Αεράκι δροσερό...

Παράξενες μέρες... Σκάνε διάφορα προβλήματα ξαφνικά από εκεί που δεν τα περιμένω και είμαι διαρκώς στην τσίτα.. Και προσπαθώ να κρατήσω ισορροπίες διάφορες - με την μαμά μου, με το παιδί μου και με άλλους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου- και άλλοτε τα καταφέρνω άλλοτε όχι... Και είμαι και όλη μέρα έξω, πότε για ευχάριστα πράγματα και πότε για όχι τόσο, και περιμένω πως και πως να έρθει η Δευτέρα, έχω επιθυμήσει να αράξουμε το βράδυ σπίτι, να δούμε καμιά ξένη σειρά και χουζουρέψω στον καναπέ. Και να μαγειρέψω.. Κοκκινιστό. Εχω κάτι ντοματίνια που δεν κάνουν για σαλάτα πια, μπαγιάτεψαν, αλλά θα γίνουν τέλεια σάλτσα..

Κάτι πρωινά ξυπνάω κουρασμένη.. Όχι σωματικά, νοιώθω κουρασμένη την ψυχή μου.. Ανοίγω τα μάτια μου και δεν θέλω να σηκωθώ, δεν θέλω να παρηγορήσω, να στηρίξω, να νοιαστώ για κανέναν.. Δεν θέλω να δώσω ροζ αλλά να πάρω... Μου περνάει γρήγορα βέβαια, κυρίως γιατί την ενέργεια μου την μοιράζω πια μόνο σ΄εκείνους που αγαπάω πάρα πολύ.. Κι αυτό την κάνει να μην στερεύει ποτέ.. Αντίθετα, αναγενάται σαν φοίνικας από τις στάχτες της και φτάνει για όλους.. Ακόμα και για μένα... 

Κι έτσι περνάνε οι μέρες, και οι εύκολες και οι δύσκολες... Έχω κατεβάσει και τα μαλλιά του πλεξίματος από το πατάρι - έχω μεγάλο στοκ από κουβάρια που έχουν περισσέψει από προηγούμενες χειροτεχνίες- και σκέφτομαι πιθανούς συνδυασμούς και χρήσεις.. Και παλεύω να φτιάξω και το PC μου που έχει κολλήσει ιό και δεν το πιάνει το antivirus - και κάθε τόσο μου πετάγεται ένα παραθυράκι κατακόκκινο που μου ανακοινώνει πως ανιχνεύτηκε απειλή και την διέγραψε το σύστημα- αλλά σιγά μην του περάσει, θα τον εξολοθρεύσω sooner or later.. 

Παίρνουμε και τεράστια χαρά από το feedback για το ανανεωμένο FnL, μεγάλος ενθουσιασμός από τους φίλους χρήστες και αλματώδης άνοδος της επισκεψιμότητας, οπότε ετοιμαζόμαστε με ακόμα μεγαλύτερη διάθεση να πέσουμε με τα μούτρα στο τελείωμα του αγγλικού μας project..

Γενικά μιλώντας, όπως όλοι έτσι και εμείς προσπαθούμε για το καλύτερο σε συνθήκες δύσκολες. Και πρακτικές αλλά και ψυχολογικές.. Για να κάνεις το οτιδήποτε πρέπει να στεγνώσεις από ενέργεια. Να το σύρεις σχεδόν με το ζόρι για να πάει παρακάτω, να περάσεις μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές, να περιμένεις μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά σου και να εξαντλήσεις κάθε εναλλακτική και plan B.. Και όλο αυτό παλεύοντας να βρεις την αναπνοή σου μέσα σε ένα σύννεφο γκρίζο μιζέριας ανάμεικτης με απογοήτευση και θυμό. 

Κι έτσι τα σημερινά νέα για τις συλλήψεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής φύσηξαν ένα δροσερό αεράκι αισιοδοξίας στην μέρα και τις ψυχές μας. Είναι αρχή ακόμα κι έχουμε δύσκολα μπροστά μας πολλά, αλλά τουλάχιστον κάτι μοιάζει να έχει αρχίσει να κινείται..

Μακάρι.. Αυτή η πόλη δικαιούται να αρχίσει να αναπνέει ξανά ελεύθερη, και να μας αγκαλιάζει τα βράδια του χειμώνα που θα μαζευόμαστε στα μαγαζιά του κέντρου και θα ανταμώνουμε τους φίλους της καρδιάς μας... Προχτές το βράδυ, στο 9 της αγαπημένης Αργυρώς, ανάμεσα σε ποτά, και γέλια, και ανθρώπους λαμπερούς, έξυπνους και αποφασισμένους να μην υποκύψουν στην μιζέρια και την απαισιοδοξία, αισθάνθηκα για πρώτη φορά μετά από καιρό πραγματικά αισιόδοξη για τον χειμώνα που έρχεται. Που θα τον περάσω εδώ τελικά μέχρι και τα γενέθλια μου και που θέλω να τον περάσω όμορφα, χωρίς να νοσταλγώ κάθε ώρα και λεπτό το Λονδίνο και την ζωή μου εκεί. 

Και σήμερα, να που ξημέρωσε αυτή η μέρα που όλοι στον δρόμο χαμογελάνε ακόμα και στους αγνώστους.. Σαν να διαλύεται ο φόβος, σαν να έρχεται η ελπίδα πως τελικά, η ζωή θα ξαναπάρει τους φυσιολογικούς της ρυθμούς...

Καλημέρα και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο...

Γιορτή και μεγάλη χαρά...

Σήμερα έχω μεγάλη χαρά... Είναι η γιορτή μου και πήρα το καλύτερο δώρο, που το περίμενα με τεράστια ανυπομονησία μια που δουλέψαμε όλοι σκληρά γι΄αυτό πολύ καιρό τώρα.

Το ανανεωμένο The Food and Leisure Guide είναι στον αέρα από χτες λίγο πριν τα μεσάνυχτα, και πέρα από το τεράστιο σουξέ που ακολούθησε το launching του, περισσότεροι από1500 επισκέπτες την πρώτη μόλις ώρα λειτουργίας του, αυτό που με κάνει αληθινά περήφανη είναι πως καταφέραμε να το ομορφύνουμε χωρίς όμως να το αλλάξουμε τόσο που να γίνει αγνώριστο..

