ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Η σημερινή  Ζ΄  Κυριακή από του Πάσχα, βρίσκεται ανάμεσα στις δυο μεγάλες και χαρμόσυνες  Δεσποτικές εορτές της Εκκλησίας μας. Της εορτής της Αναλήψεως  κατά την οποία ο Κύριος μας εν δόξη ανελήφθη εις τους ουρανούς και εν δεξιά εκάθισε του Θεού και πατρός και της ερχομένης  εορτής της Πεντηκοστής της γενεθλίου ημέρας της Εκκλησίας μας. Προτιμήθηκε λοιπόν ως η καταλληλότερη προς την μνήμη των Πατέρων για να καθιερωθεί  σ’ αυτήν ο εορτασμός των. Αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου πίστεως και ειδικότερα των Αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, των συγκροτησάντων το 325 μ.Χ. την Α’ εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδο.

Στις αρχές του  4ου μ.Χ. αιώνα, η Εκκλησία ταλαιπωρήθηκε από την αιρετική διδασκαλία του Αρείου, ο οποίος δεν δεχόταν το ομοούσιο του Υιού με τον Πατέρα. Ότι ο Υιός δηλαδή είναι της ιδίας ουσίας μετά του Πατρός και δίδασκε ότι ο Υιός είναι κτίσμα, όπως και όλα τα άλλα. Την αιρετική αυτή διδασκαλία πολέμησε κατ’ αρχάς ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Αλέξανδρος, ο οποίος είχε κοντά του τον Διάκονο τότε, και μετέπειτα Πατριάρχη Αλεξανδρείας, Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος ουσιαστικά  με όρους βαθειά θεολογικούς αντιμετώπισε τον Άρειο, χωρίς βεβαίως ο αιρεσιάρχης να πεισθεί.  Κατά τις εργασίες της Συνόδου, διεκρίθησαν ακόμη.

Ο Μέγας Αθανάσιος όπως είπαμε,  ο Άγιος Σπυρίδων, ο ποιμήν της Τριμυθούντος της Κύπρου, ο οποίος κατατρόπωσε τον Άρειο με το γνωστό θαύμα με το κεραμίδι, που στα χέρια του διαλύθηκε στα τρία συστατικά από τα οποία κατασκευάζεται, νερό – φωτιά – χώμα. Όπως λέει τα τρία αυτά συστατικά φτιάχνουν  το κεραμίδι, έτσι και ο Θεός μπορεί και είναι τρία πρόσωπα. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Διακρίθηκε ακόμη ο  Ιεράρχης των Μυρέων Άγιος Νικόλαος, ο οποίος μάλιστα κατελθών από τη θέση του ράπισε τον Άρειο.

Με την μνήμη λοιπόν των Πατέρων τονίζεται η πίστη της Εκκλησίας στην αληθινή και ορθή διδασκαλία, όπως την άκουσε από το στόμα του Κυρίου και όπως την είδε ανάγλυφη στο όλο σωτηριώδες έργο του Χριστού.

Τα δύο αναγνώσματα της θείας λειτουργίας καταγράφουν επακριβώς αυτή τη πραγματικότητα.. Το πρώτο είναι από τις Πράξεις και το δεύτερο από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Μιλάνε για τις αιρέσεις και τους αιρετικούς που συνεχώς θα προβληματίζουν της Εκκλησία και θα ταλανίζουν την πίστη, αλλά και για το χρέος όλων μας να παραμένουμε ενωμένοι και στερεά εδραιωμένοι κάτω από την ομπρέλα της πίστης στον Ι. Χριστό.

Ο απόστολος Παύλος προχωρεί στα παράλια της Μικράς Ασίας με προορισμό την Ιερουσαλήμ. Για να μην αργοπορήσει παρακάμπτει την Έφεσο και κάνει μια μικρή στάση στη Μίλητο, διότι βιάζεται να βρεθεί την ημέρα της Πεντηκοστής στα Ιεροσόλυμα. Από τη Μίλητο στέλνει ανθρώπους στην Έφεσο και καλεί τους πρεσβυτέρους της τοπικής Εκκλησίας να έλθουν να τον συναντήσουν εκεί. Κι όταν αυτοί έφθασαν κοντά του, τους έδωσε πολύ σημαντικές ποιμαντικές οδηγίες: Γνωρίζετε καλά, τους είπε, πως συμπεριφέρθηκα μαζί σας από την πρώτη ημέρα που βρέθηκα στη Μικρά Ασία και σ’ όλο το χρονικό διάστημα της παραμονής μου. Προσέχετε λοιπόν τον εαυτό σας, πως θα συμπεριφέρεστε και τι θα διδάσκετε. Προσέχετε και όλο το πνευματικό σας ποίμνιο, στο οποίο το Άγιο Πνεύμα σας τοποθέτησε επισκόπους για να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Θεού. Αυτήν την Εκκλησία ο Κύριος την έσωσε και την έκαμε κτήμα του με το δικό του αίμα. Προσέχετε, διότι μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν ανάμεσά σας ψευδοδιδάσκαλοι που σαν άγριοι και σκληροί λύκοι αλύπητα θα διασπαράζουν το ποίμνιο αφανίζοντας τις ψυχές των λογικών προβάτων. Αλλά κι από σας τους ίδιους θα παρουσιασθούν άνθρωποι που θα διδάσκουν πλανεμένες διδασκαλίες, για να αποσπούν τους μαθητές από τον ίσιο δρόμο της αλήθειας και να τους παρασύρουν πίσω τους.

Μέσα στα λόγια του αυτά ο απόστολος Παύλος καταγράφει την πιο φοβερή μάστιγα της Εκκλησίας, τους αιρετικούς ψευδοδιδασκάλους. Και τους χαρακτηρίζει «λύκους βαρείς», αδίστακτους,  όπως και ο Κύριος πρώτος τους ονόμασε προβατόσχημους αρπακτικούς λύκους. Ο θείος Παύλος αναφέρει επιπλέον ότι οι λύκοι αυτοί είναι σκληροί και αδίστακτοι.

Μ’  αυτά τα λόγια θέλει να προειδοποιήσει και να προφυλάξει τους πιστούς κάθε εποχής. Γι’ αυτό και λέγει ότι οι αιρετικοί θα παρουσιάζονται ως εξαιρετικοί ποιμένες της Εκκλησίας, που θα ενδιαφέρονται δήθεν για την αλήθεια. Θα κρύβουν όμως μέσα τους με μεγάλη υποκρισία και ψεύδος. Έτσι θα κάνουν μεγάλη ζημιά στο ποίμνιο. Θα το διαρπάζουν και θα το οδηγούν στην καταστροφή.

