Η Γλυκερία Μπασδέκη, ποιήτρια και ανασκαφέας που ειδικεύεται στα ευρήματα της δεκαετίας του '70 και του '80, με μεταφέρει με αυτό το ποστ, χωρίς να θέλω, σε μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή του προσωπικού μου χωροχρόνου. Είναι Σεπτέμβριος, η τελευταία φορά που θα φορέσουμε ποδιές, θα πάω στην Έκτη Δημοτικού, η μαμά μου με παίρνει από τον Πειραιά και με πηγαίνει στο Μινιόν. Αγοράζουμε την ωραιότερη ποδιά του κόσμου όλου, σχεδιασμένη από τον Γιάννη Τσεκλένη: είχε λευκό γιακά τύπου Μάο και δεν κούμπωνε με κουμπιά, αλλά με ένα συνεχόμενο φερμουάρ που ξεκινούσε ίσιο από κάτω και κάπου στον κορμό καμπύλωνε και κατέληγε στον έναν ώμο - όλη την υπόλοιπη χρονιά αισθανόμουν τουλάχιστον αεροσυνοδός.
Μετά το μπάνιο του χτες βράδυ, του τραγουδάω Το Μικρό και το Μεγάλο.
Το μικρό και το μεγάλο
μια ανοιξιάτικη αυγή
πιάστηκαν από το χέρι
να γυρίσουνε τη γη
Μπρος να πάνε κάνει ζέστη..
"έχει ζέστη, έχει ζέστη" με κοιτάει και χαμογελάει μέχρι τα αυτιά, τα μάτια του κλείνουν λίγο και γέρνει λίγο με νάζι το κεφάλι του. Η πρώτη του πρόταση, θρίαμβος της επικαιρότητας.
[βαρετό χαρακτικό από σημειώσεις του Θ.
εξαιρετικά βελτιωμένο με λίγες κομβικές επεμβάσεις]
Διάβασα φέτος το καλοκαίρι την Ιστορία του Τομ Τζόουνς, ενός Έκθετου, του Henry Fielding. Γραμμένο το 1749, κι όμως ήταν σοκαριστικά μοντέρνα γραμμένο, ειδικά στα κεφάλαια που ο συγγραφέας απευθύνεται ευθέως στον αναγνώστη. Το βρήκα εξαιρετικό. Έφτασα σ'αυτό από ένα άλλο βιβλίο, μ'αρέσει να το κάνω αυτό. Διάβαζα πριν το Λίγο από το Αίμα σου της Σώτης Τριανταφύλλου, που από χρόνια μου είχε συστήσει η Δέσποινα να διαβάσω (μα τί ωραίος ειρμός: Δέσποινα-Τριανταφύλλου-Fielding). Λοιπόν το αγαπημένο βιβλίο ενός από τους ήρωες στο Λίγο από το Αίμα σου είναι ο Τομ Τζόουνς. Εκεί η Τριανταφύλλου κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: ότι μοιάζουμε λίγοι οι άνθρωποι με το αγαπημένο μας βιβλίο. Προσπαθούσα να σκεφτώ αν έχει δίκιο. Εμένα το αγαπημένο μου βιβλίο ήταν για πολλά χρόνια το Μυστηριώδες Νησί του Βερν, αργότερα αγάπησα πολύ την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Μπορεί να είμαστε και δυό-τρία βιβλία αγαπημένα, ποιός ξέρει; Πώς αποφασίζεις όμως πoιό είναι το πιο αγαπημένο σου βιβλίο; Μάλλον από τη συχνότητα των αναφορών που κάνεις σε αυτό πολλά χρόνια από τότε που το έχεις τελειώσει.
Ο Π. με διδάσκει διαρκώς ή επιβεβαιώνει πράγματα που έχω διαβάσει αλλά δεν πίστευα. Επιβεβαιώνω λοιπόν: ο άνθρωπος πρώτα τραγούδησε κι έπειτα μίλησε, πιθανότατα μια ομιλία με επαναλαμβανόμενους ρυθμικούς ήχους. Ο Π. είναι σε αυτή την περίεργη μετεχμιακή φάση που λέει λιγοστές λέξεις, αλλά τραγουδάει πολλά τραγούδια. Το βρίσκω θαυμάσιο.
