Υπακοή και προσευχή

"Υπακούω σημαίνει καταρχήν ακούω. Ακούω τον Λόγο του Θεού, ακούω αυτό που το Πνεύμα έχει να μου πει μέσα από την Αγία Γραφή, τα κείμενα των Πατέρων, τη θεία Λειτουργία, αλλά και μέσα από όλα τα γεγονότα της ζωής μου, τις συναντήσεις μου, τους κοντινούς μου ανθρώπους, τον πνευματικό μου πατέρα, τη φύση, την ιστορία. Ο Θεός μας μιλά με χίλιους δυο τρόπους. Ας μάθουμε να Τον ακούμε, ας φέρουμε στην ψυχή μας τη σιωπή, για να μπορέσουμε στο περιβάλλον τη να Τον αφουγκραστούμε. Προσευχή σημαίνει είσοδο σ’ αυτή τη σιωπή, σ’ αυτό το άκουσμα".

[Maxime Egger, "Κράτα τον νου σου στον Άδη...".
Εκδόσεις Εν Πλω 2009, σ. 115]

Προγονικές αρετές

"Όταν κάποτε ο ρήτορας των Αθηνών Υπερείδης ρώτησε δημόσια τον φιλειρηνικό Φωκίωνα πότε θ' αποφασίσει επιτέλους να συμβουλεύσει τους Αθηναίους να κάνουν πόλεμο, εκείνος του αποκρίθηκε με θάρρος:
- Όταν θα δω τους νέους ανδρείους και φίλους της πειθαρχίας, τους πλούσιους να συνεισφέρουν πρόθυμα για την πατρίδα, και τους πολιτικούς να μην κλέβουν το δημόσιο χρήμα".

[Λέοντος Μελά, Ο Γεροστάθης, Έκδοση Ρέκου, σελ. 301]

Το μυστικό της επιτυχίας

«Δεν υπάρχει αποτυχία, παρά μόνον όταν σταματήσουμε να προσπαθούμε»

'Ο ευλογών ευλογηθήσεται'

Πρόσφατα βρήκα τυχαία το ιστολόγιο μιας Αμερικανίδας, που περιγράφει ένα αυτοκόλλητο (sticker) που είδε σ’ ένα αυτοκίνητο μπροστά της. Το αυτοκόλλητο έγραφε:

America Bless
God
Bless America

ή, σε απλά ελληνικά, «Αμερική, ευλόγει τον Θεό, για να ευλογεί ο Θεός την Αμερική». Όπως γράφει η ίδια: «Το διάβασα και το ξαναδιάβασα. Τόσες φορές έχω ακούσει τη φράση “God Bless America” (= ο Θεός να ευλογεί την Αμερική). Ποτέ δεν άκουσα κανένα να λέει “America Bless God” (= η Αμερική να ευλογεί τον Θεό). Με συγκίνησε πόσο απλή, κι ωστόσο βαθειά, ήταν αυτή η φράση. Τις περισσότερες φορές που έχω ακούσει το “God Bless America”, προηγείται μια σειρά παράπονα για πράγματα που κάποιος νομίζει ότι χρειάζονται διόρθωμα. Διαβάζοντας το αυτοκόλλητο, σκέφτηκα: Γιατί να θέλει να ευλογήσει ο Θεός ένα σωρό γκρινιάρηδες που λίγα κάνουν για να τον ευλογούν; Αφήνοντας κατά μέρος τη θρησκεία ή τις προσωπικές πεποιθήσεις, πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ζουν γεμάτοι ευλογίες. Ξέρω ότι ανεξάρτητα από τις πράξεις μου, έχω ευλογηθεί και συνεχίζω να δέχομαι ευλογίες. Όμως τι σπουδαία σκέψη να προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στις ευλογίες αυτές με το να αγωνιζόμαστε εμείς πρώτοι να ευλογούμε τον Θεό».

Λυπούμαι που η μετάφραση δεν αποδίδει την απλότητα και τον αυθορμητισμό του πρωτότυπου κειμένου. Στη θέση βέβαια της Αμερικής μπορούμε κάλλιστα να βάλουμε την Ελλάδα.

[Μετάφραση από την ανάρτηση Sticker Shock, από το ιστολόγιο http://windowtowhimsy.blogspot.com/, με την άδεια της συγγραφέως]

Οι ντερβίσηδες του πνεύματος

‘Οι άνθρωποι που είχανε μέσα τους τη σπίθα την πνευματική, ζήσανε σαν ντερβίσηδες. Και πώς μπορούσε να γίνει αλλοιώς, αφού οι φροντίδες της ζωής τραβάνε προς τα κάτω τον άνθρωπο που γεννήθηκε για να πετά ψηλά σαν αητός; Αν επιδοθεί στα συνηθισμένα και στα πρακτικά, πώς θα βρει τον καιρό να καταγίνει με τα πνευματικά; Κάποιοι επιχειρήσανε να τα συμβιβάσουνε, με την απόφαση να κερδίσουνε πρώτα λεφτά, κι ύστερα να αφοσιωθούνε λεύτερα στα πνευματικά, μα βουλιάξανε μέσα στην πεζότητα για πάντα: «Ου δύνασθε δυσί κυρίοις δουλεύειν, Θεώ και μαμωνά»’.

[Φ. Κόντογλου, Οι πνευματικοί άνθρωποι αληθινοί ντερβίσηδες.
Από τη συλλογή ‘Μυστικά Άνθη’, Αστήρ 1977, σ. 124]

‘Και μην απελπίζεσαι!’