Οι λόγοι του ήσαν προφητικοί και αναφέρονται στο μέλλον της Εκκλησίας και στην ευθύνη όλων μας για την περιφρούρηση του ποιμνίου του Χριστού.. «…. Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου. Και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα, του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών. Διο γρηγορείτε…

Να είστε άγρυπνοι έχοντας ως παράδειγμα εμένα. Να θυμάστε ότι επί τρία χρόνια συνεχώς νύχτα και ημέρα δεν σταμάτησα με δάκρυα να νουθετώ τον καθένα σας ξεχωριστά. Και τώρα σας εμπιστεύομαι στον Θεό. Ποτέ δεν επιδίωξα ασήμι και χρυσάφι η ιματισμό. Εσείς οι ίδιοι γνωρίζετε ότι για τις ανάγκες τις δικές μου και των συνοδών μου υπηρέτησαν αυτά τα ροζιασμένα μου χέρια. Με κάθε τρόπο σας έδωσα παράδειγμα, ότι πρέπει να εργάζεσθε έτσι σκληρά για να προλαβαίνετε κάθε σκανδαλισμό των ασθενών αδελφών. Αλλά και να θυμάστε αυτό που είπε ο Κύριος, ότι «είναι καλύτερο να δίνει κανείς παρά να παίρνει». Κι αφού τα είπε αυτά, γονάτισε και προσευχήθηκε μαζί με όλους αυτούς.

Και τώρα  στη περικοπή του Ευαγγελίου. Είναι ένα, απόσπασμα από την αρχιερατική προσευχή του Χριστού. Το βράδυ της Μ. Πέμπτης, στο πρώτο από τα 12ευαγγελια, εκεί στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μετά το Μυστικό Δείπνο ακούμε τον Κύριο να απευθύνεται στους μαθητές του. Τους μιλά, τους νουθετεί, τους εμψυχώνει και προσεύχεται. Προσεύχεται, κουβεντιάζει με τον Πατέρα. Η ενότητά είναι το επίκεντρό της σκέψης Του. Ενότητα σύμφωνα με το πρότυπό της Αγίας Τριάδας. Εάν η διάσπαση και το κομμάτιασμα του κόσμου σε αλληλομισούμενες ομάδες είναι το αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από το Θεό, η ενότητα της Εκκλησίας αποτελεί απόδειξη της θεϊκής καταγωγής και προέλευσής της. Μόνο ο Θεός Πατέρας μπορεί να συνάζει τα «διηρημένα». Μόνο ο Χριστός μπορεί να κάνει «τα αμφότερα εν».

Γνώριζε για διασπάσεις και διαστάσεις, για εχθρότητες και πλάνες. Γνώριζε ότι αιρετικοί ως λύκοι άγριοι θα ορμήσουν για να καταπληγώσουν το σώμα της και θα το κομματιάσουν. Γνώριζε γι’ αυτό και προσεύχεται για την ενότητα των πιστών. Γνωρίζει ότι όταν οι Χριστιανοί χάσουν την ενότητα της πίστεως, χάνουν και τη Χάρη του Θεού.

Αυτόν λοιπόν τον θεοτίμητο χορό των αγίων Πατέρων που μαζεύτηκε από τα πέρατα της Οικουμένης για να διατηρηθεί η ενότητα στην Εκκλησία μας και εδογμάτισε την ορθή σχέση του Χριστού προς τον Πατέρα, το «ομοούσιον», και διετύπωσε και παροδικά την ορθή πίστη στην Εκκλησία, μακαρίζουμε.

Από τα τροπάρια της εορτής το χαρακτηριστικότερο, είναι το δοξαστικό των αίνων, περίφημο για την σύνθεση του και για την μελωδία του:

«Των αγίων Πατέρων ο χορός, εκ των της οικουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός και Υιού και Πνεύματος αγίου μίαν ουσίαν εδογμάτισε και φύσιν και το μυστήριον της θεολογίας τρανώς παρέδωκε τη Εκκλησία. ους ευφημούντες εν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες. Ω θεία παρεμβολή, θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου. αστέρες πολύφωτοι του νοητού στερεώματος. της μυστικής Σιών οι ακαθαίρετοι πύργοι. τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου. Νικαίας το καύχημα, οικουμένης αγλάϊσμα, εκτενώς πρεσβεύσατε υπέρ των ψυχών ημών».

Συγκεντρώθηκε, αδελφοί μου, «των αγίων Πατέρων ο χορός» από τα πέρατα της Οικουμένης, για να ομολογήσει και να παραδώσει στην Εκκλησία το «μυστήριον της θεολογίας». Η καρδιά τους «καιγόταν» από την αγάπη στο Χριστό και την Εκκλησία. Είχαν καλά εγκολπωθεί τα λόγια, που ο Παύλος απηύθυνε προς τους χριστιανούς της Εφέσου, όταν τους αποχαιρετούσε για τελευταία φορά. Ως  στοργικός πατέρας, τους συμβούλευε να προσέχουν τους «βαρείς λύκους», που ζητούν να αποσπάσουν τους πιστούς από το δρόμο του Χριστού. Γι’ αυτό και είναι για μας, οπλίτες θεηγόροι της παρατάξεως του Κυρίου, αστέρες πολύφωτοι, αγκρέμιστοι  πύργοι, μυρίπνοα άνθη, πάγχρυσα στόματα, το καύχημα και το αγλάισμα της οικουμένης.

