Ik ben er even niet...

Gisteren op weg naar huis, zo om en nabij het kruispunt waar ik vorige week nog 2 vechtende mannen uit elkaar moest halen, zag ik recht in mijn blikveld ietsje verderop een heel politiekordon staan. Argh, m'n verzekeringsbewijs niet bij mij... schoot het door mijn blonde brein. Maar al ras zag ik dat er geen verkeerscontrole werd uitgevoerd voor te hard rijdende bromfietsers, maar dat men op een stukje duin stond met veel en vreemd volk er omheen.

Thuis gekomen was ik het voorval alweer vergeten, tot ik vanmorgen het gesticht kwam binnen stuiteren en iedereen het had over het stoffelijk overschot dat gevonden was...

Blijkt dus dat men gisteren op dat stukje duin aan de rand van mijn zeedorp een lichaam heeft gevonden, waaruit men ook nog eens niet 1,2,3 kon afleiden of het om een man of vrouw ging en hoelang hij/zij er al gelegen heeft.

Het idee alleen al: vreselijk!

Dat je niet gemist wordt! Of misschien wel, maar dat niemand weet waar je bent en dat die persoon dan vervolgens al lange tijd dood aan de rand van het duin ligt... Het is een stukje duin zonder fiets- of wandelpad, naast de weg. Ik rijd aan de andere kant van die weg dag in, dag uit richting het gesticht en het idee dat er dus aan de overkant iemand al lange tijd dood heeft liggen te wezen... Ik word er naar van.

Ik reed vanmiddag met een heel ander gevoel langs die bewuste plek naar huis...

Dan, ben ik een paar dagen afwezig t/m zaterdagavond.

Een urologie symposium in Spa (België) van 2 dagen die erg interessant en gezellig beloofd te worden. Ik heb er zin in, ook al weet ik nu al dat ik zaterdagavond kapot terug kom.

Ik haalde voor 3 dagen alle boodschappen al in huis; de mannen moeten alleen nog brood halen zaterdag.

Straks nog m'n koffer inpakken en niet vergeten om de wekker goed in te stellen, want om 6 uur sta ik buiten morgenochtend. De Chef brengt collega en mij naar A'dam en daar vandaan rijden we, na nog een opstapplaats in Utrecht door naar Spa.

Dus luitjes, tot zondag! De dag dat we Denzel gaan halen!

En tot slot nog 1 tip: ga niet alleen wandelen in het duin of blijf in de buurt van de wandelpaden...

Zomertijd

Het is wederom zover. Ieder jaar weer kijk ik reikhalzend niet bepaald uit naar het laatste weekend in maart, omdat dan mijn nog nauwelijks aan de wintertijd gewende bio-ritme weer om moet. De klok wordt een uur verzet met alle gevolgen van dien...

Sommigen hebben er niets mee, anderen juist wel...

Kijk, vroeg wakker ben ik toch altijd dus voor een uurtje langer of korter slapen draai ik in principe mijn enkels niet om... De katten stonden me vanmorgen om 5.45 uur heel onnozel aan te staren toen ik hun voerbakjes volgooide. Vorige week was het namelijk nog 4.45 uur om-deze-tijd. Leg het de katten maar eens uit wat 'zomertijd' inhoud. Zijn ze er, net als ik, net aan gewent moet je het hele riedeltje weer herhalen eind oktober, maar dan de andere kant op: wintertijd...

Geef me een week mensen, dan hoor je mij ook niet meer. Dan is het lijf en bio-ritme gewent aan de nieuwe tijd en lig ik 's avonds niet eerst een uur wakker voor ik in slaap stort. Geef me 1 week...

Waar meer tijd voor nodig is, is het brein van een man. Ik kwam onderstaande röntgenfoto tegen en printte hem uit voor op de koelkast: ze kunnen er gewoon echt niets aan doen, die kerels op deze aardkloot: het is er gewoon niet!

Dan nog een quote waar ik ook wel om moest lachen. En ook hier kunnen wij vrouwen niets aan doen...

Toch?

Filmpje...

Gisterenavond trakteerde de Chef ons op een film. Meestal haak ik af als hij een film aanzet: ik kijk ze vaak niet af omdat het me na een uur verveelt of houd sowieso niet van het type film dat hij kijkt. Gisteren was het anders. Ten eerste was daar mijn eigen Denzel Washington en ik moet zeggen, je kan je zaterdagavond met een slechter uitzicht doorkomen... Al doet het verhaal niet veel, van Denzel krijg ik klamme oksels en klotsende liezen dus ik bleef zitten.

