Anel de cobre e amorias - Copper Ring and Blackberries

A ourivería antiga, xa sexa a prehistórica, micénica, escandinava, castrexa,  etcétera, etcétera, é unha pasada. Un prodixio de imaxinación, técnica e brillantez formal. Cando estaba a mirar unhas pezas etruscas (os etruscos viviron na actual Italia, entre os séculos VII a I a. C.), reparei que un dos elementos presentes en varias desas xoias, se me facía moi familiar.

Brincos etruscos (525-500 a. C.), ouro, Paul Getty Museum, Nova York

Máis brincos etruscos, século VI a. C., ouro, Metropolitan Museum of Art, Nova York.

Despois de rebuscar un pouco no ordenador central da memoria dei coa imaxe que buscaba, un sapo dos empregados cos traxes de gala tradicionais en Galicia.

Aderezo galego, século XIX-XX, prata sobredorada, Museo Sorolla, Madrid. Foto: Susana Vicente Galende

Sapo do Museo Arqueolóxico de Ourense

No sapo do século XVIII que se conserva no Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense, ou no que se garda no Museo Sorolla, en Madrid, aparecen empregados eses mesmos elementos das pezas etruscas. Son as amorias, as rosetas de arame en resorte que podedes ver no detalle da foto. 

 

De toda esa inspiración parte este anel.

Anel - Ring

Temos gañador! - We have a Winner!

Temos espectacular gañador!!! Menos dun día tardou Juan O. en acertar o título do libro.  Os meus mellores parabéns, porque non era tan fácil. Tratábase de As crónicas do Sochantre, de Álvaro Cunqueiro, un escritor galego do século pasado. O mundo máxico deste autor acompáñanos nunha deliciosa e divertidísima narración da viaxe dun sochantre a Quelven en compañía de mortos e vivos. Quen non ama o fino humor de Cunqueiro: un libro onde cabalos pastan violetas, hai damas coma douradas espigas de trigo turanés, e andan demos vacantes e cabaleiros amigos de Voltaire que escribían sobre terremotos.

Graciñas a Juan O. e mais a todos os que despregastes o voso entusiasmo xogando connosco, sobre todo a través de facebook.

Xogamos? - Let's play Again

 

Tiña gañas de facer esta foto... Vai por vós, os que pasades por esta páxina, os que vos tomades un momento para me deixar unhas palabras. Graciñas.

Improvisámoslle un xogo? Por celebrar que seguimos vivos ou algo... Propoño:

- O primeiro que adiviñe cal é o autor e o título do libro sobre o que está pousado o anel, recíbeo coma agasallo. (Hai que acertar autor e máis título, só cun deles non serve.) (Ah, e envío o anel, non o libro).

- Podedes participar, poñamos ate o 5 de marzo, deixando aquí a vosa opción ou a través do facebook de Asuntos Imaxinarios. 

- Non hai máis condicións: podedes dar todas as respostas que queirades, non tendes que seguir a páxina, nin compartir a convocatoria (aínda que estaría ben).

 

Aneis en aceiro - Steel rings

Tres aneis, tres miradas - Three Rings, Three Readings

Hai un tempo propúxenlle a dúas persoas que fixesen unhas fotos de tres aneis escollidos ao azar entre os feitos por min.  Eles quedaron en total liberdade de retratalos como mellor lles parecera. Curiosamente, as súas lecturas e mais a miña non resultaron ser tan distintas...

A visión de Xesús A.:

A de María L.:

 

 

E, finalmente, a miña foto:

Só me queda agradecer a colaboración de María e de Xesús neste pequeno proxecto (e en tantas outras cousas;)!

Some weeks ago I asked two friends of mine to take some pictures of three randomnly chosen rings. These are the results. First Xesús A. pictures, then María L and finally, my own view. As you see, the interpretations are quite similar... ;). I would like to thank these friends for their support in this little project (and in so many other things)!

Anel: cristal de praia e cobre - Copper and beach glass ring

Despois dun par de intensos días na Festa da Istoria de Ribadavia, compartindo tempo e conversa con moitos coñecidos tanto antigos coma recentes, retomo o ritmo da semana presentándovos este anel, un dos meus primeiros engastes de bisel.  Empreguei chapa de cobre de 0,5mm e arame de cobre de 1,2mm. O cristal é un cristal recollido na praia, non recordo en cal, pero probablemente nalgún lugar da ría de Muros. E aí o está, despois de cortar, soldar e lixar.