Αυτή η πίστη, των Αποστόλων, των Πατέρων, των Ορθοδόξων, στήριξε την Οικουμένη Αυτή τη πίστη κληρονομήσαμε κι εμείς, αυτή τη πίστη έχουμε χρέος να φυλήσουμε πιότερο και απ τη ζωή μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Ο δυο απόστολοι Παύλος και Σίλας, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, βρίσκονται στους Φιλίππους, στη σημερινή Καβάλα. Για μέρες όμως, καθώς πήγαιναν στον τόπο της προσευχής και του κηρύγματος, συνέβαινε κάτι το παράδοξο. Τους ακολουθούσε μια νεαρή με μαντικό -δαιμονικό- πνεύμα που με τις μαντείες της κέρδιζαν πολλά τα αφεντικά της. Κάθε τόσο φώναζε δυνατά: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του υψίστου και μας φανερώνουν τα δρόμο της σωτηρίας». Βέβαια τα έκανε ύπουλα και για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού και να την εκμεταλλευθεί. Αγανακτώντας λοιπόν ο Παύλος, στράφηκε προς αυτή, και είπε στο δαιμονικό πνεύμα: «Σε διατάζω, στο όνομα του Ιησού Χριστού, να βγεις απ' αυτή». Και πραγματικά την δια στιγμή το πονηρό πνεύμα έφυγε. Αλλά όταν τα αφεντικά της κατάλαβαν ότι έτσι θα έχαναν πλέον τα κέρδη τους, συνέλαβαν τον Παύλο και τον Σίλα και τους οδήγησαν στους στρατηγούς κατηγορώντας τους: «Αυτοί οι Ιουδαίοι προκαλούν ταραχή στην πόλη μας και κηρύττουν πράγματα ανεπίτρεπτα για μας τους Ρωμαίους». Κι ενώ μαζεύτηκε πολύς όχλος, οι στρατηγοί ξέσχισαν τα ενδύματα των Αποστόλων και διέταξαν να τους μαστιγώσουν. Και αφού τους έδωσαν πολλά χτυπήματα, τους έριξαν στη φυλακή, με εντολή στο δεσμοφύλακα να τους φρουρεί για να μη δραπετεύσουν. Αυτός τους έβαλε στο βαθύτερο κελί κι έδεσε σφιχτά τα πόδια τους, για να μη μπορούν να μετακινηθούν. Τα μεσάνυχτα όμως οι Απόστολοι, σαν να μην τους είχε συμβεί τίποτε, έψαλλαν στο Θεό.

   Η συνέχεια θαυμαστή. Ξαφνικά έγινε μεγάλος σεισμός, σαλεύτηκαν τα θεμέλια της φυλακής. Άνοιξαν όλες οι θύρες και λύθηκαν όλων των φυλακισμένων οι αλυσίδες. Σαν ξύπνησε ο δεσμοφύλακας και τα είδε όλα αυτά, τράβηξε το μαχαίρι του για να αυτοκτονήσει, νομίζοντας ότι είχαν δραπετεύσει οι φυλακισμένοι. Αλλά ο απόστολος Παύλος του φώναξε δυνατά: «Μην κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου. Όλοι είμαστε εδώ». Μετά απ’ αυτό ο δεσμοφύλακας, έτρεξε μέσα και μόλις αντιλήφθηκε το θαύμα, κυριεύθηκε από τρόμο και πέφτοντας με σεβασμό στα πόδια των Αποστόλων, τους έβγαλε στην αυλή της φυλακής και τους ρώτησε: Κύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ; Πίστεψε στον Ιησού Χριστό, του είπαν, και θα σωθείς και συ και όλη σου η οικογένειά. Στη συνέχεια οι Απόστολοι δίδαξαν σ’ όλους όσοι ήσαν στο σπίτι του τις αλήθειες της διδασκαλίας του Κυρίου κι εκείνη τη  νύχτα, βαπτίσθηκε και αυτός και όλοι οι δικοί του και δοκίμασαν μεγάλη χαρά διότι όλοι τους είχαν πιστέψει στον Θεό.

Αδελφοί μου!

 Ένα από τα σημεία της περικοπής, η μαντική. Κύριο γνώρισμα αυτού του δαιμονικού γεγονότος η πονηριά και το ψεύδος. Μ’ αυτά άλλωστε δουλεύει ο διάβολος  για να πλανήσει τους ανθρώπους. Θέλουμε να πούμε, ότι οι κάθε είδους μαντείες, ενώ δεν εκφράζουν την αλήθεια, υπάρχουν φορές που την υπηρετούν αλλά με θολό τρόπο: αναμειγμένη με ψεύδος. Και να το παράδειγμα από το περιστατικό των Φιλίππων: η  μαντευομένη κοπέλα βρίσκεται κοντά σε τόπο προσευχής, αφού κάπου κει την συνάντησαν οι απόστολοι. Αυτό σημαίνει: Εκεί που οι άνθρωπου αναζητούν τον Θεό, εκεί πάντοτε θα υπάρχει και η παγίδα που  στήνει  ο διάβολος. Και η παγίδα αυτή βρίσκεται  στην πονηριά των δαιμόνων. Οι δαίμονες προκειμένου να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, γίνονται ακόμη και αληθινοί κήρυκες της αλήθειας! Η στάση των αποστόλων στο φαινόμενο της μαντείας είναι κατευθυντήρια γραμμή: οργή και αγανάκτηση κατά του δαιμονικού πνεύματος, άρνηση της αλήθειας των δαιμόνων, εξορκισμός αυτών.

Οτιδήποτε πορεύεται από τον πονηρό διάβολο, έστω και αληθινό, πρέπει να αποβάλλεται. Είπαμε ότι η πονηρία είναι το γνώρισμα της τακτικής του. Γι’ αυτό ποτέ δεν πιάνουμε κουβέντα με τον Πονηρό.

Και τώρα στο μήνυμα του Ευαγγελίου.

Οι Φαρισαίοι, ενώ είδαν το θαύμα με τον εκ γενετής τυφλό, θέλησαν να το προσπεράσουν και να παραπλανήσουν τον κόσμο, προσπαθώντας να κάνουν τον τυφλό να ομολογήσει ότι δεν ήταν τυφλός εκ γενετής και ότι δεν ήταν ο Χριστός αυτός που τον θεράπευσε. Μέχρι και τους γονείς του κάλεσαν για να ερωτηθούν αν όντως ο γιος τους ήταν εκ γενετής τυφλός και ποιος τον θεράπευσε. Οι ίδιοι οι γονείς, από φόβο μήπως διωχθούν από την συναγωγή παραδεχόμενοι τον Χριστό, αρνήθηκαν να υπερασπιστούν το παιδί τους, μόνο πιστοποίησαν την εκ γενετής ασθένειά του και άφησαν το θεραπευμένο πλέον παιδί τους να δώσει μαρτυρία μόνος του.

