CATAPLASMAS NOS.COLLONS VERIDICA HISTORIA DO CURA DE VARES

ESTE CONTO QUE VOU A CONTAR AQUI CONTOUMO O MEU AVO ANTON O MARCELO QUEN EN PAZ DESCANSE O HOME .....O OUTRO DIA A XEITO DUN COMENTARIO NA RADIO GALEGA SOBRE AS CATAPLASMAS RECORDEINO E PARECEME XUSTO CONTALO NO MEU BLOG.... OS QUE O COÑECIADES SABEDES O HUMOR QUE SE GASTABA , E NON QUERO QUE NAIDE SE MOLESTE CON ESTE CONTO  POR QUE EN FIN SOLO E ESO ...UN CONTO .


PRIMEIRO QUE NADA DAREI A EXPLICACION DO QUE SON AS CATAPLASMAS .....
AS CATAPLASMAS SON HERBAS COCIDAS EN AUGA FERVENDO COAS QUE SE FAI UNHA MASA OU UNGÜENTO PARA CURAR FERIDAS OU DAR CALOR AS ARTICULACIONS...
BUENO VOU DIRECTAMENTE O CONTO.


UN BO DIA ALO POLOS ANOS 40 CELEBRABASE NA VECIÑA LOCALIDADE DE VARES A FESTA DA PASCUA UNHA DAS FESTAS MAIS IMPORTANTES DAQUELA EN TODA A VOLTA ..O ORGANIZADOR DE AQUEL ANO DA FESTA INVITOU O CURA DO POBO A COMER NA SUA CASA , COMO DE TODOS BEN E SABIDO OS CURAS " COMEN QUE NIN DIOS " BUENO QUE NAQUELA MESA HABIA DE TODO CARNES OS MELLORES PEIXES REGADOS COS MELLORES VIÑOS EN FIN O QUE SE COME NUNHA FESTA DO PATRON , PERO AQUEL DIA A VELLA DA CASA ASARA UN POLO QUE TIÑA NO CORRAL O MELLOR POLO DE TODO VARES , O CURA VEULLE TAL PINTA QUE SE ABALANZOU SOBRE EL E COME COME ATA QUE O FIN ACABOU CON EL PERO NO ULTIMO CACHIÑO PASOULLE UN OSO POLA GORXA ABAIXO  QUEDANDO ATRAGOADO CO MALDITO OSO O CURA EMPEZOU A TOSER E SALTAR COMO SI MESMO TIVESE O DEMO NO CORPO  , A XENTE COMEZOU A DARLLE GOLPES NAS COSTAS PERO O OSO NON SAIA.
A ALGUEN SE LLE OCURRIU CHAMAR O MEDICO ... DECIA A VELLA CHAMADE A DON ALFREDO O MEDICO DO BARQUEIRO QUE ESTABA EN OUTRA CASA DE INVITADO . O FIN DON ALFREDO CHEGOU E MIRANDO PARA O CURA QUE XA ESTABA CASE NEGRO O NON PODER RESPIRAR , DEULLE UN GOLPE NO PEITO FIXOLLE VARIAS MANIOBRAS PARA EXTRAELO PERO NON FOI CAPAZ.
ENTON DAQUELA DIXOLLE A VELLA , PREPARA UNHA SABANA E DEITADEO DESNUDO NA CAMA...ADEMAIS TI SEÑORA VASME FACER UNHA CATAPLASMA DE FOLLA DE BERZA EN AUGA BEN FERVENDO .
ASI  FOI DEITARON O CURA NA CAMA E DESNUDO CANDO A VELLA CHEGOU CA CATAPLASMA VEN FERVENDO O MEDICO DIXOLLE....APLIQUELLA NOS COLLONS AQUEL HOME O POÑERLLE AQUELO FERVENDO EN TAN DOLOROSA PARTE PEGOU UN BERRO E O OSO SAIU DISPARADO COMO SI DUNHA ESCOPETA SE TRATASE...
O MEDICO TODO TRANQUILO RETIROUSE O SEU MALETIN E COLLEU UNHA PEQUENA LIBRETA NA QUE ANOTOU.......PARA ATRAGANTAMENTO POR OSOS DE POLO....CATAPLASMAS NOS COLLONS

