Ren je rot...

Wat vorig jaar zo jammerlijk mislukte, lukt dit jaar tot nu toe, wonder boven wonder redelijk goed.
Ik heb het over het hardlopen. Vorig jaar zomer in de vakantie heb ik mezelf voor een vermogen een paar heuse hardloopschoenen laten aanmeten omdat als ik iets doe, het ook graag 'goed' wil doen.
Vorig jaar ging ik echter te hard van stapel. Ik had Evy op m'n oren staan en die bleef maar brullen dat ik vol moest houden en door moest zetten. Dat deed ik dan ook maar dat ik dan onder het gekrijs van Evy meerdere malen mijn leven aan mij voorbij heb zien trekken tijdens zo'n hardloopsessie, daar kraaide geen haan naar... Al met al, heb ik het lopen na de vakantie vorig jaar gelaten voor wat het niet was. Ik ging als alternatief naar de sportschool! En al ras sportte ik me het zweet in de bilnaad. 2 tot 3x per week trok ik mijn sporthansopje aan en deed ik mijn uiterste best om nog te redden wat er te redden viel. Maar door al het gestress en gezeik hier in huis door het exwerk van de Chef, kwam er de klad in. Geen zin, geen energie en noem maar op: ik bleef nauwelijks op de poot met datgene wat echt moest gebeuren dat ik het sporten delete...
Deze vakantie heb ik de hardloopschoenen weer aangetrokken en vroeg een paar tips aan de meneer van onze hardloopwinkel.
Rustig aan beginnen, Evy elimineren, je eigen tempo lopen en heel, heeeel, heeeeeel rustig dat tempo gaan opbouwen.
En alzo geschiedde: ik liep vooral die weken op de camping, afgewisseld met kleine stukjes hardlopen.
Weer thuis gekomen schafte ik een heuse Nike+ sensor aan want ik ben enigszins een controlfreakje. Als ik iets doe, wil ik ook graag zien wat ik doe en of er enige vooruitgang in zit.
En, o Glorie, er zit vooruitgang in dit oude fossiel! Werkelijk waar heeft dit lijf eindelijk in de gaten wat de eigenaar aan het doen is en komt het niet meer uitgeput en uitgewoond over de finish gestrompeld.
Ook de Nike+ uitslagen laten zien dat ik goed bezig ben. Ik doe al wat korter over hetzelfde rondje en verbrand calorietjes nog sneller dan dat ik ze gewoonlijk inneem!
Maar goed, ik doe wel lyrisch, maar ik sta pas aan het begin. Omdat ik het echt ook leuk vind (je stapt de deur uit en je kan beginnen) en hiermee door wil gaan, heb ik me ingeschreven bij de 'start to run' hardloopcursus die over 1,5 week begint. In 6 weken loop ik dan 3 km. Zonder pauze en als het goed is, zonder bijna dood ervaring onderweg. In plaats dat ik dan mijn leven aan me voorbij zal zien trekken zie ik de natuur en al haar moois aan me voorbij trekken. Hoop ik. Ik heb er zin in, het komt helemaal goed met dit in verval zijnde lijf van mij!
Ik houd u op de hoogte... en wie weet loop ik dan volgend jaar wel met haar en haar de 1/2 marathon van KW door het duin en over het strand...

