Απολογισμός και New Year's resolution.....

Το 2010...

Ήταν μια χρονιά πάρα πολύ δύσκολη.. Αλλά με όμορφες μέρες...

Είδαμε την ζωή μας να αλλάζει δραματικά.. Σε επαγγελματικό κυρίως επίπεδο και το θεωρώ άθλο και κυρίως τεράστια μας μαγκιά που δεν το αφήσαμε να μας πάρει μπάλα και προσωπικά...

Έβαλα στην ζωή μου καινούριους ανθρώπους περισσότερο από ποτέ.. Για κάποιους το μετάνοιωσα, για κάποιους άλλους ευχαριστώ την καλή μου τύχη...

Πέρασα ένα πρόβλημα υγείας που παρόλο που αποδείχτηκε τελικά μικρό, με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα και να κάνω πάλι focus στα σημαντικά και όχι τα ασήμαντα...

Μαγείρεψα πολύ και με μεγάλη επιτυχία.. Έκανα τα περισσότερα τραπέζια στο σπίτι ever, τελειοποίησα την English pie μου αλλά κατάφερα και να χαλάσω δύο στα δύο φαγητά του μενού της παραμονής χριστουγέννων...

Γιόρτασα τα ωραιότερα γενέθλια της πενταετίας στο Sea Satin.. Με τους περισσότερους  αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου γύρω μου, με τραγούδια, χορούς και γέλια και το "Αχ κορίτσι" μου αφιερωμένο όπως πάντα εξαιρετικά, και μάλιστα δυο φορές μέσα στο ίδιο βράδυ.. Μια από τον Μάνο και μια από τον Μιμάκο μου...

Έκλαψα πολύ αλλά γέλασα ακόμα περισσότερο... Τους τελευταίους ειδικά μήνες χρειάστηκα την Πολυάννα μέσα μου να δουλεύει υπερωρίες για να τα καταφέρω αλλά τελικά, ο χρόνος θα φύγει χαμογελαστά...

Απογοήτευσα ανθρώπους που αγαπάω πολύ, και με απογοήτευσαν άνθωποι που αγαπάω πολύ... Το σύμπαν φέρνει ισορροπίες στην ζωή με τον δικό του, παράξενο τρόπο... Στο τέλος όμως, κερδίζει πάντα η αγάπη..

Ταξίδεψα στο Λονδίνο περισσότερο από ποτέ... Και να που όπως ήρθαν τα πράγματα, υπήρχε και απώτερος λόγος μια που σύντομα θα είναι η καινούρια μας πόλη...

Δέθηκα με φίλους καρδιάς, ακόμα περισσότερο... Στα δύσκολα, τα δικά μας αλλά και των άλλων, φαίνεται τελικά ποιος είναι εκεί και νοιάζεται και ποιος είδε απλά φως και μπήκε...

Έκανα ένα ακόμα τατουάζ, το δεύτερο μου.. Κέντησα στο χέρι μου τα δυο πιο αγαπημένα ονόματα της ζωής μου...

Πήρα αποφάσεις πολύ δύσκολες και έκανα επιλογές με βάση τα όσα έμαθα τόσα χρόνια στον Χοϊμέ και όχι αυτά που μου έλεγε το ένστικτο μου... Δεν ξέρω ακόμα αν έχω κάνει σωστά ή λάθος, θα το δείξουν ο καιρός και η ζωή.. Ξέρω μόνο πως για μια φορά στην ζωή μου φέρθηκα σαν μεγάλη και όχι σαν παιδάκι και συνειδητοποίησα πόσο δίκιο έχω που αρνούμαι να μεγαλώσω...

Άκουσα την ψυχή μου προσεκτικότερα από ποτέ αλλά δεν της έκανα όλα τα χατήρια.. Γι΄αυτό και το παιδάκι μέσα μου, τελευταία μοιάζει πολύ λυπημένο..

Ερωτεύτηκα τρελλά αλλά κανείς δεν παράτησε παράσταση στο Ηρώδειο για μένα φέτος, οπότε.... :-)

Φοβήθηκα, πανικοβλήθηκα, και έχασα την μπάλα παραπάνω από μια φορά...

Είπα πολλά σ' αγαπάω και πολλές συγγνώμες, ευτυχώς πάντα και μόνο εκεί που άξιζε...

Μοιράστηκα υπέροχες στιγμές με τους άντρες της ζωής μου και τους φίλους μου, είδα το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα σε μια βεράντα στο Σούνιο και έκανα το ωραιότερο μπάνιο  του καλοκαιριού στο Σωστάκι αρχές Ιουνίου...

Το 2011...

Θέλω....

Να μηδενίσω πολλά κοντέρ... Το έχω ανάγκη, το θέλω πολύ και θα το καταφέρω..

Να κάνω μαθήματα μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής.. Οπωσδήποτε...

Να τελειώσω το βιβλίο μου εγκαίρως για να είναι στα ράφια των βιβλιοπωλείων το Πάσχα...

Να μετακομίσω...

Να κάνω δίαιτα... ( το γράφω κάθε χρόνο και δεν το κάνω φυσικά, αλλά το θεωρώ κάτι σαν γούρι οπότε το ξαναλέω...) Και γυμναστική...

Να αφιερώσω ακόμα περισσότερο χρόνο στο παιδί μου.. Που όσο περνάει ο καιρός με κάνει όλο και πιο περήφανη...

Να μείνω σε επαφή με τα συναισθήματα μου.. Και συνεχίσω να τα εκφράζω ειλικρινά, χωρίς φόβο, χωρίς εγωισμό και χωρίς ντροπή...

Να ξανανοίξω το σπίτι στο νησάκι.. Ειδικά που θα αρχίσει να μου λείπει ο ήλιος επιτακτικά...

Να κάνω άλλο ένα τατουάζ.. Το τελευταίο...

Να ξεκινήσω μια καινούρια υπέροχη περιπέτεια παρέα με τον πιο αγαπημένο μου συμπαίκτη και τον πιο πιστό μου συνένοχο στην ζωή...

Να μάθω να φτιάχνω αυγολέμονο...

Να μακρύνω τα μαλλιά μου κι άλλο...

Να συνεχίσω να λέω στους ανθρώπους της ζωής και της καρδιάς μου πόσο πολύ τους αγαπώ όσο πιο συχνά γίνεται..

Να κατακτήσω μια καινούρια, δύσκολη πόλη...

Να αρχίσω να περπατάω πιο πολύ, αναγκαστικά...

Να βάλω στόχους που ελπίζω να μην (ξανα) βαρεθώ να τους πετύχω...

Να κάνω (ίσως) το πρώτο μου botox...

Να κερδίσω αυτά που έχασα. Ή τουλάχιστον αυτά που μου είναι πολύ σημαντικά..

Να αφήσω πίσω μου μια ζωή που έχω παλέψει πολύ να την φέρω εδώ, ελπίζοντας πως όλα θα είναι για καλό...

Να κάνω τουλάχιστον δύο μαθήματα με τον Γιάννη μέσα στον Ιανουάριο..

Να θυμάμαι πιο συχνά την αξία των μικρών πραγμάτων και την Βέρα Κρουζ...

Να γελάσω πολύ, να ζήσω με πάθος, να κυνηγήσω τα όνειρα μου, να αφεθώ στις περιπέτειες και να αδράξω τις ευκαιρίες.. Όπως κάνω πάντα...

Να είμαι πάντα "εκεί" για τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί, πολύτιμοι και αγαπημένοι.. 

Να μείνω ξανθιά, γελαστή και αισιόδοξη...

Και βέβαια, να είμαι εδώ, στην πιο αγαπημένη και υπέροχη διαδικτυακή γειτονιά και παρέα για να μοιράζομαι μαζί σας όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή και την καρδιά μου και μπορούν να γραφτούν σ΄αυτό το ημερολόγιο... Καλή χρονιά σε όλους εύχομαι, με υγεία πάνω απ΄όλα, με αγάπη, με τύχη, με χαμόγελα, με έρωτες, με αγαπημένους ανθρώπους ολόγυρα και με επιτυχίες παντού.. Και επειδή όπως όλα δείχνουν μας περιμένει μια δύσκολη χρονιά, να θυμάστε πάντα πως οι δυσκολίες είναι αυτές που μας πάνε παρακάτω πιο δυνατούς και πιο "σοφούς", ειδικά όταν καταφέρνουμε να σταθούμε καλοί καπετάνιοι στις φουρτούνες... Πολλά, πολλά φιλιά και να περάσετε υπέροχα!!!!!!!


Υ.Γ. Το τραγούδι είναι από την Evita με το Μαντονάκι και μπορεί να είναι λίγο μελαγχολικό αλλα τα lyrics με εκφράζουν κάτι παραπάω από απόλυτα... :-)))

Εικόνες μιας μέρας που δεν ήταν σαν τις άλλες...

