Κοιμάμαι κατά μέσο όρο 5μιση ώρες κάθε μέρα, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα να προσλαμβάνω την πραγματικότητα μέσα από ένα φίλτρο θολό σαν αυτό που έβαζαν μπροστά στην Αλίκη όταν έβγαινε στην τηλεόραση (και αργότερα στη Διγενή και άλλες ξανθιές). Αυτή η θολή θέαση δημιουργεί αντίστοιχα θολές αναμνήσεις (πώς αλλιώς άλλωστε;) κι έτσι όλα όσα έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα τα θυμάμαι με μια αίσθηση παλιού ρεβεγιόν. Φυσικά η έλλειψη ύπνου έχει και άλλα παρελκόμενα, όπως ότι όπου ακουμπήσει το κεφάλι μου με παίρνει ο ύπνος, π.χ. την ώρα που παίζω με τον Π. ακουμπάω το κεφάλι μου στον καναπέ, παραμιλάω λίγο, τσουπ κοιμάμαι για λίγα δευτερόλεπτα και μετά πετιέμαι ενοχικά. Ποιός ξέρει τι να σκέφτεται το παιδί μου εκείνη την ώρα που με κοιτά απορημένο. Αχ. Επίσης δεν έχω καθόλου χρόνο για γράψιμο, πράγμα που με θλίβει πολύ και περνάω πολλές ώρες μες στη μέρα να σκέφτομαι τί θέλω να γράψω, αλλά μετά δεν μπορώ, φαύλος κύκλος, κλπ.
Επίσης αυτή την εποχή είχα κι ένα μικρό πρόβλημα με τους φακούς επαφής, γεγονός που επέτεινε το προαναφερόμενο αίσθημα, οπότε μες στην πολλή θολούρα μου αποφάσισα να πάω στον οφθαλμίατρο, ένα βράδυ πού'βρεχε-που'βρεχε καταρρακτωδώς. Ο οφθαλμίατρος επέδειξε χαρακτηριστική αδιαφορία για την περίπτωσή μου, παρόλο που φρόντισα να χρησιμοποιήσω πολυσύλλαβες λέξεις για να τραβήξω την προσοχή του, όπως κάνω πάντα με τους γιατρούς (πιάνει το κόλπο συνήθως, σε θεωρούν μορφωμένο άτομο και δεν σου μιλούν υποτιμητικά). Λοιπόν κατόπιν ολίγων μόνον λεπτών εξέτασης αυτός ο ανάλγητος επαγγελματίας μου ανακοίνωσε ανερυθρίαστα ότι έχω πρεσβυωπία.
Πιστεύω ότι κατά κανόνα όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις και γι'αυτό, αν και ομολογουμένως με κατέβαλε προσωρινά η διάγνωση, αποφάσισα να την ερμηνεύσω κατά το συμφέρον μου και φρονώ ότι στο εξής πρέπει να με θεωρείτε (και αποκαλείτε) Πρέσβειρα (με κεφαλαίο Π και ούτε γι'αστείο πρεσβυτέρα). Κυρία Πρέσβειρα περάστε, καθίστε, κλπ. Είναι νομίζω το μόνο δίκαιο δεδομένου ότι ένα απαστράπτον πνεύμα σαν το δικό μου δεν ταιριάζει να συνδέεται με την συντηρητικότητα των γηραιών. Και δεν το λέω για να περιαυτολογήσω αυτό το πράγμα, το λέω αντικειμενικά.
Το σπουδαιότερο νέο των ημερών στο σπίτι μας είναι ότι με τα βαριά κρύα της εποχής επανέκαμψε ο αγαπημένος μας αλητόγατος που μας θυμάται μόνο όταν έχει ανάγκη να ζεσταθεί, διότι κατά τα άλλα ζει πλάνητα βίο. Έρχεται και κοιμάται επάνω στις καρέκλες της βεράντας, ζεστά κάτω από το κάλυμμα του τραπεζιού και επάνω στο μαξιλάρι βασιλιάς. Δεν θυμάμαι αν είχα γράψει παλιά στην Ιφιμέδεια πόσο πολύ αγαπιούνται με τον Π. Μιλάμε για απίστευτη αγάπη και τρυφερότητα. Πέρυσι που ο Π. ίσα που στεκόταν όρθιος και περπάταγε ασταθώς, έβγαινε στο μπαλκόνι και ο γάτος τον περικύκλωνε, τον γαργάλαγε με την ουρά του, ο Π. τον χάιδευε πολύ προσεκτικά. Χάρηκα τόσο πολύ που ξαναγύρισε ο γάτος, παχύς-παχύς και γεμάτος νέες εμπειρίες, αναρωτιέμαι τι σκέφτεται κι εκείνος όταν μας βλέπει. Κορόϊδα σας πεθύμησα, βγάλτε κανα ψαράκι να φάμε, ίσως. Το ύφος του πάντως τέτοιο είναι, σαν του Ντορή στα Κόκκινα Φανάρια. Τώρα πού τα βρίσκουν με το δικό μου τον μικρό λόρδο, απορίας άξιον.