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η ομολογία του πρώην τυφλού. Η παρρησία του εκδηλώνεται ολοένα και πιο θαυμαστή. Ομολογεί γεμάτος ευγνωμοσύνη το θαύμα. Και όταν οδηγείται μπροστά στους τυφλωμένους από την κακία Φαρισαίους, δεν κάμπτεται από τις απειλές τους και την ασφυκτική τους πίεση. Περιγράφει και πάλι το θαύμα και ομολογεί χωρίς να φοβάται ότι ο Ιησούς είναι προφήτης. Κι όταν οι Φαρισαίοι απαιτούν να ομολογήσει ότι πλανήθηκε, αυτός ακάθεκτος επιμένει στην αλήθεια. Τελικά προτιμά να διωχθεί από τη συναγωγή, μένοντας σταθερός στην ομολογία του, με ό, τι κι αν αυτό θα του κοστίσει.

Αδελφοί μου!

Είδαμε την δύναμη του χαρακτήρα του τυφλού, τη πίστη του, αλλά και την ομολογία του. Δεν ήταν λίγο να πάει κανείς κόντρα στους Φαρισαίους.

Σήμερα εμείς τολμάμε να πάμε κόντρα στους υβριστές και χλευαστές της πίστεως μας και να τους αποστομώσουμε με μια ετοιμόλογη απάντηση γεμάτη πίστη; Αμφιβάλλω.

Εμείς οι Έλληνες ήμασταν ένας λαός θρήσκος και κατά το 90% Χριστιανοί Ορθόδοξοι που τηρούσαμε τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Ήμασταν περήφανοι και το είχαμε καμάρι. Δυστυχώς και αλίμονο για μας, όσο περνούν τα χρόνια, τα πράγματα αλλάζουν… Μια έρευνα που έγινε λίγο πριν από το Πάσχα αποκάλυψε τα παρακάτω:

Μειωμένο κατά 34% μέσα σε μια δεκαετία, εμφανίζεται το ποσοστό των θρησκευόμενων Ελλήνων, ενώ μειωμένη εμφανίζεται και η προσέλευση στην Εκκλησία η οποία σημειώνει 16% απώλειες ως προς τις επισκέψεις των πιστών σε σύγκριση με το 2006.

Ταυτόχρονα η  έρευνα δείχνει ακόμη, ότι το 74,2% των Ελλήνων πιστεύουν στον Θεό και πως το 62,5% πιστεύει στη βασκανία (στο μάτι) και πολλά παρόμοια.

Τι δείχνει αυτό; Αυτά που αναφέραμε στην Αποστολική περικοπή. Τη μεγάλη πονηριά  των δαιμόνων. Οι δαίμονες  κερδίζουν έδαφος και  την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, και έτσι μας παρασύρουν στον όλεθρο. Και βλέπουμε που έχουμε φτάσει.  Από τη μια προσκυνάμε στο Χριστό και από την άλλη ασχολούμαστε με ξεματιάσματα, με χαρτιά, με τ’ άστρα, με καφέδες και μαντείες και ό, τι άλλο δαιμονικό. Εκεί που οι άνθρωποι αναζητούν τον Θεό, εκεί πάντοτε υπάρχει και η παγίδα που στήνει ο διάβολος.

Και το άλλο. Το είδαμε τις ημέρες αυτές.

Είχε την ευλογία η πατρίδα μας και ιδιαίτερα η πρωτεύουσά μας, η Αθήνα να δεχτεί και να υποδεχτεί τα χαριτόβρυτα λείψανα της αθλοφόρου και μεγαλομάρτυρας Βαρβάρας.

Ξεσηκώθηκε ο άθεος συρφετός της θολοκουλτούρας, ακόμη και  βουλευτάδες, όλοι αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι που πάντα ζητάνε ευκαιρία για να χτυπήσουν τη πίστη μας, όλοι αυτοί τους είναι άγνωστη και άχρηστη η πίστη και  λίγο –πολύ βλασφημώντας, βράχνιασαν να φωνασκούν ότι δεν έχουμε καμιά δουλειά εμείς οι προοδευμένοι Έλληνες με τις Αγίες κι τα λείψανα. Βλέπουμε τη πρόοδο μας και που μας έχουν οδηγήσει η αποφάσεις τους και οι ψηφοφορίες τους!

Οι ίδιοι όμως δεν έβγαλαν τσιμουδιά όταν τις ίδιες μέρες διοργανώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας επίσημα οι λεγόμενες γιορτές του οπίου, οι χασισογιορτές!

Τι να τους πει κανείς. Τα χασίσια προτιμότερα από τους Αγίους, τη πίστη μας και τη παράδοσή μας. Που μας οδηγούν όλοι αυτοί!

Αδελφοί μου!

Έχουμε λοιπόν εμείς το θάρρος να πάμε κόντρα σε όλους αυτούς και να υπερασπιστούμε τη πίστη και τα ιδανικά μας; Έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε την Εκκλησία σαν τη αληθινή μητέρα και τροφό μας; Να κάνουμε τον σταυρό μας χωρίς να φοβηθούμε ότι θα μας ειρωνευτούν; Η να ομολογήσουμε ότι "ναι, πιστεύω στον Θεό και θέλω να πιστέψω και άλλο";

Αν Τον ομολογήσουμε, τότε ο Θεός θα μας ξαναπλησιάσει.

Σε μία εποχή πνευματικής κρίσης σαν την σημερινή, όπου η θόλωση, η μαυρίλα, η αποχαύνωση και το καταλυτικό πνεύμα, συνιστά το κύριο γνώρισμά της, η λύση βρίσκεται στην σχέση με τον Χριστό. Σχέση όμως ζωντανή και πραγματική, σχέση που δεν επιτρέπει στο διάβολο να ψιθυρίζει διάφορα στ’ αυτί μας. Σχέση μέσα στο ζωντανό σώμα Του, την Εκκλησία.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Η ζωή και το έργον της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος και οι δικές μας βαθύτερες υποχρεώσεις

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Μην ούτος εστίν ο Χριστός;

Ύστερα από το κήρυγμα της περασμένης Κυριακής, πρέπει να έρθουμε και στη θεία παρηγοριά της φιλανθρωπίας του Αγίου Θεού. Ποιο να είναι άραγε αδελφοί μου το ζητούμενον, για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για όλα τα έθνη, φυλές και γλώσσες;

Ποιο να είναι το ζητούμενο για πιστούς και για απίστους και ειδικά για μας τους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς;

- Μήπως η ευδαιμονία του ανθρώπου μέσα από την κατανάλωση των υλικών αγαθών και την τρυφή των σαρκικών απολαύσεων; Όχι.
- Μήπως η θεραπεία όλων των ασθενειών; Και της δυστυχίας των ανθρώπων; Όχι.

