Το μυστήριο της αγάπης

Μια  λέξη ίσως λίγο  δυσνόητη,αλλά πολύ  περιεκτική, μια  λέξη  ορόσημο  ζωής.

Πως μέσα  σ' ένα  χώρο  μπορούν  να  ζουν αρμονικά,  να  συνυπάρχουν  δυο  ζωές,  με  πάθη,  με  αδυναμίες, είναι όντως  μυστήριο, μυστήριο  αγάπης.

Εσύ  που  πρώτος   ετοιμάζεσαι  τον  άλλον  να δεχτείς  βλέπεις    πως  ούτε εσύ καλά   χωράς και  αρχίζεις   να  στριμώχνεσαι, να  πιέζεσαι,  να  συνθλίβεσαι, να  ξεβολεύεσαι  από  την  άπλα  του  εγώ  σου, αλλά  τίποτε όμως  δεν  γίνεται και  ο  χώρος ακόμη  δεν  αδειάζει.

Τότε  αρχίζεις  τις  περικοπές, κόβεις  λίγο  απ' εδώ,λίγο  απ' εκεί, το  ίδιο  και  ο  άλλος  κάνει  και  έτσι  χωρούν  και  οι  δυο  μαζί  στην  αρχή  τραυματισμένοι.

Μα  έρχονται  σαν φάρμακα ιαματικά  η αγάπη,  η μακροθυμία, η υποχωρητικότητα, η σύνεση...  και  κλείνουν  οι  πληγές  και  ο  πόνος  πια  ξεχνιέται και ζουν  κι  οι δυο  μαζί  πορεύονται 

στον  δρόμο  της  ζωής  και  είναι τώρα  ευτυχισμένοι.

Μα  όταν  ο  ένας  απ' τους  δυο  πρώτος  απ' αυτή τη  ζωή  χαθεί, τότε  ο  άλλος  που απέμεινε  δεν  είναι  μόνος, αλλά  μισός  στη  μοναξιά  του!

Πατημασιές

Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο.

Ονειρεύτηκε πώς περπατούσε στην ακρογιαλιά με τον Θεό.

Στον ουρανό άστραψαν σκηνές από την ζωή του, σε κάθε σκηνή έβλεπε δυο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο.

το ένα άνηκε σ' αυτόν και το άλλο στον Θεό.

Όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο.

Παρατήρησε πώς πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές ακόμη πώς αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες τον στιγμές. 

Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό: 

"Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπες πώς θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο αλλά παρατήρησα πώς στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές. Δεν καταλαβαίνω, γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, Εσύ με άφηνες". 

Και ο Θεός απάντησε:

"Πολυακριβό μου παιδί σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ.

 Όμως στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου

(πού βλέπεις μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές)

 σε κρατούσα στην αγκαλιά μου.."

Απλά και ταπεινά...

Ο κήπος της Ψυχής...

Να, η ψυχή είναι ένας κήπος χωρισμένος σε δύο μέρη. Στον μισό φυτρώνουν αγκάθια, στον άλλο μισό λουλούδια. Και έχουμε μια δεξαμενή νερού ( τις δυνάμεις της ψυχής ) με δυο βρύσες και δυο αυλάκια. Η μια κατευθύνει

το νερό στα αγκάθια και η άλλη στα λουλούδια. Κάθε φορά μόνο μια βρύση μπορώ να ανοίξω.

Αφήνω απότιστα τα αγκάθια και μαραίνονται, ποτίζω τα λουλούδια και ανθίζουν..

Γέροντας Πορφύριος

Η τροφή της Ψυχής...

Η προσευχή είναι για τον άνθρωπο ότι το νερό για το ψάρι καθώς για το ψάρι το νερό είναι το φυσιολογικό του περιβάλλον μέσα στο οποίο και μόνο μπορεί να ζήσει,έτσι και η προσευχή είναι η κανονική ατμόσφαιρα,μέσα στην οποία αναπτύσσεται και διατηρείται η πνευματική ζωή του πιστού.Χωρίς την προσευχή η πνευματική ύπαρξη εξαφανίζεται,όπως και το ψάρι πεθαίνει χωρίς το νερό.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
      (Περί προσευχής Β')