En, oh wat heerlijk dat ik ben blijven zitten, want het was de beste film die ik in jaren gezien heb! En niet alleen door mijn eigen Denzel, maar het verhaal en de diepere betekenis erachter vind ik subliem!

The book of Eli is een post-apocaliptische film warren Denzel je raadt het al the book of Eli probeert te beschermen omdat hij daartoe opdracht heeft gekregen. In het boek staan de geheimen voor het redden van de mensheid: some will kill to have it, he will kill to protect it...

Het is een film waaruit hoop spreekt; het verschil duidelijk wordt tussen geloof en religie...

Het maakte mij weer bewust voor dat waarvoor ik leef en vooral het laatste gedeelte van de film, herhaalt zich in mijn hoofd...

Dear Lord, thank you for giving me

the strength and the conviction to

complete the task you entrusted to me.

Thank you for guiding me

straight and true, through the many

obstacles in my path.

And for keeping me resolute when

all around seemed lost.

Thank you for your protection and

for your many signs along the way.

Thank you for any good that I may have done.

I'm so sorry about the bad.

Thank you for the friends I made.

Please watch over them as you

watched over me.

Thank you for finally allowing me to rest.

I'm so very tired.

But I go now to rest in peace knowing that I

have done right with my time on

this earth.

I have fought the good fight.

I have finished the race.

I have kept the faith.

Vanalleswat...

Ik wilde wel weer eens lekker stapelen op vrijdag, maar mocht niet zoals u ziet.

Ik kwam het 'niet stapelen' plaatje tegen en voelde dat terstond als leiding van Boven: niet stapelen vandaag en gaf daar gretig aan toe. Er wordt vandaag niet gestapeld hier bij Zara.

Er valt ook niets te stapelen verder, dus ik houd het lekker zo.

Gisteren deed ik mezelf een vakantiedag cadeau die ik van 7.00-15.30u aan het uitpakken geweest ben. Ik vond het een origineel cadeau op de dag dat ik verjaarde want het leven is te kort om altijd maar aan het werk te zijn. Collega Harry die dood neerviel na 4 dagen ziekenhuis, oud-collega W.illeke die in febr. jl. overleed en maar 41 is geworden en vorige week een schuin-overbuurvrouw (oud buurmeisje van de Chef) die overleed, net een maand 46...

Al jaren neem ik geen vrij op m'n verjaardag omdat er 1: toch bijna niemand komt sinds m'n vader is overleden en 2: het toch zonde is van m'n dagen om dan thuis te gaan zitten/liggen/hangen.

Woensdag echter dacht ik 'WTF, ik leef, ik ben blij dat ik m'n verjaardag nog kan vieren en en doe ik het niet voor mezelf dan doe ik het voor m'n mannen. Zo. Dus. Ik nam een vakantiedag en vertelde dat vervolgens niet aan de Chef zodat hij gisterenochtend bij het krieken van de dag zich geschrokken afvroeg wat ik om 7.30u nog in de echtelijke sponde deed? Verrassing schat, cadeautje voor mezelf...

Bijna, bijna hadden we m'n verjaardagscadeau morgen al op gehaald: Denzel mag weg omdat hij goed drinkt en groeit en moeder moe wordt van haar 6 pups en af en toe gromt naar ze... We doen het echter niet; 6 weken vinden we te jong en ik ben komende week 6 dagen aan het werk, waarvan er 2 in het buitenland... En af en toe grommen kan helemaal geen kwaad, doe ik ook wel eens naar de jongens en daar krijgen ze niets van. Zondag 3 april halen we hem op en dan heb ik lekker 1 week vrij om dezelfde reden als hierboven: ik bewaar geen vakantiedag meer, want na je dood heb je er niets meer aan; ik wil NU genieten en leven!

Zo, huh? Ja, het was gezellig gisteren: de jongens hebben zich voor mams bij IciParis uitgeleefd in de vorm van bonnen en ik kreeg heel veel lieve kaarten met lieve kleine cadeautjes!

Vrienden zijn komen eten en bleven in de avond nog even hangen... gezellig.

En vandaag ga ik richting m'n moeder en maak er een heerlijke dag van want vanmiddag heb ik ook nog afgesproken met m'n vriendin en gaan we shoppen in Laren...