What's in a name

Je zal er maar mee geboren zijn.
En dan bedoel ik niet eens van die onuitspreekbare voornamen, waarvan je je soms ook verwondert afvraagt waarom de ambtenaar van de burgerlijke stand niet even op de schouder van de jonge vader of moeder getikt heeft en daarbij minimaal 1 wenkbrauw fronsend heeft opgetrokken bij het registreren van de soms niet uit te spreken en te spellen voornamen.
Namen waarvan je al bij voorbaat kan raden dat de jeugdzorg vroeg of laat absoluut kind aan huis wordt. Of namen waarbij je ook al kan weten dat het kind, laat maar waarschijnlijk vroeg, gepest mee gaat worden...
Wij hebben bij het uitkiezen van de voornamen van onze bloedjes bijzonder goed opgelet dat er niet 3 jongens in de klas dezelfde voornaam zouden hebben of erger nog: 3 kinderen met dezelfde voor en achternaam. Want dat had zomaar gekund.
Wij wonen in een dorp waar onze de achternaam van de Chef zo'n 3 pagina's in het telefoonboek in beslag neemt. Je gaat dus een soort van 'op in massa'. En ik ben niet zo van de massa, integendeel. De Chef was destijds wel al zo slim dat hij vers bloed uitzocht en een Gooisch deerntje trouwde, zodat zijn eventueel te geboren wordende kinderen niet de K.atwijkse ziekte zouden oplopen. Want echt, die ziekte bestaat. Inteelt, inteelt en nog een inteelt en daar knap je uiteindelijk dus niet van op. Onze bloedjes kregen dus een stoere Gooische naam die niet veel voorkomt hier aan zee. De Kezen, Willems, Rubens, Marken, Japen en Dirken zijn niet aan te slepen hier omdat 'vernoemen' ook nog eens erg hip is hier aan zee. Dat hebben wij dus niet gedaan. Alleen oudste is met zijn 2e naam vernoemt naar mijn vader en dus ook naar mij uiteraard en hij is daar erg blij mee. Logisch, wie wil er nu niet naar de liefste moeder opa ooit vernoemd worden?! De jongens gaan nu dus niet op in de massa met allemaal dezelfde naam, want hun combi voor- en achternaam komen niet/nauwelijks voor.

Maar goed, dan heb je nog de vele achternamen die in ons land rondlopen.
Ik zelf ben erg content met mijn achternaam en gebruik die dan ook te pas en te onpas. Officieel sta ik wel geregistreerd met eerst de achternaam van de Chef en daarna die van mijzelf, (22 jaar geleden dacht je/ik daar niet over na) maar de achternaam van de Chef is nou niet wat je zegt: 'daar gaan we de oorlog mee winnen'.
Dat het vele malen erger kan, hoorde ik vandaag. Tijdens een vergadering werd er gediscussieerd over Mw F/V.
Ik durf het bijna niet te zeggen maar de beste mevrouw heet dus echt F/V.u.k.k.i.n.k/g. Haar meisjesnaam is dan weer gewoon 'de Boer' en jullie mogen raden welke naam ze gebruikt: juist ja, de eerst dus.
De directrice van mijn A-opleiding heette van voren G.uusje. Leuk, leuk, leuk, tot je haar achternaam erbij zet: G.eijl.
G.uusje G.eijl dus. (Echt waar, haar handtekening staat op mijn diploma!) Nou, ik wil er niet mee dood gevonden hoor met zo'n achternaam, maar wie ben ik...?
We hadden ook ooit eens een Hr. R.iool op de afdeling en een prachtige fysiotherapeut heet P.oot van achteren. Jammer, jammer, alleen daarom al kan het niets worden tussen ons...
En ondertussen vraag ik me af: ben ik nou zo'n trut dat ik vind dat een achternaam lekker moet bekken en hebben jullie hier geen enkel probleem mee? Zouden jullie hem laten veranderen (ook voor de kinderen) of je meisjesnaam gebruiken als je echt met de achternaam van je man niet over straat durft?
Ben eigenlijk wel benieuwd...

Toch even schrikken...