Πρωινός καφές με την μαμά μου και την Γεωργία στο Common Secret... Γελάμε πολύ, λέμε ιστορίες από παλιά, και φεύγοντας παίρνω μελομακάρονα και κουραμπιέδες για το σπίτι... Το gingerbread house μου δεν είναι ακόμα έτοιμο... :-(

Περνάμε από την Μάρθα για μια καλημέρα.. Αγκαλιές και βιαστικά φιλιά γιατί έχει κόσμο στο μαγαζί.. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την παραμονή και θέλω και εγώ αρβυλάκια με φιόγκους στο πλάι...

Επόμενη στάση στον Βαγγέλη.. Μπαίνω απεριποίητη και με το μαλλί της τρελής και βγαίνω αστραφτερή και ανεβασμένη.. Και με άψογο, μαύρο μανικιούρ.. Ο Αλέκος μου δίνει συμβουλές για το τατουάζ μου - εκείνος έχει οκτώ και εγώ ετοιμάζομαι για το τρίτο,  ένα αστέρι στο πλάι του λαιμού μου - και ο Βαγγέλης με αποχαιρετά με μια μεγάλη αγκαλιά και ένα φιλί λίγο πριν φύγει για το αεροδρόμιο...

Μεσημέρι στο Golden Hall με την Γεωργία ξανά.. Πίνουμε καφέ στον Πλατή και λέμε τα δικά μας με συνοδεία μικρά σαντουϊτσάκια και μακαρόν... Βρίσκω το ιδανικό δώρο για τον Στέλιο, ανταλάσσουμε κουτσομπολιά, κάνουμε σχέδια και της δίνω οδηγίες χρήσης για μερικές μέρες αργότερα...  Και οταν της αναπτύσσω τα σχέδια μου για το μέλλον εκείνη ξεκαρδίζεται... 

Απόγευμα στο σπίτι και ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα αλλάζει τις ισορροπίες.. Προς το καλύτερο... Happy, happy, happy... Το καλύτερο δώρο που μπορούν να σου κάνουν είναι προοπτική...

Λίγο αργότερα ο Μάνος μου λέει νέα που τα περίμενα με ανυπομονησία.. Η χρονιά που μπαίνει φέρνει μεγάλες αλλαγές και εγώ αντί να φοβάμαι όπως θα έπρεπε είμαι πιο σίγουρη από ποτέ και έτοιμη να ριχτώ στην καινούρια περιπέτεια με τα μούτρα.. Αδρεναλίνη και τα κοντέρ μηδενίζουν... Ξανά...

Βράδυ στο Ψωμί κι Αλάτι.. Υπέροχη παρέα, η Δέσποινα με τον Ερρίκο έχουν έρθει από την Ουάσινγκτον, η Γεωργία από το Μοντρέ και εμείς... από λίγο πιο κάτω...:-) Ανταλάσσουμε δώρα και ευχές, γελάμε, τρώμε νόστιμα και τσουγκρίζουμε ποτήρια με κόκκινο κρασί... Το αγόρι με τα μπλέ σήμερα φοράει μωβ, υπογράφει το βιβλίο της Δέσποινας και αποχωρεί νωρίς γιατί είχε φουλ πρόγραμμα και κουράστηκε το χρυσό μου.. Έτσι ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει και μπαίνουν αγαπημένοι φίλοι από το νησί... Δίνουμε ραντεβού με τον Δημήτρη αύριο το μεσημέρι στο Ivy για καφέ και "σάλια" όπως λέμε το κουτσομπολιό στο χωριό μας... Άλλη μια όμορφη έκπληξη της μέρας... Στο μεταξύ ο Μάνος έχει βαλθεί να αποκαταστήσει την Γεωργία και μόνο που δεν την καταβρέχει με το λάστιχο... Στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας στο σπίτι σκέφτομαι πόσα όμορφα πράγματα έφερε στην ζωή μου το blogging... Μαγικό...

Στο σπίτι ο Άρις χαζεύει στον υπολογιστή του και ο Droopy του κάνει παρέα ξαπλωμένος αναπαυτικά στο κρεβάτι του με το κεφάλι ακουμπισμένο στο μαξιλάρι... Μόνο που δεν έχει σκεπαστεί με το πάπλωμα... Ακόμα... Τα σιγουριάς τα υλικά είναι εδώ, μέσα σε αυτούς τους τοίχους και εκεί έξω, στην αγάπη που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για μένα και το ξέρουν γιατί φροντίζω να τους το λέω και να τους το δείχνω με κάθε τρόπο, ακόμα και όταν τους απογοητεύω ή τους πληγώνω... 

Η ενοχή μπορεί να είναι όντως ακριβό συναίσθημα αλλά η συγγνώμη είναι πράξη αγάπης και θάρους..Και γι΄αυτόν που την ζητάει και γι΄αυτόν που την αποδέχεται γενναιόδωρα και χωρίς στεγανά...

Καληνύχτα και καλημέρα... Και φιλιά πολλά...

Υ.Γ. Σήμερα το τραγούδι είναι αγαπημένο και η εικόνα αισιόδοξη... Είμαι χαρούμενη, πέρασα όμορφα και όλα μοιάζουν να μπαίνουν σιγά σιγά στην σωστή τους θέση...

Crappy Christmas...

Έχω υποσχεθεί πως δεν θα γκρινιάξω μέχρι την πρωτοχρονιά αλλά μου είναι όλο και πιο δύσκολο να κρατήσω την υπόσχεση μου.. Τα φετινά Χριστούγεννα ήταν τα χειρότερα που έχω περάσει εδώ και χρόνια... Έμεινα με το αυτοκίνητο την παραμονή μέσα στην μέση του δρόμου με το port baggage φορτωμένο σακούλες από τον Θανόπουλο και περίμενα δύο ώρες την Express Service για να έρθει να το ρυμουλκήσει μέχρι το συνεργείο..  Στην συνέχεια  το ένα τραπέζι κατέληξε σε παντελή αποτυχία με δύο στα δύο φαγητά χάλια  - η κολοκυθόσουπα για την οποία παιδεύτηκα απίστευτα ήταν λιγότερο και απο μέτρια ενώ το ιταλικό παστίτσιο που το έχω κάνει εκατό φορές τέλειο διαλύθηκε μόλις το έκοψα και το φάγαμε με κουτάλια της σούπας- και ελπίζω η πεθερά μου που ήταν καλεσμένη να μην πίστεψε πως το έκανα επίτηδες για να της στην σπάσω... Το ίδιο βράδυ αρρώστησα με 39 πυρετό και αναγκάστηκα να ακυρώσω το τραπέζι που είχα κανονίσει για τις 26 του μηνός... Και κατέληξα να περάσω το τριήμερο στο κρεββάτι και όχι με τον σωστό τρόπο...  Θέλετε κι άλλα? Ε, δεν έχει αλλά αυτά νομίζω πως φτάνουν και περισσεύουν... 

Δεν ξέρω ποιος με μούτζωσε αλλά πραγματικά νοιώθω σαν να με έχει πατήσει οδοστρωτήρας... Και προσπαθώ να αλλάξω mood και να το πάρω αλλιώς γιατί έχω και άλλα δικά μου που δεν είναι της παρούσης - και θα τα καταφέρω ελπίζω in due time - αλλά προς το παρόν το μόνο που θέλω είναι να κουκουλώνομαι από νωρίς με το παπλωματάκι μου και να αφήνω τα όνειρα μου να με ταξιδεύουν...

Κατά τα άλλα, ήπια καφέ με την Δέσποινα και την Doris στο Golden Hall, σήμερα ήρθε και η Τζίτζι, και αύριο πάω κομμωτήριο για ρεκτιφιέ μπας και φτιάξει λίγο το κέφι μου.. Και θα είναι έτοιμο και το gingerbread house που έχω παραγγείλει και θα το φωτογραφήσω για να σας το δείξω γιατί είναι πολύ, πολύ όμορφο... 

Μου αφιέρωσε και ένας φίλος από τα παλιά ένα υπέροχο τραγούδι και με έκανε να χαμογελάσω, δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω τον Θοδωρή που ήρθε από το Λονδίνο με τις πίτες μου, μίλησα με τον Πέτρο μετά από καιρό και ένοιωσα τύψεις γιατί χάνομαι από την ζωή ανθρώπων που αγαπάω πάρα πολύ αφήνοντας τα δικά μου να με παρασύρουν,  ο Ζ. με παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο και μου λέει χαζά για να γελάω - τι υπέροχος τρόπος να δείχνεις σε κάποιον πόσο τον αγαπάς και τον νοιάζεσαι-, αύριο έχει τα γενέθλια της η Μαρία, ετοιμάζω το τραπέζι της παραμονής της πρωτοχρονιάς και εύχομαι από μέσα μου να σπάσει η γκαντεμιά και να πάνε όλα σούπερ - θέλω πολύ να περάσουμε υπέροχα και να μπει η καινούρια χρονιά με αγαπημένους ανθρώπους γύρω μου και γέλια και χαρά- τρέχω για τα τελευταία δώρα, και ελπίζω ο Άη Βασίλης να μου φέρει αυτό που του ζήτησα, ένα  και μοναδικό δώρο για φέτος, που το θέλω με όλη την δύναμη της ψυχής μου και περιμένω να δω αν θα έρθει τελικά... Υπάρχει ένα κενό που πρέπει να γεμίσει για να ισορροπήσουν όλα σωστά.. Και σαν γνήσια Πολυάννα, κόντρα σε όσα έγιναν και μου χάλασαν μια γιορτή που την περίμενα σαν ανυπόμονο παιδάκι τόσον καιρό τώρα, και κόντρα στην διάθεση μου που είναι εντελώς αντίθετη με αυτή που θα έπρεπε, ελπίζω πως την τελευταία στιγμή, στην τελευταία στροφή, το σύμπαν θα μου στείλει αυτό που έχει ανάγκη η καρδιά μου για να χαμογελάσει ξανά... Για να δούμε... 

