Working girl

Vandaag op het werk, rommelt Hr A. tijdens zijn ontbijt met zijn pillen.
Hij is gisteren terug gekomen uit het zkh (ja, hij was oa vorige week woensdag met spoed ingestuurd en is na zijn onderbeen nu ook zijn bovenbeen kwijt) en toch een tikje in de war. Al peuterend probeert hij de verpakking van zijn zetpil (tegen de misselijkheid) open te maken want, zo meldt hij 'die moet ik nog innemen'.
Blijkt dus dat ie gisteren z'n zetpil(len) in het verkeerde gat heeft gestopt: zijn mond. Vette bek ja, dat kreeg ie er wel van, maar verder klaagt hij nergens over.
Wanneer er iets mis gaat -verkeerde pillen krijgt, uit bed valt of tijdens therapie van de fiets valt- dan vullen we een meldingsformulier in. Dit incidentje hebben we maar niet gemeld...

Vorige week vraagt een collega tijdens haar avonddienst aan een patient of ze even z'n voeten mocht zien. Hij klinkt wat vol/benauwd en o.a aan de omvang van iemands onderbenen en voeten kan je dan zien of mensen wel/geen vocht vasthouden.
'Ja hoor, dat mocht wel'. Terwijl zij het dekbed weg wil halen, begint meneer te murmureren: 'nee zeg, wat doe je nou, niets ervan!'
Maar ik wil even uw voeten zien.
'Nee hoor, gebeurt niet! zegt meneer, 'en trouwens, u bent een hele mooie vrouw; wat doet u hier? U wordt ook wel heel erg prive met mij!'
Collega: 'hoe bedoelt u, ik wil graag even uw voeten zien'.
Waarop meneer afsluit met: 'u vraagt al 2x of ik m'n broek wil uittrekken'...

Vandaag las ik op twitter een kreet, die je zo op een tegeltje zou zetten:
'De wereld is een gekkenhuis en dit is het hoofdkantoor'

How to say goodbye...

Tell me when
The time we had slipped away
Tomorrow turned yesterday
And I don't know how

Tell me what
Can stop this river of tears
It's been building up for years
For this moment now

Here I stand
Arms open wide
I've held you close, kept you safe
Till you could fly
Tell me where
The road ahead is gonna bend
And how to harness up the wind
And how to say goodbye

Tell me why
Why does following your dreams
Take you far away from me
And I knew that it would

Tell me how
To fill the space you left behind
How to laugh instead of cry
And how to say goodbye...

Ik zeg... DOEN!

Slaat nergens op die titel, dan is dat vast duidelijk.
Vandaag was ik niet aan het werk in het gesticht en dat was maar goed ook.
Gisteren een aanvaring gehad met de arts assistent die in opleiding is over de gebrekkige communicatie over medische gegevens die niet in het VPdossier geschreven worden en waardoor we dus belangrijke info missen. Woensdag ochtend half 10 was ik namelijk al 2 patienten 'kwijt': met spoed ingestuurd naar het ziekenhuis. Da's niet prettig, 2x een ambulance die het terrein op komt scheuren met gillende sirene's... Niet dat het zo erg spoed was maar als je er om half 10 al 2 hebt zien vertrekken dan heb je er in 2,5 uur gevoelsmatig al een dag van 8 uur opzitten.
Morgen gesprek met het betreffende wicht de arst-ass want zo kan mijn team het niet uitzingen tot februari volgend jaar; de tijd dat de assistentes wisselen en we een nieuwe krijgen. Kijk, ik weet lang niet alles, maar na bijna 21 jaar in het gesticht en meer dan 25 jaar in het vak, heb ik meer ervaring dan de arts-ass. Zij heeft meer kennis dan ik, dat weet ik ook wel, maar we laten ons niet als voetveeg afkatten en behandelen. Waarvan acte. Ik had het ei bijna zelf nog kunnen leggen: 28 is ze notabene: ze was dus 7 jaar oud toen ik in dienst trad bij het gesticht.
Zo. En dan.
Waren we des morgens bij de bedrijfsarts die het testrapport voor zich had liggen en meteen al meldde dat zij het niet 'haar' probleem ging maken. Goed zo meid, niet doen. Is ook nergens voor nodig, je moet het alleen doorsturen naar het coachingsbureau en die halen de medische gegevens eruit zodat het via ons door kan naar school.
Heel simpel eigenlijk, dus ik zeg... DOEN!
We waren nog maar nauwelijk thuis of de arbeidsdeskundige beldde.
'Of het ook via de telefoon mocht, want het was zo klaar als een klontje'. Dat dachten we al. Hij had de keuringsarts gesproken en vond het niet nodig dat we he-le-maal naar Den Haag zouden moeten afreizen omdat het ook niet de eerste keer is dat de Chef volledig wordt afgekeurd. Want dat mensen is nu officieel: de Chef is volledig afgekeurd. Officieel vanaf 8 januari 2010, omdat hij toen de zieketewet in ging.
...
Op mijn vraag hoe en wat verder oa qua financieen enzo, gaf de UWVmeneer aan, dat de school 2 jaar een betalingsplicht heeft tot 8 jan. 2012.
Da's mooi, want ik kreeg al visioenen van voedselbanken en andere ongein, iets waar je niet op zit te wachten.
In ons kraait het nu 'victory'! Ware het niet dat het gewoon diep verdrietig is dat de Chef de herkeuring als enige uitweg zag tot behoud van zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid.
De school is op de hoogte, het coachingsbureau ook en volgende week is er een gesprek.
De directeur wil hem behouden en wellicht kan hij als vrijwiller ingezet gaan worden in de onderbouw. Daar waar hij het liefste is: op een middelbare school met puberende kinderen. En het leukste van alles is dat de school door moet dokken, nog 1,5 jaar lang. Het kan ons niet lang genoeg duren...

