Φως για τις μόνιμες εγκαταστάσεις του ΤΕΙ;

Σήμερα το Υπουργείο Παιδείας, για πρώτη φορά, δείχνει ότι υπάρχει βούληση για την κατασκευή μόνιμων εγκαταστάσεων του ΤΕΣΥΔ.

Συγκεκριμένα, απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή του Νομού Α. Μακρυπίδη, αναφέρει ότι η μελέτη του νέου κτιρίου έχει ενταχθεί στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων με προϋπολογισμό 300.000€.

Είναι μια αρχή. Γιατί μόνο αρχή μπορεί να θεωρηθεί κάποια εξέλιξη για το τμήμα, αφού έχουν προηγηθεί χρόνια απραξίας μετά την αρχική του εγκατάσταση στη Ναύπακτο.

Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα δούμε και τα επόμενα βήματα να υλοποιούνται.

Ακούστε τα ΜΜΕ και μην σκέφτεστε

Επειδή τα ΜΜΕ έθαψαν την είδηση, την λέω και εγώ:

Συνελήφθη ο Κώστας Γιαννίκος για φοροδιαφυγή ύψους 1.200.000 ευρώ (ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες, γιατί τα μηδενικά είναι πολλά και μπερδεύουν.

Ποιος είναι ο Γιαννίκος; Είναι ο άνθρωπος πίσω από το ALTER και την εκδοτική εταιρία Modern Times, που παράγει περιεχόμενο όπως πχ τα Ζουζούνια.

Ποιοι είναι οι μέτοχοι του Alter; Η εταιρεία Μοντέρνοι Καιροί του Γιαννίκου με 24,998%, οι Ανδρέας Γ. Κουρής, 15,45%, Γεώργιος Αν. Κουρής, 13,58%, η ΠΡΕΣΣ Ελλάς Εκδοτική και Τυπογραφική 11,42%, Love Radio 10,19%, Βαφειάς Χαράλαμπος 5,11%, Commerzbank AG Frankfurt, 2,86%, Γεράσιμος Τζανεττάτος 1,25% και Marfin Financial Group 1,44%. Το υπόλοιπο των μετοχών διαπραγματεύεται στο Χ.Α.

Με λίγα λόγια για πρώτη φορά το κράτος αποφασίζει μέσω της οικονομικής αστυνομίας να βάλει χέρι στο σύστημα των ΜΜΕ.

Μήπως η σύλληψη αυτή εξηγεί τη συμπεριφορά και τη στάση του Χαντζηνικολάου και του Τράγκα κάθε βράδυ στο δελτίο ειδήσεων του Alter; Μήπως ουρλιάζουν αντιμνημονιακά επειδή δεν τους χαρίστηκαν αυτή τη φορά;

Μία λεπτομέρεια ακόμα: αξίζει να δούμε ποια κανάλια και σε τι βαθμό έχουν τράπεζες στη μετοχική τους σύνθεση (ρίξτε μια ματιά εδώ http://www.katitrexei.gr/school/show_article.php?id=117). Επίσης μην ξεχνάμε την εξάρτηση των ΜΜΕ με τις τράπεζες λόγω χρεών. Λογικό είναι τα κανάλια να εξυπηρετούν τα οικονομικά συμφέροντα των μετόχων, επιχειρήσεις είναι στο κάτω κάτω.

Έτσι αναπόφευκτα προκύπτει η σκέψη πως και με ΓΑΠ μνημόνιο είχαμε, δεν άλλαξε κάτι με τον Παπαδήμο. Αλλά ο Παπαδήμος από τραπεζικός εμφανίζεται από τις οθόνες ως μεσσίας και ηγέτης, ενώ ο ΓΑΠ από ηγέτης έγινε τίποτα, μέσω των οθονών. Τώρα ήρθε η ώρα το Σαμαρά να κοντύνει κατά τον ίδιο τρόπο. Γιατί αυτή η αλλαγή που αφορά πρόσωπα και όχι γενικότερες πολιτικές;

Ίσως η απάντηση σχετίζεται με τις εξελίξεις στο θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και τη γραμμή των δελτίων ειδήσεων. Θα γίνει με κοινές ή προνομιούχες μετοχές; Στη μία περίπτωση οι τράπεζες σώζονται αλλά κρατικοποιούνται, στην άλλη σώζονται αλλά παραμένουν στα χέρια των νυν ιδιοκτητών τους. Πόσο θα βαρύνει η σχετική απόφαση της κυβέρνησης Παπαδήμου στη στάση των καναλιών απέναντι στις πράξεις της; Μήπως αυτό είναι το μόνο που ενδιαφέρει τους μετόχους των καναλιών αυτή την εποχή;

Και τι φταίει ο απλός πολίτης; Σε τίποτα, σωστά; Άλλωστε την πρώτη θέση τηλεθέασης στο δελτίο του Alter την δίνουν εξωγήινοι. Δεν είναι πολίτες όπως εσύ και εγώ αυτοί που εμπιστεύονται την ενημέρωσή τους στον κάθε Τράγκα και τον Χατζηνικολάου και τους επιτρέπουν να διαμορφώνουν την επικαιρότητα με βάση τα συμφέροντα των μετόχων τους.

Ερώτηση Αυγενάκη για το μέλλον του ΤΕΣΥΔ

Ερώτηση προς την Υπουργό Παιδείας κατέθεσε ο βουλευτής Ηρακλείου της Δημοκρατικής Συμμαχίας Λ. Αυγενάκης στις 14 Νοεμβρίου 2011, σχετικά με τη λειτουργία του ΤΕΙ Μεσολογγίου και του Τμήματος Τηλεπικοινωνιακών Συστημάτων και Δικτύων που εδρεύει στη Ναύπακτο.

Στην ερώτησή του, αφού αναφέρεται στα τρία τμήματα του ΤΕΙ Μεσολογγίου που δεν δέχονται πλέον σπουδαστές και ρωτά αν υπάρχει πρόθεση κλεισίματος των Τμημάτων αυτών, σχετικά με το ΤΕΣΥΔ λέει:

Σημειωτέον είναι επίσης ότι το Τμήμα Τηλεπικοινωνιακών Συστημάτων και Δικτύων της Ναυπάκτου του ΤΕΙ εξακολουθεί να αντιμετωπίζει επιμέρους προβλήματα, όπως το κτιριακό και των υποδομών, ώστε υπάρχει διάχυτη ανησυχία ότι το Τμήμα πρόκειται επίσης να κλείσει ή να μεταφερθεί στο Μεσολόγγι. Αναφέρεται σχετικά ότι ολόκληρη η τοπική κοινωνία της Ναυπάκτου, από τους φορείς μέχρι τον απλό κόσμο, δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να φύγει το τμήμα από την πόλη. Από την άλλη πλευρά, εδώ και πολλά χρόνια καρκινοβατεί το θέμα των μόνιμων εγκαταστάσεων, ενώ η αναζήτηση του κατάλληλου χώρου για την ανέγερση κτιριακών υποδομών ξεκίνησε πριν από 8 χρόνια και ακόμα δεν ευοδώθηκε.

Ερωτάται ο αρμόδιος Υπουργός:

Με ποιους συγκεκριμένους τρόπους προτίθεστε να επιλύσετε το ζήτημα στέγασης και υποδομών του ΤΕΣΥΔ της Ναυπάκτου; Σχεδιάζεται η μεταφορά του Τμήματος στο Μεσολόγγι;

Θυμίζω ότι παρόμοια ερώτηση για τις κτιριακές υποδομές του ΤΕΣΥΔ είχε καταθέσει και ο Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΠΑΣΟΚ Α. Μακρυπίδης τον περασμένο Οκτώβριο.

Η απάντηση του Υπουργείου αναμένεται με ενδιαφέρον, ώστε να διασαφηνιστούν όσα ειπώθηκαν σε σχετική συνάντηση που έγινε στις αρχές Νοέμβρη.

Πολυτεχνείο

Αύριο Πολυτεχνείο.

Ο,τι γέννησε εκείνη η εποχή πεθαίνει σύντομα.

Εκτός από την ανάγκη για ανατροπή, ξεβόλεμα και σπάσιμο των στερεοτύπων.

Το Πολυτεχνείο "ζει", η γενιά του όμως ξόφλησε πολιτικά. Ας πρόσεχε. Και η γενιά, και το Πολυτεχνείο, που της παραδόθηκε έτσι εύκολα.

Συμβολικά -γιατί η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβολισμών όπως έχει πει ο Φ. Μιτεράν- ας αλλάξουμε και τον τρόπο που το "γιορτάζουμε". Δεν χρειάζονται ούτε οι πασίγνωστες φωτογραφίες, ούτε τα πασίγνωστα ηχητικά αποσπάσματα, ούτε οι σχετικές διαδηλώσεις-παρελάσεις.

Την ώρα που κυβερνάει ο κληρονόμος της Χούντας, είναι τουλάχιστον προσβλητικό για το πνεύμα της ημέρας να "γιορτάζουμε" κατά τα συνήθη.

Ας βάλουμε τέλος στα τοτέμ που προσκυνάμε 40 χρόνια. Ο καθένας ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει, ίσως έτσι γίνει μια αρχή.

Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν το ξημέρωμα

Tελικά συνέβη το προφανές: η διαρκής απαξίωση της πολιτικής οδήγησε στην ακύρωσή της, μέσω μιας συγκεκαλυμμένης εκτροπής. Πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις μία κυβέρνηση που δεν προέκυψε από εκλογές, με ένα Πρωθυπουργό που δεν είναι στέλεχος κανενός εκ των κυβερνώντων κομμάτων;

Τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση Παπανδρέου πήρε πάνω της ένα ασήκωτο βάρος που δεν ήταν όλο δικό της: την εφαρμογή σκληρών, άδικων αλλά εν πολλοίς αναγκαίων μέτρων ώστε η εθνική οικονομία να γίνει πλεονασματική. Αυτό το βάρος ο Παπανδρέου το σήκωσε μόνος, αφού ο Σαμαράς παρά τις ευθύνες των κυβερνήσεων και της Νέας Δημοκρατίας, επέλεξε να λαϊκίσει αντί να πει την σκληρή αλήθεια. Είχε βολευτεί με το γεγονός ότι ο Παπανδρέου εισέπραττε όλο το κόστος μόνος του, αφού πέρναγαν όλα τα μέτρα χωρίς αυτός να χρειάζεται να κάνει κάτι. Όσο έβγαζε άλλος τα κάστανα από τη φωτιά, ο Σαμαράς το έπαιζε αντιμνημονιακός. Τώρα στηρίζει μια μνημονιακή κυβέρνηση προσπαθώντας να πει ότι δεν την στηρίζει... Τραγελαφικά πράγματα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ήρθε συμπληρωματικά η στάση των περισσοτέρων ΜΜΕ. Συστηματικά και με μοναδικό ζήλο οι ομιλούσες κεφαλές των εθνικών εργολάβων -οι παρουσιαστές των δελτίων δηλαδή- απαξίωσαν, δηλητηρίασαν και εν τέλει έφθειραν μία κυβέρνηση που κλήθηκε σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Είναι γνωστό ότι τα αφεντικά των ΜΜΕ δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι τον Παπανδρέου, αρκεί μόνο η ανάμνηση από τις εσωκομματικές διαδικασίες εκλογής προέδρου το 2007 για να πεισθεί και ο πλέον δύσπιστος. Εν μέσω γενικευμένης αντίδρασης, βρήκαν την ευκαιρία να τον "τελειώσουν". Τα κατάφεραν; Ο χρόνος θα δείξει.

Βέβαια τα ΜΜΕ δεν είναι μόνα τους, έχουν εισχωρήσει εντός του πολιτικού συστήματος και σε όλα τα κόμματα, έχοντας δημιουργήσει ένα σύνολο "φιλικών" βουλευτών. Θέλετε ονόματα; Δείτε ποιοι είναι οι κατεξοχήν καλεσμένοι τους και ποιοι λοιδορούνται, από όλα τα κόμματα. Αυτοί οι βουλευτές, που δυστυχώς δεν τιμούν ούτε τον εαυτό τους ούτε το πολίτευμα ούτε την ψήφο του κόσμου, επέλεξαν να προκαλέσουν τη θεσμική εκτροπή που ζούμε σήμερα. Επέλεξαν να ανεξαρτητοποιηθούν, να αφαιρέσουν την πλειοψηφία από μία νόμιμη κυβέρνηση και να την δώσουν στο σημερινό μόρφωμα. Επέλεξαν να αποχωρούν ένας ένας από τον περασμένο Ιούνιο, ρίχνοντας μία πλειοψηφία 160 βουλευτών. Επέλεξαν να συντάσσουν κείμενα με "αντίπαλους" -που όμως βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο- ώστε να εκβιάσουν τις εξελίξεις. Επέλεξαν να λειτουργούν ως εντολοδόχοι των ισχυρών που τους ελέγχουν και όχι των ψηφοφόρων τους.

Δυστυχώς, ζήσαμε μέρες του 1965, με πρωταγωνιστές βουλευτές και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Φυσικά αυτό το διακομματικό κοινοβουλευτικό μπλοκ δεν ήθελε εκλογές, γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι δεν θα ήταν στην επόμενη Βουλή. Ούτε τα αφεντικά των ΜΜΕ θέλανε εκλογές, γιατί σε αυτή τη φάση η σύνθεση της νέας Βουλής είναι απρόβλεπτη, οπότε "χάνουν" τους ανθρώπους που με τόσο κόπο δημιούργησαν.

Ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου σε αυτή τη φάση φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, αφού δεν κατάφεραν να αντισταθούν στα κέντρα που εν τέλει χειραγώγησαν το πολιτικό σύστημα. Αντί ο Σαμαράς να επιμείνει σε δημοψήφισμα ΚΑΙ εκλογές και ο Παπανδρέου να το αποδεχτεί, σύρθηκαν σε μία κυβέρνηση συνεργασίας που δεν διαμόρφωσαν οι ίδιοι, κάτω από την πίεση μερίδας των βουλευτών των κομμάτων τους και των ΜΜΕ. Δυστυχώς πέσανε και οι δύο μέσα στο λάκκο που έσκαβε ο ένας στον άλλον. Αλήθεια, τι έγινε εκείνη η ιστορία περί εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, πως εξαφανίστηκε το θέμα μόλις έπεσε ο Παπανδρέου; Τώρα και οι δύο θα αντιμετωπίσουν την εσωκομματική αμφισβήτηση, την τηλεοπτική απαξίωση και την χειραγώγηση.

Έτσι φτάσαμε σε μία κυβέρνηση που έχει επικεφαλής ένα στέλεχος του τραπεζικού τομέα, που δεν έχει ψηφιστεί από τον κόσμο, που στηρίζεται από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και από το ακροδεξιό αντιδημοκρατικό τηλεοπτικό μόρφωμα που λέγεται ΛΑΟΣ. Τον Καρατζαφέρη δυστυχώς δεν τον πήραμε ποτέ στα σοβαρά, μέχρι τη στιγμή που έδωσε το σόου έξω από το Προεδρικό Μέγαρο το βράδυ που είχε "κλείσει" ο Πετσάλνικος. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ζητήσει την αποφυλάκιση των χουντικών που έχουν καταδικαστεί. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι ο Βορίδης, πέρα από το να κόβει βόλτες με τσεκούρι στα χέρια στα νιάτα του ήταν και πρόεδρος της νεολαίας της ΕΠΕΝ. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε την ιδεολογική πλατφόρμα του Πλεύρη. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε τι σημαίνουν αυτά που λέει ο Γεωργιάδης.

Αυτοί οι απίθανοι τύποι που συγκεντρώθηκαν γύρο από τον Καρατζαφέρη, που πριν λίγα χρόνια εμφανίζονταν σε περιθωριακά καναλάκια τύπου Blue Sky και σταδιακά γίνανε αποδεκτοί και σήμερα κυβερνάνε εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας και lifestyle αντιμετώπισης που τους επιφυλάξαμε, πέτυχαν κάτι πολύ σημαντικό. Με τη συμμετοχή του Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση απενοχοποιήθηκε, σε συμβολικό τουλάχιστον επίπεδο, η Χούντα. Όπως είχε πει ο Μιτεράν, η ουσία της πολιτικής είναι η διαχείριση των συμβολισμών. Σταματήσαμε να μιλάμε για πολιτική και καταντήσαμε να διαμορφώνουν τις εξελίξεις αυτοί που αντιμετωπίστηκαν ως χαβαλέδες.

Έτσι φτάσαμε να κυβερνιέται η χώρα από ένα Πρωθυπουργό που δεν έχει εκλεγεί -και αυτό συμβολισμός είναι- και τα ΜΜΕ να πείθουν τον κόσμο ότι, παρόλο που λέει ότι θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική με την προηγούμενη, τα πράγματα πάνε καλύτερα. Φτάσαμε να έχουμε μια μη εκλεγμένη "μεταβατική" κυβέρνηση που όλα δείχνουν ότι θα εξαντλήσει την τετραετία της προηγούμενης. Μια κυβέρνηση που θα δρομολογήσει τις εξελίξεις για τα επόμενα 50 χρόνια σε τομείς όπως το πιστωτικό σύστημα, τις ενεργειακές επενδύσεις, τις αποκρατικοποιήσεις, τα μεγάλα δημόσια έργα και το θεσμικό πλαίσιο των ΜΜΕ. Ένα πρώτο δείγμα θα είναι ο μηχανισμός που θα επιλεγεί για τη χρηματοδότηση των τραπεζών, με κοινές ή ονομαστικές μετοχές, εκεί θα φανούν πολλά.

Λένε ότι το πιο βαθύ σκοτάδι της νύχτας είναι λίγο πριν το ξημέρωμα. Καιρός να αρχίσουμε να μιλάμε πάλι για πολιτική, να δημιουργήσουμε ιδεολογικές κόκκινες γραμμές και να επαναπροσδιορίσουμε το πολιτικό υποκείμενο των πολιτικών σχηματισμών. Ας είναι αυτή η κατάσταση που θα καθορίσει χρονικά τη νέα μεταπολίτευση.

Ενημέρωση για το μέλλον του ΤΕΣΥΔ

Την περασμένη Τρίτη (1/1/2011) συμμετείχα ως εκπρόσωπος του ΤΕΙ Μεσολογγίου σε σύσκεψη που έγινε στο Υπουργείο Παιδείας μεταξύ του Ειδικού Γραμματέα Ανώτατης Εκπαίδευσης Β. Παπάζογλου, του Δημάρχου Ναυπάκτου Γ. Μπουλέ και της επιτροπής που έχει ορίσει το Δημοτικό Συμβούλιο από την οποία συμμετείχε μόνο ο Σ. Τσιλιγιάννης.

Θέμα της σύσκεψης ήταν η ενημέρωση από τον Β. Παπάζογλου για το μέλλον του ΤΕΣΥΔ. Από τα λεγόμενα του κ. Παπάζογλου, έγινε φανερό ότι το ΥΠΕΠΘ ακόμα δεν έχει πάρει αποφάσεις σχετικά με την ανασυγκρότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ωστόσο ο σχετικός οδικός χάρτης έχει αρχίσει να υλοποιείται.

Στη φάση αυτή διατυπώνονται τα κριτήρια βάσει των οποίων θα δρομολογηθούν οι όποιες εξελίξεις. Τα κριτήρια θα τεθούν από το ΣΑΤΕ. Οι δύο άξονες των κριτηρίων είναι η ακαδημαϊκότητα και συμβολή στην τοπική ανάπτυξη.

Το πρώτο κριτήριο αφορά το πλήθος των εισακτέων, το πλήθος των Μελών Εκπαιδευτικού Προσωπικού, η επιτυχής ολοκλήρωσης της διαδικασίας εξωτερικής αξιολόγησης καθώς και επί μέρους κριτήρια που αφορούν την ερευνητική δραστηριότητα του τμήματος.

Το κριτήριο της συμβολής στην τοπική ανάπτυξη προφανώς δεν σχετίζεται με γκαρσονιέρες και καφέδες. Αντίθετα, αφορά στο βαθμό συσχετισμού των Τμημάτων με την τοπική οικονομία με όρους καινοτομίας και πρόσδοσης ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος. Εφόσον το κριτήριο αυτό καλύπτεται, η ύπαρξη ενός μονο-τμηματικού παραρτήματος -όπως το ΤΕΣΥΔ- δεν αποτελεί λόγο μεταφοράς ή συγχώνευσης, το αντίθετο όπως τόνισε ο κ. Παπάζογλου.

Σε κάθε περίπτωση η επιτυχής ολοκλήρωση της διαδικασίας εξωτερικής αξιολόγησης (που ξεκίνησε με το νόμο Γιαννάκου) αποτελεί βασικό στοιχείο για το μέλλον των τμημάτων στο νέο τοπίο της Τριτοβάθμιας.

Το νέο στοιχείο που προσδίδει ο καινούργιος -σε ισχύ ήδη- νόμος για την Τριτοβάθμια αφορά την αυτοτέλεια των Ιδρυμάτων. Πλέον η δημιουργία νέων προγραμμάτων σπουδών (Τμημάτων δηλαδή) δεν είναι απόφαση του ΥΠΕΠΘ αλλά του ίδιου του Ιδρύματος, αν βέβαια μπορεί να καλύψει τις σχετικές δαπάνες.

Τα Ιδρύματα πλέον έχουν τη δυνατότητα να αντλήσουν πόρους από τρίτους με τη μορφή χορηγιών. Είναι προφανές ότι το μέλλον των ιδρυμάτων εξαρτάται πλέον από τη χρηματοδότηση που θα μπορούν να εξασφαλίσουν από τέτοιες πηγές. Με λίγα λόγια αν τα Ιδρύματα έχουν χρήματα, είναι στη δική τους ευχέρεια να κάνουν ό,τι νομίζουν καλύτερο. Αν δεν έχουν όμως επιπλέον πόρους από χορηγίες, είναι προφανές ότι δεν έχουν περιθώρια για νέα τμήματα, εξοπλισμό, κτίρια κλπ.


Από την παραπάνω συζήτηση, έγινε σαφές ότι το ΤΕΣΥΔ δεν κινδυνεύει με συγχώνευση ή κατάργηση. Η ακαδημαϊκή του υπόσταση είναι αρκετά ισχυρή για την Ελληνική πραγματικότητα και σε σύγκριση με τα υπόλοιπα τμήματα ΤΕΙ, η εν γένει δραστηριότητα του Τμήματος μπορεί να τεκμηριώσει συμβολή στην τοπική ανάπτυξη, ενώ το αντικείμενο που θεραπεύει δεν ευνοεί συγχώνευση με άλλα τμήματα. Σε καμία περίπτωση, όπως ανέφερε ο κ. Παπάζογλου, δεν υπάρχει η πολιτική πρόθεση για οριζόντια κατάργηση Παραρτημάτων, πολυτμηματικών ή μονοτμηματικών.

Το ενοίκιο του κτιρίου στη Ναύπακτο πλέον αφορά τους πόρους του ΤΕΙ Μεσολογγίου και όχι τη βούληση του Υπουργείου Παιδείας, όπως ανέφερε ο κ. Παπάζογλου. Ωστόσο, με δεδομένη τη μείωση της χρηματοδότησης του Ιδρύματος -όπως προέβλεψε και ο Β. Παπάζογλου- είναι πιθανό το ποσό αυτό να δημιουργήσει σημαντικά οικονομικά προβλήματα στο ΤΕΙ Μεσολογγίου το οποίο θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ μεταφοράς και οικονομικής δυσπραγίας.

Τέλος, για τις μόνιμες εγκαταστάσεις δεν έχει εμπλοκή το Υπουργείο Παιδείας και, ειπώθηκε ότι αν προκύψει κάποια ώριμη μελέτη το Υπουργείο θα συμβάλλει ώστε να ενταχθεί η υλοποίησή του στο ΕΣΠΑ.

Η επόμενη μέρα

Την περασμένη Πέμπτη η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε ότι ήταν η ώρα για να κάνει κάτι. Το είχε αναβάλει από 25 Μαρτίου για τις 21 Ιουλίου και από εκεί για 27 Οκτώβρη. 7 μήνες για να αντιδράσεις σε φάση κρίσης δεν είναι και άσχημα...

Που κατέληξε η ΕΕ; Σε μια ελεγχόμενη χρεωκοπία χωρίς δυνατότητα υποτίμησης νομίσματος και χωρίς εγγυήσεις ευρω-ομολόγου. Και κυρίως χωρίς να τους απασχολεί καθόλου η ύφεση, που μπορεί να ανασχεθεί μόνο με κόψιμο χρήματος και όχι με αποπληθωρισμό (αυτό που λέγεται εσωτερική υποτίμηση). Κοινώς σε κάτι που δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα πετύχει.

Αυτό έχουν πάρει χαμπάρι και οι διαβόητες αγορές και την Παρσκευή ανέβασαν τα spread της Ιταλίας στο 6%. Τόσο όσο ήταν δηλαδή της Ελλάδας όταν προσέφυγε στο Μηχανισμό Στήριξης. Με λίγα λόγια, η Ιταλία κινείται προς τη χρεωκοπία υπό τη σκιά της Ευρωπαϊκής ατολμίας.

Ποια είναι η επόμενη μέρα; Η μία πιθανότητα είναι η διάλυση της Ευρωζώνης και η επαναφορά όλων των χωρών σε εθνικό νόμισμα. Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα πλέον μετατρέπει το χρέος της σε δραχμή, κόβει δικό της νόμισμα και προχωράει με την εξυπηρέτηση του χρέους που έχει απομείνει.

Η άλλη περίπτωση είναι να αντέξει και το Ευρώ και η Ελλάδα. Στην περίπτωση αυτή κάτι θα αλλάξει: η πολιτική των Γερμανών και των Γάλλων, η εκκίνηση ενός αναπτυξιακού κύκλου, κάτι θετικό για τις Ευρωπαϊκές οικονομίες που θα δώσει ώθηση και στην Ελλάδα.

Το χειρότερο όλων είναι να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ πριν αυτό καταργηθεί. Σε αυτή την περίπτωση χρωστάμε σε ευρώ και όχι σε δραχμή, ενώ η όποια μελλοντική θετική τροχιά θα αφήσει εκτός το εθνικό νόμισμα.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν είναι σημαντικό να μείνουμε κοντά στα μεγάλα ψάρια, να είμαστε μέρος του δικού τους γκρουπ. Αν αντέξουν θα ανέβουν, και μαζί τους και εμείς. Αν πέσουν λίγο το κακό, δεν έχουμε χαμηλότερα να πάμε πλέον εμείς. Αν όμως αποκοπούμε από το γκρουπ τους, τότε θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε με τις δικές μας δυνάμεις δεδομένου του χρέους που κουβαλάμε. Ναι μεν τα λάθη και κυρίως η ατολμία της ευρωζώνης είναι κατακριτέα, αλλά δεν έχουμε και άλλη εναλλακτική.

Επομένως κάθε ενέργεια που μας κρατάει στο ευρώ είναι όχι μόνο επιθυμητή, αλλά απαραίτητη. Είναι μονόδρομος η παραμονή της Ελλάδας στο γκρουπ των ισχυρών χωρών πάση θυσία. Υπό το φως αυτό, είναι μονόδρομος και η οικονομική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυβερνά και ποιο αντιπολιτεύεται.

No comment

Κατάληψη στη Wall Street? Χάλασε ο κόσμος...