Vanmorgen regende het hier enorm, de jaarlijkse moesson in een tropisch land was er niets bij...
Putten stroomden over en straten stonden blank.
Oudste was reeds naar school gegaan op de fiets; toen regende het nog 'gewoon'.
Jongste had het eerste uur vrij en toen hij de deur uit moest stond ie met jas aan en duikbril met snorkel klaar om zijn fiets op de duiken... Dat vond ik bizar en stelde voor om het wurm voor het eerst in zijn leven met de auto naar school te brengen. Hij vond het een grandioos idee en trok zijn zwemvliezen uit en gympen aan.
Ik moest namelijk direct door naar de huisarts voor het o-zo-aantrekkelijke BMHK uit.strijkje.
Nadat ik jongste voor de deur van school had afgeleverd was ik ook zo bij de huisarts.
Ik zat toch wel enigszins gespannen op mijn beurt te wachten want zeg nou zelf: ik lig niet iedere dag met m'n hakken in het behang m'n huisarts in zijn bruine ogen aan te staren in een iet-wat compromitterende houding...
Daarbij komt ook dat 3 jaar geleden bij het verwijderen en opnieuw plaatsen van mijn s.piralen de huisarts mij vertelde dat hij 'iets zag wat er niet goed uitzag...' Alle alarmbellen rinkelden en voor ik het wist lag ik met dezelfde hakken in de steigers bij de gyn en ook daar ging het alarm af. Onderzoek na onderzoek volgde en voorzichtig moest ik toch wel rekening houden met ... Het was een rot tijd en na 12 weken onderzoeken, biopten, vriescoupe's, 'tig' dokters en nog meer co-assistentes voor niets naar binnen te hebben laten kijken, bleek het om een ontsteking te gaan; iets wat zelfs de artsen in het L.umc niet hadden verwacht.
Sinds die tijd sta ik jaarlijks onder controle en da's wel zo prettig. Dit jaar niet meer in het L.umc maar gewoon bij de huisarts. Ik ben blij met mijn huisarts; hij is deskundig en weet van de hoed en rand wat betreft ons gezinnetje.
Afijn, terwijl ik dus met mij hakken in mijn nek lig, stelt de beste man in het kader van 'ik lijd leid het kind wat af' de hamvraag van deze eeuw: 'hoe is het thuis?' Dathadienounietmoetenvragen...
Om mijn houding van dat moment eer aan te doen sprak ik de historische woorden 'KaUuTee'.
Nee hoor, ik slikte en zei dat het niet zo goed gaat, want de Chef werkt niet meer...
Daar lig ik dan, op mijn platte rug, benen ergens halverwege de ruimte en voor ik het wist lekken mijn ogen de rest van de moesson van vanochtend...
Ik vertelde en hij schraapte de binnenbekleding van mijn BMM (B.aarmoeder.mond) bij elkaar. Toen hij klaar was, zocht ik mijn benen bij elkaar, bracht ze terug in de juiste stand en kleedde me aan. Hij kijkt me ondertussen aan en zegt tussen neus en schaamlippen door, dat 'de plek' er toch nog zit maar dat het niet meer zo 'hard' voelt en er 'rustig' uitziet...
Ik schrik ervan want ik dacht dat 'de plek' helemaal weg was, tenminste dat is wat ik van de gyn begrepen had de afgelopen controles... Niet dus en zie al bijna de periode van 3 jaar geleden zich herhalen. Maar geen paniek, hij stuurt de binnenbekleding het uitstrijkje op en over 10 dagen mag ik bellen. Of wordt ik gebeld.
Hij vraagt nog door over de Chef en ik jank het hele verhaal en alles wat er gebeurt is eruit.
Het verhaal van de Chef in combinatie met de schrik van de aanwezigheid van 'de plek' maakt dat het aan zee wat later is gestopt met regenen...

Geen ID...

