Η ΑΓΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΝΟΣ 24ΧΡΟΝΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗ ΧΙΛΗ

Η τετραμελής συμμορία τον βασάνιζε επί μία ώρα. Του έκοψαν το αφτί. Έκαιγαν το σώμα του με τσιγάρα. Χάραξαν στην κοιλιά του μια σβάστικα με ένα σπασμένο μπουκάλι. Τον χτυπούσαν με πέτρες μέχρι που έμεινε αναίσθητος. Όταν όλα είχαν τελειώσει οι γιατροί διέγνωσαν μη αναστρέψιμες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και αποφάσισαν να του προκαλέσουν τεχνητό κώμα. Προχτές το βράδυ ο 24χρονος Ντανιέλ Ζαμούντιο άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Σαντιάγκο, τρεις εβδομάδες μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε σε κεντρικό πάρκο της χιλιανής πρωτεύουσας επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Ο μαρτυρικός του θάνατος μπορεί να τον μετέτρεψε σε σύμβολο για τη χώρα του. Όμως τίποτα δεν μπορεί να επανορθώσει μια τέτοια κτηνωδία.

Η αστυνομία συνέλαβε για το έγκλημα τέσσερις νεο-ναζιστές ηλικίας 20 ως 26 χρονών που είχαν κατηγορηθεί στο παρελθόν για επιθέσεις ξενοφοβικού χαρακτήρα. Η εισαγγελία ανακοίνωσε ότι θα τους ασκήσει δίωξη για εκ προμελέτης φόνο ενώ θεωρεί πως κίνητρο του εγκλήματος ήταν η ομοφοβία των δραστών. Ο Ντανιέλ ήταν ο δεύτερος από τέσσερα αδέλφια, δούλευε πωλητής σε κατάστημα και το όνειρό του ήταν να σπουδάσει θέατρο. Η άγρια επίθεση της 3ης Μαρτίου προκάλεσε πάνδημη συγκίνηση στην πατρίδα του, καθώς εκατοντάδες άτομα ξενυχτούσαν καθημερινά με κεριά έξω από το νοσοκομείο αλλά και στο πάρκο όπου έγινε η επίθεση. Σύμφωνα με τη μητέρα του, ο Ντανιέλ είχε δεχτεί απειλές και στο παρελθόν.

Στο δράμα παρενέβη και ο συντηρητικός πρόεδρος της χώρας Σεμπαστιάν Πινέρα που δήλωσε ότι “η δειλή και βάναυση επίθεση δεν πληγώνει μόνο την οικογένεια του νεκρού αλλά όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους” και υποσχέθηκε ότι η κυβέρνησή του θα κάνει το πάν για να καταπολεμήσει κάθε αυθαίρετη διάκριση. Διακρίσεις για τις οποίες η Χιλή καταδικάστηκε πρόσφατα από το Παναμερικανικό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα σχετικά με την υπόθεση μιας δικαστίνας που έχασε την κηδεμονία των παιδιών της επειδή έχει σχέση με γυναίκα. Το τραγικό γεγονός υπενθύμισε στην κοινή γνώμη της Χιλής ότι το νομοσχέδιο κατά των διακρίσεων με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό λιμνάζει στη Βουλή από τον περασμένο Νοέμβριο εξαιτίας των αντιδράσεων συντηρητικών βουλευτών. Πολιτικοί αναλυτές θεωρούν πλέον βέβαιη την ψήφισή του. Χρειαζόταν να πεθάνει κάποιος πρώτα…

Σε ένα μήνα από τώρα ενδέχεται να δούμε τους ιδεολογικούς συντρόφους των παλικαριών που δεν δίστασαν να κατακρεουργήσουν ένα νέο παιδί στην άλλη άκρη του κόσμου να περνάνε το κατώφλι της ελληνικής Βουλής. Και δεν θα φταίει γι’ αυτό μόνο η κρίση, ούτε το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Δεν θα κουραστώ να το λέω – κάποιοι τους έχουν ανάψει καιρό τώρα το πράσινο φως. Εδώ και χρόνια έχουμε αποφασίσει ότι η οργάνωση και υποκίνηση της βίας αποτελεί ιερό δημοκρατικό “δικαίωμα” εφόσον περιβάλλεται από κάποιον πολιτικό μανδύα. Ελπίζω να ξυπνήσουμε πριν θρηνήσουμε και εδώ ακόμα περισσότερα θύματα.

Οι φίλοι του Ντανιέλ έχουν ανοίξει στο Facebook μια σελίδα στη μνήμη του. Μπορείτε να την επισκεφτείτε εδώ. Ιδιαίτερα συγκινητικές σκηνές εκτυλίχτηκαν στην κηδεία του, όπου παραβρέθηκαν χιλιάδες χιλιανοί που κουνούσαν λευκά μαντήλια και έραιναν το φέρετρο με ροδοπέταλα. Φωτογραφίες εδώ.

ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΕΝΟ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ

O Αμπντέλα Ταϊά γεννήθηκε στο Μαρόκο το 1973, σπούδασε στη Σορβόνη και εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία πριν από 14 χρόνια. Αν και το έργο του είναι γνωστό σε πολλές γλώσσες, κανένα από τα πέντε βιβλία του δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Το 2010 κέρδισε το Prix de Flore, ύψιστη διάκριση που απονέμεται σε φερέλπιδες γαλλόφωνους συγγραφείς, για το βιβλίο του “Η μέρα του βασιλιά”. Όπως έκανε πριν από λίγες μέρες ο ηθοποιός Ομάρ Σαρίφ ο νεότερος με τη δική του παρέμβαση, στο κείμενο που μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω ο 38χρονος συγγραφέας μας διηγείται την προσωπική του ιστορία, κάνοντας έκκληση να μην αποκλειστούν για ακόμα μια φορά οι ομοφυλόφιλοι από τον αγώνα των αραβικών λαών για ελευθερία.

“Στο Μαρόκο της δεκαετίας του 80, σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία αποτελούσε φυσικά μια έννοια ανύπαρκτη, ήμουν ένα μικρό αγόρι με θηλυκούς τρόπους, ένα αγόρι προορισμένο να θυσιαστεί, ένα κορμί ταπεινωμένο που έπρεπε να σηκώσει στους ώμους του κάθε υποκρισία και κάθε ανομολόγητη σκέψη. Πριν κλείσω τα 10, και χωρίς κανείς να μου έχει μιλήσει γι’ αυτό, γνώριζα πολύ καλά ποια ήταν η μοίρα αγοριών όπως εγώ στην εξαθλιωμένη κοινωνία μας. Ήταν προορισμένα να γίνουν θύματα, να χρησιμοποιηθούν με τις ευλογίες όλων σαν αντικείμενο γρήγορης ηδονής από σεξουαλικά στερημένους άντρες. Γνώριζα επίσης ότι κανείς δεν θα ερχόταν να με σώσει – ούτε καν οι γονείς μου που ήμουν σίγουρος ότι με αγαπούσαν. Και γι’ αυτούς ακόμα ήμουν αυτό που αποκαλούσαν “ζαμέλ”: Ξεφτίλα. Λέρα.

Μαζί με όλους τους υπόλοιπους με καταδίκασαν σε μια τρομακτική, εκκωφαντική σιωπή. Με έκλεισαν εκεί και με άφησαν να πεθαίνω ένα μικρό θάνατο κάθε μέρα που περνούσε.

