Το κλειδί στην πόρτα

Ακούω στην εξώπορτα το κλειδί και αφουγκράζομαι: περιμένω σαν πάντα δυό στιγμές μικρές, ελάχιστες, να ακούσω και την πόρτα μας να ανοίγει, να μπαίνεις, να ακουμπήσεις κάτω τα ψώνια, να σ'ακούσω να μιλάς.
Η πόρτα όμως δεν ανοίγει κι ο ήχος από τα κλειδιά απομακρύνεται, αποσύρεται. Ακούω μόνο αυτή τη φοβερή σιωπή των τοίχων που μέσα τους κλαίγαμε και γελάγαμε όλα μας τα 40 χρόνια μαζί.
 

Ο θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός

Ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός. Μόνο αυτή τη φράση προσέχω κάθε φορά που ψέλνει μνημόσυνο ο παπάς. Μου θυμίζει Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές και Ιζαμπέλ Αλιέντε - στο Σπίτι των Πνευμάτων θα μένει αυτός ο Θεός των Πνευμάτων και πάσης Σαρκός. 

House in Africa

Άκουσα στο ράδιο τις προάλλες το Darling Nikki του Prince. Αυτό το υπερταλαντούχο εκκεντρικό πλάσμα έγραψε το τραγούδι το 1984, καμιά τριανταριά χρόνια πριν τα γατάκια της εποχής μας προσποιηθούν σεξουαλισμούς on camera. Σοκ και δέος, με κάτι τέτοια οδηγηθήκαμε στο Parental Αdvisory πάνω στα cd - τέλος πάντων. 

Ακούστε το τραγούδι εδώ, όσο ακόμη παραμένει, διότι ως γνωστόν ο Prince έχει ένα θέμα με το Youtube. 

Προσέξτε ιδιαιτέρως το τραγούδι στο τέλος του, όταν έχουν τελειώσει τα πολλά φωνητικά και επιβιώνουν οι κιθαριές. Το τραγούδι σβήνει μέσα στον ήχο της βροχής (Purple rain το άλμπουμ μην ξεχνάμε) και αναδύονται πάλι στο τέλος λέξεις. Ο Prince σκανδάλισε τότε ηχογραφώντας ένα ανάποδο μήνυμα. Μετά το ηχογράφησε και κανονικά. Το μήνυμα έλεγε 
"Hello, how are you? I'm fine cause I know that the Lord is coming soon, coming soon, coming soon". 

Demostration of licking, eating and drinking

Γυρνώντας στο σπίτι από το μνημόσυνο, πήρα μια βαθιά ανάσα και έκατσα λίγο στην πίσω βεράντα. Φως πολύ, λαμπρό, σε τύφλωνε σχεδόν καθώς ανέβαινε ο ήλιος. Μετά, ξαφνικά, αισθάνθηκα μια μικρή ανησυχία, τα πουλάκια γύρω πετούσαν χαμηλά, σήκωσα το βλέμμα και είδα να περνάει ένας αετός με ανοιγμένα φτερά. Στο ράμφος του κρατούσε ένα φίδι. Αν ήμουν ο Μέγας Αλέξανδρος θα ξεκίναγα την επόμενη μέρα με θάρρος να διαβώ τον Γρανικό ή ακόμη καλύτερα τον Υδάσπη. Εγώ απλώς μπήκα στο αυτοκίνητο και γύρισα πίσω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου. 

Ansel Adams, The Tetons and the Snake River

To Voyager-1 είναι το πρώτο ανθρωπογενές αντικείμενο που διασπά τα όρια του ηλιακού μας συστήματος και ταξιδεύει πλέον στο υπερπέραν του Γαλαξία. Λατρεύω τη σκέψη ότι ως ανθρώπινο είδος αποφασίσαμε να στείλουμε ένα μήνυμα εκεί έξω, ένα μπουκάλι στην απέραντη θάλασσα, για να πούμε ότι είμαστε εδώ. Δεν λέμε όλη την αλήθεια από την αρχή, ότι είμαστε δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, λέμε απλώς ένα "γειά" και ελπίζουμε ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί να μας γνωρίσει κάποτε. Έτσι ξεκινάνε όλες οι ανθρώπινες σχέσεις άλλωστε. 

Page of book

Βρίσκω το περιεχόμενο του Voyager συναρπαστικό: περιέχει έναν χρυσό δίσκο με 116 εικόνες από τη ζωή στη γη και μια συλλογή από ήχους και μουσική, καθώς και χαιρετισμούς σε δεκαέξι γλώσσες. 
Σε μία από αυτές το μήνυμα λέει "Οἵτινές ποτ'ἔστε χαίρετε! Εἰρηνικῶς πρὸς φίλους ἐληλύθαμεν φίλοι."