...prevelde onze oudste toen de Chef hem de brief van Politie Haaglanden, district Den Haag, bureau Zuiderpark onder zijn puber neus duwde, met daarop de kennisgeving dat zijn ID op dat bureau op de rechtmatige eigenaar ligt te wachten tot hij dit kostbare document komt ophalen.
Al een aantal weken is meneer zijn ID kwijt en zoeken is niet echt 'zijn ding' zeg maar.
In de vakantie had ik gezegd dat hij hem thuis moest laten want op de camping heeft hij het niet nodig en kwijt = kwijt en dat wil ik voorkomen als het even kan.
Wat oudste dan niet zegt is dat hij zijn ID gewoon ook niet mee kon nemen omdat het plastic pasje gans verschwunden is.
Opgelost in het niets, want kwijtraken doen ze zoiets niet natuurlijk... Het ID van oudste is wel een bijzonder ID hoor, want hij was 1 van de laatste die een ID kreeg zonder pootjes. De ID's van tegenwoordig worden geleverd met pootjes zodat kwijtraken haast een onmogelijke opgave is. Nee zeg, pubers hebben hun spullen dusdanig op orde dat alles loopt als een t.iet in het o zo soepele puberbestaan. Ja ja...
Oudste trok zijn meest onnozele hoofd ooit, toen ik vroeg hoe zijn ID dan helemaal achterin Den Haag terecht komt? Da's niet echt op de route Katwijk - Noordwijk - Leiden zeg maar... Geen ID heeft meneer, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik raasde nog, dat de plastic pas dan zeer waarschijnlijk wel met de laatste voedseldropping per ongeluk boven Den Haag het vliegtuig heeft verlaten en dat dat gewoon echt domme pech is voor zoonlief. Het zit het kind ook niet mee...
In de brief staat ook in blokletters vermeld, dat het ID niet wordt opgestuurd maar dat hij het zelf moet komen halen. Da's een heel eind fietsen kan ik hem vertellen: Katwijk - Den Haag / Zuiderpark. Zeker 2 dagen want hij zit/is helemaal into zijn 'chill-fase'. 'Uber-chill' is meneer en trok er eens zijn schouders bij op en wordt al moe van het ID alleen al helemaal naar Den Haag te moeten fietsen...
Ik ook, want uiteindelijk betekent het dat wij onze uber-chille oudste, morgen in zijn kinderzitje in de auto dirigeren en hem hoogst persoonlijk zelf gaan afleveren op het politie bureau Zuiderpark. Want weet u wat een nieuw ID kost hier aan zee? 42 euri 95 en da's nog altijd velen malen duurder dan een ritje naar het Zuiderpark in Den Haag.

En als klap op de vuurpijl lispelt jongste dat hij sinds 2 dagen ook zijn brand-nieuwe ID van 6 weken oud ook ineens heel even niet meer kan vinden...
En dat, terwijl deze wel pootjes heeft...
ZenZaraZenZaraZenZaraZenZaraZenZaraZen

