσα,την κάνουν να νιώθει πάντα πιο όμορφη -ίσως γιατί άρεζαν σ' εκείνον.)
Ήταν αργά κι εκείνη είχε πιει πολύ παραπάνω απ' όσο μπορούσε να αντέξει. Κοιτούσε τις φυλλωσιές του δέντρου απέναντι γιατί πολύ απλά αδυνατούσε να στρέψει κάπου αλλού το βλέμμα της. Το ήξερε κι η ίδια καλά κι ας φοβόταν να το παραδεχτεί. Υπήρχαν στιγμές που τους μισούσε όλους. Όλους. Ήταν επικίνδυνη και απόλυτη. Τα άτομα που την ήξεραν καλά και μπορούσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις της ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Δεν της άρεσε ποτέ να είναι προβλέψιμη ή να την θεωρούν δεδομένη,γι' αυτό κι άλλαζε γρήγορα συμπεριφορά. Έδιωχνε όσους ενδιαφέρονταν για εκείνη και κρατούσε όσους την έφθειραν κι όσους της έκαναν τη ζωή πολύπλοκη και δυσνόητη. Ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη μανία της να αγαπά ότι τη σκοτώνει.
Και έχει καιρό τώρα που φιλοξενεί στο σώμα της αρρωστημένα συναισθήματα. Τώρα όμως νιώθει αλλιώς. Οι αγάπες σταματάν να χωρούν στο σώμα της και τα συναισθήματα παύουν να είναι εγκλωβισμένα στο κορμί της. Περίμενε καρτερικά τη στιγμή που θα έφευγαν από μέσα της και τώρα σχεδόν αγγίζει τη μέρα που θα τα ξεχάσει όλα. Ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή που δεν θα αναπολούσε,που δεν θα της έλειπε,που δεν θα έψαχνε μέσα στη νύχτα να βρει τα κομμάτια εκείνου ώστε να τα ενώσει με τα δικά της.
Είχε φτάσει 7 το πρωί,οι άνθρωποι ξυπνούσαν να πάνε στις δουλειές τους κι εκείνη,πώς να τους πει,ότι ήταν ερωτευμένη από πάντα με τη νύχτα. Ότι ποτέ δεν φοβόταν το άδειο σπίτι,ούτε τη μοναξιά,ότι ήταν η ώρα που την κυνηγούσαν οι δαίμονες του παρελθόντος και του μυαλού της,κι εκείνη,μαζώχα είναι,πάντα υποκύπτει.

Έκλεισε την κουρτίνα,κατέβασε το στόρι και ξάπλωσε. Τα μάτια της έκλεισαν προτού το καταλάβει.