Here we are again, after a busy weekend at the Festa da Istoria craft fair in Ribadavia. This ring is one of my first bezel settings. I love the contrast between the beach glass and the copper bezel. It is completely handmade out of a 0,5mm copper sheet and 1,2mm copper wire. Do not remember exactly where the glass comes from, but probably somewhere around Muros Bay.

O cartaz da festa e unha imaxe do castelo aínda preparándose para acoller as celebracións.

Sobre dereitos, copias e outras aves - About copyrights and other items

Esta entrada é bastante aburrida. Pero para min é importante. Lédea, por favor!
Esta entrada es bastante aburrida. Pero para mí es importante. ¡Leedla, por favor! La encontraréis en castellano al final del texto original..

This post is rather boring, but also quite important for me. Please, give it a look!

Os procesos de aprendizaxe inclúen un moito de imitación. Isto tamén sucede na creación de xoiería. Comezas imitando técnicas e formas. Cando adquires unha certa habilidade, empezas a introducir algo de ti nos deseños, por exemplo adaptando ideas alleas aos teus gustos ou aos materiais dos que dispós. Despois chega un momento no que o dominio técnico che permite investigar pola túa conta e buscar vías propias. Entón é coma se comezaras a precisar comunicar algo (ou afirmarte) a través das formas que creas. E aí, aínda que admires solucións alleas, sentes que non as podes usar, que é indispensable e gozoso inventar as túas propias. Por suposto que existen influencias, inspiracións, tendencias, modas... Pero os teus pasos xa están a trazar un camiño único, distinto, teu.

Os que seguides esta páxina sabedes que cando expoño aquí unha idea que non é miña propia, sempre intento dar os créditos debidos con ligazóns, referencias, agradecementos... Sempre é posible que nalgún caso eu inventara a pólvora antes, despois ou ao mesmo tempo que outra persoa, pero podédesme crer que non lle atopo sentido nin me parece admisible facer pasar por meu o que non o é.

Á hora de decidir baixo que licenza protexía os contidos desta páxina, decidín non empregar a fórmula de todos os dereitos reservados. É que creo na colaboración entre as persoas. E eu aprendín tanto e tanto da xenerosidade doutros que, de algún xeito, é o meu deber e o meu pracer facer que continúe a transmisión de ideas, coñecementos, inspiracións. Como non me dedico ao ensino, ben podo dicir que cobro polo que fago, non polo que sei.

Moitos dos que me ledes tamén tendes unha páxina propia. Sabedes que manter un blog leva tempo e traballo. Hai que madurar as ideas, hai que querer escribir, facer as fotos, editalas, ter paciencia con blogger, coa conexión... Por iso entendedes en carne propia que, aínda que nos agrade compartir, tamén é de xustiza que o noso esforzo se recoñeza coma noso.

Lembro a primeira decepción forte que sentín froito da interacción na rede. O meu malestar viña de que certa persoa usara como imaxe promocional unha técnica e un estilo que acababa de tomar de min. O problema non era que fixera os seus intentos ao meu xeito, senón que nun evento promocional usara un estilo que eu lle ensinara a semana anterior e que en absoluto reflectía a súa produción ate o momento; e a miña si, claro. Non me importaría tanto se o fixese un completo descoñecido, pois son os riscos da exposición ao público, pero ao existir un certo trato persoal, a sensación era de falta de escrúpulos e de sentido ético, de abuso de confianza por parte de alguén a quen eu intentara axudar. Sobra dicir que, cando lle expresei a miña contrariedade, á individua lle importou unha merda. Que son demasiado puntillosa? Pode ser, pero xulgo aos demais pola vara coa que me mido a min, e eu non durmiría a gusto actuando así.

