Δις από δω, δις από κει

Έχω σταματήσει να διαβάζω νούμερα.

Τα νούμερα δεν μου λένε-πια τίποτα, σε αντίθεση με διάφορα "νούμερα" που τα χρησιμοποιούν και παίρνουνε μ' αυτά αποφάσεις για τη ζωή μου, προσπαθώντας ν' αποδείξουν πως: γίναμε φτωχοί, επειδή φταίνε τα νούμερα. 

Έχω την βεβαιότητα πως τα νούμερα δεν φταίνε. Τα νούμερα, όπως και διάφορα άλλα μαθηματικά εργαλεία, προσπαθούν να απεικονίσουν τις συνθήκες της ζωής.

Τα "λεφτά" όμως (που απεικονίζουν αυτά τα νούμερα) δεν είναι ζωή. Μια σύμβαση ήταν που έλεγε πως, μ' ένα χαρτάκι αγοράζω τόσα κιλά ψωμί και μια σύμβαση είναι που μας θυμίζει ότι κάποιος "δημιούργησε" αυτά τα λεφτά, πατώντας πλήκτρα σε έναν υπολογιστή.

Έστω-τώρα ότι το ψωμί μπορώ και φτιάξω μόνος μου,  μπορώ να φτιάξω ασπιρίνη? (και-να ο εκβιασμός της αποδοχής του κόσμου όπως σήμερα τον ξέρουμε!).

Δυστυχώς, αυτές οι "δικλείδες ασφαλείας" που έχουν επιμελώς τοποθετηθεί, μας περιορίζουν την όποια λήψη αποφάσεων σε πολύ συγκεκριμένες επιλογές και μας αναγκάζουν να υποκριθούμε ότι αυτός ο τυπάκος που βάραγε μηδενικά, σωστά και το κανε.

Στα πλαίσια αυτά, μπορεί και να μην αγχωθούμε αν θα γίνουμε "φτωχοί", μα θ' αγχωθούμε αν δεν θα έχουμε φάρμακα ή δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ιατρικά περιστατικά που σήμερα θεωρούνται εύκολα.

Να λοιπόν που η τεχνολογία (και τα προϊόντα της) γίνονται τελικά ένα ΔΙΣ-τύχημα, το οποίο τυχαίνει να μας κρατά ομήρους σ' αυτή την ΔΙΣ-θεώρητη "τάξη" των πραγμάτων.


Υ.Γ. 
Βλ. σχετικές αναρτήσεις για τον Κοινοτισμό (ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ)

Για μια ανθρωπική πολιτική

Σύμφωνα με την ανθρωπική αρχή "το σύμπαν έχει ακριβώς τις κατάλληλες συνθήκες για τη ζωή κάτι που σημαίνει ότι σχεδιάστηκε ειδικά για εμάς" (βλ. περισσότερα για την ανθρωπική αρχή).

Σε συνέχεια λοιπόν της προηγούμενης ανάρτησης (ανθρωπική πολιτική) σκεφτόμουν-σήμερα, ποια είναι τα bug του συστήματος που αναιρούν την κατεύθυνση αυτή.

Το μεγαλύτερο bug λοιπόν που φαίνεται να υπάρχει είναι η μορφή της παγκοσμιοποίησης, όπως σήμερα την ξέρουμε.

Read more »

Ανθρωπική πολιτική

Σήμερα λέει χαιρέκακα ο πρωθυπουργός της Αγγλίας «όταν η Γαλλία εφαρμόσει ποσοστό φορολόγησης ύψους 75% για την ανώτατη βαθμίδα φόρου εισοδήματος, θα στρώσουμε κόκκινο χαλί και θα υποδεχθούμε περισσότερες γαλλικές επιχειρήσεις, που θα πληρώνουν λιγότερους φόρους στη Βρετανία» αλλά θα χαίρεται μέχρι αύριο, που οι Κινέζοι και οι Ινδοί θα πουν: εδώ είναι καλύτερα!!!

Δυστυχώς, η διαμόρφωση των ορίων στην παγκόσμια οικονομία είναι ευδιάκριτη. Τα όρια  δεν υπάρχουν και ο άνθρωπος υποβιβάζεται κάτω από την οποιαδήποτε αγοραία αξία.

Έτσι λοιπόν, στις μέρες μας, φαίνεται να καταρρίπτεται η ανθρωπική αρχή σύμφωνα με την οποία "το σύμπαν έχει ακριβώς τις κατάλληλες συνθήκες για τη ζωή κάτι που σημαίνει ότι σχεδιάστηκε ειδικά για εμάς".