Dagdag... tot snel!

Zegt de ene fietser tegen de andere fietser...

'Ik sla je op je smoel, kom maar hier', klonk het dreigend uit de mond van de man.

Persoonlijk vind ik dit niet echt een lekkere binnenkomer als je 7,4 seconden daarvoor een andere man van z'n fiets rijdt en je zelf ook bezig bent om je fiets en hersens bij elkaar te graaien omdat je de bocht te krap nam. Sterker nog: hij nam helemaal geen bocht en klapte voor mijn ogen op de andere vent die inmiddels z'n bril bij elkaar stond te rapen van het betumen.

Ik zag in de verte al dat het mis zou gaan. Harstikke para-abnormaal ben ik soms, want als je over de linker rijstrook voor auto's fietst ipv op het speciaal voor fietsers aangelegde fietspad, dan spoor je niet toch? Dat bleek dan ook toen hij voor mij (op m'n flitsende brommert) langs duikt en daarbij voor het gemakkie een ander overhoop rijdt.

Ze stonden recht tegenover elkaar en krijsten als een stel viswijven. De mevrouw van het slachtoffer stond te zwiepen op haar benen terwijl ze haar chemo-mutsje weer over haar oren trok en ik stond tussen de beide mannen met m'n armen wijd om het niet te laten escaleren.

Stelletje hittepetitten, tsss.

Ik belde zelfs de politie nog omdat de veroorzaker geen adres en persoonsgegevens wilde uitwisselen en zelf ook vroeg om de politie. Wat ik natuurlijk braaf deed, maar wat ook wel de omgekeerde wereld is.

Afijn, ik was allang blij dat ik niet hoefde te reanimeren of dat er een hoofd of been naast lag, want ik kwam net van m'n werk en was onderweg naar m'n 3 smachtende mannen thuis.

Na 10 minuten wachten en beide kookpunten te hebben laten afkoelen, heb ik m'n brommer weer gestart en ben naar huis gegaan. Ik hoor het wel als ze me nog nodig hebben; ze hebben m'n 06 en ik wil best voor veel geld getuigen zijn.

Ik ben tenslotte ook de rotste niet op een mooie maandagmiddag...

Blogster ontmoet schrijfster

Oh meisjes, oh meisjes.

Ik had een leuke middag gisteren!

Ik heb dagenlang me het rotje getwijfeld of ik wel of niet zou gaan.

Om 15 uur zou het beginnen en om 14.50 uur, toen ik nog in het dorp liep, besloot ik toch te gaan.

A.nnejet vd Zijl gaf een interview bij ons in de bieb omdat het boekenweek is. Je komt nog eens ergens als schrijfster: K.atwijk of all places!

Afijn, ik kwam dus tegen 3-en binnen stuiteren en klom op een stoel achterin de zaal. Ik ken mijn plek en was al blij dat er nog plaats was, omdat mijn droom haar werkelijkheid reeds is: ze is schrijfster van diverse bestsellers.

Het was een heel leuk interview, ze praatte honderd-uit op uiteenlopende vragen en vertelde over haar boeken en hoe die tot stand zijn gekomen. Hoe ze een verhaal opbouwt en wat ervoor nodig is om waar gebeurde verhalen van mensen zo waarheidsgetrouw mogelijk te kunnen schrijven. Wat er allemaal bij komt kijken en hoe het voelt als een boek eindelijk 'af' is... ik voel dat soms al bij een blogje, laat staan wat je voelt als je een boek schrijft!

A.nnejet is een mooie bescheiden vrouw met een warme persoonlijkheid. Ooit begonnen als journaliste, heeft ze nu meerdere boeken op haar naam staan en zullen er nog een aantal volgen, als het aan haar ligt. Ik hoop het maar.

In de pauze kocht ik 2 boeken en liet ze signeren. Sonny Boy eigende ik mezelf toe, in het kader van 'ik ben toch bijna jarig en doe jezelf ook eens iets cadeau...' Het andere boek -Bernard- liet ik ook signeren, want zo'n kans krijg je niet iedere dag tenslotte.