Πως μπορεί να επιβιώσει από αυτό το τραύμα ένα παιδί που αγαπάει τους δικούς του, αγαπάει τα αδέλφια του, την εργατική του καταγωγή και την ισλαμική πίστη του; Γνωρίζοντας ότι αυτό που έβλεπαν σε μένα έδινε στον καθένα το δικαίωμα να με προσβάλλει και να με κακοποιήσει; Κάτι στον τρόπο που κούναγα τα χέρια μου, στον τρόπο που πρόφερα τις λέξεις. Κάτι στο βηματισμό μου, στον τρόπο που περπατούσα. Κάτι στην άνετη οικειότητα που είχα με τις γυναίκες, με τη μητέρα μου, με τις αδελφές μου. Κάτι ακαθόριστο που με κατέτασσε αυτόματα στην κατηγορία του θύματος, όπως εκείνα τα αγόρια “έμο” με τα στενά παντελόνια και τα μακριά μαλλιά που τα βρίσκουν παραπεταμένα, με τα κρανία τους πολτοποιημένα στους δρόμους της Βαγδάτης.

Για να πω την αλήθεια, δεν γνωρίζω πως επιβίωσα. Το μόνο που μου έμεινε είναι μία έφεση στη σιωπή. Και ένα όνειρο που δεν υλοποιήθηκε ποτέ, να παρέμβει κάποιος για να με σώσει. Είμαι 38 χρονών σήμερα και μπορώ να το δηλώσω χωρίς τυμπανοκρουσίες: Κανείς τους δεν ήρθε να με σώσει.

Το παιδί, ο έφηβος που ήμουν τότε έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου. Γνώριζα πως ήμουν “θηλυπρεπής” και πως ήταν λάθος να είμαι με τόσο εμφανή τρόπο “τοιούτος”. Ο Θεός δεν με αγαπούσε. Είχα παραστρατήσει από το δρόμο Του. Ή τουλάχιστον αυτό με άφηναν να καταλάβω. Όχι μόνο η οικογένειά μου, αλλά ολόκληρη η γειτονιά. Και έμαθα το μάθημά μου τέλεια. Τόσο καλά που σήμερα πιστεύω ότι νίκησαν. Θα σας διηγηθώ τι συνέβη με κάθε λεπτομέρεια.

Δεν είχα κλείσει καλά-καλά τα 12 και όλοι στη γειτονιά μου με αποκαλούσαν “το κοριτσάκι”. Ακόμα και τα παιδιά που έπαιζα μαζί τους ποδόσφαιρο χρησιμοποιούσαν αυτό το παρατσούκλι, αυτή την προσβολή. Ακόμα και οι έφηβοι που είχαν μοιραστεί μαζί μου τις πρώτες στιγμές σεξουαλικής αφύπνισης. Δεν ήμουν πια παιδί. Το σώμα μου άλλαζε, μεγάλωνε, γινόταν αντρικό. Όμως οι άλλοι δεν με έβλεπαν σαν άντρα. Η εικόνα του εαυτού μου που έβλεπα στα μάτια τους ήταν παράξενη και ακατανόητη. Οι απόπειρες κακοποίησης και βιασμού άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.

Ήξερα ότι αυτό που ήμουν είναι λάθος. Αλλά τι μπορούσα να κάνω; Να μιλήσω στη μητέρα μου και τον αδελφό μου; Και τι να τους έλεγα ακριβώς;

Η στιγμή που με σημάδεψε ήρθε μια καλοκαιρινή βραδιά του 1985. Έκανε απίστευτη ζέστη. Όλοι προσπαθούσαμε να αποκοιμηθούμε, αλλά μάταια. Ήμουν κι εγώ ξύπνιος, ξαπλωμένος στο πάτωμα ανάμεσα στις αδελφές μου και τη μητέρα μου. Ξαφνικά έφτασαν στο δωμάτιο οι φωνές των μεθυσμένων αντρών. Οι πάντες μπορούσαν να τους ακούσουν. Όλη μου η οικογένεια. Ολόκληρη η γειτονιά. Ολόκληρος ο κόσμος. Οι άντρες που τις φωνές τους αναγνωρίζαμε όλοι, καλούσαν το όνομά μου. “Αμπντέλα κοριτσάκι μου, βγες έξω. Ξύπνα και κατέβα κάτω. Σε θέλουμε όλοι, κατέβα κάτω Αμπντέλα. Μη φοβάσαι. Δεν θα σε πονέσουμε. Θέλουμε μόνο να σε πηδήξουμε.”

Συνέχισαν να φωνάζουν για πολλή ώρα. Να προφέρουν το όνομά μου. Να ξεσηκώνουν τη νύχτα με τη λαγνεία τους. Να παραδέχονται το έγκλημά τους. Εκείνη τη νύχτα ομολόγησαν όσα έμεναν ανομολόγητα στον τόσο σιωπηλό και καθώς πρέπει κόσμο που ζούσαμε. Τότε δεν ήμουν ικανός για μια τέτοια ανάλυση, δεν μπορούσα να γνωρίζω ότι δεν ήμουν εγώ το πρόβλημα. Ήξερα μόνο ότι ένιωθα τρομαγμένος. Τρομοκρατημένος. Και έλπιζα ότι ο μεγάλος μου αδελφός, ο ήρωάς μου, θα σηκωνόταν και θα τους απαντούσε. Δεν ήθελα να ξεκινήσει καβγά μαζί τους, όχι. Το μόνο που ήθελα ήταν να ακούσω από το στόμα του αυτές τις λίγες λέξεις: “Φύγετε. Αφήστε τον αδελφό μου ήσυχο.”

Όμως ο αδελφός μου, ο απόλυτος μονάρχης της οικογένειάς μας, δεν είπε τίποτα. Όλοι μου γύρισαν την πλάτη. Όλοι συμμετείχαν στη δολοφονία μου. Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη, αλλά τα κατάφερα να μην κλάψω. Απλά έκλεισα τα μάτια μου, σφίγγοντας τα βλέφαρά μου με όση δύναμη είχα μέσα μου. Με μια κίνηση έκλεισα τα πάντα εντός μου. Τα πάντα. Από εκείνη τη νύχτα δεν θα ήμουν ποτέ πια ο ίδιος. Για να σώσω το τομάρι μου, σκότωσα αυτό που ήμουν. Θα σας πω πως τα κατάφερα.

Άρχισα να κάνω το παν για να περνάω απαρατήρητος. Διέκοψα κάθε επαφή με τα παιδιά της γειτονιάς. Άλλαξα τη συμπεριφορά μου. Αποφάσισα να ελέγχω τον εαυτό μου κάθε στιγμή. Κομμένες οι θηλυκές χειρονομίες. Κομμένη η κοριτσίστικη φωνούλα. Κομμένα τα πάντα. Έπρεπε να επινοήσω τον εαυτό μου από την αρχή. Και το έκανα με τεράστια αποφασιστικότητα, συνειδητοποιώντας ότι αυτός ο κόσμος δεν ήταν δικός μου πλέον. Μεγαλώνοντας θα αναζητούσα την ελευθερία μου κάπου αλλού. Μέχρι τότε θα γινόμουν σκληρός. Πολύ σκληρός.

Σήμερα αισθάνομαι νοσταλγία για το μικρό αγόρι με τους θηλυκούς τρόπους. Μοιράζομαι μαζί του τους ίδιο σώμα αλλά τον έχω σβήσει εντελώς από τη μνήμη μου. Εκείνος κατοικούσε στο βασίλειο της αθωότητας. Εγώ κατοικώ στο βασίλειο της σκέψης. Εκείνος ήταν αφελής. Εγώ είμαι πονηρεμένος. Εκείνος ήταν αυθόρμητος. Εγώ παλεύω συνέχεια με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Το 2006, αφού είχα μετακομίσει στη Γαλλία και κυκλοφόρησε στο Μαρόκο το δεύτερο βιβλίο μου, δήλωσα στον αραβικό τύπο ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Σκάνδαλο, αλλά και οι πρώτες αχτίδες ελπίδας. Αντιμέτωπος με τη σιωπή του αδελφού μου και τα δάκρυα της μητέρας μου στο τηλέφωνο, δημοσίευσα στο πολύ γενναίο περιοδικό TelQuel μια ανοιχτή επιστολή με τίτλο “Η ομοφυλοφιλία όπως θα την εξηγούσα στη μητέρα μου”. Ένα χρόνο αργότερα η μητέρα μου δεν ζούσε πια.

Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος να γίνω συγγραφέας και να χρησιμοποιήσω τα γραπτά μου για να μιλήσω ανοιχτά σχετικά με την ομοφυλοφιλία στον κόσμο της εφηβείας μου. Να δικαιώσω τον μικρό Αμπντέλα. Να μην αφήσω να ξεχαστεί το τραύμα που πέρασε, το τραύμα που περνάνε όλα τα αγόρια σαν κι αυτόν που μεγαλώνουν στις αραβικές κοινωνίες.

Ένα χρόνο από τότε που ξέσπασε η Αραβική Άνοιξη, δεν επιτρέπεται να τους ξεχάσουμε. Οι άραβες έχουν συνειδητοποιήσει πλέον ότι πρέπει να βγουν από τη σκιά των μεγαλομανών ηγετών τους. Να επινοήσουν ξανά τον εαυτό τους ως ελεύθεροι άνθρωποι. Οι άραβες ομοφυλόφιλοι συμμετέχουν κι αυτοί στην επανάσταση, στην Αίγυπτο, στο Μαρόκο και στο Ιράκ. Είναι κι αυτοί μέρος μιας διαδικασίας πολιτικής και προσωπικής απελευθέρωσης που την έχουμε τόση ανάγκη. Ο κόσμος πρέπει να τους στηρίξει και να τους προστατεύσει.”

Το κείμενο δημοσιεύτηκε χτες στους New York Times.

Και μία παρέμβαση του συγγραφέα για το ίδιο θέμα στη γαλλική τηλεόραση.

H MADONNA, OI ΓΚΕΪ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ Η MADONNA ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ (UPDATE)

Μετά και την πολυθρύλητη εμφάνιση στο Super Bowl που δεν κατάφερε να σπρώξει το τραγούδι της πάνω από το νούμερο 10 των αμερικάνικων charts, η Madonna είδε και απόειδε, και με το νέο της βίντεο-κλιπ κάνει το παν για να προσεταιριστεί ξανά το πολυπληθές γκέι κοινό της. Τουλάχιστον αυτό το τραγούδι είναι σκάλες ανώτερο από το προηγούμενο.

Οι χορευτές με τα ψηλοτάκουνα δεν είναι άλλοι από τα μέλη του  ουκρανικού boy-band Kazaky. Αν η χορογραφία κάτι σας θυμίζει, τρέξτε το παρακάτω βίντεο στο 2:00.

Επειδή όμως τα βιντεο-κλιπ και τα ωραία κορμιά δεν φτάνουν, θα θέλαμε να δούμε περισσότερο δραστήριες δημόσιες παρεμβάσεις της “βασίλισσας της ποπ” σε σχέση με τα ζητήματα των διακρίσεων που απασχολούν τους γκέι συμπατριώτες της, όπως κάνουν εδώ και καιρό τώρα με μεγάλη επιτυχία αρκετές νεότερες συνάδελφοι της αλλά και μεγάλοι σταρ του Χόλιγουντ. Αντί γι’ αυτό στη μέχρι τώρα καριέρα της δεν είχαμε παρά μόνο μερικές ανόρεχτα φιλικές δηλώσεις σε παλιότερες συνεντεύξεις της, αλλά και κάποια ομοφοβικά μαργαριτάρια,  όπως αυτό κατά την πρόσφατη  βεντέτα της με τον Έλτον Τζον:

“Αφού αναρωτήθηκε  αν ο αντίπαλος της στις Χρυσές Σφαίρες “φοράει φουστάνια” η Madonna σχολίασε τη διαμάχη μεταξύ τους ως εξής: “εύχομαι να κερδίσει ο καλύτερος άντρας”.

UPDATE: Απαντώντας στις εκκλήσεις διεθνών οργανώσεων να συμμετέχει στο εμπάργκο εναντίον της Αγίας Πετρούπολης με αφορμή τη νομοθεσία που ποινικοποιεί κάθε δημόσια εκδήλωση ή ενημέρωση γύρω από την ομοφυλοφιλία, η διάσημη σταρ αποφάσισε ότι δεν πρόκειται να  ακυρώσει τη συναυλία της στην πόλη,  αλλά θα τη χρησιμοποιήσει για να καταγγείλει τη συγκεκριμένη νομοθεσία, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: “Εγώ δεν το βάζω στα πόδια. Μάχομαι για την ελευθερία”. H απόφαση αυτή  προκάλεσε την αντίδραση ρώσων ακτιβιστών που υπόσχονται  με τη σειρά τους να διοργανώσουν  διαμαρτυρίες εναντίον της κατά τη διάρκεια της συναυλίας.   Ένας από αυτούς δηλώνει:

“Στη Ρωσία υπάρχει η δυνατότητα για τεράστια κέρδη. Αυτό κάνει τους σταρ να ξεχνούν τα ζητήματα των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αν άνθρωποι όπως η Madonna ακυρώσουν τις συναυλίες τους στην Αγία Πετρούπολη αυτό θα έχει οικονομικές συνέπειες για την πόλη. Αντίθετα μια δήλωση συμπαράστασης κατά τη διάρκεια της συναυλίας είναι εντελώς ανέξοδη.”

Εν τω μεταξύ ο εμπνευστής της κατάπτυστης νομοθεσίας απειλεί ότι θα παραστεί προσωπικά στη συναυλία και θα ζητήσει τη …σύλληψη της Madonna σε περίπτωση που παραβεί το νόμο! Η συναυλία είναι προγραμματισμένη για τις 9 Αυγούστου.

Εγώ πάλι αναρωτιέμαι τι να λένε οι Kazaky για όλα αυτά

Την ίδια στιγμή, η επονομαζόμενη “Madonna της Ιαπωνίας” Αγιούμι Χαμασάκι κυκλοφορεί το νέο της βιντεο-κλιπ για το τραγούδι “How Beautiful You Are” – το πρώτο στην ιστορία της γιαπωνέζικης ποπ που περιλαμβάνει ένα φιλί μεταξύ δύο αντρών. Ο ένας από τους δύο είναι ο διάσημος  στην πατρίδα του πορνοσταρ Μασάκι Κο. Το τρυφερό στιγμιότυπο στο 4:37.

Κι αν έχετε την περιέργεια να μάθετε περισσότερα για τον άντρα που είναι ο μεγαλύτερος γκέι πορνοσταρ στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, πηγαίνετε εδώ – με προσοχή όμως καθώς το περιεχόμενο είναι ακατάλληλο για ανήλικους…

O ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΟΜΑΡ ΣΑΡΙΦ ΜΙΛΑΕΙ: “ΕΙΜΑΙ ΓΚΕΪ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ”

Ο παππούς του είναι ο μεγαλύτερος κινηματογραφικός σταρ που έβγαλε η Αίγυπτος, πρωταγωνιστής ταινιών όπως ο Δόκτωρ Ζιβάγκο, ο Λόρενς της Αραβίας και το Αστείο Κορίτσι με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ.  Γνωστός για την αγάπη του προς την Ελλάδα (την επισκέπτεται συχνά και μιλάει ελληνικά) ο παππούς Ομάρ Σαρίφ έχει εκφράσει την υποστήριξή του προς τον αγώνα του αιγυπτιακού λαού για ελευθερία αλλά και τους φόβους του σχετικά με μια πιθανή επικράτηση των ισλαμιστών στην πατρίδα του.

