Ερωτευμένος Μίκυ

Από τις ωραιότερες βινιέτες κόμιξ, "Μικυ & Μίνι, ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ", το αριστούργημα του Τζόρτζιο Καβατσάνο, ΚΟΜΙΞ, αρ. τεύχους 305, Ιούλιος 2006.

"Βόλτα και αλητεία-αυτόνομή παιδεία"

Το σύνθημα "βόλτα και αλητεία-αυτόνομη παιδεία" το είδα γραμμένο σε έναν τοίχο απέναντι από το εργοτάξιο του κτηρίου Αβέρωφ.

Και φεύγοντας απ' το έργο, κάθησα και σκέφτηκα: Γιατί παλεύω τώρα? Και για ποιους? Τόσοι μαστόροι, τόσοι αγώνες...

Δεν έχω εκπαιδευτεί καλά στην Ελληνική γλώσσα, αλλά μου φαίνεται ότι το παιδεία προκύπτει απ’ το παιδεύω. Μήπως όμως προκύπτει από το παιδί-που μας παιδεύει? Σε κάθε περίπτωση, μήπως, κάθε μία από αυτές τις έννοιες συνεπάγεται την συγκρότηση ενός εκπαιδευτικού συστήματος που απαιτεί ωριμότητα? Και μήπως αυτό είναι το ζητούμενο?

Δισκευάζοντας λόγια του Μεγάλου Αλήτη που αγαπώ ιδιαίτερα (Charles Bukowski) παρατηρώ το εξής:

«Η "ελευθεριότητα" είναι εντάξει γι’ αυτούς που την έχουν.
Μόνο μην τη φορτώνετε σε μένα.
Έχω περισσότερη πίστη στον υδραυλικό μου
απ’ ότι στην "ελευθεριότητα" (και ότι αυτό συνεπάγεται).
Οι υδραυλικοί κάνουν καλή δουλειά.
Αφήνουν τα σκατά να κυλάνε.»


Υ.Γ. 1
Και ενώ δεν δεκδικώ σκηνοθετική άποψη (απλά ένα ρολάκι στο ευρύτερα "εκπαιδευτικό" σύστημα) στεναχωριέμαι ιδιαίτερα που βλέπω την-όποια δουλειά μου να είναι αν-ούσια.

Υ.Γ.2
Την βόλτα σας-την βόλτα μου.
Από σήμερα διακοπές (και χωρίς τύψεις-που είχα μέχρι τώρα)!

Προμηθέας Πυρφόρος και επιφώνημα

Σε συνέχεια πρηγούμενης ανάρτησης, ολοκληρώθηκε η εργασία που περιέγραφα και η δημιουργία του εκμαγείου του έργου.

Τις μέρες αυτές είχα μια εξαιρετική χαρά.

Βλέποντάς με όμως ένας γνωστός μου, να περπατάω στο Πολυτεχνείο, με ρούχα δουλειάς -πηλό και γύψο πάνω μου- αναφώνησε: "ρε Φοίβο τι κάνεις? Δουλεύεις?".

Γιατί τόσο περίεργο είναι να δουλεύει κανείς σήμερα.

Για την πολιτική και άλλες αηδίες

Σε σχετική "πολιτική" συζήτηση που είχα σήμερα για τα νέα φορολογικά μέτρα κ.α. αγαπητός φίλος μου έλεγε: για να ασχοληθεί κανείς με την πολιτική, πρέπει να καταλάβει ότι ο κόσμος έχει αιτήματα.

Και το μόνο πράγμα που αντιλαμβάνομαι αυτή τη στιγμή ως αίτημα είναι: θέλουμε περισσότερα λεφτά για να καταναλώνουμε περισσότερο.

Δηλαδή αντί να συζητάμε γιατί δεν υπάρχουν καλά δημόσια νοσοκομεία για να γεννήσουμε και καλά δημόσια σχολεία για να στείλουμε τα παιδιά μας, το κοινό μας αίτημα είναι: φέρτε περισσότερα λεφτά για να πάμε στα ιδιωτικά νοσοκομεία-σχολεία.

Η εποχή μας ξεπερνάει και η αγορά είναι αμείλικτη. Βέβαιο είναι ότι θα δώσει "τα καλύτερα" και τελικά -ίσως φθηνότερα- από το "σπάταλο" δημόσιο.

Γιατί δεν λυπάμαι που θα φορολογηθώ. Όσο αντέχω τουλάχιστον. Και θέλω να δώσω για να πάρω: υγεία, εκπαίδευση, ασφάλεια.

