Δρόμοι παλιοί. Που αγάπησες. Παλιά εκεί. Πριν γίνεις όλα αυτά που δεν θέλησες ποτέ σου. Και σύζυγος και υπάλληλος και νύφη κάποιας και συμπεθέρα αλλουνού-ευτυχώς ακόμα όχι η μητέρα κάποιου άλλου.
Τους βλέπεις τώρα μέσα από τζάμια θολά, ενός μικρού και ταλαιπωρημένου αυτοκινήτου. Στις έξι η ώρα που έχεις σχολάσει απ’ την δουλειά, μέσα στην θύελλα μίας θάλασσας αυτοκινήτων. Κυνηγημένη από τον ίσκιο σου, με το μυαλό ακόμα δοσμένο στην δουλειά. Εσύ που το μόνο που ήθελες ήταν ένα βιβλίο και μια μικρή πορτοκαλιά, ένα γαλάζιο καλοκαίρι και μία ξύλινη καρέκλα.
Δρόμοι παλιοί που αγάπησες, πεζοδρόμια για περπάτημα, με φούστες μακρινές και ανέμελες, με βιβλία παραμάσχαλα, με μαλλιά σγουρά και ατίθασα, μακριά από εμάς τα ταγιέρ και τα κομμωτήρια, απελθέτω από εμέ το ποτήριον τούτον. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες, με φίλους καρδιακούς, αγόρια άφυλα, καφέδες και φτηνό κρασί στα πεζοδρόμια. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες να τρέχεις με έρωτες μεθυσμένους, με αγάπες της προβληματικής, με αγάπες που ακόμα ταράζουν τον ύπνο σου. Δρόμοι παλιοί και λόγια κοινότυπα, που για σένα εσήμαιναν τα πάντα, μεσάνυχτα στους δρόμους της Λευκωσίας, αμπελοφιλοσοφίες στην παλιά γειτονιά, θυμοί και καμώματα, νάζια και έρωτες, κουβέντες και σχόλια, πολιτικοί δρόμοι, παλιοί που αγάπησες, δρόμοι παλιοί που αγάπησες, αγάπησες πολύ…
Δρόμοι παλιοί που αγάπησες στο δρόμο το καθαριστήριο, μία φούστα, τρία πουκάμισα. Το κασμιρένιο παντελόνι του. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες στο δρόμο για το κομμωτήριο. Βαμμένα από ντροπή τα καστανά μαλλιά σου, κόκκινα, να τα τραβά με θυμό η κομμώτρια να σε τιμωρεί. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες, δρόμοι για το μπακάλικο. Ο άρτος ημών ο επιούσιος, με τυρί γαλλικό και καπνιστό χαμ Μοζαμβίκης. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες στο δρόμο για το σπίτι σου. Δεν έχει αυλή και λεμονιές όπως το ονειρεύτηκες. Δρόμοι παλιοί στο μέση το σπίτι σου, ένα φτηνό διαμέρισμα, ένα ντιβάνι στο πάτωμα, μία μικρή και κουρασμένη η κουζίνα σου. Δρόμοι παλιοί να τους κοιτάς απ’ τα παράθυρα, σκοτεινιασμένη η κρεβατοκάμαρα. Δρόμοι παλιοί, να τους κοιτάς από την τηλεόραση, απολαμβάνοντας μαραζωμένη με δάκρυα το λιτό δείπνο σου . Παρέα σου το δελτίο ειδήσεων-εκείνος πάλι θα μείνει αργά στη δουλειά. Δρόμοι παλιοί, μακριά στην τηλεόραση. Κι εσύ να αγναντεύεις αχόρταγα. Τα κλειστά βιβλία σου, τα δετά τετράδια, η πλάνη ιδέα της θάλασσας σειρήνες που σε τυλίγουν. Δρόμοι παλιοί, που δεν διάλεξες. Που δεν επέλεξες να περπατήσεις, που δεν θα πάρεις ποτέ. Που όσο κι αν τους αγάπησες, θα μείνουν πάντα μακριά να τους αγναντεύεις. Τα κλειστά πατζούρια σου, οι ξανθές κουρτίνες, κλείνεις μπροστά στα μάτια σου τη ζωή που απλώνεται στον ορίζοντα. Αύριο μια νέα μέρα ξημερώνει για τους άλλους. Ο ήλιος θα ανατείλει ξανά αλλά δεν είναι για να ζεστάνει εσένα. Εσύ σαν χάντρα κυλάς και πέφτεις στο κομπολόι της δημιουργίας, σε κράτησε στα δάκτυλα του πέτρα πολύτιμη για λίγα λεπτά ο θεός και σε άφησε αργότερα αργότερα να πέφτεις. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες, θα κλείσω την κουρτίνα, αυλαία. Καληνύχτα.
