Avonddienst

Ik heb in mijn oneindige wijsheid besloten dat ik morgen weer aan de arbeid ga.
Nu ik na bijna 2 weken nutteloos thuiszitten eindelijk eens echt uitslaap tot een sloridge 9 (!) uur doet ze anders nooit en ik daar toch ook zomaar aan zou kunnen gaan wennen, is het beter dat ik morgen mezelf weer rond 10 voor 6 de echtelijke sponde uitsleur...
De misselijkheid is geelimineerd en de buikpijn tot een minimum gedaalt, dus hup met dit luie lijf: werken voor de kots, eh... kost.
Vanmiddag belde collega-hoofdzuster van het neurologieteam en meldde mij dat mijn oudjaarsavond-late-dienst-collega van mijn orthopedieteam nog ziek is.
Op dit moment heb ik gewacht.
Ik had tussen neus en lippen door al gezegd, dat ik eventueel die avonddienst wel wil doen op oudjaarsdag want het is voor mij altijd een crime om wakker te blijven tot 24.00 uur. Als opperhoofd werk ik alleen overdag, geen weekenden en geen feestdagen. Lekker regelmatig dus mijn lijf en ik varen daar wel bij. Nu de kans zich voordoet om oudjaarsavond op een fatsoenlijke manier door te komen grijp ik die met beide handen aan. Betekend wel dat ik ws. konten moet vegen en steunkousen uit moet sjorren, maar daar draai ik m'n hand voor 1 avond niet voor om. En voordeel van het geheel is dat ik donderdag gewoon lekker kan uitslapen en om 24.00 uur nog zo fris als een hoentje me lam ga zuipen iedereen om de hals vlieg en ze het beste jaar ooit wens.
Kannietwachtenniet.
De Prosecco staat al in de koelkast!

Misselijk

Ik denk dat ik de enige in blogland ben die dit jaar lichter is na de kerst dan ervoor.

Dat komt zo: ik zat gisteren met m'n zwarte hartje tijdens de jeugddienst in de church en werd me toch een partij beroerd...

Kees had nog geen 'amen' gezegd en ik sleurde de jongens van hun stoel en meldde dat ik naar huis wilde. Zijn ze eindelijk eens mee zonder te mopperen wordt moeders ziek... Ik had tijdens de preek al op de toilet gezeten en bedacht wanhopig (met de nadruk op 'hopig') hoe kom ik thuis?

Thuis ben ik meteen m'n bed ingerold en zag daar mijn leven aan mij voorbij trekken.

Ik sliep, sliep en sliep en was bovenal misselijk en het leek wel of m'n darmen door m'n oren naar buiten wilde komen.

Gisterenavond, terwijl m'n hartslag maar hoog bleef en de kerstkots er maar niet uit wilde, heb ik me al ziek gemeld en vanmorgen nog even met naaste collega overleg en afgesproken dat ik denk dat mijn lijf het woensdag wel weer doet. Morgen heb ik nl. een vakantiedag en dan wil ik weer naar buiten kunnen en dan kan ik woensdag weer werken.

Het enige positieve hiervan is dat ik toen ik vanmorgen voor het douchen m'n weegschaal uit zijn schuilkelder rukte het apparaat 64 kilo vuil aan de haak aangaf! Dat scheelt toch mooi 2 kilo met 4 dagen geleden!

Ik denk dat ik de Chef straks om oliebollen stuur. 2 kilo minstens, want ik moet weer aansterken en niet als een ondervoed wrak het nieuwe jaar ingaan... Toch?

Ondertussen ben ik nog kerstkots misselijk en werkelijk alles doet pijn aan dit gratenpakhuis: laat die oliebollen maar even wachten, zou toch zonde zijn als ze er meteen weer uit komen...

1 Pond handgepelde garnalen

Bij de visschotel bestelde ik meteen maar een pond Hollandse garnaaltjes.

'Handgepeld' staat er op de verpakking. Da's mooi, want je betaald je 't ongans voor een pond Hollandse garnaaltjes! We gaan straks richting m'n moeder en de rest van het gezin komt ook; m'n oudste zus, zusdus met Opperhoofd en kids en broer met vrouw. En wij dus ook. Met de visschotel en dat pond Hollandse handgepelde garnaaltjes. (We laten er zelfs een etentje met de sch.fam. voor schieten; worden we een keer uitgenodigt... maar we hadden we deze afspraak al staan!)

Zusdus is bang dat ik de garnaaltjes onderweg iets aan ga doen, zodat het nuttigen van die handgepelde apparaten wordt afgeraden.

De Chef zei gisteren: we nemen die dingen niet mee hoor, morgen. Ja Chef, dat doen we dus wel, want de familie verheugd zich erop en zusdus eet al dagen niet ivm de komst van die dingen.

Het is nog rustig in da house: alleen J.asper is beneden de andere 2 liggen nog. Logee is weer naar huis en ik ben dus weer de enige vrouw hier. (Op Sjerril na dan, maar dat is een poes en daar heb ik ook niets aan als het erop aan komt)

Vanmorgen mezelf overtroffen en langer dan een uur in alle standen in de rekken gehangen op de sportschool. Er hingen trouwens alleen maar vrouwen in de rekken en over de apparaten; geen man te bekennen daar! Wel lekker dat ik even geweest ben, had toch een hele week niets gedaan door de combinatie 'slecht weer <-> vakantie <->geen auto'.

Maar goed: straks naar m'n moeder toe en ook langs het graf van papa. Gewoon even bij hem zijn in gedachten en denken aan wat was en niet meer zal zijn.

Maar we gaan ook genieten van m'n moeder en van elkaars gezelschap. Ik hoop alleen dat zusdus dan wat handgepelde Hollandse garnaaltjes over laat voor mij... anders zuip ik al haar meegebrachte wijn op...

Kerst.

En toen was/is het Kerst.

Hij begon zo wit, maar nu regent het.

De Chef brengt momenteel het logeetje naar huis en is pas over 'n paar uur terug.

Ik heb dus na de kerk mezelf maar in mijn warmste joggingbroek gehezen en de zonen kijken nu

Avatar the Movie.

En ik, ik pak straks een boek en ga eens lekker lezen.

Ik ben er alleen nog niet uit of ik dat doe met m'n ogen open of dicht.

The day before

In het kader van 'kietel uzelf, een ander doet het niet' heb ik gisteren in ons zeedorp een tasje gekocht.

Die had ik nog niet namelijk. Tenminste. Niet deze tas. Een hele echte K.ipling schoudertas.

Ik zou bijna een internet winkel kunnen beginnen van de K.ipling tassen die ik heb maar ja, ik denk maar zo: je kan beter regelmatig van tas wisselen dan van man. En dus koop ik af en toe een andere tas. (Want niemand wil de Chef hebben en da's ook zo wat vlak voor de kerst)

En deze is echt vet gaaf (ja, ik ben into pubertaal met m'n 'vet gaaf') Voor ik tot aanschaf over ging heb ik hem doorgemaild naar zusdus en die gaf haar toestemming: doen! En meer aanmoediging had ik niet nodig.

Vandaar dus dat ik nu een schoudertas rijker ben. Als julie mij kwijt zijn, zit ik ws. in mijn nieuwe schoudertas, want hij is wel errug groot voor mijn doen. Vergeet ik niets meer en kan ik alles meenemen in 1 enkele tas. Da's fijn.

We hebben trouwens weer een logéé. Meisje. 13 jaar. uit Hilversum. Wie weet ooit mijn toekomstige schoondochter, want ze voldoet aan alle eisen: ze komt uit het Gooi; is welbeschaafd opgevoed; lijkt op haar moeder (vriendin van ons) en ze gewoon een schatje.

Als 'meisjes-onder-elkaar' heeft ze me vanmiddag ter zijde gestaan bij het uitkiezen van een brommer-proof-winterjas. Geslaagd natuurlijk: de Chef en D.ion stonden erbij en keek ernaar. Het is gezellig met een meisje in da house, ik heb echt het idee dat ik weer mee doe. (En trouwens: met Gooisch bloed om me heen, knap ik zowiezo op ;-) )

En nu ik alles in huis heb, twijfel ik nog of ik nog tijd vrijmaak om even te gaan sporten, of dat ik alles laat opzwellen. Ik denk er nog even over...

O ja, en ik heb m'n haar (uitgroei) weer geverfd vanmorgen. Blond. Verbaast jullie ws niet.

All I want for Christmas...

Is You!

Nachtdienst

"Mw had een rustige nacht, sliep goed op de 10mg oxazepam.
Haar bedhekken konden laag blijven en ook de onrustband bleef af.
Zij was niet incontinent en heeft reeds fris gedouched.
Mw heeft niet liggen ijlen of hardop liggen roepen vannacht en maakte een heldere en adequate indruk toen zij om 7 uur wakker werd.
Mw heeft nog geen plan voor vandaag, denkt het rustig aan te gaan doen.
Mw wacht met smart op haar salaris en 13e maand..."

De nachtzuster.

Wie schrijft...

