‘Τα σύγχρονα ηθικοκοινωνικά προβλήματα, και ιδιαίτερα αυτά που συνδέονται με τη νεώτερη επιστήμη και τεχνολογία, προϋποθέτουν πολιτισμό πολύ πιο διαφορετικό από εκείνον που καλλιεργήθηκε στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στον νέο αυτόν πολιτισμό ο άνθρωπος αγνοεί ή και περιφρονεί την ασκητική και την ευχαριστιακή θεώρηση του κόσμου. Δεν βρίσκει νόημα στον πόνο και δεν βλέπει τον κόσμο ως δώρο του Θεού και ως μέσον αναφοράς προς αυτόν. Περιορίζεται στον εαυτό του και υποτάσσεται στις αισθήσεις του. Αναζητεί την ατομική του ευδαιμονία και γίνεται ανίκανος για κοινωνία και αγάπη. Στο όνομα της προόδου και της ευημερίας, στο όνομα της ασφάλειας και της προστασίας χαλκεύει ο ίδιος για τον εαυτό του τα βαρύτερα και ασφυκτικότερα δεσμά, που θα ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι δικτάτορες. Έτσι αδυνατεί να ζήσει ως κυρίαρχος του κόσμου και να προχωρήσει στην ευχαριστιακή χρήση του. Αδυνατεί να λειτουργηθεί και να λειτουργήσει σωστά. Υποδουλώνεται στον κόσμο και προχωρεί χωρίς δισταγμούς στην απολαυστική κατάχρηση και εκμετάλλευσή του. Αδιαφορεί αν είναι σε θέση να ελέγξει τις δυνάμεις που απελευθερώνει από αυτόν, και προχωρεί με βουλιμία στην παράχρησή του, προκαλώντας γι’ αυτό και τις βλαπτικές αντιδράσεις του. Τα στοιχεία αυτά είναι αντίθετα προς το ορθόδοξο πνεύμα και δεν μπορούν εύκολα να αντιμετωπισθούν’.
[Γ. Μαντζαρίδης. Χριστιανική Ηθική, 2η έκδοση.
Εκδόσεις Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 2004. Τόμος Α΄, σσ 213-214]