Toen ik bij haar stond flitste de camera van de plaatselijke krant alsof het om mijn persoontje ging, dus als het een beetje meezit dan sta ik donderdag nog in de krant ook: m'n carrière kan slechter beginnen, toch? Want, terwijl ze in mijn boeken kladderde, prevelde ik A.nnejet toe, dat het schrijven van een boek mijn grote droom is... Dat ik al een beetje oefen hier voor jullie op m'n eigen blog, juichte ze goedkeurend toe en ze zei dat ik alle tijd heb als ik het echt wil, het dan ook zal lukken... Ik kon wel janken...

Jullie zien, een vrouwenhand is snel gevuld. Doe mij een middag met een goede schrijver/schrijfster cadeau en ik ben helemaal blij.

Nu alleen nog ergens 'tijd' vandaan halen om daadwerkelijk te gaan schrijven.

Ik zet het maar bovenaan op m'n verjaardagslijstje komende week...

Dat lucht op!

Yeah... I feel good...

Nou ja, beter als een paar dagen terug. Ik moet natuurlijk niet gaan overdrijven ineens, want echt veel is er in die paar dagen nou ook weer niet veranderd.

Donderdagavond 'vierden' we met een grote groep collega's het afscheid voor H.arry. We dronken wat bij de H.eeren van Noordwijck, waar de foto van H.arry prominent op een tafel stond zodat hij er toch nog bij kon zijn. We proosten op hem en het voelde goed dat hij op deze manier toch nog een afscheid kreeg, want dat had hij verdient. Daarna gingen we naar de Muze want al weken geleden hadden we kaarten gereserveerd voor de klucht 'het is hier een gekkenhuis' van O.nno Innemee. Ik kan niet anders zeggen: we hebben gebruld! Hilarische voorstelling met heel veel herkenning omdat wij vaak ook het gevoel hebben in een gesticht te werken. Kramp in m'n kaken van het lachen en veel collega's met mij. We waren er aan toe en naderhand waren we het er allemaal over eens: Har zou niet gewild hebben dat we niet gegaan waren. Het was goed om buiten het werk om, samen te zijn en 2 weken bedrukte en verdrietige sfeer een beetje los te kunnen laten.

Dan, heeft de Chef nog steeds een enorme pijn in zijn goddelijke lijf. Het verval zet door en deze trekt hij de stoute aangepaste schoenen aan en gaat wederom naar de huisarts om zich door te laten verwijzen (op advies van de FT) naar de pijnpoli. Hij is daar jaren geleden ook kind-aan-huis geweest en nu wordt het tijd dat hij terug gaat. Dat is goed, bij al die pillen kunnen er best nog een paar bij want van altijd pijn hebben wordt je ook strontziek. En er is over niet al te lange tijd weer een hond om uit te laten, dus die Chef van mij moet op de been geholpen worden. Dat hij dan ook ieder jaar op half januari de grens van de eigen bijdrage heeft bereikt is niet verwonderlijk, ik kreeg gisteren de rekening weer binnen...

De zon schijnt vandaag!

Dat is mooi want ik ben toe aan zon. Veel zon, warme zon en langdurige zon. Ik heb er zin in en ben reeds aan het aftellen voor alle zon-uren die eraan zitten te komen. Een mens kan niet zonder tenslotte.

Als ik bovenstaande zo teruglees en in het bijzonder de tekst op de foto die ik tegenkwam, weet ik dat er van buiten dus eigenlijk niet zoveel veranderd is in die paar dagen.

Van binnen echter wel. Ik nam helemaal-alleen-in-m'n-eentje een besluit omdat ik niet anders kan.

Ik probeerde te luisteren, voor ik sprak...

Ik probeerde te denken, voor ik schreef...

Ik probeerde te wachten, voor ik bekritiseerde...

Ik probeerde te vergeven, voor ik bad...

Ik probeer door te gaan, voor ik stop...

Voorlopig ga ik door met dit blog, want ik heb daar de laatste weken ernstig over getwijfeld. Als je mij niet moet dan klik je maar verder; geloof wat je wilt geloven.

Ik mag zijn, wie ik ben.

Voor altijd vrij!

Wat is normaal?

Ze vraagt zich af waar haar boosheid vandaag vandaan komt en wat de reden is dat de tranen haar vandaag zo hoog zitten. Eerst al op het werk en nu ook thuis...

Een collega die vandaag een teleurstelling te horen kreeg die haar bijna persoonlijk raakt omdat zij het net zo min begrijpt als de collega zelf.