...die blijft.
Aha, jullie kenden hem al.
Ik mag dus blijven, want ik heb mijn eerste welverdiende vakantiedag geheel gewijd aan het schrijven van een pittig epistel aan de leidinggevenden van de Chef. Ik zal niet teveel in detail treden want 'you never know wie er meeleest', maar ze spelen het bijzonder ranzig om hem weg te krijgen. Hij heeft zich ziek gemeld vanaf vorige week maandag na een gespek -waar ik onuitgenodigd en tot de tanden gewapend bij aan schoof om de Chef bij te staan- en waarin hij een verslag kreeg wat er zoal aan schort.
In het verleden heb ik al vaker pittige epistels geschreven.
Toen hij na een WAO 'keuring' waarbij hij alleen maar door zijn knieen hoefde te buigen en meneer 'de dokter' zijn bloeddruk opnam, 100% werd goedgekeurd heb ik 11 kantjes vol zitten typen met als gevolg: een herkeuring waarbij hij 100% werd afgekeurd.  Gerechtigheid!
Hij wilde echter wel graag werken voor zover mogelijk en kon aan de slag als les-assistent voor 16-18 uur per week. Dat je daarmee jezelf in je afgekeurde vingers snijdt omdat je loon tot op de cent nauwkeurig gekort wordt op de uitkering is tot daar aan toe, maar dat die zelfde baas hem nu op ranzige wijze probeert te deleten is echt te on-Kerst voor woorden. (on-Kerst ja, ik dacht; ik blijf even in de sfeer)
Ook hebben we daarna een rechtzaak gewonnen die zijn laatste werkgever uit zijn gezonde werktijd had aangespannen, o.a. omdat ik alles uitgebreid en tot in detail op papier schreef en opstuurde naar de rechter. Alweer: gerechtigheid!
O ja, de Nuon heeft ook een zaak de dag voor de zitting terug getrokken omdat ik op papier ze al het gras voor hun onder spanning staande voeten had weggemaaid. Heel verstandig dat ze zich terug trokken, want ook dit zaakje hadden ze glansrijk verloren!
En nu zijn huidige werkgever. 7 kantjes in een klein lettertype wacht hen bij terugkomst na de kerstvakantie.
Ik wacht nog even met opsturen want de Chef zelf moet ook even lezen wat ik zoal op papier heb gepletterd namens hem. De inzet nu is niet zozeer gericht op terugkeer naar zijn werk (verhoudingen zijn zeer beschadigd inmiddels en hij heeft zich tijdens zijn ziek-zijn nog nooit zo rot gevoeld) maar op duidelijkheid bij de leiding van de school over hoe men niet met werknemers, maar over en achter de rug om van werknemers praat, maar dan wel verwacht dat de Chef kan ruiken wat eraan schort.
Enne... ik durf ook best heel arrogant te zeggen dat ik goed ben op papier met bezwaarschriften en wat dies meer zij. Helemaal als het mijn lief aangaat: ik ga door het vuur voor hem; we zijn een sterk setje.
Jullie zijn gewaarschuwd ;-)
Zo, en nu neem ik voor het slapen nog een oxazepammetje want ik wil wel weer eens gewoon een nacht SLAPEN en niet wakker liggen piekeren.

Wat nou kerstgedachte?!

Ik denk dat we het dit jaar wel gaan halen, die witte kerst. Het blijft rond het vriespunt, sterker nog; het blijft ijzig koud! In m'n hart trouwens ook.
Nadat we Jaspers verjaardag vooral afgelopen zondag al gevierd hadden, was het grote wachten op de sch.fam. op de dag zelf weer een grote verrassing. Z'n oma belde -voor de zoveelste keer- af: ziek zwak en heul erg misselijk. Prima dan gaat ze niet over d'r huigje op mijn kleed, maar ondertussen was ik wederom laaiend en sms-te zusdus, want dat lucht altijd lekker op.  Jasper mocht wel bij haar langskomen om z'n geld te halen. En, o ja, neem Dion ook maar mee want die was in een grijs verleden (1 augustus) toch ook 13 geworden... Dion had daar geen oren naar, maar ik spoorde hem aan om even te gaan, want geld stinkt niet (hebben ze tenminste nog iets waar ze wat mee kunnen...) Dus de broers trokken gebroederlijk de sneeuwschoenen aan en gingen 2 straten verderop hun verjaardagsgeld scoren. Opa was er niet, niets van gehoord ook. Van de tweelingbroer van de Chef trouwens ook niets gehoord en met zijn zus hebben we geen contact meer.
Dit is niet nieuw mensen maar we begrijpen echt niet waarom we zo genegeerd worden. Echt geen idee. Pers ik er 2 stamhouders uit, is het nog niet goed...
Afijn er kan nog meer ellende bij, want ze zijn bij de Chef op zijn werk -de school waar ook onze jongens opzitten- bezig hem met grof geweld te verwijderen. Nadat hij 10 jaar geleden niet meer terug kon in de bouw en 9 jaar geleden werd afgekeurd, mocht hij op school 16 uur per week komen werken als lesassistent bij de praktijklessen vd bouw. En iedere cent die hij daar verdiende werd keurig gekort op de WAO-uitkering. Logisch, maar hij werd dus niet beloond dat hij met al zijn pijn en beperkingen toch wilde werken. Hij ontvangt nu rapporten van het werk, waarin staat dat hij het toch allemaal niet goed doet en dat begeleiding ook al niet helpt. Nou hij heeft geen begeleiding gehad en ik ga me de komende dagen buigen over een brief om de Chefs kant van the story te doen. Ik slaap er niet van, de Chef ook niet, maar die heeft van de huisarts pillen gehad om wel te slapen en om wat te kunnen ontspannen. Die ene pil kan nog wel bij die andere 8 pillen die hij slikt om een beetje op de poot te blijven en te kunnen werken.
En dan is het bijna Kerst. Ik zou zeggen 'vries mij maar in, ik heb er geen zin in dit jaar'. Vorig jaar ook al niet en ook nu mis ik m'n papa zo. Maar hij hoeft zich nu tenminste geen zorgen meer te maken over ons...
En zullen we afspreken dat de overal klinkende 'Kerstgedachte' ik kan het woord niet meer horen! vooral rondgaat de 11,5 maand voor de kerst en de ene week na de kerst. Dan pas kan het echt vrede op aarde worden...

Hoera, een jongen!!!

Maar liefst 10 hele dagen te laat kondigde meneer zich aan.

En dan ook niet na een welverdiende nachtrust, nee om 00.05 uur stipt, op 18 december 1993 braken mijn vliezen als ware het de zondvloed in het quadraat. Nou ja, zo leek het.

Een ding wist ik toen zeker: vandaag wordt mijn kipfilet baby geboren!

De Chef voelde de bui al hangen en spoedde zich ook naar bed, want 'het zou misschien wel een lange dag gaan worden'.  En dat werd het.

It's me, in het heetst van de strijd.

Ik zal jullie de details besparen; julie niet vertellen hoelang het drama geduurd heeft (21 uur), hoelang ik geperst heb (5 kwartier) en hoeveel hechtingen ik had (geen idee meer...) 'Met smart zult Gij kinderen baren' staat er ergens en och, wat was dat waar die 18 december. (niet wetende dat de 2e in aug. '96 nog heul veul erger zou gaan worden...)

Vers van de pers.

En toen om 20.53 uur werd ik moeder. De Chef werd vader van een prachtige zoon.

~~Jasper Nick, 53 cm lang en 3720 gram ~~

Want zeg nu zelf: was het geen plaatje?!

Ik moet iets bekennen: Ik heb hem wel een beetje kapot geperst die 18 december 1993, want meneer werd een huilbaby. Geen gewone huilbaby, maar echt een hele vreselijke huilbaby. Na 10 dagen trok ie z'n scheur open en heeft hem de maanden erna niet meer dicht gedaan.

Ja, alleen om te eten, zoals het een man betaamd.

Tja, wat moet je ermee?

Hij jankte zo erg dat we soms dachten: hadden we maar een goudvis genomen.... Maar ja, je gaat er toch ook wel van houden hé, van zo'n jankende goudvis dus hebben hem uiteindelijk niet op Marktplaats gezet...

De kraamtijd was wel leuk, wat toen jankte hij nog niet. Veel bezoek en veel kado's.

Oom Opperhoofd en tante Zusdus kwamen ook. Neef J. was blij want die had er ineens een vers geperst neefje bij! Dat was wel handig want dan kon hij lekker voetballen in de toekomst met neef Jasper. O ja, ik probeer het een ieder naar z´n zin te maken dus ik perste er op commando een jongen uit. En hoppa: 2,5 jaar later nog één!

Dat het niet alleen kommer en kwel was zien jullie hier. Jasper en zijn vader. De Chef en zijn zoon.

2 handen in 1 mond: dikke maatjes voor altijd. Ze lijken dan ook enorm op elkaar, zowel qua karaker als qua uiterlijk.

Ja, weet ik veel: het was mijn eerste baby die ik produceerde; toch aardig gelukt in eerste instantie. Ik had er alleen ff niet opgelet op wie hij moest gaan lijken.

Die 'fout' heb ik dus maar 1x gemaakt: zoon 2 lijkt in zijn geheel en alletje op mij!