E a que vén todo isto, diredes? Pois a un caso distinto a este, pero que non podo evitar asociar. É máis heavy... aínda que me afecta menos ;). Explícovos: acabo de saber que hai máis dun ano que alguén ten publicadas en facebook fotos de pezas creadas por min coma se fosen súas. Non só se trata dos meus traballos, senón tamén das miñas fotos, coa miña marca de auga incluída. Descabellado, burdo, pois si... pero certo. Alucinei cando me enterei. Non podo dicer que me sentise moi doída (é cutre de máis para iso), pero non é algo que agrade: non é xusto, non é bonito, non contribúe a nada. E adopto este enfoque por non me cebar explicando en detalle como, porque e con que consecuencias, iso é un delicto.

E a onde quero ir parar con todo isto?

A que se entenda que aprender esixe sacrificio, que inventar costa esforzo, que buscar os materiais leva tempo, que facer as pezas é custoso, que escribir este mesmo texto require reflexión, que para facer as fotos hai que lle botar paciencia, que compoñer unha entrada nesta páxina tamén é un traballo.

A que a licenza de Creative Commons á que se acolle esta páxina significa algo e desexo que se aplique.

A que quero seguir inspirándome na xente e, na medida do posible, inspirando. Pero fai falta ser respectuoso: as ideas non se poden copiar sen citar a fonte, os textos non se poden copiar sen citar a fonte, as fotos non se poden copiar sen citar a fonte. Se queredes mencionar no voso espazo (blog, páxina, face, etc.) algo do que aquí aparece, non o copiedes completo, poñede unha ligazón á fonte. Se o que eu presento vos dá ideas para facer as vosas cousas, estupendo, pero son para uso persoal, non para a comercialización, a promoción ou a reprodución.


Nós levamos o traballo de crear e compartímolo con vós de forma gratuíta, por favor, axudádenos a que se recoñeza o este esforzo.

Los procesos de aprendizaje incluyen un mucho de imitación. Esto también sucede en la creación de joyería. Empiezas imitando técnicas y formas. Cuando adquieres una cierta habilidad, empiezas a introducir algo de ti en los diseños, por ejemplo adaptando ideas ajenas a tus gustos o a los materiales de los que dispones. Después llega un momento en el que el dominio técnico te permite investigar por tu cuenta y buscar vías propias. En este punto, es como si necesitaras comunicar algo (o afirmarte) a través de las formas. Entonces, aunque admires soluciones ajenas, sientes que no las puedes usar, que es indispensable y gozoso inventar las tuyas propias. Por supuesto que existen influencias, inspiraciones, tendencias, modas... Pero tus pasos ya están trazando un camino único, propio, distinto.

Los que seguíis esta página sabéis que cuando una de las ideas aquí expuestas no era mía, siempre he intentado dar los créditos debidos, con enlaces, referencias, agradecimientos. Siempre es posible que en algún caso yo haya inventado la pólvora antes, al mismo tiempo o después que alguien, pero podéis creerme, yo no encuentro ningún aliciente, ni hallo sentido, ni me parece admisible hacer pasar por mío lo que no lo es.

En otro orden de cosas, a la hora de decidir bajo qué licencia protegía los contenidos de esta página, decidí no emplear la fórmula de "todos los derechos reservados". Creo firmemente en la colaboración colectiva. Además, he aprendido tanto y tanto de la generosidad de otros, que, de algún modo, creo que es mi deber y mi placer devolver a la comunidad ese regalo. Como no me dedico a la enseñanza, suelo decir que cobro por lo que hago, no por lo que sé.

Muchos de los que me leéis también tenéis una página propia. Sabéis que mantener un blog lleva trabajo. Hay que madurar las ideas, hay que querer escribir, hacer fotos, editarlas, tener paciencia con blogger, con la conexión... Por esto entendéis en carne propia que, aunque nos agrade compartir, también es de justicia que nuestro esfuerzo se reconozca como nuestro.

Recuerdo la primera decepción fuerte que sentí fruto de la interacción en la red. Mi malestar venía de que cierta persona usara como imagen promocional una técnica y un estilo que yo acababa de enseñarle. El problema no era que intentara hacer cosas a mí estilo, sino que usara esas imágenes en un evento promocional, cuando para nada estas reflejaban su producción hasta el momento; la mía, sí. Si hubiera venido de un completo desconocido, no me habría importado tanto (son los riesgos asumidos de la exposición pública), pero al existir ese contacto previo, la sensación era de falta de escrúpulos y de sentido ético, de abuso de confianza por parte de alguien a quien yo había intentado ayudar. Sobra decir que a la indivídua todo esto le importó una mierda. ¿Exceso de puntillismo por mi parte? Puede ser, pero juzgo a los demás con la misma vara con la que me mido a mí, y yo no dormiría a gusto actuando de esa manera.