- Μήπως η κατάκτησις του αστρικού σύμπαντος; Όχι.
- Μήπως το ένα, μήπως το άλλο; Θα απαντούσαμε σε όλα αυτά με ένα ξερό όχι.
Τότε ποιο είναι το ζητούμενον; Ένα και μόνον.
Να βρούμε τον αληθινό Θεό μέσα στις καρδιές μας. Τον Τριαδικό Θεό. Να βρούμε τον Θεάνθρωπο Κύριο, τον Σωτήρα του κόσμου, το φως το αληθινόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Αυτόν που είναι η ζωή και η Ανάστασις, αυτόν που είναι το ύδωρ το ζόν, αυτόν που είναι ο Άρτος ο ζών, ο εκ του ουρανού καταβάς.
Αυτόν που είναι ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου. Αυτόν που είναι φως εκ φωτός και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού, Αυτόν πήγε να συναντήσει η πόρνη του Ευαγγελίου μετά πολλών δακρύων και μύρου πολυτίμου, για την συγγνώμη και την μακροθυμία του, γι’ αυτό και άκουσε από το γλυκύτατον στόμα Του να της λέγει: «Αφέονταί σου αι αμαρτίαι αι πολλαί, ότι ηγάπησας πολύ».

Αυτόν προϋπάντησε πάνω στο Σταυρό ένας κακούργος, ένας ληστής, ένας φονιάς, ο οποίος αναγνωρίζοντας πρώτον την βρωμερότητα της ψυχής του, δεύτερον πιστεύοντας στην θεότητα του Ιησού Χριστού και τρίτον εκζητώντας με πλήρη συναίσθηση το έλεός του, άνοιξε και πέρασε πρώτος τις πύλες του Παραδείσου. Να λοιπόν που ο πρώτος κατοικος της Βασιλείας των Ουρανών, της Βασιλείας του Θεού, υπήρξε ένας ληστής και κακούργος.

Ναι αδελφοί μου. Τα πάντα στηρίζονται στην μετάνοια και στην πίστη. Στη μετάνοια και στην ταπείνωση, στη μετάνοια και στην αγάπη και στους καρπούς αυτών.
Και ερχόμαστε τώρα στο τρίτο παράδειγμα το σημερινό. Αυτόν τον Χριστόν, συνήντησε στο πηγάδι της Σιχάρ, μικράς πόλεως της Σαμαρείας μια αμαρτωλή γυναίκα. Σ’ αυτήν την αμαρτωλή γυναίκα που στο παρελθόν είχε πέντε άνδρες, απεκάλυψε ο Κύριος ότι είναι ο Μεσσίας, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός.

«Εγώ ειμί ο λαλών σοι», διαβεβαιώνει και διακηρύττει όχι μόνον σ’ αυτήν, αλλά και σ’ ολόκληρον τον κόσμον. Με αυτήν άνοιξε ένα καταπληκτικό θεολογικό διάλογο που δεν υπάρχει σ’ άλλη σελίδα της Αγίας Γραφής. Σ’ αυτήν ομιλεί ο Θεός Κύριος για τον Θεόν. «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν» και τόσα άλλα που ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα. Σ’ αυτήν ομολογεί ότι είναι «το ύδωρ το ζον, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον».
Και το θαύμα της πίστεως και των αποκαλύψεων αδελφοί μου, έγινε. Οι αποκαλύψεις φώτισαν την ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας, της Σαμαρείτιδος. Ο φωτισμός στερέωσε την πίστη και καλλιέργησε την μετάνοια, και η μετάνοια την αλλαγή σε ολόκληρη τη ζωή της. Έτσι λίγο αργότερα, όταν άρχισε διά των αποστόλων η διάδοσις και η σπορά του Ευαγγελικού κηρύγματος, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που βαπτίστηκε και έγινε χριστιανή και πήρε το όνομα Φωτεινή.
Η Φωτεινή όμως, ό,τι πήρε, δεν το κράτησε για τον εαυτό της. Το διέδωσε, όπως και την πρώτη φορά που συνήντησε τον Χριστόν. Δηλαδή όταν πείστηκε ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, έτρεξε αμέσως στην πόλη Σιχάρ και είπε στους συμπολίτας της, «ελάτε να δείτε άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έχω κάνει». Και πρόσθεσε αμέσως με πολλή διακριτικότητα για να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους, «μήπως αυτός είναι ο Χριστός»;
«Μήτι ούτος εστίν ο Χριστός;»

Έτσι άρχισε το πρώτο κήρυγμά της, την πρώτη της ιεραποστολή. Και όταν βαπτίστηκε στο όνομα της Αγίας Τριάδος, η πίστις της ζωντάνεψε και έγινε φλογερή. Μαζί της βαπτίστηκαν και τα δυό της παιδιά. Ασφαλώς θα ήταν προηγουμένως νόθα, και όλες της οι αδελφές.
Μετά το 40 μ.Χ. αρχίζει και την ιεραποστολική της δράση, κυρίως μεταξύ των γυναικών. Αφού όργωσε πνευματικά ολόκληρη την Παλαιστίνη, άρχισε να απλώνει την σπορά του Ευαγγελικού λόγου στις απέραντες εκτάσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έτσι έφτασε μέχρι την Αφρική. Γυρίζει κατόπιν στην Μεσοποταμία, και από κει στην Αρμενία, Ασσυρία, Καππαδοκία, Γαλατία, Μικρά Ασία, Ελλάδα και φτάνει στη Ρώμη.