Όλος ο κόσμος ξέρει ότι η κατάσταση δεν πάει καλά και ότι πρέπει κάτι να γίνει. Οι φτωχοί φτωχαίνουν, οι επιχειρήσεις δοκιμάζονται, οι κοινωνικές παροχές εξαφανίζονται και πάει λέγοντας. Από την άλλη όμως κανένας δεν ελπίζει πραγματικά σε κάποια ουσιαστική αλλαγή σε αυτή τη συγκυρία. Γι' αυτό και ακούγονται γενικούρες όπως "άμεση δημοκρατία τώρα" και υπάρχει απίστευτο μπέρδεμα εθνικιστών ακροδεξιών, παραεκκλησιαστικών οργανώσεων, εξωκοινοβουλευτικών αριστερών και αγανακτισμένων προνομιούχων. Τσαντίλα βγαίνει, όχι πίστη στην αλλαγή και τη δικαίωση.

Η αιτία που δεν υπάρχει πίστη στην αλλαγή έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει ιδεολογικό υπόβαθρο που να υποδεικνύει λύση και να δίνει όραμα. Η κοινωνική αλλαγή απαιτεί ιδεολογία. Ιστορικά παραδείγματα αλληλεξάρτησης αλλαγών και ιδεολογίας είναι ο Διαφωτισμός με τη Γαλλική Επανάσταση, όπως και ο Μαρξισμός με την Οκτωβριανή επανάσταση. Δεν φταίει ο καναπές και η TV λοιπόν, η έλλειψη ιδεολογικών ρευμάτων είναι το πρόβλημα.

Σήμερα ποια είναι τα ιδεολογικά ρεύματα που μπορούν να τροφοδοτήσουν την αλλαγή; Ο κομουνισμός είναι εξίσου αποτυχημένος με τον καπιταλισμό (ίσως και περισσότερο), η Κίνα που αναδεικνύεται σε οικονομική δύναμη είναι σκληροπυρηνικά και απάνθρωπα καπιταλιστική, ο εθνικισμός ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι είναι το καταφύγιο των ανόητων και τέλος όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν Ελ που θα έρθουν να μας σώσουν. Οπότε ο καπιταλισμός αν και στραβοκανιασμένο γεροντάκι που παθαίνει καρδιακές κρίσεις κάθε τρεις και λίγο συνεχίζει να ορίζει τις τύχες όλων, ελλείψει ανταγωνισμού.

Φυσικά κάποια στιγμή η απουσία ιδεολογίας θα πάψει, μιας και η φύση δεν αντέχει τα κενά. Τότε η αντίδραση θα αποκτήσει στόχο και κατεύθυνση, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υπάρξουν περισσότερες από μία εναλλακτικές. Φυσικά μαι τέτοια διαδικασία δεν θα ξεκινήσει από τις άκρες του κόσμου όπου βρισκόμαστε εμείς, αλλά από τις μητροπόλεις. 

Υπό το φως αυτών των σκέψεων αξίζει να δούμε τι γίνεται στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ. Στην Αμερική συμβαίνει κάτι πρωτοφανές: ο καπιταλισμός έχει στοχοποιηθεί ως ο λόγος της δυσπραγίας των λαϊκών στρωμάτων και βρίσκεται στο επίκεντρο των κινητοποιήσεων που γίνονται αυτές τις μέρες. Τι άλλο μπορεί να συμβολίζει η κατάληψη της Μέκκας του χρήματος, της Wall Street σε μία χώρα όπου δεν συμβαίνουν ποτέ καταλήψεις εθνικών οδών και δημόσιων υπηρεσιών;

Οι διαδηλωτές δεν τα έχουν με το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα αλλά με το ίδιο το οικονομικό σύστημα, γεγονός που αποδεικνύει ότι υπάρχει μεγάλος βαθμός συνειδητοποίησης των αιτίων της κατάστασης. Γι' αυτό δεν πήγανε στον Λευκό Οίκο, το Καπιτώλιο ή στο σπίτι που έμενε ο Ομπάμα πριν τις εκλογές (το αντίστοιχο Καστρί ας πούμε) αλλά στην καρδιά του καπιταλισμού, την Wall Street. Βλέπετε την αντίθεση με την Αραβική "άνοιξη" (που έφερε Σαρία στη Λιβύη) ή με τις κρεμάλες και τους δικέφαλους αετούς του Συντάγματος;

Στο βίντεο που ακολουθεί μιλάει ο Σλοβένος φιλόσοφος Slavoj Zizek για θέματα που αφορούν το πολιτικό σύστημα, τον κομουνισμό, τον σοσιαλισμό, την αριστερά, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τη φιλανθρωπία, την οικολογία, τη διαφθορά και άλλα πολλά.

Η αξία της ομιλίας βρίσκεται στην ανάδειξη των νέων ιδεολογικών ρευμάτων που μπορούν να υποστηρίξουν τις επερχόμενες αλλαγές. Είπαμε, η ιδεολογία είναι το καύσιμο της αλλαγής. Ας έχουμε λοιπόν τα μάτια μας ανοιχτά τώρα που διαμορφώνεται το αύριο.


Ακολουθεί το κείμενο της παραπάνω ομιλίας στα Αγγλικά.

Don't fall in love with yourselves, with the nice time we are having here. Carnivals come cheap—the true test of their worth is what remains the day after, how our normal daily life will be changed. Fall in love with hard and patient work—we are the beginning, not the end. Our basic message is: the taboo is broken, we do not live in the best possible world, we are allowed and obliged even to think about alternatives. There is a long road ahead, and soon we will have to address the truly difficult questions—questions not about what we do not want, but about what we DO want. What social organization can replace the existing capitalism? What type of new leaders we need? The XXth century alternatives obviously did not work. So do not blame people and their attitudes: the problem is not corruption or greed, the problem is the system that pushes you to be corrupt. The solution is not “Main street, not Wall street,” but to change the system where main street cannot function without Wall street. Beware not only of enemies, but also of false friends who pretend to support us, but are already working hard to dilute our protest. In the same way we get coffee without caffeine, beer without alcohol, ice-cream without fat, they will try to make us into a harmless moral protest. But the reason we are here is that we had enough of the world where to recycle your Coke cans, to give a couple of dollars for charity, or to buy Starbucks cappuccino where 1% goes for the Third World troubles is enough to make us feel good. After outsourcing work and torture, after the marriage agencies started to outsource even our dating, we see that for a long time we were allowing our political engagements also to be outsourced—we want them back. They will tell us we are un-American. But when conservative fundamentalists tell you that America is a Christian nation, remember what Christianity is: the Holy Spirit, the free egalitarian community of believers united by love. We here are the Holy Spirit, while on Wall Street they are pagans worshipping false idols. They will tell us we are violent, that our very language is violent: occupation, and so on. Yes we are violent, but only in the sense in which Mahathma Gandhi was violent. We are violent because we want to put a stop on the way things go—but what is this purely symbolic violence compared to the violence needed to sustain the smooth functioning of the global capitalist system? We were called losers—but are the true losers not there on the Wall Street, and were they not bailed out by hundreds of billions of your money? You are called socialists—but in the US, there already is socialism for the rich. They will tell you that you don't respect private property—but the Wall Street speculations that led to the crash of 2008 erased more hard-earned private property than if we were to be destroying it here night and day—just think of thousands of homes foreclosed... We are not Communists, if Communism means the system which deservedly collapsed in 1990—and remember that Communists who are still in power run today the most ruthless capitalism (in China). The success of Chinese Communist-run capitalism is an ominous sign that the marriage between capitalism and democracy is approaching a divorce. The only sense in which we are Communists is that we care for the commons—the commons of nature, of knowledge—which are threatened by the system. They will tell you that you are dreaming, but the true dreamers are those who think that things can go on indefinitely they way they are, just with some cosmetic changes. We are not dreamers, we are the awakening from a dream which is turning into a nightmare. We are not destroying anything, we are merely witness how the system is gradually destroying itself. We all know the classic scene from cartoons: the cat reaches a precipice, but it goes on walking, ignoring the fact that there is no ground under its feet; it starts to fall only when it looks down and notices the abyss. What we are doing is just reminding those in power to look down... So is the change really possible? Today, the possible and the impossible are distributed in a strange way. In the domains of personal freedoms and scientific technology, the impossible is becoming increasingly possible (or so we are told): “nothing is impossible,” we can enjoy sex in all its perverse versions; entire archives of music, films, and TV series are available for downloading; space travel is available to everyone (with the money...); we can enhance our physical and psychic abilities through interventions into the genome, right up to the techno-gnostic dream of achieving immortality by transforming our identity into a software program. On the other hand, in the domain of social and economic relations, we are bombarded all the time by a You cannot ... engage in collective political acts (which necessarily end in totalitarian terror), or cling to the old Welfare State (it makes you non-competitive and leads to economic crisis), or isolate yourself from the global market, and so on. When austerity measures are imposed, we are repeatedly told that this is simply what has to be done. Maybe, the time has come to turn around these coordinates of what is possible and what is impossible; maybe, we cannot become immortal, but we can have more solidarity and healthcare? In mid-April 2011, the media reported that Chinese government has prohibited showing on TV and in theatres films which deal with time travel and alternate history, with the argument that such stories introduce frivolity into serious historical matters—even the fictional escape into alternate reality is considered too dangerous. We in the liberal West do not need such an explicit prohibition: ideology exerts enough material power to prevent alternate history narratives being taken with a minimum of seriousness. It is easy for us to imagine the end of the world—see numerous apocalyptic films -, but not end of capitalism. In an old joke from the defunct German Democratic Republic, a German worker gets a job in Siberia; aware of how all mail will be read by censors, he tells his friends: “Let's establish a code: if a letter you will get from me is written in ordinary blue ink, it is true; if it is written in red ink, it is false.” After a month, his friends get the first letter written in blue ink: “Everything is wonderful here: stores are full, food is abundant, apartments are large and properly heated, movie theatres show films from the West, there are many beautiful girls ready for an affair—the only thing unavailable is red ink.” And is this not our situation till now? We have all the freedoms one wants—the only thing missing is the red ink: we feel free because we lack the very language to articulate our unfreedom. What this lack of red ink means is that, today, all the main terms we use to designate the present conflict—'war on terror,' "democracy and freedom,' 'human rights,' etc—are FALSE terms, mystifying our perception of the situation instead of allowing us to think it. You, here, you are giving to all of us red ink.

Αλλαγές

Τα τελευταία 2 χρόνια η Ελλάδα πληρώνει τα επίχειρα μιας ανέμελης, εύκολης και εν τέλει ψεύτικης ευδαιμονίας που στηριζόταν στα πήλινα πόδια του άκρατου δανεισμού.

Η συλλογική μας συμπεριφορά στηρίχθηκε σε ένα δόγμα το οποίο αυταπόδεικτα δεν ήταν βιώσιμο: μια χώρα όπου οι εστίες παραγωγής έφθιναν σταθερά προσέφερε διαρκώς βελτιούμενο βιωτικό επίπεδο στους πολίτες της.

Αυτή η διαδικασία ήταν αντίθετη με κάθε έννοια λογικής, με κάθε νόμο της φύσης αλλά και της οικονομικής επιστήμης. Ε και; Αφού όλα πήγαιναν καλά από μόνα τους, η βελτίωση ήταν αυτονόητη. Κάναμε όλοι ότι δεν βλέπαμε.

Φταίμε όλοι το ίδιο; Όχι βέβαια. Ο καπετάνιος πάντα έχει τον πρώτο λόγο. Από την άλλη, είναι γεγονός ότι ο "λαός" -που έβλεπε το αύριο να είναι αυτονόητα και ακοπίαστα καλύτερο από το χθες- αποστασιοποιήθηκε από την Πολιτική.

Η Πολιτική μέσω του κλίματος της γενικευμένης ευμάρειας έγινε μπανάλ, αφού ο ρόλος της πέρασε σε δεύτερο πλάνο και οι πολιτικές αποφάσεις φαινόταν ότι δεν παίζουν κάποιο ιδιαίτερο ρόλο. Οι πολιτικοί γίνανε "λίγοι", αφού ανεξάρτητα από τις πράξεις τους η συλλογική μας πορεία έμενε σταθερά ανοδική. "Όλοι ίδιοι είναι" η γενική επωδός της Ελλάδας της ευμάρειας.

Έτσι φτάσαμε στην αποθέωση της επικοινωνίας της πολιτικής, του πολιτικού lifestyle, της χαλαρής ψήφου, της αποθέωσης της αποχής, στη γραφικοποίηση των εμπλεκόμενων με τα κοινά.

Σήμερα όμως όλα αυτά άλλαξαν, και μάλιστα απότομα. Ακούς όλο τον κόσμο να μιλάει για τα κοινά, και μάλιστα με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο. Τα λεφτά δεν φτάνουν, η εργασία είναι επισφαλής, η ανεργία είναι απειλητική, οι φόροι δυσβάστακτοι, κάτι να γίνει με τη φοροδιαφυγή, όλα αυτά που λέμε όλοι μεταξύ μας.

Ουσιαστικά έχουμε μια πολιτικοποίηση ευρύτατων μαζών υπό το φως της ανέχειας που εισαγάγει η "κρίση". Όλοι μιλάνε πάλι για την Πολιτική και όχι για τις ατάκες του Θέμου Αναστασιάδη.

Αυτή η διαμορφούμενη μάζα πολιτικά σκεπτόμενων Ελλήνων ωστόσο απορρίπτει συλλήβδην τους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς. Ελλείψει άλλου, κάποιοι θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές με τη λογική της τιμωρίας ή της μη χειρότερης επιλογής που διαθέτουν. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι η μάζα αυτή, παρόλη τη νέα της πολιτικοποίηση, δεν μπορεί να προσεγγιστεί από τα κόμματα που ξέρουμε.

Πριν λίγα χρόνια ναι μεν ψήφιζαν παθητικά αλλά απέρριπταν εν πολλοίς τα κόμματα ως παίκτες ενός πολιτικού σκηνικού που πήγαινε λίγο-πολύ στον "αυτόματο". Σήμερα μπορεί να ψηφίζουν κάποιοι τα κόμματα αυτά, αλλά είναι βέβαιο ότι θα προτιμούσαν κάποιο φορέα που θα ένιωθαν λιγότερο ένοχο για όσα περνάνε.