[απόπειρα ψευδογραφής και μια καρδιά, τυχαία σχηματισμένη]
Κλείνει ένας χρόνος από τότε που χάθηκε η μαμά μου.Πρέπει να ολοκληρώσω τις περιττές και οδυνηρές τελετουργίες και μετά να βρω τη δύναμη να χαρίσω τα πράγματά της. Όσο παρανοϊκό κι αν ακούγεται, δεν ντρέπομαι να πω ότι κάπου μέσα μου πίστευα ότι υπήρχε ένα απειροελάχιστα μικρό ποσοστό να γυρνούσε κάποτε και να τα χρησιμοποιούσε πάλι. Φανταζόμουνα την εικόνα: θα χαιρόταν που ήξερα ότι θα έρθει και όλα θα ήταν πάλι καλά. Ίσως φταίει που βλέπουμε πια οι άνθρωποι πολύ κινηματογράφο, διαβάζουμε επιστημονική φαντασία και ελπίζουμε ότι όλα είναι πιθανά.
*****
Την ανάρτηση εικονογραφούν οι ζωγραφιές του Π.
Οι ποδιές του Τσεκλένη μου άρεσαν πολύ, γιατί είχαν πιο ανοιχτό μπλε χρώμα από τις άλλες. Σαξ, το 'λεγε η μαμά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένη Ιφι, είναι απολύτως φυσικό να το περιμένεις. Θα πάρει πολύ χρόνο για να πάψεις.
Η εικαστική παρέμβαση του Π. με τα υπέροχα χρώματα είναι το καλύτερο σημείο του ποστ :) Δώστου φιλιά από μένα
Σαξ! Τι μου θύμισες τώρα. Απίστευτο άσμα στο χρόνο. Και όντως ήταν σαξ η ποδιά :)
ΔιαγραφήΑυτό το ποστ θα μπορούσε να μπει σε εγκυκλοπαίδεια στο λήμμα Ο τρόπος που λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό: οι σκέψεις, φαινομενικά εντελώς άσχετες μεταξύ τους, ξεπηδουν στην πραγματικότητα η μια μέσα από την άλλη σαν κρίκοι μιας αλυσίδας που σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, μετακινούνται αυθαίρετα μέσα στο χρόνο, από γεγονοτα μηδαμινής (αλλά μόνο φαινομενικά μηδαμινής, όπως αποδεικνείεται) σημασίας μέχρι σημαντικά γεγονότα-σταθμούς της ζωής μας, χρησιμοποιώντας σαν ενδιάμεσο σύνδεσμο μικρές (και ταυτόχρονα τεράστιες-σε αξία) στιγμές της καθημερινής μας πραγματικότητας.
Αφήνουν το θέμα τους, κάνουν μια πιρουέτα παίζοντας με το εύηχο των λέξεων, και μετά συνεχίζουν.
Ένα θαύμα, Ιφιμέδεια!
Κρατώ τον προβληματισμό (τον οποίο ΔΕΝ θυμόμουν, αν και το κατατάσσω στα καλύτερα βιβλια που έχω διαβάσει, για λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλύσω) της Σώτης.
Λεμονιά μου, πόσο δίκιο έχεις. Αποφάσισα με τα χρόνια να ακολουθώ με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη αυτή την φαινομενικά τρελή και ασύνδετη διαδρομή του μυαλού. Αποδείχτηκε με τα χρόνια ότι όντως συχνά υπάρχει ένας αδιόρατος ειρμός. Κι αν όχι, πάντως η διαδρομή έχει πλάκα.