Maar goed: ook al lijkt ie op de Chef: Jasper is prachtig!

En nu is ie 16, want daar gaat het hier vandaag over.

16 jaar. Van top tot teen!

Je draait je 1x om en huppa:16 jaar!

Vandaag mag hij 'aan het bier', maar hij lust alleen nog geen bier.

Vanaf vandaag mag hij stappen, maar hij wil nog niet stappen.

Vanaf vandaag mag hij blowen in het duin brommer rijden, maar hij wil gewoon fietsen.

Vanaf vandaag mag hij nog steeds bij zijn moeder in d'r nek hangen en haar een knuffel geven en hardop zeggen dat hij d'r lief vindt en, o Glorie, dat doet hij nog steeds!

Lieve Jasper, gefeliciteerd met ons je 16e verjaardag! Ik houd van je!

Te laat

Vanmorgen duurde mijn nachtelijke wegraking een slordige 10 minuten langer dan gepland.
Mijn mobiel was uitgegaan, batterij leeg, en ik zet mijn wekker altijd op m'n mobiel.
Maar. Als de batterij leeg is en de mobiel uitgaat, dan gaat de wekker ook niet af.
Ah, u had het al begrepen.
Natuurlijk.

Ik klapte dus mijn luiken 10 minuten te laat open en zag dat het laat was. 10 hele minuten later dan normaal maar liefst!

Ik struikelde de echtelijke sponde uit en graaide mijn kleren bij elkander. Snel onder de douche, katten eten, kliko aan de straat zetten, opmaken, donzen boerka aan en binnen no-time zat ik kant en klaar op de brommert op weg naar het gesticht werk. Het was minder koud dan de 2 ochtenden ervoor, maar uiteindelijk kom je na 8 kilometer toch bevroren aan. Ik was wel sneller ontdooit dat was dan wel lekker.

En nu heb ik vrij. Bijna dan, want morgen nog even helpen en mee-eten met het kerstdiner dat georganiseerd wordt voor alle revalidanten en hun partner. In ieder geval hoef ik niet vroeg op en me een weg banen door al het sneeuw dat vannacht gaat vallen. Het schijnt nl. dat het gaat sneeuwen. Nou ja, zolang het maar niet op straat valt...

Ik kan er nog niet echt aan wennen hoor, aan de kou. Geen reet aan buiten; alles is grauw en grijs. Het kan mij niet behagen. In de zomer zijn er veel meer kleuren en van de zon word ik blij. Maar ja, het is ieder jaar hetzelfde liedje maar ondertussen kijk ik uit naar eind maart 2010; dan gaan we de goede kant op.

Wil iemand nog een sneeuwpop bestellen?

It's freezing

Een enkeling heeft het ook de gaten gehad vandaag: het was KOUD!

Ik schrok me een rilling toen ik vannacht de luxaflex opentrok ( ja 6 uur noem ik nog nacht want zo voelt het ook) en zag dat alles gans wit bevroren was.

Ik rukte dus m'm lange donzen winterjas van zeker 4 jaar oud uit zijn schuilkelder en liet hem opwarmen door de poes. Sjerril is gek op dons en duikt altijd in jassen die onder pootbereik liggen. Vanmorgen dus in die donzen boerka van mij.

Ik deed mijn laarzen aan en zette mijn pet op mijn kapsel en trok m'n met dons gevoerde winterboerka aan. Handschoenen, capuchon over de pet getrokken: als een zombie verliet ik het nog slapende huis. Brommertje deed het maar moest even op gang komen.

Ik kwam gans bevroren 17 minuten later en 8,5 kilometer verderop in Leiden aan: Koude klauwen handen, echt niet normaal meer. Maar ik wist nog wel wie ik was en wat ik kwam doen, dus het viel uiteindelijk nog mee. Dan moet ik dus ijskoud al m'n kleren weer uitpellen en een uniform aantrekken. Vest eroverheen want ik wil tijdens het werk geen pleurisje oplopen. Tegen de tijd dat ik was opgewarmd begon de ellende van voren af aan want ik moest weer naar huis ook...

Het is meestal zo dat het aan zee minder snel en minder hard vriest dan landinwaarts. Als heel het land staat te krabben op de autoruiten, kan je hier zo in je karretje stappen en wegrijden. Voordeel van aan zee wonen mensen, want iets verderop in ons kustdorpje staan ze ook gewoon al vloekend te krabben in de ochtend.

Nu lijkt die tussenperiode overgeslagen: het vriest dat het kraakt en is overdag niet boven 0 geweest!

Conclusie: ik ben niet gemaakt voor onder het vriespunt. Heb een hekel aan kou en bevroren vingers, tenen en benen.

Morgen ga ik in de herhaling, nog 2 x dan hoef ik even niet meer vroeg op...

Politie aan de deur

De Chef was laat thuis gisteren en meldde vanmorgen dat er 'vreemde zwarte bakken' in het steegje staan achter onze 18-onder-1-kap-kippenhok-woning. Ik snapte hem niet geheel, ws teveel gezopen dacht ik nog.

Toen ik even later op de fiets (klein detail maar wel van belang!) de verjaardagsboodschappen ging halen, zag ik dat de Chef toch aardig nuchter thuisgekomen was, ik zag het nu ook: 3 bakken met 'do not touch: poison' erop. En daar word ik heel assertief van; als ik iets zie met 'poison' erop waarvan ik niet weet wat het nut is en wie die dingen daar neergezet heeft of voor wie ze bedoelt zijn. (mijn sch.moeder woont nl om de hoek...) 

Dus. Toen ik terugkwam met de boodschappen -jawel, nog steeds op de fiets- heb ik de Politie gebeld.

Voortvarend meldde ik dat er GIF in het steegje stond en niemand wist wat voor gif en dat hier katten en kleine kinderen rondlopen. Het buurjongetje bijv vreet alles op wat ie ziet en sloopt ook alles wat ie ziet, dus ik was goed bezig, maar dan vooral voor mijn katten en puber-kinderen.

De politie is er als de kippen bij als je het woord 'GIF' laat vallen en al ras stond het steegje zwart van de politie; er was zelfs een motoragent bij (ik ben gek op uniformen...) Ik stond uiteraard vooraan en 1 van de agenten wist te vertellen dat het ws rattengifbakken waren. Hij wilde mijn naam, adres, cupmaten en telefoonnummer weten want ik zou hier zeker nog meer van horen. Even verderop is namelijk onlangs een ondergronde watertank weggehaald en daarbij moest het riool open. En dan komt heel het rattenvolk van Katwijk boven de aarde en trekt massaal de buurt in. Zo ook onze buurt. 2 jaar geleden hebben we ook zo'n invasie gehad en toen heeft de Chef eigenhandig een rat naar de eeuwige jachtvelden geholpen door 2 kogeltjes dwars door zijn brein te jagen. Die rat hebben we toen opgebaard in de kliko, maar het was wel ranzig, kan ik jullie vertellen.

Omdat ik op punt van bevriezen stond ben ik terug naar binnen gegaan om de zaak verder onder huisarrest af te wachten.

De agenten kwamen al vlot daarna aan de voordeur vertellen dat de bakken er in opdracht van de gemeente zijn neergezet en dat ze idd rattengif bevatten. Raar ja, dat de gemeente niet even een briefje door de deur geduwd heeft om dit te vertellen, zodat poezen en kinderen binnen gehouden kunnen worden. Omdat de politie bij mij aan de deur stond, stond de halve buurt voor het raam te kijken wat ik nu weer had uitgevreten. Ik werd vriendelijk bedankt en men zal de bakken laten verwijderen vandaag nog.

En idd, de bakken zijn nu, een half uur later, al weggehaald!

Applaus dus voor mij, vandaag. Toch?

De mensheid is mij dankbaar.

Volgend jaar krijg ik de Vredesprijs of iets wat erop lijkt.

Ik voel het aan m'n plas.

Fase 1,2,3,4 en 5

Geniaal plaatje weer gevonden, want dat staat zo gezellig.

Ik heb mij vandaag bijna tegen het schizofrene aan moeten opsplitsen.

Want vandaag moest ik

1: werken

2: om half 11 weer naar de tandarts

3: de Chef behagen

4: een goede moeder zijn en

5: sporten

Ik begon aan fase 1: werken.

Al bij de overdracht dacht ik 'dit gaat Nic niet redden in 3 uur', want er lag nl een mevrouw erg slecht: op sterven na overleden. Ineens: woensdag wees er nog niets op, maar met longpatienten weet je het maar nooit. Gisteren was het echter hollend achteruit gegaan met haar en het ziekenhuis wilde haar niet opnemen want 'ze waren uitgeknutseld met Mw en zouden niets gaan doen wat wij ook niet zouden kunnen'. Infuus erin dus, zuurstof op 100 en wachten... Ik was vrij en wist nergens van.

