Για το μηχανι-λίκι και την αρχιτεκτονική με τη γη (και πάλι).

Η κρίση μας έδωσε την πολυτέλεια να αποκαλύψουμε μία βασική οικονομική παράμετρο ότι δηλαδή, οι αξίες της γης και της κατοικίας είναι μία υποκειμενική συνιστώσα που τεχνηέντως αυξάνεται ή μειώνεται από διάφορα εργαλεία της αγοράς όπως η αντιπαροχή και τα δάνεια των τραπεζών.

Στα πλαίσια αυτά και σε περιόδους ανάπτυξης, η οικοδομή αποτέλεσε μια σπουδαία «βιομηχανία» στην οποία στηρίχθηκε ο παραγωγικός ιστός της χώρας και χρησιμοποιώντας αυτά τα εργαλεία, παρήγαγε πλούτο.

Read more »

Οι δομικές παγίδες λειτουργίας μιας-όποιας "ανάπτυξης".

Πάνω σε μια κουβέντα που έκανα πρόσφατα, μου βγήκαν ορισμένες σκέψεις που (μολονότι είμαι ο πλέον αναρμόδιος για να τις διατυπώσω) τις ανεβάζω σ’ αυτόν τον κουβά της συλλογικής σκέψης που λέγεται internet.

Παρατηρώντας λοιπόν αυτό που ευαγγελίζονται ως ανάπτυξη, σκέφτομαι ότι το μείζον πρόβλημα μιας ενδεχόμενης ανάκαμψης της ανάπτυξης που θα αφορούσε τη μεσαία τάξη, είναι οι δομικές παγίδες λειτουργίας της.

Read more »

Η ισορροπία των φύλων. Vitruvian couple.

Απ' τα σπάργανα ακόμα-ακόμα, αγωνιζόμαστε να βρούμε κάποια ισορροπία με το άλλο φύλο.

Δεν είναι μονοσήμαντο πως θα τη βρούμε, ακόμα και σε μια ενδεχόμενα "καλή" συνύπαρξή μας με αυτό.

Όπως και να'χει, αυτή είναι μια βαριά φιλοσοφική κουβέντα και δεν μπορώ να την κάνω.

Αυτό που προσπάθησα όμως να κάνω, είναι να αποδώσω μια (σχεδόν ιδανική) σχέση που είχε ένα πολύ αγαπημένο μου ζευγάρι και μου αποκαλύφθηκε όταν ο ένας εκ των δύο "έφυγε".

Με φόντο λοιπόν τον Βιτρούβιο άνδρα, το "Vitruvian couple".

Αυγουστιάτικοι εφιάλτες

Είναι λίγο οξύμωρο να ανεβάζω τώρα, μια σειρά με γλυπτά που είχα φτιάξει το καλοκαίρι, αλλά η γλυπτική, εκτός από την δημιουργική, είναι κυριότατα κατασκευαστική διαδικασία.

Αυτό σημαίνει ότι απαιτεί χρόνο.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτού του χρονικού κενού, αναρτώ μέσα στο καταχείμωνο αυτή την καλοκαιρινή μου δημιουργία.

Ευχές με φούσκες

Με τις ευχές μου για καλή χρονιά, σας παρουσιάζω υπερηφάνως ένα από τα τελευταία μου έργα: το κομψό εργαλείο για φούσκες.

Αυτό είναι ένα καλλιτεχνικό έργο μάλλον ακατάλληλο για δώρο.

Δεν το είχα καταλάβει, μα επειδή με είχε ενθουσιάσει, το έστειλα σε μερικούς φίλους με ευχετήρια κάρτα για τις γιορτές. Ήδη παρεξηγήθηκα με τουλάχιστον έναν γιατί το έλαβε ως "μπηχτή".

Φοβάμαι ότι μπορεί να παρεξηγήθηκαν κι άλλοι γιατί απ' όσους το έστειλα, λίγοι μου είπανε φχαριστώ...

Είναι κρίμα πάντως, γιατί εμένα μ' άρεσε πολύ.

Δεν κρύβω όμως ότι αυτό το έργο έχει κυριότατα αυτοκριτική διάθεση (ίσως και ένα άρωμα κοινωνικής κριτικής) αφού μου μοιάζει σαν, κυριότατα εγώ, (μα και άλλοι) να κάνουμε όλοι φούσκες (ή να φτιάχνουμε εργαλεία να κάνουν φούσκες) περιμένοντας-απλά να σκάσει η μεγάλη-μεγάλη.