Wat wel erg lang gaat duren is ons kapotte verhicle: nog 2 weken waarschijnlijk want het is een flinke klus waar een flink prijskaartje aanhangt. Lieve vriendin leent ons haar Twingootje uit en dus kan ik als het nodig is, toch nog overal komen.

O ja, dan op veler verzoek: Mary-Ann/Stef maak je a.u.b. met link bekend!
Je reageerde als eerste op m'n vorige logje en half blogland wil je volgen!
Alsjehetgoedvindt...
Dus ik zeg Mary-Ann/Stef... DOEN!

De langste dag

21 juni is het vandaag.
Na vandaag hebben we het leukste eigenlijk wel gehad van dit jaar, want vanaf morgen worden de dagen weer korter.
Dus vanavond gaan we massaal buiten zitten en genieten dat we tot 22.30 uur minstens zonder bouwlamp in de tuin nog gewoon een boek kunnen lezen. Alleen jammer dat het weer niet erg meewerkt, want dan was het feest compleet.
Welk feest ook compleet is, is dat van de Chef.
Vrijdagavond toog hij met vriend, auto en overvolle aanhangwagen richting camping om in het zicht van de haven te stranden met diezelfde vriend, auto en overvolle aanhangwagen. De ANWB-meneer vertelde vervolgens wat zijn vaderdagkado ging worden dit jaar: een nieuwe distributieriem. Bofkont. Da's al snel namelijk een paar honderd euro en dus gans niet misselijk als vaderdagkado!
Omdat de auto uitviel voor een stoplicht heeft mijn wrak de auto met overvolle aanhangwagen en al, weg moeten duwen om veilig ergens aan de kant van de weg te wachten. De ANWB was er al ras en ook onze geweldige zwager die getrouwd is met zusdus en onder zijn auto een trekhaak heeft. Die combinatie kwam prima van pas, want zwager hielp de Chef uit de brand en heeft zelfs zijn vrije zondag opgeofferd om de Chef, de vriend en de aanhangwagen weer richting zee te brengen. de schat aardige zwager die man van zusdus.
De auto is vandaag teruggebracht en bij de garage afgeleverd door de ANWB.
Toen de Chef uiteindelijk gisteren uitademde en alles achter zich dacht te laten, dacht zijn lijf daar even anders over: het schoot hem als een Ariane-raket in zijn spierbundels die zich over zijn hele lijf verspreid hebben en 'krak' zei de Chef.
Vanmorgen kon hij geheel en al niet meer bewegen en de huisarts kon hem niets extra's bieden omdat hij al zoveel pijnstillers slikt, duwt en snuift.
Ik ben om redding te bieden om 13 uur naar huis gegaan om er vakkundig een van het werk meegejat diazepammetje in te duwen zodat hij in ieder geval weer kan doorademen. En ademen doet ie! De hele dag l a n g... Want het is de langste dag. En met zo'n pijnlijk gespierd lijf duurt zo'n langste dag dan errug lang. Hij kreunt en steunt dat het een lieve lust is, maar ik weet en zie aan hem dat het niet van genot is. Jammer, want dan zou zo'n langste dag nog enig nut hebben en dan zouden we op zo'n dag als vandaag eens niet het licht aan te hoefen houden...
Afijn, ik denk dat het wel weer bijtrekt. Ik hoop het maar want dit is ook niets.
Morgen horen we van de garage wat het defecte verhicle ons gaat kosten, ik houd m'n hart vast...