Απελπίζομαι όμως όταν βλέπω να πληρώνω τις λοβιτούρες κάθε "καρεκλο-κύριου" που σπαταλά και καταχράται τα λεφτουδάκια μου.

Άλλα "κατορθώματα" του Ελλην-άρα

Εξαιρετικό κείμενο για την κουλτούρα του Ελλην-άρα από το ιστολόγιο "το ημερολόγιο ενός πατέρα". Μας θυμίζει τα λόγια της Φανής Χαλκιά: "….Oι Έλληνες είμαστε γεννημένοι πρώτοι. Τα υπόλοιπα είναι για τους δεύτερους. Το αποδεικνύουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια σε όλο τον κόσμο. Το έχουμε στα κύτταρα μας και είναι το μεγαλύτερο δώρο..".

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κλωσάμε την αντίληψη, ότι ο ορθός τρόπος για να αναδεικνύουμε την Ελαδ-άρα είναι να παίρνουμε "χρυσά" μετάλλια ή να γράφουμε -και σήμερα- τα "σοφά" αποφθέγματα μας σε πλάκες με την σμίλη (βλ. σχετική αναφορά από το ιστολόγιο του "πιτσιρίκου": "την παράσταση έκλεψε ένας βουλευτής του ΛΑΟΣ που -εν έτει 2008- περηφανεύτηκε ότι δεν έχει ιδέα από υπολογιστές. Δηλαδή, αν δεν τον είχατε εκλέξει βουλευτή, θα ήταν άνεργος").

Αλλά μας άνοιξε τα μάτια ο "Θείος". Παρ' όλο που τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν για τους Ολυμπιακούς του στην Ελλάδ-άρα μας, αυτός, Φίλος αλλά Δίκαιος, τέσσερα χρόνια μετά μας έδωσε το χρυσό στην ντόπα.

Πολλούς στεναχώρησε αυτό, αλλά εγώ χάρηκα ιδιαίτερα.

Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει ο Ελλην-άρας ότι δεν μπορεί να ντοπάρετε και να επιβιώνει "διακρινόμενος".

Η κακομοίρικη και τεμπέλικη αντίληψη που έχει επικρατήσει για την γενιά των 700 ευρώ αποτελεί την βάση για το κακόμοιρο χρυσο-ντοπέ μέλλον μας.

Γιατί βλέπω, έχω δει και συναναστρέφομαι στην καθημερινότητά μου, καλύτερα αμειβόμενους μετανάστες οι οποίοι εργάζονται σεμνά: στα εργοτάξια, στα χωράφια, στην οικοδομή-όπου.

Και χωρίς να κοιτάζουν αφ' υψηλού λόγω κουλτούρας και εκπαίδευσης (έχω συναναστραφεί με πολλούς πανεπιστημιακής μόρφωσης), γίνονται εργάτες, μαστόροι και τελικά δημιουργοί ενός καλύτερου μέλλοντος γι αυτούς, βοηθώντας εμάς -τους άχρηστους- να επιβιώσουμε.

Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα.

Και οφείλει κάποια στιγμή να απαιτήσει σεμνή και έντιμη εργασία, από τους πολίτες της (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται οι αθλητές της) και φυσικά από τους πολιτικούς της.


Υ.Γ. 1
Και είναι θλιβερή η στάση του συστήματος που σκοτώνει τα άλογα όταν γεράσουν.

Γιατί όσο και αν διαφωνώ με αυτής της μορφής αθλητισμό, συμπάσχω με τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και που έπαιξαν την ζωούλα τους, με αυτά που καταπίνουν, γιατί τους ξε-γέλασε (και πάλι) η Ελαδ-άρα τους (διαφωνώντας πάντα, με τις βλακείες που λένε συχνό-τατα: βλ. συνομωσία κ.α. αρλούμπες).

Και αυτό γιατί τους αντιλαμβάνομαι ως πολεμιστές ενός ανίερου πολέμου, που ενώ η χώρα τους, τους εξοπλίζει, αποδοκιμάζει τα όπλα τους και τους ξεφτιλίζει.

Αλλά μόνο άμα χάσουνε.

Γιατί άμα κερδίσουνε διεκδικεί τις δάφνες τους.