«Δεν πρέπει ποτέ να πέφτουμε στην απελπισία, γιατί η απελπισία είναι ένας επιτηδευμένος τρόπος υπερηφανίας, ένα κρυφό πάθος του εγώ -- του εγώ που είναι φυλακισμένο στην αυτάρκειά του και που δεν έχει άλλο ορίζοντα πέρα από τον εαυτό του. Αυτός που απελπίζεται είναι φονιάς του εαυτού του, έλεγε ο Ιωάννης της Κλίμακος».

[Maxime Egger, "Κράτα τον νου σου στον Άδη...",
Εκδόσεις Εν Πλω 2009, σ. 86-87]

Η δίψα της αγάπης

«Από δω που σας βλέπω, αδέρφια μου, σε μια πιθαμή από τον χάρο, πόσο απορώ για την τρέλλα που μας ρίχνουνε τα πάθη μας! Άνθρωπε βλογημένε, φάγε και πιες με μέτρο, δίχως ν’ αρπάχνεις τ’ αλλουνού το μερίδιο, ζήσε με την απαιτούμενη ανάπαυση, φχαρίστησε τον Κύριο, βγάλε από πάνω σου την ψώρα της περηφάνειας, και να δεις πως η ζωή μας θα χάσει την αγριότητά της. Τι μαλλώνετε για τα πολιτικά, για τα λεφτά, για τα αξιώματα, για τις εξουσίες, και φαρμακώνετε τη ζωή σας; Όλοι είμαστε καταδικασμένοι, μελλοθάνατοι... Ο καθένας μας ας είναι αγαπητός στα μάτια του άλλου, γιατί είναι και κείνος μελλοθάνατος σας κι αυτόν. Το κορμί, ‘η πολύμοχθος σαρξ’, που γι’ αυτή κάναμε τον κόσμο κόλαση, πόσο θα βαστάξει; Δόστε προσοχή στην ψυχή, σ’ αυτόν τον αθάνατο θησαυρό, και τότε, και το σώμα σας θα ανακουφισθεί και θα γεμίσει από ευφροσύνη. Σηκώστε τα χέρια σας που τα κουνάτε περήφανα, σηκώστε τα ψηλά, και παρακαλέσετε τον Κύριο, γιατί άλλη σωτηρία και βοήθεια δεν υπάρχει απ’ αυτόν. Παρατείστε τις ψευτιές, τα ξεγελάσματα και τις ψευτοπαρηγοριές...»

[Φ. Κόντογλου, Η δίψα της αγάπης. Από τη συλλογή ‘Μυστικά Άνθη’, Εκδόσεις Αστήρ 1977, σ. 91. Ο συγγραφέας γράφει μετά από τροχαίο ατύχημα που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή.]

Πρόσωπο και άτομο

"Υπάρχει μια ριζική διαφορά ανάμεσα στο πρόσωπο και το άτομο. Το πρόσωπο είναι μία ύπαρξη κοινωνίας, το άτομο μία φιγούρα διάσπασης. Το μεν είναι ανοιχτό στον Θεό και τους άλλους, το δε είναι εγωιστικό και επικεντρωμένο γύρω από τον εαυτό του. Το ένα ευχαριστεί τον Θεό για όλα και εκλαμβάνει κάθε κίνηση, λόγο και συνάντηση ως μυστήριο. Το άλλο χρησιμοποιεί και βλέπει τα πάντα--τους άλλους ανθρώπους και την πλάση--σαν ένα μέσο ικανοποίησης των επιθυμιών και αναγκών του. Το πρώτο δίνει και μοιράζεται, το δεύτερο αποκτά, συσσωρεύει και καταναλώνει. Το πρόσωπο ταπεινώνεται για να δοξαστεί, το άτομο ανεβαίνει με σκοπό να αυτοθεωθεί. Κι εγώ, μέσα στη ζωή μου, τί είμαι, τί θέλω να είμαι: ένα πρόσωπο ή ένα άτομο;"

[Maxime Egger, "Κράτα τον νου σου στον Άδη...",
Εκδόσεις Εν Πλω 2009, σ. 31-32]

Σημερινός άνθρωπος και Θεός

“Σήμερα... οι περισσότεροι άνθρωποι έχουνε γυρίσει πάλι στην κατάσταση που βρισκότανε η ανθρωπότητα σε κείνα τα φοβερά χρόνια που εξουσιάζανε την οικουμένη οι Ρωμαίοι. Δηλαδή, σε πολλά ξαναπέσανε στο κτήνος κι ας μη το παραδέχουνται. Οι σημερινοί άνθρωποι ζούνε όπως ζούσανε και κείνοι, δίχως τα λεπτά αισθήματα που φανερώνουνε πως ο άνθρωπος είναι τιμημένος και σφραγισμένος με μια θεϊκή σφραγίδα... Τούτη η θεϊκή εικόνα παραμορφώθηκε, και νοιώθοντας την ασκήμια του κι ο ίδιος [ο άνθρωπος], σωστά είπε πως η καταγωγή του βαστά από τα ζώα... Δεν πιστεύει σε τίποτα, ούτε καλά-καλά και σ’ αυτά που νοιώθει με τις αισθήσεις του. Δεν αρνιέται μοναχά τον Θεό, αλλά τον εχθρεύεται κιόλας. Ναι, εχθρεύεται εκείνον που δεν παραδέχεται πως υπάρχει. Σε στιγμή που είναι αυτός πεθαμένος, φωνάζει με μια δαιμονική χαρά πως πέθανε ο Θεός!»

[Φ. Κόντογλου, Μυστικά Άνθη, Αστήρ 1977, σ. 152-4]