BELEN VIVINTE E CABLGATA DE REIS O SON DO SOR

UN VIDEO DO ANO 1992 NO CAL SE FIXO UNHA DAS MELLORES CABALGATAS DE REIS.
GRABADO POLA ASOCIACION CULTURAL O SON DO SOR

A NOITE MEIGA

ALA POLO ANO 1990 FACIASE NO BARQUEIRO A PRIMEIRA NOITE MEIGA O VENRES DAS FESTAS PATRONAIS ALA POLO 8 DE SETEMBRO , A IDEA TROUXOA SANTI ALVAREZ O FILLO DE CAXAXO E O PRIMEIRO MEIGO FOI ENRIQUE PUENTES QUE O FIXO 3 ANOS DESPOIS COLLIN EU AS RENDAS ATA AGORA MENOS UN ANO QUE O FIXO DANI PENA. RELATA A LOITA ENTRAS LOITAS DO BEN E O MAL AS CALES ENFEITAZAN O BARQUEIRO E SUBEN EN PROCESION DENDE O MUELLE, NO CAMPO DO MESON FASE A ESCENNIFICACION NA QUE TRIUNFAN AS FORZAS DO BEN COMANDADAS POLO BRUXO,PARA LOGO REPATIRENSE CENTOS DE LITROS DE QUEIMADA . ESTE ANO 2011 FOI A EDICION NUMERO 22 ESPEREMOS QUE DURE MOITOS ANOS MAIS .

A QUEIMADA

TRADICIÓN
Todo o ritual de preparación está dirixido a alonxar aos malos espíritos e ás meigas que, segundo a tradición, espreitan aos homes e ás mulleres para tentar maldecilos, ben por diversión, por vinganza, por algo que fixeran anteriormente, ect. Calquera ocasión é boa para facer unha Queimada: unha festa, reunións familiares ou de amigos. Trala cea, na escuridade da noite (un dos mellores momentos para realizala), os comensais reúnense arredor da Queimada, para animar os corazóns e estritar os lazos de amizade. Un deles estará encargado de de darlle o toque final mentres pronuncia o esconxuro levantando cunha culler sopeira, ou algo semellante, o líquido en chamas e deixándoo caer pouco a pouco no recipiente onde se atopa o resto da bebida; cun efecto que moita xente o atopa precioso.
INGREDIENTES
Os principais son a augardente e o azucre aos que xeralmente se lle engade pel de limón ou de laranxa e uns feixe de grans de café sen moer. A isto tamén se lle poden engadir uns anacos de mazá, uvas, e outros ingredientes que se lle engaden de forma independente segundo a tradición da zona.
PREPARACIÓN
Nun recipiente de barro cocido vértese a augardente e o azucre en proporción duns 120 gramos de azucre por litro de augardente. Engadímolos outros ingredientes e remexemos.
Nun recipiente a parte (polo xeral unha culler sopeira) unha pequena cantidade de Queimada, que se pode coller do recipiente principal sen limón e sen café (só a augardente a o azucre disolto). Móllanse os bordes da culler coa bebida e se lle prende lume. Cando estea ardendo métese a culler no recipiente ata que o lume toque a bebida e se espera a que arda toda a superficie; despois vacíase a culler no recipiente grande.
Logo poñemos azucre na culler e o situamos enriba da Queimada ata que se derreta. Vértese este azucre derretido sobre as chamas a se remexe.
Reméxese todo ata que consumido o alcol a Queimada se apague pos si so, ou só queden os bordes ardendo, que non se apagarán.
Cando comece a se apagar mais cando a augardente aínda arde, recítase o esconxuro.
Finalmente, cando se apague por si soa case por completoe serve a Queimada quente e se engaden os grans de café, a pel de limón, os anacos de mazá e laranxa e se bebe. En ocasións, hai que soprar para apagar algunha das chamas que chegan ao vaso para non queimarse.

ESCONXURO DA QUEIMADA
MOUCHOS, CORUXAS,
SAPOS E BRUXAS
DEMOS, TRASNOS E DIAÑOS
ESPRITOS DAS NEVOADAS VEIGAS
CORVOS, PÍNTIGAS E MEIGAS
FEITIZOS DAS MENCIÑEIRAS

PODRES CAÑOTAS FURADAS,
FOGAR DOS VERMES E ALIMAÑAS
LUME DAS SANTAS COMPAÑAS,
MAL DE OLLO
NEGROS MEIGALLOS,
CHEIRO DOS MORTOS
TRONOS E RAIOS