Υ.Γ. Το ξέρω πως τα σημαντικότερα τα έχω.. Υγεία για μένα και τους ανθρώπους που αγαπάω, τον άντρα μου και το παιδί μου δίπλα μου, την μαμά μου, φίλους που με αγαπάνε και με νοιάζονται και μια ζωή με πολύ γέλιο και πολλή συντροφικότητα για τα όμορφα και τα άσχημα... Και δεν παραπονιέμαι, θα ήμουν άδικη και αγνώμων και δεν είμαι τίποτα από τα δύο... Απλά υπάρχει και κάτι ακόμα που μου λείπει.. Και μου λείπει πολύ...

Φιλιά πολλά σε όλους... 

Φωτογραφία αστεία για να φτιάξω λίγο την ατμόσφαιρα, και το τραγουδάκι που λέγαμε.. Το δεύτερο καλύτερο που μου αφιέρωσαν φέτος τα Χριστούγεννα... 

Το grinch των (εκδοτικών) Χριστουγέννων....

Και μετά μου λέτε να μην πιστεύω στα παραμύθια... Αφού το grinch υπάρχει και μάλιστα με σάρκα και οστά... Και φέτος έκλεψε την χαρά της αναμονής μου για τον νικητή του Master Chef ανακοινώνοντας τον μια εβδομάδα νωρίτερα στο People με εξώφυλλο, τίτλο τεράστιο, και - αν γλύτωσε κανείς και δεν το είδε-  με ανακοινώσεις στο Nitro κάθε δέκα λεπτά.. "Ο.... νικητής του Master Chef μιλάει αποκλειστικά στο περιοδικό μας"... Και μέσα ρεπορτάζ κανονικό.. Ποιος κέρδισε στην πρώτη δοκιμασία, ποιος στην δεύτερη και ποιος στην τρίτη, τι είπε ο Λαζάρου και τι ο Σκαρμούτσος, πότε σούφρωσε τα χειλάκια η μπουμπούκα.. Μόνο τι χρώμα πουκάμισο φορούσε το αγόρι με τα μπλε δεν μας είπε γιατί δεν ξέρει το παιχνίδι μας... 

Πως ήταν παλιά κάτι κακιασμένες ταξιθέτριες στα σινεμά που αν δεν τους έδινες καλό πουρμπουάρ σου έλεγαν το τέλος της ταινίας για να στην σπάσουν? (οκ, δεν το έχω ζήσει αυτό, δεν είμαι τόσο αρχαία, αλλά έχω ακούσει να το διηγείται η μαμά μου...) Έ, έτσι ακριβώς και ο Θείος... Θύμωσε που το δικό του το show στον Alpha πάει άπατο από τηλεθεάσεις και είπε να μας την σπάσει χαλώντας μας την έκπληξη του show που πάει σφαίρα στο Mega.. Και έτσι θα τον δω τον τελικό μεθαύριο  -όπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι- αλλά με την μισή χαρά μια που πρόλαβε ο Αρτέμης Μάτσας των εκδοτών να μας σφυρίξει τα νέα από νωρίς... Και μετά αναρωτιούνται μερικοί γιατί δεν ταίριαξαν οι χημείες μας και δεν πήγε καλά η συνεργασία μας... Πως να αντέξω η γυναίκα δηλαδή? Μια πριγκίπισσα και ένας παλιοκαλικάντζαρος (και μάλιστα κανονικός, όχι το αγόρι μου το λατρεμένο και το χαριτωμένο που του κάνω πλάκα καμιά φορά) μπορούν να κάνουνε χωριό? Jamais των jamών!!! Πάλι καλά να λέτε που οι δυνάμεις μου - στα μαγικά- είναι περιορισμένες γιατί με τα νεύρα που τον έχω  άνετα θα τον μεταμόρφωνα σε μια κολοκύθα να! μετά συγχωρήσεως... Να φτάνει για τριάντα μερίδες σούπα... 

Κατά τα άλλα τα Χριστούγεννα εγώ τα πέρασα με πυρετό και μαγειρικές αποτυχίες αλλά είχαν και τις καλές τους πλευρές... Περισσότερα νέα από αύριο, προς το παρόν φιλιά πολλά σε όλους, χαμόγελα και ευχές...:-)

Merry Christmas Everybody!!!

Οι μέρες περνάνε και τα Χριστούγεννα είναι μόλις δυο μέρες μακριά.. Και τα blogs αδειάζουν σιγά σιγά, άλλοι φεύγουν και άλλοι τρέχουν, είναι μια εποχή που κάθε χρόνο χανόμαστε για λίγο για να ξαναβρεθούμε με την αρχή του καινούριου χρόνου και να ανταλλάξουμε εικόνες, στιγμές και ευχές...

Έτσι και εγώ, επειδή τις επόμενες μέρες θα πνίγομαι στην κυριολεξία για να ετοιμάσω τα τραπέζια μου και για να προλάβω όλες μου τις δουλειές και  όλα μου τα ψώνια, λέω να σας ευχηθώ από σήμερα... Να περάσετε λοιπόν υπέροχα Χριστούγεννα, με όσους αγαπάτε γύρω σας, με υγεία πάνω απ΄όλα, με χαμόγελα, και με κέφι κόντρα τους καιρούς και τις συνθήκες... Και μην ξεχνάτε πως το μεγαλύτερο και το πιο πολύτιμο δώρο είναι να λέμε στους ανθρώπους της ζωής μας πόσο πολύ τους αγαπάμε.. Και να τους το δείχνουμε... Φιλιά πολλά σε όλους, και θα τα ξαναπούμε σίγουρα πριν την Πρωτοχρονιά γιατί έχουμε και το New Year's resolution μπροστά μας, μην το ξεχνάμε...:-)))

Personalize funny videos and birthday eCards at JibJab!

Tattoo day....(Updated)

Ήρθε η ώρα λοιπόν να κάνω και εγώ στον εαυτό μου το χριστουγεννιάτικο του δώρο... Έντεκα η ώρα το πρωί ήμουν στο Sake Tattoo στο Χαλάνδρι, με το σχέδιο στο χέρι αλλά χωρίς τον Άρι ο οποίος αφού μου έκανε το κονέ με τους κολλητούς του και ενώ μου είχε πει πως θα ερχόταν μαζί για support, ξενύχτησε χτες και σήμερα όταν πήγα να τον ξυπνήσω απλά γύρισε πλευρό.. Βέβαια, μια χαρά πήγαν όλα, ο Στέργιος που με ανέλαβε αποδείχτηκε  αστέρι - real artist και με πολύ ελαφρύ χέρι μάλιστα -  και μισή ώρα αργότερα ήμουν έτοιμη.. Και πανευτυχής.. 

(Ο Στέργιος επί το έργον..)

Το tattoo μου έγινε σούπερ, ακριβώς όπως το είχα φανταστεί και θα σας το δείξω αργότερα γιατί ακόμα το χέρι μου είναι τυλιγμένο σε wrap και ψιλοκοκκινισμένο... Να σας πω απλά πως αποφάσισα τελικά αντί για το όνομα του Άρι να χτυπήσω μαζί και το όνομα του Μάνου - μου φάνηκε only fair να έχω τα δυο πιο αγαπημένα ονόματα της ζωής μου κεντημένα στο χέρι μου- και ναι, το ξέρω πως έχω και έναν ακόμα λατρεμένο άντρα εδώ αλλά αφενός το Droopy στα αραμαϊκά βγαίνει χάλια, αφετέρου έπρεπε το τατουάζ να φτάσει μέχρι το μπράτσο μου και θα έδειχνα σαν τον Ποπάϊ... 

 (Et voila! Είναι λίγο γυαλιστερό από την Bepanthol και αρκετά έντονο - για δεκαπέντε περίπου μέρες θα βγάζει χρώμα μέχρι να φτάσει στην κανονική του απόχρωση που θα είναι πιο θαμπή - αλλά έχετε μια εικόνα...)

Αυτά για σήμερα, καλημέρα σε όλους, χαμόγελα και φιλιά, και .... τρεις μέρες για τα Χριστούγεννα, ναι? Πάμε με κέφι και με μπρίο...