Jaarlijks terugkerend puber dieptepunt

Morgen breekt er het hier in huis het jaarlijks terugkerende dieptepunt aan.
Voor de mannen-pubers welteverstaan, niet voor de verwekker van de monsters en/of hun liefhebbende biologische moeder. Integendeel.
De mannen gaan namelijk weer naar school.
Ein-de-lijk! Na 7 weken en daarvoor ook al 2 weken nauwelijks of geen les gehad te hebben moeten ze morgen weer aan de bak.
Vrijdag moesten ze al opdraven omdat de boeken gehaald moesten worden. Jongste kreeg daarbij meteen z'n lesrooster en had alles daarmee in huis. Oudste moest vrijdag ook boeken halen en vanmorgen pas z'n lesrooster. Ik heb werkelijk geen idee waarom dat vrijdag niet in ene keer kon, want het is natuurlijk onzin dat het rooster op vrijdag niet al bekend zou zijn.
Daarbij komt dan ook nog eens dat oudste vanmorgen ins hospitaal verwacht werd alwaar hij in aanwezigheid van de Chef, de uitslag kreeg van de MRI-scan van de rare pijnlijke en dikke knie. Hij kon dus geen rooster halen maar geen paniek: dat rooster staat sinds vanmorgen ook op internet en dat is vroeg genoeg omdat morgen pas de lessen beginnen. Uitslag scan was overigens goed: niets te zien behalve dat wat er hoort te zitten, dus men houdt het op overbelasting in combinatie met snelle groei. PdH, prevelde ik want met het gammele lijf van de Chef weet je maar nooit wat de kinderen daarvan in hun genen mee krijgen...
Het boekendebacle valt verder erg mee hier: van ieder kind hoefde er maar 4 (spreek uit als 'vier') boeken gekaft te worden, de rest van de boeken zijn 'werkboeken' waar in geschreven dient te worden. En die werkboeken pletter je aan het einde van het leerjaar weg dus een kaft is niet noodzakelijk of al dan niet nuttig.
En ook ik-zei-de-gek kaftte hier de boeken van de mannen-pubers. Dat is misschien onnozel maar vooral 'slim'!
Want. Aan het einde van het schooljaar moeten de boeken weer worden ingeleverd en worden ze aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen of de boeken nog een volgend schooljaar gebruikt kunnen worden. Een beetje puber is reuze handig in het slopen van alles wat niet uit hun portemonnee komt en/of waar geen moeite voor is gedaan. Wanneer er dus een boek wordt afgekeurd krijgt niet de slopende puber de rekening hiervan thuis maar hun ouders. En laat ik dat nou zijn! En dat ben ik natuurlijk niet van plan: voorkomen is nog altijd beter dan genezen...
Na het kaften tape-te ik alle boeken van links naar rechts, van boven naar beneden en van onder naar opzij met plakband in. En wanneer ik beide stapeltjes nu zo keurig op tafel zie liggen ben ik geheel en al in m'n nopjes met mezelf: knappe puber die hier gedurende het schooljaar de kaften afpeutert. En waarschijnlijk zit het zaakje zo goed in-ge-plakband dat ik het er in juni 2011 zelf ook niet afkrijg. Da's niet erg hoor, want daar heb je dan weer pubers voor in huis die het mogen doen.
Ik ben tenslotte wel goed, maar niet gek!

Dr. Denzel has left the building

10 uur stipt komt mijn eigen arts Dr. Plien het kantoor binnen met in haar kielzog Dr. Denzel.
Je dag kan slechter beginnen...
Ik schreef m'n zin af en kwam zo elegant mogelijk omhoog waarbij ik mijn topje onopvallend op de juiste plaats manoeuvreerde...
Dr. Denzel ziet hele hordes van wit geklede plegen, dus het gaat om de details meiden, vandaar dat 'topje in juiste positie'...
Terwijl Dr. Denzel zich over zijn strak gespannen t-shirt in een witte lange doktersjas hees, converseerden we over een eventuele nieuwe patient die op de wachtlijst staat. 'Converseren' ja, want 'praten' is zoooo niet aan de orde met dit strakke uitzicht.
En ik babbelde vreugdevol mee terwijl ik nauwkeurig de positie van mijn topje in het snotje hield.
Toen alle dokters hun witte jas aan hadden, togen wij in colonne 2 kamers verderop naar de patient waar hij voor kwam.
De zwaailap-wonden van meneer genezen voorspoedig op een enkel gaatje na waar nog wat drap uit komt.
Collega pleeg krikte meneer op zijn zij en ik trok met handschoenen aan, alle gazen van de wonden waarna Dr. Denzel zich langs mijn arm richting de wond begaf.
Ik dacht dat ik het lood legde. HIJ RAAKTE MIJN ARM AAN!!! Maakmegek...
Niets aan de hand hoor, ik vertrok geen ~al dan niet gelift~ ooglid maar deed natuurlijk ook geen stap opzij. Duh...
Nadat we ons ook over de andere wonden hadden gebogen en met meneer de ontslagdatum bespraken gingen we terug naar de artsenkamer en bespraken de toekomst van plastisch chirurgische patiënten op de afdeling.
Dan ineens vanuit het niets klapt dokter Plien het licht in de kamer aan. Hoe onnozel kan je zijn: op mijn leeftijd is gedimpt licht echt beter met een plastisch chirurg strak naast je. Voor je het weet gaat zo'n man je toch ineens met heel andere plastische ogen bekijken.
En om jullie helemaal gek te maken: als klap op de vuurpijl vroeg Dr. Denzel ook nog even tussen gecorrigeerde neus en opgespoten lippen door mijn email adres.
Ik prevelde al bijna 'vanavond kan ik niet' maar slikte dat op tijd in en gaf hem mijn email en 06 nummer.
En nu zit ik te wachten op een berichtje van Dr. Denzel me ondertussen afvragend wat ik het eerst zal laten liften of zwaailappen...
O ja, een foto maken is niet gelukt, het zal jullie waarschijnlijk niet verbazen...