Ρίχνω πια μόνο κλεφτές ματιές στα κείμενα των άλλων στα σόσιαλ μήδεια. Όλοι και όλα συνεχίζουν πάνω-κάτω ως είχαν. Σκέφτομαι πια ότι με τα χρόνια, όσο κι αν βαυκαλιζόμαστε ότι γράφουμε -και άρα είμαστε- πρωτότυποι, ρηξικέλευθοι, λεπτολόγοι, ευαίσθητοι, σημαντικοί ή δεν ξέρω τί άλλο, καταλήξαμε να γίνουμε αναγνωρίσιμοι και προβλέψιμοι. Διαβάζεις το κείμενο και ξέρεις ποιός το έχει γράψει. Ή -για μένα ακόμη χειρότερο- συμβαίνει κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο (ο θάνατος του παιδιού από το μαγκάλι ας πούμε) και ξέρεις πια τί θα γράψει ποιός και πώς -και στο πίσω μέρος του μυαλού σου ξέρεις πλέον και γιατί. Ακόμη και τα πιπεράτα κουτσομπολιά έχασαν το ενδιαφέρον τους. Θα του κάτσει να ησυχάσουμε; Ποιός νοιάζεται.
Απορώ πάντως, και το λέω με ειλικρίνεια (ή έστω με λίγη ειρωνεία), πώς βρίσκουν το χρόνο να παράγουν τόσο πολύ γραπτό λόγο άνθρωποι που έχουν παιδιά και δουλειά. Δηλαδή, ας μου εξηγήσει κάποιος, ΠΩΣ γίνεται αυτό παρά μόνο αν παραμελείς τα παιδιά σου ή τη δουλειά σου ή έχεις υπηρέτη στο σπίτι ή τον άντρα σου/μάνα σου/πατέρα σου ως υπηρέτη; Πώς γίνεται να είσαι όλη μέρα στο twitter, στο facebook, να γράφεις κείμενα επί κειμένων δεξιά κι αριστερά και να το παίζεις και καλός γονιός όποτε θυμάσαι; Πότε μαγειρεύεις, πότε βάζεις πλυντήριο; Εγώ βάζω τουλάχιστον έξι πλυντήρια την εβδομάδα, άπλωσε, μάζεψε, δίπλωσε, σιδέρωσε. Κάθε Κυριακή σιδερώνω σαν Κινέζος στην Αμερική στις αρχές του 20ου μια ντάνα ρούχα.
Τέλος πάντων, ας μην κλαίγομαι άλλο. Ως Πρέσβειρα πρέπει να διατηρώ και μια αξιοπρέπεια. Αν υποψιαστώ πάντως ότι όλοι οι αντικαθεστωτικοί αντιμνημονιακοί υπεραριστεροί μαχητές της πένας έχουν υπηρέτη κι εγώ κοτζάμ Πρέσβειρα δεν έχω, να ξέρετε θα κάνω επανάσταση, θα κάνω απεργία διαρκείας, θα κάνω σαματά.
Τέλος πάντων, ας μην κλαίγομαι άλλο. Ως Πρέσβειρα πρέπει να διατηρώ και μια αξιοπρέπεια. Αν υποψιαστώ πάντως ότι όλοι οι αντικαθεστωτικοί αντιμνημονιακοί υπεραριστεροί μαχητές της πένας έχουν υπηρέτη κι εγώ κοτζάμ Πρέσβειρα δεν έχω, να ξέρετε θα κάνω επανάσταση, θα κάνω απεργία διαρκείας, θα κάνω σαματά.
*****
Η ανάρτηση εικονογραφείται με φωτογραφίες του Willy Maywald, σημαντικού Γερμανού φωτογράφου μόδας που εργάστηκε στο Παρίσι για τον Dior και άλλους μεγάλους οίκους.