200.000 κλικ...

Παρά κάτι προς το παρόν, αλλά μέσα στην ημέρα το νούμερο θα έχει συμπηρωθεί και το βρίσκω άκρως εορταστικό... Από τις 21 Φεβρουαρίου του 2009 που εγκατέστησα αυτόν τον  συγκεκριμένο πολύχρωμο μετρητή μέχρι σήμερα, 200.000 unic visitors - περίπου 600 την ημέρα πια τις καθημερινές και 450 τα σαββατοκύριακα- ότι κι αν σημαίνει αυτό, δεν είναι καθόλου κακό σκορ... Κυρίως γιατί επιβεβαιώνει αυτό που ανακαλύπτω και μέσα από τα διάφορα μέηλ που παίρνω κάθε μέρα.. Πως πέρα από εσάς που σχολιάζετε δηλαδή, διαβάζουν και αρκετοί άλλοι άνθρωποι το blog, αλλά προτιμούν να δίνουν το παρόν με διαφορετικούς τρόπους ή να μην το δίνουν  και καθόλου... 

Για να μην επαναλαμβάνω αυτά που έχω γράψει τόσες φορές ήδη, αυτό που έχει σημασία τελικά είναι πως μέσα από αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο δημιουργήθηκε μια παρέα.. Που μεγαλώνει όσο περνάει ο καιρός, που δένεται, που γίνεται συνήθεια καλή και αγαπημένη και για μένα αλλά και για σας και πολύ σας ευχαριστώ γι΄αυτό, και που πολλές φορές με έχει συγκινήσει στην πορεία αυτών των πέντε χρόνων που ασχολούμαι με το blogging.. Όχι μόνο τις φορές εκείνες που φορτισμένη από διάφορα αποφάσισα να σταματήσω προκαλώντας πραγματικές επιθέσεις αγάπης, ούτε όταν με υπερασπιστήκατε με πάθος απέναντι σε ανώνυμες και επώνυμες επιθέσεις.. Με συκγινήσατε και εξακολουθείτε να με συγκινείτε και κάθε φορά που μου δείχνετε πως συμμετέχετε με την καρδιά σας σε αυτό το διαδικτυακό μας πάρε- δώσε, είτε με τα σχόλια σας, είτε με τις παρατηρήσεις σας, είτε με την βοήθεια σας όπως προχτές με το parsnip... Ακόμα περισσότερο, όταν μέσα από τα μέηλ σας μοιράζεστε μαζί μου τους προβληματισμούς σας και ζητάτε την γνώμη μου.. Σας απαντάω πάντα μέσα από την καρδιά μου, σαν να μιλούσα με φίλες και φίλους μου παρόλο που μπορεί να μην γνωριζόμαστε, και ελπίζω κάθε φορά πως βοηθάω έστω και ελάχιστα, έστω και για να αλλάξετε λίγο το κέφι σας ή να δείτε τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά... Και επειδή δεν είμαι ούτε επαγγελματίας σύμβουλος ούτε ψυχολόγος, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην έχω κάνει λάθος ποτέ και για κανέναν σας.. Ή και αν έχω κάνει, να μου το έχετε συγχωρήσει...

Και τελικά, παρόλο που η ζωή όλων μας είναι εκεί έξω και όχι εδώ μέσα, είναι απίστευτο και πολύ τρυφερό το πως ένα απρόσωπο μέσο όπως το internet, και ένας άχαρος τρόπος όπως είναι αυτός ο καθημερινός μονόλογος, γίνεται με τον καιρό επικοινωνία σε επίπεδο προσωπικό, και παρέα,  και φιλία κάποιες φορές, και συζήτηση, και δέσιμο, και γέλιο και κλάμα.. Και επειδή δεν υπάρχουν συνταγές ή μυστικά, νομίζω πως αυτό συμβαίνει γιατί προσπαθώ και εγώ να είμαι και εδώ, μέσα στο blog μου, αυτό που είμαι και έξω, στην κανονική μου ζωή.. Υπογράφωντας το επωνύμως και αφήνοντας κάθε μέρα μέσα από τις λέξεις, ένα κομματάκι από την ψυχή μου... Δεν κρύβομαι - όταν είμαι down γράφω down και όταν είμαι χαρούμενη γράφω ροζ -  δεν λογοκρίνω τις σκέψεις μου, δεν φοβάμαι να εκτεθώ, δεν μασάω τα λόγια μου όταν θυμώνω,  και δεν με νοιάζει να τσαλακώσω την όποια εικόνα μπορεί να έχετε για μένα... Στην τελική, what you see is what you get και αυτό είναι μια τίμια "συναλλαγή" ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ... :-)

Για όλες τις υπέροχες στιγμές που μου έχετε χαρίσει λοιπόν μέχρι σήμερα, αλλά και γι΄αυτές που θα έρθουν στο μέλλον, σας ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ... Μέσα από την καρδιά μου... Καλημέρα και φιλιά σε όλους!!!!

Υ.Γ. Ένα τέτοιο ποστ δεν θα μπορούσε να εκονογραφηθεί παρά μόνο με κάτι γιορτινό και μαγικό.. Όπως οι βιτρίνες του Bloomingdales στην Νέα Υόρκη ας πούμε.. Όσο για το τραγουδάκι, ε, εορταστικό θα είναι κι αυτό...:-)) Frank forever λοιπόν και μην ξεχνιόμαστε... Σε τέσσερις μέρες θα είναι Χριστούγεννα!!!!

Πέντε μέρες για τα Χριστούγεννα...

Πρωινό ξύπνημα και δεκάδες δουλειές που πρέπει να γίνουν.. Μπήκαμε στην τελική ευθεία πια, τα χριστούγεννα είναι μόλις πέντε μέρες μακριά... Εχτές το βράδυ στο σπίτι της Λ. περάσαμε πραγματικά υπέροχα... Έδωσε ρέστα η φιλενάδα μου στην διακόσμηση και το table setting, το φαγητό ήταν εξαιρετικό και η παρέα σούπερ.. Γελάσαμε, διηγηθήκαμε ιστορίες, έσβυσε και τα κεράκια της και μας πήρε η νύχτα κανονικά, ξεκολλημό δεν είχαμε όλοι...

(Λεπτομέρειες από το γιορτινά στολισμένο σπίτι της Λ..)

Σε λίγο περιμένω τον μαραγκό να με σώσει, έπεσε ένα μέρος από την ντουλάπα μου και τα μισά μου ρούχα ακροβατούν στην κόψη του να μείνουν κρεμασμένα στις κρεμάστρες τους ή να βρεθούν σωριασμένα κάτω, πράγμα που καθόλου δεν ταιριάζει με το πνεύμα της γιορτής.. Μια που θα έρθει θα τον βάλω να μου φτιάξει και το ντουλάπι με τις κατσαρόλες μου που θέλει ενίσχυση αφού έχω καταφέρει να μαζέψω πια έναν τόνο τσιμπράγκαλα, και να μου κρεμάσει και κάτι υπέροχα διακοσημτικά πιάτα στην τραπεζαρία που θέλουν μέτρημα και προσοχή στην λεπτομέρεια... Μου άρεσαν πάντα αυτά τα πιάτα, είναι από μια από τις συλλογές του πατέρα μου που την χάζευα από πιτσιρίκα για τα υπέροχα χρώματα και τα λεπτοδουλεμένα της σχέδια, και χάρηκα ιδιαίτερα που η μαμά μου σκέφτηκε να μου τα δώσει....

Μετά, ελπίζω να βρω χρόνο για έναν έστω βιαστικό καφέ στο Common Secret πριν τον Θανόπουλο - πρέπει να πάρω σήμερα τα πράγματα που είναι για το σπίτι για να ασχοληθώ από αύριο με τα των τραπεζιών- και ακόμα πιο μετά έχω διάφορες άλλες τρεχάλες που δεν είναι της στιγμής να σας τις πω...:-) Το Common Secret στην Νέα Ερυθραία είναι άλλο ένα από τα αγαπημένα μου στέκια.. Πέρα από το ότι είναι δίπλα στην Μάρθα άρα με βολεύει γιατί συχνά κλέβει και εκείνη λίγο χρόνο και κάθεται μαζί μας, είναι και πανέμορφο με έναν καθαρά εγγλέζικο τρόπο που αγαπώ πολύ...  Και αυτή την εποχή έχει και τα νοστιμότερα μελομακάρονα και κουραμπιέδες στην πόλη, και όταν δείτε και το gingerbread house που παράγγειλα - επίσης από εκεί- θα πάθετε πλάκα...:-))

Και το βράδυ, μετά από τόσο έξω, θέλω να μείνω σπίτι και να μην κάνω τίποτα.. Να κουκουλωθώ στον καναπέ με την κουβερτούλα μου, να παραγγείλουμε delivery burger από το Thomas Cook - που το έχει ένας από τους παλιούς συνεταίρους των Wendy's με αποτέλεσμα τα burgers του να τα θυμίζουν πολύ- να δω και Master Chef που σήμερα θα έχει κι άλλη αποχώρηση μετά τον Ιερεμία και μετά να πάω για ύπνο νωρίς για να μαζέψω δυνάμεις... Και τώρα που έγραψα για αποχωρήσεις, τι ήταν αυτό που πάθαμε στο just the Two of us? Μα να φύγει ο Αντώνης? Τι άνθρωποι ψηφίζουν εκεί έξω? Και εγώ η γαϊδάρα βέβαια χτες ξεχάστηκα με το κουβεντολόϊ και δεν τον ψήφισα για πρώτη φορά και να τα αποτελέσματα.. Ντροπή και αίσχος, αυτό έχω μόνο να πω και ας χάρηκε ο Μάνος που τώρα πια δεν θα χρειάζεται να βλέπουμε την εκπομπή γιατί την σιχαινόταν και τον έχωνα κάθε Κυριακή βράδυ.. Έφυγε το όμορφο το παιδί, το ψηλό, το τέλειο, και έμειναν πίσω όλα τα κορίτσια - πλην του Χολίδη φυσικά- να κάνουν διαγωνισμό ποιος βγάζει καλύτερα τα φρύδια του... 