*****
Όλες οι εικόνες της ανάρτησης ταξιδεύουν μαζί με τον τον Voyager-1 προς το Γαλαξία. 
Από το site της NASA εδώ. 

Έχει ζέστη

Η Γλυκερία Μπασδέκη, ποιήτρια και ανασκαφέας που ειδικεύεται στα ευρήματα της δεκαετίας του '70 και του '80, με μεταφέρει με αυτό το ποστ, χωρίς να θέλω, σε μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή του προσωπικού μου χωροχρόνου. Είναι Σεπτέμβριος, η τελευταία φορά που θα φορέσουμε ποδιές, θα πάω στην Έκτη Δημοτικού, η μαμά μου με παίρνει από τον Πειραιά και με πηγαίνει στο Μινιόν. Αγοράζουμε την ωραιότερη ποδιά του κόσμου όλου, σχεδιασμένη από τον Γιάννη Τσεκλένη: είχε λευκό γιακά τύπου Μάο και δεν κούμπωνε με κουμπιά, αλλά με ένα συνεχόμενο φερμουάρ που ξεκινούσε ίσιο από κάτω και κάπου στον κορμό καμπύλωνε και κατέληγε στον έναν ώμο - όλη την υπόλοιπη χρονιά αισθανόμουν τουλάχιστον αεροσυνοδός.

Μετά το μπάνιο του χτες βράδυ, του τραγουδάω Το Μικρό και το Μεγάλο. 

Το μικρό και το μεγάλο

μια ανοιξιάτικη αυγή

πιάστηκαν από το χέρι

να γυρίσουνε τη γη

Μπρος να πάνε κάνει ζέστη..

"έχει ζέστη, έχει ζέστη" με κοιτάει και χαμογελάει μέχρι τα αυτιά, τα μάτια του κλείνουν λίγο και γέρνει λίγο με νάζι το κεφάλι του. Η πρώτη του πρόταση, θρίαμβος της επικαιρότητας. 

[βαρετό χαρακτικό από σημειώσεις του Θ. 

εξαιρετικά βελτιωμένο με λίγες κομβικές επεμβάσεις]

Διάβασα φέτος το καλοκαίρι την Ιστορία του Τομ Τζόουνς, ενός Έκθετου, του Henry Fielding. Γραμμένο το 1749, κι όμως ήταν σοκαριστικά μοντέρνα γραμμένο, ειδικά στα κεφάλαια που ο συγγραφέας απευθύνεται ευθέως στον αναγνώστη. Το βρήκα εξαιρετικό. Έφτασα σ'αυτό από ένα άλλο βιβλίο, μ'αρέσει να το κάνω αυτό. Διάβαζα πριν το Λίγο από το Αίμα σου της Σώτης Τριανταφύλλου, που από χρόνια μου είχε συστήσει η Δέσποινα να διαβάσω (μα τί ωραίος ειρμός: Δέσποινα-Τριανταφύλλου-Fielding). Λοιπόν το αγαπημένο βιβλίο ενός από τους ήρωες στο Λίγο από το Αίμα σου είναι ο Τομ Τζόουνς. Εκεί η Τριανταφύλλου κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: ότι μοιάζουμε λίγοι οι άνθρωποι με το αγαπημένο μας βιβλίο. Προσπαθούσα να σκεφτώ αν έχει δίκιο. Εμένα το αγαπημένο μου βιβλίο ήταν για πολλά χρόνια το Μυστηριώδες Νησί του Βερν, αργότερα αγάπησα πολύ την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Μπορεί να είμαστε και δυό-τρία βιβλία αγαπημένα, ποιός ξέρει; Πώς αποφασίζεις όμως πoιό είναι το πιο αγαπημένο σου βιβλίο; Μάλλον από τη συχνότητα των αναφορών που κάνεις σε αυτό πολλά χρόνια από τότε που το έχεις τελειώσει. 

Ο Π. με διδάσκει διαρκώς ή επιβεβαιώνει πράγματα που έχω διαβάσει αλλά δεν πίστευα. Επιβεβαιώνω λοιπόν: ο άνθρωπος πρώτα τραγούδησε κι έπειτα μίλησε, πιθανότατα μια ομιλία με επαναλαμβανόμενους ρυθμικούς ήχους. Ο Π. είναι σε αυτή την περίεργη μετεχμιακή φάση που λέει λιγοστές λέξεις, αλλά τραγουδάει πολλά τραγούδια. Το βρίσκω θαυμάσιο. 

[απόπειρα ψευδογραφής και μια καρδιά, τυχαία σχηματισμένη]

Κλείνει ένας χρόνος από τότε που χάθηκε η μαμά μου.Πρέπει να ολοκληρώσω τις περιττές και οδυνηρές τελετουργίες και μετά να βρω τη δύναμη να χαρίσω τα πράγματά της. Όσο παρανοϊκό κι αν ακούγεται, δεν ντρέπομαι να πω ότι κάπου μέσα μου πίστευα ότι υπήρχε ένα απειροελάχιστα μικρό ποσοστό να γυρνούσε κάποτε και να τα χρησιμοποιούσε πάλι. Φανταζόμουνα την εικόνα: θα χαιρόταν που ήξερα ότι θα έρθει και όλα θα ήταν πάλι καλά. Ίσως φταίει που βλέπουμε πια οι άνθρωποι πολύ κινηματογράφο, διαβάζουμε επιστημονική φαντασία και ελπίζουμε ότι όλα είναι πιθανά. 

*****

Την ανάρτηση εικονογραφούν οι ζωγραφιές του Π.