Αλκοολικές νύχτες μίσους

Να! Είναι τελικά και κάποια βράδια,που το γράψιμο δεν είναι μόνο μια ανάγκη,αλλά είναι απλά το μοναδικό σου αποκούμπι. Με τη βότκα στο μισο-σπασμένο ποτήρι να ματώνει το χείλος σου σε κάθε γουλιά κι όσο παραπάνω πίνεις να νιώθεις ένας ροκ σταρ του σινεμά,κι ας απέχεις πολύ από αυτό. Με τα στριφτά τσιγάρα,γιατί τα άλλα είναι ακριβά,παίρνεις τον καπνό όλο μέσα σου ελπίζοντας πως θα σε ζαλίσει λίγο και φυσώντας τον καπνό με μίσος που βγαίνει από τα πνευμόνια σου έχεις την ψευδαίσθηση ότι ξεφορτώνεις ότι άσχημο σε καταβάλλει κι ότι λάθος έχεις κάνει. Τα νεύρα σου είναι σπασμένα,τόσο που μια λέξη να ακούσεις θα αρχίσεις να ουρλιάζεις υστερικά. Κυκλοθυμία ως εκεί που δεν πάει. Δεν ήσουν έτσι.
Εικόνες και όνειρα απάτηλα,τρελά,θολώνουν το μυαλό σου. Επανάσταση. Η μόνη λέξη που τη δεδομένη στιγμή φαίνεται τόσο οικεία. Γιατί είναι η στιγμή που έχεις τόση όρεξη και που θες να τα δώσεις όλα μια κλωτσιά,δυνατή,που να πονέσει. Να πονέσεις όσους σε πόνεσαν. Να τους μισήσεις,να τους φθείρεις όπως σε έφθειραν και να διαλύσεις κάθετί όμορφο που ένιωσαν γιατί δεν το αξίζουν,δεν το αξίζεις. Να τινάξεις στον αέρα ότι λίγο έχει απομείνει και να διαλύσεις κάθε δεδομένο. Έτσι,έρχεται η στιγμή η δικιά σου,η στιγμή που κανένας δεν έχει περισσότερη σημασία από τον ίδιο σου τον εαυτό και δε διστάζεις να σκορπίσεις τα κομμάτια τους εδώ κι εκεί,όπως κάποτε έκαναν εκείνοι σ' εσένα. Νόμιζαν πως δεν θα τιμωρηθούν,αλλά γελάστηκαν. Μια αφορμή μόνο είναι αρκετή για την επανάσταση που ουρλιάζει η ψυχή σου και έκανες πως δεν ακούς. Μα τώρα φωνάζει τόσο δυνατά που ακόμη και τ' αυτιά να κλείσεις,πάλι η λέξη βουίζει στο κεφάλι σου και το μίσος που νιώθεις είναι αστείρευτο που νομίζεις πως θα σε συντροφεύει για πάντα.

άσε με γαμώτο να σας πνίξω. δεν αξίζει να υπάρχετε σ' αυτό τον κόσμο.

Τίποτα λιγότερο από τα πάντα

Μετρώντας 2.30 ώρες ύπνου,τώρα στέκομαι εδώ και κοιτάζω τη ζωή που εγκαταλείπω.
Νιώθω,η καρδιά μου χτυπά.
Ο χρόνος γυρνά και το τρένο περνά.
Περπατώ ανάμεσα στη ζωή που αναγκάστηκα να ζήσω κι αυτή που ονειρεύτηκα.
Θυμάμαι όσα είπα. Άλλα τα εννοούσα κι άλλα όχι.
Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους πια,όλες είναι μπερδεμένες στο μυαλό μου.
Στέκομαι εδώ κι απομακρύνω την ψυχή μου από εκεί. Η ζωή κυλά.
Το μονοπάτι έχει εμπόδια αλλά είναι βατό,το βλέπω καθαρά.
Όλα όσα έχω μοιραστεί,τα βλέπω να φεύγουν.
Γλυστρούν από πάνω μου κι από μέσα μου,αργά αλλά σταθερά.
Η λύτρωση με πλησιάζει. Δεν θα της αντισταθώ.
Η καρδιά ορίζει το τέλος. Θα υποκύψω.
Δε θα συμβιβαστώ,όχι τώρα.
Δεν έχει καμία έκπτωση.
Δεν αφήνω να καεί κανένα όνειρο.
Δεν παζαρεύω καμία μίζερη ζωή.
Όχι πια.

"η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει"

έχω γραμμένο στο ημερολόγιο.
πράγματι ήρθε στην ώρα της.


*πάτησα "δημοσίευση" κι έκλαψα από χαρά*

Παραμάσχαλα οι βαλίτσες

Καιρός να ετοιμάσει τις τρεις βαλίτσες. Μία για κάθε ανάμνηση.

Θα πιάσουν πολύ χώρο. Ζακέτες - μπουφάν - κασκόλ.

Χειμώνας καρδιά μου. Δεν υπάρχουν αγκαλιές και δανεικά εκεί.

Άφησε παράθυρα ανοιχτά,να φύγει η θλίψη που την είχε καταβρεί στο δωμάτιο.

Είχε μυρίσει για τελευταία φορά εφέτος λίγο καλοκαίρι,να 'χει να θυμάται.

Τα ίδια φιλιά,τα ίδια σφάλματα,ώσπου να ποτίσει το σώμα της υγρασία.