Y, ¿a qué viene todo esto? Pues a un caso distinto del que os acabo de contar, pero que no puedo evitar asociarlo. Es más grave... aunque me afecta menos ;) Os explico: acabo de saber que hace más de un año que alguien publica en facebook fotos de piezas creadas por mí como si fuesen suyas. Pero es que no sólo se trata de mis piezas, sino también de mis propias fotos, con mi marca de agua incluída. Descabellado, burdo, pues sí... pero cierto. No puedo decir que me sintiese muy dolida cuando me enteré (es demasiado cutre para eso), pero tampoco es algo que agrade: no es justo, no es bonito, no contribuye a nada. Y adopto este enfoque por no cebarme explicando en detalle cómo, porqué y con qué consecuencias esto es un delito.

Y, ¿a dónde quiero ir a parar con todo esto?

A que se entienda que aprender exije sacrificio, que inventar cuesta esfuerzo, que buscar los materiales lleva tiempo, que realizar las piezas es costoso, que escribir este mismo texto requiere reflexión, que hacer las fotos exije paciencia, que componer una entrada también da trabajo.

A que la licencia de Creative Commons bajo a la que se acoje esta página significa algo y a que deseo que se aplique.

A que quiero seguir inspirándome en la gente y, en la medida de lo posible, inspirando. Pero hace falta ser respetuoso: las ideas no se pueden copiar sin citar a la fuente, las fotos no se pueden utilizar sin citar a la fuente. Si queréis mencionar en vuestro espacio (blog, página, face, etc) algo de lo que aquí aparece, por favor, no lo copiéis completo, poned un enlace a la fuente. Si lo que yo presento os da ideas para hacer vuestras cosas, estupendo, pero son para uso personal, no para la comercialización, la promoción o la reproducción.


Nosotros nos llevamos el trabajo de crear y lo compartimos con vosotros de forma gratuita, ayudadnos a que se reconozca nuestro esfuerzo.

I love to share my ideas. I think that is good to learn from others. I do believe in collective collaboration. I think that is good being inspired by another person's work, and, of course, to inspire someone.

But sharing needs effort, designing needs time, making stuff requires hard work, writing this post is also time consuming, taking photographs needs patience, uploading an entry requires effort too.

We are sharing all this with you for free. Please, do not copy our work without mentioning the designer, do not use our pics without mentioning the source, do not copy our posts in your spaces, please link to the author instead. It would be nice to give you some ideas, but they are only for personal use, not for commercialization, self-promotion or mass production. And please, do not suplantate another person's identity...

Why am I talking about this after a year and a half writing this blog? Because I have just known that someone have been publishing and selling (or trying to sell) my work in facebook as if it was his own. And not only is my work, he is sharing my own pics (with my own watermark included!) as if they were his. Unbelievable. Too crude and flimsy to be upset, but nevertheless annoying. This is not nice, nor collaborative, nor cool. And I am taking this approach in order to avoid explaining why, how and with what consequences this is a criminal offense.

We are making an effort to share with all of you our ideas and our work. Please help us to get this effort recognized!

As fotos son das pezas que esa persoa se atribúe. pero el non ten máis fotos delas, eu si ;)

Aneis con calceta viquinga - Viking Knit Rings

Aquí estamos un día máis... Pero non é un día calquera, que, por fin, chove!!! Non é que iso sexa o mellor para montar o mercado ao que asistimos todos os martes (Entre Lusco e Fusco, de seis a nove, nas terrazas do Parque de Belvís en Santiago de Compostela), pero se é bo para a terra, é bo para nós ;)

Pois precisamente esta mañá estiven a preparar un encarguiño que me fixeron en Carnota o outro día e que han vir buscar a Entre Lusco e Fusco esta tarde. É un anel, que Rosa quería un pouco máis pequeno. E foi grazas a iso que me dei conta de que aínda nunca vos ensinara este modelo de aneis, que xa levo tempo facendo. Déixovos fotos de varios modelos, feitos con diferentes materiais (cobre, aluminio, etc) pero todos realizados coa mesma técnica, que, basicamente, consiste en crear un aro e unha base para a doa de vidro cun arame algo groso, e despois engarzar a doa cunha trama de calceta viquinga nun arame moito máis fino.

