Πίστη και πόνος

«Οι λαοί που ζούνε με πόνο και με πίστη τυπώνουνε πιο βαθιά τον χαρακτήρα τους στον σκληρό βράχο της ζωής».

[Φ. Κόντογλου. Η πονεμένη Ρωμιοσύνη.
Εκδόσεις Αστήρ 1963, σ. 269]

Ορθόδοξη παράδοση

Ενώ η ορθόδοξη παράδοση είναι για μας κάτι περισσότερο από τα πρωτοτόκια μας, την πουλάμε «για ένα πιάτο νερόβραστη και άνοστη φακή, γιομάτη ευρωπαϊκές πέτρες».

[Φ. Κόντογλου. Οι νεωτερισμοί και η ελληνική παράδοση.
Εφημερίδα Ελευθερία 5/9/1948]

Πλούτος

«Καταστράφηκε η περιουσία σου, δεν καταστράφηκες εσύ. Κατεστραμμένος έμπορος δεν σημαίνει και κατεστραμμένος άνθρωπος. Ο πλούτος δεν γεννήθηκε μαζί σου. στο δρόμο της ζωής τον απέκτησες και στο τέλος της ζωής πρέπει να αποκολληθείς απ’ αυτόν...
Από την τίμια εργασία ο άνθρωπος μπορεί να πλουτίσει, μπορεί και να φτωχύνει. Αλλά όπως ο πλούτος δεν κάνει τον τίμιο περισσότερο άνθρωπο, έτσι και η φτώχια δεν τον κάνει λιγότερο άνθρωπο...
Μην φοβάσαι, είναι ελάχιστοι εκείνοι που τρελάθηκαν από τη φτώχια, αλλά πάρα πολλοί εκείνοι που τρελάθηκαν από τον πλούτο...»

[Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς: Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται... Εκδόσεις Εν Πλω 2008, σσ. 28-30]

Φιλοπατρία

"Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Να 'ρθη ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλη και τα δυο μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά, δέκα μάτια να 'χω, στραβός θα να 'μαι. Ότι σ' αυτήνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού".

[Στρατηγός Μακρυγιάννης]
Σημ. Τι θα έλεγε άραγε σήμερα ο στρατηγός, όταν όλοι υπόσχονται ότι μ' αυτούς θα πάει καλά η πατρίδα, και ακόμη περιμένουμε να το δούμε;

Αγάπη για όλους

«Το να αγαπάς τον συνάνθρωπό σου όπως τον εαυτό σου, σημαίνει να τον αγαπάς σαν να αποτελεί κομμάτι της δικής σου ζωής. Όσο περισσότερο αγαπούμε, τόσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος, λέει ο Σιλουανός. Όσο περισσότερο ζει ο Χριστός μέσα μας, τόσο θα μεγαλώνει στην καρδιά μας η σταυρωμένη Του αγάπη για τον όλο Αδάμ, και τόσο περισσότερο θα ζούμε τη θλίψη και το αμάρτημα του άλλου σαν να ήταν δικά μας. Αυτός είναι ο απόλυτος βαθμός του συμπάσχειν με τον πλησίον: η συμμετοχή μας στον σταυρό του--ένα σταυρό που όχι απλά τον παίρνουμε πάνω μας, αλλά που, εν Χριστώ, βάζουμε μέσα μας».

[Maxime Egger, «Κράτα τον νου σου στον Άδη...».
Εκδόσεις Εν πλώ 2009, σελ. 146]

[Έχοντας πρόσφατα τελειώσει το βιβλίο αυτό, το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν να γνωρίσουν τη θεολογία του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη μέσα από μια σύντομη, απλή και συγχρόνως βαθιά και ιδιαίτερα ελκυστική προσέγγιση από έναν σύγχρονο μελετητή του]

Ταπείνωση

"Η το άσχετον κρατούσα και υπερώον εν αιθέρι ύδωρ, η αβύσσους χαλινούσα και θαλάσσας αναχαιτίζουσα Θεού σοφία, ύδωρ νιπτήρι βάλλει, πόδας αποπλύνει δε δούλων Δεσπότης".

[Από την ε’ ωδή του κανόνα της Μεγ. Πέμπτης]

Πατρίδα και φιλοπατρία

«... Όταν λέω πατρίδα, δεν εννοώ την κωμόπολη ή το χωριό ή την πόλη ή την επαρχία όπου γεννηθήκαμε. Τα μήλα της μηλιάς δεν είναι προϊόν αυτού ή του άλλου κλώνου ή κλαδιού. είναι οι καρποί ενός και μόνο δένδρου, όσες κι αν είναι οι ρίζες που τα τρέφουν, όσοι κι αν είναι οι κλώνοι και τα κλαδιά που τα κουβαλούν. Έτσι και όλοι οι Έλληνες είναι καρποί ενός και μόνο δένδρου, παιδιά της ίδιας μεγάλης μητέρας και επομένως αδέρφια αχώριστα. Και η προς την κοινή αυτή μητέρα αγάπη και αφοσίωση αποτελεί την πιο ευγενική και πιο υψηλή αρετή της φιλοπατρίας».

[Λέοντος Μελά, Ο Γεροστάθης, Έκδοση Ρέκου, σ. 306]