Με λίγα λόγια, ο κόσμος παρακολουθεί ξανά την πολιτική, αλλά δεν μπορεί να εκφραστεί από τα υπάρχοντα κόμματα και το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό. Θα ήθελε να δει κάτι καινούργιο, με νέα πρόσωπα, όπως είδε το 1974. Αλλά προϋπόθεση για την πλήρωση αυτής της συλλογικής "ευχής" δεν είναι η διάθεση, αλλά η συμμετοχή για τη διαμόρφωσή της.

Όταν δούμε λοιπόν μαζικές διεργασίες αυτο-οργάνωσης για τη σύσταση αναλογικοτήτων που θα παράγουν Πολιτική, θα ξέρουμε ότι έφτασε η στιγμή της νέας Μεταπολίτευσης. Ως τότε παρακολουθούμε είτε μεμονωμένες προσωπικές στρατηγικές μικρών πολιτικών ανδρών και γυναικών που δεν είναι ικανοποιημένοι από το κόμμα τους στην παρούσα συγκυρία, ή κινήσεις εκτόνωσης του κόσμου που δεν παράγουν πολιτική, όπως έγινε με τους αγανακτισμένους το περασμένο καλοκαίρι.

***

Το πρώτο κλικ έγινε: ο κόσμος μιλάει και πάλι για την Πολιτική. Απομένει το δεύτερο, αν έρθει ποτέ: η εμπλοκή όλου αυτού του κόσμου για η δημιουργία νέων κομμάτων, με νέο πολιτικό προσωπικό. Θα συμβεί; Κανείς δεν ξέρει. Αλλά είναι πιο κοντά από ποτέ μια τέτοια εξέλιξη.

Βάσεις 2011 & ΤΕΣΥΔ

Βγήκαν οι βάσεις πρόσβασης στα Τριτοβάθμια Ιδρύματα της χώρας.

Όσο αφορά το Τμήμα που φιλοξενείται στη Ναύπακτο σε προσωρινές εγκαταστάσεις, η βάση διαμορφώθηκε στα 7107 μόρια, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 529 μόρια. Τις βάσεις μπορείτε να τις δείτε εδώ.

Η άνοδος αυτή πρέπει να αξιολογηθεί σε συνδυασμό με τη μεγάλη πτώση των βάσεων που φέτος αποτελεί γενικευμένο φαινόμενο αφού ακόμα και περιζήτητα τμήματα χάσανε 700-800 μόρια, όπως φαίνεται από δημοσιεύματα.

Με λίγα λόγια, το ΤΕΣΥΔ όχι μόνο δεν ακολουθεί τη γενικότερη τάση, αλλά παρουσιάζει ξεκάθαρη άνοδο.

Αυτή η αύξηση της βάσης αποτελεί απόδειξη ότι το Τμήμα της Ναυπάκτου είναι ελκυστικό και ότι ακαδημαϊκά η πορεία του είναι ανοδική σε σύγκριση με τα άλλα τριτοβάθμια Τμήματα της χώρας, καταρρίπτοντας έτσι στην πράξη τα επιχειρήματα που λένε ότι ένα Τμήμα δεν έχει ακαδημαϊκό μέλλον στη Ναύπακτο. Ευτυχώς, η πραγματικότητα δείχνει ότι έχει και παραέχει μέλλον και προοπτική.

Το τι κάνει η Ναύπακτος γι' αυτό το Τμήμα που ήρθε το 2004 και ακόμα είναι σε προσωρινές εγκαταστάσεις, γεγονός που αντιβαίνει στη λογική περικοπής δαπανών που επιβάλλει η γενικότερη οικονομική κατάσταση, είναι γνωστό. Δυστυχώς.

ΦΟΑ "Αριστοτέλης": Βραδιές Ιστορίας

Λάβαμε και δημοσιεύουμε

Η ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΝΤΙΡΡΙΟΥ «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ» διοργανώνει γνωστικό κύκλο
ιστορίας, με το διακριτικό τίτλο "Βραδιές Ιστορίας" και προσκαλεί τους
φίλους της ιστορίας στο θεματικό αντικείμενο:

«Παγκόσμια Ιστορία:
Από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι σήμερα».

Έχουμε την χαρά και την τιμή να έχουμε ως διαλέκτη και εισηγήτρια του θεματικού αντικειμένου την ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ κ.ΜΑΡΙΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ.

Στις διαλέξεις γίνεται αναφορά σε ολόκληρη η ροή της Ιστορίας του ανθρώπου από τα προϊστορικά έως τα σύγχρονα χρόνια, εστιάζοντας στις µεγάλες τοµές οι οποίες την καθόρισαν.

Οι "Βραδιές Ιστορίας" απευθύνονται σε ανθρώπους με ενδιαφέρον για την ιστορία, δίνοντας την ευκαιρία σ' αυτούς που θα την παρακολουθήσουν να πάρουν απαντήσεις σε κάθε ερώτημα που ήθελαν να κάνουν αλλά που ποτέ δεν το διατύπωσαν στην "κλασική" τάξη οποιουδήποτε σχολείου, φωτίζοντας έτσι σκοτεινές πλευρές της ιστορίας μας.

Οι διαλέξεις θα πραγματοποιηθούν στο παλιό Δημοτικό σχολείο και νυν Πολιτιστικό Κέντρο του Συλλόγου Απανταχού Μολυκρειωτών στο Μολύκρειο Αντιρρίου, στις παρακάτω ημερομηνίες:
15η - 16η - 17η Σεπτεμβρίου 2011, 6 - 9 μμ
22η - 23η - 24η Σεπτεμβρίου 2011, 6 - 9 μμ
29η - 30η Σεπτεμβρίου και 1η Οκτωβρίου 2011, 6 - 9 μμ
7η - 8η Οκτωβρίου 2011, 6 - 9 μμ
14η - 15η Οκτωβρίου 2011, 6 - 9 μμ και
21η - 22η Οκτωβρίου 2011, 6-9 μμ

Δεδομένου ότι ο χώρος είναι περιορισμένος (70 άτομα) θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητος, έτσι οι
ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να δηλώσουν συμμετοχή στην Ομάδα μας με e-mail στο: salamouras@gmail.com η τηλεφωνικά / sms στα τηλέφωνα 6974500400 - 6977777696.

Για τη ΦΟΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Δρ. Σπυρίδων Σαλαμούρας
Πρόεδρος ΦΟΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

ΥΓ: Η Είσοδος είναι ελεύθερη. Η ομάδα μας θα προσφέρει καφέ και βουτήματα στους προκεκλημένους. Θα αποσταλεί επιβεβαίωση κράτησης.

Καλά ο Αμβρόσιος, κάνει τη δουλειά του. Εσύ τι κάνεις;

3/6/2011: Στο πλευρό των «αγανακτισμένων» και ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος http://www.lifo.gr/now/view/3233

10/8/2011: Τον τελευταίο κρατούμενο της Χούντας Ν.Ντερτιλή θα επισκεφθεί ο Καλαβρύτων, Αμβρόσιος http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231123537

18/8/2011: "Γροθιά στην ψευδεπίγραφη Δημοκρατία της εποχής μας η επίσκεψή μου στον Ντερτιλή" δηλώνει ο Αμβρόσιος http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231124278

***

Είναι ξεκάθαρο ότι κάποιοι ακροδεξιοί κύκλοι παίζουν με το πολίτευμα και έχουν βρει πεδίο δράσης στο Σύνταγμα, με μοναδικό τους στόχο εκεί να βάλουν τον όχλο μέσα στο Κοινοβούλιο.

Εκτός και αν ο Αμβρόσιος είναι γραφικός, δεν υπάρχει πάνω και κάτω πλατεία στο Σύνταγμα, οι αγανακτισμένοι δεν καπελώνονται, δεν υπάρχει υστεροβουλία από κανέναν, η δημοκρατία δεν κινδυνεύει. ΟΚ, και εγώ είμαι ελέφαντας.

Το λιγότερο που οφείλει να κάνει η όποια πλατεία είναι να απομονώσει τα σταγονίδια που ονειρεύονται κατάλυση του πολιτεύματος. Δεν βλέπουν τόσο καιρό τα γαλανόλευκα περίπτερα με τους δικέφαλους, τα εθνικιστικά συνθήματα και τις παραθρησκευτικές οργανώσεις; Τα βλέπουν. Αλλά στο βωμό της "μαζικότητας" αφήνουν στην άκρη το πολιτικό υποκείμενο. Κακό του κεφαλιού τους...

Και καλά οι πλατείες, είναι ανώνυμες και καπελώνονται. Η ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος που είναι; Τι λέει για όλα αυτά;

Και καλά και η Εκκλησία, κρατάει ισορροπίες. Εσύ ο ίδιος τι κάνεις; Κάθεσαι και κοιτάς; Δεν μιλάς, δεν αντιδράς;

Υπάρχουν ανακλαστικά να αποφύγουμε το μοιραίο; Η ιστορία μας δεν μάς διδάσκει που οδηγεί η απαξίωση των θεσμών;

Ανώνυμη vs επώνυμη έκφραση

Η δημοκρατία έχει ως θεμέλιό της την ελεύθερη έκφραση. Αυτό που ίσως δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό είναι ότι η ελεύθερη έκφραση μέχρι πριν την έλευση των blogs ήταν κουτσουρεμένη, αφού ο κάθε ένας είχε δυνατότητα έκφρασης μόνο προφορικά (στο καφενείο που λέμε) ή αν το σύστημα των ΜΜΕ του εκχωρούσε χώρο έκφρασης, δηλαδή μια στήλη σε εφημερίδα ή ένα παράθυρο σε τηλε-οθόνη. Με την έλευση του λεγόμενου web 2.0, ο κάθε ένας απέκτησε τη δυνατότητα να γίνει ο ίδιος παραγωγός περιεχόμενου, ανεξάρτητα από το αν έχει πρόσβαση στο σύστημα των ΜΜΕ ή αν είναι δημόσιο πρόσωπο. Με λίγα λόγια, η δυνατότητα έκφρασης που εκχώρησε η τεχνολογική εξέλιξη αποτελεί παράγοντα ενδυνάμωσης της δημοκρατίας, αφού πραγματώνει την ελευθερία έκφρασης.

Προσωπικά και όσο αφορά τη δική μου συμμετοχή στη διαδικασία δημόσιας έκφρασης ως στοιχείο δημοκρατικής λειτουργίας, προτιμώ και αξιοποιώ την επώνυμη έκφραση. Έτσι μπορεί να κριθεί η όποια γνώμη ανά πάσα στιγμή και μπορεί η κοινωνία να σχηματίσει άποψη πέρα από παραμορφώσεις που επιβάλλουν εκούσια ή ακούσια όσοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Πολλοί θεωρούν "επικίνδυνη" αυτή την πρακτική, αφού αφενός η άποψή σου είναι εκτεθειμένη και κρίνεται με αποτέλεσμα να δυσαρεστείς τους διαφωνούντες και, αφετέρου, υπάρχει πιθανότητα να κριθείς μελλοντικά για κάτι που έχεις γράψει παλιότερα και που δεν σε "βολεύει" τη δεδομένη χρονική στιγμή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ελάχιστοι από τους εμπλεκόμενους με τα κοινά "μιλάνε", παίρνουν θέση και δημοσιεύουν τη γνώμη τους, ειδικά στη Ναύπακτο. Αν όμως δεν γίνεται διάλογος επί απόψεων και δεν υπάρχουν διαφωνίες, δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατική διαμόρφωση της κοινής γνώμης, και αυτό θα έπρεπε να θεωρείται πιο σημαντικό από τη "δημόσια εικόνα" του καθενός.

Ωστόσο είναι αυταπόδεικτο ότι η ανωνυμία ενισχύει αυτή την ελευθερία έκφρασης, καθώς επιτρέπει την έκφραση σε ανθρώπους που αλλιώς δεν θα μπορούσαν να μιλήσουν. Πως να γράψει κάποιος επώνυμα για τα προσωπικά του; Πως να εκφραστεί επώνυμα κάποιος πολίτης που σχετίζεται επαγγελματικά με τη θεσμική εξουσία; Ένας εργολάβος δημοσίων έργων δεν δικαιούται να εκφράσει άποψη για τις αποφάσεις του Δήμου του; Ένας υπάλληλος δεν δικαιούται να εκφράσει τη γνώμη του ακόμα και αν αυτή έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του εργοδότη του; Υπάρχει κάτι πέρα από την ανωνυμία που να του διασφαλίζει ότι η άποψή του δεν θα του κοστίσει; Και αν υπάρχει, εμπιστεύονται οι πολίτες αυτές τις εγγυήσεις; Όλα τα παραπάνω είναι παραδείγματα που δείχνουν ότι αν δεν υπάρχει ανωνυμία θα χαθεί το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης για μερίδα πολιτών.

Η ανωνυμία βάλλεται επειδή δίνει χώρο στη λάσπη και τη συκοφαντία, καθώς συχνά κάποιος μπορεί να βρεθεί στη θέση να πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας χάρη σε ένα ανώνυμο "δημοσίευμα" ή δημοσίευμα. Δυστυχώς αυτή η διαπίστωση είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Από την άλλη η λασπολογία, η συκοφάντηση και ο εκβιασμός δεν είναι πρακτικές που αποκλείονται από την επωνυμία, όπως ήδη γνωρίζουμε καλά. Δυστυχώς ο εκβιασμός και η σπίλωση δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των ανώνυμων ιστολογίων, οι πρώτοι διδάσκοντες είναι μερίδα του επώνυμου και "επίσημου" συστήματος των ΜΜΕ. Λίγη σημασία έχει τελικά αν αυτός που αποπειράται να χειραγωγήσει ένα δημόσιο πρόσωπο θα το κάνει επώνυμα ή ανώνυμα, το αποτέλεσμα είναι λίγο πολύ ίδιο. Απλά ο επώνυμος μπορεί να δεχτεί τις συνέπειες του νόμου αν δεν προσέξει, ενώ ο ανώνυμος θα κρυφτεί πίσω από κάποια "κλεμμένη" IP που τελικά θα δώσει κάποια στιγμή στην Ελληνική δικαιοσύνη η Google.