Vanmorgen moest ik echter ook nog een wond verzorgen waar sponzen op moeten en daarna een vacuumpomp erop: trekt zo lekker schoon en stimuleert de aanmaak van nieuw vlees. Ik heb mij dus nauwelijks laten zien bij de Mw die slecht lag, wel even met haar man gepraat en het verder overgelaten aan mijn waardevolle collega's. Toen ze uiteindelijk was overleden en het infuus eruit moest stond ik te mekken naast haar bed: ik dacht aan m'n vader en in gedachten zag ik hem weer even liggen... Uiteindelijk heb ik niets gedaan bij haar, ik werd de kamer uitgebonsjoerd. Het was goed.

Bij ons gaan namelijk niet zo vaak mensen dood op de afdeling: ze komen om te revalideren en niet om te sterven en buiten dat: het went nooit als er iemand overlijdt vind ik. Een andere collega had het ook te kwaad; haar vader is nog maar 2 maanden geleden overleden.

Fase 2 was alweer de tandarts. Voor ik het wist had ik de spuit al in m'n kaak en voelde ik niets meer. Paul boorde, liet me happen, legde uit wat hij deed en knutselde een eind weg in m'n bakkes. Ik lag helemaal bij te komen plat op m'n rug. Neem de tijd, dacht ik nog en maak me maar wakker als ik wegraak. Omdat m'n bakkes verdoofd was, spuugde ik pardoes ook nog naast het wasbakje. Oeps, ik heb gekwijld, meldde ik. Geen nood, zei Paul, je wilt niet weten wat er hier soms over de grond gaat... Die Paul, zo grappig als ie zich goed voelt. Samen hebben we de kleur van de nieuw te maken kroon uitgezocht. Blauw en rose heb ik al, zei ik. Nou dan doen we groen, reageerde Paul. Het werd uiteindelijk een teint gebroken wit. Flexa is er niets bij, zoveel kleuren kan je keizen voor een nep-kies. Volgende week wordt ie geplaatst, nu zit ik een week met een nood-kroon.
Na de tandarts toch nog een uur teruggeweest naar m'n werk om zaken af te ronden en te regelen.
Fase 3: de Chef behagen. Tja, ik denk dat ik dat maar doorschuif naar volgende week morgen want hij is vanavond weg en ik lig al als hij thuis komt. Ach, eigenlijk heeft ie aan mijn aanwezigheid al genoeg op een gemiddelde dag.
Fase 4: Geen probleem, ik ben altijd een goede moeder. Helemaal nu het bij de wet verboden is ze nog te slaan. Men meldt echter niets over stroom en eenzame opsluiting...
Fase 5: Ja hoor, ook nog even gesport, het komt helemaal goed met dat lijf van mij. Hoop ik, nou ja, ik doe m'n best en ik heb tot mei voor ik weer in bikini moet.

Zo, en nu is het weekend. Het plan is dat ik Andre ga uitlezen en zondag gaan we de 16e verjaardag van Jasper vieren bij m'n moeder, want dan komen alle tante's en ooms van de warme kant en m'n viendin ook! Zo is het voor iedereen te doen, want de 18e als ie echt jarig is kan er niemand van mijn familie naar ons komen. En wordt een grote verrassing of de sch.familie wel komt, Dion heeft tenslotte ook nog niets gehoord van zijn verjaardag op 1 augustus...

Tandarts

Al maanden keek ik uit naar vanmorgen: we mochten naar de tandarts!

En ik ben gek op mijn tandarts, voor vandaag overigens 'onze tandarts' want de 3 mannen mochten ook opgebaard worden op de stoel voor controle.

We kwamen al bijna te laat, want de Chef haalde het in zijn brein om om 10 voor 9 nog even uitgebreid naar toilet te gaan hier thuis. Stom, want hij zat al zeker een half uur niets te doen en dan, als je moet kakken kan je dat ook eerder bedenken. 'We are human' namelijk en geen 'animals' want die verzinnen in een split-second dat ze moeten kakken. Ik heb een hekel aan te laat komen en al helemaal bij de tandarts; je laat Paul toch niet wachten, ik kan me voorstellen dat hij ook uitkkeek naar dit uur 'U'.

De jongens hadden geen gaten en da's mooi: ze hebben een sterk gebitje want dat hebben ze van mij en ze poetsen altijd uitgebreid nauwelijks, maar net voldoende om echte schade te beperken. De Chef had ook geen gaten en lag er heerlijk ontspannen bij. Ik snap het want hij was 2 kilo lichter, verzekerde hij mij toen ik vroeg waarom hij om 10 voor 9 op de toilet gaat zitten bouten terwijl we weg moesten... Oh, had ik al verteld, sorry.

Toen. Mocht. Ik.

Ik drappeerde mij op zijn nieuwe stoel en gooide mijn kanaaltje wijd open. Hij concentreerde zich op mijn mond. Heel verstandig want ik lijd vreselijk af. (Ja is met een 'ei' maar ik bedoel even een 'ij' ~voor ik weer taalles krijg~) Voor Paul mijn gebitje aan een nauwkeurig onderzoek onderworp vroeg hij de assistente of er nog iets in de planning stond. Ik -razendsnel, want ik weet al onze afspraken uit mijn blote brein- zei dat ik morgen weer van de partij ben voor een kroon en volgende week ook weer om de kroon te plaatsen. Mijn feestmaand kan niet meer stuk. O ja, hij wist het weer. (Allicht, who forgets me?) Geen gaten vertelde Paul even later en ik kwam charmant omhoog van de slachtbank uit de stoel.

Na een groepknuffel 'doei' en 'dag' en een nieuwe afspraak voor volgend jaar konden we weer naar huis. Op de terugweg reed de Chef bijna een mevrouw van haar fiets, naar de eeuwige jachtvelden. Ik dacht nog: 'ik zou maar een beetje afremmen' maar dat deed de Chef niet en het scheelde niets. Echt op een haar na, ik zat weer met samengeknepen billen maar niet van de kramp dit keer. Had haar even niet gezien...

Vanmiddag Andre bijna uitgelezen en ik ga steeds meer van die jongen houden, dat deed ik toen al, nu weet ik ook weer waarom. Enig boek; een aanrader als je van tennis houdt.

Ook nog gesport vamiddag en de kerstboom opgetuigd met allemaal leuke Tuttemerull spullen. De Chef vindt de boom prachtig en dat zegt wat, want meestal zegt ie er niets over. Als pronkstuk hangt in de boom een fotolijstje met mijn papa erin; gekregen van Thea Maassen, de schat...

Kramp

Niets geen woordeloze woensdag, want anders snappen jullie niets van het plaatje dat ik met zorg google-de. Er zijn trouwens heul veul ranziger plaatjes te google-en maar dat kan ik jullie niet aan doen, dan stoppen jullie geheit met lezen en dan krijg ik geen enkele reactie. En ik ben gek op reactie's dus vandaar dit keurig nette plaatje van een blinde darm.

Het gaat er even om waar de blinde darm zich in het lichaam bevindt: rechts onderin de buik.

Tenminste, daar hoort ie te zitten want ik heb toch zomaar het donkerbruine vermoeden dat ik ietwat anders in elkaar steek dan gemiddeld. Daar waar zusdus pijn in haar nek, rug, lijk lijf en ledematen heeft, heb ik vandaag pijn in de buik. Linksonder. Volgens de tekening en ook volgens mijn kennis van lijf en leden zitten daar alleen maar darmen. Heul veul darmen. Wel 5 meters eindeloze darmen. Dikke en dunne darmen. En die doen pijn.

Ik moet wel even opbiechten dat ik in 2 dagen tijd, met een waas voor m'n ogen 3 kommen uiensoep naar binnen heb zitten schranzen lepelen in het kader: het is lekker, ik hoef alleen maar te slikken en trouwens; uiensoep werkt meestal ook lekker vlotjes op mijn trage darmgestel. De uiensoep op het werk is namelijk de lekkerste van de wereld en gisteren hadden we tijdens de MD-cursus zelfs gratis uiensoep! Ik heb me echt laten gaan, want er is niet zo heel vaak uiensoep op het menu.  En u kent mij als iets gratis is, dan zou ik me er bijna aan doodeten...

Na 3 kommen uiensoep geven mijn darmen geen kik. Geen kramp kan ik beter zeggen. Tot vandaag. Ik zou denken dat mijn blinde darm schreeuwt om verwijdert te worden, maar ik denk dat de uiensoep alsnog opspeelt. Hoop ik ook, want anders moet ik onder het mes en da's geen optie vlak voor mijn vrije dagen.

Het gaat dus eigenlijk nergens over, maar daar kan ik ook niets aan doen.

Iemand een tip, anders ga ik vanavond geheel ontremd aan de bisacodyl, want ik wil morgen niet bij de leukste tandarts van Nederland al gassend op de stoel liggen met m'n bakkes open en samengeknepen billen.

Foutje, geen dank

Ik had ergens al gezegd dat het vrijdag een dag was om snel te vergeten, alarmfase 3 enzo, gewoon geen leuke dag.

Vanmorgen begon ik met frisse moed en met mijn telraam opschoot: nog 10 dagen en dan heb ik vrij.

Maar. Toen. Vertelde 'n collega dat ze op zondag een doos in de medicijnkamer hadden gevonden met daarin 10 ampullen met Mex.griep injecties. Dat zijn 100 injecties want er gaan er 10 in/uit 1 ampulletje. Da's op zich geen drama, ware het niet dat die ampullen vrijdag geleverd zijn en toen direct in de koelkast hadden gemoeten. Dus. Vrijdag -zondag: dan ben je toch een slordige 2 dagen verder. En die zooi mag niet uit de koeling!