Κάτι τελευταία πεφταστέρια κι ευχές που πάντα μένουν ανεκπλήρωτες.

Η βότκα στο κομοδίνο ανέγγιχτη για πρώτη φορά.

Την προηγούμενη νύχτα έκλαψε πολύ. Βουβό κλάμα. Κανείς δεν έμαθε.

Φόρεσε το σκισμένο τζιν μπουφαν.

Σταμάτησε για τσιγάρα κι ύστερα έφυγε.

Απλώνω το χέρι μου και κανείς δεν το αγγίζει

Μόνη στο σπίτι να μετρώ ανάσες και πληγές. Τα "δεν αξίζεις,δε σε θέλω,λες ψέματα". Και παρόλο που δεν αξίζει,τα δάκρυα να 'ναι ποτάμι και το αίμα από τις πληγές ατέρμονο. Θρηνώ τις χωρίς ουσία στιγμές μας,το χρόνο που χαλάλησα,τα λεφτά που δαπάνησα. Λυπάμαι εσάς που δεν έχετε μάθει να αγαπάτε,θέλετε απλά να νιώθετε πως έχετε κάποιον να σας νταντέψει και να είναι δίπλα σας όταν θα τον χρειαστείτε.
Εσείς όμως δε βρίσκεστε πουθενά. Είστε πάντα φευγάτοι,πάντα υπάρχουν λόγοι που λείπετε και είστε τόσο καλοί στις διακαιολογίες που δεν πείθετε ούτε τον ίδιο σας τον εαυτό. Κλαίω για τις στιγμές που άφησα ανεκμετάλλευτες. Για τα πρωινά που ξύπνησα και δε σας είδα πουθενά. Είχατε φύγει χωρίς καμία εξήγηση. Για τα πρόσωπα που σκότωσαν ότι όμορφο είχα μέσα μου και εξ' αιτίας τους ορκίστηκα να μην δοθώ σε κανέναν ποτέ ξανά. Για τα λόγια σας,τα αγγίγματά σας που πια είναι διαφορετικά. Μα ακόμα και τώρα,όταν σας βλέπω διαβάζω στα μάτια σας τον πόνο που μου προκαλέσατε και περνούν σαν ταινία οι στιγμές μας,τα χρόνια που πέρασαν κι όσα δεν θα ξανάρθουν.

Μείναμε μόνοι πια. Μας αφήσατε πίσω να πονάμε και να προσπαθούμε μάταια να ενώσουμε τα κομμάτια μας που τα διασκορπίσατε εδώ κι εκεί. Κάθε λέξη που ειπώθηκε/θα ειπωθεί δεν είναι ικανή να απαλύνει κανέναν πόνο και να γιατρέψει καμία πληγή.