Dan nog even iets anders.
Ik zie aan dat verrekte handige tellertje dat mijn blogje goed bezocht wordt de laatste dagen. Ruim 800x in 3 dagen! Dat zie ik dan weer niet terug in de reacties' maar ala, ik klaag niet, het zou ook zomaar zo kunnen zijn dat jullie hier 40x per dag hetzelfde komen lezen. Mag hoor, gezellig, ik ben al blij dat jullie niet allemaal tegelijk bij mij thuis op de bank langkomen, dus blijf komen en voor de bangepoeperds onder ons: ik bijt niet op maandag, dus reageren moet mag.

Vaderdag

Vandaag is het vaderdag en precies 2 jaar geleden dat mijn papa hals-over-kop werd opgenomen in het ziekenhuis.
Hij kon niet meer op z'n benen staan, zag dubbel, z'n tenen stonden haaks op z'n voeten en zijn spieren schokten onophoudelijk.
Hij wilde niet in het ziekenhuis blijven want hij kon thuis ook wel op de bank liggen, vond ie zelf.
Niets was minder waar. Wat hij en wij toen nog niet wisten was dat papa nooit meer thuis zou komen.
Binnen een week werd papa zieker en zieker en de dokters hadden geen idee wat er met hem aan de hand was.
Na die week werd papa overgeplaatst naar het UMCU en nog diezelfde avond is hij gereanimeerd om nooit meer wakker te worden.
Nog 4 dagen hebben we naast papa's bed gezeten en zijn we bij hem geweest voor we hem op 1juli loslieten in de handen van de Here Jezus.
Vandaag is het vaderdag.
Voor de 2e keer zonder dat mijn papa erbij is.
Het doet minder pijn dan vorig jaar, maar toch huilt mijn hart om hem.
Ik mis hem nog zo erg en deze periode tot 1 juli zal zwaar worden omdat iedere dag het gemis weer zo tastbaar en pijnlijk aanwezig zal zijn en omdat we toen niet wisten dat we nog maar zo'n korte tijd samen zouden hebben.

En omdat papa er niet meer is fluistert mijn hart vandaag:
'Dag lieve pap, bedankt voor wat je me gaf en wie ik ben geworden door wat jij me gaf; jouw onvoorwaardelijke Liefde, voor altijd'.

Strandjutten

Naar aanleiding van mijn crea-Bea uitspatting afgelopen week en jullie reactie's daarop ben ik een beetje overmoedig geraakt.

Ik schilder al een jaar of 8 serieus nadat ik in 2002 een burn-out kreeg en besefte dat ik eigenlijk niets deed met wat ik echt leuk vond: tekenen en schilderen.
In die tijd heb ik les genomen en ben aan de slag gegaan met olieverf.
Heerlijk en ontspannend om iets te zien ontstaan en waarbij ik me goed voelde.
Zelfs de Chef was verbaasd dat ik nog meer in huis had/heb, waar hij het bestaan niet van wist. (...)
Al snel verscheen de ene na de andere creatie van mijn hand en hier en daar kreeg ik zelfs opdrachtjes om op verzoek iets te schilderen.
Na verloop van tijd en het toenemende verval van de Chef, waardoor de rollen hier in huis drastisch zijn omgedraaid (ik werk inmiddels 32 uur/week) kwam de klad erin, omdat ik domweg te weinig tijd over heb om uitgebreid te kunnen schilderen. Helaas.
M'n grote schildersezel werd opgeruimd, maar m'n tafel-ezel bleef in de kamer om het toch 'in het zicht te hebben'. Vorige week heb ik in een poep en een scheet een schilderij gemaakt dat ik al lange tijd in m'n hoofd had.
Naast olieverf schilder ik nu ook met acrylverf; het droogt sneller en omdat het mij vooral aan tijd ontbreekt pak ik nu acrylverf als ik op wil schieten.
Olieverf heeft nog wel steeds mijn hart en wanneer de tijd het weer toelaat ga ik dat ook weer gebruiken.
Ook hangt het ervan af, watik schilder. Soms is de ene verfsoort meer geschikt voor een schilderij of ontwerp dan de andere soort.

Afijn mensen, om een lang verhaal kort te maken: ik heb besloten om er een blogje bij te gaan houden 'Strandjutten', Van mij voor jullie.