Αυτά για σήμερα, μαζί με μια καλημέρα χαρούμενη και μια υπενθύμιση για το πνεύμα της γιορτής που αν δεν το βρήκατε ακόμα να ψάξετε επισταμένως παρακαλώ γιατί περνάνε οι μέρες... Να έχουμε μια υπέροχη εβδομάδα, γελαστή, τυχερή, και εύκολη και σας βάζω και τραγουδάκι υπενθυμιστικό... Αυτές τις μέρες του χρόνου, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να βρούμε το παιδί μέσα μας και να το κανακέψουμε.. Φιλιά πολλά, πολλά... 

Μια χαλαρή Κυριακή....

Κυριακή πρωί με ζεστό καφέ και μελομακάρονα από το Common Secret της Νέας Ερυθραίας.. Τα καλύτερα της πόλης, το ίδιο και οι κουραμπιέδες του... Χτες βράδυ περάσαμε πολύ όμορφα στο σπίτι των φίλων που μας είχαν καλέσει, με μπόλικη κουβέντα, γέλια και ένα πεντανόστιμο παστίτσιο από το οποίο ζήτησα (και πήρα) τρία κομμάτια για σήμερα το μεσημέρι... 

Αργότερα, δεύτερος καφές στο υπέροχα ανακαινισμένο Ivy... Ο Στέλιος έχει κάνει μαγική δουλειά, η φίλη μου η D. ήρθε για να μείνει μέρες και αυτό είναι από μόνο του καταπληκτικό, και μέσα σε μιάμιση ώρα προλάβαμε να πούμε όλα μας τα νέα σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που βρεθήκαμε τελευταία φορά, δυο μήνες πριν... Και μοιράστηκε και τον ενθουσιασμό μου για τα καινούρια μας σχέδια απολύτως ανεπιφύλακτα, πράγμα πολύ σημαντικό μια που είναι σοβαρός άνθρωπος και η γνώμη της μετράει διπλά για πολλούς λόγους..

(Το πατάρι του ολοκαίνουριου Ivy..)

Πίσω στο σπίτι έχω να φτιάξω το frosting για το Red Velvet και να το στήσω, και μετά να το βάλω στο ψυγείο για να μείνει μέχρι το βράδυ που θα το πάω στην φίλενάδα μου.. Την περιμένω πως και πως την σημερινή βραδιά στο σπίτι της Λ. όχι μόνο για να της ευχηθώ live για τα γενέθλια της αλλά και γιατί είμαι σίγουρη πως όπως πάντα, θα περάσουμε υπέροχα.. Με συγκλονιστική ατμόσφαιρα, με άψογο φαγητό και με table setting και διακοσμητικές λεπτομέρειες τις οποίες θα φωτογραφήσω οπωσδήποτε...:-)

(Μέχρι να δεήσει ο blogger να ανεβάσει τις δύο προηγούμενες φωτογραφίες τελείωσα το κεκάκι μου...)

Αργότερα βέβαια σκοπεύω να κουκουλωθώ για κανένα δίωρο με το αφράτο μου παπλωματάκι για να είμαι φρέσκια το βράδυ... Λατρεύω αυτά τα απογεύματα Κυριακής που είναι χαλαρά και που με παίρνει ο ύπνος με τα περιοδικά μου απλωμένα ολόγυρα.. Και που σηκώνομαι μετά  και σέρνομαι αγουροξυπνημένη στην κουζίνα για να φτιάξω τον καφέ μου που τον πίνω στον καναπέ, με τα φωτάκια του δέντρου να αναβοσβύνουν και τα κεριά μου αναμμένα να γεμίζουν το σπίτι με τις υπέροχες μυρωδιές τους..

Γενικά οι μέρες περνάνε χαλαρά και όμορφα, με φίλους και αγαπημένους ανθρώπους ολόγυρα, με σχέδια και excitment κόντρα στην κρίση και τα σημεία των καιρών και με ετοιμασίες για τα τραπέζια και τις μαζώξεις των γιορτών... Και με ψάξιμο για δώρα, και με μουσικές και γέλια και αγάπη on the air, και αυτή την αίσθηση της σιγουριάς πως για κάθε άσχημο που ήρθε - και φέτος ήρθαν πολλά και για μένα προσωπικά αλλά και για μας σαν οικογένεια-  το σύμπαν μας στέλνει και κάτι όμορφο για να το σώσει.. Και για να μας πάει ένα βηματάκι παρακάτω...

Και έτσι, με ένα χαμόγελο και με μπόλικο ροζ όπως συνήθως σας εύχομαι να περάσετε μια όμορφη, υπόλοιπη Κυριακή... Και η εβδομάδα που ξεκινάει αύριο και φέρνει τα Χριστούγεννα στις πόρτες μας, να είναι όπως πρέπει.. Χαρούμενη, γελαστή, τυχερή και αισιόδοξη... Φιλιά πολλά...

Υ.Γ.Αν μου έμαθε κάτι η χρονιά που πέρασε και μάλιστα με τον πολύ δύσκολο τρόπο, είναι πως υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι που είναι έτοιμοι τελικά να δουν το χειρότερο αντί για το καλύτερο, να διαβάσουν αρνητικά πράγματα πίσω από τις λέξεις μου με την πρώτη ευκαιρία,  και να αμφισβητήσουν τις καλές μου προθέσεις ...  Όπως και άνθρωποι που δεν συγχωρούν, δεν δίνουν ευκαιρίες και λένε μεγάλα λόγια τα οποία τελικά δεν εννοούν.. Δεν ξέρω αν αυτό συνέβη γατί φέτος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αποφάσισα να ανοίξω τις πόρτες της ζωής μου σε καινούριους ανθρώπους περισσότερο από ότι παλιότερα.. Δεν ξέρω καν αν θέλω να το δω έτσι ακόμα και αν είναι, γιατί αυτό θα σήμαινε πως πρέπει να πάψω να είμαι ανοιχτή και καλοπροαίρετη και αυτό είναι κάτι που δεν θέλω να μου συμβεί... Όμως, επειδή σκοπεύω να μείνω πιστή στην υπόσχεση που έδωσα πρώτα στον εαυτό μου και μετά σε σας και να γράφω μόνο ευχάριστα πράγματα μέχρι να μπει το 2011, νομίζω πως θα κρατήσω τον απολογισμό μου, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του για αργότερα...

Happy, happy, happy Birthday!!!!!!!!!

Η σημερινή μέρα, μαζί και το ποστ, είναι αφιερωμένα σε μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες.. Γνωριστήκαμε πριν κάποια χρόνια από κοινούς γνωστούς και μετά χαθήκαμε για να ξαναβρεθούμε - που αλλού?-  στο νησάκι πολύ αργότερα και να μην ξανά ξεκολλήσουμε ποτέ... Και αυτή η γνωριμία που εξελίχθηκε σε μια φιλία βαθιά και δυνατή είναι και το μόνο πραγματικά αξιόλογο πράγμα που έχω να θυμάμαι από το ζευγάρι που μας έφερε σε επαφή  και ταυτόχρονα η περίτρανη απόδειξη πως τελικά όλα στην ζωή - ακόμα και τα πιο ανούσια εκ πρώτης όψεως πράγματα- γίνονται για κάποιον λόγο...

Πίσω στην σημερινή μέρα, σκεφτόμουν εδώ και καιρό πως ήθελα να είναι αυτό το ποστ το εξαιρετικά αφιερωμένο και κατέληξα πως αντίθετα με εκείνο που είχα γράψει για τον Π., αυτό χρειαζόταν περισσότερα λόγια και λιγότερες εικόνες.. Κυρίως γιατί η Λ. είναι μια εξαιρετική εικόνα από μόνη της, πράγμα που κάνει πολύ δύσκολο το έργο του να ντύσω το κείμενο μου με κάτι που να μην μοιάζει λιγοστό... Έτσι, προτιμώ να σας δείξω λαμπερά πυροτεχνήματα και φιν φον τούρτες, και να σας πω τι αγαπώ σε εκείνη ... Που τα πιάνω από την αρχή γιατί είναι πολλά...