Και όπως ο Χριστός ο Σωτήρας του κόσμου, έκανε την μεγάλη και κοπιαστική οδοιπορία, για να συναντήσει την Σαμαρείτιδα, διότι πήγε από την Ιουδαία στη Σαμάρεια, έτσι και κείνη για την αγάπη του Χριστού με θυσίες και σκληρές δοκιμασίες, επραγματοποίησε ένα τεράστιο έργο ιεραποστολής, σ’ όλες αυτές τις χώρες που ανέφερα, προσφέροντας το θεϊκό νερό της Ευαγγελικής διδασκαλίας του Ιησού, σε χιλιάδες διψασμένες ψυχές.
Από όπου περνούσε προετοίμαζε το έδαφος για τους Αποστόλους, και τους διαδόχους των, σκορπίζοντας το φως του Χριστού, στις απελπισμένες και σκοτισμένες καρδιές των ειδωλολατρών. Εκεί κατόρθωσε με την χάριν του Ιησού Χριστού. Σιγά σιγά, οδοιπορώντας για 25 ολόκληρα χρόνια, έφθασε και μπήκε και μέσα στα ανάκτορα του Νέρωνος. Εκεί κατόρθωσε με την χάρη του Χριστού να κάνει χριστιανή την κόρη του αυτοκράτορος, τη Δομνίνα, και αρκετές άλλες υπηρέτριες, δούλες και σκλάβες. Αλλά ήδη είμεθα στα χρόνια των μεγάλων διωγμών, από τον αιμοσταγή αυτοκράτορα της Ρώμης, το Νέρωνα. Ήλθε δηλαδή και η ώρα του μαρτυρίου της.

Συλλαμβάνεται όχι μόνον η ίδια αλλά και τα παιδιά της, και οι αδελφές της. Έτσι αξιώθηκε μιας μεγάλης τιμής. Να χύσει και το αίμα της, ύστερα από βασανιστήρια για την αγάπη του Χριστού – έτσι δεν κάνουμε και μείς; Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, την Αγία Φωτεινή, τη Σαμαρείτιδα, την ονόμασε όχι μόνον μεγαλομάρτυρα, αλλά και ισαπόστολο. Η μνήμη της εορτάζεται δυό φορές το χρόνο, μία στη σημερινή Κυριακή, 5η Κυριακή του Πάσχα που ονομάζεται και Κυριακή της Σαμαρείτιδος, και τη δεύτερη φορά την 26η Φεβρουαρίου.

Χριστιανοί μου, το ζητούμενον για κάθε άνθρωπο και για κάθε εποχή είναι ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας του κόσμου και το Ευαγγελικό του μήνυμα. Αυτό είναι το ζητούμενο. Έτσι το Ευαγγέλιον, δηλαδή η Καινή Διαθήκη, περιέχει
-πρώτον, την απόκάλυψη του ενός Τριαδικού Θεού,
-δεύτερον, την ενανθρώπιση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού ως Θεανθρώπου, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος,
-τρίτον, την ανυπέρβλητη θεϊκή του διδασκαλία και τα θαύματά του,
-τέταρτον, τη σταυρική Του θυσία, την ανάστασή του εκ νεκρών και την ανάληψή Του στους ουρανούς, και
-πέμπτον τις προϋποθέσεις σωτηρίας που είναι η πίστις, η μετάνοια, το Βάπτισμα και το Χρίσμα ασφαλώς, η Θεία Κοινωνία και τα έργα πίστεως και μετανοίας.
Επαναλαμβάνω χριστιανοί μου ότι η Αγία Φωτεινή, ό,τι είδε και άκουσε, το πίστεψε και εργάστηκε πάνω σ’ αυτό με τόση αυτοθυσία, ώστε έφθασε και μέχρι το μαρτύριο.

Άραγε τι κάνουμε εμείς; Εμείς εδώ στην πατρίδα μας, δεν έχουμε ανάγκη από ιεραποστόλους. Έχουμε ανάγκη από επανευαγγελιστάς. Αυτούς δηλαδή οι οποίοι γνωρίζουν για το Ευαγγέλιο, ακούνε για την πίστη, εφαρμόζουν πέντε πράγματα, και αυτά ακριβώς με βαθιά τη μετάνοια και φλογερή την πίστη να τα μεταδώσουν και στους άλλους. Ποιοι είναι οι άλλοι; Είναι ο σύντροφός μας, είναι οι γονείς μας, είναι τα παιδιά μας, είναι τα αδέλφια μας, είναι οι συγγενείς μας, είναι οι φίλοι μας, είναι οι γείτονές μας, είναι το περιβάλλον μας, είναι η κοινωνία μας. Παίρνουμε φοβερό κατήφορο. Πώς θα σταματήσει αυτός; Πώς;

Παρόλο λοιπόν, που έχουμε εργάτας στον αμπελώνα του Κυρίου, δεν επαρκούν. Είναι βέβαια οι μητροπολίτες, είναι οι κατά τόπους ιεροκήρυκες, είναι οι θεολόγοι ιερείς που βρίσκονται σε όλους τους ναούς και τα παρεκκλήσια της χώρας, και κηρύσσουν τον λόγον του Θεού. Ταυτόχρονα δε επιδίδονται σε άλλες ποιμαντικές ποικίλες δραστηριότητες. Έχουμε επίσης και τους μοναχούς και τους ιερομονάχους από το Άγιον Όρος, που και αυτοί μας βοηθούν, ή βοηθούν το έργον της Ελλαδικής Εκκλησίας, για τον επανευαγγελισμό των Ορθοδόξων Ελλήνων. Έχουμε ακόμα και μια πληθώρα εκλεκτών λαϊκών θεολόγων, και αυτοί βοηθούν όσο μπορούν.

Αλλά, παραταύτα όμως, όλοι εμείς και αυτοί και εκείνοι δεν επαρκούμε. Κάτι μας λείπει. Κάτι μας λείπει, και αυτό που μας λείπει είναι ο αγιασμός, δηλαδή η βαθιά ενεργουμένη πίστις, η αληθινή μετάνοια, και το πνεύμα θυσίας και αγάπης μέχρι θανάτου. Και αυτά δε λείπουν μόνο από μας τους κληρικούς παντός βαθμού, αλλά και από σας, τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας.

Γι’ αυτό και θα κάμω την ερώτηση.
Πού είναι η ταπείνωσις;
Πού είναι η αληθινή μου μετάνοια;
Που είναι η συντετριμμένη μου καρδία;
Που είναι η κρυφή νηστεία, η αγρυπνία, η εγκράτεια και η προσευχή μου;
Πού είναι και η δική σας;
Πού είναι η πραότης μου;
Πού είναι η υπομονή μου;
Πού είναι η φλογερή πίστις και η αγάπη ακόμα προς τους εχθρούς;
Που είναι η ανοχή;
Που είναι η καλοσύνη μου, η ευγένεια, και ο θείος φόβος; Και τέλος για να μη λέμε πολλά λόγια.

Πού είναι το αγιασμένο παράδειγμα όλων μας, και εμού πρώτου; Και αυτό και μόνον αυτό είναι που διδάσκει και οδηγεί στη σωτηρία με τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος. Αυτό και μόνον αυτό δια του Αγίου Πνεύματος και εν Χριστώ Ιησού επιτυγχάνεται ο επανευαγγελισμός των ψυχών. Όταν ο Κύριος αδελφοί μου είδε στην Σαμαρείτιδα αληθινήν την μετάνοια, ζωντανή την πίστη της και φλογερή την αγάπη της, την αξίωσε να γίνει Ευαγγελίστρια και ισαπόστολος μέχρι τα πέρατα του κόσμου και τέλος μεγαλομάρτυς.

Χριστιανοί μου, τι είναι αυτό που μας λείπει;
Ο Χριστός απ’ τις καρδιές μας! Αυτό είναι και το ζητούμενον.
Ο Χριστός μέσα στις καρδιές μας, και αυτός ο Χριστός είναι ο αγιασμός μας, αυτός είναι η ζωή, το φως και η ανάστασις, είναι η οδός, είναι το ύδωρ το ζόν, τα πάντα είναι ο Θεός.

Ο Χριστός λοιπόν μέσα στις καρδιές μας που είναι το ζητούμενον, αλλά με ποιες προϋποθέσεις; Να τις ξαναπούμε; Τις χιλιοείπαμε… Θα τις συνοψίσουμε σε τέσσερα πράγματα και θα τελειώσουμε. Αυτές οι προϋποθέσεις για τον αγιασμό, που συνοψίζουν και το ζητούμενον είναι η αληθινή μετάνοια, η ζωντανή πίστις, η φλογερή αγάπη και το ταπεινό φρόνημα.

Είθε να μας τα χαρίσει ο Χριστός, ο Κύριός μας και ο Σωτήρας μας,
Αμήν.
Πηγή  agia-varvara.blogspot.com

ΟΙ ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ

Δυο εκ διαμέτρου αντίθετες φωνές αντηχούν στ’ αυτιά μας, αγαπητοί χριστιανοί, τις μέρες αυτές.

Η μια είναι η γεμάτη αισιοδοξία, θάρρος και χαρά, αναστάσιμη ιαχή:

«Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει, και αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».

Η άλλη η γεμάτη απαισιοδοξία, απογοήτευση και σπαραγμό, πένθιμη κραυγή του παραλύτου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.

          «Άνθρωπον ουκ έχω…».

          Η σπαρακτική κραυγή του ανθρώπου, που επί τριάντα οκτώ χρόνια βρισκόταν κατάκοιτος σε μια από τις στοές της κολυμβήθρας, -δεξαμενής- του Σιλωάμ.

Ένας παράλυτος τριανταοκτώ χρόνια φωνάζει: Βοή­θεια! Κανένας δεν τον ακούει. Η φωνή του πέφτει στο κενό. Ό καθένας κοιτάζει τη βολή του… Τόσοι και τόσοι περνούσαν μα όλοι τον προσπερνούσαν. Τι κι αν κραύγαζε ζητώντας βοήθεια; Η φωνή του πνιγόταν στη βιασύνη όλων αυτών που σχεδόν συνωστίζονταν δίπλα του μα όμως μόνο τη δουλειά τους κοίταζαν.

Και ο άνθρωπος του σημερινού Ευαγγελίου, ζούσε το  δι­πλό του δράμα. Όχι μόνο της παράλυσης μα και της εγκατάλειψης . Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, οι πάντες, τον είχαν εγ­καταλείψει!  Γι' αυτό, στην ερώτηση του Ιησού «θέλεις υγιής γενέσθαι», η απάντηση αντί οτιδήποτε άλλου ήτανε: «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω…». Δεν έχω άνθρωπο για να με βοηθήσει. Φωνάζω: Βοήθεια, κανείς δε μ’  ακούει.

 «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω…»

Αυτή είναι, αγαπητοί Χριστιανοί η δραματική φωνή του ανθρώπου σε όλους τους αιώνες και το ιδιαιτέρως σήμα κατατεθέν της εποχής μας. Φωνάζει βοή­θεια, ο άνθρωπος και ο ήχος πέφτει στο κενό. Παρά την πρόοδο, παρά τις πολυσύχναστες πόλεις, παρά τις καταπληκτικές επιστημονικές προόδους, ο άνθρωπος μένει μόνος, μένει αβοήθητος. Ό καθένας μας ζει μόνο για τον εαυτό του. Απομονωμένοι και διασπασμένοι από το σύνολο των ανθρώπων, ζούμε μέσα σε μια απέραντη εγωκεντρική μοναξιά. Συστεγαζόμαστε και συνεργαζόμαστε. Αγκαλιαζόμαστε και διασκεδάζουμε.  Τρέχουμε μαζί στις γιορτές και στα πανηγύρια. Χορεύουμε και τραγουδάμε. Ζούμε και κινούμαστε πάντα στην πολυκοσμία. Τίποτε όμως το ουσιαστικό. Η ερημιά και η μοναξιά βασιλεύουν γύρω μας κι ας συνωστιζόμαστε στους δρόμους, στα μέσα συγκοινωνίας, ακόμα, ακόμα και μέσα στις εκκλησίες. Χιλιάδες και μυριάδες άνθρωποι δίπλα μας προσπερνούν βιαστικά χωρίς καμιά διάθεση επικοινωνίας, ούτε καν για ένα χαιρετισμό. Δίχως ένα βλέμμα, χωρίς ένα χαμόγελο. Όλα συμβατικά, επιφανειακά, χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς αν­θρωπιά.

Και ό άνθρωπος, για να σπάσει την απομόνωση του, ψάχνει σε  υποκατάστατα. Τρέχει δεξιά κι αρι­στερά, για να μην τρελαθεί. Τρέχει στα ναρκωτικά, στοιβάζεται στα ποικιλώνυμα κέντρα και προσπαθεί μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο της νύχτας να σπάσει τη μοναξιά του. Προσπαθεί μέσα από διάφορες, ύποπτες και παραπλανητικές οργανώσεις. Ψάχνει σε νεοφερμένες ανατολικής προέλευσης ιδεολογίες, στη γιόγκα και στις εναλλακτικές θεραπείες ακόμα και στη μαγεία στο σατανισμό να βρει μια ισορροπία στον εαυτό του. Ψάχνει… ψάχνει… ψάχνει και λύση, δε βρίσκει. Γι'  αυτό και φωνάζει συνέχεια; Βοήθεια! «Άνθρωπο ουκ έχω».

Ζητείται, λοιπόν, άνθρωπος. Ζητείται βοήθεια.

Είναι σαν το Διογένη που γύριζε μέρα μεσημέρι με το φανάρι μέσα στον κόσμο, την πολυκοσμία και φώναζε «άνθρωπον ζητώ!».

Και όμως, δεν είναι μόνο έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο το μαύρο, μόνο το σκοτάδι. Υπάρχει και το φως. Μόνο που πρέπει ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας για να το δούμε. Να δούμε τον εαυτό μας κάτω απ’ αυτό το φως, να δούμε το ξεστράτισμα μας, να δούμε πως πουθενά δεν μας βγάζει ο δρόμος που τραβάμε!  Να ξεκόψουμε απ’ τα εφήμερα και τα παροδικά, αυτό το ναρκισσισμό μας,  και να στρέψουμε την προσοχή μας στο αιώνιο και το διαρκές.

Μας γράφει ο φωτισμένος θεολόγος του 20^ου αιώνα μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν.

«…Σ' αυτή λοιπόν τη συγκεκριμένη ευαγγελική ιστο­ρία, τι είναι αιώνιο και διαρκές; Στο κέντρο της βρί­σκονται σαφώς τα λόγια του παραλύτου προς το Χριστό, "άνθρωπον ουκ έχω". Αυτή είναι στ' αλήθεια ή κραυγή του ανθρώπου πού φτάνει στο σημείο να γνωρίσει την τρομακτική δύναμη του ανθρώπινου εγωισμού και ναρκισσισμού. Ο καθένας για τον ε­αυτό του. Ψάχνοντας για το νούμερο ένα. Όλοι αυ­τοί, όλο αυτό το πλήθος των τυφλών, αρρώστων, παραλύτων, των "εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν", πού μ' άλλα λόγια περιμένουν για βοήθεια, φροντίδα, θεραπεία, παρηγοριά. Ό καθένας όμως περιμένει μόνος του. για τον εαυτό του. Και όταν τα νερά ταράσσονται, όλοι σπρώχνονται ξεχνώντας ό ένας τον άλλο... Από την άποψη του ευαγγελίου, αυτή ή "κολυμβήθρα" είναι φυσικά μια εικόνα του κόσμου, μια εικόνα της ανθρώπινης κοινωνίας, ένα σύμβολο της ίδιας της οργάνωσης της ανθρώπινης συνείδησης…

…Μας λένε πώς έτσι δουλεύει ο κόσμος, τι μπορείς να κάνεις; Αυτή όμως είναι πράγματι η έ­σχατη, αντικειμενική και επιστημονική αλήθεια για το πρόσωπο και την ανθρώπινη ζωή;  …

…Δεν αισθανόμαστε πλέον, έστω και ασυνείδητα, ασφυξία σ' έναν κόσμο πνιγμένο στο παμφάγο εγώ. Έχουμε τόσο συνηθίσει στο αίμα. στο μίσος, στη βία, και τουλάχιστον στην αδιαφορία…».

Και όμως αδελφοί μου!

Ο Ιησούς μόλις πλησίασε το μοναχικό και εγκαταλελειμμένο άνθρωπο, η πρώτη κουβέντα που έκανε μαζί του ήτανε: «Θέλεις υγιείς γενέσθαι;» .

Τι σημαίνει αυτό; Ο Ιησούς και τότε και τώρα, ιδιαίτερα τώρα, είναι σε αγωνία. Ακούει τη κραυγή του σπαραγμού μας. Αισθάνεται τη μοναξιά του κάθε παραλυτικού και προσφέρεται στην ανάγκη του. Ο Χριστός γίνεται παρών μες από τον καθέναν μας, γίνεται ο άνθρωπος μας. Είναι αγάπη, η συμπόνια, η φροντίδα.

Το ευαγγέλιο μας λέει επίσης πώς αυτή η καινούρια και αυθεντική ανθρώπινη ζωή, μας έχει αποκαλυφθεί, μας έχει έρθει "εν Χριστώ".  Αυτός πού έρχεται στον μοναχικό και χρονίως πάσχοντα παράλυτο δεν είναι ξένος, αλλά "δικός του". Έρχεται για να αναλάβει και να κάνει δικά Του τα βάσανα του, να κάνει τη ζωή του δική Του, να βοηθήσει και να θεραπεύσει.

Ο Χριστός γίνεται παρών μέσα από τον καθέναν που ήδη τον έχει ντυθεί μέσα από τοι βάπτισμα και την ενσωμάτωσή του στην Εκκλησία. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε». Τότε κυκλοφορώντας στους δρόμους της ζωής αφουγκραζόμαστε την κάθε κραυγή που εκπέμπουν τα χείλη του ανθρώπου και στεκόμαστε δίπλα του.

«Θέλεις υγιής γενέσθαι;» Είναι η ερώτηση που δεν α­νήκει σε κάποιον πού επιδιώκει να υποχρεώσει, να πείσει ή να υποτάξει άλλους. Είναι ερώτηση της γνήσιας αγάπης και του γνήσιου ενδιαφέρο­ντος. Μόνο που απαιτείται να συντρίβουν οι τρομεροί τοίχοι του εγωκεντρισμού. και να αποχτηθεί εκείνη η αγάπη η οποία σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου Παύλου "εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών", η αγάπη που γεμίζει και φουσκώνει τις καρδιές μας. Αυτή είναι η αιώνια εντολή του Χριστιανισμού και το περιεχόμενο ολόκληρου του ευαγγελίου και όλης της πίστης μας. Είναι η καινή, η εκ τάφου, αναστάσιμη εντολή.

Υπάρχει λοιπόν και η άλλη φωνή. Την είπαμε στην αρχή. Είναι η φωνή η γεμάτη αισιοδοξία, θάρρος και χαρά, η αναστάσιμη φωνή:

«Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει, και αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».

Τούτη τη φωνή τούτη την έχουμε όλοι ανάγκη!