 Coma sempre, mil grazas polas visitas e polos comentarios. É por iso que continuo ;)

Finally, it is raining! It is not so convenient for us today (we are showing our stuff every Tuesday in a little openair market in Santiago de Compostela), but it was very, very necessary. And this morning, as I was finishing a customized ring for Rosa --who is going to pick it up this afternoon at the market--, I realized that I have never shown hiere this type of rings, although I have been making them for several years. I have made them in different materials (copper, aluminum, stainless steel ...) but always with the same technique: a glass bead laying on a thick wire frame, and some thin wire viking knit cabochoning the bead. Thank you all for stoping by!

Gañadora do xogo - Contest winner

Pois a gañadora da adiviña do mes, sobre con que material estaba feito o anel en forma de rosa, Pi Anatob, que acertou a través de facebook, xa recibiu o seu premio e nos enviou unha foto do ben que lle quedaba. De novo graciñas a todos por participar, é divertido grazas a vós ;). Esta é a foto que nos enviou Pi:

The winner of our february contest, Pi, send us a pic of the ring she won playing with us. Take a look:




Pois xa estamos a pensar no próximo xogo (que vai haber que poñelo máis difícil, que sodes moi listas ;), pero agora mesmo, o que me fai máis ilusión, e que en dous días vou comezar a presentarvos a nova serie de pendentes na que estiven a traballar este inverno. É unha serie en principio pechada, formada por doce modelos de pendentes, onde cada un ten un sentido especial e un papel dentro desa serie. Para min foi coma se se estivese a establecer un diálogo entre os distintos deseños, sempre dentro do proceso de elaboración dunha liña estética moi definida, con influencias e intencións ben manifestas. Só espero que vos guste tanto como me satisfixo a min...

In a couple of days I will be presenting all of you the new earring series I have been working on during winter. The series is formed by twelve designs, each one carrying his own special meaning and his own contribution to the overall aesthetic intention of the series. I hope you will like it ;)

Anel de trastes - Upcycled Fret Wire Ring

Adiviña resolta!

Primeiro que nada, quero agradecer a participación de todas as persoas que responderon ao reto con incrible imaxinación e entusiasmo, sobre todo a través de facebook. E en pouco máis dun día (ledes ben, pouco máis dun día), apareceu unha resposta acertada, e, polo tanto temos nova gañadora do xogo de adiviñar. Trátase de Pi, que acertou a través de facebook, respondendo que era "o metal onde se apoian as cordas dos instrumentos musicais", e a quen lle enviarei nos próximos días o seu anel correspondente. E, efectivamente, iso era o material secreto, arame de trastes. É un arame con sección en T, no que a parte con puntiños vai incrustada na madeira e a parte redondeada sobresae para que se poida premer as cordas contra ela. Mirade, é este:

Aquí podedes velo no seu uso normal. Trátase desas pequenas pezas metálicas do mastro da guitarra:

Fonte: Wikimedia Commons

Para min, a conclusión máis importante de todo isto, é que é posible crear beleza con materiais inesperados, mesmo cos máis humildes. Trátase de soltar a imaxinación, de que o valor material non teña sempre que superar ao valor estético, de que asimilemos que non debemos ter cos obxectos que nos rodean unha relación de usar e tirar, que hai máis vida útil despois da vida útil, e que sempre hai que intentar aplicar a reutilización, o upcycling e mesmo o downcycling antes da reciclaxe.

E, coma sempre, o máis chistoso destes retos, é que grazas a todos os que participastes, agora temos unha boa lista de materiais que se poderían empregar para facer aneis. Todas as incribles suxestións están recollidas nunha nota do facebook de Asuntos Imaxinarios, pero nos próximos días contareivos neste espazo o milloriño das ideas achegadas por vós ;). Pois o dito, que graciñas a todos por colaborar con tanto sentido do humor, e que vos agardo en próximos retos!!