Μπορεί λοιπόν στο σύμπαν να υπάρχουν αυτές οι συνθήκες, δες όμως που ακριβώς αυτές αρχίζουν να εκλείπουν απ' τη γη!!!

Read more »

Γιατί κύριε-οι υπουργοί το σκάνε?

Πολύ απλά: δεν τους βγαίνουν τα νούμερα, βλέπουνε πως θα χάσουνε κι αυτό δεν έχει πλάκα.

Στην πρόσφατη ιστορία μας, ένα χαρακτηριστικό βόιδι είχε πει ότι "εμείς δεν γλεντήσαμε την εξουσία" και αναρωτιέται κανείς που είναι το γλέντι?

Εκτιμώ πως είναι στο: διατάζω κόσμο (είμαι σπουδαίος), κάνω ρουσφέτια (και διαπλέκομαι), διαχειρίζομαι λεφτά (και όλο και κάτι περισσεύει και για μένα).

Όταν όμως: τον κόσμο τον διατάζουν άλλοι (η Τρόικα), ρουσφέτια δεν γίνονται (γιατί αυτή τ' απαγορεύει), και λεφτά δεν διαχειρίζονται (γιατί-απλά δεν υπάρχουν), η εξουσία δεν έχει πλάκα.

Read more »

Δεν πουλάμε-χαρίζουμε!!!

Έχω την βεβαιότητα πως: ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος, ούτε η εικόνα είναι πλέον προβλέψιμα.

Δεν ξέρει κανείς τι θα γίνει αύριο, ούτε που θα σκάσει το επόμενο μεγάλο μπουμ ούτε τι μορφής θα είναι. 

Έτσι, θεωρώ ρεαλιστικό ότι το μόνο με το οποίο θα επιβιώναμε σ' αυτή την Αυτοκρατορία της Αγοράς, είναι σουρεαλιστικές κινήσεις, κάτι σαν αυτό που διατυπώνεται σήμερα από τον πιτσιρίκο: Μυστική συνάντηση Σαμαρά – Τσίπρα σε μια πραγματική (όσο είναι δυνατόν να υπάρξει αυτή) διάσταση.

Αυτό γιατί η πραγματικότητα ξεπερνά πολλές φορές την φαντασία.

Ένα ράδιο αρβύλα έλεγε ότι: όταν κάποτε (παλιά) είχε έρθει εδώ ένας επιχειρηματίας και ήθελε να εγκαταστήσει εδώ την βιομηχανία του.

Σε σχετική συνάντηση, ο-τότε υπερ-υπουργός, τον ρώτησε "πόσα δίνεις?" και πήρε την απάντηση "εσύ πρέπει να δώσεις" κι έτσι το εργοστάσιο δεν ήρθε ποτέ. 
Αντί λοιπόν να μπαίνουμε σε αυτή την "λογική" διαπραγμάτευσης (ζήτω η ΔΙΑΠΛΟΚΉ!!!)  εγώ θα έλεγα να παραχωρήσουμε (αύριο) στους Κινέζους το λιμάνι της Καλαμάτας να κάνουν την δουλειά τους, να παραχωρήσουμε (αύριο) στην General Motors, την KIA και την tatamotors δημόσια γη από διάφορες ΒΙΠΕ, να πούμε (αύριο) στους Αμερικάνους παιδιά τρυπάτε όπου βρείτε ελεύθερα και πούμε (αύριο) στους Ρώσους, ελάτε ρε παιδιά να περάσετε κι αυτό το σωλήνα απ' την Αλεξανδρούπολη κι ότι άλλο, το συζητάμε. 

Το μόνο που θέλουμε είναι να είμαστε φίλοι και να μην μας χαλάσετε το περιβάλλον.

Λεφτά (?) ποιος μίλησε για λεφτά???

Όσο ακόμα είναι δικά μας, (αν είναι ακόμα και δεν μας τα 'χουν αρπάξει με τα μνημόνια) ας τα παραχωρήσουμε εμείς σε ΦΙΛΟΥΣ  ή/και σ' αυτούς που θα θέλαμε να γίνουμε ΦΙΛΟΙ. 

Κι ας κάνουμε τότε μια πτώχευση, ελπίζοντας κάπου (!!!).

Γιατί όποιος ελπίζει στην υποστήριξη (φιλία ΧΑ!) της Ευρώπης, ή σ' αυτούς που αδυνατούν ν' αντιληφθούν τις αλλαγές του κόσμου: μάλλον έχασε.

Και σ' έναν κόσμο δίχως φίλους, δεν έχεις και πολλές δυνατότητες επιβίωσης.