Υ.Γ 2
Πολύ ωραία προσέγγιση που αξίζει επίσης να δείτε: http://olympia.gr/2008/08/10/fake_olympics/

Υ.Γ.3
Εξαιρετικό σχετικό άρθρο του Ν. Δήμου:
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=289

Υ.Γ 4
Βλ. προηγούμενη ανάρτηση του ιστολογίου σχετική με προηγούμενα "κατορθώματα".

Μια πολυτέλεια στην αναβράζουσα πόλη

Στα πλαίσια του εργοταξίου της αποκατάστασης του κτηρίου Αβέρωφ, μου ζητήθηκε να μεγενθύνω σε ανάγλυφο το μετάλλιο του Ε.Μ.Πολυτεχνείου, τον Προμηθέα Πυρφόρο.

Την προηγούμενη εβδομάδα στο Ξυλουργείο, έκανα την προεργασία, και αυτήν την εβδομάδα εργάστηκα στο εργοτάξιο δίπλα από τους αγαπημένους μου μαστόρους -μαστοράκος και 'γώ- για την δημιουργία του προπλάσματος του έργου.

Και ήταν μεγάλη πολυτέλεια η εργασία αυτή.

Και ξέχασα ότι είναι Αύγουστος, διακοπές για κάποιους, ζεστές μέρες για άλλους.

Ημέρες Καλές.

Ρωσία Vs ΝΑΤΟ

Δεν είμαι γνώστης γεωπολιτικών αναλύσεων. Σχετικό κείμενο μπορείτε να βρείτε εδώ

Όταν είχα πάει όμως στην Αγία Πετρούπολη, είχα δει την πηγή της πόλης: το Κοιμητήριο των Μαστόρων των Καλών Τεχνών.

Από εκεί ξεκίναγε η πόλη. Από έναν τόπο που -περπατώντας τον- ακούς (βαθιά σιωπή) περήφανη σκληρή λαλιά.

Αυστηρός και Υπέροχος

Το κοιμητήριο, αφετηρία της λεωφόρου Νέφσκυ, η οποία καταλήγει σε γίγαντες που στηρίζουνε το οικοδόμημα του Ερμιτάζ.


Και έχω την αίσθηση ότι αυτή η Ρωσία μιλάει σήμερα - όχι η άλλη που θα θέλανε ίσως να έχουνε.

Ιστολόγιο=καφενείο?

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης, επειδή γυρίσαμε από τις διακοπές και ξανα-ανοίξαμε διάβασα το εξής:

"Το καφενείο ήταν το τέλος του πολιτισμού· ένα πάντα αιώνιο και ανανεούμενο τέλος – γιατί εκεί οι άνθρωποι γερνούσαν συζητώντας, ισοφάριζαν δηλαδή την φθορά με τα λόγια τους. Όσο έσβηναν οι ίδιοι φούντωναν οι φωνές τους. "

Βακαλόπουλος Χ., Νέες Αθηναϊκές ιστορίες, εκδ. Εστία, Αθήνα 1989

Δεκαπενταύγουστος

Έχει μια θλίψη αυτή η μέρα.
Πάντα της είχε.

Διακοπές στο Ξυλουργείο

Σε συνέχεια της προηγούμενης σκέψης για τα παράδοξα παραμορφωμένα θλιβόμενα και εφελκυόμενα στερεά και τις χρηστικά διαμορφωμένες μορφές της Φύσης κάθησα στο Ξυλουργείο και άρχισα να τα διαμορφώνω.

Το ξύλο είναι υπέροχο υλικό και η κορδέλα όνειρο!

Μεταξύ των άλλων, προέκυψε μια καινούργια σειρά από σκληρές γεωμετρικές μορφές.

Σε αυτή τη σειρά κυκλικοί τομείς, κανονικά στερεά, το Πυθαγόρειο θεώρημα και η Χρυσή Τομή διαμορφώνονται ως χρηστικά αντικείμενα γραφείου.

Η Γεωμετρία έχει πάντα κάτι το αφαιρετικό, το οποίο -κατά κανόνα- αναπτύσσεται ιδεατά στο χώρο.

Η χρησικτησία των εννοιών της σε ποικίλες εφαρμογές δεν αποτελεί πρωτοτυπία.

Η αναπαράσταση όμως στον χώρο, αυτών των απλών εννοιών, μου φαίνεται πολύ γοητευτική.

Κάπως έτσι λοιπόν προκύπτει η σειρά: Απλές εφαρμογές της Γεωμετρίας στον χώρο.

Διακοπές

Τώρα που είμαι διακοπές μου λείπει το ιστολόγιό μου.