Rijbewijs-pasfoto-trauma

Een poosje terug had ik het er al over dat ik binnenkort om een nieuw supersonisch rijbewijs moet.
Dan hoef ik niet meer iedere keer die behangrol wat mijn rijbewijs nu nog is, in m'n tassen te duwen maar kan ik mijn kekke rijbewijspasje kwijt in mijn altijd lege portemonnee. Da's makkelijk want ik ben gek op ruimte besparende maatregelen als ik daardoor dan ruimte overhoudt voor echt bekangrijke zaken in m'n tas. Wij vrouwen weten waar ik het over heb, niet waar dames?
Op dat nieuwe supersonische rijbewijs moet echter ook een supersonische foto komen.
Volgens de nieuwe regels gaarne, want anders wordt je per omgaande weer teruggestuurd door de baliemedewerker van het gemeentehuis.
Stond ik 10 jaar geleden nog met geloken ogen en een verblindende glimlach afgebeeld op het epistel, nu moet de mond stijf gesloten zijn, met hooguit een flauwe glimlach rond de lippen. En heb het hart dan toch niet dat je je tanden blootlacht want dat mag echt niet meer. Ik zou nog denken in al mijn onnozelheid 'als ik luidkeels lachend op de foto sta, dan zie je toch zo aan mij dat ik geen radicaliserende blondine ben, dus laat mij nou lekker lachen...' Nee, nee, nee, geen denken aan; er wordt niet gelachen.
Dan de oren. Bloot graag. Dat was nog een toestand vanmorgen want ik heb het haar net over m'n oren en dus stond ik bij de fotograaf voor de spiegel, met een flinke klodder spuug , m'n haar achter m'n oren te metselen. Had ik kort daarvoor nog een liter haarlak erin staan spuiten, waardoor het op punt van afbreken stond, moet ik daar alles weer met een hoop moeite achter de oren zien te krijgen. Klaar. Heerlijk hoor, lekker spontaan ook om daarna nog op een levensgevaarlijke afgekeurde kruk met je bakkes recht in de camera te kijken en nog iets van een glimlach te voorschijn te toveren die ik tenslotte niet voor niets geoefend had in de spiegel van de badkamer nadat ik mij vakkundig had opgemaakt.
Voordat ik trouwens op de kruk zat had ik me al in diverse bochten moeten wringen omdat er een trap midden in de winkel stond omdat er geklusd werd aan het plafond.
Ik pers mij dus langs die trap en bereik veilig en wel de kruk. Sjaal van haar om mijn ranke nekje zodat ik over 10 jaar nog steeds weet wie zij ook-al-weer was want ze gaat naar Frankrijk emigreren op vakantie...
Terwijl ik nauwelijk met samengeknepen billen op die kruk zit, klimt er vanuit het niets een mannetje die midden-in-de-winkel-staande-trap op en kijkt ver vooroverbuigend langs de trap mijn kant op. Ja, daar zat ik op te wachten. Een of andere lul die z'n werk niet doet, maar naar mij gaat staan kijken terwijl ik het meest belangrijke moment voor de komende 10 jaar moet ondergaan. Zo'n rijbewijs gaat namelijk 10 jaar mee. Dus. Daar hoef ik dan geen pottekijkers bij. Iets teveel gevraagd?
En buiten dat. Probeer maar eens met zo'n onsmakelijke toeschouwer je in de badkamerspiegel geoefende glimlach op je lippen geperst te krijgen! Nee hé mensen, dat gaat niet lukken! Ik deed iets wat er voor m'n gevoel nog een beetje op leek en madammeke klikte af. Klikkerdeklik. Hoppa. De foto was gemaakt.
Ik klom van de kruk en haaste mij langs de ladder en de toeschouwer naar de PC om het resultaat te bewonderen.

En, je gelooft het niet: 1 oor niet zichtbaar! Gloeiendegloeiende!
Het hele verhaal kon opnieuw beginnen. Ik brak het laatste plukje haar dat nog bij m'n oren zat af en stortte mij op de kruk. Lachte flauw met de mond gesloten en vond het wel prima. En ja hoor, God zij geprezen: de foto werd goed bevonden.
Dan denk je betalen maar en wegwezen, volgt het volgende dilemma: 4 voor 10 euro of 8 voor 12,50? Ik heb er maar 1 nodig (of 2, maar meer niet) dus ja wat moet je met 8 foto's? Ons bin zunig want ik spaar voor een Apple laptop. Mogen jullie zeggen wat ik koos. Juist, 8 voor 12,50. Stom natuurlijk, maar nu heb ik wel voor de rest van mijn leven pasfoto's in huis. Ik propte er ook nog 1 bij de Chef in z'n port en heb er nog 5 over. Voor de liefhebber. Een collectus-item. Eventueel met handtekening. Roept u maar...
O ja en nu nog hopen dat ze goedgekeurd worden bij het gemeentehuis...

