Πλούτος και ελεημοσύνη

Όποιος κυνηγάει τον πλούτο, έχει πάντοτε ανάγκη από χρήματα. Όποιος αδιαφορεί για τον πλούτο, είναι πάντοτε πλούσιος. Γιατί αληθινός πλούτος δεν είναι το να πλουτίζεις, αλλά το να μη θέλεις να πλουτίζεις. Και νά τι εννοώ: υπάρχει πλούσιος που απ’ όλους αρπάζει, και υπάρχει πλούσιος που σ’ όλους δίνει. Ο ένας πλουτίζει με το να συνάζει, ο άλλος με το να προσφέρει. Ο πρώτος σπέρνει στη γη, ο δεύτερος στον ουρανό. Και όσο καλύτερος είναι ο ουρανός από τη γη, τόσο και η ευφορία του είναι μεγαλύτερη από την ευφορία της γης. Γι’ αυτό ο Κύριος μας παραγγέλλει: «Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη γη. Να μαζεύετε θησαυρούς στον ουρανό». «Πουλήστε τα υπάρχοντά σας και δώστε τα χρήματα στους φτωχούς. Αποκτήστε πορτοφόλια που δεν παλιώνουν, πλούτη μόνιμα στον κόσμο του Θεού».

[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,

τεύχος Β’, Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 133]

Ημέρα Κρίσεως

‘Συγχωρώντας τον εχθρό σου, παίρνεις πολύ περισσότερα απ’ όσα δίνεις. Γιατί πολλές φορές έκανες αμαρτίες που κανένας άλλος δεν είδε. Όταν όμως σκεφθείς ότι την ημέρα εκείνη θα αποκαλυφθούν κι αυτές ακόμα μπροστά σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεν θα πονέσεις περισσότερο για την αιώνια καταδίκη σου, καθώς μάλιστα θα σε πνίγει η συνείδησή σου με τον βασανιστικό έλεγχό της; Αλλά τη μεγάλη αυτή ντροπή και την απερίγραπτη αυτή οδύνη μπορείς να την αποφύγεις με τη συγχώρηση του πλησίον. Το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος στο Ευαγγέλιο.’

[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,
τεύχος Β’, Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 83]

Πλεονεξία

Με την ευκαιρία της σημερινής μέρας (Κυριακή των Απόκρεω, κατά την οποία ως γνωστόν διαβάζεται το Ευαγγέλιο της Κρίσεως), παραθέτω κάτι σχετικό από τον Ι. Χρυσόστομο:

‘Έχεις λίγα χρήματα και ζητάς πολλά. Έχεις πολλά και ονειρεύεσαι περισσότερα. Όσα κι αν έχεις, δεν είσαι ικανοποιημένος. Γιατί άφησες την πλεονεξία να σ’ αιχμαλωτίσει, άνθρωπέ μου; Δεν ξέρεις ότι σ’ άλλους θα μείνουν το χρυσάφι και το ασήμι, ενώ σ’ εσένα οι κατάρες κι οι κατηγόριες; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι θα σε καταδικάσουν αμείλικτα, και σε τούτη τη ζωή και στην άλλη, τα δάκρυα, οι βαρυγγώμιες κι οι αναστεναγμοί του φτωχού που εξουθένωσες, του συνεργάτη που αδίκησες, του δουλευτή που εκμεταλλεύθηκες, του οφειλέτη που φυλάκισες; Όταν όλοι αυτοί οι ζημιωμένοι από σένα θα παρουσιαστούν μαζί σου στο φοβερό δικαστήριο του Χριστού, τι θα πεις στον αδέκαστο Κριτή, μην έχοντας μάλιστα κανένα συνήγορο για να σε υπερασπιστεί;’

[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,
τεύχος Β’, Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 51]

Φιλότιμο και καθήκον

"... Μόνο εμείς έχουμε στο λεξιλόγιό μας την έννοια φιλότιμο, οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιούν τη λέξη καθήκον. Σε κάθε δημοκρατική χώρα οι νόμοι παραχωρούν προνόμια και υποχρεώσεις. Όταν τηρούνται οι νόμοι, η χώρα έχει δημοκρατία, αν δεν τηρούνται επικρατεί μπάχαλο ή η δικτατορία του καθενός που έχει κάποια δύναμη ή θράσος. Εκεί όπου τηρούνται οι νόμοι οι άνθρωποι που απολαμβάνουν μόνο τα προνόμια και αποφεύγουν να κάνουν το καθήκον τους, περιφρονούνται από τους υπόλοιπους και απομονώνονται. Σε χώρες σαν την Ελλάδα, που δεν υπάρχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη και ούτε καν λειτουργική δικαιοσύνη και δεν τηρούνται οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις, η νομιμότητα επαφίεται στο «φιλότιμο» όσων το διαθέτουν. Τους φόρους και τις εισφορές τις πληρώνουν μόνον όσοι έχουν φιλότιμο ή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Έτσι η λέξη φιλότιμος έχει αλλάξει σημασία σήμερα και σημαίνει κορόιδο. Οι καπάτσοι και οι πονηροί και αυτοί που παρανομούν, είναι οι αξιοθαύμαστοι αυτής της κοινωνίας. Αυτούς θαυμάζουν και έχουν σαν πρότυπο οι υπόλοιποι. Δυστυχώς, και οι κυβερνήσεις ασχολούνται με την κατασκευή νόμων, οι οποίοι εξυπηρετούν κακοπληρωτές, καταπατητές και παρανομούντες πάσης φύσεως. Οι υπόλοιποι, είναι φυσικό επακόλουθο να παροτρύνονται να παύσουν να είναι φιλότιμοι ή κορόιδα και να κάνουν το ίδιο για να επιζήσουν..."