Dan is er nog het loslaten van de overleden collega die ze in haar hart nog helemaal niet los kan en wil laten en waarom ze een aantal keren per dag de stilte-ruimte op de afdeling in loopt om nog even bij hem te kunnen zijn, in het boek te kunnen lezen wat er aan hem en zijn familie geschreven is en zijn foto's te kunnen zien. En iedere keer weer staan de tranen tot aan haar lippen en begrijpt ze nog steeds niet dat iemand 'zomaar, ineens' kan komen te overlijden...

Thuisgekomen zit de boosheid onmacht over alles nog zo hoog dat ze het ook moeilijk kan hebben dat ze nog boodschappen moet halen en meteen nadat de boodschappen gehaald zijn, verdwijnt ze naar boven trekt zich terug op bed tot het eten klaar is...

O ja, ze ziet wel dat haar Chef krom staat van de eindeloze pijn en doorgestuurd gaat worden naar de pijnpoli maar soms heeft ze gewoon ook een arm om haar heen nodig en iemand die zegt dat ze het goed doet...

Soms zou ze gewoon graag eens 1 jaar tussendoor willen hebben die 'normaal' verloopt.

Maar ja, wat is 'normaal'...?

Wie het weet, mag het zeggen.

Tegenstellingen...

Het zijn rare dagen in huize Zara.

De Chef vierde zijn verjaardag op de dag dat collega H.arry overleed en 's avonds met de visite kwam er weinig uit m'n handen en uit m'n mond... De Chef snapte het en liep als nooit tevoren met koffie en versnaperingen te sjouwen en liet mij zitten. Gisterenavond hadden we nog een plukje visite die gezellig, door de Chef gevangen en gebakken vis kwamen eten en daarna nog lang bleven hangen. Ik waagde me niet aan de vis en duwde me vol met sla...

Vanmorgen zijn DJ en ik weer naar Denzel geweest.

Meneer groeit als kool en wordt al een hele hond. Zijn baasje vertelde dat hij voornamelijk slaapt en drinkt bij zijn moeder en dat er weinig anders uit zijn hondenpoten komt.

Een rustig baasje dus, die zolang het nog kan, er het beste van neemt.

Een echte man dus...

Denzel heeft nog broertjes en een zusje in de aanbieding die net zo mooi en lief zijn als Denzel himself.

Hij heeft een heel blond broertje en het is dat wij maar 1 hond willen anders had ik zijn blonde broertje er vandaag zo bij gereserveerd...

Verder is het nu overduidelijk: het is lente!

Als ik 's morgens richting het gesticht ga, fluiten de vogels in de ochtendschemering en overal staan de krokussen boven de grond te pronken.

De grijze winterkleuren worden voorzichtig overgenomen door frisse lente kleuren en binnenkort zie je overal weer bomen uitlopen en jonge eendjes in sloten en plassen rond spartelen...

Ik heb zin het voorjaar en de zomer, zin in de zon op m'n gezicht en zin in luchtige kleding en open schoenen...

Nu eerst maar eens de was uit de masjien plukken voor ik verder kan dromen...

Stapelen op vrijdag

Tijd voor iets luchtigers...

Afscheid zonder afscheid

Onbegrijpelijk...

Onbeschrijfelijk...

Onwerkelijk...

maar helaas heel erg waar... H.arry is dood.

Onze collega die na een bizar verlopen ziekteperiode, gisterenmiddag plotseling is overleden aan een stafylococcen sepsis die zijn grote sterke lichaam in een paar dagen tijd heeft geruïneerd...

H.arry was groot, sterk en eigenlijk gewoon een 'toffe peer'.

H.arry wist altijd aan de stand van de maan of de manier waarop de bladeren uit de boom vielen, wat voor winter we zouden krijgen...

H.arry voelde -bij wijze van spreke- aan zijn prostaat of we een warme of koude zomer zouden krijgen...

H.arry vertelde altijd welke vogels er het land weer in waren getrokken en zelfs de meest bijzondere soorten herkende hij aan hun gefluit...

Als we H.arry niet konden vinden op de afdeling dan zat hij bij de patiënten te babbelen en ervaringen te delen, want H.arry had veel meegemaakt en was overal geweest... De patiënten waren gek op hem en als we een klusje hadden of er moest bloed of een kweek naar het lab. gebracht worden, dan riepen we H.arry en hij bracht het wel...

De laatste tijd zat H.arry niet goed in z'n vel. We konden onze vinger er niet op leggen, maar H.arry was de oude H.arry niet meer. Hij zou geopereerd worden aan z'n ogen ivm staar en gekscherend zeiden we tegen hem: Har, zittend plassen hoor, want met je staar moet je maar raden welke kant je opstuurt...