Με λίγα λόγια, η κατάργηση της ανωνυμίας έχει μεγαλύτερο "κόστος" για τη δημοκρατία από ότι η δραστηριότητα κάποιων ελεεινών που χρησιμοποιούν την ανωνυμία ως στιλέτο. Άλλωστε η κατάργηση της ανωνυμίας δεν θα σταματήσει να χρησιμοποιείται η δύναμη των ΜΜΕ ως μέσο εκβιασμού και συκοφάντησης.

Το κυρίαρχο είναι να φτάσει ο πολίτης στο επίπεδο της ωριμότητας που θα του επιτρέπει να απαξιώνει το κίτρινο και τη συκοφαντία, είτε είναι επώνυμο είτε είναι ανώνυμο. Μέχρι τότε θα βρίσκουν χώρο δράσης όσοι αμαυρώνουν την ελεύθερη έκφραση με την πρακτική τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πλήξουμε τη δημοκρατία μέσω του περιορισμού της ελεύθερης έκφρασης.

Ακολουθεί κείμενο του Παναγιώτη Βρυώνη με το οποίο εν πολλοίς συμφωνώ.

Επανήλθε και πάλι το θέμα της “ταυτοποίησης των διαχειριστών blogs”, με ανακοίνωση του Υπ. Δικαιοσύνης (και Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων).

Θα μπορούσα απλά να αναρτήσω εκ νέου, την ανακοίνωση που είχα συνυπογράψει μαζί με άλλους bloggers το 2008. Αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν σημαντικές πτυχές του θέματος που θα πρέπει να αναδειχθούν περισσότερο.

Πριν προχωρήσουμε, να ξεκαθαρίσουμε ένα “τεχνικό” θέμα. Χρησιμοποιώ εδώ τον όρο blog μόνο και μόνο για να εντάξω το κείμενο στην δημόσια συζήτηση για το θέμα πιο απλά. Θεωρώ απίθανο οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση να ασχολείται μόνο με blogs (εδώ εμείς που νομίζουμε ότι έχουμε ένα blog δεν συμφωνούμε στο τί είναι blog!) και να μην ενδιαφέρεται για forums, facebook, twitter, youtube, google+ κ.λ. Άρα, μιλάμε για το Internet γενικά και όχι μόνο τα blogs.

Μία σημαντική πτυχή του θέματος, που ελάχιστοι από όσους αναλαμβάνουν ή υποστηρίζουν τέτοιες πρωτοβουλίες “ρύθμισης”, αντιλαμβάνονται, είναι η αξία της ανωνυμίας.

Γράφει για παράδειγμα ο Παπαχρήστου στα ΝΕΑ:

“Προστασία από τους συκοφάντες.
Αντε ντε, γιατί το βασανίζουμε; Δεν έχω καταλάβει, αλήθεια. Επίσης δεν έχω καταλάβει αυτή την υστερία των μπλόγκερ με τη δημοσιοποίηση της ταυτότητας των διαχειριστών του κάθε μπλογκ. Ποιο είναι το πρόβλημα ακριβώς; Στερεί κάτι από τη λειτουργία τους; Αποτρέπει από το να γράφουν ελεύθερα τις απόψεις τους; Να διακινούν ειδήσεις, σχόλια, ακόμη και αιρετικές θέσεις; [...]“

Γράφει και ο Πάσχος Μανδραβέλης στο facebook:

“Θαύμα! Μέχρι και μπλογκ κηπουρικής με βρίζει για την επιτροπή. Τι σκ… την θέλουν την ανωνυμία αυτοί; Βάζουν παράνομες μπιγκόνιες;”

Το κοινό τους χαρακτηριστικό; Μιλούν για τα blogs ως εργαλείο πολιτικής ενημέρωσης και άσκησης πολιτικής. Που είναι βέβαια (και για την σημασία να υπάρχει η επιλογή της ανωνυμίας και στην πολιτική /κοινωνική δράση, θα αναφερθώ ίσως σε άλλο post). Αλλά δεν είναι μόνο αυτό!

Τα blogs επέτρεψαν στον καθένα μας να μπορέσει να δημοσιεύσει τις σκέψεις του, τις εμπειρίες του, τις ανησυχίες του. Μέχρι πολύ πρόσφατα δεν είχαμε αυτή την δυνατότητα ως πολιτισμός. Και πολίτες όλου του κόσμου αξιοποίησαν την δυνατότητα αυτή για να εκφραστούν δημόσια και να ανακαλύψουν χρήσεις που ελάχιστοι (αν όχι κανένας) δεν θα φανταζόταν.

Ψάξτε λίγο στο google όσοι έχετε μόνο τα “πολιτικά” blogs στα bookmarks σας. Και θα ανακαλύψετε blogs και forums ανθρώπων που δεν ασχολούνται με την δημόσια σφαίρα όπως αυτή ορίζεται από τους πολιτικούς συντάκτες, που δεν έχει κέντρο την πολιτική σκηνή, αλλά το κάθε άτομο.

Blogs ανθρώπων που περιγράφουν την ζωή τους. Εφηβικές σχέσεις, ενδοοικογενειακά προβλήματα, προβλήματα στον εργασιακό χώρο, χρόνιες ασθένειες, αναπηρίες. Ιστορίες ενηλίκων για τα παιδικά τους χρόνια, ιστορίες γονέων για τα κατορθώματα των παιδιών τους. Προσωπική ποίηση ή άλλες προσπάθειες καλλιτεχνικής έκφρασης. Περίεργα χόμπυ. Σεξουαλικές προτιμήσεις ή φαντασιώσεις. Σκέψεις για το χωριό που ζουν, για τους γείτονες της πολυκατοικίας, για τους πελάτες στην δουλειά.

Ένας πρωτόγνωρος πλούτος σκέψεων, γνώσεων, εμπειριών, που υπάρχουν καταγεγραμμένες, πολύ συχνά, επειδή ακριβώς μπορούν να εκφραστούν ανώνυμα. Ένας πλούτος εμπειριών και γνώσεων που αλλάζει την κοινωνία μας.

Δεν είναι κουκουλοφόροι όλοι αυτοί, όπως άστοχα ανέφερε ο Υπ. Δικαιοσύνης, κ. Μιλτιάδης Παπαϊωάννου. Είναι άνθρωποι, δεκάδες χιλιάδες στην Ελλάδα, που επιτέλους μπορούν να εκφράσουν δημόσια κάποια πράγματα που τους απασχολούν, που τους πονάνε ή που τους δίνουν ικανοποίηση. Ακόμη και όταν τα θέματα που πραγματεύονται δεν είναι ευαίσθητα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν την ψυχοσύνθεση του πολιτικού ή του σταρ, δεν ονειρεύονται να βγουν σε μπαλκόνια, ούτε στην σκηνή του θεάτρου μπροστά σε εκατοντάδες ή χιλιάδες μάτια και προτιμούν να τα εκφράζουν χωρίς να εκτίθενται δημόσια.

Για να επιστρέψω στο ερώτημα του Πάσχου: Ναι, μπορεί ο blogger κηπουρικής να μην θέλει να γράφει επώνυμα. Ίσως γιατί ντρέπεται. Ίσως γιατί ανανεώνει το blog του την ώρα που θα έπρεπε να δουλεύει. Ίσως γιατί δουλεύει σε μία εταιρεία λιπασμάτων, αλλά θέλει να μπορεί να γράφει αντικειμενικά, τόσο για τα προϊόντα της εταιρείας που δουλεύει, όσο και των ανταγωνιστών της. Μπορεί το blog να είναι το κρυφό του χόμπι, που δεν γνωρίζουν οι συγγενείς του ή οι συνάδελφοί του. Μπορεί να γράφει ότι την προηγούμενη πέρασε όλη το Σάββατο κλαδεύοντας, ενώ είπε στην φίλη του ότι ήταν άρρωστος και για αυτό δεν την συνάντησε. Για 1002 λόγους, που πιθανότατα κανένας δεν είναι παράνομος, θέλει να μπορεί να γράφει ανώνυμα -και ίσως αναγκαστεί να σταματήσει αν πρέπει να το κάνει επώνυμα.

Δεν ήταν μόνο η τεχνολογική δυνατότητα που επέτρεψε σε πολίτες όλου του κόσμου να εκφραστούν ελεύθερα για μικρά και μεγάλα θέματα. Ήταν και η ανωνυμία.

Η δημοκρατία αναγνώρισε ως δικαίωμα την ελεύθερη έκφραση. Το Internet έλυσε τις τεχνικές δυσκολίες ώστε να μπορούν όλοι να εκφραστούν δημόσια. Και η δυνατότητα της ανωνυμίας αντιμετώπισε τους κοινωνικούς παράγοντες που μας αποτρέπουν να μιλήσουμε για κάποια θέματα δημόσια.

Κατά την γνώμη μου, η σημαντικότερη διάσταση της ανωνυμίας στο Internet είναι κοινωνική και όχι νομική. Η ανωνυμία επιτρέπει να παρακαμφθούν ταμπού, αδυναμίες και κοινωνικές πιέσεις και νόρμες -και πολλοί από αυτούς που την προτιμούν, αυτά προσπαθούν να ξεπεράσουν, όχι τον νόμο.

Επιλεκτική διάσωση

Από την "Καλύβα" του Π. Ζέρβα.

Τα χθεσινά νέα ήταν καλά. Ελήφθη η πολιτική απόφαση που χρειαζόταν η χώρα μας για να μείνει στην ομάδα του Ευρώ, με ανοιχτές τις προοπτικές να επουλώσει τις πληγές της.

Οπως έχουμε …αναλύσει στην καλύβα, η Ελλάδα έχει όλες τις προδιαγραφές ώστε να θεωρείται αδιανόητο να αφεθεί στην τύχη της. Γεωγραφική θέση νευραλγική, μελλοντικός ενεργειακός κόμβος, …κοιτίδα του δυτικοευρωπαικού πολιτισμού. Είναι σίγουρα το χαιδεμένο παιδί της Δύσης.

Οι δυνατότητες ανάπτυξης που έχει είναι μεγάλες. Με ένα συνδυασμό αποκρατικοποιήσεων, μείωσης εξόδων και γραφειοκρατίας, ΕΣΠΑ, σχεδίου «Μάρσαλ» και επενδύσεων σε καίριους τομείς, μπορεί να βρει ένα γοργό και σταθερό βηματισμό που θα την οδηγήσει μπροστά.

Το μήνυμα από τους Ευρωπαίους εστάλη. Θεωρούν αδιανόητο η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ και τις δομές της ΕΕ. Μένει να το αναλύσουμε και να το καταλάβουμε. Είναι στο χέρι μας να δείξουμε απο δω και πέρα ότι βάλαμε μυαλό.

Και κάτι ακόμα. Η ΕΕ, εν ψυχρώ, μαζεύει το χρέος της Ελλάδας στα χέρια της ΕΚΤ και των κρατών. Σε λίγο καιρό, πολύ μικρό τμήμα του χρέους θα είναι σε ιδιώτες. Αυτό θα επιτρέψει, αν χρειαστεί, μια σιωπηλή διαγραφή απαιτήσεων, ή κουρεμα κατά βούληση. Οι θεωρίες ότι η Γερμανία και η Γαλλία περίμεναν να απαλλαγούν οι ιδιωτικές τράπεζες απο τα Ελληνικά ομόλογα και μετά θα άφηναν την Ελλάδα στην τύχη της, αποδείχθηκαν του κώλου. Μας έβγαλαν την ψυχή οι Ελληνες και ξένοι οικονομολόγοι της καταστροφής. Αξιος ο μισθός τους, αλλά τους χρειάζεται ένα γιαουρτάκι.

Το ερώτημα είναι, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται. Εδώ τα πράγματα είναι θολά. Χρειάζεται μια συμφωνημένη πορεία των φιλοευρωπαικών πολιτικών δυνάμεων. Αυτό προυποθέτει συνεργασία της ΝΔ. Τι θέλει η ΝΔ; Να έρθει στην εξουσία. Ποια είναι η αγωνία της; Οτι μπορεί το ΠΑΣΟΚ να πάρει άλλη μια θητεία. Πώς θα το αντιμετωπίσει αυτό από δω και πέρα; Θα πει ότι ενώ είναι θετικά τα αποτελέσματα της συνόδου (με * στο θέμα της συμμετοχής των ιδιωτών ) , το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να τα εκμεταλλευθεί. Οποιος νομίζει ότι θα αφεθεί η κυβέρνηση τα δυο χρόνια που έχει ακόμα, να κυβερνήσει χωρίς συνεχείς μαχαιριές κάνει μεγάλο λάθος. Η ΝΔ απέδειξε ότι μπροστά στο μικροκομματικό συμφέρον γράφει στα τέτοια της το συμφέρον της χώρας. Ισως η μόνη λύση είναι να βρεθεί μια φόρμουλα να το βουλώσει και το 2013 να πάρει στα …σίγουρα την εξουσία. Ας πάνε σε έναν συμβολαιογράφο.

Αποδείξεις: Προς δόξαν των ηλιθίων

Του Δ. Καμπουράκη, από το protagon.gr
Το δικό μου σχόλιο: είχα ακριβώς τις ίδιες απορίες όλη τη χρονιά. Αφενός με τις αποδείξεις χάριζε φόρους, αφετέρου το ΥΠΟΙΚΟ έδειχνε ότι δεν το έχει καταλάβει. Και τελικά όντως δεν το είχε καταλάβει. Τώρα με έκτακτους φόρους παίρνουν πίσω αυτά που δώσανε. Έτσι φάγανε το κόστος των ¨κεφαλικών" φόρων και ταυτόχρονα δεν αξιοποίησαν επικοινωνιακά τις φοροαπαλλαγές των αποδείξεων, Μια εξήγηση υπάρχει: οι υπηρεσιακοί λέγανε αλλ' αντ' άλλων στους πολιτικούς παράγοντες.
Ορέα...