Το οφείλουμε όλο αυτό, μαζί με τις από καρδιάς ευχαριστίες μας στον Βίκτωρα Σίμωση και την ομάδα της The Smiling Hippo. Και ελπίζω να μπείτε, να το δείτε και να σας αρέσει κι εσάς.. Και βέβαια, να κάνετε spread around the news.. 

Καλημέρα και φιλιά!!!

Υ.Γ. Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, ομόρφυνε και η στήλη μου.. Με καταπληκτικές φωτογραφίες πια, που τις διαλέγω μία μία με όλη μου την προσοχή και την φροντίδα, και με πληροφορίες όπως πάντα για όλα εκείνα που ομορφαίνουν τις στιγμές και την ζωή μας... 

Απλά και σύνθετα...

Είναι απόγευμα και νοιώθεις τα μάτια σου να βασιλεύουν ήδη. Από το πρωί τρέχεις πανικόβλητη να προλάβεις. Δεν δουλεύεις - δεν δουλεύεις σε "κανονική" δουλειά δηλαδή-  αλλά έχεις αρχίσει να αναρωτιέσαι μήπως θα ήταν τελικά πιο ξεκούραστο να πηγαίνεις σε ένα γραφείο 9-5 ή με 6 ή με ότι ώρα πάει τέλος πάντων, από το να ξεπατώνεσαι καθημερινά και να μην πληρώνεσαι κιόλας.. Γιατί τώρα ας πούμε είναι μόλις τέσσερις και εσύ έχεις προλάβει να σηκωθείς, να φτιάξεις καφέ, να βάλεις πλυντήριο, να δεις mail, social media και την παράδοση του μαθήματος που παρακολουθείς on-line, να πας καθαριστήριο, φούρνο, super market, να γυρίσεις σπίτι, να ταχτοποιήσεις τα ψώνια, να απλώσεις, να πάρεις τηλέφωνο τον υδραυλικό και μετά να ξαναφύγεις τρέχοντας για να προλάβεις να είσαι στην ώρα σου στο ραντεβού για καφέ με τις φίλες σου.

Φτάνεις με δέκα λεπτά καθυστέρηση γιατί έκανες πέντε κύκλους για να βρεις να παρκάρεις και σωριάζεσαι στον καναπέ ασθμαίνουσα... Παραγγέλνεις καφέ αλλά πεινάς. Θα έτρωγες άνετα ένα τοστ - όχι, θα έτρωγες άνετα ένα burger με έναν λόφο πατάτες τηγανητές- αλλά έχεις μπει σε πρόγραμμα δίαιτας και θα κάνεις υπομονή. Την σιχαίνεσαι την δίαιτα αλλά έχεις φτάσει στην φάση εκείνη της ζωής σου που έχεις να επιλέξεις ανάμεσα από το αν θα είσαι "γριά και χοντρή ή μόνο γριά" όπως λες γελώντας χαριτωμένα αλλά η ψυχούλα σου το ξέρει πόσο άνετα νοιώθεις με όλο αυτό... ΟΚ, δεν δείχνεις για παρά κάτι μήνες 50, όλοι γουρλώνουν τα μάτια όταν λες πόσο είσαι και γι΄αυτό το λες ακόμα άλλωστε, αλλά δεν δείχνεις και 30 όπως θα ήθελες... Δηλαδή 25 θα ήθελες να δείχνεις από καλή σου διάθεση, αλλά εντάξει, μια αίσθηση λογικής την διατηρείς ακόμα, άσε που τρέμεις τις βελόνες οπότε το botox που θα βοηθούσε κάπως προς το παρόν το σκέφτεσαι μεν αλλά δεν το αποφασίζεις δε. Για πλαστικές και τα σχετικά ούτε λόγος, εδώ δεν πας να σου κάνουν μια τόση δα ενεσούλα, σιγά μην ξαπλώσεις σε χειρουργικό τραπέζι και πάρεις νάρκωση. Άσε που βλέπεις και κάτι γνωστές σου που από το τράβηγμα έχουν γίνει σαν φαγιούμ και σου κόβεται η φόρα ακόμα πιο πολύ...

Οπότε δίαιτα.. Πιο απλή λύση παρόλο που νοιώθεις ήδη την δυστυχία να σου χτυπά την πόρτα.. Ξυπνάς και κοιμάσαι και ονειρεύεσαι λιχουδιές. Κατά καιρούς κλέβεις κι όλας.. Κανένα παγωτό στην ζούλα, λίγο φρέσκο ψωμί... Βασικά πάντως τρως σαλάτες και παξιμάδια την ώρα που θα πέθαινες να βυθίσεις τα δόντια σου απολαυστικά σε κάτι τηγανητό, αλλά είπαμε... Η τέχνη θέλει θυσίες..

Η φίλες σου είναι στην ίδια ακριβώς φάση με σένα. Διαφορετικά προβλήματα αλλά σχετικό mood...  "Πότε έπαψαν όλα να είναι απλά" σε ρωτάει η μια τους πάνω στην κουβέντα και δεν ξέρεις τι να της απαντήσεις..

Θυμάσαι μια εποχή που όντως τα πάντα έμοιαζαν εύκολα.. Οι άνθρωποι, οι σχέσεις, οι ανάγκες, είχαν όλοι και όλα την θέση και την σειρά τους.. Ήξερες τι ήθελες από τον καθένα και πως να διαχειριστείς κάθε κατάσταση ξεχωριστά και διατηρούσες ισορροπίες αξιοζήλευτες.. Και πες μου τώρα τι σκατά έγινε και γκρεμίστηκε το οικοδόμημα και ξαφνικά όλοι θέλουν άλλα από αυτά που θέλεις εσύ, όλοι όμως, και εσύ κάθεσαι και χαζεύεις την μπάλα να χάνεται κάπου στο βάθος κήπος, ναι, αυτή την μπάλα που έχεις χάσει απο καιρό..

Και να 'σαι εδώ, στο αγαπημένο σου στέκι, με τις αγαπημένες σου φίλες, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Απ έξω.. Γιατί από μέσα έχουν περάσει αιώνες και παγετοί.. Πίνεις μια γουλιά καφέ, ανάβεις ένα τσιγάρο και νοιώθεις τα μάτια σου να κλείνουν.. Ακούς τις φίλες σου να κουβεντιάζουν και η σκέψη σου δραπευτεύει. Όχι κάπου συγκεκριμένα, απλά σε χαλαρώνει αυτή η αίσθηση της πρόσκαιρης γαλήνης και  ο ήχος από τις φωνές που χάνονται στο βάθος του μυαλού σου...