Halsoverkop

Je hebt van die dagen...
Vandaag was (alweer) zo'n dag. Rete deuk in het gesticht met vergaderingen die naadloos op elkaar aansloten met als gevolg dat ik geen tijd had om even een lunch naar binnen te schuiven. En daar word ik niet blij van. Sterker nog: ik word heel onhebbelijk als ik niet even een half uurtje kan pauzeren op een dag want 8,5 uur duurt dan errug lang.
Om half 3 duwde ik uiteindelijk al boerendmaar even een broodje naar binnen terwijl ik notulen schreef en een bakje koffie naar binnen goot. En voor ik er erg in had was het half 4: het tijdstip dat ik niet weet hoe snel ik naar huis kan.
Thuis.
Kwam ik werkelijk waar in een klerezooi terecht. Niet zozeer rommel, maar de afwasmasjien niet leeg (was vanmorgen al klaar!) en kleding, tassen en schoenen van de jongens zover het oog kan rijken.
En daar kan ik niet tegen hè!? Ze hebben nauwelijks les en een zee aan vrije tijd, dan kunnen ze er ook wel voor zorgen dat ze hun klerezooi opruimen.
Ik ben gevlucht.
Naar het dorp.
Op de fiets.
Waar ik me vergreep aan mijn eerste en enige harembroek(je).
Een zwarte, want dat kleed zo lekker af en voor een luttele 17 euro.
Daar word ik namelijk blij van, iets voor mezelf als ik in een pestbuil ben.
Een emo-koop maar oh, oh, oh wat knap ik daar van op.
Gepind van de rekening van de Chef en ik fluisterde dan ook 'bedankt Chef' toen ik op 'OK' drukte om te betalen.
En dat dat harembroekje leuk is en in de smaak valt vinden Repel en Floor ook en zusdus belde zelfs al dat ik morgen voor haar ook 1 moet halen...
Wat wel erg lekker is, is dat de Chef bedenkt wat we eten des avondspits en dat ook klaar maakt. Dat is logisch (hij is meer thuis dan ik) maar ook wel lekker zodat ik voldoende tijd over houd om te sjoppen.
Op de fiets.
Naar het dorp.
In m'n nieuwe harembroek(je)!

Klaar!

Zo, de eerste wedstrijd zit erop. Ik heb er niet veel van meegekregen want ik was, zoals altijd op de maandag, ernstig aan de arbeid.
De volgende wedstrijd hebben ze gepland op zaterdag en da's wel zo aardig want dan ben ik vrij. En de week erna op donderdag en laat dat nou mijn enige vrije dag in de week zijn! Hoezee!
Toen ik thuis kwam, meldde jongste larfje dat 'we' gewonnen hebben.
Want zodra onzede jongens in het oranje winnen hebben 'we' ineens massaal gewonnen. Ja ja, Katwijkse Dirkie scoorde als enige Nederlander, maar hadden de Denen gewonnen dan hadden 'ze' verloren en niet 'we'. Snapt u het nog?
Zo schijnt het dus te werken en niet alleen bij mijn jongste larfje maar heel Nederland denkt en praat zo. Even later hoorde ik ook her en der dat 'we' gewonnen hebben...
Ik vind het allemaal prima, kan mij het schelen of 'we' of 'ze' winnen; als we maar World Champion worden. Voor deze ene keer. 'We' zijn er aan toe namelijk, of niet soms?
Dan was ik net weer crea-bea met m'n schilderijtje en omdat mijn grijs veranderde in blauw zodra ik het mengde met wit (grijs is uit oa blauw pigmenten opgebouwd) heb ik een andere teint grijs gehaald en zoals een echte kunstenaar betaamd 'een kloddertje hier en een kloddertje daar rond de harten gerommeld.

Zo voelt het goed.
Klaar ermee.

Voor altijd

In z'n geheel...

Close-upje van de tekst...

Close-upje van de harten...

Na al dat geluier van de afgelopen week, werd het toch weer eens tijd voor het serieuzere werk en dus sloeg ik aan het schilderen.
Na mijn burn-out in 2001 ben ik met schilderen begonnen om zo echt tijd vrij te maken voor mijzelf. Een aantal jaar heb ik intensief geschilderd, maar na verloop van tijd kwam hier de klad in omdat ik inmiddels ook 32 uur werk en dan weet je het wel: minder tijd over naast het werk en dat wat er thuis ook gedaan moet worden.
Al een aantal weken ontspon er zich een beeld in mijn hoofd dat ik graag op het doek wilde krijgen. En dan het liefst eens niet met alleen olie en/of acrylverf maar 'anders dan anders'. En alzo geschiedde. De tekst op de harten heb ik ook op een witte kei geschilderd vlak na het overlijden van papa en op zijn graf gezet:
Our hearts, Our souls, Our love, Forever!

Naast de acrylverf (droogt lekker snel!) heb ik dit keer ook heel dun papier gebruikt en de harten mbv schilderspasta op het doek gepletterdgedrappeerd.
Over de achtergrond ben ik nog niet helemaal tevreden, maar hij is dan ook nog niet helemaal af. Het voelt ook nog niet 'af' en dus ga ik er deze week nog mee aan de slag. De harten moeten er nog iets meer gaan uitspringen en dan kan ie de markt op.
Want ik voel het aan m'n plaswater dat ik op punt van doorbreken sta.
Beter laat dan nooit.