Τον τρόπο με τον οποίο καταφέρνει να δείχνει πάντα υπέρκομψη και λαμπερή σαν να μην έχει κάνει την παραμικρή προσπάθεια.. Ντύνεται σαν φιγουρίνι και είναι τόσο άνετη μέσα στα ρούχα και τα υπέροχα αξεσουάρ της που θα μπορούσες να ορκιστείς πως σηκώθηκε από το κρεβάτι της, φόρεσε ότι βρήκε στην ντουλάπα της και βγήκε..

Που είναι καταπληκτική φίλη και έχει πάντα έναν τρόπο να μου πει την γνώμη της, να με συμβουλέψει ή να με προσγειώσει στην πραγματικότητα χωρίς να με στεναχωρήσει ή να με κάνει να νοιώσω άσχημα, ταλέντο που το έχει πάρει μάλλον από τον λατρεμένο της αντρούλη που είναι ο master των ομαλών προσγειώσεων, κυρίως σε ότι αφορά τα δικά μου μονίμως μεγαλεπίβολα και ροζ σχέδια..

Που είναι φοβερή μανούλα, από εκείνες που σκύβουν προστατευτικά πάνω από τα παιδιά τους με τρόπο που συνδιάζει όμως το παραδοσιακό με το ροκ με την δική της, απολύτως προσωπική μανιέρα... Με αποτέλεσμα η κόρη της να έχει πάρει πέρα από την stanning εμφάνιση της μαμάς της σε βελτιωμένη έκδοση, και τα καλύτερα από τους χαρακτήρες των γονιών της και να είναι ένα από τα πιο όμορφα, ταλαντούχα και ταυτόχρονα προσγειωμένα κορίτσια που έχω γνωρίσει...

Που καταφέρνει και ισορροπεί μαγικά κοινωνικό - επαγγελματικές σχέσεις τόσο δύσκολες και απαιτητικές που μοιάζουν με περπάτημα σε thin ice, με τον ίδιο άνετο και χαλαρό τρόπο που ισορροπεί και πάνω στα ψηλά της τακούνια, που πάντα τα ζηλεύω αλλά αν δοκίμαζα ποτέ να τα περπατήσω θα έσπαγα με βεβαιότητα τον αυχένα μου σε χρόνο DT...

Που μετά από 30 κάτι χρόνια σχέσης και γάμου με τον άντρα της εκείνος εξακολουθεί να την κοιτάζει και να λιώνει.. Πράγμα που με κάνει να θεωρώ απολύτως βέβαιο πως και κάτι άλλο θα κάνει πάρα πολύ καλά,  πέρα από το να είναι δίπλα του και να τον στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια φανατικά..:-)))

Που είναι η καλύτερη οικοδέσποινα που ξέρω - το art de la table της θα μπορούσε να διδάσκεται σε σχολές διακόσμησης - ενώ ανακαλύπτει τα πιο υπέροχα σερβίτσια, αξεσουάρ και λινά που μπορείτε να φανταστείτε, στα πιο απίθανα μέρη...

Που το σπίτι της παρόλο που θα μπορούσε να φιγουράρει σε σελίδες περιοδικών σε κάνει να νοιώθεις απίστευτα άνετα και hommy, ακριβώς γιατί αντανακλά τον χαρακτήρα της... Και που μόνο που δεν την χτίσαμε στα θεμέλια όταν το έφτιαχναν.. Σας διαβεβαιώ πως έχει μάθει να κάνει τα πάντα.. Τον μηχανικό, τον ηλεκτρολόγο, τον μπογιατζή.. Δεν θα μου έκανε την παραμικρή εντύπωση αν μια μέρα την έβρισκα να αλλάζει και πλακάκια...

Που μαγειρεύει συγκλονιστικά και παρόλα αυτά, καταφέρνει να είναι λεπτή και fit σαν έφηβη.. Που μου φτιάχνει τοστάκια με μαύρο ψωμί και μπιφτέκια γαλοπούλας όταν με φιλοξενεί μπας και καταφέρει να με μυήσει στην (κάπως πιο) υγιεινή διατροφή και τα κάνει και τόσο νόστιμα που μέχρι να βρεθώ πάλι στο σπίτι παρέα με τις λιχουδιές μου, αναρωτιέμαι ψιλο- σοβαρά μήπως έχει δίκιο...

Που μου φέρνει τα πιο ψαγμένα δώρα από όπου κι αν πάει.. Ένα λούτρινο cupcake για τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου από το Παρίσι, υλικά για τις μαγειρικές μου από το Λονδίνο, μια αγελάδα σπανιόλα από την Βαρκελώνη για την συλλογή μου, τα πιο φιν φον γάντια κουζίνας που έχω δει ποτέ και ένα σωρό άλλα που την αντιπροσωπεύουν απολύτως... 

Μαζί της έμαθα να είμαι πιο περιποιημένη παρόλο που δεν θα καταφέρω ποτέ να την φτάσω ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι, απέκτησα γνώσεις για τις βιταμίνες και τα ιχνοστοιχεία που θα έκαναν τον καλύτερο διαιτολόγο να χλωμιάσει από την ζήλεια του, πληροφορίες εκ των έσω και beauty tips που αφήνουν τις πιο ενημερωμένες φίλες μου άναυδες και την συνταγή για το καλύτερο σουφλέ σπανάκι ever.. Εχουμε γελάσει πολύ, έχουμε χορέψει, έχουμε πάει εκδρομές, έχουμε κάνει απίστευτα girl's nights, έχουμε εξομολογηθεί τα σώψυχα μας, έχουμε λιαστεί ατελείωτες ώρες στο νησάκι... Και έχουμε κλάψει κιόλας πολύ και νομίζω πως τελικά, αυτά τα δάκρυα ήταν που μας έδεσαν περισσότερο.. Ήρθε στην ζωή μου μια πολύ δύσκολη περίοδο για μένα και έμεινε, και τώρα πια ξέρω πως έχω έναν  ακόμα άνθρωπο που μ΄αγαπάει και με νοιάζεται πολύ και που εύκολα θα σηκωθεί μέσα στην νύχτα και θα τρέξει αν τον χρειαστώ.. Όπως ακριβώς θα κάνω και εγώ για εκείνη.. 

Κάποιοι άνθρωποι ξεκινούν από γνωστοί, γίνονται φίλοι και καταλήγουν οικογένεια μας... Και πιστεύω πως όταν περάσουν τα χρόνια (αν βέβαια ο Μάνος δεν με έχει σουτάρει μέχρι τότε αντίθετα από τον Κ. που είμαι σίγουρη πως θα εξακολουθεί να την φωνάζει "μανάρι" του και να την χαζεύει όλος περηφάνεια) μια που όσο ταιριάξαμε εμείς άλλο τόσο ταίριαξαν και οι άντρες μας, θα μας βρείτε αραχτούς σε μια βεράντα με θέα την Δήλο και το ηλιοβασίλεμα να παίζουμε όλοι μαζί μπιρίμπα... 

 Αγαπημένη μου MULTI PSI χρόνια πολλά και πολύ, πολύ ευτυχισμένα.. Σ' αγαπάω πολύ και είμαι περήφανη που σ΄έχω φίλη μου...

Υ.Γ. Το nick name Multi Psi είναι επινόηση του αγαπημένου μου και μάλιστα από τις πιο έξυπνες.. Θα μου επιτρέψετε όμως να μην αποκαλύψω το πως και το γιατί μια που κάποια πράγματα πρέπει να μένουν αυστηρά ανάμεσα στις παρέες που αγαπιούνται πολύ, έτσι σαν πονηρό κλείσιμο του ματιού μεταξύ μας... :-)))

Τα αγιοβασιλάκια...

 Σήμερα ξύπνησα με κέφια και σας έχω έκτακτο Χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα.. Put the blame στον Νάσο και την Σοφία που χτες το βράδυ στην Fuga με ενημέρωσαν για το ολοκαίνουριο video clip της Έφης με τα αγόρια της και έσπευσα μόλις γύρισα σπίτι να το βρω και να το κατεβάσω... Αξίζει να σημειωθεί πως η συζήτηση περί trash ελληνικού τραγουδιού έγινε μέσα σε απίστευτο γέλιο στο εστιατόριο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με τους διπλανούς μας να μας κοιτάζουν άναυδοι, ειδικά που μάλλον είχαν μόλις τελειώσει από κάποιο ρεσιτάλ... Δεν πειράζει, εμείς περάσαμε σούπερ και νομίζω πως θα γελάσετε και εσείς βλέποντας το βιντεάκι, αποστασιοποιημένα όμως.. Πλάκα κάνουμε που την χρειαζόμαστε με το κλίμα που επικρατεί εκεί έξω και με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην πορεία προχτές να κάνουν για μια ακόμα φορά την χώρα πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες και είδηση σε κανάλια σε όλον τον κόσμο.. Άλλωστε τα σοβαρά τα γράφουν άλλοι πολύ καλύτερα από μένα, και από πρώτο χέρι μάλιστα... Οπότε αφήστε με να σας κάνω να χαμογελάτε - είναι μια τέχνη που την κατέχω απολύτως- και έχουμε καιρό, δυστυχώς , και για τα υπόλοιπα από τον καινούριο χρόνο.. 