Ο εγγονός Ομάρ Σαρίφ ο νεότερος είναι πολιτικός επιστήμονας, μοντέλο -γνωστός για τη συμμετοχή του σε διαφημιστικές καμπάνιες του Calvin Klein- αλλά  και ηθοποιός που εδώ και λίγο καιρό κάνει τα πρώτα βήματά του στο Χόλιγουντ. Ανήσυχος για τις εξελίξεις στην πατρίδα του, με αυτήν εδώ την επιστολή που δημοσιεύτηκε στον αμερικάνικο τύπο αποκαλύπτει για πρώτη φορά ότι εγκατέλειψε την Αίγυπτο γιατί είναι ομοφυλόφιλος.

“Γράφω αυτό το κείμενο φοβισμένος. Φοβισμένος για την πατρίδα μου, φοβισμένος για την οικογένειά μου, φοβισμένος για τον εαυτό μου. Οι γονείς μου θα πάθουν σοκ όταν το διαβάσουν. Σίγουρα θα προτιμούσαν να παραμείνω στη σκιά και να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, τουλάχιστον προς το παρόν. Αλλά δεν μπορώ.

Πέρσι τον Ιανουάριο έφυγα από την Αίγυπτο με βαριά καρδιά. Πήγα στην Αμερική αφήνοντας πίσω την οικογένεια, τους φίλους και τους συμπατριώτες μου που πολεμούσαν  ηρωικά για μια καλύτερη ζωή. Παρά τους πυροβολισμούς στους δρόμους, έφυγα με την ελπίδα ότι θα γυρίσω σε μια πιο δίκαιη και ανεκτική κοινωνία. Μεγάλωσα με το προνόμιο να είμαι ο εγγονός του Ομάρ Σαρίφ αλλά και το βάρος της  ενοχής ότι τα προνόμια σε μια χώρα όπως η Αίγυπτος  ποτίζονται  από τα δάκρυα και τον ιδρώτα των άλλων.

Ένα χρόνο μετά την επανάσταση, δεν είμαι τόσο αισιόδοξος.

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών υπήρξαν ένα συντριπτικό χτύπημα για όσους πιστεύουν σε μια κοσμική κοινωνία. Το όραμα για μια πιο ελεύθερη και πιο δίκαιη Αίγυπτο, ένα όραμα για το οποίο νέοι άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους, έχει γίνει αντικείμενο σφετερισμού. Αντί να θεωρούνται αδιαπραγμάτευτα, τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε μπαλάκι του τένις ανάμεσα στο στρατό και τους ισλαμιστές.

Γράφω αυτό το κείμενο παρά τους κινδύνους γιατί πιστεύω ότι αν μείνουμε σιωπηλοί μπροστά σε αυτό που ελπίζαμε ότι θα ήταν το ορόσημο της σύγχρονης αιγυπτιακής ιστορίας, η συντριβή μας θα είναι ακόμα πιο οδυνηρή. Γνωρίζοντας τους κινδύνους που καραδοκούν γράφω γιατί φοβάμαι ότι η Αραβική Άνοιξη μας μπορεί να μας πάει πίσω αντί για μπροστά.

Και γι’ αυτό με πολύ δισταγμό εξομολογούμαι: είμαι αιγύπτιος, εβραίος από τη μεριά της μητέρας μου και ομοφυλόφιλος.

Το γεγονός ότι η μητέρα μου είναι εβραία ποτέ δεν ήταν ψύλλου πήδημα στην Αίγυπτο. Και το να είναι κανείς ανοιχτά γκέι ισοδυναμεί με το να πηγαίνει γυρεύοντας, πόσο μάλλον σε μια τέτοια περίοδο πολιτικής αναταραχής. Με τη συντριπτική νίκη των ισλαμικών κομμάτων, είναι αναγκαίο να ανοίξει η συζήτηση και να τεθούν κάποια ερωτήματα: Πόσο καλοδεχούμενος είμαι στη νέα Αίγυπτο; Ως πότε η ταυτότητα του αιγύπτιου, του ομοφυλόφιλου και του μισού εβραίου θα αποκλείουν η μία την άλλη; Ως πότε θα πρέπει να τις κρύβω;

Χαρά στο πράγμα, θα πούνε πολλοί στο εξωτερικό. Φοβάμαι ότι στην Αίγυπτο τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Θα δεχτώ αποδοκιμασίες, λοιδορίες και σχεδόν σίγουρα απειλές. Από διασημότητα θα μετατραπώ σε δημόσιο κίνδυνο. Αποφάσισα όμως να μιλήσω ανοιχτά, καθώς συνεχίζω να θεωρώ τον εαυτό μου πατριώτη.

Είμαι ένας πατριώτης που θυμάται μια Αίγυπτο πιο πλουραλιστική.  Παρά την έλλειψη επιλογών στην πολιτική ζωή, ήταν μια κοινωνία που απαρτιζόταν από ανθρώπους διαφορετικών πεποιθήσεων και καταβολών. Μεγαλώνοντας θυμάμαι ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες που ζούσαν σιωπηλά αποδεκτοί από τον περίγυρο. Το σύνθημά τους ήταν απλό: “για να είσαι ασφαλής, κράτα κάποια πράγματα για τον εαυτό σου”. Σήμερα όλοι και περισσότεροι αναγκάζονται να κάνουν το ίδιο καθώς η Αίγυπτος μετατρέπεται σε μια μονολιθική οντότητα που με δυσκολία πλέον αναγνωρίζω.

Τον περασμένο μήνα στο Κάιρο βγήκα ένα απόγευμα για τρέξιμο. Έκανε ζέστη και κάποια στιγμή έβγαλα το μπλουζάκι μου. Είχα ένα περίεργο συναίσθημα ότι με παρακολουθούσαν. Εκείνη τη στιγμή να αυτοκίνητο πίσω μου έκοψε ταχύτητα και ένας άντρας μου φώναξε από το παράθυρο ότι στη νέα Αίγυπτο δεν μπορείς να κυκλοφορείς ημίγυμνος. Ξαναφόρεσα το μπλουζάκι και συνέχισα να τρέχω.

Σήμερα γράφω γιατί πολλοί  πίσω στην πατρίδα μου δεν έχουν την ελευθερία να κάνουν το ίδιο. Γράφω γιατί πολλοί που δεν έχουν ούτε φωνή, ούτε όνομα θα υποφέρουν αν η ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν γίνουν σεβαστά από τη νέα κυβέρνηση. Εδώ που είμαι έχω το προνόμιο να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα. Έχω φωνή και την ευθύνη να τη χρησιμοποιήσω, παρά τους κινδύνους.

Γράφω ζητώντας από όλα τα κόμματα της Βουλής να δηλώσουν ξεκάθαρα αν σκοπεύουν να σεβαστούν τα δικαιώματα όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από το φύλο, το σεξουαλικό τους προσανατολισμό και τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αποδείξτε μας ότι η μετριοπάθεια δεν είναι μια προβιά που θα πετάξετε όταν θα σας παραδοθεί η εξουσία. Ότι δεν σκοπεύετε να ξεριζώσετε και τις ελάχιστες ελευθερίες που είχαμε κατακτήσει όχι μέσα από το νόμο αλλά στην καθημερινή μας ζωή.

Γράφω γιατί θέλω να καταλάβω τη θέση μου στη νέα Αίγυπτο. Ποια  θέση θα έχει η νεογέννητη αδελφή μου, οι χριστιανοί κόπτες φίλοι μου και όλοι εκείνοι που χρειάζονται εγγυήσεις για να ξέρουν ότι μπορούν να παραμείνουν ασφαλείς στην Αίγυπτο. Θέλω να ξέρω ότι δεν έχει ξεκινήσει η κατηφόρα από μια περίπου κοσμική κοινωνία σε ένα ισλαμικό κράτος.