Er was iets mis gegaan maar ik waste mijn handen in onschuld. Ik had geen mail gekregen dat die ampullen geleverd zouden worden en ik had geen ampulletje langs zien komen op die waardeloze vrijdag. Dacht ik.

Collega ging haarfijn uitzoeken aan wie die ampullen waren afgeleverd en vertrok van de afdeling.

Toen ik aan m'n 4e bak koffie zat, kwam collega terug en meldde dat ze eruit waren. Da's mooi, vertel maar.

Jij hebt die ampullen aangenomen, C. heeft ze persoonlijk aan jou afgeleverd. En die 'jij' was 'ik'! Maar dat snapten jullie ws al. Nouechtniet! Ik weet van niets!

Kon het me dus ook gewoon echt niet herinneren dat er ook maar iets aan mij was gegeven die beroerde vrijdag. Echt: volledig gedelete. Geen idee waar ze het over had. Ik kon wel janken en omdat ik van oververmoeidheid al zo op m'n tenen loop deed ik dat dus ook. Pure frustratie en vreselijk geirriteerd omdat ik altijd alles in het snotje heb en zorg dat het loopt. Ik weet normaliter wat ik doe, regel alles tot in detail en maak zelfs schijtschema's voor collega's. Bij wijze van spreke natuurlijk wat dat schijtschema betreft maar ik geef even een voorbeeldje. Ik had hem zo verschrikkelijk hangen...

Afijn, dat gebeurt er dus als je alles maar blijft opstapelen en zieke apo.assistentes niet vervangt.

Er zijn geen doden gevallen, noch hebben we patienten volgespoten met insuline, maar ik baalde als een stekker.

Andere collega heeft het RIVM gebeld om nieuwe ampullen te bestellen en ondertussen zocht ik op internet hoelang die rotampullen uit de koeling mogen zijn.

En, O Glorie, ze mogen wel voor langere tijd uit de koeling zijn, wanneer de ampul nog volledig is afgesloten en niet is aangeprikt. Dus: gewoon gebruiken die dingen en niets aan de hand.

M'n bek viel open: doen ze daar dan zo spastisch over? Die ampullen worden bijna vervoerd met een politie escorte en bij de eerste levering moest er in 3-fout voor getekend worden...

Afijn, dit heb ik ervan geleerd: vol=vol. Net als Nederland. Maar in dit geval mijn hoofd afgelopen vrijdag...

En volgende week krijg ik m'n 2e injectie, als we hem optijd uit de koeling halen....

Mag het licht aan?

Het weekend nadert in rap tempo zijn einde en ik knap op.
Jammer dat ik dit gevoel gisterochtend niet had want dan had het een leuker weekend geweest dan het nu was.
Net als zusdus werd ik jankerig wakker en brulde in m'n hele-alleentje alles bij elkaar gisterochtend. Het zat er vanaf vrijdag al aan te komen. Een rotdag op het werk gehad: 3 uur lang minstens 1000 pillen uitgezet voor 5 dagen omdat de apothekers assistente ziek was en er geen vervanging geregeld was. Dat betekent dan dat ik dus niet toe kom aan m'n eigen werk, er vanalles aan me gevraagd wordt terwijl ik geen tijd heb (en daar heel onhebbelijk van wordt) en ik dus eigenlijk de hele dag achter de feiten aan heb lopen hollen. Echt, alarmfase 3 trad in werking.
Gisteren was de sterfdatum van m'n neef en ws. daarom jankte ik de ogen weer eens ouwerwets uit m'n kop. En o, wat mis ik m'n vader dan weer en wens ik zijn armen gewoon nog 1 keer om me heen. Verder niets, alleen maar zijn armen om me heen... Het is natuurlijk onnozel om te wensen, want ik weet ook wel dat dat niet 'gewoon' even kan en dus jankte ik erom.  Het luchtte wel op, maar 's middags dacht ik dat ik nu de griep zou krijgen: koud, Koud, KOUD! Zelfs het wokken met de mannen smaakte me niet...
Vanmorgen een advertentie in elkaar geflanst en  vanmiddag gelezen hoe Andre zich zorgen maakte tijdens de finale van een grand-slam dat hij zijn haarstukje zou verliezen... Ach en ik snap hem wel met dat haarstukje; hebben wij vroeger nooit eens een kipfiletje in onze bh-tjes staan duwen om het nog wat te laten lijken? Nou? 
Toen vanmiddag de laatste bui bij de kust wegtrok, trok ook mijn depressie weg. Ik liet het eten voor wat het was en meldde de Chef dat ik naar de plaatselijke Koppensnellers ging om eten te halen. Lekker makkelijk. Ik bestelde een bakje lijst en bami en de Koppensnelster keek mij meewarig aan. Blijkbaar is mijn chinees niet van dusdanige kwaliteit dat ze mij in 1 keer snapte en dus noemde ik uiteindelijk maar het nummer. Want zeg nou zelf; weten jullie hoe je Koe Lu Ha en Kindou Kai uitspreekt? Daarbij wil ik ook graag van te voren nog even weten wat ik in m'n kanaaltije naar binnen ga schuiven, dus het duurde even voor ik op het bankje op mijn feestmaal bestelling zat te wachten.
'Sambal bij?' klonk het al ras van boven mijn bestelling uit. Ja glaag en glaag ook de nieuwe kalender. Maar die hadden ze nog niet. Zo jammer he, dat ze die afzichtelijke kalender nog niet hebben. Ik schepte overmoedig mijn bord vol met lijst en klokante kipstukjes en vrat m'n vork er bijna bij op. Het was lekker en ik heb heel geen spijt van deze 'uitspatting'. Zo. Dus.
En nu heb ik mijn wekker alvast maar weer aangezet, want morgen is het weer vroeg dag. Nog 1,5 week en dan heb ik vakantie! Een hele week vrij maar liefst, ik kijk er zo naar uit...
En dat ik komende week in 8 dagen tijd, maar liefst 3x bij de tandarts in zijn stoel zit, vind ik niet eens erg. Ik droom alleen nog van 'VRIJ-zijn'...

André!

Het was een lekker dagje. Ik sliep uit tot 7.10 uur en stond fris en fruitig op.

Toen de laatste man vertrokken was om 8.45 uur heb ik mezelf uitgebreid gedouched. Doe ik iedere dag dus da´s niets bijzonders. Ik sla liever een maaltijd over dan een douchebeurt.

Om eens goed puin te kunnen ruimen moet ik alleen in huis zijn, anders worden de mannen onrustig en sjagerijnig van mijn opruimwoede. Heerlijk om het dan ook te zien opknappen in huis. Was wegwerken, hier en daar een sopdoekje over trekken et voila: het glanst je weer tegemoed.

Toen ben ik boodschappen gaan doen; heb bijna een tweede familieplanner gekocht voor 2010, maar bedacht me optijd: die heb ik laatst al in mijn handen gehad, dus die moet ergens thuis liggen... postzegels gescoord en een boek.

Ik lees graag als ik maar genoeg tijd heb.

Vroeger als pasgetrouwde bakvis was ik helemaal gecharmeerd van André Agassi. Ik kijk al jaren tennis en niet alleen omdat ik het zo'n leuke sport vind. Laat dat duidelijk zijn. Nu hebben we Nadal, Verdasco en Federer, met benen als boomstammen en ook al zo handig met een tennisracket. André had iets wat andere tennissers toen niet hadden. Iets rebels, mooie uitstraling, 'n kop met lang haar en een enorme bankrekening messcherpe back- en forehand. Daar kon de Chef alleen maar van dromen en ik ook. En aldus geschiedde. De Chef heeft veel talenten, hij kan alleen niet tennissen. Dat u dat even weet. Ik klaag niet, ik merk het alleen even op.

Ik ben lekker vanmiddag op de bank gekropen met het boek en het leest lekker weg. Dat boek gaat de vrije week voor de kerst niet halen, dat heb ik zo uit. En dan begin ik gewoon overnieuw.

Dus als jullie me missen:  ik lees. Als de bakvis van vroeger maar dan anders.

Wat nu weer?

Geen idee wat er aan de hand is maar ik heb een heuse ' writersblock'.
Beetje dipje ook en volgens mij komt dat gewoon doordat ik na de zomervakantie die ik me niet eens meer kan herinneren geen vakantie meer heb gehad.
Ja, een dagje extra vrij en die doorgebracht in Harderwijk waar ik trouwens erg van opgeknapt ben. Heerlijk was dat. Maar geen vakantie dus in die zin dat je 'even helemaal niets moet'.
Ik ben intussen wel aan het aftellen, want over 3 weken haak ik even af. Dan heb ik zomaar de dagen voor de kerst vrij. En ik heb er zoveel zin in! De Chef gaat dan met een vriend naar ons optrekje op de camping omdat er nog een stuk aangebouwd moet worden en omdat vriend dan beschikbaar is. Het zal de Chef weer ongetwijfeld een week of wat heel veel meer pijn opleveren, maar soms moet hij wel omdat het niet vanzelf gaat en ik wel veel talenten heb, maar alleen niet kan timmeren. Dus. Dan is de Chef 5 dagen weg en ik vrij, zodat ik dan kan zorgen en waken over onze larfjes want alletwee thuis zonder een biologische ouder in de buurt is niet wenselijk met 2 pubers die elkaar naar het leven staan nog regelmatig in de haren zitten.
Ik heb nog geen plannen voor die week vrij. Ik heb dan geen auto dus ik moet in de buurt blijven. Niet erg hoor, ik ben vooral van plan om te gaan slapen, te gaan lezen en te gaan 'niets doen'. Alleen het feit al dat ik niet om 10 voor 6 m'n bed uit wordt gewekkerd....  Vanmorgen klapte ik reeds om 5 uur mijn luikjes open en draaide mij verheugt op de andere zijde: nog 50 minuten, dus ik kan nog even lekker slapen. Nou, fout hé, ik heb geen minuut meer geslapen. Ja 3 minuten voor m'n mobiel af ging zou ik nog even in een rem-slaap schieten maar dat feest ging dus niet door. Zo jammer.
Wel lekker is dat m'n haar wat langer wordt en dat ik nu niet meer elke ochtend sta te wassen en te fóhnen en te sprayen en te kleien. Het scheelt echt en alleen daarom al wil ik het niet meer zo kort hebben.
Nog even iets: ik doe niet mee aan de woordenloze woensdag. Niets voor mij en anders zou ik nu ook heel vreselijk in overtreding zijn ofzo.
En, last but not least, ook nog even naar aanleiding van het blogje over wel of geen afscheidskus: aan de reacties te lezen ben ik niet de enige die zich in de vroege ochtend op zijn partner stort, zijn bakkes doorspit voor een kusje en bijna bezwijkt door de lucht die daaruit opstijgt. Nee dus, doe ik niet en dat ga ik ook niet doen en bovenal, de Chef verwacht het ook niet van me en ik niet van hem. Wel zeggen we nu voor we aftaaien 'bedankt voor alles hé'. Bijna net zo lief als een afscheidskus op een ontwakend hoofd...
Ik zei het al: een ' writersblock'....

Je hebt van die dagen

Je hebt van die dagen dat je meer dan genoeg onderwerpen hebt om over te bloggen.
Je hebt ook van die dagen dat je geen idee hebt waarover je moet bloggen.
Ik kan u melden: dit is zo'n dag.
Geen idee wat ik wil delen met jullie.
Ik zou jullie kunnen vertellen dat het best een lekker dagje was op het werk en dat ik tussen naald en spuit door ook nog een Sint gedicht in elkaar heb zitten flansen voor een behoeftige collega. Maar dat doe ik niet.
Ik zou jullie kunnen vertellen dat ik na het werk meteen maar boodschappen heb gedaan en eten heb gehaald zodat de Chef kon koken terwijl ik zweet in m'n reet sportte van 5 tot 6. Maar dat doe ik niet.
Ik zou ook kunnen vertellen dat de Chef in een dip zit omdat z'n eikel van een leidinggevende hem eruit probeert te werken, maar geen poot heeft om op te staan. Daarnaast zit hij als WAO-er in een beschermde positie, maar het maakt het niet makkelijker voor de Chef. Maar dat doe ik niet.
Ik zou ook kunnen vertellen dat ik me zorgen maak over de Chef door deze hele toestand en omdat hij nu ook weer zoveel pijn heeft omdat hij gezegend is met o.a velen soorten reuma. Maar dat doe ik niet.
Ik zou misschien kunnen vertellen over een blog die ik donderdag las en precies de woorden zegt die ik al tijden lang diep van binnen voel. Maar dat durf ik niet.
Ik kan ook vertellen dat ik zo aan vakantie toe ben en dat ik er soms zo de schurft van heb dat ik 4 dagen moet werken maar ja, de Chef heeft er ook niet om gevraagd... dus dat doe ik ook maar niet....
Wat ik wel kan doen is al die gevoelens met jullie delen door een schilderij die ik maakte en die dit alles uitdrukt. Het origineel is van Christa Rosier, ik ben weg van haar werk en heb o.a deze nageschildert en op een prominente plaats in de kamer hangen. Ik denk dat ik dat maar doe...

Onderschrift van Christa bij dit schilderij: Een huilende vrouw staat met uitgestoken arm naar boven. In haar hand een verkreukeld stuk papier, dat de vele onverhoorde gebeden symboliseert. Uit de houding van deze vrouw spreekt gebrokenheid; haar wereld staat stil, ze ziet geen uitkomst meer. Letterlijk staat ze met haar gezicht tegen de muur. Daarom ziet ze niet het licht dat op haar valt; het licht dat een teken is van God's aanwezigheid en troost. Die troost zal ze niet ervaren als ze zich niet eerst omdraait.

Soms, heel soms, durf ik me niet eens om te draaien maar ik denk dat ik dat toch maar weer eens ga doen, want ik kan niet en wil niet, zonder die aanwezigheid en troost...

Sint en Piet, maar dan anders

Hier kan ik dus echt in een scheur om liggen... en da's ook wel eens lekker.

Afscheidskus

Ik kom nog eens ergens.
Zit ik niet in Harderwijk voor 1-of-andere open dag dan ben ik aan het werk.
En op dat werk gisteren hadden we het o.a. het afscheid nemen met een kus van je lief voordat je op een onzalig tijdstip in de nacht/ochtend naar je werk gaat.
Afijn, de meesten kachelen dus voor ze vertrekken, terug naar de echtelijke sponde om hun lief af te lebberen en gedag te zeggen.
Sommigen gaan ook hun bed uit als lief eerder weg moet en zwaaien hem/haar dan uitgebreid uit.
Ik niet.
Ik kijk wel uit.
En dat vonden sommige collega's 'vreemd'. Ik leg het even uit:
Mijn lief slaapt met een masker op z'n welgevormde hoofd ivm slaapapneu en zou van mijn afscheidskus een bijna-dood ervaring oplopen als ik het masker van zijn schedel trek terwijl hij net zijn laatste rem-slaap inschiet. Wellicht zou hij mij dan weer wel tegen komen tijdens die bijna-doodervaring maar ik denk niet dat het onze relatie dus echt zal gaan verdiepen zo'n afscheidskus.
Kijk, ik ben echt wel gek op de Chef, al 23,5 jaar maar wij zijn niet afhankelijk van een afscheidskus voor ik ga werken of voordat ik moet poepen en 5 minuten uit het zicht ben.
'Ja maar, als er nu iets gebeurt dan heb je geen afscheid genomen', zeiden de collega's.
'Nou, dan moeten we het doen met de kus van de week avond ervoor', zei ik.
Als ik op donderdag vrij ben dan ben ik al wakker en uit bed voor de Chef vertrekt. Want ja, ik zit dan nog in het ritme van 'vroeg op' en half 8 is al uitslapen voor mij.
En ja, O Glorie, ik zwaai hem dan wél uit: Ik moet er nl. zéker van zijn dat ie echt weg gaat en dat ik het rijk alleen heb. (grapje, grapje mensen, ik zwaai hem uit en wens hem sterkte zonder mij)
Gisteren toen ik thuis kwam heb ik eerst de Chef gedag gezegd. Met een zoen overigens. Want ja, je weet maar nooit... Gisterenavond ook en vanmorgen voor hij wegging heb ik hem weer gezoend en hij mij en om geen enkel risico te lopen heb ik hem ook bedankt 'voor alles'.

Gekkigheid met een knipoog, want sommigen van ons weten wat het is, als je geen afscheid kan nemen van een geliefde. Ik heb bijv. niet met woorden afscheid kunnen nemen van papa. Maar dat hoefde ook niet want we waren niet afhankelijk van die laatste 4 dagen aan zijn bed terwijl hij er al niet meer echt bij was; we wisten dat we onuitsprekelijk van elkaar hielden. Een laatste kus of woorden zou daaraan niets veranderen.
De Chef en ik weten ook dat we niet, van een wel of niet gegeven kus in de ochtend afhankelijk zijn om onze liefde te bevestigen.

Wat doen jullie? Geef je altijd een zoen voor je gaat poepen werken ? Ook als je lief nog slaapt? Zwaaien jullie je lief uit? Of ben ik de enige die al dan geen afwijkend afscheidsgedrag vertoont?

Stamppotboerenkool

Vanmorgen voor ik naar het werk vertrok had ik een helder momentje.
'Ik ga met de auto', dacht ik want de kans op regen was 90%.
Omdat ik woensdag tot op m'n corrigerende onderbroek ben natgeregend op weg naar huis wilde ik dit vandaag ten alle tijde voorkomen. Met de auto dus.
Vanmiddag op weg naar huis, goot het idd van de regen. Ik was helemaal in mijn nopjes met mijzelfe: ik had het haarfijn aangevoeld en plukte daar de vruchten van.
Omdat ik ook nog om boodschapen moest belde ik naar de Chef om zijn diner-wensen door te nemen.
'Boerenkool', klonk het vastberaden uit de mond van de Chef. '2 kilo boerenkool, aardappelen, spekjes, worst en natuurazijn' somde hij op.
'2 kilo Chef'? daswelheulveul'... haperde ik.
Nee, volgens de Chef staat in het stamppotboekje van U.nox (gratis bij 20 unoxworsten) dat je 2 kilo boerenkool nodig hebt om het op boerenkool te laten lijken.
Alles goed hoor, neem ik 2 kilo boerenkool mee... dagdag.

Toen ik na 10 minuten bij de Hoogvliet bij het boerenkoolschap stond, zag ik dat ik maar liefst 8 (!) zakken boerenkool nodig had om aan de wensen van de Chef te voldoen. Normaal redden we het met 1,5 zak van 250 grammetjes, dus ik trok toch lichtjes mijn pas geverfde wenkbrauwen op.
En belde de Chef want als ik toch 8 zakken boerenkool in m'n karretjes pletter, eten we de komende 2 weken... Boerenkool. En daar heb ik geen trek in.
Dus belde ik de Chef op, terwijl ik over m'n 8 zakken in m'n karretje waakte.
Chef is een slimme man, die weet wanneer z'n vrouw misschien wel eens gelijk kan hebben...
'Oh, da's wel veel ja 8 zakken... doe dan maar 2 zakken...'
En aldus geschiedde.
Het zal u niet verbazen: we hadden meer dan genoeg boerenkool.
De Chef heeft het klaargemaakt terwijl ik het zweet in m'n reet sportte.
En dat stamppotboekje van U.nox nemen we in het vervolg wel met een korreltje zout anders eet je je het ongans aan de stamppot en de U.noxworsten...

Ge-Tuttemerull-d

En toen stond ik vanmorgen om 11.05 uur zomaar ineens bij de leukste mensen uit Harderwijk in het leukste open huis van Nederland.

En verrot, ze herkende zusdus en mij zonder na te hoeven denken. Da's echt een hele opluchting, want ga maar eens uitleggen waar we elkaar nouookalweer van kennen.

Natasja kwam gelijk met ons aan en voor we het wisten stonden we met elkaar te praten alsof we elkaar al jaren kennen en elkaars grootste vriendinnen zijn!

Ik zou zeggen, kijk maar naar de foto's, dat zegt meer dan mijn stuntelige woorden.

Ilse met haar enige echte G.uido. Ik moet zeggen: je hebt smaak Ilse! het is een leuke foto geworden al zeg ik het zelf.

Zusdus met Natasja. En dat de mond van zusdus openstaat is niet verwonderlijk. Het is niet gelukt om een foto met gesloten mond te maken....

De taart en cappucino zijn net op.

Ze had de taken goed verdeelt: G. en Simone pakten in en rekenden af; Ilse entertainde haar klanten. En dat deed ze goed, maar da's ook niet zo moeilijk met leuke klanten... *kuch, hoest*

En bijdeweg: Elvis is niet dood, hij is nog springlevend!

Dus mochten we hem even zien en hopen op snel nog een nestje in de 7e hemel....

 En net toen we dachten; we hebben alles wel gezien en gekocht kwam daar nog ineens een mede-blogster binnen:

 Vooraan Zusdus en Natasja, daarachter met Ilse het nisje: Soes in levende lijve!

Ik ben blij dat ik vrij heb genomen vandaag.

Met een tas vol leuke kerst en andere hebbe-dingetjes togen we huiswaarts.

Jammer van de kilometers lange file bij Amsterdam al om 3 uur en de regen onderweg, maar het mag mijn pret niet drukken.

Ik heb een hele leuke dag gehad en zou 't zo nog een keer doen als Ilse deze open dagen overleeft en ooit nog eens aan zo'n mega-klus begint...

Enne... Ilse: bedankt voor je gastvrijheid in jullie 7e Hemel, je bent in het echt nog leuker en liever dan ik al dacht.

Killer heals @ work

Nog even een klein vervolg op het vorig blogje.

Nou ja eigenlijk ook niet, maar het gaat wel over het werk.

Omdat ik als heuze hoofdzuster het goede voorbeeld moet geven, heb ik besloten om komende dinsdag de mex.griepinjectie in m'n ranke arm te laten jassen. Als het zou moeten deed ik het zelf nog (doe ik ook met de vit.B12 in m'n been) maar de heren directeuren hebben dit klusje uitbesteed dus er komt een pleeg van buitenaf om het gesticht te enten. Alles goed hoor.

Maar, niet alleen geef ik het goede voorbeeld voor zo'n prik, ik probeer ook qua kledingvoorschriften de juiste toon te zetten. Het oog wil nl. ook wat en je zal maar maanden bij ons op de afdeling liggen; dan wil je ook dat het personeel er een beetje apetijtelijk bijloopt.

Dus.

Vandaar dat ik mijn klompen aan de wilgen heb opgeknoopt en mij een ander hakje heb laten aanmeten.

Zie hier mijn revalidatiecrocs.

Ookal moet u het dit keer zonder hoofd doen; ik ben het echt dat zie je aan die geweldige heupen en dat wat er bovenuit steekt. Ik meld er even niet bij, dat ik bijna bij m'n enkels afbreek en mij ondertusen vastklamp aan de lockers. De collega achter mij staat paraat om mij op te vangen mocht ik echt omslaan.

Maar het ging goed, ik had zelfs nog de moed om een andere pose aan te nemen.

Ja ja, echt slangeleer en het hakje en dat wat er het hakje om mijn voeten moet houden kost zo'n slordige 375 euri. Ik stikte er almost in en vond het wel heel gedurfd van collega dat ik haar killer-crocs even aan mocht.
Want het zal u niet verbazen dat die dingen niet tot mijn garderobe behoren. Echt, ik was blij dat ik ze uit kon doen en dat alle botten in beide voeten nog op dezelfde plek zaten als 10 minuten daarvoor.
Ik breek namelijk al af als ik op meer dan 3 centimeter hak sta, daar kan ik niets aan doen da's een erfelijke aandoening.
Maar leuk was het wel en ik zie het al: heel even hadden jullie écht het idee dat ik op deze dingen over de afdeling rondhobbel. Ik moet u teleurstellen, maar gelukkig heb ik de foto's nog...

Zuster Eu

Voorlopig moet ik nog een paar jaar doorzuchten voor ik met pensioen mag.

Maar liefst 2 hele generatiekloven scheiden mij van een uitgewerkte toekomst.

Tenminste, als het een beetje tegenzit dan ben ik ruim oma als ik afzwaai.

Je zal denken; wat is nou 2 jaar langer doorwerken? Maar er zijn beroepen waarin je er toch niet aan moet denken dat je tot je 67e door moet.

Hoe zal bijv. de zorg eruit zien over 23 jaar?

Wanneer al m'n collega's en ik 's morgens aankomen voor de dagdienst, staan we waarschijnlijk in de omkleedruimte bij elkaar de steunkousen aan te sjorren, al dan niet zittend op een rollator. We maken elkaar erop attent dat de inlegger uit de onderbroek zakt of dat 10 kalknagels in 2 teenslippers echt not done is aan het bed. Na de overdracht halen we voor een laatste check ons gebitje uit ons kanaaltje en spoelen die in de waterkan schoon. De rapportage is in extra grote letters en kan zonodig met 1 druk op de knop voorgelezen worden als onze ogen het kleine schrift niet meer kunnen lezen.

Daarna trekken we elkaar omhoog uit de stoel, doppen onze catheters af van de nachtzak en brengen een dagzakje aan et voila.. op naar de patienten die op ons liggen te wachten.

Die patienten zouden zo ongeveer onze kleinkinderen kunnen zijn; wanneer ze onze naam niet weten, roepen ze 'oma' of 'opa' en dan komt het vanzelf goed.

(Dat is nu al regelmatig zo dat je eigen kind zou kunnen zijn: vandaag een knul van 17 opgenomen na een scootercrash)

Maar is het wel zo veilig dan om al die fossielen nog aan het bed te zetten?

Ik heb de mazzel dat ik dat nu al niet meer doe, maar hoe beweeg ik me voort over 23 jaar? Heb ik dan die personeelspas vooral voor mezelf op m'n uniform, zodat ik terug kan lezen 'wie ik ben' en 'op welke afdeling ik werk'? (Da's trouwens een geweldig idee zeg! Gat in de zorg-markt)

Staan we regelmatig met een verkeerde spuit aan het bed, omdat zr. Euthanasia (zeg maar 'Eu') echt iets anders gehoord denkt te hebben?

Ik weet het niet. We zien het wel. Tegen die tijd is er wellicht ook een ander kabinet en is er weer van alles verandert. En, niet geheel onbelangrijk, wie weet haal ik de 67 niet eens... (nee, ben niet depressief ofzo alleen naar reeel)

Ondertussen heb ik het nog steeds naar m'n zin na 20 jaar in hetzelfde gesticht; heb ik een onwijs leuk en deskundig team om me heen hobbelen en wordt er hard gewerkt.

En om niets aan het toeval over te laten heb ik in mijn oneindige wijsheid besloten om op het werk, de gratis en voor niets aangeboden Mexicaanse griepinjectie te nemen.

Grote kans dus dat jullie mij aan het bed krijgen over 20 jaar, met kalknagels, kunstgebit en dagzakje aan m'n been over m'n steunkouzen heen....

Kanniewachtenie...

Mijn mannen

Hevige twijfel overvalt mij.

Zal ik wel, of zal ik niet.

Houd ik de mannen in mijn leven anoniem of laat ik zien waar ik meestal heel blij mee ben?

Deel ik jullie in mijn vreugde of laat ik jullie zelf een beeld verzinnen bij mijn mannen?

Ik hakte de knoop door toen vorige week de schoolfoto's binnen kwamen.

Dus hier zijn ze dan: applaus graag voor mijn 3 mannen!

De twee buitenste hebben we 'zelf gemaakt'. Is het geen pracht?

De middelste heb ik gejat van een camping en, overigens onbegrijpelijk, er is nooit aangifte van vermissing gedaan. Zelfs niet door z'n moeder.

De Chef werkt op dezelfde school als waar onze larfjes dagelijks worden onderwezen.

Toen de schoolfotograaf er was, heeft de Chef ze uit de klas gehaald en zijn ze op de foto gegaan. 'Voor moeder' stond eronder. Grapje natuurlijk, maar wel leuk om een foto van m'n mannetjes te hebben. Ik zei nog tegen de Chef. Leuk voor je mams, want ik sta er niet op, die zet ze vast wel neer. Maar dat doen we dus niet. Het is nl. all-inclusive. Ik niet? De kinderen ook niet.

De larfjes mochten ook nog apart op de foto en die zijn ook goed gelukt al zeg ik het zelf, maar ik ben natuurlijk gezegend met een moederlijke blindheid, waardoor die van jezelf altijd de mooiste zijn.

Oudste ~Jasper~ 18 december 1993.

Door hem werd ik moeder. Alleen daarom al vergeef ik zijn, voor mij bijna traumatische baby-tijd. Meneer kwam 10 hele dagen 'te laat' en ik maar wachten. Na de bevalling sodemieterde ik na 7 dagen van mijn rose wolk en ben er nooit meer opgeklommen. Hij was een huilbaby en ik wist niet wat me overkwam. Er was geen bijsluiter bij geleverd en ook had niemand mij verteld dat 'een baby niet altijd leuk is'.

Toen nog 3-hoog-achter, alleen, zonder familie of vrienden (wel een lieve collega die ik nu 'vriendin' noem)  in de buurt en een sch. familie die niet naar de stamhouder en zijn ouders omkeek. De Chef en ik: we zijn er samen voor gegaan en weten o.a door Jasper's komst dat we op elkaar kunnen bouwen.

Jasper is inmiddels opgedroogd tot een heerijk kind. Bijna 16  en nog regelmatig hangt hij in m'n nek en verteld hij me dat 'ie van me houdt'. En ik van hem, maar dat is ook niet zo moeilijk. Hij lijkt in alles enorm op zijn biologische vader (op de foto in het midden ;-)) Alleen zijn steile haar en zijn lieve karakter uiteraard heeft ie van mij. We knijpen tot nu toe in onze handjes met Jasper: hij rookt niet, hij drinkt niet (gaat van bier over zijn nek) en ligt niet te blowen in de duinen zegt ie. Doet het goed op school, houdt zich aan gemaakte afspraken en heeft veel vriendjes. Ja, ze bestaan nog, pubers die zich aan afspraken houden... Hij moet alleen wat  meer zijn rommel opruimen en wat liever voor z'n broer zijn, maar ach, we moeten iets te wensen hebben toch?

Jongste ~Dion~ 01 augustus 1996.

Toen hij uiteindelijk op mijn buik lag, ik nog 'high' van het lachgas, wist ik dat het 'goed' was. Zo'n oergevoel waar je geen invloed op hebt.

Door mijn bekkeninstabiliteit ben ik met 38 weken ingeleid en als pleister op alle hechtingen en nog 2,5 jaar een gaar bekken, was Dion een verrukelijke baby die alleen huilde als hij zn moeder wilde zien, honger had.

Het eerste wat m'n moeder zei toen ze Dion zag in het ziekenhuis was: 'precies een Dijkstra'. Mijn vader knikte en vond dat ook. En ik? Ik was blij en beaamde de heldere kijk van mijn ouders op deze vers-van-de-pers baby. Het is ook inderdaad 'een Dijkstra'. Hij heeft alleen wel slag in zijn haar -net als de Chef- en ook de Chef's gare knieen, maar verder heb ik erg m'n best gedaan op Dion. Ik heb het dan ook nooit 'erg' of als 'gemis' ervaren dat ik 2 jongens heb gekregen en geen meisje. Ze zijn zo anders, voor mij kan daar geen meid tegenop. Dion was 1,5 pond lichter en 5 centimetertjes kleiner dan zijn grote broer en echt een hele andere baby en nu ook een heel ander kind dan z'n broer.

Dion is dus mijn plakplaatje. Hij komt wat meer los van mij en gaat zelfs hele weken met de Chef naar de camping en zit ook niet meer na school op de bank letterlijk op mij te wachten. En dat is goed, want ik moet er toch ook niet aan denken, dat hij dat over 10 jaar nog doet.

Ik zou zeggen, geniet van het uitzicht (print ze uit, doe ze in een lijstje) ik zal ze nl. niet zo vaak ten toon zetten op het www.

Jullie snappen mijn gepaste trots wel een beetje, toch?

Overigens: u kunt ze wel leasen, maar ze zijn waarschijnlijk onbetaalbaar voor julllie gewone stervelingen....

Kurhaus

Weer thuis.

Met de blaren op m'n kont van het zitten en stalbenen van het staan tusendoor. En van de feestavond maar dat terzijde.

Ik hoor natuurlijk politiek correct te melden hier dat het heel erg leerzaam was en ik heb nieuws: dat was het ook! Veel uiteenlopende onderwerpen en niet alleen maar over natte kruisjes incontinentie en wat je daartegen kan doen. En da's fijn, dat houdt je wakker en alert. Zo hadden we vanmiddag een sexuologe uit het zkh uit D.oetinchem ( ja Mar, bij jou om de hoek!) en we hebben gebruld. Je zou bijna wensen dat je een probleem had, dan kan je met je partner eens bij kletsen bij haar. (wachtlijst van 1 jaar!)

Naast het leerzame deel was het reuze gezellig. Vrijdag zo'n 150 mensen en vandaag 70. Beetje massaal als we de reisjes naar Swiss, Engeland en Zweden vergelijken met z'n 20-en maar toch ook leuk. Denk trouwens niet dat jullie willen weten wie de gouden catheter heeft gewonnen en waarom, dus dat meld ik maar niet hier.

En het Kurhaus natuurlijk; daar ben je ook niet iedere dag. Ik lag er gewoon in m'n blote kont in het ligbad!

En ik heb de gratis sloffen uit de kast in m'n koffer gestopt. Hans Klok is er nix bij.

Bij de badjas en de paraplu hing een briefje dat als ik de badjas of de plu graag wilde, ik hem gewoon kon kopen bij de receptie. Ja dahag, ik had al gratis sloffen.

M'n kamertje voor 1 nacht.

Collega en ik kregen uiteindelijk een aparte kamer, dus ik kon m'n tanden vannacht zonder toeschouwers op het nachtkastje kwijt.

Uitzicht kamer op de voorkant van het Kurhaus.

Gisterenavond dus het feest. Het eten was lekker, het drinken gratis en het motto 'spoelen moet'.

Ja, als je met een leverancier van catheters op stap bent moet je wel voldoende drinken en daarna alles weer volledig zonder residu uit je blaasje zien te krijgen! En aldus geschiedde.

Na het eten heb ik me een slag uit m'n corrigerende hemdje gedanst. Op de muziek en onder het toeziend oog van de band Geen-I.D ( gave band; leuke muziek en goede zangers en 1 zangeresje)

En dan dat hemdje mensen, dat hemdje. Had ik het maar eerder geweten! De uitvinding van de eeuw. Alles strak en op de juiste plaats binnen proportie. Ti en Et ook niet in de verdrukking gekomen nadat ik het hemdje deskundig op de juiste plaatsen had geschikt. Niet in m'n jurkje (het ging niet lukken, maar da's psychisch) maar in m'n trekking , topje en lang zwart vest. En daaronder dus dat hemdje.

Na het feest nog een stuk over de boulevard gelopen om bij te komen en goed te kunnen slapen.

De eetzaal voor ontbijt en lunch.

Ik voelde me gewoon op vakantie tijdens het ontbijt. Er stond zelfs champagne, om je bij het krieken van de dag alweer een stuk in je kraag van te drinken. Niet gedaan, gewoon 2x thee en 1x sinaasappelsap.

Achterkant Kurhaus / de Pier.

Mooi plaatje tot besluit. Vanmiddag rond 16 uur. Geen regen meer en dus hebben we de Pinda van collega het strand opgeduwd en zijn we in 1 streep naar huis gereden...

Collega en ik kunnen nu gaan aftellen tot eind maart: studiereisje Barcelona... nee, ik klaag niet...