Παρασκευή σήμερα, το σαββατοκύριακο ήρθε, και τα χριστούγεννα είναι μόλις οκτώ μέρες μακριά.. Να έχουμε μια όμορφη, αισιόδοξη και γελαστή ημέρα.. Φιλιά πολλά..

ΕΠΕΙΓΟΝ UPDATE: Μήπως ξέρει κανείς πως λέγεται στα ελληνικά το parsnip? Θέλω να φτιάξω το βράδυ μια καινούρια version της shepherd's pie που ανακάλυψα στο Delicious και στο λεξικό βρήκα την διόλου χρήσιμη επεξήγηση : είδος δαυκίου... Μοιάζει σαν μεγάλο άσπρο - μπεζ καρότο από ότι είδα στις φωτογραφίες.. Please, please help!!! Και λίγο αργότερα... Λέγεται παστινάκη ή κάπως έτσι και τώρα το πρόβλημα μου είναι άλλο.. Μήπως ξέρει κανείς που μπορώ να το βρω? Please,please, please help again!!!!!!

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός....

Οι μέρες περνάνε γρήγορα, σαν γάργαρο νεράκι... Πότε έφτασε Πέμπτη ούτε που το κατάλαβα, αλήθεια... Μπορεί να φταίει που έχω τόσα πολλά πράγματα να ασχοληθώ τελευταία - όλα ευχάριστα ευτυχώς - μάλλον όμως το μυστικό είναι πως όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα μπαίνω όλο και περισσότερο στο mood της γιορτής, έστω και με το ζόρι... Βοηθάει και ο καιρός με το κρύο που επιτέλους ήρθε για να μείνει, βοηθάει και το σύμπαν που με κάνει να βλέπω τα πράγματα πιο ψύχραιμα και πιο ειλικρινά και να παίρνω τις σωστές αποφάσεις... Τι να πω.. Η ουσία είναι πως μέχρι την ώρα του φετινού μου απολογισμού θέλω να έχω προλάβει να κάνω όλες τις σωστές κινήσεις, να έχω πει όλα τα σ' αγαπώ μου εκεί που πρέπει, και όλα τα συγγνώμη μου, να έχω στηρίξει τους ανθρώπους της ζωής μου που το χρειάζονται όσο καλύτερα μπορώ, να έχω κοιτάξει τον εαυτό μου στον καθρέφτη στα μάτια και να έχω παραδεχτεί αυτά που πρέπει, δύσκολα και εύκολα, και στο ενδιάμεσο να έχω περάσει και όσο καλύτερα γίνεται... Για να δούμε, θα τα καταφέρω?

Στο μεταξύ βέβαια, έχουμε και τους καλικατζάρους που προσπαθούν να μας ξενερώσουν με το στανιό... Τα χτεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας που πολύ βολικά δεν ειδαμε γιατί οι δημοσιογράφοι για μια ακόμα φορά φρόντισαν να απεργήσουν την ίδια μέρα με όλους τους υπόλοιπους αντί να καλύψουν τα γεγονότα και να ενημερώσουν τον κόσμο, δείχνουν πως τελικά κανείς δεν παίρνει το μάθημα του και πως το κράτος διαθέτει μνήμη χρυσόψαρου... Ευτυχώς που υπάρχει το internet, το twitter και τα blogs και δεν μένουμε στο σκοτάδι όπως θα ήθελαν κάποιοι... Όμως αυτή η κουβέντα νομίζω πως θα πρέπει να αναβληθεί για του χρόνου, τουλάχιστον εδώ, στο ροζ μου διαδικτυακό σύμπαν.. Είπαμε, μόνο ευχάριστα πράγματα μέχρι το τέλος της χρονιάς, κόντρα στην γενική διάθεση και το ρεύμα των καιρών...

Οπότε, σας καλημερίζω με ένα λαμπερό χαμόγελο και ένα γλυκό φιλί και πάω να συνεχίσω να ασχολούμαι με τα εορταστικά μου projects... Το τραγουδάκι σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί μου το αφιέρωσε χτες ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ κάνοντας με να θυμηθώ ακριβώς, μέσα από μερικούς δανεικούς αλλά απίστευτα καλοδιαλεγμένους στίχους, για ποιον λόγο τον ακολούθησα κάποτε σχεδόν μηχανικά μέσα στους διαδρόμους του Harrod's και μετά, μέσα σε ένα παραμύθι που τα έχει όλα.. Και πριγκίπισσες, και μαγικούς καθρέφτες, και ουράνια τόξα, και λαγούς μέσα σε καπέλα.. Και δράκους φυσικά, και δηλητηριασμένα μήλα, και φίδια με διχαλωτές γλώσσες... Όμως στο τέλος, όπως όλα τα παραμύθια, έχει και happy end...:-)

Παράλογο? Λογικό....

Άκουγα χτες στις ειδήσεις για μια μελέτη που έγινε στην Αγγλία... Σκέφτηκαν λέει να κάνουν στα πεζοδρόμια λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας για πεζούς... Δηλαδή όταν περπατάς σ΄αυτές  θα πρέπει να πηγαίνεις γρήγορα και αν μιλάς στο κινητό ή χαζολογάς θα τρώς πρόστιμο... Στο ρεπορτάζ ο δημοσιογράφος ρωτούσε διάφορους (άγγλους) περαστικούς την γνώμη τους για το θέμα και οι απαντήσεις που έπαιρνε ήταν απίστευτες.. "Αν η κοιωνία έχει ανάγκη να περπατάμε γρήγορα θα το κάνουμε" είπε μια σοβαρή κυρία ενώ ένας κύριος δήλωσε ότι το βρίσκει "απολύτως λογικό και χρήσιμο" ... Θεέ μου, σε τι χώρα ετοιμαζόμαστε να πάμε?

Και φυσικά, σκεφτείτε λίγο τις απαντήσεις σε ανάλογη έρευνα στην Αθήνα και ξεκαρδιστείτε... Να μην σας πω ότι αν ερχόταν ποτέ το μέτρο και εδώ - σε ποια πεζοδρόμια θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο, αλλά λέμε τώρα- θα βλέπατε διάφορους ανθρώπους ξαπλωμένους στην ειδική λωρίδα να ρεμβάζουν μόνο και μόνο για να την σπάσουν στο σύστημα...:-)) Ευτυχώς βέβαια το μέτρο δεν θα εφαρμοστεί ούτε στην Αγγλία γιατί το βρήκαν λέει ακριβό  -δόξα τον Θεό γιατί καθόλου δεν με φανταζόμουν να τρέχω πέρα δώθε βιαστική κάθιδρη και πανικόβλητη με το άγχος να μην με σταματήσει ο πεζο- νόμος και μου ρίξει κλήση- αλλά το ότι το σκέφτηκαν και μόνο και το ότι ο κόσμος μπήκε στην λογική του να το συζητήσει σοβαρά ως προοπτική λέει πολλά για την νοτροπία μιας ολόκληρης χώρας... Αφήστε που δεν καταλαβαίνω πως ακριβώς θα μετρούσαν την ταχύτητα... Θα τους έβαζαν κοντέρ ή θα έκαναν τεστ με τα γνωστά χωνιά στην άκρη του δρόμου? 

Καλημέρα βιαστική αλλά χαρούμενη... Και τραγουδάκι του Πορτοκάλογλου από την ταινία Μπραζιλέρο... Συμμετέχει ο Σταύρος Λογαρίδης...

Λίστες Χριστουγέννων...

Το γραφείο μου είναι γεμάτο χαρτάκια.. Αποκόμματα από περιοδικά για ιδέες - θέλω να αγοράσω οπωσδήποτε βιβλία από το Amazon, το India (ένα υπέροχο βιβλίο γεμάτο συνταγές που το είδα και στο σπίτι του Στέλιου και ζήλεψα) και το Sale του Laduree- και λίστες... Λίστες δώρων, λίστες καλεσμένων, λίστες υλικών και λίστες to do's... 