Μερικές φορές, νιώθω αυτό το ιστολόγιο -σαν- γέρο στο καφενείο.

Και που θα πω τώρα: «αν ήμουν 'γώ …»?

Στις διακοπές θα το ρίξω στην Τέχνη.

Άχ! οι Κινέζοι!

Σε σημερινή συνέντευξή του στην ΝΕΤ ο Υπουργός Πολιτισμού ανακοίνωνε (γεμάτος μεγάλη χαρά):

«Σσφέκτετε τι αθ γνείι όατν θα πίεμοσυε έναν συτος χλίυιος από τα δσκτμμύοαειρια των Κνιέωζν να εισκεφθοπύν την χρώα μας!
Λσμύαε το πόμβρληά μας!»

Άλλα σκέφτομαι ότι άλλα είναι τα προβλήματα. Και εμάς και των Κινέζων.


Υ.Γ.
Η εικαστική απεικόνιση των λόγων του κ. Υπουργού απεικονίζεται όπως την κατάλαβα (δηλαδή σαν αούμπρλα).

Είναι δύσκολο να οδηγάς Ferrari σε καρόδρομο

Τι υπέροχη ανακάλυψη το Google Scholar!

http://scholar.google.com/

Εκεί φαίνονται όλα και μπορεί να δει o οποιοσδήποτε-για οποιονδήποτε, αν κάτι έχει κάνει στην επιστημονική σκέψη.

Κάτι που να αξιολογείται όμως.

Στα πλαίσιά της και όχι στα ιστολόγια και τις ιστοσελίδες, όπου όλοι είμαστε υπέροχοι.

Τακτοποιώντας τον ιστοχώρο, δημιουργώντας μια αντικειμενική βάση η Τρομερή Google έθεσε το πρώτο αντικειμενικό-ανεξάρτητο (!) κριτήριο αξιολόγησης (!).

Και είναι πολύ ουσιαστικό αυτό (βλ. σχετικό κείμενο Ανθρωπική Γεωμετρία και ιστοχώρος).

Έχω «σχολαρο-γκουγκλίσει» πολλά ονόματα διαφόρων. Και αυτό μου αναδεικνύει την «δύναμη» και την «αδυναμία» τους.

Παράλληλα έχω παρατηρήσει ότι δεν έχει σχέση η εποχή τους.

Μπορεί να δει κανείς νέους, αλλά και πολύ παλαιότερους να φιγουράρουν εκεί, ανεξάρτητα με τον χρόνο τους.

Για παράδειγμα εδώ μπορείτε να δείτε τις δημοσιεύσεις και τις αναφορές σε επιστημονικά περιοδικά και σε συνέδρια του Α. Παπανδρέου.

Ενώ εδώ μπορείτε να δείτε τις δημοσιεύσεις και τις αναφορές σε επιστημονικά περιοδικά και σε συνέδρια του κ. Γ. Αλογοσκούφη.

Κάτι άλλες επιστημο-νάρες (!) παγκοσμίως άνγωστες, λέω να μην τις αναφέρω εδώ.

Αλλά ιδού ο σύνδεσμος (Ρόδος) http://scholar.google.com/ ιδού και η αξιολόγηση (Πήδημα).

Και αναρωτιέμαι γιατί ενώ φαίνονται να είναι όλα τόσο υπέροχα, κάτι -φαίνεται να- πάει τόσο λάθος.

Και μου φαίνεται ότι είχε δίκιο ένας φίλος που έλεγε σχετικά με αυτό: «Είναι δύσκολο να οδηγάς Ferrari σε καρόδρομο… άσε που στο χωριό δεν έχει συνεργείο».

Βλ. σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη: Καθολική επιστροφή στην πολιτική

Για τα νταηλίκια και το παλικάρι που έφυγε

Κοινός τόπος η αναρχία στο αχανές μας κρατίδιο.

Και όχι μόνον στα πλαίσια των "Χύδην ανθρωπάκων Πόλεις" που βιώνουμε, αλλά κυρίως στα πλαίσια της καλλιέργειας του "Δικαίου" του ισχυρότερου, του δυνατότερου, του -πιο πολύ- "μάγκα".

Ελλην-άρες!

Για να είμαστε δίκαιοι όμως, οφείλουμε να βάλουμε πινακίδα στα αεροδρόμια που να λέει "Λυπούμαστε, αλλά την εποχή της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού-βοσκάγαμε πρόβατα".

