Η δεύτερη άνοιξη

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη

ατελείωτα μένουν.
Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.
Γι' αυτό αναγκάζομαι

κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη
με μια εποχή φθινοπώρου

ν' αποτελειώνω.

Κική Δημουλά

Όπως θα καταλάβατε και από το προηγούμενο post, βρίσκομαι σε μία φθινοπωρινή και ταυτοχρόνως ποιητική διάθεση. "Δανείστηκα" λοιπόν το παραπάνω ποίημα της Κικής Δημουλά, που ταιριάζει τόσο πολύ μ' αυτό που αισθάνομαι.


Και κάτι ακόμα: Αν παρατηρήσετε τη φθινοπωρινή ελληνική φύση, θα διαπιστώσετε ότι στα πεδινά, στη νότια Ελλάδα, μάς προσφέρεται μια δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη άνοιξη, γεμάτη με τα δικά της λουλούδια. Λες και η πρώτη άνοιξη να άφησε κάτι ατελείωτο, και να το τελειώνει μετά το άνυδρο καλοκαίρι.

Τα κυκλάμινα, στα δάση, στις σκιές

ή και "στου βράχου τη σχισμάδα"

Τα κολχικά, με τα περισσότερα είδη τους
να ανθίζουν πριν να βγουν τα φύλλα τους

Οι στερνμπέργκιες, σαν κίτρινα κροκάκια,
αλλά όχι ακριβώς

Και οι πραγματικοί κρόκοι ...

Σ' αυτήν τη φωτογραφία ο αγαπημένος μου

κρόκος της Μάνης και της νοτιοανατολικής Πελοποννήσου.

Ο μοναδικός άγριος ελληνικός κρόκος με άρωμα,

ο κρόκος του Γουλιμή (Crocus goulimyi)

όπως είναι και η επιστημονική του ονομασία.

Ο κρόκος αυτός μού φέρνει πάντα στο νου

τις δυσπρόσιτες περιοχές του Ζάρακα,

ανάμεσα στη Μονεμβασιά και τον Πάρνωνα.

Το παραθαλάσσιο Κυπαρίσσι, την ορεινή Κρεμαστή,

το φιορδ του λιμανιού του Γέρακα ...

Εκεί ο κρόκος του Γουλιμή

ανθίζει μέσα στους ελαιώνες και τα λιβάδια,

συχνά σχηματίζοντας ανθισμένα "χαλιά".

Και για το τέλος, μια εξαίρεση:

Ένα είδος δέντρου, που αν και δεν είναι ελληνικό,

"δένει" τόσο αρμονικά με τα χρώματα και τα αρώματα

των ανθισμένων κήπων και που, μαζί με τη μουσμουλιά,

είναι τα μόνα δέντρα που ανθίζουν το φθινόπωρο.

Η Γαζία, με το λεπτό άρωμα και τα κίτρινα πονπόν ανθάκια της

Έχω πολλά χρόνια να πάω στο Ζάρακα. Μάλιστα φέτος δεν μπόρεσα καν να πραγματοποιήσω τη συνηθισμένη "οκτωβριανή απόδρασή" μου, στη φθινοπωρινή ελληνική ύπαιθρο. Όμως, σχεδόν κάθε μέρα, περνώ έξω από τον κήπο με τη γαζία αυτή. Μάλιστα χθες τη φωτογράφησα και, μαζί με τις άλλες φωτογραφίες του post αυτού,την αφιερώνω στη συμπλογκίτισσα Artanis και στον Ίωνα, που ζουν στη Νέα Ζηλανδία. Εκεί όπου τώρα η άνοιξη είναι στην ακμή της...

Φιλικά,

Ιρλανδός