Code Rood...

...trad in werking zodra wij de Z.waluwhoeve betraden.
Want dat ik 2 dagen in mijn blote blootje rond zou hossen is natuurlijk niet iets om in geuren (?) en kleuren (bruin met een bikinibroekje wit) hier of waar-dan-ook neer te kwakken.
We begonnen met onze troep in de hotelkamer te installeren en terwijl ik een wegraking kreeg bij het aanschouwen van de luxe badkamer, zag vriendin een kadootje staan van haar. 'Huh?', deed ik onnozel, om vervolgens te oh-en en te ah-en toen we alles uitpakten. 1 ding was zeker: we konden na het gebubbel en gebobbel lekker aan de Prosecco en aan de nootjes...
De eerste middag hebben we het geheel een beetje afgetast -figuurlijk uiteraard!- om te kunnen wennen aan de hitte en de hoeveelheid huidkleurige pixels die je netvlies torpederen. Vanuit de hot-tub konden we het een en ander overzien en al snel werden we vergezeld door een nog jong setje. 'Verrek', dacht ik, 'die gozer ken ik ergens van!' Maar ja, zonder kleren aan moet je even zoeken naar een punt van herkenning en toen ik later 'n busje-van-z'n-eigen-zaak-met-naam buiten zag staan, wist ik het zeker. Ik hoopdenk overigens niet dat hij mij herkent heeft zonder hansopje aan en de Chef aan mijn zijde.
Na het diner zijn we heerlijk bij alweer haar op bezoek geweest en mensen: ze is nog leuker en liever dan op haar blog. D'r monsters kinderen waren alleraardigst en beleefd. Logisch natuurlijk ook, want haar blog spreekt er niet anders van... Haar G. was er ook voor de catering en zorgde ervoor dat de glazen gevuld bleven. Handig toch een man in huis, als vrouwen eenmaal aan het praten geslagen zijn!
Afijn, het was reuze gezellig, je moet toch maar afwachten of de 'klik' er niet alleen op het blog en de mail is en dat je elkaar in het echt vreselijk tegenvalt, maar niets is anders waar: Floor je bent een schat!
Te snel gingen we weer terug naar het hotel en vielen rond middernacht uitegeput in slaap.
Gisteren de hele dag uitgebreid alles gedaan wat er te beleven was. De stoomcabine, de sauna's, de kruidenbaden en de scrubruimte doet je bijna bedenken dat je incontinent bent, want het vocht stroom overal in straaltjes naar benee... Zweet mensen, zweet. Met bakken tegelijk! En wij niet alleen, iedereen zit en loopt erbij alsof het hartje zomer is in de Sahara. Wisten wij niet hoe rapide we onze badjasjes weer aan moesten krijgen, er zijn erbij die niet eens een badjas aan hebben als ze van het ene gebeuren uitgebreid oversteken naar het andere. Maar het went, iedereen is uiteindelijk hetzelfde als ze bloot zijn behalve die strakke vent die naast ons in het kruidenabd zat, maar er zitten types tussen waarvan je dan denkt 'ik had ff een badjasje aangetrokken, als ik jou was'. Maar whatever, we hebben genoten. Zijn zeker 3 huidlagen kwijt door al het gescrub en geweek in het vocht, ja ja Beverwijk zou er blij mee zijn! Dat je na een poosje zelfs gaat wennen aan de hitte is ook wel grappig, al durfde ik geen wind te laten hoor bij 60 graadjes hitte, want ik zou bang zijn dat ie meteen vlam zou vatten en leg dat dan maar eens uit als je je verschroeide handdoek weer moet inleveren...
We deden ook nog een olie-pakking met een mini-face-toestand en daar hebben we de watjes van onze ogen gelachen. Het was maar goed dat we apart lagen, want je schaamt je dood naderhand.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik doe het niet. Ik zou in herhalingen vallen.
M'n nieuwe schilderij staat inmiddels te drogen en het wordt tijd voor een volgende laag Kunst op het doek. Houd me in het snotje: ik ga Kunst verkopen en dan snel weer eens terug naar zo'n saunaparkje. Wie wil er mee?

Hupsakidee

Ja ik heb gestemd. En hoe! Het liep gesmeerd. Had ik de vorige keer nog het ID van de Chef vergeten, nu had ik alles in drievoud bij me. Ik kreeg dus 2 stem(behang)biljetten en jongste en ik verdwenen in een stemhok. Alletwee kleurden we vol overgave een rondje rood en op het moment dat ik de smaak te pakken kreeg, was het rondje gevuld en moest ik stoppen. Je wilt er tenslotte ook geen zooitje van maken op zo'n biljet of de kans lopen dat het een onoverzichtelijk geknetter wordt en dus ongeldig. Zoon helemaal trots en stoer dat hij daar als een man-in-de-dop eigenhandig het biljet van z'n vader stond in te kleuren.