Και φοβάμαι εξαιρετικά, με τι ωριμότητα και ποιοι θα κρατήσουν τα καινούργια όπλα που θα μοιράσουμε, για να μας "φυλάξουνε".


Υ.Γ.
Και λυπάμαι πολύ για το παλικάρι που έφυγε και κουβαλάω βαθειά ντροπή για τους ανθρώπους και τον τόπο μας.

Απ' το Σχολείο της Πορνείας

"Ο θυμός που έχω με αυτούς τους αριστοκράτες που σπάνε το κεφάλι τους για να φτιάξουν σαλάτες και πικάντικες σάλτσες από υποσιτισμένες λέξεις και οι οποίοι, με το ίδιο πείσμα που έχουν τα τσιμπούρια και οι μουνόψειρες, θέλουν να θριαμβεύουν πάση θυσία, με έκανε να χάσω τους τρόπους μου".

Αρετίνο Π., Το Σχολείο της Πορνείας, εκδ. ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, Αθήνα 2006


Υ.Γ.
Τί κι αν γράφτηκε από τον Πιέτρο Αρεντίνο το 1500. Μου φαίνεται εξαιρετικά επίκαιρο.
Βλ. σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη: Καθολική επιστροφή στην πολιτική

Για την συναισθηματική ωριμότητα της εξουσίας

Η ασχολία της έκφρασης των πυκνώσεων του πολιτισμού (δηλαδή η ενασχόληση με την πολιτική) στα πλαίσια της δημοκρατικής λειτουργίας απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, μεγάλη ευθύνη και ιδιαίτερες δεξιότητες.

Κυρίως όμως δουλειά.

Και γιατί να μπει κάποιος σε τόσο κόπο και σε αυτή την διαδικασία?

Ένας οδηγός ταξί, μου έλεγε προχθές το πόσο του αρέσουν οι κ.κ. Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι γιατί αυτοί είναι όμορφοι, γοητευτικοί, έχουν ωραίες γυναίκες, φαίνεται να είναι εξαιρετικά ικανοποιημένοι σεξουαλικά και φαντάζονταν ότι κάνουνε "καλά" πράγματα στους λαούς, τους αφού εκτιμούσε ότι κάνουν "τα καλύτερα" για τις γυναίκες τους.

Και με προβλημάτισε.

Αναρωτήθηκα μετά: ποιος εκτίθεται και γιατί?

Γιατί κάποιος συμμετέχει σε συλλογικές διαδικασίες, γιατί προσπαθεί για το "Κοινό Καλό" και γιατί δεν διοχετεύει αυτή του την ενέργεια για ίδιον όφελος και για το "Δικό του Καλό"?
Γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι "αυτοί ξέρουν" και πρέπει αυτό που πιστεύουν να είναι "το σωστό" και να το επιβάλλουν και στους υπόλοιπους?

Γιατί τελικά υπάρχει αυτό το σκληρό παιχνίδι της συγκέντρωσης εξουσίας?

Μήπως τελικά το κάνουν για να ανακαλέσουν αρχετυπικά συναισθήματα που επιβεβαιώνουν περισσότερο την αναγνώριση της ίδιας τους της Ατομικότητας? Ή μήπως τελικά η αναγνώριση αυτή συνδέεται και με την σεξουαλικότητά τους?

Στα πλαίσια αυτά, αναρωτήθηκα αν είναι ζητούμενο το ποιοι είναι τελικά αυτοί που επιλέγονται για να εκφράσουν σύνολα. Και πως τελικά επιλέγονται και με τι κριτήρια?

Η νεώτερη ιστορία, έχει δείξει ότι είναι επιλέξιμα πρόσωπα που έχουν ιδιαίτερη "γοητεία" και προβάλλουν μια έντονη σεξουαλικότητα. Και πάντα θυμάμαι τον Μεγάλο Γητευτή Ανδρέα Παπανδρέου όταν το σκέφτομαι αυτό.

Και αυτό γιατί μάλλον προσωποποιούν την σκέψη του οδηγού ταξί που θέλει τον πολιτικό που τον εκφράζει να κάνει αυτό που θα ήθελε ο ίδιος αλλά ενδεχομένως δεν μπορεί (να είναι όμορφος, γοητευτικός, να περικλείεται από όμορφες γυναίκες κ.λπ.).

Αναρωτιέμαι όμως αν μπορούσε να υπάρξει ένα τρανταχτό κριτήριο για την βαθύτερη διερεύνηση των ανθρωπικών χαρακτηριστικών των προσώπων που διεκδικούν την εξουσία.