En nu is H.arry er niet meer.

Een gapend gat achter latend in het team, op de afdeling en in het hele centrum.

Iedereen is er kapot van, want er was geen afscheid en er zal geen afscheid zijn omdat alles in zeer besloten kring zal plaatsvinden.

Op de afdeling hebben we een ruimte ingericht met foto's van H.arry, bloemen, z'n uniform, stethoscoop en badge en een condoleance boek waarin patiënten en collega's iets kunnen opschrijven.

Het zal stil zijn zonder H.arry...

Oorverdovend stil...

Denzel

Mag ik jullie even voorstellen aan

Denzel!

Je ziet het goed, het is een HONDje!

En wat voor een hondje.

Een Boomer pup: z'n ouders zijn een kruising Maltezer/Shi-tsu.

Geboren op 11 februari met 5 broers en 1 zusje.

Vandaag is meneer dus 3 weken en 2 dagen oud/jong.

En als meneer gaapt heeft ie toch al een hele grote bek, dat is mannen-eigen weet ik uit ervaring...

Dit is Denzel op de hand van DJ met zijn vader Billy.

Z'n moeder heet Bonnie, dat klinkt mij om diverse redenen ook bekend in de oren...

Denzel slaapt...

Sinds onze eerste hond Robbie 3,5 geleden zijn aardse leven moest beëindigen door de gevolgen van een lullig ongeluk, hebben we lang genoten van onze vrijheid en het niet hoeven zorgen voor een hond.

Alweer een poosje begint het toch weer te kriebelen en vooral sinds de Chef niet meer aan het werk is en het ernaar uitziet dat hij dit voorlopig ook niet meer zal kunnen.

We keken eens in het rond en waren het er onderling niet zo over eens wat voor hond we wilden als er dan toch weer een hond ging komen.

De Chef wilde weer een Tibetaanse Terriër; hetzelfde ras als Rob was. Ik wilde het liefst iets kleiners want dat is handzamer en eerlijk gezegd ook goedkoper.

De Chef en ik... we kwamen er niet uit en lieten het onderwerp 'hond' rusten.

Tot afgelopen week.

Vrienden van ons kregen een nieuwe Boomer-pup en tijdens het kraambezoek waren we verkocht.

De Chef twijfelde en dat is voor mij een teken dat ik toe kan slaan: ik gooide al m'n charmes in de strijd en somde alle voordelen van het hebben van een kleinere hond op.

Vandaag maakte ik een afspraak en bij het aanschouwen van zoveel puppy-haar, natte puppy-neusjes en blote puppy-hondenbuikjes maakte DJ en ik onze keus. Denzel is de grootste en pup uit het nest om de Chef tegemoet te komen en ook zijn zwart-wit tekening vonden wij het mooiste.

En zeg nu zelf: is het geen plaatje?

8 april is meneer 8 weken en mogen we hem halen.

Nu alleen nog even de katten inlichten....

Speechless Saturday...

Soms zit het mee...

heel erg mee zelfs...

En soms zit het tegen...

(...)

Wat voor dag hebben jullie vandaag?

Meeting aan zee

Op m'n werk kijken ze me soms ongelovig aan als ik vertel dat ik blog-vriendinnen heb gekregen via dit blog. Daarbij vertel ik niet welk blog want ze hoeven niet alles te weten natuurlijk want dan zou ik hier niet meer semi-anoniem rond kunnen huppelen...

Dat ik dan ook nog meiden 'van hier' inmiddels IRL heb leren kennen en we elkaar dan zelfs ook af en toe ontmoeten (!) spreekt helemaal tot de verbeelding van velen. Nou tot mijn verbeelding gelukkig en ik ben erg blij met de meeste alle contacten hier en de bijzondere click die ik met een aantal van hen heb!

Bijvoorbeeld met ene Lynda uit Limburg. Niet echt naast de deur, maar inmiddels wel dichtbij in mijn hart. Gisterenmiddag en vanmorgen mocht ik haar rondscheuren door ons dorpje omdat ze vanmorgen al vroeg een examen heeft/had in L.eiden. Ik heb haar eerst, nadat ik haar van het station plukte, een rondje langs mijn werk getrakteerd onder het mom van 'dan weet je waar ik werk en waar ik het over heb als ik over het gesticht jammer hier'. Daarna ik haar heb meegenomen naar huis waar ze 2 van mijn 3 mannen ontmoette en beleefd aan de Chef vroeg of hij weer wilde gaan zitten, om haar daarna door het dorp heen haar naar haar B&B te begeleiden.