Xogamos de novo? - Let's Play Again

Como parece que tanto a vós como a min nos divertiu o xogo de adiviñar para que servían os mouchos, propóñovos unha nova adiviña...

Esta vez trátase de dicir con que material están feitos estes aneis, e non me refiro á aliaxe nin nada polo estilo. Seguindo co principio da reciclaxe e do "upcycling", están feitos cun tipo de "arame" que normalmente se emprega para algo completamente diferente. E aí está a cuestión... Cal é o uso normal deste material?

Como premio, o gañador ou gañadora recibirá na súa casa, de xeito gratuíto a calquera parte da península Ibérica, un destes aneis, o que prefira (ou un parecido na talla axeitada).

Normas de participación:

- Non hai normas. Este non é un concurso serio, só un divertimento. Non hai condicións para participar, nin límite de propostas, nin nada de nada. Agradécese a difusión, pero non é un requisito.

- Podedes tomar parte a través desta páxina, ou no noso facebook. Se comentades aquí sen ter unha conta en Google, por favor, deixade un enderezo de correo electrónico para poñernos en contacto con vós, porque o premio si que é serio, e si que volo enviaremos por correo en canto teñamos gañador.

- Imos poñer unha semana para resolver o enigma, ate o próximo domingo.

- O primeiro que acerte, leva o premio. Se nunha semana ninguén adiviña concretamente (ten que ser moi concretamente) que é este material, eu á miña bola decidirei a proposta que me resulte máis simpática ou descabellada, e esa será a premiada.

- Aos que eu en persoa xa lle teña dito con que están feitos, quedades excluídos do xogo. E téñovos controlados, amigos ;)

Let's play again. This time you have to guess what kind of material was used to make this rings. If your guess is right, you will win one of these rings, the one you like the best, and I will send you for free (Spain and Portugal only). You can make as many guesses as you want, and if no one finds the right answer, in a week I will pick up the (for me) funniest answer, and this will be the winner. If you do not have a Google account, please leave an email adress.


Participades? Pois estes son os aneis:



A adiviña vai polo metal prateado groso, o finiño é cobre ;)

Aneis de napa e aceiro - Nappa and steel rings

Estes son tres dos aneis de napa e aceiro inoxidable dos moitos que teño feito. É que ás veces fai falta traballar con algo máis suave que o arame, para lle dar un pouco de tempo de recuperación aos dedos e non perder de todo a sensibilidade... Espero que vos gusten!

These rings are made out of stainless steel wire and nappa (a very soft leather). Sometimes I need to take a rest from the heavy wires in order to recover the feeling in my fingertips!

Upcycling: Anel - Ring

Tamén había tempo que non subía nada relacionado con ese concepto tan peculiar, o upcycling ou supraciclaxe, que consiste en reciclar obxectos ou materiais, pero non para que repitan o mesmo ciclo que cumpriron anteriormente (poñamos, facer papel reciclado con papel), senón para un obxectivo diferente e "superior".

Hoxe ensínovos un modelo de anel que sempre volvo facer, porque sempre gusta moitísimo. É moi sinxelo e elegante e aproveita un material recuperado, neste caso, o arame do entorchado dunha corda de harpa, que sostén unha perla natural sobre a base de aceiro inoxidable. Coma sempre, todo está feito a man por min, e se nalgún caso vos interesara facer un pedido dalgunha peza, non dubidedes en mandarme un correo para consultar a dispoñibilidade. Pois espero que vos guste o anel e que teñades un finde estupendo!

Upcycling: reusing stuff in new, "better" ways. This ring, that I have been making for years, uses wire from harp strings to hold in place a freshwater pearl on a stainless steel frame. It is absolutely handmade by me, and, by the way, please do not hesitate to send me an email if you are interested in purchaising any of my pieces.

O anel de Rosa - Rosa's Ring

Sigo liada co traslado e non teño tempo para nada (para nada do que me gusta, claro;). Pero quero ensinarvos rapidiño uns aneis sinxelos e alegres, feitos en fío de cobre esmaltado con pequenas doas de cores. Os tres teñen xa novas propietarias:

Este é o anel de Rosa:




Este é o anel de Paula:




E este, o de Maribel: