«Η πίστη είναι βεβαιότητα ότι υπάρχουν αυτά που τώρα δεν βλέπουμε. Και ποια είναι αυτά; Είναι πρώτα-πρώτα ο ίδιος ο Θεός, τον οποίο «ουδείς εώρακε πώποτε». Είναι ακόμη τα γεγονότα της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, η γέννησή του, τα θαύματά του, τα πάθη, η ανάσταση και η ανάληψή του, που εμείς δεν τα είδαμε με τα μάτια μας. Είναι έπειτα όλα όσα αναφέρονται στη μέλλουσα ζωή, στην έλευση του Κυρίου, την κρίση που θα γίνει, τις αμοιβές και τις τιμωρίες. Όλα αυτά δεν τα βλέπουμε με τα σωματικά μας μάτια. Η πίστη όμως μας δίνει την ακλόνητη βεβαιότητα ότι αυτά υπάρχουν πράγματι. Ελπίζουμε ότι θα αναστηθούμε από τον τάφο, ότι θα κατακτήσουμε τον ουρανό, ότι θα γίνουμε όμοιοι με τον Χριστό στην αγιότητα και τη δόξα. Και με την πίστη αυτά τα μέλλοντα και ελπιζόμενα γίνονται για μας παρόντα και ζωντανές πραγματικότητες. Κι αυτό γεμίζει την καρδιά μας με χαρά και αγαλλίαση ήδη από την παρούσα ζωή».
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Εβραίους επιστολή (ανέκδοτες). Ομιλία 18η]