OUBEO DE CAN,
PREGÓN DA MORTE
FUCIÑO DE SÁTIRO E PÉ DO COELLO
PECADORA LINGUA DA MALA MULLER CASADA CUN HOME VELLO

AVERNO DE SATÁN E BELCEBÚ
LUME DOS CADÁVERES ARDENTES
CORPOS MUTILADOS DOS INDECENTES
PEIDOS DOS INFERNAIS CÚS

MUXIDO DA MAR EMBRABECIDA
BARRIGA INÚTIL DE MULLER SOLTEIRA
FALAR DOS GATOS QUE ANDAN Á XANEIRA
GUEDELLA PORCA DA CABRA MAL PARIDA

CON ESTE FOL LEVANTAREI
AS CHAMAS DESTE LUME,
LUME QUE ASEMELLA AO DO INFERNO
E FUXIRÁN AS BRUXAS A CABALO DAS SÚAS ESCOBAS
ÍNDOSE A BAÑAR NA PRAIA DAS AREAS GORDAS

OÍDE,
OÍDE OS MUXIDOS DAQUELAS QUE NON PODEN DEIXAR DE QUEIMARSE NA AGUARDENTE
QUEDANDO ASÍ PURIFICADAS

E CANDO ESTE BREBAXE BAIXE POLAS NOSAS GORXAS
QUEDAREMOS LIBRES DOS MALES DA NOSA ALMA E DE TODO EMBRUXAMENTO

FORZAS DO AR,
TERRA, MAR E LUME
A VÓS FAGO ESTA CHAMADA
SE É VERDADE QUE TENDES MÁIS PODER CA HUMANA XENTE,
AQUÍ E AGORA
FACEDE QUE OS ESPRITOS DOS AMIGOS QUE ESTÁN FÓRA
PARTICIPEN CON NÓS DESTA QUEIMADA

ROMERIA DE SANTA ROSA

TODOLOS ANOS ALA POLO MES DE AGOSTO, SOE SER A PRIMEIRA OU SEGUNDA SEMANA DESTE MES DENDE QUE HAI UNS ANOS A CAMBIARAN DE FECHA POR MOR DE NON COINCIDIR COAS FESTAS DO NASEIRO, ANTES CELEBRABASE AHI POLO DIA 20 PERO DIA VERDADEIRO DE SANTA ROSA DE LIMA COMO ASI SE CHAMA E O DIA 30 DE AGOSTO .

CREESE SEGUN O ESCRITOR E HISTORIADOR DO NOSO POBO D. HIXINIO PUENTES QUE A IMAXE DE SANTA ROSA VEU DA CASA GRANDE DO PLANTIO UN PAZO QUE AINDA EXISTE NA CERCANA LOCALIDADE DE ESPASANTE .

CONSTRUIRIASE A CAPELA QUE HOXE TODOS COÑECEMOS, NO LUGAR DE SABAIDO CHEGANDO A PRAIA DE ESTEIRO.

TODOLOS ANOS A XENTE DO BARQUEIRO E LOIBA SE XUNTA PARA FACER MERENDAS NA ROMERIA O PRINCIPIO TODOS IAN CUN MANTEL E AS SUAS MELLORES VIANDAS A PASALO DIA HOXE EN DIA COMO COÑECEDESTODOS SE FAN ESTAS ESPERPENTICAS CASETAS QUE O MEU PARECER ACABAN CO ESPIRITO DA FESTA TRADICIONAL ONDE A XENTE ANDABA DE MERENDA EN MERENDA CANTANDO E TROULEANDO , HOXE EN DIA XA E UNHA COUSA MAIS INTIMA.

OUTRA COUSA QUE DENDE AQUI QUERIA RECALCALCAR E O POUCO OU CASE NULO CIVISMO QUE OFRECEN ALGUNS DOS QUE AQUI VEÑEN A ACAMPAR E A REUNIRSE COS SEUS , PARECE MENTIRA PERO CO QUE LEVO OBSERVADO O LONGO DESTES ANOS A XUVENTUDE E A PEOR QUEDAN MOREAS DE LIXO ACUMULADAS NAS PARCELAS E TODO ESBANDALLADO , POR ESO DENDE EIQUI PROPOÑO QUE SE FAGA DENDE O CONCELLO OU BEN DA COMISION UN DIVIDIMENTO DAS PARCELAS NA CAL SE ASENTARAN AS MERENDAS E CUN RESPONSABLE DE CADA MERENDA XA QUE TODOS NOS COÑECEMOS, POÑER EN DEPOSITO UNS CARTOS QUE PODERIA SER RETIRADO CANDO AS FESTAS TERMINEN E VENDO QUE O SEU LUGAR QUEDOU SIN RASTRO DE LIXO , AMIN PARECEME UNHA MOI BOA IDEA .

