Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος παίρνει φόρα, φόρα κατηφόρα κι ο "Θεός" ο ίδιος δεν τον σταματα. Σε όλες αυτές τις κούρσες όμως υπάρχει ένα στοπ που βάζει ένα αοόρατο χέρι (όχι των αγορών...). Ένα φρένο που έρχεται από το πουθενά και κρούει τον κώδωνα του ...διαλλείματος.
Διάλλειμα από τη δράση, διάλλειμα από την εξωστρέφεια, ανάπαυλα ανάμεσα σε κύκλους έντονα παραγωγικούς που πριν προλάβεις ν' αποτιμήσεις τι κέρδισες και τι έχασες, έχεις κάνει καινούργια λάθη κι έχεις κατακτήσει καινούργιες κορυφές. Μια αλλοπρόσαλη κούρσα με τους δικούς της κανόνες που όσο κι αν θέλουμε δε μπορούμε ν' αλλάξουμε.
Στα "χαμηλά" λοιπόν αυτής της κούρσας, τις στιγμές που οι μηχανές των φυσικών αντοχών πέφτουν στο ρελαντί, το στροφόμετρο της συναισθηματικής λογικής βαράει κόκκινο.
Είναι στιγμές που μένουμε μακριά απ' τον κόσμο, παρέα με τις σκέψεις μας. Στιγμές που ανάδρομες αφηγήσεις και πρωθύστερα σχήματα διαπλέκονται μ' έναν τρόπο αντιφατικά αρμονικό. Στιγμές που όσα αμέλησες επικαθορίζουν την επιτυχία αυτών που σχεδίασες και κυνήγησες. Στιγμές που άνθρωποι και στόχοι γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι μιας ιστορίας, η οποία όσο εξελισσόταν δεν τους βρήκε ποτέ να βαδίζουν μαζί.
Μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι. Ένα παραμύθι που άλλες φορές έχει δράκους και άλλες φύλακες άγγελους. Δράκους που με τις φλόγες τους μπορούν να κάψουν τη χώρα των θαυματων και φύλακες άγγελους που κάνουν ένα μικρο παιδί να επιβιώσει μέσα στη ζούγκλα.
Και για το προσωπικό παραμύθι του καθενός το τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη είναι μια εξαιρετική μουσική επένδυση: "Μίλτος Πασχαλίδης, Παρουσία"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)