Οι μέρες περνάνε και πρέπει να οργανωθώ... Έχω τρία τραπέζια που χρειάζονται διαφορετικό planning το καθένα - ένα οικογενειακό την παραμονή των Χριστουγέννων και δύο για κολλητούς φίλους, ένα στις 26 το μεσημέρι και ένα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς- και τα βιβλία με τις συνταγές μου είναι μονίμως ορθάνοιχτα.. Θέλω να φτιάξω οπωσδήποτε ένα παραδοσιακό κατσικάκι με πατάτες στον φούρνο για τις μαμάδες μας, μαζί και μια ενδιαφέρουσα σαλάτα και ένα γλυκό αμυγδάλου με κρέμα, ενώ το μεσημέρι της δεύτερης μέρας των χριστουγέννων το μενού θα έχει γαλοπούλα με γέμιση και δύο ειδών πατάτες, σαλάτα με ρόδια, eggnog και τούρτα από σου με αλμυρή καραμέλα και σιρόπι σοκολάτα... Μένει να αποφασίσω τι θα μαγειρέψω για την παραμονή που θέλω όλα να είναι πιο ενδιαφέροντα.. Να μας μπει ο χρόνος απολαυστικά και με κλείσιμο του ματιού...:-) Όπως και να έχει, οι λίστες με τα υλικά είναι τεράστιες.. Και θα πάω και θα έρθω πολλές φορές στον Θανόπουλο φορτωμένη σαν μουλάρι ως συνήθως αλλά μου αρέσει τόσο πολύ όλο αυτό που δεν μου καίγεται καρφάκι..

Μετά είναι τα δώρα... Που πάντα φροντίζω να είναι διαλεγμένα για τον καθένα με την προσοχή και την αγάπη που του αξίζει... Ένα σετ ζαχαροπλαστικής για παιδιά για την ανηψιά μου, παραμυθένιες χιονόμπαλες και  κασκόλ του Margiela για τις κολλητές και τους κολλητούς μου αντιστοίχως, χριστουγεννιάτικα αντικείμενα για διάφορα τραπέζια στα οποία είμαστε καλεσμένοι, αναμνηστικά δωράκια για τους φίλους που θα φάνε σπίτι μας, και  μένουν ακόμα οι μαμάδες μας και φυσικά ο Μάνος και ο Άρις που είναι εκείνοι που με δυσκολεύουν πάντα πιο πολύ... Και μαζί χαρτιά περιτυλίγματος και κορδέλες γιατί μου αρέσει να κάνω μόνη μου και το αμπαλάζ, και κάρτες, και μικρά στολδάκια που κρεμάω μαζί με τους φιόγκους...

Η λίστα των καλεσμένων μου πάλι, είναι σαφώς μικρότερη μια που φέτος το καθιερωμένο μεγάλο pre christmas πάρτυ μας έδωσε την θέση του σε δυο μικρότερα καλέσματα για πολύ κοντινούς και αγαπημένους μας ανθρώπους.. Είπαμε... Φέτος έχω διάθεση να δώσω την ενέργεια μου αποκλειστικά και μόνο σε εκείνους που αγαπάω πραγματικά πολύ.. Τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με το σπίτι μου.. Άλλωστε, είναι τόσα τα τραπέζια στα οποία είμαστε καλεσμένοι που τελικά, όλους όσους πρέπει και έχουμε κέφι, θα τους δούμε έτσι κι αλλιώς...

Τέλος, είναι και η δική μου λίστα για τον Αη Βασίλη.. Που θα την αφήσω με ένα ποτήρι γάλα και μπισκότα στο περβάζι του παραθύρου της κουζίνας μια που δεν έχουμε τζάκι σε αυτό το σπίτι, και θα ελπίζω να την κάνει πραγματικότητα μια που ήμουν όλη την χρονιά - ή έστω το μεγαλύτερο μέρος της- εξαιρετικά καλό παιδί... Για να δούμε...:-)

 Και φυσικά, να βάλω και το ασορτί τραγουδάκι μήπως τον καλοπιάσω λιγάκι...:-)

Christmas mood σε καιρό κρίσης...

Δευτέρα σήμερα και τα χριστούγεννα είναι πια λίγες μέρες μακριά.. Αυτό σκεφτόμουν χτες την ώρα που διασχίζαμε τους άδειους σχεδόν δρόμους για το κέντρο.. Φέτος χρειάζεται extra effort για να μπούμε στο mood, δεν βοηθάει ούτε η κατάσταση της χώρας, ούτε οι ειδήσεις που μας βομβαρδίζουν με δυσάρεστα νέα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ούτε οι απεργίες, ούτε τα λίγα στολίδια στους δρόμους.. Μέχρι προχτές δεν βοηθούσε καν ο καιρός... Δεν είναι παράξενο, περνάμε την δυσκολότερη εποχή από την μεταπολίτευση και μετά και ο κόσμος δικαίως είναι και συγκρατημένος, και moody, και θυμωμένος, και με το μυαλό κολλημένο στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και όχι στις γιορτές.. Και αυτό φαίνεται από τα σκυθρωπά πρόσωπα στον δρόμο, από την ένταση στα μάτια, από τα άδεια μαγαζιά και από τις βεράντες των σπιτιών που φέτος παραμένουν οι περισσότερες σκοτεινές από λαμπάκια, σαν τις ψυχές μας... 

Όμως.. Η ευτυχία πάνω απ΄όλα είναι state of mind.. Είναι σαν διακόπτης μέσα στο μυαλό μας που μπορούμε άμα θέλουμε να τον πατήσουμε και να ανάψουμε τα φώτα.. Μέσα και έξω.. Και αυτό είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο και το αποδεικνύει περίτρανα η ύπαρξη πολλών δυστυχισμένων ανθρώπων εκεί έξω που είναι και πλούσιοι, και επιτυχημένοι, και υγιείς.. Γι' αυτό λοιπόν - ειδικά φέτος - κόντρα στο ρεύμα και την τάση των καιρών, πρέπει να αντισταθούμε στο μαύρο που μας περιβάλει και να πατήσουμε τον διακόπτη.. Οι δυσκολίες δεν θα περάσουν, όχι τώρα και όχι εύκολα τουλάχιστον.. Οπότε το να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας και να περάσουμε καλά, ο καθένας όπως  και όσο καλύτερα μπορεί under the circumstances, είναι απαραίτητο για να αντιμετωπίσουμε αυτά που θα έρθουν με δύναμη, με πίστη και με ελπίδα... Κυρίως όταν έχουμε την υγεία μας, και εμείς και οι άνθρωποι που αγαπάμε, που είναι και το μεγαλύτερο αγαθό... Να μην ξεχνιόμαστε, ναι? Όσο είμαστε γεροί και περιτριγυριζόμαστε από τους ανθρώπους της καρδιάς μας - συγγενείς, φίλους και αγαπημένους - όλα μα όλα μπορούν να διορθωθούν.. Sooner or later... 

Χτες το βράδυ, στο σπίτι ενός τέτοιου αγαπημένου φίλου, με ανθρώπους γελαστούς και χαρούμενους γύρω μου και με ατμόσφαιρα πραγματικής γιορτής, ένοιωσα την ψυχή μου να χαμογελά πλατιά.. Η ευτυχία είναι στιγμές που τις θυμόμαστε αργότερα και χαμογελάμε γλυκά... Είναι ο απόηχος από τα γέλια μας, είναι οι ματιές που ενώνονται, είναι η γνώση πως αγαπάς και αγαπιέσαι, είναι η αίσθηση πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι, φίλοι καρδιάς, που θα είναι δίπλα σου για πάντα, στα όμορφα αλλά και στα άσχημα, είναι η βεβαιότητα πως όσα και αν συμβούν ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπιούνται πολύ, τελικά η ισορροπία θα έρθει και θα είναι ακλόνητη... 

Και έτσι, με mood αγαπησιάρικο και με αισιοδοξία σε χρώμα βαθύ ροζ, ας αρχίσουν επιτέλους οι γιορτές.. Ας πατήσουμε τους διακόπτες να ανάψουν τα φώτα μέσα και έξω και ας αναλογιστούμε κυρίως τα καλά που έχουμε, όποια και αν είναι αυτά, και όχι τα μίζερα.. Και ναι, οι φετινές γιορτές δεν θα είναι σαν τις άλλες, όμως δείτε το σαν μια ευκαιρία αυτό να επιστρέψετε στην βάση σας.. Να δώσετε την αγάπη και την ενέργεια σας στους ανθρώπους εκείνους της ζωής σας που το αξίζουν πραγματικά.. Να κάνετε τους απολογισμούς σας, να ξεσκαρτάρετε καταστάσεις και αισθήματα, να αγκαλιάσετε την ζωή  με πάθος και με αποφασιστικότητα και να πάμε έτσι, γελαστοί και δυνατοί - επειδή στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο- παρακάτω.. Όλοι μαζί στα καλύτερα, που είναι αυτά που θα έρθουν... Καλημέρα, καλή εβδομάδα και πολλά πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι αστεία και νομίζω πως τα κέρατα ταράνδου μου πάνε πολύ..:-) Και το τραγουδάκι απολύτως κατάλληλο, δώδεκα μέρες για τα Χριστούγεννα τραγουδισμένες από τους ήρωες του Disney (ειδικά ο Donald τα σπάει!!!), για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και επισήμως...