PALCO DE SANTA ROSA

O PINCHE FAQCENDO AS CALDEIRADAS EN SANTA ROSA

A MERENDA DO CASEIRO 2010



MANEL CANTADO NA DOS LAGARES 2010



MERENDAS E ACAMPADA



MONTANDO A CASETA ANO 87



MONTANDO A CASETA DE REGO ANO 87



MERENDA DE JAIME ANO 92



UNHA MERENDA NOS 60



MERENDA ANOS 60



O TESOURO DO ARCO DA VELLA

QUEN ALGUNHA VEZ NON OIU DECIR POLO BARQUEIRO OU NOUTRAS ONAS DE GALICIA QUE SI ALI ONDE REMATABA O AOCO DA VELLA DESENTERRABAS SI ERA NA TERRA APARECERIA UN TESOURO , OU UNHA OLA CHEA DE MOEDAS DE OURO QUE ENTERRARAN OS MOUROS ..... REALIDADE OU FICCION

AS CASTAÑAS POR DEFUNTOS

QUEN NON RECORDA DE CATIVO O TIPICO OLOR DAS CASTAÑAS COCENDO NA CASIÑA O CARON DA COCIÑA DE LEÑA, CANDO SOLTABAN AQUEL ARRECENDO A ANIS POLO FIUNCHO QUE LLE BOTABAN AS NOSAS AVOAS, NAIS...ETC....

RECORDO DE MOI NENO E NON TAN NENO , PELAR UNHA POR UNHA AS CASTAÑAS PARA METELAS NO FORNO E ASALAS HABIA QUE QUITARLLES UN PEQUENO ANACO DA PEL PARA QUE NON ESTOUPRAN , E NOS COMA SEMPRE E QUE LEVANTE A MAN O QUE NUNCA O FIXO DEIXABA COLAR ALGUNHA SEN PELAR.

ACORDO QUE MIÑA NAI COLLIA UN FIO DE BORDAR E CON MOITA PACIENCIA IA ENFIANDO AS CASTAÑAS COCIDAS UNHA A UNHA PARA FACERNOS AQUELES COLARES DE CASTAÑA QUE TODOLOS NENOS DO PORTO LUCIAMOS O DIA DE DEFUNTOS .

DIA DAS TORTILLAS

O DIA DAS TORTILLAS CELEBRABASE O DIA 10 DE ABRIL E MAIS BEN E UNHA TRADICION COPIADA DO VECIÑO POBO DE VIVEIRO DONDE ESTA MOI ARRAIGADA AINDA HOXE ,RECORDO DE CATIVO A NOSAS NAIS FACIAN UNHAS TOTILLAS E IAMOS A COMELAS A AREALONGA OU A ESTEIRO TODA A PANDILLA DE AQUEL ENTONCES PASABAMOS UNHA TARDE DE TROULA MAGNIFICA . NO BARQUEIRO CREO QUE SE PERDEU .

FACELO XABÓN NA CASA

XABON DA CASA

XA HAI MOITO TEMPO NAS CASAS DO BARQUEIRO A HORA DA MATANZA DO PORCO GARDABANSE AS GRAXAS OU PINGO PARA DESPOIS NO OUTONO FACER O XABON CASEIRO , ERAN TEMPOS DE NECESIDADE E NON HABIA XABON NAS TENDAS PARA LAVAR A ROUPA COMO HOXE TODOS COÑECEMOS.
ACORDO DE EN PEQUENO A MIÑA AVOA CARME FACIA O XABON NA SUA CASA DO BICO DO SEIXO SACABAN UNHA MOREA DE PASTILLAS AS QUE LOGO SE USABAN PARA LAVAR A ROPA NOS LAVADEROS.
 FACIASE POLO OUTONO XA QUE AS TEMPERATURAS ERAN MAIS BAIXAS E FACIASE A A PASTILLA DO XABON MOITO MAIS RAPIDO .
A MANEIRA DE FACELO ERA A SEGUINTE :
 FERVIANSE NUNHA POTA TANTOS LITROS DE AUGA COMO KILOS DE GRAXA DO ORCO LLE FORAS BOTAR O XABON ALI REMEXIASE E POR CADA 6 KILOS DE GRAXA DE PORCO SE BOTABA UN KILO DE SOSA CAUSTICA EN ESCAMA REMEXIASE TODO ATA FORMAR UN LIQUIDO UNIFORME  , E BOTABASE NUNS MOLDES ALARGADOS PARA FACER UN BLOQUE QUE LOGO SE CORTARIA EN PASTILLAS PARA TER O XABON PARA TODO O ANO .