Η διερεύνηση των προθέσεων (γιατί την θέλουνε), η διερεύνηση των ικανοτήτων (τι έχουνε κάνει και τι μπορούνε να κάνουνε) και τελικά η διερεύνηση της συναισθηματικής τους ωριμότητας είναι κριτίρια που φαντάζομαι πως θα έπρεπε να αξιολογηθούν.

Γιατί -τελικά- μήπως είναι ανώριμοι γι αυτό το έργο? Και που βρίσκεται το Εγώ τους ?

Μήπως οι καλές προθέσεις που αφήνουν να φαίνονται, υποκρύπτουν σκοτεινά και Τεράστια Εγώ?

Αλλά όποιος προτίθεται να υπηρετήσει το σύνολο, οφείλει να υπηρετεί αυτό καθ' αυτό το σύνολο και όχι το Εγώ του.

Επειδή όμως, ο παράπλευρος στόχος της εξουσίας είναι το σύνολο και ο κύριος στόχος της είναι η ματαιοδοξία, αυτό που θα έπρεπε να είναι καλές προθέσεις συγκρούεται με σκοτεινές και μακιαβελικές ίντριγκες σε άνιση μάχη.

Και αυτό γιατί, κρίνοντας από την Πολιτεία των "συνήθη" Μεγάλων Εγώ, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι Μεγάλες Ερωτήσεις που τα απασχολούν είναι: θα γράψω Εγώ ιστορία?/ θα δώσουν το όνομά μου σε ένα κτήριο?/ θα πάρω Εγώ παράσημο?/ θα υπάρξει τιμητικό άγημα στην ταφή μου?/ θα είμαι Εγώ και Μόνον?.

(Σ.τ.Ι. Και αυτές οι αναζητήσεις είναι η "καλή" περίπτωση. Όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία, πολλές φορές επισημαίνουν: Εγώ θα πάρω τα γκα-φρά!)

Φοβάμαι λοιπόν, μήπως τελικά η ίδια η δομή και η μορφή της εξουσίας κατευθύνει την αναπαραγωγή ενός συστήματος από Ανθρωπάκια με Μεγάλα Εγώ και δυστυχώς για όλους, μαγικές ιδιότητες που σαγηνεύουν, με κύριο στόχο την πλήρωση του Εγώ τους και μόνον.

Και θα ήταν Άσκηση Καλή να προσπαθήσουμε -πίσω απ' τις εικόνες- να ερμηνεύουμε προθέσεις, δράσεις και κυρίως την συναισθηματική ωριμότητα, που μας σερβίρεται από τους υπηρέτες αυτών των Μεγάλων Εγώ.

Γιατί μόνο έτσι, απομακρυσμένοι από τις Μαγικές Επιρροές του θυμικού της εξουσίας, πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε την ωριμότητα της επιλογής.


Υ.Γ. 1
Όπως και να 'χει όμως, με ηρεμεί που την δικαιοσύνη την αποδίδουν οι φίλοι και η Ιστορία.

Και φαντάζομαι την Ιστορία, ως πρώτη "αβεβαιότητα" των Μεγάλων Εγώ (αυτά -το ξέρουν- δεν έχουν φίλους).

Και μου φαίνεται ότι αποδίδεται δίκαια, αφού Αυτή καταγράφεται στο Συλλογικό Ασυνείδητο και γράφεται πολύ αργότερα και από το ανώνυμο πλήθος, που θα όφειλαν, αυτά τα Μεγάλα Εγώ, να υπηρετούν.

… έλιαζε ακαμάτης τ’ αχαμνά του

Ανέκδοτο:

Έξαλλος μηχανικός αναζητά υπεργολάβο και τον βρίσκει στο κινητό τηλέφωνο στην Μύκονο, ενώ διατελούσε εν ευθυμία.

Και τον ρωτάει γιατί δεν έχει στείλει συνεργείο για να προχωρήσει τμήμα του έργου.

Η απάντηση του υπεργολάβου εμπεριέχεται στον τίτλο της ανάρτησης (στοίχος από ποίημα του Ν. Καββαδία).

Υ.Γ. Η σχετική συζήτηση που κράτησε 10 λεπτά εκτιμώ ότι θα κόστισε τουλάχιστον 5 ούζα στον υπεργολάβο μιας και φαντάζομαι πως θα ξε-σούρωσε λίγο.

Πλάκα είχε, αλλά τραβάς κουπί στα εργοτάξια τον Αύγουστο!