Topje aan of uit?

Mijn nederige excuus.
Zoals jullie zien heb ik zaterdag m'n laatste logje geschreven en het is reeds dinsdag.
Wanneeer je de dagen van de week in de juiste volgorde zet dan blijkt het nu dinsdag te zijn en da's 4 hele dagen verder!
Maak ik dan niets meer mee? Heb ik niets te melden?
O ja, want ik ben na 3 weken coma zuipen slapen al reeds weer 2 dagen aan de arbeid. En ik had er deze keer na de vakantie zo ontzettend geen zin in!
En als je dan na 3 hele weken afwezigheid weer het gesticht in komt stampen, dan hoop je toch voorzichtig dat er wel het een en ander aan vers vlees is opgenomen en niet dat nog allemaal dezelfde fossielen de bedden gevuld houden.
Het was een hysterisch ogenblik: slechts 1 nieuwe naam prijkte er op het planbord en dan weet je al genoeg.
Nu, 2 dagen verder, zit ik er weer helemaal in. Alsof ik niet weg ben geweest...
Het was pittig druk de afgelopen weken tijdens mijn vakantie, maar dat was het de weken daarvoor ook toen ik de tent alleen op m'n nek had, dus daar kon ik me niet schuldig over voelen. Stom ook eigenlijk, want ik kan er ook niets aan doen dat ik vakantie had. Dus.
Afijn, donderdag beloofd weer een vreugdevolle dag te worden want dan komt Dokter Denzel weer langs. Jullie weten wel; de plastisch chirurg die heel handig is met scherpe mesjes en zwaailappen... Oh, oh, oh, ik vraag me nu al af welk corrigerend topje ik onder m'n uniform aantrek, a l s ik die dag al een topje onder m'n uniform aantrek...

Gisteren toen ik mezelf na de eerste dag werken dus het huis insleepte en me afvroeg waar mijn wrak uithing hoorde ik aan het geluid dat hij zich in de schuur bevond.
Heel bijzonder, want de schuur staat aardig vol, daar past mijn wrak meestal niet eens meer bij!
Nu stond de inhoud van de schuur buiten op de plaats en was de Chef rigoureus aan het puinruimen.
Omdat het wederom een hysterisch ogenblik betrof, heb ik hem niet teveel gestoord.
Discreet heb ik mijn blik geworpen en sprak ik de Chef alleen maar even bemoedigend toe: 'Goed zo, wat een briljant idee!' Gevolgd door: 'je hebt voorlopig toch tijd genoeg en je moet wat met die tijd...'

Ik maak dus genoeg mee, wat heb ik toch een leuk leven zou ik bijna denken... Ware het niet dat ik het nu even niet zo ervaar.
Misschien dat ik er donderdag weer heel anders over denk als Dokter Denzel zich aan mijn voeten werpt de afdeling oploopt. Tot die tijd pieker ik verder: topje aan of topje uit...

Ik wil terug...