REMEXENDO O XABON

CO XABON NO LAVADERO

FACENDO O BLOQUE

CANTALO AGUINALDO

NO BARQUEIRO COMO EN MOITAS PARTES DA COMARCA O DIA 5 DE XANEIRO A VISPERA DOS REIS , OS NENOS DO POBO IAN A CANTALO AGUINALDO POLAS PORTAS DO BARQUEIRO , PEDIASE CARTOS SOBRE TODO PERO ALGUNS DABAN CARAMELOS E GALLETAS , E OS MAIS QUE TAL NON DABAN PERRIN COMO DECIAN OS NOSOS MAIORES. ESTA TRADICION TAMEN XA HAI ANOS QUE SE PERDEU , AINDA QUE EU DE CATIVO ACORDO A CANTALO E DECIAMOS :

O AGUINALDO VIMOS O AGUINALDO VAMOS E SI NOS DAN TOUCIÑO TAMEN O LEVAMOS .

no veciño pobo de espasante esta tradición estase a recuperar

AS CARREIRAS DE BURROS

CARREIRA DE BURROS

O ULTIMO DIA DA PATRONA NO FINAL DOS ANOS OITENTA E PRINCIPIOS DOS NOVENTA , CELEBRABASE A SARDIÑADA NA PRAIA DE ESTEIRO E DURANTE A MESMA SE FACIAN UNHAS CARREIRAS DE BURROS NAS CALES SE PODIAN APUNTAR TODO O MUNDO ASISTENTE, FACIANSE NAS DUNAS DIANTE DO CHIRINGUITO DE PEDRO , E ESTABAN RADIADAS POR NELO , AMIN TOCOUME O ULTIMO ANO QUE SE FIXERON. E UNHA COSTUME QUE SE PERDEU CO PASO DOS ANOS E E MOI DIFICIL DE RECUPERAR DEBIDO A QUE O BURRO ESTA EN PELIGRO DE EXTINCION.

DE ROMERIA A SAN PEDRO DE BARES

AQUI ESTA EL CUATRO, INDO ATRACAR NO SAN PEDRO

A FINALES DO MES DE XUÑO CELEBRABASE O SAN PEDRO EN BARES, A XENTE DO BARQUEIRO IA A ESA ROMERIA A PE COA COMIDA O LOMBO OU O MAIS TIPICO ERA IR NAS LANCHAS DO BARQUEIRO , SALIAN POLA MAÑAN CEDO E VOLTABAN A NOITE DESPOS DA FESTA CARGADAS DE XENTE DESPOIS DO DIA DE TROULA. XA EN BARES POÑIAN O MANTEL ARRASTRO CUNHAS EMPANADAS E PRODUCTOS TIPICOS DA TERRA ACOMPAÑADOS DE VIÑO , NA ZONA DO MUELLE E A COMER E DISFRUTAR ATA BEN ENTRADA A NOITE.

FESTA DE SAN PEDRO ( paxina estaca de bares)

MEU PAI COMENTABAME QUE DENDE PEQUENO ASISTIA TODOLOS ANOS SIN PERDER UN NA LANCHIÑA FAMILIAR " AQUI ESTA EL CUATRO" QUE ERA DO SEU AVO BARNARDO CONOCIDO COMO ALAVARELLE E COMA EL TODA A MOCIDAE DO PORTO DO BARQUEIRO