Πούλα-πούλα (6)

Τον δρόμο της απόλυσης παίρνουν 24.000 Ιταλοί δημόσιοι υπάλληλοι και είμαι τόσο σίγουρος πως κάποιοι θα ζηλέψουν!!!

Είναι προφανές πως θα πουν: κοίτα τι κάνουν οι Ιταλοί, εσείς?

Εκεί-εμείς τι λέμε?

Πουλάμε φτηνά τα χωράφια μας, να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τους "άχρηστους"?

Δεν μοιάζει καλό ως επιχείρημα.

Αντ' αυτού όμως, θα μπορούσε γίνει μια "εθελουσία" κι ο κάθε "άχρηστος" που θα φύγει να πάρει 10 στρέμματα δημόσια γη (αντί, ας πούμε, αποζημίωσης της απόλυσης).

Read more »

ΤΣΑΦ-ΤΣΟΥΦ (2)

Αν το τραίνο της Γερμανίας και των συνοδοιπόρων της έχει τις προδιαγραφές που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση, αυτό δεν θα μπορέσει να κινηθεί στην παραμικρή ενδεχόμενη παρέκκλιση. 

Μια μικρή αστοχία στις ράγες, το παραμικρό απρόβλεπτο γεγονός, οφείλει-να (?) προκαλέσει τον τραγικό (γι αυτούς) εκτροχιασμό του (βλ. σχετική ανάρτηση από το τείχος του Βερολίνου στο αόρατο τείχος Βορρά - Νότου).

Ερώτημα είναι αν θα καταφέρει να συμπαρασύρει τελικά κι εμάς μαζί του.

Η πραγματικότητα είναι όμως πως: είναι αδύνατο να επιβιώσει ο Έλληνας με την προτεσταντική κουλτούρα τους.

Γιατί όσο κι αν θέλουν να μας αλλάξουν, οι (φτωχοί) Έλληνες με τον (α) ή (β) τρόπο θα καταφέρουν να περάσουν καλά.

Φτωχά μεν, καλά δε.

Η αλλαγή κουλτούρας όμως, που επιτρέπει στην ελληνική πολιτεία (την ελληνική οικογένεια, τους Έλληνες φίλους) να αφήνουν ένα κομμάτι του εαυτού τους άστεγο, να αφήνουν άλλο κομμάτι του εαυτού τους σε απελπισία και τελικά να τους απομονώνει απ'΄τον παράδεισό τους, που 'ναι: εδώ και τώρα, στον υπέροχο-τους τόπο, μονοσήμαντα θα οδηγεί τον κόσμο στα μπαλκόνια κοιτάζοντας το χάος με θολό μάτι.


Υ.Γ. Βλ. προηγούμενη σχετική ανάρτηση ΤΣΑΦ-ΤΣΟΥΦ (1)

ΤΣΑΦ-ΤΣΟΥΦ (1)

Το "τρένο της ανάπτυξης", που όλοι ευαγγελίζονται, μπορεί να 'χει διάφορες μορφές.

Αντιλαμβάνομαι το "τρένο της ανάπτυξης" της Γερμανίας και των συνοδοιπόρων της, ως μια βαριά μηχανή, καλογυαλισμένη, πεντακάθαρη που κινείται με ηλεκτρισμό και τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα πάνω σε δύο υπέροχες (καλοσχεδιασμένες και άψογα υλοποιημένες) ράγες. Οι ράγες πάνε ένα μεγάλο ταξίδι πάνω από hi-tech γέφυρες περνώντας από καταπράσινα τοπία.

Για να φεύγει αυτό το τρένο, οι ράγες του έχουν ανοχές μερικών δεκάτων του χιλιοστού και ο οδηγός, (ένας προτεστάντης με σακάκι, λευκό πουκάμισο και κολλαρίνα) διαχειρίζεται με ακρίβεια κεραίας το χρόνο της κάθε στάσης.

Read more »

Σκλαβοπάζαρο

Μέσα στο χάος και το μπάχαλο της περιρρέουσας Ελληνικής πραγματικότητας (που κάποιοι ακόμα-αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να είναι πραγματική) ο κόσμος ψάχνει πανικόβλητα για δουλειές "έξω".

 Ο κουβάς στο δίχτι περιλαμβάνει πολλά δίκτυα κι αβέρτα ευκαιρίες αν/και δεν είναι αυτονόητο πως θα "σου κάτσουν".

Προβάλλοντας όμως ένα ενδεχόμενο μέλλον, αυτό που αναρωτιέμαι είναι: τι σόι πολίτες θα ήμασταν εκεί έξω? 

Read more »