Was een lekker dagje @ work, veel gedaan en op orde gemaakt en nog een ex-BN-ner opgenomen ook. Ik heb me meteen maar even voorgesteld en hem welkom geheten in het gesticht.
Toen belde de Chef ook nog terwijl hij het zkh uitliep. Hij kwam net bij de KNOarts vandaan en die had weer flink in z'n holtes zitten wroeten: met de linker (of was het nou de rechter?) holte gaat het wel goed maar met de rechter (of was het de linker?) holte loopt de pus eruit. En da's niet smakelijk. Sterker nog: het is goor en niet geheel volgens het scheppingsplan van onze lieve Heer, dat als je bukt je aangepaste schoenen groen kleuren door de derrie uit je holtes. Dus. Hij moet naar de chirurg (daar kwam hij nog niet!) en die gaat eens kijken of hij er iets aan kan doen. De KNOarts heeft er al 3x zelf het mes in gezet en nu weet hij het niet meer en mag de Chef naar de chirurg. En ik maar zeggen 'komt goed, komt goed'... We weten alleen nog niet wanneer.

En dan het goede nieuws: mijn weekend is begonnen! Morgen reis ik af naar H.arderwijk met vriendin en oh, oh, oh wat hebben we er zin in! Vanaf het moment dat we de Z.waluwhoeve betreden treedt 'code rood' in werking en komt er geen info meer naar buiten.
Tenzij het te hilarisch is om te verzwijgen, maar ik betwijfel het...
Ook morgenavond krijgt 'code rood' want dan gaan vriendin en ik bij haar langs m'n bestelling uitkiezen en gezellig doen.
Heel gezellig doen zelfs en elkaar eens even uit de wederzijdse dip trekken...

Varen, varen over de baren

Gisteren gingen we op de uitnodiging van vrienden van ons varen. Echte vrienden zelfs, want zij begrijpen de situatie waar we in zitten en wanneer er een periode is dat we zo op ons zelf zijn teruggeworpen dat we ook aan bijna niets anders toekomen dan ons zelf en ons gezin, dan geven zij ons de ruimte en de tijd tot we weer 'aanspreekbaar' zijn. Gisteren was het zover dat we op hun uitnodiging in konden gaan en we stapten in hun boot en voeren over 's Heren wateren'.
En het was geweldig. Met een hoofdletter: 'Geweldig!'
Jongste ging lekker mee, oudste ging met vrienden naar het strand want ook al is het zeewater nog ijzig koud; als de zon schijnt moet er in zee gezwommen worden.
We zijn eerst naar Leiden gevaren tot middenin de stad. Er was markt en we meerden aan achter de bloemenkraam op de Rijn tegenover de V&D. (Dus Wondel dan weet jij weer 'waar en wat'). Daarna voeren we door naar De Kaag. Mooi, mooi, mooi en wat is Nederland relaxed vanaf het water.


Dit gezinnetje haalden we -op gepaste afstand- in en ik dacht meteen aan haar. Oke, dit is een echtpaar met 12 monsters en geen 7, maar men-o-men: je zal toch 12 eggs uitbroeden en 12 snavels moeten voeden... Ik had er met 1 tegelijk al moeite, laat staan 12!
Maar het groeit en bloeit en zwemt zelfstandig. En trouwens, moeder de Gans zit ook niet 21 jaar aan ze vast voor ze een beetje uitvliegen want anders zwom ze er niet zo ontspannen bij. En die 12 eggs hoeft ze ook niet in 1x uit te poepen (ooit een gans met een totaal-ruptuur gezien?) maar netjes 1 voor 1, dus dat scheelt ook.


Onze jongste als 'Kapitein op de kleine vaart': hij stuurde dat het een lieve lust was en hij al jarenlang bekend is op de Rijn en de Kaag. Niets van dat al, hij deed het voor het eerst, maar met de ongetwijfelt, ge-erfde talenten van z'n moeder kom hij dan ook een heel eind natuurlijk ;-)
Hij heeft genoten en wij met hem. Het was zo heerlijk om er even helemaal uit te zijn, lekker te kletsen, te drinken zonnen en de vriendschap weer aan te sjorren dat het een dag werd met een gouden rand.
Om 19 uur meerden we weer aan en daarna volgde er nog een bbq aan de Rijn. Die vrienden wonen nl erg prettig en hebben alle ruimte om een flinke fik te stoken en vlees te roosteren.