Καλώ τις ξένες κυβερνήσεις και μη κυβερνητικές οργανώσεις να ζητήσουν απαντήσεις από τη νέα κυβέρνηση σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να δώσουν την αναγκαία στήριξη στο λαό και την κυβέρνηση ώστε  να προστατευτούν οι πιο αδύναμοι και να μην κινδυνεύει κάποιος που κάνει μια εξομολόγηση σαν τη δική μου να βρεθεί στη φυλακή ή χειρότερα. Να τους υπενθυμίσουν καθώς συντάσσουν ένα καινούριο σύνταγμα που πρέπει να προστατεύει τις ελευθερίες όλων των πολιτών ότι, αν και η Αίγυπτος δεν είναι έτοιμη να παραχωρήσει ίσα δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους, θα πρέπει να τους συμπεριλάβει στη συζήτηση. Γιατί γνωρίζουμε από τη συνταγματική ιστορία των δυτικών δημοκρατιών ότι αν μια ομάδα μείνει αποκλεισμένη από την αρχή, μπορεί να παραμείνει αποκλεισμένη για αιώνες.

Γράφω αυτή την ανοιχτή επιστολή προς τους συμπατριώτες μου για να τους εκφράσω το θαυμασμό μου για το πόσα πολλά πέτυχαν σε τόσο λίγο χρόνο. Τα ιδανικά που μας έφεραν ως εδώ πρέπει να συνεχίσουμε να τα κυνηγάμε. Αν το μέλλον μας δεν περιλαμβάνει το σεβασμό των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, τότε δεν είμαστε καλύτεροι από τους αρχιτέκτονες της τυραννίας που ανέτρεψε η Αραβική Άνοιξη.

Θέλω να έχω θέση στη νέα Αίγυπτο. Σας γράφω αυτό το γράμμα ζητώντας  να με συμπεριλάβετε σε αυτήν.

[via]  Σε αυτό το μπλογκ είχαμε ασχοληθεί ξανά με το θέμα εδώ.

ΕΥΡΩΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑ

Τα δικαιώματα των ζευγαριών ίδιου φύλου σχετικά με το γάμο και την υιοθεσία αποτελούν αρμοδιότητα του εθνικού νομοθέτη και οι ενδιαφερόμενοι δεν μπορούν να τα κατοχυρώσουν δικαστικά με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Έτσι συνοψίζεται σε λίγες γραμμές η χτεσινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα με αφορμή την υπόθεση ενός ζευγαριού γυναικών από τη Γαλλία που ζητούσε να τους αναγνωριστεί κοινή γονική μέριμνα για το βιολογικό παιδί της μίας από τις δύο.

Οι δυο γυναίκες -51 και 46 χρονών αντίστοιχα- ζουν μαζί από το 1989 και έχουν συνάψει “σύμφωνο συμβίωσης” από το 2002. Το 2000 η μία από αυτές έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι μέσω υποβοηθούμενης αναπαραγωγής χρησιμοποιώντας το σπέρμα ενός ανώνυμου δότη σε μία κλινική του Βελγίου. Τέσσερα χρόνια αργότερα η συμβία της προσέφυγε στα δικαστήρια με σκοπό να της αναγνωριστεί κοινή γονική μέριμνα με τη βιολογική μητέρα του παιδιού και με τη συναίνεση της τελευταίας. Τα γαλλικά δικαστήρια απέρριψαν την προσφυγή με το σκεπτικό ότι ο νόμος αναγνωρίζει κοινή γονική μέριμνα για το παιδί ενός από τους συντρόφους μόνο όταν οι δύο σύντροφοι είναι παντρεμένοι.

Στη συνέχεια το ζευγάρι προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θεωρώντας ότι με αυτή την απόφαση παραβιάζεται το άρθρο 8 της ευρωπαϊκής σύμβασης (που ορίζει την προστασία της ιδιωτικής ζωής) σε συνδυασμό με το άρθρο 14 (που ορίζει την προστασία από τις διακρίσεις). Οι δικαστές του Στρασβούργου έκριναν με πλειοψηφία 6-1 ότι δεν υπάρχει διάκριση, αφού ο γαλλικός νόμος δεν επιτρέπει αυτή τη μορφή υιοθεσίας σε κανένα ζευγάρι που έχει συνάψει “σύμφωνο συμβίωσης”, ομόφυλο ή ετερόφυλο. Σύμφωνα με τις ενάγουσες όμως αυτό αποτελεί διάκριση καθώς οι ίδιες δεν μπορούν να παρακάμψουν αυτή την απαγόρευση μέσω του γάμου, όπως μπορεί να κάνει ένα ετερόφυλο ζευγάρι.

Σε αυτό το σημείο οι δικαστές παραπέμπουν σε παλιότερη απόφασή τους το 2010 στην περίπτωση ενός γκέι ζευγαριού που ζητούσε από την αυστριακή κυβέρνηση να τους αναγνωρίσει το δικαίωμα στο γάμο. Το δικαστήριο είχε κρίνει τότε ότι αν και τα ομόφυλα ζευγάρια εμπίπτουν στην έννοια της “οικογενειακής ζωής”, το κάθε κράτος μπορεί να αποφασίζει μόνο του ποια μορφή αναγνώρισης θα τους παρέχει. Και αυτό γιατί, ως προς το δικαίωμα του γάμου για αυτά τα ζευγάρια, “δεν υπάρχει συναίνεση” ανάμεσα στα 47 κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Μέχρι στιγμής εφτά από αυτά τα κράτη έχουν αναγνωρίσει το δικαίωμα του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ οκτώ κράτη αναγνωρίζουν πλήρη δικαιώματα στο ζήτημα της υιοθεσίας και άλλα δύο επιτρέπουν στους ομοφυλόφιλους να υιοθετούν μόνο τα παιδιά των συντρόφων τους. Δύο ακόμα χώρες προχωρούν με το ζήτημα του γάμου αυτή τη στιγμή που μιλάμε: η Δανία -όπου η κυβέρνηση αναμένεται να φέρει το σχετικό νόμο στη Βουλή την επόμενη εβδομάδα- και το Ηνωμένο Βασίλειο όπου σήμερα ξεκινάει η σχετική δημόσια διαβούλευση.

Όσο για την Ελλάδα, αντί να γίνουμε η …“Δανία του Νότου” όπως μας είχαν υποσχεθεί, συνεχίζουμε να βλέπουμε τα τρένα να περνούν – και χωρίς κανένα φόβο πλέον ότι θα έρθει η Ευρώπη να μας τραβήξει το αφτί για την ολιγωρία μας. Βλέπετε η Ευρώπη δεν επεμβαίνει στα εσωτερικά μας – εκτός αν της χρωστάμε λεφτά…

EUROVISION 2012: Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ (UPDATE)

Για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια, η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί στο διαγωνισμό από μια γυναίκα τραγουδίστρια. Και όπως φαίνεται διαλέξαμε την κατάλληλη στιγμή αφού φέτος είναι μια αρκετά “θηλυκή” χρονιά. Σίγουρα είναι πολύ νωρίς για να κάνει κανείς προγνωστικά, αλλά ορισμένες κυρίες έχουν ξεχωρίσει ήδη, δυο μήνες και βάλε πριν το διαγωνισμό.

Η Ιταλία βρήκε το δρόμο της επιστροφής στη Eurovision πέρσι φέρνοντας ένα πολύ καλό αποτέλεσμα που -μεταξύ μας- υποψιάζομαι ότι σκοπό είχε να την καλοπιάσουν για να μην τα βροντήξει πάλι. Χαλάλι της όμως αφού φέτος κατεβάζει στο διαγωνισμό μια κλασική ιταλική μελωδία ερμηνευμένη από μια υπέροχη δεσποινίδα που ακούει στο όνομα Nina Zilli. Ελπίζω μόνο να μην καταστρέψουν ένα τόσο όμορφο τραγούδι - ακούω ότι σκέφτονται να το μπασταρδέψουν και με αγγλικό στίχο…

Για τη Σουηδία τί να πει κανείς – εδώ και χρόνια προσπαθεί να ξανακερδίσει το σκήπτρο των ABBA και φαίνεται ότι φέτος βρίσκεται στο στόχο της πιο κοντά από ποτέ. Η Loreen είναι μια 29χρονη σουηδέζα μαροκινής καταγωγής που δεν ξεχωρίζει μόνο για το λαρύγγι αλλά και για την ιδιαίτερη σκηνική παρουσία της. Για το τραγούδι είναι εντελώς περιττό να αναφερθούμε σε προβλέψεις και στοιχήματα – οι σουηδοί έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται “ευφορία” όπως υποδηλώνει και η ελληνική λέξη που διάλεξαν για τίτλο….

Όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια οι χώρες που ανήκουν στις λεγόμενες “Big 5”, η τηλεόραση της Ισπανίας αποφάσισε να απευθυνθεί φέτος σε μια φτασμένη καλλιτέχνιδα μπας και ξεκολλήσει από τον πάτο της βαθμολογίας. Επέλεξαν λοιπόν την Pastora Soler, διάσημη τραγουδίστρια του φλαμένκο και ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα της γκέι κοινότητας στην πατρίδα του Λόρκα. Η Pastora θα ερμηνεύσει μια μπαλάντα με τίτλο “Quédate conmigo” (Μείνε πλάι μου) που έχει σκοπό να αναδείξει το πιο δυνατό της όπλο που δεν είναι άλλο από την απίστευτη φωνή της.

Και από τα θερμές μεσογειακές ακτές ας ταξιδέψουμε τώρα στις παγωμένες στέπες της Ρωσίας για να συναντήσουμε μια κοριτσοπαρέα κάπως πιο ώριμη. Οι “Γιαγιάδες από το Μπουράνοβο” είναι έξι συμπαθέστατες μπάμπουσκες που τραγουδούν παραδοσιακά άσματα στη γλώσσα των Ουδμούρτων, μιας φυλής που κατοικοεδρεύει στα βάθη της Ευρασίας. Θα μπορούσαν να τις είχαν στείλει πρόπερσι διατηρώντας ένα φολκλορικό άλλοθι με αυτό. Φέτος όλα αυτά τα “party for everybody” και τα “come on and dance” που τις βάζουν να λένε μου φαίνονται αρκετά εξευτελιστικά, αλλά βέβαια Eurovision είναι αυτή οπότε όλα επιτρέπονται…

Εσείς τί λέτε; Ποιες από τις παραπάνω κυρίες θα τιμούσατε με την ψήφο σας; Ψηφίζετε στο κουτάκι της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας πάνω δεξιά

UPDATE με τα αποτελέσματα: Η Σουηδία επιβεβαίωσε τον τίτλο του φαβορί συγκεντρώνοντας το 39% των προτιμήσεών σας και ακολουθούν Ρωσία με 28%, Ιταλία με 22% και Ισπανία με 11%. Σας ευχαριστώ για την ψήφο σας!

ΓΥΜΝΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: ΕΔΩ ΚΡΕΟΠΩΛΕΙΟ

Ο ολλανδός φωτογράφος Φαράντ Μπλοχ φαντάζεται το μοντέλο Νιλς με λίγα μούσκουλα παραπάνω…

Επειδή όμως είχαμε διαμαρτυρίες στα σχόλια, υπάρχει και αντίστοιχη φωτογράφιση για vegetarians

Aλλά και για όσους προτιμούν τα γαλακτοκομικά…

Ό,τι και να προτιμάτε πάντως, αποφύγετε το γρήγορο φαγητό

ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΜΕ (ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΗ) ΑΓΑΠΗ…

Προεδρικές εκλογές σήμερα στη Ρωσία και χαρακτηριστικός του τρόπου με τον οποίο οι κυβερνώντες αντιλαμβάνονται έννοιες όπως η δημοκρατία και τα δικαιώματα των μειονοτήτων είναι ένας καινούριος νόμος που πέρασε πριν από τέσσερις μέρες στην Αγία Πετρούπολη, την πάλαι ποτέ αυτοκρατορική πρωτεύουσα της χώρας. Το κοινοβούλιο της πόλης αποφάσισε με ψήφους 29 υπέρ και μόλις 4 κατά να κηρύξει παράνομη οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση ή ενημέρωση σχετικά με την ομοφυλοφιλία επιβάλλοντας τσουχτερά πρόστιμα σε οποιονδήποτε πολίτη ή οργάνωση επιχειρήσει κάτι παρόμοιο και ταυτίζοντας τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων με την …προώθηση της παιδοφιλίας.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση, πολιτική εκδήλωση τύπου Pride ή ακόμα και μπλογκ σαν αυτό που διαβάζετε τώρα θα είναι πλέον εκτός νόμου στη δεύτερη πόλη της Ρωσίας. Οι προθέσεις των νομοθετών έγιναν ολοφάνερες λίγο πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου όταν διοργάνωσαν δημόσια διαβούλευση προσκαλώντας αποκλειστικά μέλη εθνικιστικών και παραθρησκευτικών οργανώσεων, με τους “ειδικούς” να ζητούν την πλήρη απομόνωση των ομοφυλόφιλων και τη δια της βίας “θεραπεία” τους και το κοινό να τους αποκαλεί “ανώμαλους” και “υπάνθρωπους”. Το κλίμα στη Ρωσία είναι τόσο βαρύ που πλέον εκφράζονται φόβοι ότι και η κεντρική κυβέρνηση εξετάζει σοβαρά την ιδέα να υιοθετήσει με τη σειρά της μια αντίστοιχη νομοθεσία που θα έχει ισχύ σε ολόκληρη τη χώρα…

Αντιδρώντας σε αυτή την επέλαση του αυταρχισμού, η διεθνής οργάνωση AllOut καλεί σε τουριστικό μποϊκοτάζ της Αγίας Πετρούπολης σε περίπτωση που ο κυβερνήτης της υπογράψει και θέσει σε ισχύ τη νέα νομοθεσία. Για το σκοπό αυτό κυκλοφόρησαν το παρακάτω βίντεο που ντύθηκε μουσικά με τη μουσική του Τσαϊκόφσκι. Του μεγαλύτερου συνθέτη της Ρωσίας που εξωθήθηκε στην αυτοκτονία όταν αποκαλύφθηκε η ομοφυλοφιλική σχέση που διατηρούσε με νεαρό ευγενή…

Αν θέλετε να υπογράψετε το ψήφισμα που καλεί τον κυβερνήτη της πόλης να ασκήσει βέτο στο νομοσχέδιο πηγαίνετε εδώ.

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι βέβαια ότι η Αγία Πετρούπολη ιδρύθηκε και πήρε το όνομά της από τον τσάρο Πέτρο το Μέγα. Έναν αυτοκράτορα που δεν έμεινε στην ιστορία μόνο για τις άοκνες προσπάθειές του να μετατρέψει τη Ρωσία σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δύναμη και τη σκληρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τους αντιπάλους του, αλλά και για την αγάπη του προς το ίδιο φύλο. Στα 40 χρόνια της βασιλείας του ο τσάρος συνδέθηκε με δεκάδες ευνοούμενους, ενώ δύο από αυτούς-ο ελβετός τυχοδιώκτης Φρανσουά Λεφόρ και ο νεαρός και όμορφος ιπποκόμος Αλεξάντερ Μέντσικοφ- έγιναν οι πιο στενοί και έμπιστοι συνεργάτες του καταλαμβάνοντας τη θέση του αρχιστράτηγου και του αρχηγού του ιππικού αντίστοιχα. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ.