...naar de kust., heel onbewust, zoek ik de weg naar de kust...
Zo klinkt het refrein van dit liedje van Maggie Mc N.eal.
Uit volle borst zong ik het gisteren ook, want er gaat toch niets boven weer thuiskomen aan de kust, aan zee welteverstaan!
Ik heb het best naar m'n zin gehad 3 weken in het oosten, maar oh wat ben ik altijd weer blij als ik de zee weer ruik, zie en het zand weer langs m'n tenen voel gaan...
Thuis komen, thuis zijn en binnenkort weer terug naar het ritme van werken en voor de jongens over een week ook weer de school. Voor de Chef zal het heel anders worden en ik ben benieuwd hoe het zal gaan en of hij z'n draai een beetje kan gaan vinden at home.
Gisteren hadden we de mazzel dat we door de verdeling van de buien over het land, geen druppel regen hebben gehad! Alles bij elkaar was de laatste week de meest mooie wat betreft het weer en uiteindelijk heb ik ook de laatste week me het meest relaxed gevoelt zonder al teveel gepieker.
Vandaag hebben we een jarige in da house: Sjerril ~de huispoes~ is 4 jaar geworden. Ik was haar vanmorgen na haar ontbijt een tijd kwijt. Te voet terug naar de camping, dacht ik even, maar nee hoor: mevrouw lag op een stoel haar vakantieroes uit te slapen... Total-loss van 5 weken (ze mocht al meel toen de Chef met jongste ging) buitenleven: muizen vangen, slapen, eten, slapen, rekken, strekken en weer... slapen! Ja, dan heb je weer thuis wel even tijd nodig om het normale ritme weer op te pakken.
Ik krijg iets minder tijd om weer naar adem te happen: maandag weer aan de arbeid en niet zeuren of zaniken want ik heb in mei 2011 alweer vakantie! Tenminste dat hoop ik, eens kijken waar ik dan met de zusjes naartoe kan als de financiën het toelaten en anders sowieso met de mannen weer richting camping waar de Chef ~wanneer hij zich redelijk voelt~, dit najaar de rest van de verbouwing wil gaan afronden. Het wordt echt prachtig op en rond ons plekje; ik heb vriendin al een weekje cadeau gedaan als dank voor het lenen van haar verhicle de afgelopen 4 weken.
Omdat ik maandag toch een beetje appetijtelijk weer voor de dag wil komen, ram ik zo eerst even een vit. B.12 ampul m'n been in en plak ik een paar harsstripjes op m'n gezicht om overtollige heksenhaartjes uit te roeien. De kapper knipte vanmorgen m'n haar weer terug naar coupe 'pittig doch niet te kort' en voila: klaar is Zara!
Wat wil een mens nog meer... behalve vakantie?