Το χτύπημα του κινητού σου σε βγάζει από το ζεν. Ψάχνεις στα βάθη της τσάντας σου, το ανασύρεις και κοιτάζεις το μήνυμα που αναβοσβύνει.. Πότε έγιναν όλα περίπλοκα ρε γαμώτο? Κάποιος θέλει από σένα κάτι που δεν μπορείς να δώσεις, με τον ίδιο τρόπο που εσύ θέλεις κάτι από κάποιον άλλον,  αλλά ξέρεις πως δεν θα στο δώσει ποτέ.. Μπερδεμένα πράγματα και το χειρότερο είναι πως έχεις αρχίσει πια να συμβιβάζεσαι με το γεγονός πως δεν θα αλλάξει κάτι.. Και άκου τώρα να δεις, η γνώση αυτή δεν σε τρομάζει.. Ούτε καν σε θυμώνει.. Μαθαίνεις απλά να ζεις μαζί της και προχωράς.. Και προχωράς θαυμάσια, κι αυτό σε αποδιοργανώνει λίγο γιατί δεν είναι λογικό να είσαι ευτυχισμένη παρόλα όσα δεν σου γίνονται όπως τα θέλεις, εσύ ήσουν πάντα σαν την πριγκίπισα με το μπιζέλι κάτω από τα σαράντα στρώματα και τώρα πια μπορείς να ρίξεις ύπνους τρελούς πάνω στα δεμάτια με τον σανό!!

Και όμως είσαι... Και ευτυχισμένη, και αισιόδοξη, και αποφασισμένη.. Και τα καταφέρνεις και όλα μια χαρά, να τα λέμε κι αυτά... Και το σπίτι, και τους δικούς σου ανθρώπους, και τα κοινωνικά σου, και την δουλειά.. Και κάνεις και μαθήματα, και θα πας και σε γκρουπ για πλέξιμο με την κολλητή σου μπας και μάθεις επιτέλους να φτιάχνεις κοτσίδες στα πουλόβερ, όχι μόνο καλή κι ανάποδη, και κάνεις και δίαιτα, και πας και γυμναστήριο.. Έχεις βάλει το στόχο σου, τον έχεις κλειδώσει, και τον πλησιάζεις με φόρα και με σύστημα.. Ένα βήμα την ημέρα, και ήδη η μισή απόσταση έχει καλυφθεί. Εύκολα.. Το κυριότερο, έχεις αποφασίσει να μην κάνεις τα λάθη του παρελθόντος, ας κάνεις άλλα, καινούρια αν είναι, να έχει τουλάχιστον λίγο σπασπένς.. Απλά καμιά φορά αναρωτιέσαι μήπως είναι λίγο αργά για καινούριες περιπέτειες, όμως διώχνεις την σκέψη αυτή απ΄το μυαλό σου αποφασιστικά. Ξέρεις πως χωρίς περιπέτειες, χωρίς καινούρια ξεκινήματα, χωρίς αλλαγές, θα μαραθείς... Θα στεγνώσεις... Οπότε διώχνεις τους φόβους σου, μαζεύεις τα κουράγια σου και προχωράς...

Η ώρα περνάει, χαιρετάς τα κορίτσια και φεύγεις.. Παρκάρεις έξω από το σπίτι σου, ανεβαίνεις, φοράς μια φόρμα και ξαναφεύγεις για το γυμναστήριο.. Το διάλεξες επίτηδες κοντά για να μπορείς να πηγαίνεις με τα πόδια.. Εξτρα άσκηση αλλά και ευκαιρία να κάνεις μια βόλτα με ησυχία. Την ώρα που περπατάς στο διάδρομο με τα ακουστικά στ΄αυτιά και την μουσική να δίνει τον ρυθμό, προσπαθείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά.. Μικρά και μεγάλα, ανώδυνα και οδυνηρά στο shuffle, ακριβώς όπως τα τραγούδια στο iPhone σου.. Τι θα μαγειρέψεις για βράδυ ή τι θα φορέσεις αν είναι να βγεις, τι θα γράψεις στην αυριανή σου στήλη, τι θα απαντήσεις στον μεσίτη για το σπίτι στο Λονδίνο, τι θα κάνεις με τις σχέσεις της ζωής σου που έπαψαν να είναι απλές.. Και μ΄αυτές που δεν θα πάψουν να είναι περίπλοκες. Σαράντα λεπτά μετά ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι και ελπίζεις να έχεις κάψει πια το παγωτό που λύγισες και έφαγες προχτές. Φεύγεις για το σπίτι σου, δεν κάνεις ποτέ ντους στα αποδυτήρια γιατί σιχαίνεσαι, και με το που φτάνεις χώνεσαι κατευθείαν στην μπανιέρα.. 

Αφρόλουτρο με άρωμα βανίλια και μέλι, σαμπουάν μωβ από αυτό που κάνει τα μαλλιά να ασημίζουν, ζεστό νερό να τρέχει άφθονο, και μισή ώρα μετά είσαι σαν καινούρια. Κατάκοπη πτώμα αλλά ευτυχής.. Και κάπου εκεί ανάμεσα στην μάσκα μαλλιών και το ξέβγαλμα, άστραψε σαν φλασιά και η απάντηση που γύρευες από καιρό... 

Πως τελικά όλα εμείς τα κάνουμε περίπλοκα. Ή απλά... Γιατί αναζητάμε μέσα στα μάτια των άλλων το καθρέφτισμα της εικόνας που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας... Ενώ πρέπει απλά να βυθιζόμαστε σ΄αυτό που βλέπουν εκείνοι σε μας, που είναι άλλωστε αυτό που τους φέρνει κοντά μας ή που τους παίρνει μακριά μας...