ΤΟ ΦΙΛΙ ΕΝΟΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ένα εξαιρετικά τρυφερό στιγμιότυπο που θα ήταν ρουτίνα για κάθε ετεροφυλόφιλο στρατιώτη, έχει ξεσηκώσει εδώ και λίγες μέρες κύματα συγκίνησης στο διαδίκτυο, συμβολίζοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο την πρόοδο που έχει συντελεστεί στην αμερικάνικη κοινωνία μετά την κατάργηση της νομοθεσίας που απαγόρευε στους γκέι να υπηρετούν ανοιχτά στο στρατό. Μετά από μια αποστολή στο Αφγανιστάν που τους κράτησε μακριά για καιρό, ο λοχίας Μπράντον Μόργκαν επιστρέφει στη βάση των πεζοναυτών στο Κανιόχε της Χαβάης και, με φόντο την αστερόεσσα, χάνεται στην αγκαλιά του αγαπημένου του Ντάλαν Γουόλς...

Το στιγμιότυπο δημοσιεύτηκε στη σελίδα των γκέι πεζοναυτών στο Facebook (ναι, υπάρχει και τέτοια) που κατακλύστηκε από επισκέψεις, με 35 χιλιάδες like και πάνω από 9 χιλιάδες σχόλια μέχρι σήμερα! Μην μπορώντας να πιστέψει τέτοια ανταπόκριση, ο νεαρός πεζοναύτης -τυχερός στον πόλεμο αφού μόλις πριν ένα μήνα γλίτωσε από ένα δυστύχημα με ελικόπτερο που στοίχισε τη ζωή σε έξι συναδέλφους του, αλλά τυχερός όπως φαίνεται και στον έρωτα- είχε να κάνει αυτά τα σχόλια και πάλι μέσω Facebook:

“Σε όλους εκείνους που αντέδρασαν θετικά, ο σύντροφός μου κι εγώ θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε…Δεν προσπαθούσαμε να γίνουμε διάσημοι ή κάτι τέτοιο. Το κάναμε γιατί μετά από τέσσερα χρόνια γνωριμίας και τρεις αποστολές στο εξωτερικό, μπορέσαμε επιτέλους να πούμε ο ένας στον άλλο αυτό που νιώθουμε. Όσο για αυτούς που δείχνουν το μίσος τους, είναι ελεύθεροι να το κάνουν. Είμαστε περισσότερο ευτυχισμένοι από ποτέ και για όσους σχολιάζουν με αρνητικό τρόπο τις δημόσιες διαχύσεις με τη στρατιωτική παραλλαγή…ήταν τελετή υποδοχής των στρατιωτών από το μέτωπο – αν οι λοχαγοί, ταγματάρχες και συνταγματάρχες που ήταν γύρω μας δεν νοιάζονται, τότε για ποιο λόγο θα πρέπει να μας ενδιαφέρει τι λέει ο καθένας;”

Το ζευγάρι -που γνώρισε τα περίφημα 15 λεπτά της δημοσιότητας χάρη στο ίντερνετ- μίλησε για το θέμα σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό της Χαβάης. Ο Ντάλαν -καλλιτέχνης στο επάγγελμα όπως μπορείτε να δείτε και στο μπλογκ του- εξηγεί τους λόγους που συμφώνησαν να δημοσιευτεί η φωτογραφία: “Είμαι εξαιρετικά ντροπαλό άτομο και ο μοναδικός λόγος που το κάναμε ήταν η σκέψη ότι αν αυτό μπορεί να σώσει τη ζωή ενός παιδιού που βλέπει έναν πεζοναύτη να ζει ανοιχτά τη ζωή του χωρίς πρόβλημα, αν αυτό μπορεί να του δώσει κουράγιο, τότε αξίζει τον κόπο.” Ο Μπράντον προσθέτει “δεν παλέψαμε για να έχουμε περισσότερα ή καλύτερα δικαιώματα από τους άλλους. Παλέψαμε για να έχουμε ίσα δικαιώματα. Και τώρα τα έχουμε.” Δείτε το βίντεο.

Aπό τη μεριά της, η εκπρόσωπος τύπου του σώματος των πεζοναυτών δήλωσε: "Είναι μια συνηθισμένη φωτογραφία υποδοχής ενός στρατιώτη από το μέτωπο."

ΠΩΣ ΜΙΑ ΓΚΕΪ ΚΩΜΩΔΙΑ ΕΓΙΝΕ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Κόβοντας περισσότερα από 500 χιλιάδες εισιτήρια στις έξι δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η κωμωδία “Parada” (Παρέλαση) υπήρξε το κινηματογραφικό γεγονός του 2011 στις χώρες των Βαλκανίων. Στην ταινία ένα γκέι ζευγάρι επιστρατεύει πρώην πολεμιστές του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου και άλλες φιγούρες του υποκόσμου για να προστατεύσουν την παρέλαση του Pride στο Βελιγράδι από τους νεοναζί χούλιγκαν. Και βέβαια στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα: τις αιματηρές επιθέσεις στο Gay Pride του 2010 που οδήγησαν στη ματαίωση της παρέλασης την επόμενη χρονιά.

Με αφορμή την τριπλή βράβευση της ταινίας πριν λίγες μέρες στο φεστιβάλ του Βερολίνου (κέρδισε το μεγάλο βραβείο του κοινού “Πανόραμα”, το βραβείο του γκέι περιοδικού Siegessäule και το “Οικουμενικό Βραβείο” που απονέμουν οι κινηματογραφικές ενώσεις της προτεσταντικής και της καθολικής εκκλησίας σε ταινίες που προωθούν τις αξίες του ανθρωπισμού) και ο υπόλοιπος κόσμος έμαθε για το κινηματογραφικό φαινόμενο των Βαλκανίων. Σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Der Spiegel, ο σκηνοθέτης Σέρτζαν Ντραγκόγιεβιτς (που είχε γυρίσει και το “Όμορφα Χωριά, Όμορφα Καίγονται”, μια ταινία για το γιουγκοσλαβικό εμφύλιο) μιλάει για τη μάτσο νοοτροπία που ενώνει ακόμα και τους πρώην αντιπάλους του εμφυλίου και ελπίζει ότι η ταινία θα αποτελέσει ορόσημο στην καταπολέμηση των ομοφοβικών προκαταλήψεων.

 

Κύριε Ντραγκόγιεβιτς έχετε δηλώσει ότι το γύρισμα αυτής της ταινίας υπήρξε πολιτικό σας καθήκον. Τί εννοείτε;

Καταλαβαίνω ότι αυτό ακούγεται κάπως μεγαλεπήβολο. Αλλά πιστεύω πραγματικά πως η τέχνη μπορεί να αλλάξει τις νοοτροπίες των ανθρώπων.  Για αυτό και κάνω ταινίες για τον απλό κόσμο. Πολλοί κινηματογραφιστές -και κυρίως αυτοί στα μεγάλα αμερικάνικα στούντιο- υποτιμούν τη νοημοσύνη του κοινού. Οι περισσότεροι θεατές είναι πιο έξυπνοι και ανοιχτόμυαλοι από ό,τι πιστεύουμε.

Πιστεύετε ότι η ταινία σας άλλαξε τις νοοτροπίες του κόσμου;

Ναι, με την “Παρέλαση” πέτυχα σχεδόν όλους τους στόχους που είχα βάλει. Ήθελα να δει όσο το δυνατό περισσότερος κόσμος πως ακριβώς φέρεται η πλειοψηφία στη μειοψηφία και τα κατάφερα. Μόνο στη Σερβία, την έχουν δει πάνω από 300 χιλιάδες άτομα. Και στη μεγάλη τους πλειοψηφία αυτοί οι άνθρωποι είναι ομοφοβικοί. Παρόλα αυτά οι αντιδράσεις τους ήταν σχεδόν αποκλειστικά θετικές. Ένας φίλος μου είπε για τον έφηβο γιό του που πήγε να δει  την ταινία και γύρισε σπίτι κακοδιάθετος. Όταν τον ρώτησε για ποιο λόγο απάντησε ότι σιχάθηκε το φιλμ  γιατί τώρα που το είδε δεν μπορεί πλέον να μισεί τους γκέι. Για αυτούς τους ανθρώπους έφτιαξα την ταινία

Όμως δεν έγινε επιτυχία μόνο στη Σερβία αλλά σε όλες τις χώρες της περιοχής. Πού το αποδίδετε αυτό;

Θα έλεγα ότι η “Παρέλαση” δεν είναι σερβική αλλά γιουγκοσλαβική παραγωγή. Στην ταινία ο  βετεράνος του εμφυλίου Λίμουν επιστρατεύει πρώην πολεμιστές από όλες τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αυτή η μορφή συμφιλίωσης γίνεται όλο και πιο έντονη. Πρόσφατα είδα μια εκπομπή στη σλοβένικη τηλεόραση που έδειχνε βετεράνους του πολέμου από την Κροατία και τη Βοσνία να μαζεύουν χρήματα για τους σέρβους πολεμιστές του εμφυλίου επειδή οι συντάξεις τους είναι πολύ μικρές και δεν τους φτάνουν για να ζήσουν!  Μπορείτε να φανταστείτε  κάτι τέτοιο; Νομίζω ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι στην πραγματικότητα το τέλος του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου.