Πιο όμορφα κι από ένα όνειρο

Κουραστικές οι βόλτες χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Κουραστικές και οι σκέψεις που με συνοδεύουν. Δεν θέλω πια να σκέφτομαι,θέλω να αφαιρεθεί βίαια αυτή μου η ικανότητα. Προσπαθώ να ξεχαστώ. Άλλοτε επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς. Κοιτάζω τα φώτα της άδειας βιτρίνας,ποιος να ψωνίσει πλέον σε τέτοια εποχή; Μαγαζιά νεκρά αλλά δρόμοι γεμάτοι αμάξια. Κάτω από την κολώνα βλέπω ένα ζευγάρι να φιλιέται καθώς περνάω στον απέναντι δρόμο (άραγε αυτή η βαλίτσα θα πάει μακριά ή θα χωρίσουν κι αυτοί όπως τόσοι άλλοι;). Ένα κοριτσάκι κρατά το χέρι του μπαμπά της και χαμογελά,σε αντίθεση με τον ίδιο που φαίνεται σκεπτικός και θλιμμένος. Ποιος ξέρει; Τα προβλήματα της καθημερινότητας καταβάλλουν τους "μεγάλους". Ένας άστεγος που ζητά ελεημοσύνη και μία κυρία προχωρά ντυμένη στα "μπούρμπερι" απαξιώνοντάς τον. Φαίνεται τόσο άσχημα η αντίθεση στα μάτια μου. Και ανάμεσα στον άστεγο και την ψιλομύτα πλούσια "κυρία" βρίσκομαι εγώ. Αγκαλιά με την τσάντα που μου αγόρασες πέρσι τον χειμώνα την ημέρα των γενεθλίων μου -σου το είπα νομίζω,δεν την έχω αφήσει από πάνω μου από τότε.- Κρατώ το τσιγάρο και νιώθω να έχω παρέα,κι ας περπατώ μόνη. Τους βλέπω όλους βιάζονται,όλοι έχουν κάπου να πάνε,κάποιον να συναντήσουν κι εγώ; Εγώ περπατώ στα μέρη σου,στην πόλη που βρωμάει απ' τα σκουπίδια και μυρίζει αίμα από τις ραγισμένες,κομμένες καρδιές των ανθρώπων. Η Πανεπιστημίου γεμάτη ως συνήθως και στου Ψυρρή κάθε λογής άνθρωπος σουλατσάρει αγέρωχος,από περιθωριακά τυπάκια κι αναρχικούς μέχρι μανάδες με μωρά και οικογένειες.

Βρωμάει αυτή η πόλη μωρό μου. Αντί για καλοκαίρι μυρίζω σαπισμένες ψυχές.
Κι αντί για αγάπη,πιάνω στην ατμόσφαιρα ψέματα και διπροσωπίες.

[θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο

και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο

σε θυμάμαι να μου το λες και ηρεμώ*]

32 Αυγούστου [?]

Ο πάκος με τις φωτογραφίες είναι φουσκωμένος αλμύρα και αξέχαστες στιγμές. Αποθανατίσαμε κάθε σημαντικό λεπτό του καλοκαιριού μας. Φέτος δεν υπήρξε τίποτα ασήμαντο και θα ήταν πολύ μικροπρεπές από μέρους μας να πούμε το αντίθετο. Το σάμμερ '13 περιείχε πολύ ήλιο και πολλά κοκτέιλ. Μπαράκια με δυνατή μουσική και αυτά τα επόμενο τα underground με μπάφους και τύπους που δεν είναι του στυλ μας. Περιείχε μαγεία και έρωτες φευγαλέους. Βόλτες στην πόλη και συναυλίες που άφησαν το δικό τους ξεχωριστό στίγμα.
Δεν ξεχνώ τον ελληνικό καφέ στο μπαλκόνι της γιαγιάς και τις ατελείωτες ιστορίες που μας εξιστορούσε. Τους αγώνες ποδοσφαίρου με πίτσα με τ' αγόρια και το γάβγισμα του σκύλου στις 5 το χάραμα που με ξυπνούσε εκνευρισμένη.
Τα βράδια μας. Αχ,αυτά τα βράδια μας. Θύμιζαν λίγο Μανχάταν και Νέα Υόρκη με τις μεθυσμένες γνωριμίες και τα ζαλισμένα μας φιλιά. Τα οχταράκια που κάναμε στο δρόμο και τα one night stand που χαράχτηκαν για πάντα. Βραδιές που τα κορμιά μας ανασταίναζαν ώσπου να χαράξει και μουσικές που μας έσερναν σε τρελό χορό. Τα τηλεφωνήματα τα κάποια,τα τυχαία μετά τις 12 και τα μηνύματα όλο πάθος και υπονοούμενα.

Τα μαλλιά μου εξακολουθούν να είναι ατιμέλητα και πνιγμένα στο αλάτι της θάλασσας. Τα μάτια μου σήμερα πάλι,φαίνονται μαύρα από τη μάσκαρα που δεν ξέβαψα καλά. Το βράδυ με περιμένει το ηλιοβασίλεμα με εκείνον. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Το καλοκαίρι είναι αστείρευτο και παντοτινό.

*μήνα σοκολατένιο και γλυκό εύχομαι