Εξω απ΄το παράθυρο ένα ασημένιο φεγγάρι που φωτίζει τις γρίλιες από το πατζούρι βάφει τα τσαλακωμένα σεντόνια ριγέ. Σηκώνεσαι με προσοχή να μην ξυπνήσεις εκείνον που κοιμάται παραδομένος στα μαξιλάρια, φοράς ένα μακώ και βγαίνεις στην βεράντα. Ανάβεις τσιγάρο, τραβάς μια βαθιά ρουφηξιά και χαζεύεις την θέα κάτω απ΄το μπαλκόνι. Τα κόκκινα φώτα των αυτοκινήτων, ένα φανάρι που αναβοσβύνει, ένας περαστικός που περπατάει βιαστικά μέσα στην νύχτα. Κοντεύει να ξημερώσει.. Η δροσιά σε κάνει να ανατριχιάσεις ξαφνικά. Πετάς το τσιγάρο στο δρόμο και παρακολουθείς την τροχιά της κάφτρας μέχρι να προσγειωθεί στο πεζοδρόμιο. Η ζωή σου περιμένει και καλό είναι να είσαι στην ώρα σου στο ραντεβού... 

Απόρριψη και προσδοκίες...

Περνάω δύσκολα τις τελευταίες μέρες… Από προχτές που χτύπησε το κινητό μου την ώρα που έπινα καφέ με την Λένα στο Gaspar, το μισό μυαλό μου προσπαθεί να λειτουργήσει κανονικά και το υπόλοιπο χάνεται σε δαιδαλώδεις διαδρομές και αναπάντητα γιατί… 

Βλέπετε έρχονται στιγμές στην ζωή μας που αναγκαζόμαστε να γίνουμε σκληροί με ανθρώπους που αγαπάμε πολύ. Που αναγκαζόμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στην δική τους ευτυχία και την δική μας, ανάμεσα στο να «θυσιαστούμε» εμείς για να είναι εκείνοι καλά και στο να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας να μην πληρώσουμε εμείς τις συνέπειες για τις δικές τους λάθος αποφάσεις.. Και όταν πρόκειται για τους γονείς μας, όπως έτυχε σε μένα αυτές τις μέρες, όλα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα και δύσκολα. Μια που μετά από τόσα χρόνια Χοϊμέ και αυτογνωσίας, ξέρω μεν πιο είναι το σωστό και το κάνω, αλλά μετά καταρρέω από το βάρος των τύψεων. Γιατί βαθιά μέσα μου η ανάγκη να είμαι καλό παιδί είναι τεράστια. Και γιατί ακόμα πιο βαθιά, στον πυρήνα της ψυχής μου, όταν πρόκειται για τους γονείς μου, θα ήθελα να συνέβαιναν όλα ιδανικά. Καταραμένες προσδοκίες.. 

Να μ΄αγαπούσαν λέει με τον τρόπο που καταλαβαίνω και χρειάζομαι, να ήμουν η πρώτη τους προτεραιότητα, να διάλεγαν εμένα αντί για τον εαυτό τους, να μην με έβαζαν κάθε λίγο και λιγάκι στην απίστευτα δύσκολη θέση να αρνούμαι να κάνω επιλογές τις οποίες δεν θα έπρεπε καν να διανοούνται να μου ζητάνε να κάνω. Ιδανικά, να έχει δηλαδή ο καθένας τον φυσικό του ρόλο. Να ήμουν εγώ το παιδί και εκείνοι οι γονείς. Κι όμως, έφτασα στα 50 μου και πρέπει ακόμα να κάνω τον γονιό των γονιών μου… 40 χρόνια τώρα, οι ρόλοι δεν άλλαξαν ποτέ.. Και παρόλο που άλλαξα εγώ τόσο πολύ, όταν φτάνει η ώρα να το κάνω – ή μάλλον αφού το κάνω, αφού φερθώ σαν να είμαι εγώ ο μόνος ενήλικας στην παρέα, αφού πάρω όλες τις δύσκολες αποφάσεις, κάνω όλες τις δύσκολες συζητήσεις και υποστώ όλη την απόρριψη του ότι δεν είμαι - ξανά και ξανά- το γεμάτο ευγνωμοσύνη και αυτοθυσία παιδί που θα όφειλα κατά την γνώμη τους να είμαι- έρχεται και η ώρα των τύψεων. Και του βάρους. Που ξέρω πως δεν θα έπρεπε να έχω αλλά που το νοιώθω να με λυγίζει σαν κλαρί… 

Τα γράφω αυτά γιατί φαντάζομαι πως αφορούν κι άλλους ανθρώπους εκτός από μένα… Ή μάλλον γιατί ξέρω πως αφορούν κι άλλους ανθρώπους εκτός από μένα… Δεν έχω απάντηση ή λύση στο πρόβλημα φυσικά. Μόνο το ότι στο τέλος της μέρας, η γνώση πως έκανες το σωστό, αυτό που απαιτούσε η περίσταση και η λογική, είναι μια κάποια μορφή παρηγοριάς. Ο μηχανισμός που σε κάποια φάση θα σε κάνει να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις την πορεία σου. 

Εγώ μεγάλωσα σαν παιδί με την υποχρέωση να εκτιμάω τα όσα μου προσφέρθηκαν. Με την διαρκή υπενθύμιση πως ότι έπαιρνα το έπαιρνα γιατί οι γονείς μου είχαν την καλοσύνη και την διάθεση να μου το δώσουν και όχι γιατί το δικαιούμουν . Σαν να ήμουν όχι η επιλογή τους αλλά μια επένδυση που κάποια στιγμή θα έπρεπε να αποδώσει τα αναμενόμενα κέρδη. Κακή επένδυση απ΄ότι φάνηκε στην συνέχεια.. Εννοείται πως μ΄αγαπούσαν πάντα, και πως ακόμα μ΄αγαπάνε. Εννοείται σήμερα, μετά από χρόνια αυτογνωσίας, γιατί κάποτε όχι απλά δεν εννοείτο αλλά ήμουν βέβαιη για το ακριβώς αντίθετο. Απλά ο τρόπος τους δεν είναι αυτός που ταιριάζει στην δική μου ψυχή, δεν είναι αυτός που είχα ανάγκη για να με κάνει να την νοιώθω αυτή την αγάπη πέρα από κάθε αμφιβολία. Ίσως να φταίει πως η δική τους γενιά που πέρασε ένα πόλεμο και μια κατοχή έμαθε να δίνει βάρος σε άλλα πράγματα. Υλικά. Αν είχες το καλό σου σχολείο, τα όμορφα ρούχα σου, τις διακοπές σου, τα φροντιστήρια και το χαρτζιλίκι σου, τι άλλο να χρειάζεσαι δηλαδή για να νοιώθεις πως οι γονείς σου σ΄αγαπάνε και νοιάζονται? Εκείνοι δεν είχαν τίποτα από όλα αυτά… Και αφού τα είχες, αφού εκείνοι στα εξασφάλιζαν, είχες και εσύ την υποχρέωση να τους το ανταποδώσεις εκπληρώνοντας τα όνειρα που εκείνοι δεν κατάφεραν. Προσδοκίες ξανά... 

Οπως και να ΄χει, ο πατέρας μου ήθελε πάντα να γίνω αρχιτέκτονας. Από το δημοτικό ακόμα, προς τα εκεί με κατεύθυνε. Μην με ρωτήσετε γιατί, ιδέα δεν έχω. Εγώ πάντως ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Και μετά ζωγράφος. Να πάω στην Beaux Arts στο Παρίσι για την ακρίβεια. Η μαμά μου ήθελε ότι ήθελε ο πατέρας μου. Ήθελε να μην έχει καμιά συμμετοχή στις αποφάσεις, για να μην έχει μετά τις συνέπειες της δικής της ανυπακοής αλλά αυτή είναι μια άλλη, θλιβερή ιστορία. Ο οποίος πατέρας μου ήθελε επίσης να φοράω τακούνια, να ντύνομαι με τα ρούχα που μου διάλεγε, να μην βγαίνω, να κάνω παρέα μόνο με τα παιδιά των φίλων του και αργότερα να παντρευτώ κάποιον του οποίου οι γονείς και η δουλειά θα ήταν της απολύτου έγκρισης του.   Η μέθοδος που ακολούθησαν για να πειστώ - από τα πέντε που θυμάμαι εγώ μέχρι τα δεκαοκτώ που άνοιξα την πόρτα και έφυγα για να μην επιστρέψω ποτέ-  μου κόστισε στην πορεία μια δεκαετία στα όρια της αυτοκαταστροφής και άλλη μια σε καναπέδες ψυχαναλυτών και ψυχιάτρων για να βρω κάποια κομμάτια από την χαμένη μου ισορροπία.. Και δεν απέδωσε και καρπούς μια που τελικά στα 18 μου έφυγα από το σπίτι μου και αντί για το Πολυτεχνείο βρέθηκα πίσω από την μπάρα του μικρού Wild Rose να δουλεύω για να πληρώσω τις σπουδές μου στο Deree. Επίσης φοράω σχεδόν πάντα φλατ, ξενύχτησα και αλήτεψα όσο λίγες κοπέλες της ηλικίας μου, παντρεύτηκα όταν ο γιος μας ήταν δέκα χρονών και ο Πάνος δεν έχει καμιά σχέση με τον πατέρα μου.. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.. Επίσης, η καριέρα μου στο Marketing και τις δημόσιες σχέσεις στέφτηκε με μεγάλη μεν επιτυχία αλλά υπήρξε σύντομη μια που δεν μου πήρε πολύ χρόνο να συνειδητοποιήσω πως δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω.. 

Αυτό που μου πήρε περισσότερο χρόνο ήταν το να συνειδητοποιήσω πως σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου θα πάλευα με την ενστικτώδη διάθεση μου να αλλάζω την ζωή και την δουλειά μου κάθε δεκαετία. Και με την απεγνωσμένη ανάγκη μου για μια αίσθηση ελευθερίας που συχνά καταλήγει να πληγώνει τους ανθρώπους που μ΄αγαπάνε. Πως τελικά η συνέπεια που θα καλούμουν να πληρώσω για τον τρόπο που διάλεξαν να με αγαπάνε και να με μεγαλώσουν οι γονείς μου, πέρα από μια γερή συναισθηματική δυσλειτουργία με την οποία έμαθα να ζω στην πορεία, θα ήταν η διάθεση για απόδραση από κάθε τι που παύει να είναι παιχνίδι. Σαν θηλυκός, μεσήλικας Peter Pan, επιλέγω πάντα την χώρα του Ποτέ Ποτέ μια που μέσα στο μυαλό μου η έννοια της ωρίμανσης και του μεγαλώματος είναι άρρηκτα πια συνυφασμένη με πάρα πολύ δυσάρεστες συνέπειες… 

Δεν λέω φυσικά πως η δική μου αντίδραση, ή ο τρόπος με τον οποίο επέλεξα να αποκωδικοποιήσω έστω και ασυνείδητα να τα όσα με τρόμαξαν και με πλήγωσαν ήταν ο λογικότερος, ούτε πως ήταν η αυτή μοναδική μου επιλογή ή εναλλακτική. Όμως επειδή η ψυχή του ανθρώπου είναι πραγματική άβυσσος και επειδή οι διαδρομές που ακολουθεί το μυαλό είναι αληθινά δεδαλώδεις, να προσέχετε πάντα να μην παίζετε με τα συναισθήματα των ανθρώπων και να μην πιέζετε τις ψυχές τους. Και δεν μιλάω μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους φίλους, τους συντρόφους, ακόμα και τους συνεργάτες σας. Είναι τεράστια ευθύνη, και είναι τρομακτικό το ποσο ελάχιστη συναίσθηση έχει ο περισσότερος κόσμος γύρω μας για την ζημιά που κάνει στους άλλους μέσα από τάχα ανώδυνα παιχνίδια εξουσίας και τακτικές που έχουν σαν αφορμή έρωτες, ανταγωνισμούς ή απωθημένα. 

Να λέτε πάντα την αλήθεια στους άλλους.. Γιατί μπορεί αν τους εξηγούσατε την συνέπεια που θα έχει στο μέλλον αυτό που τους προσφέρετε, το τι περιμένετε από εκείνους σαν ανταπόδωση για την αγάπη, για τον έρωτα, για την φιλία ή για την συνεργασία σας, να σας έλεγαν "όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω". 

Oh well. Αρκετά με τα μικρά μαθήματα αυτογνωσίας. Ο καθένας μας βαδίζει κρατώντας τον δικό του σταυρό και έχοντας κρυμμένους τους δικούς του σκελετούς στα ντουλάπια του. Και η ζωή έχει τον τρόπο να μας επιστρέφει αυτά που μας χρωστάει και να επαναφέρει τις ισορροπίες, αρκεί να έχουμε και εμείς την δυνατότητα να αφουγκραζόμαστε τα μηνύματα της και να αφηνόμαστε να μας πάει εκεί που πρέπει. Έτσι εμένα μου έστειλε ανθρώπους που στα δύσκολα είναι το λιμάνι και οι βράχοι που κρατάνε τα κύματα μακριά, και ένα παιδί που ξέρει πως όλα του χαρίστηκαν γιατί τα άξιζε και δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν άλλο παρά μόνο στον εαυτό του. Ο Ιάσονας, ο Πάνος, η Μαρία και οι ελάχιστοι φίλοι της καρδιάς μου -αλλά και η μαμά μου πλην εξαιρέσεων όπως η τωρινή- είναι η πιο πολύτιμη αποσκευή της ζωής μου… Ο πυρήνας που με κρατάει στην επιφάνεια όταν έχω την τάση να βυθιστώ σαν πέτρα σε βάθη απύθμενα και η βάση που με στηρίζει χρόνια τώρα στα πιο δύσκολα αλλά και στα πιο εύκολα μου...

Παρόλα αυτά, οι προσδοκίες είναι πάντα εκεί και υποσκάπτουν συχνά πυκνά αυτά που μπορούν να διαβρώσουν.. Περιμένουμε από τους ανθρώπους γύρω μας αυτό που θέλουμε και εκείνοι περιμένουν από μας αυτό που θέλουν, και στην διαδρομή λέμε ψέματα, και κρατάμε μυστικά, και υποδυόμαστε ρόλους που δεν είμαστε, και προβάλουμε εικόνες που αφορούν εμάς και όχι τους άλλους, και ο κύκλος δεν κλείνει ποτέ… Και ανάλογα με την εποχή και με τις συνθήκες, ανάλογα με το πόσο δυνατοί ή πόσο ευάλωτοι νοιώθουμε, οι συνέπειες έχουν άλλο βάρος. Κι αυτό που την μια μέρα το περνάμε ντούκου την άλλη μπορεί να μας κάνει κουρέλια..

Κι έτσι καλό θα ήταν όταν έρχονται τα δύσκολα να θυμόμαστε πως το μυστικό είναι να κάνουμε αυτό που μας λέει η ψυχή μας.. Που ξέρει πάντα την αλήθεια. Μπορεί να μην είναι αυτό που περιμένουν οι άλλοι από μας, μπορεί να μην είναι καν αυτό που χρειάζεται η εικόνα ή ο εγωισμός μας.. Όμως στο τέλος κάθε μέρας, πρέπει να κάνουμε την επιλογή μας.. Και να διαλέγουμε εκείνους τους ανθρώπους και εκείνους τους τρόπους που θα μας κάνουν να κοιμόμαστε τα βράδια όσο πιο ήρεμοι γίνεται, και εκείνες τις αποφάσεις που είναι σωστότερες όχι μόνο για μας και τους ανθρώπους που αποτελούν την οικογένεια ή τον μικρόκοσμο μας, αλλά και το κοινό καλό..

If I didn't know better...

Σάββατο πρωί... Εχω καιρό να γράψω "κανονικό" ποστ και νοιώθω πως έχω χάσει το touch μου.. Δεν έχω και ιδιαίτερα κέφια άλλωστε, η χτεσινή μέρα εξελίχθηκε αναπάντεχα άσχημα - οι ανατροπές στην ζωή δικών μας ανθρώπων επηρεάζουν και μας δυστυχώς, όσο κι αν θέλουμε ή προσπαθούμε να κρατάμε την ψυχραιμία μας- και παρόλο που το βράδυ το πέρασα υπέροχα με αγαπημένους ανθρώπους σε αγαπημένο μέρος, τα όνειρα μου ήταν αγχωτικά και το πρωί ξύπνησα moody.. 

Παρόλα αυτά, σήμερα είναι Σάββατο, έχει λιακάδα αλλά δροσούλα- το φθινόπωρο μάλλον είναι πια εδώ- ο καφές μου κρυώνει στην κούπα με το ροζ γουρούνι, ο Droopy κοιμάται ροχαλίζοντας δίπλα μου στο πάτωμα του γραφείου, και εγώ χαζολογάω στον υπολογιστή... Εχω δουλειές να κάνω, θέλω να τα ταχτοποιήσω την ντουλάπα μου στην οποία επικρατεί χάος, θα ήθελα να μαγειρέψω κάτι αύριο - έχω επιθυμήσει να μυρίσει το σπίτι φαγητό- πρέπει να βγω για να πάω καθαριστήριο και σούπερ μάρκετ, αλλά το καθυστερώ..

Ένας φίλος μου έγραψε το πρωί πως όταν δεν έχω τα κέφια μου γράφω ωραία νοσταλγικά κείμενα, αλλά δεν έχω διάθεση ούτε καν αυτό να κάνω... Δεν έχω διάθεση να μοιραστώ σήμερα τίποτα περισσότερο από την εικόνα που έχω μπροστά μου... Η οθόνη του υπολογιστή μου με γραμματοσειρά Comic Sans MS, τα ροζ λεμονί χρώματα του γραφείου μου, τα μπιχλιμπίδια που συνήθως με κάνουν να χαμογελάω, ο κήπος έξω από το παράθυρο μου που λάμπει καταπράσινος και η τέντα που κρύβει τον ουρανό...

Και ένα τραγουδάκι να παίζει, μελαγχολικό αλλά ότι πρέπει για την περίσταση... Σαν μουσική τελεία...

Η εβδομάδα που μας πέρασε...

Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν από τις πιο γεμάτες ever.. Και από τις πιο... χορταστικές μια που κάθε μέρα τρώγαμε και μάλιστα σαν γουρουνάκια με αποτέλεσμα να πάει η δίαιτα μου κατά διαβόλου και από χτες να τρέφομαι μόνο με σαλάτες, μπας και καταφέρω να ξεφορτωθώ το 1.5 κιλό που πήρα.. Χαλάλι του όμως γιατί πέρασα σούπερ..

Την Τρίτη το βράδυ πήγαμε στην Fuga με ένα ζευγάρι φίλους. Θέλαμε να χαρούμε τον καταπράσινο κήπο όσο μας το επιτρέπει ακόμα ο καιρός και φεύγοντας συμφωνήσαμε όλοι πως είναι το καλύτερο ιταλικό εστιατόριο της πόλης by far και ένα από τα πιο αγαπημένα μας... Εγώ σε μια προσπάθεια να κρατήσω κάπως τα διατροφικά προσχήματα ξεκίνησα με μοτσαρέλα και ζελέ ντομάτας, αλλά το δεύτερο πιάτο μου ήταν μια βόμβα. Και γεύσης, και θερμίδων. Πένες αματριτσιάνα στημένες με τρόπο απολύτως καλλιτεχνικό και με γεύση πραγματικά υπέροχη..

Την Τετάρτη είχαμε αποφασίσει να μείνουμε σπίτι μια που την Πέμπτη φεύγαμε για ταξίδι στην Δυτική Μακεδονία αλλά όταν μας τηλεφώνησαν ο Τάσος και η Ίλια προτείνοντας μας να βρεθούμε στο Food Mafia for dinner δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να αλλάξουμε γνώμη. Για πρώτη φορά δοκίμασα το Momofuku chicken που ήταν καταπληκτικό όπως και ο κρασί μας που δεν έσκιζε μόνο από γεύση αλλά και από ετικέτα.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε σχετικά νωρίς για να προλάβουμε να κάνουμε στάση για lunch στο Λιτόχωρο. Ο Πάνος είχε ενθουσιαστεί με την κουζίνα του Γαστροδρομίου εν Ολύμπω από την πρώτη φορά που την είχε δοκιμάσει πριν από πέντε χρόνια και βέβαια, είχε δίκιο. Η σαλάτα με πατάτες, λαχανικά και κοτόπουλο σχάρας που επέμεινα να παραγγείλω ήταν ίσως η καλύτερη που έχω δοκιμάσει και οι λεμονάτοι κεφτέδες με πουρέ από πατάτες φούρνου ριγανάτες ένα ποίημα.. Στην δική μου, προσωπική λίστα προτιμήσεων του ταξιδιού, το Γαστροδρόμιο είναι το νούμερο ένα, έστω και με ελάχιστη διαφορά από τον Κοντοσώρο και τον Θωμά για τα οποία θα σας πω παρακάτω.

Το ξενοδοχείο Pantelidis που θα μας φιλοξενούσε βρισκόταν στην Πτολεμαϊδα και υπήρξε η δεύτερη ευχάριστη έκπληξη της εκδρομής μας.. Γιατί η αλήθεια να λέγεται, το εξωτερικό του το αδικεί κάπως. Τα δωμάτια όμως, όπως και οι κοινόχρηστοι χώροι του ήταν αναπάντεχα άνετα και καλόγουστα, και το πρώτο βράδυ κουρασμένοι όπως ήμασταν από την εξάωρη διαδρομή και χωρίς καμιά απολύτως διάθεση να κάνουμε οτιδήποτε άλλο από το να κοιμηθούμε νωρίς, δοκιμάσαμε και την σπεσιαλιτέ του που δεν ήταν άλλη από μια πολύ νόστιμη pizza!

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε με καιρό φθινοπωρινό. Το βράδυ έριξε μια γερή καταιγίδα οπότε όλα ήταν βρεμμένα, και έκανε και δροσιά.. Ευτυχώς είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου ζακέτες και ελαφρύ μπουφάν, και starάκια, και κάλτσες γιατί αλλιώς θα είχα ξεπαγιάσει. Και θα είχα χάσει και την ευκαιρία να πιω καφέ στο Νυμφαίο, στον υπέροχο κήπο του ξενώνα La Moara που ήταν η πρώτη βόλτα της μέρας.. Μαγεύτηκα πραγματικά από το εκπληκτικό τοπίο, από τα πετρόχτιστα σπίτια και τις καταπράσινες διαδρομές για περπάτημα μέσα στην φύση. Και αν δεν έκανε κρύο κανονικό, θα άραζα εκεί ευχαρίστως για πολύ περισσότερο από μια ώρα..

Το μεσημέρι το πρόγραμμα είχε Ξυνό Νερό και lunch στον Κοντοσώρο. Είναι εντυπωσιακό το πόσο μεγάλη προσπάθεια κάνουν αυτοί οι άνθρωποι για να καταφέρουν να διατηρήσουν τέτοιου είδους μαγαζιά σε περιοχές που όχι απλά δεν είναι τουριστικές αλλά που σε μερικές περιπτώσεις είναι practically in the middle of nowhere.. Καθίσαμε στην βεράντα μια που είχε βγει ήλιος και φάγαμε καταπληκτικά. Μια τοπική σπεσιαλιτέ με το παράξενο όνομα Σουτ Μακάλο, χοιρινό με σάλτσα από κόκκινο πιπέρι και πουρέ γλυκοπατάτας και μετά ριζότο με κολοκυθάκι, ξύσμα λεμονιού και χοιρινό καπνιστό, όλα εξαιρετικά. Όταν τελειώσαμε ήρθε και κάθισε μαζί μας και ό ίδιος ο chef- ιδιοκτήτης και μάλιστα μοιράστηκε μαζί μου το μυστικό του για τους τέλειους ζωμούς που είναι η βάση κάθε καλής κουζίνας, βάζοντας με σε mood για δοκιμές μόλις κρυώσει λίγο ο καιρός και εδώ... Στην συνέχεια με ξενάγησε στην υπόγεια κάβα και στον ξενώνα και έφυγα πραγματικά εντυπωσιασμένη. Χρειάζεται τεράστια αγάπη και ακόμα πιο τεράστια υπομονή και επιμονή για να κρατάς αυτό το επίπεδο, υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες.

Το βράδυ ήμασταν καλεσμένοι στην εκδήλωση "Οίνος, Γαστρονομία και Παράδοση, ένα ταξίδι στον κόσμο των γεύσεων, του κρασιού και των παραδόσεων της Δυτικής Μακεδονίας" που ήταν άλλωστε και η αφορμή γι΄αυτό το καταπληκτικό τετραήμερο. Η οικοδέσποινα μας Ολυμπία Παντελίδη, μια νέα κοπέλα με όραμα και με μεγάλη αποφασιστικότητα να το κάνει πραγματικότητα, κατάφερε να μαζέψει στο υπέροχο κτήμα της οικογένειας της τους βασικότερους παραγωγούς και παράγοντες της περιοχής, αλλά και πολύ κόσμο.. Στα όμορφα στημένα περίπτερα δοκιμάσαμε κρασιά, προϊόντα αλλά και φαγητά, ακούσαμε ενδιαφέρουσες ομιλίες και γενικότερα, το project στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία παρόλο που ήταν η πρώτη φορά.

Το επόμενο πρωί, η Ολυμπία μας είχε κανονίσει πρόγραμμα φουλ. Επίσκεψη στο οινοποιείο του Κτήματος Άλφα,

στην συνέχεια επίσκεψη στο οινοποιείο Καρανίκα,

και μετά ξενάγηση στην μονάδα επεξεργασίας πιπεριάς Φλωρίνης Ναουμίδη.

Καταπληκτική εμπειρία αν σκεφτήτε πως τα δύο οινοποιεία είναι εντελώς διαφορετικά, μια μεγάλη, μοντέρνα μονάδα και ένα μικρό εναλλακτικό κτήμα που φτιάχνει βιολογικό κρασί, και δυο εντελώς διαφορετικές απόψεις πάνω στο ίδιο θέμα. Όπως άλλωστε μεγάλη αποκάλυψη ήταν και ο τρόπος με τον οποίο καπνίζονται και ξεφλουδίζονται οι πιπεριές, όλα με το χέρι και εντελώς παραδοσιακά και κάθε ένας από τους ψήστες ψήνουν 250 κιλά πιπεριές την μέρα!!!!!!!

Αργά το μεσημέρι, πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο της οικογένειας Ναουμίδη που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Βεγορίτιδας, με υπέροχη θέα. Δοκιμάσαμε πέστροφα που είναι η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού και πρσέξαμε να φάμε λίγο μια που το βράδυ είχαμε συνέχεια...

Μετά από έναν διώρο ύπνο γιατί ήμασταν πραγματικά ερείπια μετά από τόσες βόλτες, ξεκινήσαμε για το Σκλήθρο. Το οποίο είναι εντελώς και απολύτως μέσα στην μέση του πουθενά. Αφού περνάς μια μισάωρη διαδρομή μέσα από κατασκότεινο δρόμο γεμάτο πινακίδες που σε προειδοποιούν να προσέχεις τους λύκους και τις αρκούδες που κυκλοφορούν στην περιοχή (!!!!!!!!) φτάνεις επιτέλους στην ταβέρνα Θωμάς που με το που βλέπεις τα φώτα θέλεις απλά να κατέβεις από το αυτοκίνητο και να φιλήσεις το χώμα από την χαρά σου που βρέθηκες σε κάποιου είδους πολιτισμό. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη μου όταν, περνώντας το κατώφλι βρέθηκα σε μια μίνι.... Σπονδή, έστω και στο πιο ρουστίκ της. Ροτόντες με λινά τραπεζομάντηλα, άνετες πολυθρόνες, πιάνο, τζάκι, πίνακες, ταπετσαρίες, πολυέλαιοι.... Μέχρι και iPad για την παραγγελεία των κρασιών έχει, αυτό σας λέω μόνο.. Για τον Θωμά είχα ακούσει πολλά, και από τον Πάνο εδώ και χρόνια που μας έψηνε να κάνουμε αυτή την εκδρομή - ναι είχε δίκιο και ναι, είμαστε χαζοί που δεν τον ακούμε- και από διάφορους της περιοχής τις προηγούμενες μέρες. Ένα από τα διασημότερα πιάτα του είναι το σνίτσελ οπότε καταλαβαίνετε πως δεν είχα μεγάλη δυσκολία στην παραγγελία. Λατρεύω τα σνίτσελ και σιγά μην έχανα την ευκαιρία... Και ήταν όντως πεντανόστιμο, σκεπασμένο με λιωμένο κίτρινο τυρί και μια πικάντικη σάλτσα on the side, που με έκανε να γλύφω τα δάχτυλα μου. Πριν από αυτό είχε φτάσει στο τραπέζι ένα σαγανάκι απο τυρί μπάτζο με γλυκό του κουταλιού σύκο που πραγματικά, ακόμα και τώρα που το γράφω, μου τρέχουν τα σάλια στην ανάμνηση και μόνο...

Την επόμενη μέρα το πρωί, Κυριακή δηλαδή, μαζέψαμε τις βαλίτσες μας και ξεκινήσαμε για Αθήνα. Με μια μικρή στάση στις Ράχες για καφέ και ξέπιασμα ( όπου συναντήσαμε ξανά το καλοκαίρι, δίπλα στην θάλασσα) η επιστροφή μας πήρε σχεδόν έξι ώρες ξανά, κυρίως γιατί και στο πήγαινε και στο έλα, συναντήσαμε στο πέταλο του Μαλιακού φορτηγά που σέρνονταν και μας πήγαν καρότσι σπάζοντας μας τα νεύρα. Κουραστικό ταξίδι, αλλά να σας πω κάτι? Σχεδιάζω από τώρα να το ξανακάνω σύντομα, με παρέα αγαπημένων φίλων, γιατί ειδικά χειμώνα, πρέπει να είναι η απόλυτη τελειότητα. Να κάνει κρύο, να έχει και χιόνι - αλλά χωρίς να κινδυνεύουμε να αποκλειστούμε, να είναι παντού αναμμένα τα τζάκια και να τρώμε αυτά τα καταπληκτικά φαγητά και να πίνουμε αυτά τα υπέροχα κρασιά... Μην σας πω ότι, μια που τα γενέθλια μου πέφτουν Γενάρη μεν αλλά μέσα στις Αλκυονίδες μέρες δε, έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως αυτός θα ήταν ίσως ο τέλειος τρόπος για να κλείσω τα 50 μου..  Για να δούμε..

Τέλος, στα highlights του ταξιδιού πρέπει να αναφέρω το καταπληκτικό X3 που μας παραχώρησε ευγενικά η BMW, 

τον υπέροχο χαδιάρη σκυλάκο που μας έκανε παρέα στον καφέ στο Νυμφαίο και που δυστυχώς δεν έμαθα ποτέ το όνομα του

και την πιο απίστευτη λιχουδιά. Μπισκότα γεμιστά με λουκούμι τριαντάφυλλο της εταιρίας Χανόγλου..