Όλα τα παυσίπονα του κόσμου

Προχτές στη δουλειά ήρθε ένας κύριος θαυμάσιος. Ήταν γύρω στα 70 μάλλον, πολύ ευγενικός, κοντούλης, λεπτός στο παρουσιαστικό και τους τρόπους του, σαν Άγγλος ευγενής. Φορούσε ένα λεπτό κοστούμι tweed και μια γραβάτα ανοικτή πράσινη, στο χρώμα που έχει το παγωτό φιστίκι. Αισιόδοξη γραβάτα.

Για κακή του τύχη εκείνη την ώρα μου τηλεφώνησε το ανθρωπόμορφο ον από το οποίο παίρνω εντολές και τον άφησα υποχρεωτικά να περιμένει. Του έλεγα όμως διαρκώς να καθίσει, να μην είναι όρθιος, του έκανα νόημα και του ζήτησα πολλές φορές συγγνώμη που περίμενε. Περίμενε τελικά όρθιος, υπομονετικά. 

Ζητούσε κάτι για το οποίο δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ούτε μπορούσα να τον εξυπηρετήσω, πολύ απλά γιατί το σύστημα που είχε δει στο Λονδίνο δεν προβλέπεται στην Ελλάδα. Αντί να θυμώσει, μου είπε ότι θα επανέλθει με τη σκέψη του περισσότερο τεκμηριωμένη και θα έλθει πάλι να με βρει. Θα τον απογοητεύσω πάλι, αλλά περιμένω να τον ξαναδώ. Αν και, για το καλό μου, ελπίζω να μη με βρει εδώ.

Πριν φύγει, γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Χαμογελούσε και σκέφτηκα πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που τους αγκαλιάζει με αυτό το βλέμμα κάθε μέρα. 

Τις νύχτες στη γειτονιά μου αλυχτάει σαν σκυλί ένας άνθρωπος. Δεν έχω δει ποτέ το πρόσωπό του, ακούω μόνο τη φωνή του. Μου είναι άγνωστος, αν και έχω υπολογίσει σε πιο διαμέρισμα μένει. 
Είναι ο πιο φάλτσος άνθρωπος του κόσμου. Αλλά κι ο πιο επίμονος. Σχεδόν κάθε βράδυ (πάντα μα πάντα τα Σαββατοκύριακα) τραγουδάει λαϊκά τραγούδια με καραόκε. Το τραγουδάει είναι ευφημισμός. 
Είναι τόσο φάλτσος που δεν καταλαβαίνει κανείς πιο τραγούδι είναι, μερικές φορές αν έχω κέφι τον αφουγκράζομαι και βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου να δω αν θα καταλάβω ποιο τραγούδι είναι αυτό που κακοποιεί. Μέχρι και ο Π. τον έχει μάθει τώρα. "Πάλι ο φάλτσος τραγουδάει" μου λέει και χαμογελάμε με κατανόηση. 

Φεύγω από τη δουλειά, ανηφορίζω, βαριές σκέψεις, κακή διάθεση. Σηκώνω το βλέμμα και βλέπω ένα κομμάτι χαρτί στον τοίχο έξω από μια πολυκατοικία. 

Κηδεύομεν σήμερον
ετών 13
η μητέρα
ο φίλος. 

Τίποτα άλλο. Η Μητέρα και ο Φίλος. Και ποιος Καβάφης να σηκωθεί να την παρηγορήσει, ποιός ήλιος να φωτίσει πλέον τη ζωή της. Η μητέρα, τελευταία φορά μητέρα στο γαμωκηδειόχαρτο. 


Είναι θαύμα πώς καμιά φορά άγνωστοι άνθρωποι έρχονται από το πουθενά να σώσουν τη μέρα σου. Ακούνε προσεκτικά τι τους λες (ή έστω προσποιούνται επιτυχημένα), έστω κι αν συναντηθήκατε τυχαία, έστω κι αν σε λίγο πάλι θα χωρίσετε. Συναντιόμαστε στο δρόμο, στις συγκοινωνίες, στο facebook, στον προθάλαμο του οδοντίατρου διαρκώς με άγνωστους ανθρώπους. Και μερικοί μας χαρίζουν ένα μικρούτσικο τοσοδούλι κομμάτι από τη ζωή τους και παίρνουν ένα κομματάκι από τη δική μας. Σήμερα ας πούμε, ένας ταξιτζής μου έλεγε για την 6χρονη κόρη του, του έλεγα κι εγώ για τον Π. - όλα σε πέντε λεπτά διαδρομή. 

Οι μικρές συγκεκομμένες παυσίπονες συζητήσεις μας έχουν την αξία που έχει ένα αληθινό χάδι.