[Επιστολή Δ. Δασκόπουλου με τίτλο 'Μύθοι της επιτήρησης΄, Καθημερινή 6/2/2010]

Τον άρτον ημών τον επιούσιον...

"Ω Πατέρα μου! Είμαι παιδί σου με αίμα και σάρκα. Και γι' αυτό υπόκειμαι στο νόμο της υλικής ανάγκης. Με πιέζουν οι ανάγκες της υλικής μου φύσης. Οι πραγματικές, και τι πιο πολλές φορές οι πλαστές ή φανταστικές. Μόνος μου δεν μπορώ ούτε καν να διακρίνω ποιες είναι οι αληθινές και ποιες οι ψεύτικες. Γι' αυτό καταφεύγω σε σένα, Πατέρα μου. Και σε ικετεύω. Βοήθησέ με να διακρίνω τις ουσιώδεις από τις επουσιώδεις ή πλασματικές μου ανάγκες. Ικανοποίησε συ τις πραγματικές μου ανάγκες όσο και όπως πρέπει. Κάνε με κύριο και όχι υποχείριο των αναγκών μου. Δώσε μου το πνεύμα της λιτότητας, της εγκράτειας, του μέτρου. Δώσε μου την εμπιστοσύνη στην αγάπη σου. Χάρισέ μου την αίσθηση της κοινότητας των αγαθών που μου χορηγείς. Όταν μου δίνεις το ψωμί μου, ας σκέπτομαι και τα αδέρφια μου που πεινούν. Κι όσο κι αν στην άγρια βουλιμία μου μου φαίνονται τόσο λίγα αυτά που έχω, να μη διστάζω να τα μοιράζομαι με γενναιοψυχία. Να δίνω όπως μου δίνεις. Να σκορπώ όπως μου σκορπάς, απλόχερα τα αγαθά μου, που δεν είναι δικά μου, αλλά δικά σου".

[Από το βιβλίο του π. Ευσεβίου Βίττη Αναβάσεις. Αντιγραφή από το φυλλάδιο Ο Ξενώνας, φ. 74, Οκτ.-Δεκ. 2009 του Φιλανθρωπικού Σωματείου ΄Μέγας Αλέξανδρος', Πυλαία Θεσσαλονίκης]

Σταυρός και Ανάσταση

'Ο Χριστός δεν αναστήθηκε για να μας αναγκάσει να πιστέψουμε στη θεότητά Του, αλλά για να μας χαρίσει την αιώνια ζωή και αιώνια τη ζωή Του.
Αυτός είναι ο λόγος που η πίστη στη θεότητα του Χριστού και την Ανάστασή Του αποτελεί το καλύτερο μέσο ερμηνείας του πόνου, το καλύτερο εργαλείο αντιμετώπισης του θανάτου, το καλύτερο όργανο παρηγορίας και στηριγμού...
Στην Εκκλησία δοξάζεται ο σταυρωμένος, προκρίνεται ο τελευταίος, πείθει ο μη προμελετών, αλλά αυτός που του δίνεται στόμα και σοφία, ζει ο νεκρωμένος. Οι οφθαλμοί διανοίγονται και το μυστήριο φανερώνεται όταν ο Κύριος γίνεται "άφαντος", η χαρά των μαθητών πληρούται όταν ο Χριστός αναλαμβάνεται χωρίζεται, ο θάνατος συντρίβεται όταν ο Θεάνθρωπος σταυρώνεται, η ζωή αποκτά αξία όταν χάνεται, ο άνθρωπος μακαρίζεται όταν πεθαίνει (μακαρία η οδός...), οδηγείται κανείς ¨εις πάσαν την αλήθειαν" από το Άγιο Πνεύμα που δεν ενσαρκώνεται'.

[Μητρ. Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου. Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός.

Εκδόσεις Σταμούλη, 2009, σελ. 260-261]

Κυνηγητό ανθρώπου και Θεού

'Υπάρχει ένα κυνηγητό του ανθρώπου με τον Θεό. Ο αληθινός Θεός δεν είναι αυτός που ξοδεύεται, αυτός ο οποίος εξευτελίζεται με πρόχειρες φανερώσεις κατά το θέλημα του ανθρώπου, αλλά είναι αυτός που κρύβεται στις ταπεινές γωνιές και στις μυστικές στροφές της πορείας αυτής της ζωής. Ο Θεός πράγματι υπάρχει. Σε εμάς απομένουν δυο πράγματα: το ένα είναι να κάνουμε την υπομονή του χρόνου και το δεύτερο είναι να κάνουμε τον αγώνα της καθαρότητος των οφθαλμών μας. Τότε σαν τον παράλυτο θα έλθει η ώρα μας...
Τελικά, κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει εμείς να τον διακρίνουμε, και τότε θα δοξάσουμε τον Θεό για τις πλούσιες ευλογίες που μας δίνει.'

[Μητρ. Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου. Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός.
Εκδόσεις Σταμούλη, 2009, σελ. 29-31]