Αν κρίνει κανείς από την ταινία πάντως, το μόνο πράγμα που ενώνει τις βαλκανικές χώρες είναι η ομοφοβία.

Υπάρχει ένα ψήγμα αλήθειας σε αυτή τη διαπίστωση. Η ταινία “παίζει” με αυτή την ιδέα και τη χρησιμοποιεί προς όφελός της. Αλλά νομίζω ότι στην πραγματικότητα αυτό που ενώνει τους ανθρώπους είναι η καλή καρδιά.

Για ποιο λόγο η ομοφοβία στα Βαλκάνια έχει διαδοθεί τόσο πολύ και έχει γίνει τόσο επιθετική;

Πρόκειται για μια περίπλοκη εξέλιξη. Αλλά αν πρέπει να την απλοποιήσω θα έλεγα ότι έχει να κάνει με το φόβο και την αναταραχή που προκάλεσε στους ανθρώπους η οικονομική κατάρρευση. Πολλοί νεαροί άνθρωποι είδαν τους γονείς τους να χάνουν τη δουλειά τους μετά τον πόλεμο. Και την ίδια στιγμή μια τάξη νεόπλουτων μπόρεσε να αγοράσει όλες τις εταιρείες και τα μέσα ενημέρωσης. Για να μην ασχολείται ο κόσμος με την τεράστια αδικία και την αναδιανομή του πλούτου, η νεόπλουτη μαφία υποδαυλίζει το μίσος του πληθυσμού απέναντι στους πιο αδύναμους, όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι.

Πιστεύετε πως η οικονομική και κοινωνική αλλαγή είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση των μειονοτήτων στις χώρες των Βαλκανίων;

Απόλυτα. Έχω μεγάλες ελπίδες για μια νέα σοσιαλιστική επανάσταση. Θα ξεκινήσει από την Ελλάδα και αμέσως μετά θα επεκταθεί και σε μας. Την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ υπήρξαν αιχμάλωτες. Σήμερα οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι ο καπιταλισμός δεν βελτίωσε τη ζωή τους. Αυτό θα έχει συνέπειες. Γι αυτό και η επόμενη ταινία μου θα είναι ένα μαρξιστικό θρίλερ, μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζούλιαν Μπαρνς “Ο Σκαντζόχοιρος”.

Είναι πιο εύκολο να κάνει κάποιος μια ταινία με μαρξιστικό θέμα σε σχέση με μια ταινία με γκέι θέμα; Ξέρουμε ότι συναντήσατε δυσκολίες να βρείτε χρηματοδότες για την “Παρέλαση”…

Το ίδιο και με το “Σκαντζόχοιρο”. Ήθελα να γυρίσω την ταινία από το 2004 αλλά κανείς  δεν ενδιαφερόταν γιατί τότε όλοι νόμιζαν ότι ο καπιταλισμός έχει τις λύσεις για όλα. Μετά την οικονομική κρίση οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται διαφορετικά και τώρα όλο και περισσότεροι υποστηρίζουν το πρότζεκτ.

Ο Λίμουν είναι ένας αμφιλεγόμενος χαρακτήρας. Βετεράνος του πολέμου, σκληρός και βάναυσος που όμως καταφέρνει να λειτουργήσει ως πρότυπο. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Όπως τόσοι πολλοί από μας, είναι ένας από τους μεγάλους χαμένους της επανάστασης. Ήταν ήρωας του πολέμου και τώρα δουλεύει σε μια παρακμιακή εταιρεία σεκιούριτι και του αναθέτουν να “καθαρίσει” έναν καταυλισμό τσιγγάνων. Πολλοί άνθρωποι μπορούν να ταυτιστούν με την πτώση του. Αλλά πέρα από αυτά είναι ένας κλασικός ρομαντικός ήρωας: από αγάπη για τη γυναίκα του αποφασίζει να ξεπεράσει το μίσος του για τους ομοφυλόφιλους και να τους βοηθήσει.

Πολλοί σας κατηγόρησαν ότι δεν είστε αρκετά τολμηρός. Για παράδειγμα το γκέι ζευγάρι δεν φιλιέται ούτε μία φορά στην ταινία.

Αν τους έδειχνα να φιλιούνται θα έχανα χιλιάδες πιθανούς θεατές. Αλλά είναι προφανές από την οικειότητα και την τρυφερότητα της σχέσης τους ότι είναι ζευγάρι. Άλλωστε είμαι ντροπαλό άτομο και δεν μου αρέσει να γυρίζω τολμηρές ερωτικές σκηνές ακόμα και ανάμεσα σε ετερόφυλα ζευγάρια.

Σε άλλες περιπτώσεις όμως δείχνετε αρκετά τολμηρός στο να προβάλλετε κάποια κλισέ. Για παράδειγμα στη  σκηνή που ο Ραντμίλο πίνει τσάι και πιάνει το φλιτζάνι σηκώνοντας το μικρό του δάχτυλο με αρκετά “θηλυπρεπή” τρόπο.

Για μένα τα κλισέ βρίσκονται πολύ κοντά στα αρχέτυπα, αρχέγονες εικόνες που έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι για να ερμηνεύσουν τον κόσμο. Έχοντας σπουδάσει κλινική ψυχολογία, πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει αυτές τις αρχέτυπες ιδέες και να τις εκμεταλλευτεί για να αποδομήσει τα στερεότυπα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάτι ανάλογο έκαναν ο Σέξπιρ και ο Μολιέρος.

Η ταινία τελειώνει με μια εξαιρετικά θλιβερή στατιστική: το 2010 στο Gay Pride του Βελιγραδίου, 5.600 αστυνομικοί προστάτευαν χίλιους διαδηλωτές από 6.000 ακροδεξιούς ταραξίες. Στο τέλος της μέρας, 200 άτομα κατέληξαν στο νοσοκομείο. Μπροστά σε κάτι τόσο τραγικό και βίαιο πώς αποφασίσατε να αντιμετωπίσετε το θέμα ως κωμωδία;

Καλλιτεχνικά δεν με ενδιέφερε να κάνω ένα δράμα για το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζει ένα γκέι ζευγάρι στο Βελιγράδι. Ήταν συνειδητή απόφαση. Αν έκανα κάτι τέτοιο δεν θα το έβλεπε κανείς έξω από το γκέτο των σινεφίλ. Αλλά αυτό ακριβώς ήταν που ήθελα να αποφύγω. Θέλησα να κάνω μια ταινία που να απευθύνεται στους ομοφοβικούς και μέσω του χιούμορ να τους στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα.

Στη Σερβία, η ταινία προβάλλεται δωρεάν στους μαθητές των σχολείων με σκοπό την προώθηση της ανεκτικότητας. Ας ελπίσουμε ότι θα τη δούμε σύντομα και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες…