Έτσι χαλαρά....

Κυριακή πρωί στο σπίτι... Ξύπνημα ψιλο-αργά μετά το χτεστινό ξενύχτι, καφές με ψωμί, αλμυρό βούτυρο και μαρμελάδα σύκο - ο τέλειος συνδυασμός- και μετά χαζολόγημα στα social media.. Φοράω τα αγαπημένα ρούχα σπιτιού, φόρμα, φαρδύ πουλόβερ με ισοθερμικό φανελάκι από μέσα, κάλτσες χοντρές και παντόφλες αρκουδάκια, έχω αφήσει από χτες τα μαλλιά μου φυσικά (σιγά μην χτενιστώ όταν πέφτουν τρελές καταιγίδες και πλατσουρίζουμε δυο μέρες μέσα στην βροχή σαν αποφασιστικές πάπιες) και συνεχίζω να τηρώ με θρησκευτική προσήλωση το πρόγραμμα μου. Κρέμα κάθε μέρα - και όχι μια αλλά τρεις διαφορετικές, ματιών, concentrate και ημέρας- και περπάτημα στον διάδρομο τρεις φορές την εβδομάδα. Το αποτέλεσμα νομίζω πως είναι ήδη εμφανές στο πρόσωπο μου.. Περιμένω όμως με ανυπομονησία να αρχίσει να γίνεται εμφανές και ... πιο κάτω... :)

(Στην φωτογραφία η υπέροχη κούπα που μου έκανε δώρο η φιλενάδα μου η Κατερίνα, που από πίσω γράφει "50 χρόνια εμπειρίες" και τα cupcakes του πάρτι μου τα οποία όμως έχουν τελειώσει εδώ και μέρες.. Δυστυχώς...)

Κατά τα άλλα, τρέχω, τρέχω, τρέχω περισσότερο από ποτέ νομίζω, να προλάβω τα καινούρια μας projects, τις εκδηλώσεις μας που πάνε σφαίρα, τα κοινωνικο-επαγγελματικά μας,  και στο μεταξύ να καταφέρνω να πίνω και τους καφέδες μου με τις κολλητές μου, να βλέπουμε και τους φίλους μας, να είναι και όλα OK στο σπίτι, να έχω και το νου μου στο παιδί μου... Ουφ επαναληπτικό γιατί κουράστηκα μόνο που το έγραψα.. 

Και έχω και major πρόβλημα να λύσω για αύριο, να φορέσω τακούνια και να κάνω την χαριτωμένη με κίνδυνο να καταρεύσω κάποια στιγμή ή να βάλω φλατς που όμως δεν ταιριάζουν και τόσο με το συγκεκριμένο outfit? Oh well... Θα το αποφασίσω τελευταία στιγμή ανάλογα με τα κέφια μου..

(Για παπούτσι μπορεί να μην έχω αποφασίσει ακόμα, αλλά αύριο στο food and cocktail pairing του FnL θα βάλω αυτό... )

Προς το παρόν έχω ολοκαίνουριο βιβλίο να ξεκινήσω, κατέβασα χτες στο iPad το NW της Zadie Smith - εκτυλίσσεται στο λατρεμένο Λονδινάκι οπότε καταλαβαίνετε πως ανυπομονώ να το αρχίσω- και αργότερα έχουμε να πάμε και σε πάρτι που ξεκινάει όμως σχετικά νωρίς οπότε αισιοδοξώ να έχω επιστρέψει on time για το DWTS... 

Τι άλλα? Φωτογραφήθηκα για τo Madame Ginger - μαγείρεψα τα κεφτεδάκια γιουβέτσι- και μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα δούμε το αποτέλεσμα - ελπίζω ο φωτογράφος να έκανε το θαύμα του γιατί εγώ όπως πάντα ήμουν άβαφτη και αυτά τα φώτα τα επαγγελματικά είναι αμείληκτα, και ετοιμάζομαι και για Λονδίνο αρχές του μήνα, το εισητήριο μου είναι βγαλμένο, η φιλενάδα μου με περιμένει μετά βαϊων και κλάδων και εγώ έχω επιθυμήσει τόσο την αγαπημένη πόλη που νομίζω πως με το που θα πατήσω το πόδι μου στο Heathrow, θα γονατίσω και θα πάω στον έλεγχο διαβατηρίων μπουσουλώντας σαν το πρόβατο... Και έχω και σούπερ πρόγραμμα κανονισμένο, με ωραία dinners και lunches με φίλους που έχω καιρό να δω, και επαγγελματικά meetings, και ωραίες παραστάσεις, ε, θα κάνω και λίγο shopping, οπότε θα σας κάνω ανταπόκριση καλή... Φιλιά και τα λέμε σύντομα.. 

50 λοιπόν....

Δεν θα σας γράψω κουταμάρες, είναι ένα κάποιο σοκ.. Μάλλον είναι ένα όριο ψυχολογικό που με κάποιον τρόπο έχουμε βάλει στο μυαλό μας, και μετά από αυτό οι συνειρμοί είναι κάπως... λυπηροί να το πω...Σαν την Βλαχοπούλου στις ταινίες που ήταν χαριτωμένη και αστεία και χαβαλές αλλά.. μεγαλούτσικη.. Ή σαν την κυρία Νόνικα που όπως έλεγε ο Μαρίνος παλιά βρήκε στο θέατρο μεγαλοκοπέλα... Μπαίνεις στην διαδικασία να αναρωτιέσαι για πολλά... Που έχουν έρθει ήδη για να είμαστε ειλικρινείς, δεν σου χτυπάνε την πόρτα ξαφνικά στα 50 και μια μέρα, όπως η πρεσβυωπία, τα πρώτα άσπρα στην ρίζα, που κουράζεσαι πιο εύκολα, που βαριέσαι ακόμα ευκολότερα... Σκέφτεσαι "και τώρα τί? Τελείωσε το παιχνίδι για μένα? Στένεψαν ξαφνικά τα περιθώρια?" Σαν να πρέπει να μπεις σε ένα κουτάκι στενό που σε ζορίζει, αλλά μετά απο λίγο κουνάς το κεφάλι και το παίρνεις αλλιώς γιατί εσύ σε κουτάκια δεν χωράς, απ΄όποια μεριά κι αν το δεις το θέμα... 

Σε όλο αυτό το process,  εμένα τουλάχιστον με βοήθησε πολύ το ότι από μυαλά έχω κολλήσει κάπου στα 16. Περνάω εφηβεία πάνω από 30 χρόνια τώρα και δεν βλέπω να αλλάζει κάτι ούτε στα επόμενα 30... Σαν τις γιαγιάδες πρωταγωνίστριες του blog Advanced Style, αυτές είναι τα ινδάλματα μου και κάπως έτσι θέλω να καταλήξω... Βοηθάει επίσης και το γονίδιο που είναι εξαιρετικό και με κάνει να δείχνω μικρότερη. Δεν ξέρω πόσο πάντως 50 όχι.. Το οποίο γονίδιο το βοηθάνε και τα παραπανίσια μου κιλά, έρχεται και τσιτώνει η μούρη σαν να έχεις κάνει botox, αλλά από μέσα και με τον ευχάριστο τρόπο.. Τρώγοντας τηγανητά και γλυκά.. Βέβαια, με αυτή την μέθοδο έρχονται και γίνονται φράπα και τα παρακάτω της μούρης, με όχι τόσο ευχάριστα αποτελέσματα, αλλά μετά από 50 χρόνια σ΄αυτή την ζωή έχω να σας πω το εξής... Δεν είναι τα παραπανίσια κιλά σας που θα μπουν εμπόδιο στις όποιες σχέσεις σας με τους ανθρώπους.. Είναι ο τρόπος με τον οποίον τα "φοράτε"... Αυτός και μόνο.. 

(Μια από τις πιο αγαπημένες φωτογραφίες της βραδιάς.. Με την ανηψιά μου που ήταν η καλεσμένη έκπληξη του πάρτυ).

Και τελικά, όλα μέσα στο μυαλό μας είναι.. Και όπως γράφουν όλοι - οι άνω των 50 φαντάζομαι- τα 50 είναι τα νέα 40, οπότε σιγά σιγά θα συνηθίσω την ιδέα και θα πάψω να ψάχνω κάθε πρωί στον καθρέφτη μου για δραστικές αλλαγές... Θα ξεκινήσω και τις σούπερ anti age κρέμες που μου έκανε δώρο η φίλη μου η Νίκη, θα γιορτάσω πεντηκοστά γενέθλια τουλάχιστον δυο φορές ακόμα στα χρόνια που έρχονται για να τα εμπεδώσω - άλλωστε είπαμε πως είναι ένα όριο που αφού το φτάσαμε είναι καιρός να αρχίσουμε να γυρνάμε προς τα πίσω- και θα την φάω και την επόμενη δεκαετία εύκολα, μεταφορικά και κυριολεκτικά..

Οπότε πάμε στα του πάρτυ.. Που ήταν όπως ακριβώς το ονειρεύτηκα, με μια essence από Λονδινάκι μια που το θέμα ήταν afternoon tea, για κορίτσια μόνο, και σε χρώμα ροζ φυσικά... Το σπίτι στολίστηκε με λουλούδια και μπαλόνια, ο μπουφές στήθηκε με finger sandwiches, cupcakes, ροζέ bubbly κρασιά και καταπληκτικά μπισκότα, η τούρτα μου ήταν ένα υπερθέαμα, κάποιες από τις πιο αγαπημένες μου φίλες ήταν κοντά μου, και νομίζω πως περάσαμε όλες σούπερ... 

(Λουλούδια παντού)

(Pink vanilla cupcakes by Evoula)

(Τα καταπληκτικά μπισκότα της Alex.)

(Egg and cucumber finger sandwiches φτιαγμένα απο τα χεράκια μου με συνταγές από το Savoy).

(Ποικιλία απο τσάγια)

(Rose bubbly wines by Tsantalis)


Και πήρα υπέροχα δώρα, και η Κατερίνα έκανε πλήρες φωτορεπορτάζ, και γελάσαμε πολύ, και όταν έσβυνα τα κεράκια μου έκανα μια ευχή για όλους εκείνους που αγαπάω.. 

(Η καταπληκτική μου τούρτα φτιαγμένη από το Do you love Cookies?

Όχι μόνο όσους ήταν εκεί, δίπλα μου, αλλά και εκείνους που έλειπαν αλλά τους έχω πάντα στο μυαλό και την καρδιά μου.. Μαζί τους, μπορώ να διανύσω πολλές δεκαετίες ακόμα, με την σιγουριά του ανθρώπου που αγαπάει, αγαπιέται και περνάει καλά... 

(Υπέροχες κάρτες )

Υ.Γ. Κλείνω με μερικές ακόμα φωτογραφίες και με μια ευχή... Να είναι και τα επόμενα 50 το ίδιο ενδιαφέροντα, περιπετειώδη, δημιουργικά και τυχερά με τα προηγούμενα.. Και με την ίδια σύνθεση παρακαλώ... 

(Με την Μαρία, την πιο παλιά, αγαπημένη και κολλητή μου φίλη, και τις δυο Κατερίνες)

(Με την Μαρία και την Alex, που έφτιαξε και τα υπέροχα μπισκότα με τις κορώνες και τους κορσέδες)

(Η μαμά μου - το γονίδιο που λέγαμε- και η Λένα)

(Μαρία, Μάρθα, Μάρθα, Ελένη, Λίλα)

(Κατερίνα, Χρυσάνθη, Αντζη, Στέλλα, Μάϊρα, Μαρία, Alex)

(Μάρθα, Αργυρώ, Λένα, Βίκυ, Μάρθα, Νίκη, Κατερίνα, Λένα)

Ξεσκαρταρίσματα, αστέρια και άλλα εμπριμέ....

Από τον προηγούμενο μήνα, διαβάζω τα ωροσκόπια με προσοχή. Για μας τους Αιγόκερους θα είναι μια σημαντική χρονιά το 2014, μια χρονιά που μετά από πολλές ταλαιπωρίες θα πάρουμε μια ανάσα και θα κάνουμε μεγάλα βήματα στα επαγγελματικά και τα προσωπικά μας.. Ετσι λένε τουλάχιστον τα αστέρια.. Τα οποία προβλέπουν επίσης μεγάλα ξεσκαρταρίσματα.. Βέβαια, δεν ξέρω αν φταίει ο ωροσκόπος μου, ο απρόβλεπτος και τσουχτερός Σκορπιός, αλλά από ξεσκαρταρίσματα και τα προηγούμενα χρόνια μια χαρά τα πήγα, τόσο που αν συνεχίσει έτσι το σύστημα θα καταλήξω μόνη μου σαν την Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος αλλά τέλος πάντων.. Για να σοβαρευτούμε λίγο, είτε το λένε τα άστρα είτε όχι, μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε ποιοι άνθρωποι είναι για να μείνουν ή για να φύγουν στην ζωή μας με μεγαλύτερη ευκολία.. Και με πιο συνοπτικές διαδικασίες. Νομίζω επίσης πως μαθαίνουμε και να ξεπερνάμε θυμούς, απογοητεύσεις και απώλειες ευκολότερα, ίσως γιατί αισθανόμαστε τον χρόνο να λιγοστεύει οπότε αναγκαστικά δίνουμε σημασία στα αληθινά προβλήματα και σπαταλάμε την πολύτιμη ενέργεια μας για τα ουσιαστικά πράγματα της ζωής. 

Των οποίων η βάση παραμένει ίδια... Ότι κι αν δείχνει κάποιος στην επιφάνεια, όσο κι αν προσπαθεί να καλλιεργήσει ή να υποστηρίξει μια εικόνα, αν το μέσα δεν είναι σε αρμονία με το έξω, θα έρθει η ώρα που η αλήθεια θα φανερωθεί.. Γιατί δεν σε αλλάζουν δυστυχώς ούτε η επιτυχία, ούτε η μόρφωση, ούτε τα λεφτά, ούτε η καλή ζωή, ούτε καν η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους.. Αν δεν δουλέψεις εσύ ο ίδιος το μέσα σου, αν δεν κάνεις ουσιαστικά βήματα προς την ωριμότητα, την αυτογνωσία, την ισορροπία και την αλήθεια κυρίως της ψυχής σου, κανένα ακριβό κουστουμάκι και καμιά περσόνα δεν θα μπορέσει να κρατήσει για πολύ κρυφό αυτό που κρύβεται απο κάτω... 

Και αν προσπαθούσα να βάλω σε μια κλίμακα αυτά που εγώ θεωρώ μεγαλύτερα μειονεκτήματα στον χαρακτήρα των ανθρώπων, νομίζω πως θα έβαζα τον μικροαστισμό και την επαρχιώτικη νοοτροπία πάνω ακόμα κι απ΄την κακία.. Γιατί τον κακό άνθρωπο τον αντιμετωπίζεις ευκολότερα απ΄ ότι τον κομπλεξικό, κουτοπόνηρο και μικρόνοο κακομοίρη που προχωράει στην ζωή του σπρώχνοντας, βάζοντας τρικλοποδιές, κρίνοντας, κακολογώντας, και κυρίως ανταγωνιζόμενος τους άλλους. Η κακομοιριά που είναι ριζωμένη μέσα του, απόρροια του τρόπου που μεγάλωσε  μέσα σε συντηρητικές οικογένειες και σε μικρές κοινωνίες που το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι "ο κόσμος" και πως θα αναριχηθούν από την γωνιά τους κάπου "ψηλότερα", είναι ένας λεκές που σπάνια καθαρίζει από μυαλά και από καρδιές.. 

Και δεν έχει σημασία αν η αφετηρία είναι μια ελληνική επαρχία ή μια γειτονιά στο Queens της Νέας Υόρκης... Δεν έχει καν σημασία που είναι το τέρμα.. Μια που τελικά, πέρα και πίσω από κοσμικά και δήθεν, από βραβεία και συνεντεύξεις, από παρεάκια και κλίκες και από λοιπά τάχα μου κοσμοπολίτικα και μοδάτα, οι όμοιοι πάντα θα αναγνωρίζονται μεταξύ τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι μάσκες θα πέφτουν την πιο αμήχανη και αναπάντεχη στιγμή. Και αυτό είναι καλό φυσικά.. Και για εκείνους και για μας...Ετσι, για να γίνονται τα ξεσκαρταρίσματα ευκολότερα και για να μπορούν και τα αστέρια να κάνουν την δουλειά τους βρε αδερφέ... (Διπλής ανάγνωσης αυτό, μην σας πω και τριπλής...) Καληνύχτα..  

Καλή χρονιά!!!!

Πρώτο ποστ του 2014, μικρό και βιαστικό αλλά έτσι, για το καλό... Η χρονιά ξεκίνησε υπέροχα, στο σπίτι χαλαρά μετά από μια μέρα με βόλτες στο κέντρο της πόλης, με lunch στο Tudor Hall με θέα την Ακρόπολη, με ποτά και γέλια και φίλους καρδιάς στο 9 της Αργυρώς και με την αισιοδοξία να χτυπάει κόκκινο...

Κατά τις 9.30 επιστρέψαμε και κάναμε αυτό που μας αρέσει πιο πολύ.. Ανάψαμε τα φωτάκια του δέντρου και τα κεριά, χουζουρέψαμε στους καναπέδες, είδαμε ωραία ταινία, τσιμπήσαμε λιχουδιές και τσουγκρίσαμε ποτήρια με κόκκινο κρασί.. Εντελώς μεταξύ μας.. Η αλλαγή του χρόνο βρήκε τον Droopy πανικόβλητο από τα βεγγαλικά - ούτε στην Ανάσταση δεν είχε τόσα- και εμάς να ανταλάσσουμε ευχές με τους ανθρώπους της καρδιάς μας που ήταν αλλού...

Και σήμερα, στο επίσης αυστηρώς οικογενειακό τραπέζι, κόψαμε την πίτα και το φλουρί έπεσε σε μένα μετά από χρόνια πολλά... Σημάδι ελπίζω πως η χρονιά που μόλις ξεκίνησε θα είναι όσο συναρπαστική περιμένω.. 

Αυτά και λίγο πριν φύγω να πάω να συνταντήσω τις κολλητές μου για τον πρώτο καφέ του έτους, εύχομαι το 2014 να μας απογειώσει.. Ονειρευτείτε, παλέψτε για τις επιθυμίες σας, αγαπήστε δυνατά, ερωτευτείτε με πάθος, μοιραστείτε τα καλύτερα και τα χειρότερα σας με εκείνους που αγαπάτε και κανακέψτε το παιδί μέσα σας.. Είναι εκείνο που κρατάει το κερί της ελπίδας αναμμένο στην ψυχή μας.. Μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό... Καλή χρονιά!!!!!