ΔιαγραφήΘέλω πολύ να μιλήσουμε για το βιβλίο αυτό. Σε σκεφτόμουν διαρκώς όταν το διάβαζα. Αναζήτησα επίσης και πήρα ένα βιβλιαράκι που έβγαλε η Τριανταφύλλου, Το Αφρικανικό Ημερολόγιο, που υποτίθεται είναι το ημερολόγιο της Μπέθανυ Σταμπς για το οποίο γίνεται αναφορά στο Λίγο από το Αίμα σου. Μου φάνηκε καταπληκτική ιδέα ένα βιβλίο να γεννήσει ένα άλλο βιβλίο. Αλλά απογοητεύτηκα δεν εκτέλεση γιατί εν πολλοίς επαναλαμβάνονται αυτούσια κομμάτια του πρώτου βιβλίου.
(Το Αφρικανικό Ημερολόγιο είναι όντως αποσπάσματα του πρώτου βιβλίου. Εγώ πάλι το είδα αισιόδοξα: ένα βιβλίο μ'αρέσε πάρα πολύ και αντί να το ξαναδιαβάσω, διάβασα ένα άλλο που ήταν εντελώς παρόμοιο, σχεδόν ίδιο, συνέχεια, επανάληψη, δεν ξέρω, πάντως παραμονή στην ίδια ατμόσφαιρα. Αισιόδοξα, είπαμε.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου πω γιατί μου άρεσε το Λίγο από το Αίμα σου. Γιατί δεν γίνεται τίποτα. Γιατί είναι όπως ακριβώς η ζωή. Ενώ ένας τεράστιος κόσμος ζει μέσα στο μυαλό μας, οι ζωές μας ακολουθούν το δικό τους δρόμο διότι επηρεάζονται από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες (τύχη;). Και τελικά δεν έχει χάπι εντ(*), έχει μόνο εντ: πεθαίνουμε ή πηγαινοερχόμαστε στην ζωή μας μέχρι να πεθάνουμε. Αυτά. Συγκλονίστηκα-αφού ξεπέρασα τον αρχικό μου θυμό προς τη Σώτη διότι ένιωσα ότι με κορόιδεψε με την εξέλιξη της υπόθεσης. Τελικά κατάλαβα ότι δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα της εξέλιξης αλλά η ίδια η εξέλιξη-την ώρα που συμβαίνει. Κάτι τέτοιο.
(*) τι είναι χάπι εντ; έπρεπε να παντρευτούν και να μιζεριάσουν; έπρεπε να κάνουν οικογένεια; έπρεπε να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο; τι έπρεπε; υπάρχει έπρεπε; υπάρχει ορισμός για το τι είναι χάπι έντ;
Το πιστεύεις ότι δεν το είχα συνειδητοποιήσει αυτό με το βιβλίο; ότι δηλαδή δεν συμβαίνει τίποτα;; έχεις δίκιο, έτσι είναι, η εξέλιξη είναι μικρή. Νομίζω ότι εμένα μου άρεσε γιατί μου μετέφερε μια ατμόσφαιρα άγνωστη, αυτή της Κένυας, για την οποία δεν έχω καμιά εικόνα έπρεπε να τη δημιουργήσω μέσα στο μυαλό μου οδηγό τις γραπτές λέξεις και μου άρεσε αυτό που έφτιαξα τελικά (βγάζω νόημα;). Το λέω σαν οπτικό δημιούργημα στο κεφάλι μου και σαν ατμόσφαιρα, μυρωδιές, κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης το γεγονός ότι οι ήρωες, όπως στη ζωή, δεν άλλαζαν με τα χρόνια και τις εμπειρίες τη στάση τους στα πράγματα και τα ρηξικέλευθα που τους συνέβαιναν ήταν λιγοστά. Στο τέλος πάλι πόσο αληθινή αυτή η συνάντηση που δεν έγινε.
Μ'άρεσε πολύ!
Για το χάπι εντ: νομίζω ότι θα ήταν το να μείνουν μαζί και να είναι ερωτευμένοι, αυτό το απλό. Αλλά η ζωή δεν είναι πάντα έτσι, σπανίως είναι τέλος πάντων.