Θα τα γράψω περιληπτικά για να μην συγχιστώ ακόμα περισσότερο με τους ανίκανους που είχαν και έχουν στα χέρια τους την οικονομική μας πολιτική. Όταν πέρυσι ήρθε το περίφημο φορολογικό νομοσχέδιο του κ. Παπακωνσταντίνου που καθιέρωνε τις αποδείξεις για να «χτίζεται» το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, κάθισα και το διάβασα διεξοδικά. Το έκανα διότι καθιέρωνε και νέους φορολογικούς συντελεστές, τους οποίους παρακολουθώ μετ’ επιτάσεως για διάφορους λόγους. Μια απλή ανάγνωση στους πίνακες των εισοδημάτων και του φόρου που αναλογούσε σ’ αυτά, με οδήγησε σ’ ένα αλλόκοτο συμπέρασμα: Ο κ. Παπακωνσταντίνου μείωνε τους φόρους των φυσικών προσώπων στην κρίσιμη μάζα των φορολογουμένων που κινούνταν από 12.000 μέχρι 40.000 ευρώ, δηλαδή στα εννέα δέκατα του φορολογικού σώματος. Επειδή δεν είμαι ούτε ο Αμπελιώτης, ούτε ο Ντουκάκης, ούτε η Θανοπούλου (που με δίδασκε κάποτε λογιστική στην ΑΣΟΕΕ), θεώρησα απλώς ότι έκανα λάθος. Διότι όταν (στις μειώσεις από τους φορολογικούς συντελεστές) πρόσθεσα και το μπόνους που προέβλεπε το ίδιο νομοσχέδιο για τις αποδείξεις πέραν του χτισμένου αφορολόγητου, τότε έβγαιναν κάτι θηριώδεις μειώσεις που δεν είχαν καμία λογική για την περίοδο που διανύαμε.

Η χώρα ήταν ήδη στο μνημόνιο, το κράτος έκανε σαν τρελό να για να βρει χρήματα, το έλλειμμα ήταν ο μεγάλος εθνικός εχθρός και το γενικό πολιτικό κλίμα ήταν ότι υπάρχει άγρια φοροκαταιγίδα. Έβλεπα ότι ανέβαζαν τους έμμεσους φόρους, αύξαναν τον ΦΠΑ, έκοβαν συντάξεις, δώρα και επιδόματα, οπότε μού ήταν αδιανόητο να φανταστώ ότι την ίδια στιγμή μοίραζαν λεφτά μέσα από την άμεση φορολογία. Δεν έστεκε λογικά. Έλα όμως που οι κωλο-αριθμοί επέμεναν. Άρχισα να τριγυρίζω με διάφορους πίνακες και παραδείγματα και να τα δείχνω σ’ όποιον μπορούσα. Επαγγελματίες λογιστές μου επιβεβαίωναν το ένα ή το άλλο παράδειγμα, αλλά κανένας δε μπορούσε να μου κάνει μια αξιόπιστη εκτίμηση για το σύνολο των αναμενομένων αποτελεσμάτων του φορολογικού νομοσχεδίου. «Βρε παιδιά» έλεγα, «ένας άγαμος με εισόδημα 16.000 ευρώ, ενώ πλήρωνε φόρο 1000 ευρώ τώρα με το νόμο Παπακωνσταντίνου θα πληρώσει 720. Με εισόδημα 22.000 ευρώ, από 2.500 τώρα θα πληρώσει 2.160. Με 26.000 ευρώ, από 3.500 πέφτει στα 3.200. Με 30.000 ευρώ, από 4.500 πάει στα 4.480. Αυτά, μόνο με την αλλαγή των φορολογικών συντελεστών». Όταν πρόσθετα σ’ αυτά και το μπόνους των αποδείξεων, τα νούμερα απογειωνόντουσαν. «Ένας άγαμος με 22.000 ευρώ, προσκομίζοντας αποδείξεις 15.000 ευρώ, θα πάρει πίσω ως μπόνους 1.090 ευρώ. Προσθέτοντας και τα 340 λιγότερα από την αλλαγή συντελεστών, φέτος θα πληρώσει 1.430 ευρώ λιγότερα σε σχέση με πέρισυ. Είναι δυνατόν; Σε καιρό τρόϊκας και ΔΝΤ;»

Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το ίδιο το υπουργείο οικονομικών. Κανένας από τους επιτελείς του δεν έλεγε ότι υπάρχει σοβαρή φορολογική ελάφρυνση στη μεγάλη μάζα των φορολογουμένων, αντιθέτως αποδεχόντουσαν πλήρως τις κατηγορίες για φοροκαταιγίδα και το είχαν ρίξει στην άμυνα. Έλεγαν τα γνωστά «πρέπει όλοι να συνεισφέρουμε για το καλό της πατρίδας» ή «κατανοούμε τις αντιδράσεις, όμως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.» Υπέθεσα προς στιγμήν ότι θα περίμεναν ισόποσα έσοδα από την φορολογία που θα γεννούσε το κίνημα των αποδείξεων, αλλά ούτε αυτό έστεκε πολιτικά και επικοινωνιακά. Τι τους εμπόδιζε δηλαδή να εξηγήσουν στον κόσμο ότι μείωσαν την άμεση φορολογία στα μικρά και μεσαία εισοδήματα, ζητώντας ακόμα μεγαλύτερη συμβολή όλων στο κόψιμο αποδείξεων; Ακόμα πιο παλαβή ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης στις προτάσεις που άρχισε να καταθέτει η ΝΔ από το Ζάππειο-1 για μείωση της φορολογίας. Αντί να της απαντήσουν «μα μειώσαμε τους άμεσους φόρους πέρυσι», φώναζαν ότι υπό τις παρούσες συνθήκες κάθε μείωση φορολογίας θα ήταν καταστροφική στον αγώνα για μείωση του ελλείμματος.

Μιλάμε για θέατρο του παραλόγου. Αναρωτιόμουν το αυτονόητο. Όταν έφτιαχναν το νομοσχέδιο, δεν έβαλαν κάτω δέκα παραδείγματα; Και τον τελευταίο λογιστή επαρχίας να ρωτούσαν, θα τους εξηγούσε αμέσως ότι έτσι δεν θα μαζέψουν, αλλά θα μοιράσουν λεφτά. Για να είμαι ειλικρινής, το είπα μια δυο φορές στην εκπομπή μου, όμως με πήραν άπαντες με τις πέτρες. Μέσα στο γενικό κλίμα οικονομικής τρομοκρατίας, διλημματικού τρόμου, καρατόμησης μισθών και συντάξεων και αύξησης της ανεργίας, έβγαινα εγώ ξαφνικά από τηλεοράσεως κι έλεγα ότι η κυβέρνηση μείωσε την άμεση φορολογία. Κόντεψαν να με λιντσάρουν κι ας έδειχνα τους πίνακες. Ποιός βλέπει πίνακες στην εποχή μας; Ως και κάτι σκληροί ΠΑΣΟΚοι τηλεθεατές, άρχισαν να μού λένε «μην το παρακάνεις βρε Δημήτρη.» Το βούλωσα κι εγώ στον δημόσιο λόγο μου και βρήκα την ησυχία μου. Συνέχισα όμως να το συζητώ κατ’ ιδίαν. Είπα τα νούμερα στον κ. Παπακωνσταντίνου στο διάλειμμα μιας εκπομπής, αλλά αυτός με κοίταξε ως εξωγήινο. Το είπα στους υφυπουργούς οικονομικών, αλλά με διαβεβαίωσαν ότι δεν ήταν έτσι. Το είπα στους γενικούς γραμματείς τους, αλλά χαμογέλασαν λέγοντας ότι τα έχουν μελετήσει εκατό φορές με τους υπηρεσιακούς. Μόνο ο κ. Γεωργακόπουλος μού απάντησε διαφορετικά: «Τα ξέρω εγώ. Τους τα ‘χω πει εκατό φορές, αλλά με γράφουν. Γι’ αυτό τα βροντάω και φεύγω. Να δεις τι έχει να γίνει στο τέλος του χρόνου.» Είχε τόση οργή για τον παραγκωνισμό του, που δεν κατάλαβα αν αναφερόταν στα συγκεκριμένα στοιχεία που του ‘λεγα ή στην εν’ γένει οικονομική πολιτική.

Αφού βαρέθηκα να φωνάζω σε ώτα μη ακουόντων πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων, ρώτησα ορισμένους υπεύθυνους οικονομικών υπηρεσιών σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Αυτοί είχαν αρχίσει αμέσως να εφαρμόζουν το νέο νόμο στην παρακράτηση φόρου των εργαζομένων τους. Όλοι τους με διαβεβαίωσαν ότι οι παρακρατήσεις φόρων ήταν πολύ μικρότερες σε σχέση με πέρυσι και ότι τα αποδιδόμενα στην εφορία (κάθε μήνα ή δίμηνο, ανάλογα με την εταιρεία) ποσά, ήταν κατά 20%-25% μικρότερα. Τότε ήταν που αποφάσισα πως δεν υπάρχει ούτε κρυφός άσσος, ούτε μυστική συνταγή, αλλά ότι τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα απ’ όσο μπορούσα να φανταστώ. Το υπουργείο οικονομικών είχε σκοπό να αυξήσει τη φορολογία και να μεγαλώσει τα έσοδα του κράτους, αλλά το έκανε μ’ ένα νομοσχέδιο που τα ...μείωνε δραστικά. Ο κ. Παπακωνσταντίνου νομοθέτησε φοροαπαλλαγές, πιστεύοντας ακραδάντως ότι κάνει φοροεπιδρομή. Γι’ αυτό και ζητούσε συνεχώς κατανόηση από τους φορολογούμενους, γι’ αυτό κατακεραύνωνε τη ΝΔ όταν αυτή πρότεινε μειώσεις φόρων. Επί έναν ολόκληρο χρόνο, στα γραφεία της πλατείας Συντάγματος, στην Καραγιώργη Σερβίας και στο Γενικό Λογιστήριο, μια τερατώδης πυραμίδα υφυπουργών, γενικών γραμματέων, εξειδικευμένων συμβούλων, διευθυντών, προϊσταμένων και υπαλλήλων, μείωνε τους άμεσους φόρους αλλά ...δεν το ήξερε. Πρόκειται για ένα τσούρμο ανίκανων που θα έπρεπε να τους κατρακυλήσουν κλοτσηδόν από τις σκάλες του υπουργείου ως επικίνδυνους. Και ήταν όλοι τους τόσο ευθυνόφοβοι και βλάκες, που ακόμα κι όταν άρχισαν να διαπιστώνουν με αριθμούς που πήγαινε το πράγμα, αρνιόντουσαν να το παραδεχτούν για να μην έχουν την ευθύνη. Στο μεταξύ, ο κ. Παπακωνσταντίνου υπέγραφε αναθεωρημένα και μεσοπρόθεσμα, διαβεβαιώνοντας τους ευρωπαίους ότι θα αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Τα οποία έσοδα, όχι μόνο έβαιναν μειούμενα (γιατί άραγε;), αλλά στις εφορίες από κάτω του, μετά την εκκαθάριση των φορολογικών δηλώσεων, άρχισαν να συσσωρεύονται χρέη εκατομμυρίων του κράτους προς τους πολίτες, εξ’ αιτίας των φοροαπαλλαγών που είχε νομοθετήσει η κυβέρνηση χωρίς να το ξέρει. Θα με ρωτήσετε: Και τι σε πειράζει εσένα ρε Καμπουράκη; Αν πράγματι έδωσαν κάποια χρήματα στον κόσμο έστω και κατά λάθος, είναι καλό. Λάθος. Με πειράζει, διότι η μείωση της φορολογίας, αν δεν γίνει με συγκεκριμένη στόχευση δεν έχει κανένα οικονομικό και αναπτυξιακό αποτέλεσμα για όλη την κοινωνία. Και με πειράζει διπλά, διότι ο κ. Παπακωνσταντίνου συμφωνούσε με τους δανειστές στόχους μείωσης του ελλείμματος, τους οποίους υπονόμευε η ίδια η εφαρμοστική πολιτική του. Κι όταν αποτυγχάνει η κάλυψη ενός στόχου, ο επόμενος που τίθεται κουβαλά στην πλάτη του (και στη δική μας) υπερπολλαπλάσιους φόρους, που πέφτουν επί δικαίων και αδίκων. ΄Πως έγινε με μεσοπρόθεσμο.

Τώρα έφτασε η στιγμή του λογαριασμού. Μόλις θέσπισαν τον φόρο «αλληλεγγύης» πείσθηκα ότι είχαν επιτέλους καταλάβει και παραδεχτεί την ανοησία τους. Διότι αν βάλει κανείς σε πίνακα τα ποσά του φόρου αυτού μέχρι εισόδημα 40.000 ευρώ, θα δει ότι αντιστοιχούν ακριβώς σ’ αυτά που χάρισε ο Παπακωνσταντίνου με την περσινή αλλαγή των φορολογικών συντελεστών. Τελικά, μια χαζή πολιτική, μπορεί να καταφέρει το ακατόρθωτο. Να εκληφθεί μια φορο-απαλλαχτική πολιτική ως φορο-μπηχτική και η επανόρθωση της ως Οθωμανικού τύπου "κεφαλικός φόρος". Πίστευα ότι το πράγμα θα έμενε εκεί, αλλά με την κατάθεση του μεσοπρόθεσμου είδα ότι αναγνώρισαν επίσημα πως (από την λανθασμένη εφαρμογή του μέτρου των αποδείξεων) το κράτος έχασε 612 εκατομμύρια ευρώ. Τώρα τα παίρνουν πίσω αναδρομικά με τρόπο βίαιο, άγαρμπο και προσβλητικό. Διότι απλώς δεν έχουν τα λεφτά να τα επιστρέψουν. Το πολιτικό κόστος που εισπράττει η κυβέρνηση είναι τεράστιο και ορθά το εισπράττει. Νισάφι πια με τους βλάκες που ενώ παριστάνουν τους σωτήρες μιας χώρας, δε μπορούν να ξεχωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Yποσημείωση πρώτη: Μη νομίσετε ότι τα βάζω με τον κ. Παπακωνσταντίνου. Με τους ίδιους θα δουλέψει και ο κ. Βενιζέλος. Ο οποίος ξέρει σαφώς λιγότερα οικονομικά απ΄ τον προκάτοχο του...Υποσημείωση δεύτερη: Πριν αρχίσετε τα σχόλια για τα νούμερα που αναφέρω, πάρτε τηλέφωνο τον λογιστή σας. Θα σας τα επιβεβαιώσει αμέσως.