Nu is het zondag en adem ik nog eens diep door.
Vrijdag kreeg de Chef het uiteindelijke rapport thuisgestuurd nav de testen en het schrink bezoek: het is nog 'beter' dan gedacht en we slaan ze er dan ook links, rechts en van boven mee om de oren. Ze zullen hier niets mee kunnen, waar ze op ingezet hadden en vlgs ons, ook op gehoopt hadden. Wel zal het aantonen dat de begeleiding en aansturing op de werkvloer ontbreekt, zoals wij zelf al steeds aangeven en wat school ontkent. Echt verbaasd zijn wij zelf niet, want als je na meer dan 40 jaar jezelf nog niet kent (en ik na 22 huwelijk de Chef nog niet ken) dan zit er ws wel een steekje los, maar je moet toch altijd maar afwachten wat er verzonnen wordt uit 600 vragen en 2,5 uur intervieuw...
We hebben van de verdere afkeuring van het UWV nog niets gehoord, want uiteindelijk zal de uitslag van de test geen invloed meer hebben op de Chefs' werk. Hij stapt eruit zodra de afkeuring op papier staat. Vandaar dus ook dat we ondanks de 3-0 stand uiteindelijk zullen verliezen.
Met opgeheven hoofd zal de Chef het veld verlaten (om in voetbaltermen te blijven) en wie weet plaatsnemen op een reservebank zodra z'n lichaam het toelaat...
We zijn alletwee wat meer ontspannen maar het zal ws nog wel even duren voor we dit alles een plekje kunnen geven, want ook dit is rouwen om wat niet meer zal zijn. Voor nu is het goed.
Het komt goed...

Nachtelijke onrust en sauna perikelen

Terwijl ik op m'n rug liggend heerlijk genoot van de nacht en zijn rust, schrik ik ineens wakker van een por in m'n ranke zij. Dat is voor mij genoeg om uit m'n Rem-slaap te schieten en mezelf half bij mijn positieven af te vragen 'was ist loos'?
Naast me is het stil en dat is verdacht want het is nooit stil als de Chef slaapt met die kap op z'n tronie. Ik denk nog bij mezelf dat die por gans niet nodig was want ik lig toch gewoon lekker te kwijlen en te zeferen en te genieten van mijn broodnodige nachtrust. Alhoewel, ik kwijl natuurlijk niet als ik op m'n rug lig... Het schijnt dus dat ik toch enig geluid voortbreng als ik slaap. (...) Da's jammer maar ik kan er niets aan doen. Als ik slaap, slaap ik en wees blij dat je me hoort, dan weet je tenminste ook dat ik nog het leven heb. Ook zei de Chef dat m'n iPhone tekeer ging vannacht. Onmogelijk, het is hooguit de mail die het ding binnenhaalt en van dat plingetje word ik niet eens meer wakker.
Gelukkig sukkelde ik snel daarna -op m'n zij- in slaap en kwijlde en zeferde tot de wekker ging.

Dan nog even over de Z.waluwhoeve volgende week. Ik zie er toch een beetje tegen op. Ik ben niet zo van het bloot, behalve in een Turkse hamam, maar ja ik heb die prijs gewonnen hè en dan is het toch ook zonde om er niets mee te doen. Op het werk werden ervaringsverhalen uitgebreid verteld door collega's. Zoals die collega die na een dag sauna geen scrotum meer kon zien na een overdaad daaraan en acuut vegetariër is geworden. Een andere collega stond zich eens af te spoelen onder de douche toen de man naast jaar niet lekker werd en omsloeg... recht in haar armen. Tja, daar sta je dan in je blote blootje met een vreemde man aan je, eveneens blote, borsten. Je laat em toch ook niet doodvallen op de douchevloer?! Toen ze daarna wat van de schrik in het bubbelbad zat bij te komen, kwam er een man op leeftijd tegenover haar zitten in het bubbelbad. Niet erg nee, tot ie z'n hakken optrok en met z'n benen wijd ging zitten en ze zo z'n 'geval' naar boven zag drijven als ware het worstje dat boven water naar adem snakte. Jullie snappen het al: ze is zo dat bubbelbad uitgevlucht. En echt gebeurt hè mensen, ik verzin het niet. Ik houd m'n hart vast met deze ervaringen in m'n achterhoofd. Ik ben al niet gek op vlees en ik ben bang dat ik 'vers vlees' na volgende week nooit meer lust...
Vriendin en ik hebben er wel heel veel zin in; lekker quality-time met z'n tweeën want in real life zien we elkaar erg weinig door de afstand die ons scheidt. Het feest gaat 1,5 dag duren (als ik iets win doe ik het goed ook!) met diner, overnachting in hotel aan de overkant en ontbijt enz, enz. Als voorbereiding scheren we hetzelfde sjabloontje, dan herken ik haar ten alle tijde. Om misverstanden te voorkomen.
Ik heb er zin in!

Woordeloze woensdag