Mijn naam is haas

'Mijn naam is Haas' zie ik het ongedierte denken terwijl poes Sjerril haar poten over haar ogen slaat en zich nog eens opkrult op het ligbed en kat Noach zich elders onnozel houdt.
Want wat is het geval?
Terwijl ik fris gedoucht de doucheruimte in de schuur uit kom zetten (ja, we zijn nog op vakantie) en babbel tegen Sjerril over hoe-geweldig-ze-het-hier-heeft zie ik tot mijn afgrijzen een klein muisje op de grond zitten. Het is duidelijk dat het beestje nog in leven is omdat de kleine muizen-flankjes heftig op en neder bewegen tijdens het proces dat 'ademhalen' heet.
Gedverderrie, dit is niet leuk. Het muisje zit onder klauw- en kaak bereik van de slapende Sjerril en in mijn ooghoek zie ik Noach de kat uit de schuur komen drentelen. Het gekke is dat het muisje bij nadere inspectie geen uiterlijke verwondingen lijkt te hebben. Misschien is het beestje hier tussen de lippen van kat of poes neergezet, want ik kan mij onmogelijk voorstellend dat we hier met een depressieve muis te maken hebben die zich suïcidaal gedraagt en zich voor de poten van een kattenbeest neervlijt, want dan weet je zeker dat je aards bestaan in no-time over en uit is.
Afijn, ik roep de Chef want ik ben net schoon en ga niet een muis van de grond schrapen die ieder moment het lood kan gaan leggen. De Chef raapt het muizenbeestje op en bekijkt het van boven en van onder, van links en van rechts, van binnen en van buiten en stelt vast dat het een puntgaaf muisje is. We zien geen bijtgaatjes of afgekloven muizenonderdelen dus niets aan het handje, die is gewoon erg geschrokken en zit bij te komen...
Als Chef aan mij vraagt wat nu te doen, zeg ik dat het beestje wellicht beter af met een klein hamerklopje op het kleine muizenkopje. Niet te hard want dan zit ik onder vers muizenbrein en dat trek ik niet. Chef briest dat hij dat natuurlijk-niet-gaat-doen! en het ook niet in een doosje gaat zitten koesteren tot het beestje het leven weer terug heeft... Voor ik ook maar kan reageren zie ik de hand van de Chef naar achter bewegen en weer naar voren waarbij het in terminale staat verkerende muisje los komt van de hand van de Chef en de reis van zijn/haar leven maakt...
Muis vliegt zo de struiken in en echt, als ik het goed gehoord heb hoorde ik het gillen... Zou zomaar gekund hebben hoor, maar zeker weten doe ik het niet.
Muis is zacht (?) en veilig(?) geland in het struikgewas en zit daar de rest van z'n muizenleven bij te komen van de schrik. En de katten? Die hebben zo te zien geen idee wat er onder poot en kaak bereik heeft plaatsgevonden...
Ja ja, en mijn naam is ook haas...

Opgeruimd staat netjes

Zo... Dat lucht lekker op.
Weg ermee, dacht ik net en voegde meteen daad bij deze brainwave.
Vanaf vandaag bestaat m'n oude blog 'Hoezo Blont?' niet meer.
Over en uit. Gedeletet met een enkele en simpele druk op de pc-knop.
Schoon schip; een nieuw begin en gelukkig heb ik al m'n oude logjes veilig en wel mee verhuisd naar dit blog.
Laatst bleek zelfs dat ook alle reactie's die tijdens de blog-verhuizing verdwenen waren, er ineens weer zijn!
Ik ben nu een maand verder en het bevalt me prima om onder een valse anonieme naam door te bloggen.
Daarom dacht ik net dat ik door het helemaal verwijderen van m'n oude blog en het zichtbaar maken van dit blog ('Zara' stond nog niet gelinkt aan dit blog) ik klaar ben voor een nieuw begin.
Eigenlijk moet ik zeggen: de Chef en ik zijn klaar voor een nieuw begin. We hadden een goed gesprek net en zijn tot de conclusie gekomen dat we er alweer / nog steeds voor gaan saampjes. Uiteindelijk zijn wij de enige twee echt beseffen en ervaren wat zo'n afgelopen periode met ons doet en wat voor 'n impact het allemaal heeft. Want dat heeft het namelijk wel: de Chef is allang niet meer de Chef die hij was toen we trouwden en ik ben niet meer de Zara die dezelfde dromen droomt...
Dat is ook niet erg, het is alleen soms jammer...
En ook is het niet erg dat je verandert door wat je meemaakt, want de Chef en ik weten ook dat er Een is die niet verandert en dat we nooit meer op onze (de Chefs' brede en mijn ranke) schouders zullen krijgen dan wat we dragen kunnen.
Zo is het en het zeker weten daarvan geeft rust.

Mooi zo, dus nu de laatste dagen van mijn vakantie aanbreken, ga ik lekker door met lezen, keutelen en o ja, laat ik niet vergeten te genieten! Want de Chef en ik: wij komen er wel!

En nu een glaasje wijn. Of is 15.06 uur misschien iets te vroeg...?