Η κρίση, η σύγκρουση και τα νέα κόμματα

Του Α. Καρακούση, από το ΒΗΜΑ

Oι προηγούμενες ημέρες ήταν ημέρες δοκιμασίας για τη χώρα, για την οικονομία, την κοινωνία και βεβαίως για τις πολλές δυνάμεις της πολιτικής. Διαρκής η πίεση, εξωτερική και εσωτερική, τα διλήμματα πολλά και οι αποφάσεις, οι επιλογές δύσκολες όσο ποτέ. Το πολιτικό σύστημα φθαρμένο, η κυβέρνηση αμφισβητούμενη, οι βουλευτές ταλαντευόμενοι, η προσπάθεια - η όποια προσπάθεια- διάσωσης μετέωρη, εξαρτώμενη από πλήθος παραγόντων και οι προοπτικές διάσωσης και εξόδου από την κρίση αβέβαιες. Και μαζί ο κόσμος οργισμένος, η νεολαία δύσπιστη και επιθετική, οι «Αγανακτισμένοι» στις πλατείες και γύρω τους ετερόκλητες ομάδες και ομαδούλες που κάλυπταν όλο το φάσμα των αιρέσεων της πολιτικής, από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά.

Ολα μαζί συνέθεταν εικόνα εκρηκτική και ικανή να δώσει απρόσμενα γεγονότα και ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ωστόσο σε αυτό το δυσοίωνο περιβάλλον το εντόνως αμφισβητούμενο πολιτικό σύστημα έδειξε αντοχές και απεδείχθη αρκούντως ευέλικτο και κινητικό.

Ο κ. Παπανδρέου εκεί που ήταν έτοιμος να παραιτηθεί ανέλαβε δυνάμεις, αποδέχθηκε να εκχωρήσει εξουσία και ισχύ, απέδωσε ρόλο και έργο στον συνδιεκδικητή της ηγεσίας του ΠαΣοΚ κ. Ευ. Βενιζέλο και εκείνος ανταποκρίθηκε με επιμέλεια και ταχύτητα σαν να ήταν έτοιμος από καιρό.

Σήκωσε την υπόθεση του Μεσοπρόθεσμου, έριξε γέφυρες στην κεντροδεξιά αντιπολίτευση και, παρά τις κορόνες του κ. Σαμαρά, εξασφάλισε τη συναίνεσή της σε σημαντικές διατάξεις του εφαρμοστικού νόμου, κυρίως σε ό,τι αφορά τις αποκρατικοποιήσεις. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτές τις ιδιαίτερα δύσκολες εξωτερικές και εσωτερικές συνθήκες η χώρα απομακρύν θηκε λίγα μέτρα από το χείλος του γκρεμού, η χρεοκοπία δεν επήλθε, η κυβέρνηση κέρδισε τον χρόνο και την ευκαιρία που ζητούσε προκειμένου να διεκδικήσει τη νέα βοήθεια από τους εταίρους και τους δανειστές και το κλονισμένο πολιτικό σύστημα ανέκτησε δυνάμεις και διαμόρφωσε περιβάλλον κινητικότητας.

Ηδη αναζητούνται πρόσωπα κοινής αποδοχής για την εταιρεία που θα «τρέξει» τις αποκρατικοποιήσεις, η συζήτηση για το νέο φορολογικό πλαίσιο θα είναι διακομματική, οι «κόκκινες» γραμμές μεταξύ των κομμάτων φάνηκε ότι σπάνε, υπήρξαν αποχωρήσεις και ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών, κατεγράφησαν τάσεις οριζόντιων συγκλίσεων, η απειλούμενη από την κρίση πολιτική δείχνει έτοιμη να αλλάξει, να κινηθεί και να αναδημιουργήσει.

Οσο κι αν πολλούς ξενίζει, η δοκιμασία και η απειλή της κρίσης επιδρά στα κόμματα και στα πρόσωπα, γκρεμίζει τις παλιές διαχωριστικές γραμμές και υψώνει νέες. Κακά τα ψέματα, το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε φάση μετάλλαξης και αναδιαμόρφωσης. Επιβάλλεται η ανασύνταξή του από τις συνθήκες, από την αλλαγή στάσης της κοινωνίας, από τη σύγκρουση που εξελίσσεται εκεί έξω, από τη βία που περισσεύει, απ΄ όσα θα γίνουν ή δεν θα γίνουν τους επόμενους μήνες.

Η ανασύσταση του πολιτικού συστήματος θα επέλθει και η νέα μορφή του θα εξαρτηθεί από τη διάσωση ή μη της χώρας. Το νέο δίπολο δεν θα προκύψει από την παλαιά αντίθεση Κεντροδεξιάς - Κεντροαριστεράς αλλά από την αντιπαράθεση μεταξύ των δυνάμεων που θα στηρίξουν πραγματικά τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας και από εκείνες που θα βρεθούν απέναντι είτε επειδή δεν την επιθυμούν είτε επειδή φαντάζονται τη χώρα αλλιώς.

Παπουτσή παραιτήσου

Στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα βλέπουμε έναν ένστολο των ΜΑΤ να ανοίγει εν ψυχρώ και με πρόθεση ένα κεφάλι, χωρίς να δέχεται καμία μορφή φυσικής βίας. Αν πέφτουν "γαλλικά" ή όχι δεν μπορώ να το ξέρω. Αλλά σε κάθε περίπτωση κανένας δεν απειλούταν από αυτό τον άτυχο που από σήμερα έχει ένα σπασμένο κεφάλι.


Ακόμα και αν "παράκουσε" τις οδηγίες των οργάνων δεν δικαιολογείται το εν ψυχρώ άνοιγμα του κεφαλιού. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για ένα όργανο να "συνετίσει" έναν άοπλο που δεν φοράει καν κουκούλα.


Αν τα πρώτα 15 δευτερόλεπτα αυτού του βίντεο...

• δεν αρκούν για την παραίτηση Παπουτσή...
• δεν απασχολούν την ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας...
• δεν έχουν καμία συνέπεια για το συγκεκριμένο όργανο...
  
• δεν ανησυχούν τον ίδιο τον ΓΑΠ και δεν προκαλούν κάποια αντίδρασή του...
  

Τότε θα συνεχίσουμε να έχουμε Γρηγορόπουλους, αδικαιολόγητη βία, κουκουλοφόρους άγνωστης και "άγνωστης" προέλευσης, Μαρφίν κλπ κλπ. Χειρότερα ακόμα, θα έχουμε μια Δημοκρατία που αυτο-αναιρείται.




Στη χώρα αυτή το δικαίωμα της ελεύθερης συνάθροισης δεν ήρθε ειρηνικά, ούτε είναι αυτονόητο. Η διαφύλαξη αυτού του δικαιώματος είναι κόκκινη γραμμή. Η δουλειά των σωμάτων ασφαλείας είναι ακριβώς αυτή: να διασφαλίζουν τα δικαιώματα των πολιτών, όχι να σπάνε κεφάλια στα καλά καθούμενα.

Το λιγότερο είναι η παραίτηση Παπουτσή, γι αυτό και μόνο το βίντεο.

Αλήθεια, εκείνη η απόφαση Χρυσοχοΐδη για διακριτικά των ΜΑΤ με ονοματεπώνυμο κλπ, ισχύει ή "χάθηκε" σε κανένα συρτάρι; Αν ισχύει είναι εύκολη η ταυτοποίηση των "ατίθασων" και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη συγκάλυψη τέτοιων περιστατικών επικίνδυνης αυθαιρεσίας.

Για να μη θυμηθώ τα πέρι κατάργησης των χημικών σε διαδηλώσεις και αυτόφορου για υποθέσεις αστυνομικής βίας που είχε επίσης εξαγγείλει ο Χρυσοχοΐδης...

Συνδικαλισμός made in Greece

Από το Φελέκι

Το 1914 ψηφίζεται ο νόμος “Περί σωματείων” που κατοχύρωνε το δικαίωμα του “συνεταιρίζεσθαι” για τους εργάτες αναγνωρίζοντας τα σωματεία τους.

Το 2011 υπουργός της κυβέρνησης ο κύριος Χρυσοχοΐδης χωρίς αιδώ, αναφέρει ανοιχτά σε δημοσιογραφική τηλεοπτική εκπομπή πόσο τιμητικό είναι για το κόμμα του να ανήκει στους κόλπους του ο αρχισυνδικαλιστής της ΓΕΝΟΠ κύριος Φωτόπουλος.

Να λοιπόν, φίλοι πού έχει καταλήξει ο συνδικαλισμός στη μικρή μας χώρα. Λες και δεν το ξέραμε, θα μου πείτε, αλλά θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναδρομή στο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση αναφερόμενος στην περίπτωση της Γ.Σ.Ε.Ε., έτσι για να θυμηθούμε αυτούς που κόπτονται για το “δίκιο του εργάτη”.

Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.: “Με τον ιστορικό Νόμο 1264 αποκαθίσταται ο ρόλος και η λειτουργία του Συνδικαλιστικού Κινήματος ως ένα από τα βάθρα της Δημοκρατίας. Αναγνωρίζεται το δικαίωμα της απεργίας και εξυγιαίνεται το Συνδικαλιστικό Κίνημα από τον “εργοπατερισμό”.“

Αμ δε, όμως. Αμέσως μετά δημιουργούνται οι κλαδικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ και αναλαμβάνουν δράση οι συνδικαλιστές. Αρχίζουν οι αρθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο και όπως καταλαβαίνετε, τον πρώτο λόγο έχει η ΠΑΣΚΕ. Το 1985 ιδρύεται και η συνδικαλιστική παράταξη της Ν.Δ. (ΔΑΚΕ) καθώς η δεξιά παράταξη αναδιοργανώνεται και προσπαθεί να περιορίσει τη δράση των πράσινων συνδικαλιστών. Μετά το “Τσοβόλα δως τα όλα” και καθώς η Ε.Ο.Κ. τραβάει το αυτάκι του Αντρέα, εξαγγέλεται πολιτική λιτότητας, κάτι που δεν αρέσει στα στελέχη του συνδικαλιστικού χώρου και η ΠΑΣΚΕ αρχίζει τη διαγραφή στελεχών της. Το 1989 γίνεται το 25ο συνέδριο της ΓΣΕΕ και η ΠΑΣΚΕ εμφανώς αποδυναμωμένη κερδίζει ισχνή πλειοψηφία με δεύτερους σε απόσταση αναπνοής (διαφορά μίας έδρας) το Κ.Κ.Ε. σε συνεργασία με την Ε.ΑΡ. και τρίτη τη ΔΑΚΕ. Το 1989 σηματοδοτείται “το τέλος μια μακράς και ταραγμένης περιόδου για τα συνδικάτα, η οποία δεν έληξε με την πτώση της επτάχρονης δικτατορίας, αλλά χρειάστηκε μια επιπλέον 15ετία για να οδηγηθεί στο δρόμο της ενηλικίωσης, δηλαδή στην απουσία, στο εξής, έκδηλων φαινομένων ελέγχου και παραμβάσεων της κρατικής κυβερνητικής εξουσίας στις λειτουργίες της” (“Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό λεξικό, σελ. 93)

Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Συνδικαλιστές-εργατοπατέρες εκμεταλλεύονται τη θέση για να κερδίσουν τις βουλευτικές καρέκλες (Πρωτόπαππας, Μανώλης κλπ.) και ο συνδικαλισμός γίνεται κρατικοδίαιτος.

Για να μη παραξηγηθώ: δεν είμαι εναντίον του συνδικαλισμού. Αλλά δεν αντέχω το συνδικαλισμό made in Greece.

Σε πολλές χώρες του εξωτερικού (π.χ. Φιλανδία) ένα υψηλό ποσοστό των εργαζομένων καλύπτεται από κάποιο συνδικάτο (σε αντίθεση με την Ελλάδα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα). Όμως τα συνδικάτα στην Εσπερία λειτουργούν με διαφορετική τακτική και προς όφελος τόσο των εργαζομένων, όσο και της επιχείρησης.

Πείτε μου λοιπόν: Πόσοι από αυτούς που κόπτονται για το “δίκιο του εργάτη” έχουν καθαρή εικόνα για τις πραγματικές ανάγκες και τα προβλήματα των εργαζομένων;

Ποιος από του συνδικαλιστές στην Ελλάδα έχει ενταγμένες στο λεξιλόγιό του τις λέξεις “Αξιολόγηση”, “Ποιότητα υπηρεσιών”, “Παραγωγικότητα”;

Ποιος από τους εργατοπατέρες θεωρεί ότι οφείλει να συμβάλει ουσιαστικά στη δυναμική της επιχείρησης, με προτάσεις ρεαλιστικές και βιώσιμες και όχι με υποκριτική συνθηματολογία;

Δυστυχώς, η άμεση εξάρτηση των συνδικάτων από το κράτος, η έντονη “παραταξιοποίηση”, η απουσία κάθε διάθεσης για διάλογο έχει υποβαθμίσει την αποτελεσματικότητά τους και την αξιοπιστία τους στα μάτια των εργαζομένων. Αν δεν αλλάξουν ρότα, ιδιαίτερα σήμερα που συμβαίνουν συνταρακτικές αλλαγές, είναι καταδικασμένα στην αυτοαναφορικότητά τους και στη μελλοντική τους διάλυση. Και τότε ποιος θα υπερασπιστεί τα εργασιακά μας δικαιώματα;

Νέο διοικητικό συμβούλιο του σωματείου καφεπωλών και εστιατόρων Ναυπακτίας

Από την Αιχμή

Αναδείχτηκε το νέο διοικητικό συμβούλιο του σωματείου καφεπωλών και εστιατόρων Ναυπακτίας.