A XIRA DA PATRONA

UNHA XIRA DA PATRONA

A XIRA DA PATRONA CELEBRABASE O ULTIMO DIA DAS FESTAS PATRONAIS ALA POR SETEMBRO, A XENTE LIABASE CO MACUTO AS COSTAS E LEVABAN A COMIDA E BEBIDA PARA A AREALONGA E DERRIBA DUN MANTEL TIRADOS ARRASTRO POLO PINAR COMIAN E FACIAN A DESPEDIDA DAS FESTAS PATRONAIS , MAIS OU MENOS COMO HOXE EN DIA SE FAI EN SANTA ROSA PERO MAIS ABERTAMENTE NON HABIA OS CASETOS QUE A MIÑA OPINION E O QUE ACABA COA ESENCIA DA FESTA. AQUI SOBRE UN MANTEL E O DESCUBERTO A XENTE IA DE COMIDA EN COMIDA CONVIDANDOSE A UN GROLO DE VIÑO E CANTANDO E BAILANDO TODOLOS VECIÑOS XUNTOS

A PARRANDA

 A PARRANDA FACIASE O PRIMEIRO DIA DA PATRONA , O QUE HOXE SERIA A NOITE MEIGA, PERO ERA ALGO MAIS ANIMADO, UNHA TRADICION QUE SE DEBERIA DE RECUPERAR.

A PARRANDA XUNTABA A TODOLOS RAPACES E RAPAZAS E OS NON TAN RAPACES  DO POBO , COLLIAN VIÑO E DEMAIS BEBIDAS E IAN DENDE O PORTO A TA O MESON TOCANDO EN INSTRUMENTOS CASEIROS ( POTAS E TODO O QUE SE ENCONTRASE) BAILANDO,CANTANDO  E EN FIN BEBENDO PARA INAUGURAR AS FESTAS PATRONAIS , QUE POR CERTO SE FACIAN UN DIA NO PORTO E ASI QUE REMATABA A ORQUESTRA A RAPACERIA A DESMONTAR PALCO E MONTALO DE NOVO NO CAMPO DO MESON PARA A FESTA DO DIA SEGUINTE , NON TRABALLABAN NIN NADA….O ULTIMO DIA REMATABA COA XIRA CAMPESTRE NA PRAIA DA AREALONGA PERO ESTA POÑEREINA NOUTRA ENTRADA .

DIA DA PARANDA NO PORTO

DIA DA PARRANDA

UNHA PARRANDA NO MUELLE

LENDA DO " CABALLERO" DA PONTE

CONTABA ESTA LENDA MEU AVO QUE LLA CONTABA SEMPRE CARME DA CAHA EN PAZ ESTEAN OS DOUS .

PARECE SER QUE ANTES DE FACER A PONTE QUE HOXE CRUZA O RIO , A PONTE VELLA, O BISAVO DE CARMEN ERA UN DOS BARQUEIROS QUE PASABA A XENTE DE UN LADO PARA OUTRO, UNHA OITE SE LLE APECEU UN " CABALLERO" MOI APOSTO NUN CABALO BRANCO MOI FERMOSO E PIDEULLE O BARQUEIRO SI O PODIA CRUZAR CO SEU CABALO , O BARQUEIRO ACEPTOU E A MEDIDA QUE IAN CRUZANDO O RIO O BOTE CADA VEZ SE IA AFUNDINDO MAIS ATA QUE LLE CHEGOU A ENTRAR AUGA NO INTERIOR ENTON FOI CANDO O BARQUEIRO BERROU...... AIIIII.... DULCE NOMBRE DEL SEÑOR...... ENTON CONTA A LENDA QUE O CABALEIRO E SEU CABALO DESAPARECERON ESFUMANDOSE E CON UNHA RISA ESTRANA , CONTASE CON QUE ERA O DEMO NO SEU CABALO

O CAMPO DO TESOURO

POR DETRAS DA MINA DE CAÑOLES E INDO HACIA O QUE LLE CHAMAN AO CHAN DA CALDEIRA, ENCONTRASE O CAMPO DO TESOURO, ALI HAY DESDE HAY MOITOS SECULOS MAMOAS QUE XA EXCAVARA FEDERICO MACIÑEIRA NO SEU TEMPO , A LENDA DI QUE ALI RESIDIAN UNS MOUROS EN CAMPAMENTO E QUE O VERSE ACOSADOS POLAS TROPAS QUE INVADIRON BARES ENTERRARON TODO UN TESOURO QUE FORAN A CADANDO A BASE DE ROUBOS DIN QUE ESTA METIDO NUN POTE QUE ESTA CHEO DE OURO , DE MOMENTO NINGUEN O ATOPOU, E PARECE SER QUE SE BUSCOU CON DETECTORES DE METAL QUE TRAIAN OS AMERICANOS DA BASE....LENDA OU REALIDADE?

AS MEIGAS EN MONTEFURADO

MOITOS SECULOS ATRAS CANDO SE REALIZABAN AQUELAS FAMOSAS CAZAS DE BRUXAS EN TODA ESPAÑA COA SANTA INQUISICION, NA PRAIA DA AREALONGA NA COVA DE MONTE FURADO SE REUNIAN TODALAS BRUXAS DA ZONA PARA FACER OS SEUS CONXUROS E ESPANTAR OS HABITANTES DO POBO, CONTA A LENDA QUE ALI SE FACIAN CONTACTOS DESDE O ALEN E CO MALIGNO , EN PROL DAQUELAS LENDAS NACE HAI UNS ANOS A NOITE MEIGA DO BARQUEIRO QUE ESCENIFICA COMO O MAL TOMA O BARQUEIRO ATA QUE O BRUXO OS LIBERA DESES MALES DANDOLLES A SUA POCIMA MAXICA A QUEIMADA E DEIXANDOOS ESCONXURADOS PARA SEMPRE ...

O TRASNO DA ARNELA.

CONTAN AS LENDAS QUE EN TEMPOS MOI LONXANOS CANDO AINDA NON HABIA NINGUNHA CASA NO PORTO DO BARQUEIRO , EXISTIA UN MATRIMONIO MOI POBRE QUE NON PODIA TER FILLOS, VIVIAN NA PRAIA DA ARNELA NUNHA PEQUENA CABANA QUE ELES MESMO CONSTRUIRAN A BASE DAS MADEIRAS E OBXETOS QUE O MAR ARROXABA  APRAIA EN TEMPOS DE NORDESTE.UN BON DIA CANDO AMULLER SE ERGEU DO SEU PEQUENO CAMASTRO FEITO DE HERBA SECA, DIRIXIASE AS PEDRAS DA ARNELA E A CARRACA A RECOLLER MINCHAS E LAMPAROS PARA TEREN ALGO QUE ALMORZAR, ENTON CAL FOI A SUA SORPRESA CANDO POLO MAR ABAIXO NUNHA PELA DUNHA EXTRANA ARBORE VEU UN SAQUIÑO BRANCO QUE EMITIA UNS SONIDOS COMO O CHORO DUN NENO . A SEÑORA ACERCOUSE METENDOSE NA AUGA E EFECTIVAMENTE HABIA UN MENIÑO DUNS DIAS , A SEÑORA TODA CONTENTA FOI A CASA A ENSINARLLO O SEU HOME , QUE O NON PODER TER FILLOS SE NAMORARON DEL E QUEDARON PARA CUIDALO. DENDE QUE O NENO APARECERA O MATRIMONIO EMPEZOU A SENTIR QUE AS COUSAS TODAS SAIAN MAL , TODO ERA O REVES O HOME NON PESCABA NADA PARA PODER ALIMENTALOS E A MULLER SE LLE ESTRAGABAN TODALAS COLLEITAS QUE PRANTABA , E EMPEZARON A SOSPEITAR QUE SI O NENO TRAERIA ALGUNHA MALDICION , A MULLER CHORU DESCOSOLADAMENTE MENTRES O HOME URGUIA UN PLAN PARA DESFACERSE DO NENO ..... A NOITE SEGUINTE CORRIA A NOITE DE SAN XOAN , A VELLIÑA FOI A DURMIR E O HOME COLLEU O NENO E VOLVEUNO A MONTAR NA PELA DA ARBORE QUE GARDARAN , PARA BOTALO POLO MAR ABAIXO DE NOVO , ENTON FOI CANDO DA PELA DA ARBORE SAIU UNHA GRAN BOLA DE LUME E EMPEZOU A RIR A CUNHA RISA MALDITA . O MEMENTO O VELLO CAEU MORTO SOBRE DA AREA DA PRAIA DA ARNELA E A CASIÑA DE TABOAS QUE TÑAN COMEZOU A ARDER MORRENDO A VELLA TAMEN ..... O TRASNO DA ARNELA CONVERTIDO NUNHA BOLA DE LUME METEUSE POLO FURADO DA ARNELA PARA DESAPARECER PARA SEMPRE ....... PERO AINDA HOXE NA NOITE DE SAN XOAN XUSTO A MEDIA NOITE SE ESCOITAN OS BERROS DA POBRE VELLA ARDENDO NA SUA CHABOLA .

A MORTE SEMPRE AVISA

OS AGOIROS DA MORTE
En calquera caso, crese firmemente en que a morte sempre avisa, o que permite prepararse para ese momento, e iso axuda a minora-la angustia da ameaza constante da morte. O conto é saber capta-los anuncios que nos envía. Estes avisos chegan por distintas vías: ánimas ^[2] ou espíritos que se achegan a quen vai morrer ou a alguén do seu entorno (o caso máis coñecido sería o da Santa Compaña); a propia morte que vén advertir ó futuro defunto, antes de vir buscalo definitivamente; ou mediante outros sinais emitidos, normalmente, por distintos animais. Tamén se interpretan así outros feitos inexplicables, como o toque dunha campá sen que ninguén a tanxa, a coincidencia do son das campás de dúas parroquias, que se apague un cirio no funeral ou o cheiro a cera ou a aceite nunha encrucillada ou dentro da casa. Verte-lo sal na mesa pode considerarse só agoiro de mala sorte ou mesmo unha maior desgracia ^[3], así como escoitar golpes na porta ou na ventá (que se explican como ánimas que veñen petar na porta para entrar na casa). Crese, finalmente, que as ánimas dos familiares emigrados ou que viven lonxe poden vir facernos unha última visita de despedida xusto no instante no que morren.

A capacidade de percibir este tipo de avisos non é común e crese que algunhas persoas son máis propensas que outras. Son os vedoiros, que poden chegar a ver o enterro tal como se vai producir, recoñecendo tanto ó morto como ós que o acompañan.

Entre os animais que agoiran unha desgraza, os anuncios de morte máis recoñecidos son ^[4]:

Un corvo, agoiro de morte

• Ver un corvo no camiño ou nas proximidades da casa, por ser negro, por comer carniza e polo seu berro agudo e característico. Por iso, cando se vexa hai que dicirlle: "Corvo agoireiro, vaite lixeiro, que nesta porta non hai carne morta" ^[5].
• O canto do moucho, da curuxa ou doutras aves rapaces nocturnas. O canto lúgubre destas aves remeda os xemidos e o pranto. O moucho agoira unha morte próxima cando vén cantar enriba da casa dalguén ou nas árbores próximas^[6].
• A galiña que canta coma o galo. Crese que as galiñas vellas cantan como o faría un galo, polo que tal feito, propio da vellez, agoira a morte. Para espanta-lo agoiro hai que dicir: Pasa, mala cousa, pasa,/ San Xuan bendiga nuestra casa/ cunha palanca/ por riba da casa ^[7]. Outras informacións van máis lonxe e aconsellan que cando tal aconteza hai que mata-la galiña de contado e, deste xeito, a desgraza que agoiraba recaerá sobre ela. Rivas Quintas engade que, á vez que se lle retorce o pescozo, hai que dicirlle: Morte por morte, en ti cai a sorte ^[8].
• O ouveo dos cans ou do raposo, porque lembran os prolongados choros da familia durante o velorio e no enterro. Se se escoita ouvear un raposo de noite sábese que está próxima a morte dalgún veciño. Outras informacións matizan máis: ver un raposo en xexún é sinal de bo agoiro, pero se é unha raposa é sinal dunha desgraza próxima

A presenza de bolboretas nocturnas, brancas (algunhas fontes din que as negras), voando ó redor dunha persoa ou da luz da casa. Moitos cren que as tales bolboretas son as propias ánimas

No barqueiro sempre teño oido que a morte dos mariñeiros a da un can que se coñece como " A PEREGRINA" un can blanco brilante quebota lume pola boca o que o ve ou morre el ou lle morre un parente cercano.-

AS LAMAPARILLAS DE DEFUNTOS

QUEN DE VOS NUNCA VEU AS SUAS AVOAS OU NAIS POLA EPOCA DE DEFUNTOS ALA POLO MES DE NOVEMBRO , POÑER UNHAS LAMPARILLAS?  ERAN FEITAS CON MECHA DE UNHA VELA E A BASE ERA REDONDA DE CARTON AS QUE TEÑO VISTO EU ERAN FEITAS DE CARTAS DA BARAXA, POÑIANSE EN UN RECIPIENTE CON AUGA E ACEITE DIANTE DAS FOTOS OU OBXETOS DOS TEUS DEFUNTOS PARA ILUMINARLLES A ALMA E EN RECORDO DO QUE FORON NA TERRA.