Ik liet haar achter zodat ze kon acclimatiseren en een uur later stond ik weer op de stoep om haar het strand op te sleuren omdat je, als je eens een keer als Limburgse aan zee bent, je ook echt even het strand op moet, al is het alleen maar voor het fotomomentje: 'i've been there'...

Het was retekoud en dus hebben we het kort gehouden op het strand. We zijn lekker gaan eten aan de boulevard bij the Lounge en kletsten honderduit! Met haar blik gericht op de zee en de ondergaande zon, meldden we alle menugangen op twitter en hebben we ons na een paar uur echt los moeten scheuren daar omdat we ook nog een rondje dorp wilden doen ivm de koopavond en de Rituals-winkel...

Vanmorgen zette ik haar af op haar examenadres en zojuist liet ze weten dat ze al op weg is naar huis...

Dus Lyn, dank je wel dat ik voor even je gastvrouw mocht zijn en dat het na 18/12 weer als vanouds was om je te zien! Moeten we vaker doen... 'k weet nog wel een leuke opleiding voor je...

Leuren langs de deuren...

'Goedenavond heeft u nog iets over voor het reumafonds?' vraag vriendelijk doch direct zodra de deur open gaat.

'M'n moeder is niet thuis', prevelt een knul van zeker 20 jaar terug.

'Ja, nou en?' slik ik nog net op tijd in, want ook al is het de eerste deur bij wie ik aanbel, ik behoud natuurlijk ten alle tijden mijn fatsoen.

Het kind kan er ook niets aan doen dat z'n moeder er niet is en ik kan dit beter verteren dan het andere plebs dat gewoon domweg 'nee' zegt en minachtend hun neus ophaalt bij het aanschouwen van de reumafonds collectebus want ze hebben domweg geen idee dat je zomaar zelf de klos kan zijn.

Geeft verder niet, ik hoop ook niet dat ze het krijgen, maar ik hoop wel dat met het geld dat opgehaald wordt deze week, het onderzoek op en naar reuma doorgezet kan worden en er steeds meer gerichte behandelingen en medicijnen gevonden mogen worden tegen deze ziekte.

Ik dacht nog, ik hak de opgegeven straat in tweeën, vandaag een deel en morgen doe ik de andere helft, maar toen ik vanavond zo lekker op dreef bleek, al zeg ik het zelf heb ik meteen de hele straat maar afgelopen en met 5 kwartier kwam ik de achterdeur weer in met 2 bevroren tenen.

Da's niet de bedoeling, die 2 bevroren tenen. Ik had verdeurie m'n leren Uggs aangetrokken, waarin ik de hele koude winter lang nog geen koude teen in heb gehad! Zelfs niet toen we zoveel sneeuw hadden: geen koude tenen. En nu na een luttele 5 kwartier kwam ik met 2 witte tenen terug.

Nou ja, zolang ik er maar geen reuma van krijg, dan vind ik het wel best.

Ik liep de straat achter die van mijzelf en dat heeft als voordeel dat als mensen je zien en herkennen als 'de achterbuurvrouw die hier ook wel eens door de straat komt', dat men dan sowieso geeft, al loop je voor het vergeet-okselzweet-fonds. Echt het maakt niet uit, men kijkt je aan en geeft gul.

Fijn, ik ben gek op geld en al helemaal voor het reuma fonds.

Als dank voor die 2 bevroren tenen mag ik binnenkort kiezen om naar een musical te gaan.

Ik zeg: 'doe niet zo gek, ik ben al jaren blij met de reumafonds-pen en het setje kaarten', maar omdat ze 85 jaar bestaan mogen we van Joop of naar Petticoat, of naar la cage aux Folles.

Het zal wel Petticoat worden en het leukste is: ik mag nog iemand meenemen ook!

De Chef bedankte me trouwens lief, toen ik terug kwam en mijn bevroren tenen onder zijn trui duwde: hij is de grootste reden dat ik mezelf langs de deuren sleep omdat hij vooraan heeft gestaan met uitdelen.

Dus: heeft u nog iets over voor het reumafonds?!