Πρόεδρος είναι και πάλι ο Γιάννης Αγγελόπουλος, αντιπρόεδρος εκλέχτηκε ο Θ. Θεοδωρόπουλος, αναπληρωτής αντιπρόεδρος ο Ν. Τσουκαλάς, γραμματέας ο Μ. Ζαβέρδας, αναπληρωτής γραμματέας ο Γ. Κουβέλης, ταμίας ο Σπ. Βασιλόπουλος και αναπληρωτής ταμίας ο Θ. Πελέκης.

Σε αυτές τις εκλογές η συμμετοχή αυξήθηκε κατά 47%. Συνολικά τα μέλη του σωματείου είναι 108, όμως το σωματείο προσανατολίζεται στο να εγγραφούν οι επιχειρηματίες σε επίπεδο Καλλικρατικού δήμου. Από δω και στο εξής η προσπάθεια του νέου δ.σ. θα ενταθεί για τη συζήτηση και την λύση των προβλημάτων του κλάδου, σε μια εποχή έντονης οικονομικής κρίσης.

Ποιμενικός Βίος: Ρουπάκια Κυριακή 3/7

Το σχετικό δελτίο τύπου του Δήμου, εδώ.

Τα Ρουπάκια είναι ο τόπος που έλκει την καταγωγή ο πατέρας μου, επομένως έχω ένα λόγο παραπάνω να είμαι εκεί την Κυριακή.

Τα Ρουπάκια είναι το πιο κοντινό δάσος στη Ναύπακτο με μεγάλα δέντρα. Αιωνόβιες βελανιδιές -"δέντρα" όπως λέγονται αλλιώς- και φτέρες συνθέτουν το σκηνικό. Το τοπίο είναι παραμυθένιο με τα θεόρατα δέντρα να δεσπόζουν, ενώ όταν φυσάει ο ήχος του αέρα που περνάει ανάμεσα στα κλαριά μοιάζει με αυτόν ενός ορμητικού ποταμού. Το βράδυ δε, λόγω της έλλειψης ρεύματος στην περιοχή, ο έναστρος ουρανός είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός για κάποιον που έχει συνηθίσει να μην βλέπει πολλά στον ουράνιο θόλο λόγω της φωτορύπανσης των πόλεων.

Παλιότερα στην περιοχή αυτή υπήρχαν χωράφια και βοσκοτόπια, ενώ η κύρια δραστηριότητα ήταν φυσικά η κτηνοτροφία. Στα μέρη αυτά ξεκαλοκαιριάζανε οι βοσκοί, αφού το καλοκαίρι υπάρχει άφθονη τροφή για τα ζώα. Το φθινόπωρο μεταφέρονταν με τα ζώα τους σε πεδινές περιοχές της Τριχωνίδας και του Μεσολογγίου, όπου υπήρχε τροφή για τα ζώα σε βοσκοτόπια που μισθώνανε.

Πρόκειται για μια παραγωγική διαδικασία που επέβαλλε μια ζωή σχεδόν νομαδική, αφού η ανάγκη για επαρκή τροφή των ζώων καθόριζε και τον τόπο διαμονής των κτηνοτρόφων. Οι κτηνοτρόφοι δεν ζούσαν κατά συνέπεια σε σπίτια, αλλά σε ταράτσες και τσατούρια, κατασκευές πρόχειρες με ξύλα, λάσπη, πέτρες και άλλα υλικά που βρίσκονταν στο περιβάλλον.

Σε καμία περίπτωση όμως οι κτηνοτρόφοι δεν ήταν φτωχοί παρά τις σκληρές συνθήκες ζωής, το αντίθετο. Η κτηνοτροφία τότε, αν και εξόχως επίπονη, ήταν επικερδής δραστηριότητα ενώ εξασφάλιζε πολύ καλό επίπεδο διατροφής για όλη τη -πολυμελή- οικογένεια. Τυροκομικά, κρέατα, πίτες, κρασί, καλοκαιρινά φρούτα, σιτάρι, καλαμπόκι, αυγά, κηπευτικά και λαχανικά υπήρχαν σε υπερεπάρκεια, σε αντίθεση με εσπεριδοειδή, ελιές και λάδι που δεν παράγονται σε περιοχές με τέτοιο υψόμετρο.

Η έλλειψη τεχνικών μέσων όπως το ψυγείο -που χρειάζεται ρεύμα ως γνωστόν το οποίο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ακόμα στη συγκεκριμένη τοποθεσία- επέβαλλε τη συντήρηση των τροφίμων μέσω του τρόπου παρασκευής τους. Για παράδειγμα μπορεί το γάλα να μην συντηρείται, αλλά το τυρί και το βούτυρο αντέχουν πολύ καιρό. Μπορεί το κρέας να έχει μικρή διάρκεια ζωής, αλλά οι τσιγαρίθρες που είναι βυθισμένες μέσα σε αεροστεγές λίπος (γλίνα) χοιρινού, αντέχουν για καιρό. Μπορεί το χειμώνα να μην υπήρχαν λαχανικά για πίτες, αλλά ο τραχανάς και οι χυλοπίτες που παρασκευάζονταν στο τέλος του καλοκαιριού αντέχουν επίσης για καιρό.

Αυτή η δραστηριότητα έφθινε σταδιακά και σχεδόν εξαφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας το 1960, με τη μετανάστευση και την αστυφιλία να αποσυνθέτουν το συγκεκριμένο παραγωγικό μοντέλο.

Στα Ρουπάκια δεν υπάρχει χωριό, μόνο 3-4 σπίτια, το χάνι του "Μπρίνη" και ένα καφεστιατόριο. Υπάρχει όμως πολύ φύση, πολύ ησυχία και ένα υπέροχο βελανιδόδασος.

Η περιοχή αυτή είναι στο όριο μεταξύ της Στύλιας και του Νεοκάστρου. Το χωριό της Στύλιας απέχει περίπου 10 λεπτά (άσφαλτος) και το Νιόκαστρο άλλα 10 (χωματόδρομος). Υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης με αυτοκίνητο από τη Ναύπακτο. Η μία διαδρομή είναι ασφάλτινη, ξεκινάει από τη Δάφνη, περνάει από τον Παλιόπυργο και οδηγεί τα Ρουπάκια. Η δεύτερη είναι χωμάτινη, η διαδρομή της Παλιόσκαλας. Ξεκινάει από τη Σκάλα, περνάει από την περιοχή της Παλιόσκαλας χαρίζοντας μια υπέροχη πανοραμική θέα προς τον Κορινθιακό και Πατραϊκό κόλπο, περνάει από το Νιόκαστρο και οδηγεί στα Ρουπάκια. Ο χωματόδρομος αυτός στο πρώτο του σκέλος μέχρι τις ανεμογεννήτριες είναι εύκολα βατός και πλατύς, ενώ από το Νιόκαστρο μέχρι τα Ρουπάκια δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα αν και θέλει κάποια προσοχή λόγω νεροφαγωμάτων που ωστόσο δεν καθιστούν απαγορευτική τη διαδρομή.



Προβολή Ρουπάκια Πυλλήνης σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Ένα μέρος λοιπόν δίπλα στη Ναύπακτο σε απόσταση μισής ώρας, που αξίζει κανείς να επισκεφτεί με αφορμή τη συγκεκριμένη εκδήλωση που αναβιώνει τον τρόπο ζωής των κατοίκων της περιοχής και που πλέον δεν υπάρχει. Τα λέμε εκεί!

This is Greece

Η γραφειοκρατία ως φέουδο

Η λέξη Δερβέναγας ή ντερβέναγας ή ντερβεναγάς είναι τουρκική λέξη σύνθετη εκ των περσικού "ντερμπέντ" (= δίοδος, πέρασμα) και "Αγάς" (= αρχηγός - τοπάρχης) που σημαίνει τον επιτετραμένο αρχηγό φρουράς διάβασης ή περάσματος (Δερβένι).

...Έτσι η λέξη λόγω των καταχρήσεων που συνέβαιναν τότε προσέλαβε σιγά - σιγά τη σημασία του αυθαίρετου και μ΄ αυτή συνεχίζεται σήμερα να χρησιμοποιείται στις δημώδεις εκφράσεις του ελληνικού λαού π.χ.Δερβέναγας το παίζεις;, ή "Εδώ τι νομίζεις πως είσαι, δερβέναγας;".

Ομοίως Γενικός Δερβέναγας είναι δημώδης έκφραση με χαρακτήρα θαυμασμού που συνηθέστερα λέγεται ειρωνικά για άτομο που αξιώνει ή ασκεί, ή φαντάζεται πως ασκεί γενική ανώτατη και ανεξέλεκτη διεύθυνση ή διοίκηση.
Ο ορισμός από τη Βικιπαίδια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Γραφειοκρατεία: 1) το φαινόμενο στο οποίο μία οργάνωση λειτουργεί με ιεραρχική διοίκηση και κάθε θέση έχει αυστηρά προσδιορισμένες αρμοδιότητες 2) διοίκηση μέσω γραφείων 3) (μεταφορικά) η εμφάνιση περίπλοκων και μπερδεμένων διαδικασιών για την έκδοση ενός πιστοποιητικού, βεβαίωσης, άδειας ή άλλου δημόσιου ή οιωνεί δημόσιου χαρτιού 4) (μεταφορικά) καθυστέρηση διεκπεραίωσης υποθέσεων.
Ο ορισμός από το Βικιλεξικό.

Το Ελληνικό δημόσιο δεν είναι ο μόνος γραφειοκρατικός μηχανισμός στον κόσμο. Είναι όμως αναποτελεσματικό. Συχνά κατηγορούμε τη γραφειοκρατία ως πηγή αναποτελεσματικότητας και αυθαιρεσίας, κάτι που δεν ισχύει αφού άλλες χώρες λειτουργούν το δημόσιο μηχανισμό γραφειοκρατικά χωρίς αντίστοιχα φαινόμενα. Ένα παράδειγμα είναι η Γαλλία, που είναι η "μητέρα" της γραφειοκρατικής δημόσιας διοίκησης, που όμως είναι αποτελεσματική και δεν διακρίνεται από φαινόμενα ευρείας αυθαιρεσίας.

Όπως είδαμε παραπάνω, δερβέναγας λοιπόν είναι αυτός που αξιοποιεί την εξουσία που του έχει εκχωρήσει το επίσημο κράτος για εξυπηρέτηση ίδιων σκοπών με κύριο χαρακτηριστικό την αυθαιρεσία. Είναι αυτός που ασκεί εξουσία αυθαίρετα, ενώ θα έπρεπε να υπηρετεί το κράτος.
Στη σύγχρονη Ελλάδα η πηγή αυθαίρετης εξουσίας δεν είναι το δερβένι, αλλά η ίδια η γραφειοκρατία που δεσπόζει στον κρατικό μηχανισμό. Ο κατέχων το "γραφείο", λόγω των στρεβλώσεων στον κρατικό μηχανισμό, μπορεί να αντλήσει εξουσία που ξεπερνά τα στενά του καθήκοντα. Έτσι παρουσιάζονται συχνά φαινόμενα αυθαιρεσίας, διαφθοράς, αναποτελεσματικότητας, ταλαιπωρίας των πολιτών και όλα όσα χαρακτηρίζουν τη λειτουργία του Ελληνικού κράτους.

Τι είναι όμως αυτό που μετατρέπει τη δημόσια γραφειοκρατία σε δερβένι; Αυτή η στρέβλωση, που μετατρέπει τη δημόσια διοίκηση σε Οθωμανικό φέουδο, οφείλεται κυρίως στη γενικευμένη ατιμωρησία, την έλλειψη αξιολόγησης από τους χρήστες κάθε υπηρεσίας, την απουσία λογοδοσίας των κατώτερων επιπέδων της διοίκησης, η πολυνομία που οδηγεί σε "ερμηνείες" του θεσμικού πλαισίου κατά το δοκούν από τον εκάστοτε υπάλληλο, την θεσμική αβεβαιότητα που δημιουργεί ευθυνοφοβία και άλλα.

Είναι μάταιο λοιπόν να περιμένουμε ότι ένας νέος προϊστάμενος (Διοικητής, Προϊστάμενος, Δήμαρχος, Υπουργός, Γενικός Γραμματέας κλπ) θα "βάλει σειρά" στον τομέα που διοικεί. Επίσης είναι μάταιο να κατηγορούμε συλλήβδην το υπαλληλικό προσωπικό ως αναποτελεσματικό, τεμπέλικο και διεφθαρμένο από τη στιγμή που δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο που να βάζει ξεκάθαρους κανόνες.

Όσο δεν υιοθετούμε στη δημόσια διοίκηση μηχανισμούς αξιολόγησης, λογοδοσίας και ιεραρχικού ελέγχου, θα έχουμε φέουδο και όχι κρατικό σύστημα. Οι υπεύθυνοι λοιπόν για το χάλι αυτό είναι όσοι αντιστέκονται σε τέτοιες αλλαγές. Αυτές είναι οι δυνάμεις που κρατάνε πίσω τον κρατικό μηχανισμό, και όχι συνολικά οι υπάλληλοι και οι διοικούντες.